Tòca-Maneta 39 – Òdiworld

Oddworld_ New 'n' Tasty Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Oddworld: New 'n' Tasty_20150312230204

Lo paisatge es pas tant folhat que originau dins son rendut.

Aimi pas perdre. Lo sentit d’inacabat, la lassièra que vos pren al moment del Game Over, la sorna impression de venir, en una segonda, una gròssa mèrda amb d’artelhs a la plaça dels dets e tant de logica intellectuala qu’un calhau o que Nadina Morano. E, vos vau far una confidéncia, ieu que jògui mai que mai per las istòrias plan escrichas, la bastison d’univèrs coerents, l’espectacle e l’immersion, lo fach de pèrdre dins un jòc amb la regularitat pendulària d’un parelh de colhas de dalhaire me pòt butar, se soi dins un marrit jorn, a quitar de jogar, veire a lançar la maneta amb violéncia al morre de ma tele en trin de se trufar de ieu, aquela conassa. Pertant reconeissi que la mòrt, virtuala, lo fach de pèrdre, es de còps que i a un ressòrt scenaristic e n’arriba a aver un interés en tèrmis de creacion artistica del jòc. Lo simple fach de morir, e mai de morir a repeticion pòt trobar un resson dins lo scenariò, o l’univèrs perque pas, e aquò balha al videojòc un sentit d’immersion unenc en perpausant quauquarren que se pòt pas trobar endacòm mai. Dins un film, podètz aver d’empatia se un personatge estacant morís davant vòstres uèlhs, mas serà evidentament pas parièr que se s’agís del personatge que sètz vosautres, qu’encarnatz sus l’escranh.

Oddworld: New 'n' Tasty_20150312230026

Se pòt prener possession de l’esperit dels missants. Tot un simbòl !

Aquel concèpte contribuiguèt a fargar un jos-genre sistemic del jòc de plata-forma, çò que se sona lo « Die and Retry« , es a dire « Crèba e tòrna començar ». S’agisson de jòcs dificiles, ont la paciéncia es de mesa, e ont cal aver a l’encòp un bon esperit d’analisi de las situacions, una reactivitat tant intellectuala que gestuala, e un pauc de destresa. Un dels arquetipes del Die and Retry se sona Oddworld : l’Odissèa d’Abe, o alara Oddworld : New’n’Tasty, per la version remasterizada de 2014. Abe es un Mudokon que trabalha sens tròp se pausar de questions coma agent d’entreten per RuptureFarms, un tuador e usina de condicionament de carn gerit per una casta de dirigents capitalistas, los Glukkons. Los Glukkons faguèron de profièch en comercializant de plats amb de carn d’espécias en via de desaparicion, e aquò fonccionèt plan, fins a l’agotament de la « matèria primièra ». Tot cabussa per Abe al moment que se ren compte que los Glukkons aprèstan un novèl produch a basa de… carn de Mudokon, sa pròpia espécia ! A partir d’aquí, deven un fugitiu, que deurà se sortir de l’usina, e ne far sortir sos camaradas mai o mens redusits en esclaus, puèi tornar dins son pòple cercar lo poder natural dels ancians e enfin tornar a l’usina per desliurar lo mai de monde possible e estancar la maquina.

Oddworld: New 'n' Tasty_20150318215133

Lo missant Glukkon e son servidor « Slig ». Lo cap e las armas, desseparats…

Aviái de mal de me rendre compte quora i jogavi a sa sortida primièra, en 97, mas Oddworld es un jòc critic sul capitalisme dessenat, en l’aplicant a un monde qu’es pas briga lo nòstre mas dins lo qual nos podèm reconèisser. Sufís de veire los missants Glukkons, cigarre a la boca, desprovesits de braces e doncas incapables eles de produire, mas biaissuts en manipulacion per fin de crear de gardas e d’obrièrs esclaus. Mai qu’aquò, i a tota una refleccion sus l’ecologia qu’es menada, amb una opausicion, un pauc basica mas çaquelà agradiva, entre l’industria intensiva, lo comèrci de la carn tal coma o podèm vèire uèi dins las esmissions d’investigacion, e un monde mai pròche de la natura, respectuós de las autras espécias, animista e patin cofin. L’Oddissèa d’Abe es jamai que la transcripcion dels discors de Pèire Rabhi contra la World Company version « Guignols« , amb un ligam cap a la question dels pòples primièrs, coma dison. Per aquò, lo fach de morir, sovent, servís l’istòria. Avèm un grun de sabla, Abe, qu’ensaja a el tot sol d’enraiar una maquina infernala. Es evident que pòt pas èstre tant simple vist que se tròba enfrentat a tot çò que lo sistèmi dominant foguèt capable de produire : la polícia, los usatges abusius de la tecnologia, e la quita autò-censura de las massas que ren vòstres companhs completament passius. Tot aquò vos fa vos sentir fòrça solet e vos buta doncas a aprene la paciéncia e la perseverança per sapar pauc a pauc lo sistèmi e acompanhar las classas inferioras dins lor susmauta.

Sus aquò vos daissi, Abe me balhèt enveja d’anar tornar legir lo Capital de Marx en mangà, per veire se i aviá de ligams a tèisser d’aqueste costat tanben. E non, desconi pas, aquò existís per de bon !

Oddworld: New 'n' Tasty_20150315183313Evaluacion Oddworld

Tòca-Maneta 16 – Free to Pay

Free to Pay Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ohé, los amics, es uèi ! E òc, es uèi, sèm lo jorn ont me cal èstre un vièlh con reaccionari ! Es escrich sus mon calendièr !
Tomba plan, perque ai una bramada de sortir. De sortir contra una generacion novèla, e ben òc, si que non seriá pas pro reaccionari. E una novèla generacion de videojòcs, es normal, es la tòca de la cronica. E ieu, en reaccionari, trapi rassegurant de parlar de videojòcs dins una cronica consacrada als videojòcs, me sentissi plan mai en securitat. Aquesta generacion es aquela dels jòcs per navigator. Pas brica de rapòrt amb Cristòl Colomb o Vascò de Gamà, se tracta aquí de navigator web. Doncas ditz plan çò qu’es, son de jòcs que son pas lançats sus una consòla, qu’an pas de supòrt fisic, que se passan a cent del cent en linha, dins un fenestron dobèrt per vòstre Firefox, vòstre Operà, vòstre Safari… o vòstre Internet Explorer…hum…jutgi pas, è, cadun fa çò que vòl dins l’intimitat de son ordinator…

Simpsons

Bòf…

Bon, en tot cas aqueles jòcs an en comun una dematerializacion totala mas tanben un modèle economic recent. Fan totes partida de çò que s’apela los Free-to-Play, un chafre enganairitz que fa creire que son completament gratuits. E es aquí plan una partida de çò que lor repròchi. Perque de pichons jòcs a jogar a gratis, sus la tela, n’i a un monton, fachs amb mai o mens de succès dins de garatges e botats a la dispausicion de totes. O d’ancians jòcs del circuit professional ara vielhs e que lo desvolopaire decidiguèt de metre en linha, aital, per generositat totala. Mas los jòcs per navigator son JAMAI completament gratuits. Començar d’i jogar còsta pas res, mas podretz jamai accedir a totas las fonccionalitats sens tirar un centime de la pòca. E es quitament mai viciós qu’aquò. Ara, i a tota una banda que se semblan, que son bastits sul meteis esquemà de jòc, es a dire un contròtle d’en naut, la gestion de ressorças, per exemple la moneda, la fusta, la noirridura, un comptador d’experiéncia que s’emplena a mesura e que vos permet de desvolopar lentament vòstre afar. E ai plan dich « lentament », es important. Sabèm que lo temps es d’argent. E es justament sus aquò que jògan aqueles jòcs. Las accions que menaretz se passaràn plan sovent non pas en temps virtual coma se podriá far dins un jòc de gestion normal, mas en temps real. Dins Asterix e sos amics, se volètz bastir un ostal al vòstre barda, i caldrà far passar d’oras de la vita reala, en mai de furar coma un capbord per trobar dins lo jòc totas las ressorças que cal. Urosament, dins un cas coma dins l’autre, es possible d’accelerar las causas… en pagant ! E me podètz creire, la frustracion causada per un comptador que sembla recuolar puslèu qu’avançar vos balharà enveja mai d’un còp de sortir la carta blua ! Encara mai viciós, sovent pagaretz pas directament per una accion, mas per un tipe de ressorças que, elas, combinadas d’un certe biais, permetràn de menar aquela accion. Dificile doncas de saber autrament qu’a vista de nas çò que jogar vos pòt costar…avant de reçaupre la factura dins la bostia e de perdre totes vòstres pelses d’un còp d’uèlh un sol.

Age of Empires

Braf…

Una autra causa que me fa repotegar : sovent fonccionan sus de licéncias eissidas d’autres mediàs, lo mejan de botar un nom conegut sus un modèle que, el, cambia pas, per far vendre, evidentament. Aital trobam Asterix, n’ai parlat, los Simpsons, Marvel Avengers, mas tanben Anno Online, los Sims Online, Age of Empires, derivats de çò que son ja de licéncias de videojòc a succès. I a quitament un jòc dels Schtroumpfs, çò que nos fa quand mema arribar a un paradòxe de talha, una eresia : los personatjòts blaus utilisan de peças de moneda. D’argent en çò dels Schtroumpfs ? Es arribat un sol còps dins las BD e vegèron qu’èra una error !

Schtroumpfs

Mouaif…

L’aurètz compres, pensi qu’una bona part dels jòcs suls navigators son una engana, pas totes, solide, n’i a de bons. Mas son paures en tèrmis de jogabilitat, discutables pel biais de te vendre un quicòm de gratuit a la basa, un pauc tròp fan service per èstre onèstes e usina a gas coma pas permés vist que, de segur, i a pas de fin, gaire d’istòria, es juste un molin per amassar de dardena.

[Bruch de peças] Bon, ara vau passar demest vosautres, se me podètz balhar un pichon quicòm, m’ajudarà a acabar l’ostal del Grand Schtroumpf, lo paure lòtja per carrièra jos un campairòl, a plan besonh d’un teulat que començan d’aver fret al vilatge e ieu perdèri tot dins l’ataca del camp roman de Babaorum. A vòstre bon còr, monsur, madama… non, prèni pas la carta blua, pas encara. Prèni los chècs, è, per contra… mercés plan. Non, prèni pas de salcissòt, per manjar va plan, es per jogar qu’ai un problèma… mercés.

Asterix and friends

Non ? Francament ? Avètz pas l’impression que tot se sembla ?

Tòca-Maneta 5 – Nostalgy Gaming

Ocarina of Time 3D

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Sèm en 28 après Super Mario, e tot lo monde patís dels efièchs de la crisi. Tot ? Non ! Una industria resistís encara e totjorn a las barraduras successivas e a la manca de moneda.

Bon, de fach es pas tot a fet vertat, d’unas entrepresas de l’esfèra videòludica an tanben barrat a clau. Mas es vertat que de biais general s’en sortisson melhor que d’autras, especialament dins lo registre dels bens culturals. Per explicar aquò, i a mai d’una rason, ja economicas, mas vist que soi pas economista, demorarai sus çò que sabi far : dire de causas desagradablas.
Foguèt explicat per de sociològs, de filosòfs e t’en passi, que en temps de crisi cadun se cèrca de refugis, d’abrics, de causas que coneissèm ja, que nos menan a un sentit de seguretat quora tot cabussa al nòstre entorn. En tèrmis de videojòcs, se tradusís per çò que se podriá sonar lo « Nostalgy Gaming ». Atencion, es de pas confondre amb lo Retro Gaming qu’auram un jorn l’ocasion d’en parlar en detalhs, e qu’es una pratica tràs qu’interessanta, al meu vejaire.

Artwork Ocarina of Time

Es polida la reedicion de Zelda, è ?

Non, lo Nostalgy Gaming es per contra criticable per d’unes aspèctes e se manifèsta per una tendéncia venguda casiment majoritària : las reedicions. Es a dire lo fach de tornar sortir sus las maquinas novèlas un jòc que foguèt un succès d’ancianas generacions de consòlas. D’aqueles n’i a d’en pertot e lo costat viciós de la causa es que podèm pas criticar los jòcs que son, sovent, totjorn tant bons. Prenètz per exemple Zelda : Ocarina Of Time, del vejaire dels especialistas un dels melhors jòcs jamai sortits. Lo primièr còp, èra sus Nintendo 64, en 98. Totas las generacions de consòlas seguentas aguèron drèit a lor reedicion d’aquèl jòc mitic : un sus GameCube, edicion limitada, puèi una version dematerializada sus Wii, e enfin un remake en 3D sus la 3DS. La diferéncia entre lo remake e la reedicion, es que dins lo primièr cas adaptam lo jòc a las nòvas ofèrtas tecnologicas del supòrt, es a dire que lo jòc passa en Nauta Def’, per exemple, o alara en 3 dimensions.

...mas en fach lo jòc sembla a aquò.

…mas en fach lo jòc sembla a aquò.

Ieu, que soi, coma sabètz, un pauc colhon, e que m’agrada Zelda, ai las tres de reedicions. En tèrmis simples que fan pasmens mal al pòrtafuèlha per pas dire alhors vòl dire : ai pagat tres còps pel meteis jòc. E sovent al prètz d’un nuòu. En saber que per una reedicion, i a pas mai besonh de scenaristas, que l’istòria es ja escricha, pas mai besonh de realisator que lo jòc exista, pas mai besonh de grafistas que tot es ja dessenhat. Una còla tecnica redusida e de bons productors e distributors darrièr e fai tirar. Vos daissi imaginar las economias d’emplecs e lo benefici consequent. E lo biais de far foncciona, entre los ancians jogaires del diumenge que daissèron las consòlas dins las nívols fumosas de lor adolescéncia e qu’i tòrnan quand lor femna dormís e los hardcore-gamers apassionats de l’istòria de lor lèser e que n’en vòlon sasir totas las pepitas. Consequéncia : la presa de risca se fa rara, entre la mòda d’adobar de nuòu amb de vièlh e aquèla de perseguir fins a l’indigestion las licéncias rentablas : extensions, seguidas, cross-overs…
Èra melhor avant, çò dison. Mèfi, editors, la nostalgia a tanben un costat marrit : las causas son jamai tant bonas que lo sovenir qu’en gardam.
Bon, sus aquèla refleccion cuo-cuol la zemoriana, m’en tòrni al remake de Pong. Veiriatz aquò, an fach la bala redonda, es una meravilha de tecnologia.

Pong

Un « realisme epurat » çò diria la critica a l’ora d’ara…

Calendrier de l’Après

J’ai eu une idée géniale, mais comme mon génie est plutôt du type diesel, je l’ai eue un peu tard : commercialiser un « Calendrier de l’Avent spécial fin du monde ». On l’arrête au 21, on économise sur les jours superflus, mais on vend au même prix. Y a pas de petit profit.

En prime, on pourrait y mettre des cadeaux en conséquence : un mini-couteau suisse, de la ficelle, une mini-boîte de haricots… tout ce qu’il faut pour survivre après la catastrophe.

Dans la foulée, j’aurais pu vendre des agenda « Nouvel an 0 », résistants à tout, avec un petit espace pour chaque jour laisser des notes à la postérité. Un peu plus tard, je les aurais reprises, et éditées sous le nom de « Bible de Bugarach : Trucs & astuces pour reconstruire une civilisation ». Y a vraiment pas de petit profit.

Mais en vrai, j’vais pas me gâcher la vie, je compte bien profiter comme tout un chacun de ma fin du monde, calé sur mon canap’ devant la télé 16/9, que j’aurais récupérée le matin même en cassant quelque vitrine, porté par les émeutes hystériques qui ne manquent jamais de survenir à l’approche de ce type d’événements.

100 000 € lo Poton !

Alors il paraît que ça, là :

http://www.capc-bordeaux.fr/

Et ben ça aurait coûté 55 000 €. Je parle du site, hein, pas du musée qui, si ça se trouve, à coûté moins cher.
Histoire de faire bonne figure, je me suis donc demandé 100 000 € pour réaliser Potonorsland. C’est pas grand-chose finalement

Même Khadafi à sa grande époque m'aurait filé plus pour me présenter aux présidentielles.

Comme je roule plus sur les jantes que sur l’or, je me suis emprunté du fric pour me payer.
Me voilà endetté pour 35 ans…