Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ah, lo dimenge, e las passejadas, sol o acompanhat, dins lo campèstre, après un repais de tampona que daissa lo còs trantalhant entre la crisi cardiaca e l’enveja irrepressibla de far una prangièra a l’ombra del boscatge. Malurós, seriá una error grèva-grèva de vos pausar aquí ! Sabètz doncas pas que dins la sornura de las brancas torçudas d’aquestes aubres menaçants s’escondon de bèstias qu’espèran pas que vòstra cabussada dins un som pesuc per vos engolir tot d’un còp ? Que pensatz que i aja dins aquela selva ? De lapins, d’esquiròls ? Benlèu, mas de lapins e d’esquiròls que lor prenguèt una talent ferotja per la carn umana, vos z’asseguri ! E dins aquel prat la còla de vacas que vos agachan passar de lor uèlh fèr coma s’eriatz lo dirècte per Orleans, pensatz que son tant inocentas qu’aquò ? Mas esperan pas qu’una sola causa : que viressiatz l’esquina per vos galopar dessus e vos esclafar de tot lor pès dins lo pelenc ! Vos vau dire sens desvirar : la natura vòl vòstra mòrt e butarà sa perversitat per qu’aquesta sia longa, penosa e ridicula. Trobatz que soi un pauc extrèm ? Es que dempuèi qu’ai jogat a Don’t Starve, me mesfisi de tot cò que cor, pais, creis, brama e caga dins la natura e pensi qu’ai plan rason, z’anatz veire.

Bon. Lo camp es establit. Es lo moment de temptar una sortida.

Don’t Starve es un pichon jòc d’una pichona bostia dins un estile qu’es un pauc la mòda del moment : lo jòc de subrevida. Mas de subrevida un pauc hardcore, de que far passar Bear Grylls, de l’emission Man Vs. Wild per un scot inofensiu. Es que dins un monde qu’es pas lo nòstre ont flors e bèstias semblan sortidas d’una benda dessenhada facha per Edgar Poe e Tim Burton reunits, lo mai polit dels lapinons se pòt a cada moment virar en tuaire sanguinari, al biais d’aquel que i a dins Monty Python : Sacrat Graal. Mas a l’encòp n’avètz besonh, vòstre personatge es un atalentat de primièra qu’a la marrida e recurrenta idèia de crebar se lo noirrissètz pas en seguent son regim, fòrça estrict : manja de tot, sovent e en gròssa quantitat. Lo problèma es que dins aquel monde la situacion de caçaire-culheire es aparentament pas pro complicada, e tot çò qu’auretz l’intencion de caçar-culhir voldrà tanben vos caçar-culhir a son torn. La cadena alimentària dins Don’t Starve foncciona dins los dos sens.

Sustot, panicar pas…

Zo cal saber : anatz crebar sovent. E coma en bostia, tota sortida es definitiva. A cada còp que manjaretz un campairòl toxic, que vos faretz encerclar per una còla d’aranhas, d’abelhas o de lapinons, que perdretz a la corsa contra un pit-bull de la preistòria, que seretz dins lo camin d’un tesson-garon o d’una vaca-bulldozer a pèl long, que vos faretz susprendre per la nuèch, l’ivèrn, la fam o la folia, ne seretz quite per tornar començar lo jòc dempuèi la debuta. Es qu’es grèu e frustrant ? Òc e non, lo jòc capita de nos balhar enveja d’a cada còp tornar començar en ensajant de far lo mens d’errors possiblas quora sabèm qu’una sola nos pòt èsser fatala. E compte-tengut de la poesia de l’univèrs e del grafisme plan animat e colorat, avèm tendéncia a rire puslèu qu’a se vexar quora la mòrt nos ven prene al moment -evidentament- que l’esperàvem lo mens.

Burn, selva, burn !

La perseverança es paganta e cada partida es l’ocasion de n’aprene mai sus aqueste environament ostil e risolièr ont cabussèrem sens cap d’indicacions e ont devèm tot tornar inventar. Aprendrem lèu que lo fuòc es nòstre amic, que caça luènh lo negre de la nuèch ont s’escondon de bèstias que nos vòlon rosigar los pompilhs, qu’amb de pèira cavada, de fusta talhada, podrem far d’otisses, d’armas, un semblant de tenda, de cabana o de campament ; amb d’engrais e de granas farem un pichon casal e aquò serà la revolucion dins lo campèstre. Impausar pauc a pauc un semblant de dominacion dins un país que coneis pas que la lei del mai fòrt es d’un plaser intens, viu e un pauc malsan. Rai, direm qu’aquò pèga a l’univèrs… Aquestes jorns es la sortida de la primièra extension d’aquel jòc vengut popular, l’ocasion ideala de s’i ensajar. Mas declini tota responsabilitat dins las pèrdas umanas, las pèrdas de contròtle o las pèrdas de santat mentala.

Sus aquò vos daissi, que mon psy m’a balhat l’autorizacion per anar cramar aquesta putan de selva e betonar tota la zòna. Vòli ben èsser ecolò, mas i a de limits a çò qu’un uman pòt suportar !