A ieu, m’agrada Doctors de Trobar. Es fresc e novèl, per de musica occitana, fa plaser. Coma lo projècte m’interessava, lo seguissi dempuèi la debuta, e ai poscut, pro lèu, ne far un article-critica pel Jornalet.
http://www.jornalet.com/nova/1137/de-sicart-a-biggie-lo-retorn-dei-doctors-de-trobar
A ieu m’agrada la critica, la vertadièra vòli dire. Es pas forçadament negatiu, es sasir a ajudar a far sasir lo contèxte de creacion d’una òbra : perque, coma es estada facha. Es pas sonque botar una etiqueta qualitativa, quitament s’es importent, es tanben de mediacion. Aqui per exemple, per Doctors es necessari de parlar de las originas del projècte, de l’enveja que i a darrièr, de la cultura musicala que i a darrièr, que los occitanofònes son pas forçadament d’afogats de hip-hop e mai siague un genre fòrça representat. L’invèrsa seriá tanben interessat : far descobrir al public hip-hop lo hip-hop occitan e l’explicar. Mas soi pas ieu qu’o farai aqueste còp !
Anem, del ròtle de la critica, vos en tornarai parlar…