Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Soi content, que coma d’abituda soi obligat de brodar un pauc per vos far una cronica complèta que tenga la rota, per un còp aquò serà al centre d’aquela. Que de mai natural quora lo eròi de nòstra aventura es una pelòta de lana, e mai de lana roja, provesida de dos uèlhs blancs en boton de lana tanben, amb d’aurelhas de gat e capabla, entre autras proesas, de córrer sus sas cambas. Aquel personatge atipic se sona Yarny, lo jòc es Unravel e foguèt una de las bonas suspresas de l’annada 2016.

Es…polit, pòdi pas dire mai.

Bastit coma un principi de jòc d’aventura plataformesca classic, Unravel se destria sus tot lo demai : son personatge fach de lana doncas, mas tanben sa progression narrativa. L’istòria es jamai clara, pr’aquò çò que vos en disi serà mon interpretacion a ieu, se ne volètz una autra vos i cal jogar. Mas de çò que se compren, sèm a la debuta dins l’ostal d’una mameta que, coma totas las mametas, a plen de vièlhas fòtos penjadas a la paret e passa son temps liure a tricotar en se remembrant son passat. Un jorn, una de sas creacions de lana, Yarny doncas, s’esvelha e comença a tornar viure los sovenirs de sa creatriça, cadun contengut dins una fòto expausada dins l’ostal. Aquò permet una construccion en nivèl, un nivèl equivalent a una fòto, caduna botant en avant un environament diferent. Mai que mai naturals, es aquí qu’un dels punts mai positius del jòc se vei : tot es d’una beutat a copar lo buf. Los efiechs de lum, de metèo, lo rendut de la natura, de las fuèlhas, de l’èrba, la modelizacion de l’animalum salvatge son d’un realisme rarament atench dins lo vidèojòc e s’en desgatja, de per la preséncia d’una pichòta pelòta perduda dins d’environaments inspirats largament pels paisatges de Suèda, un sentit d’immensitat e de libertat.

Las pichonas béstias fan de mostres redotables.

Ailàs, nòstra pelòta es de lana, es frèula, un còp de vent l’empòrta coma una palha e se desencabdèla al flor e a mesura qu’avança. Aquò obliga a calcular sos passes, a ensajar de trobar de recargas de lana per contunhar, en aguent totjorn l’impression d’èsser tirat en rèire. Per aqueste element de gameplay coma pel demai, Unravel prepausa una soscadissa sul tèma del passat, sus la nostalgia, l’istòria familiala, tanben la ierarquizacion de nòstres sovenirs, lor importància, exumats que son aquí per una pelòta que fa ofici, logicament, de fial roge. Un eròi metaforic, al servici de la granda poesia del jòc e de sa beutat malenconica. Se permet quitament d’unes jos-tèxtes politics e ecologistas, amb los sovenirs de manifestacions, d’una catastròfa environamentala ligada a d’escobilhas nucleàrias… Es suggerit, pas mai, e pas besonh de mai, que Yarny subrevòla lo subjècte en se lançant al bot de son fial coma Tarzan. Ne ven una de las peças d’istòria personala de la mameta que recuperam e que se ven apondre al patchwork general.

E d’environaments banals ne vènon impressionants.

Un eròi qu’es pas qu’un ligam, una istòria a tornar téisser suggerada mai qu’impausada, la beutat desvelada de l’ordinari que nos environa e l’importància afortida del microcòsme, comprendrem per tot aquò l’atipisme d’un Unravel mai contemplatiu que dificile a jogar, e que un còp acabat laissa las meteissas traças qu’un sovenir : una impression, fosca mas ancorada, facha de sentits, de colors, de sons e afranquida de tot lengatge.

Sus aquò vos daissi, se van pas far totas solas, totas aquelas malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit…