Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dròlla, jai-te jos la cobèrta
Te vau contar una istòria
De Lemurià, un reiaume en pèrta
E d’una filha facha per la glòria

Viatjatz amb una mena de Grammar Nazi, que corregis quora la rima tomba pas juste…

E òc-es, una intrò rimada, amb a pauc près lo bon nombre de pès (ne damandatz pas tròp), aquò cambia per una cronica videojòcs ont sovent l’ambient es mai a basa de borrins gorrins e d’escopetassas ! E aital comença Child of Light, una pichona meravilha espelida i a gaire, a mitat camin entre novèutats e convencions. E la primièra novèutat es aquela qu’ai daissada entreveire : lo jòc tot es…en rima ! Un fach rare, per pas dire inedich dins un videojòc. Rasseguratz-vos, pas besonh de jogar a Child of Light amb la Pleada a costat per èsser segur de tot sasir de las referéncias poeticas, que de referéncias n’i a pas, e la lenga n’es pas tanpauc mai complicada qu’aquò, la versificacion es pas aquí que per adobar la forma d’un jòc per alhors fòrça poetic e oniric dins sos grafismes e son istòria. Lo jòc comença doncas sus aquestes vèrses que me soi fach cagar a vos revirar en occitan en gardant la rima (de còps que i a cronicaire geek es un trabalh insopçonable), e comença a la cort d’Àustria, ont la filha del Duc, Aurora, l’eroina, malauta, morís. E òc, crèba. Aital, a la debuta del jòc. E vos juri qu’ai pas encara apuejat sus un sol boton !

Entre ombra e lutz, coma o ditz son nom, Child of Light es çò que se fa de mai polit.

Mas la mòrt sembla pas èsser la fin dins aquel monde, e Aurora se desrevelha a Lemurià, un pais imaginari poplat de bèstias inquietantas e de pichons companhs risolièrs e ont los paisatges varian del panoramà a copar lo buf a de combas sornas. D’aquí, Aurora aurà pas qu’un objectiu : comprene çò que s’i passa dins aquel monde e ne sortir, per tornar trobar son paire que se fa de lagui. Lèu, aprendrà a volar, çò que li permetrà, e permetrà al jogaire, de se daissar portar de tablèu en tablèu, vist que cada decòr es una vertadièra tèla dessenhada a la man, de viatjar de pel monde per ne descobrir las miraudias, encontrar los folclorics estatjants, que van del palhassa depressiu a la mirga comerçanta, en passant per un nan amb de problèmas capillars aborius e segurament una dependéncia a l’èrba. E, evidentament, de mostres d’en pertot, gessits de contes del monde sàncer o de mitologias divèrsas. L’ambient conte e feeric es omnipresent, dins la narracion, rimada l’avèm dich, lo scenariò, lo debanament de l’aventura, lo grafisme, e tanben, per far lo torn, dins la musica, de plan polidas melodias al pianò compausadas per Coeur de Pirate, que sabiái pas poder tant aimar quora a pas besonh de cantar.

Una vista en combat. Qualquas aisinas a mestrejar, mas pas de complexitat.

A despart d’aquò, lo jòc es pro classic, fòrça classic, benlèu tròp classic, es basicament un jòc de ròtle al torn per torn, pas gaire dificile, e amb pauc d’innovacions, mas pasmens agradiu de jogar, amb un bon ritme e la possibilitat d’utilizar sa luciòla de companhia del temps que l’adversari es a jogar, per l’esbleugir, se sonhar… Mas bon, es pas aquí que caldrà cercar lo costat refrescant del jòc, mai dins son ambient finament talhat, amb una precision absoluda, que capita pas jamai de far oblidar que, se se tracha d’un jòc independent, sortís quand mema dels gigantasses estudiòs d’Ubisoft Montreal, que nos avián acostumats a de mai gròssas produccions. Un paradòxe, joslevat per maites jogaires qu’i an vist, a l’ora del succès de pichons jòcs independents, un biais interessat per un gròs estudiò de panar una part del mercat. Cinisme, ambicion dessenada o set d’argent, saurem pas, e en tot cas pas res de tot aquò levarà sas qualitats pregondas a aquel jòc, que capita, fach rare encara un còp, de far s’estacar lo public a un personatge feminin actiu dins un monde a paritat ont los estereòtipes òmes-femnas existisson casiment pas, çò que foguèt relevat per la branca la mai feminista de las jogairitz, amb rason. Sonque per aquò, Child of Light val lo còp. E los que son pas contents auràn pas qu’a tornar se segar davant Call of Duty, non mas…