Tòca-Maneta 5 – Nostalgy Gaming

Ocarina of Time 3D

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Sèm en 28 après Super Mario, e tot lo monde patís dels efièchs de la crisi. Tot ? Non ! Una industria resistís encara e totjorn a las barraduras successivas e a la manca de moneda.

Bon, de fach es pas tot a fet vertat, d’unas entrepresas de l’esfèra videòludica an tanben barrat a clau. Mas es vertat que de biais general s’en sortisson melhor que d’autras, especialament dins lo registre dels bens culturals. Per explicar aquò, i a mai d’una rason, ja economicas, mas vist que soi pas economista, demorarai sus çò que sabi far : dire de causas desagradablas.
Foguèt explicat per de sociològs, de filosòfs e t’en passi, que en temps de crisi cadun se cèrca de refugis, d’abrics, de causas que coneissèm ja, que nos menan a un sentit de seguretat quora tot cabussa al nòstre entorn. En tèrmis de videojòcs, se tradusís per çò que se podriá sonar lo « Nostalgy Gaming ». Atencion, es de pas confondre amb lo Retro Gaming qu’auram un jorn l’ocasion d’en parlar en detalhs, e qu’es una pratica tràs qu’interessanta, al meu vejaire.

Artwork Ocarina of Time

Es polida la reedicion de Zelda, è ?

Non, lo Nostalgy Gaming es per contra criticable per d’unes aspèctes e se manifèsta per una tendéncia venguda casiment majoritària : las reedicions. Es a dire lo fach de tornar sortir sus las maquinas novèlas un jòc que foguèt un succès d’ancianas generacions de consòlas. D’aqueles n’i a d’en pertot e lo costat viciós de la causa es que podèm pas criticar los jòcs que son, sovent, totjorn tant bons. Prenètz per exemple Zelda : Ocarina Of Time, del vejaire dels especialistas un dels melhors jòcs jamai sortits. Lo primièr còp, èra sus Nintendo 64, en 98. Totas las generacions de consòlas seguentas aguèron drèit a lor reedicion d’aquèl jòc mitic : un sus GameCube, edicion limitada, puèi una version dematerializada sus Wii, e enfin un remake en 3D sus la 3DS. La diferéncia entre lo remake e la reedicion, es que dins lo primièr cas adaptam lo jòc a las nòvas ofèrtas tecnologicas del supòrt, es a dire que lo jòc passa en Nauta Def’, per exemple, o alara en 3 dimensions.

...mas en fach lo jòc sembla a aquò.

…mas en fach lo jòc sembla a aquò.

Ieu, que soi, coma sabètz, un pauc colhon, e que m’agrada Zelda, ai las tres de reedicions. En tèrmis simples que fan pasmens mal al pòrtafuèlha per pas dire alhors vòl dire : ai pagat tres còps pel meteis jòc. E sovent al prètz d’un nuòu. En saber que per una reedicion, i a pas mai besonh de scenaristas, que l’istòria es ja escricha, pas mai besonh de realisator que lo jòc exista, pas mai besonh de grafistas que tot es ja dessenhat. Una còla tecnica redusida e de bons productors e distributors darrièr e fai tirar. Vos daissi imaginar las economias d’emplecs e lo benefici consequent. E lo biais de far foncciona, entre los ancians jogaires del diumenge que daissèron las consòlas dins las nívols fumosas de lor adolescéncia e qu’i tòrnan quand lor femna dormís e los hardcore-gamers apassionats de l’istòria de lor lèser e que n’en vòlon sasir totas las pepitas. Consequéncia : la presa de risca se fa rara, entre la mòda d’adobar de nuòu amb de vièlh e aquèla de perseguir fins a l’indigestion las licéncias rentablas : extensions, seguidas, cross-overs…
Èra melhor avant, çò dison. Mèfi, editors, la nostalgia a tanben un costat marrit : las causas son jamai tant bonas que lo sovenir qu’en gardam.
Bon, sus aquèla refleccion cuo-cuol la zemoriana, m’en tòrni al remake de Pong. Veiriatz aquò, an fach la bala redonda, es una meravilha de tecnologia.

Pong

Un « realisme epurat » çò diria la critica a l’ora d’ara…