Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
M’agrada pas tròp Mario. Super Mario vòli dire, pas lo Mario de la pizzeria Napoli en bas de l’ostal, que sa marinara es a tombar de cuol. S’ameritariá lo chafre de « Supèr Mario » per aquò, malastre es ja pres.
I a un quicòm de riscat per un jogaire costumièr a dire qu’òm aima pas Mario, un pauc coma per un crestian afogat de Bíblia a dire que lo personatge de Jesús es pauc coerent, tant es el qu’es vengut LO simbòl dels vidèojòcs d’en pertot sus la planèta, davant Pikachu, mai recent, e Sonic, son etèrne rival plan mens astruc. Dempuèi son primièr jòc (pas sa primièra aparicion, mai anciana) lo roge mostachut a salopeta e accent nippò-italianò-american s’es passejat pertot, dins tot un fum de licéncias e faguèt sabi pas quant de mestièrs, manca benlèu plombièr, qu’es pertant lo mestièr que li prestam totes.
Joslevar una incoeréncia dins l’univèrs de Mario es coma plantar un clavèl dins una paret de mossa amb una sarda : a pas de sens. La coeréncia foguèt jamai al centre dels jòcs Mario, del mens los primièrs, mai se trobèsson de monde per dire que si, l’univèrs de Mario es ipèr coerent en se. Rai. Aujol de tot un fum de jòcs de plataforma e eiretièr de tot un fum de jòcs d’arcada, Super Mario es primièr un gameplay que se pòt reconéisser entre mila autres. Avançar, sautar, far la baudufa/tornada, lançar de bolas de fuòc, son aitant de moviments que quitament los mens afogats de vidèojòcs d’entre vosautres auràn segurament practicat un còp dins lor vida. Es l’alfà del jòc vidèo, se n’es pas l’omegà. E ieu çò que repròchi a Mario es son aspècte fan service, una cèrta facilitat a tornar sortir amb una regularitat metronomica la meteissa basa de jòc qu’agrada al monde dempuèi 1985 sens tròp se pausar de questions o sens quitament tròp seguir las evolucions a l’entorn. Quand lo jòc se fa realista, Mario contunha sus l’aspècte cartoon, quand lo doblatge ven una nòrma, Mario contunha amb sas onomatopèas manhaguetas. Es plan pels dròlles me diretz, e auretz rason d’un costat, mas me pòdi pas empachar de pensar que son pas tant los nenons que jògan als Marios de uèi que de monde un pauc mai vièlhs…
Ai doncas seguit totjorn d’un pauc luènh los jòcs (nombroses) sagelats de la famosa mostacha, mai se m’avisi que soi en capacitat de tòrcer lo còl a tot çò qu’ai dich mai naut sonque sus mas experiéncias (bonas) amb Super Mario Sunshine (GameCube, 2002), Super Mario Galaxy (Wii, 2007), amb un Super Mario 64 tornat descobrir (Nintendo 64, 1996) o mai recentament amb Super Mario Odyssey (Switch, 2017). Fin finala, m’avisi que comenci de trapar mai d’interès quand Mario quita la plataforma en 2 dimensions per s’enançar dins la 3D, aquò me parla mai, es aquí que vèsi lo mai d’innovacion, de presa de risca, de folia, es aquí que l’univèrs un pauc ninòi de Mario quita d’o èsser per se cavar, s’apregondir, se madurar (tot es relatiu çaquelà). E tot aquò malgrat de problèmas de camèra evidents que seguisson totes los episòdis en 3D de la sagà Mario sens excepcion.
Super Mario Odyssey fa doncas pas excepcion sus aquò. Mas sul demai, macarèl ! Tecnicament abotit, colorat, viu, dinamic, sautejant, bondissent, ofrís un florilègi de tot çò que los precedents Mario en 3D balhèron en lor temps, de fun immediat per totes mai un pauc mai pels qu’i passaràn de temps. Cal pas cercar l’originalitat dins l’istòria, totjorn la meteissa dempuèi la nuèch dels tempses (la princessa Peach se fa enlevar per lo missant Bowser que la vòl maridar, a un moment caldriá que s’estanque sul canapè de Sigmund per li parlar de sa maire), encara que lo jòc mostrèsse d’aquí e d’alai qualques signes d’autò-trufandisa scenaristica planvenguts. Per contra sul principi de jòc sèm sus una frescor savorosa : la famosa casqueta (roja tanben) de Mario es emplaçada per Cappy, un eminent representant de l’espèci dels Capifòrmas qu’a la possibilitat de se transformar a volontat, e de prene lo contròle de las causas e de las bèstias a l’entorn. Es tot colhon sul papièr mas fonciona plan coma cal, mai que mai quand i sèm a dos, un que contròla Mario e un que contròla Cappy. Transformat en T-Rex per tot saquejar, en peis per poder nadar, en granhòta per poder sautar o encara en plòt (?) e en placa de dogat (??)… Super Mario Odyssey jòga amb facecia sus son que-que-siá ordinari e capita d’o sublimar dins de sequéncias d’antologia a s’espetar de rire.
Coma sovent (totjorn) aquel Mario es bastit sus un encadenament de mondes diferents ont cal far lo plen de lunas per poder passar al seguent dins son vaissèl-capèl volaire, e se notam la preséncia de causas classicas (de desèrt, un monde jos l’aiga…), notam tanben una vertadièra volontat de far de nòu sens partir de l’ancian, amb tot un fum de decòrs, de personatges, d’objèctes que vènon donar a aquel Super Mario Odyssey son costat fresc, novèl, generós e regaudissent. En mai d’aquò se volètz tot far e prene lo temps de recuperar totas las lunas, n’avètz per un bon brieu !
Sus aquò vos daissi, que coma dins la cançon tradicionala ai perdut mon capèl en tot fasent… sabètz que e per contunhar mon odissèa es un pauc andi-cap-ant (è è è) de l’aver pas amb ieu.