Tòca-Maneta 136 – Esquadrons

Chaspaires de maneta (dels gases), picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de fautuèlh ejectables, adissiatz !

Es causa coneguda que l’univèrs de Star Wars sabronda de possibilitats d’espleitacion, d’alhors l’oncle Mickey s’i es pas enganat. Demest la Fòrça, los personatges carismatics, los sabres lasèr, trobam tanben, çò que regaudirà los dròlles que foguèrem, los vaissèls espacials. Tre la sortida del primièr filme en 77 soi segur que tot lo monde se somiava èsser Luke Skywalker a las comandas de son X-Wing per anar espetar lo nogal de l’Estela de la Mòrt (me fa estranh d’o escriure, ara ai l’impression que Estela de la Mòrt es lo títol d’una pastorala bearnesa).

Emai foguèsson raras, las cinematicas, en a-plats d'imatges fixes que fa "filme de propaganda", an un charme pro unic.

Del còp estonarà degun d’apréner que, pro rapidament, los faseires de videojòcs s’i enganèron pas mai que Tonton Mickey e que pareguèron plan de títols, ja sus bòrnas d’arcada, que vos botavan dins la pèl d’un menaire de nau espaciala : entre l’X-Wing, segur, puèi lo caçaire TIE de Dark Vador, l’Esclau de Boba Fett, o encara lo famós Falcon Millenari de Han Solo (Fan Sòla en occitan estandard), i a de qué far ! E passi suls afars mai terrèstres, coma los podracers de l’infernal episòdi 1 que donèron una adaptacion pro presada sus Nintendo 64, o los speeders del Retorn del Jedi, qu’aguèrem l’escasença de veire dins plan de jòcs.

Lo briefing, passatge obligatòri abans tota mission.

Al mitan de tot aquò reteni la seria dels Rebel Assault (1993-1996) e aquela dels Rogue Squadron (1998-2003) que n’es un biais de succesor espiritual, mas n’i a d’autres. Aqueles jòcs capitèron a l’encòp de sedusir un public larg, qualques especialistas o la critica (amb de variacions segon l’òpus), en me fasent m’apercebre que, definitivament, èri pas fait per aquela mena de jòcs. Me soveni encara dolorosament de m’escrachar en bocla dins Rogue Leader… dins la mission didacticiala. Em.

Bon, coma, malgrat tot m’agrada de pilotar – me fisètz jamai mai qu’una veitura a menar, se i a un axe vertical a gerir anam cap a la catastròfa – e que i a pas de rason per que ne pòsca pas profeitar ieu tanben, mas tanben perque soi un caput de primièra, ai volgut tornar ensajar. Se passèt plan melhor, çò qu’es ja un bon punt.

Los moments de pausa entre las missions permeton de parlar a son equipa e apréner a los conéisser melhor.

Se cal pas enganar per la preséncia del sagèl d’Electronic Arts, mostre del sector, als crèdits de lançament, Star Wars: Squadrons es un jòc modèst, mesurat, luènh de manifestar una ambicion fòla o de mostrar un contengut gargantuesc. Sufís de véser aqueles cobèrts un pauc voides ont vos agaitan (lo jòc es a la primièra persona sonque) de personatges estatics (e pas extatics), o encara aqueles decòr espacials que semblan de còps a una estòfa ondrada sonque pausada aquí e dins los quals pòt èsser malaisit d’aver una bona sensacion de velocitat, per se’n rendre compte.

La vista cockpit, sola disponibla, es una escomesa... capitada.

A despart d’aquò Squadrons es un pro onèste jòc, quasiment dins lo registre dels « aperitius », que vòl mai que mai ensajar de causas per rapòrt a sa licéncia d’origina. Contràriament a sos aujòls, la tòca es pas de vos far tornar viure la flor de las batèstas espacialas dels filmes, non, sèm aquí dins una istòria complètament novèla, emai foguèsse ancorada dins una temporalitat que coneissèm ja. Las guest stars (convidats espacials en lenga nòstra) i seràn raras e pauc estofantas (comptatz d’i veire Wedge Antilles o l’amiral Ackbar, mas pas Luke Skywalker o Dark Vador, d’exemple), per s’estacar a un ancian pilòte de l’Empèri passat a la Resisténcia per de rasons eticas o a una capitana imperiala retòrsa e rancurosa.

Lo cobèrt es l'endrèit ont parlar al monde e agaitar los vaissèls de prèp.

La partida màger de Squadrons se passarà aprèp la mòrt de l’Emperaire Palpatina, a un moment ont l’Empèri comença de se desagregar e ont la Resisténcia pausa pro penosament las basas d’una nòva Republica. Lo primièr interès de Squadrons es, totjorn amb una progression en missions e objectius caracteristica del genre, de nos far jogar mai o mens en alternància una esquadra de la Republica e una esquadra de l’Empèri. Los enjòcs, los personatges, s’entrecrosaràn, dins un scenari forçadament accessòri mas onèstament mes en plaça. Evidentament, èsser dels dos costats del conflicte vòl dire tanben aver la causida de dos còps mai de vaissèls. Vos arrèsti : n’i pas de miliassas, quitament se los principals i son (X/Y/A-Wing pels rebèls, tota la panoplia TIE costat missants).

Es plan notat, Dark-Vador-Rogue-Leader-Price.

Mas es que cadun es plan trabalhat, amb un cockpit unic, un sentit particular, e una utilizacion en mission pro especifica : aital se jogarà pas un bombardièr coma un caçaire e, amb la gestion minimala mas presenta dels elements de son esquadra, donarà d’afrontaments immersius que, en cas de dificultat, viraràn a l’escaramossa tactica ont l’estrategia senhoreja tan coma la competéncia a pilotar.

Abans cada mission/partida nos es demandat de causir un equipament. Tot se jòga a l'equilibri.

Poiriam estancar la cronica aquí, en aguent fait lo torn d’un jòc accessòri e simpatic, sens ne far tròp, aprèp aver evocat son mòde multijogaire de la meteissa traca. Mas seriá estat passar a costat d’una foncionalitat que fa la sal de Squadrons, e o disi amb tan d’assegurança que manquèri ieu passar a costat : Star Wars: Squadrons es un jòc que se fa, s’avètz lo material que cal, en Realitat Virtuala (VR).

De còps que i a los decòrs son pro espectacloses.

E, subran, tot ven clar : l’estaticitat dels personatges al cobèrt, lo suènh menimós portat a la modelizacion de las cabinas, lo void espacial que fa tela, tot aquò a de sens pas qu’amb lo casque VR. Segur, aquesta foncionalitat donarà pas a Squadrons l’ambicion que jamai aguèt pas, mas permetrà d’abordar la quinzena de missions del jòc amb un uèlh nòu e plan mai enlusit : i sèm dins lo cockpit, a quichar suls botons per activar un boclièr o lançar de missiles, a tirar la maneta dels gases, a levar los uèlhs per agaitar aquel vaissèl que nos ven de fregar lo droïde de reparacion, a clinar lo cap sul costat per entamenar la viroleta que nos permetrà d’esvitar aquel autre que nos verrolha al visor e nos arriba dreit dessús…

Es essencial de comunicar amb los collègas de la l'esquadron.

Aquela experiéncia farà pas de Squadrons lo jòc definitiu de vaissèls de l’univèrs Star Wars qu’aviá pas la pretension d’èsser mas çaquelà un jòc capable de suspréner en ben e de regaudir son monde qualques parelhs d’oras. E aquí tornam los dròlles qu’èrem.

Sus aquò vos daissi, que me cal PIU PIU VROOOOO RRRRRRRRR FRCHT PIU PIU PIU

Star Wars: Squadrons

Data de sortida

2 d’octobre de 2020

Supòrt(s)

PC / PlayStation 4 / XBOX ONE

Genre

Simulacion / Combat espacial

Desvolopaire / Editor

EA Motive / Electronic Arts

  • Rendut Visual
  • Scenari
  • Jogabilitat
  • Banda son
  • Durada de vida

%

Taus de Contentament Gahussenc

Lo Sentit del Gahús

Jòc onèste, un pauc cortet e limitat mas agradiu lo temps que dura, mai que mai en VR. Pèrd clarament d’interès sens aquò. E amb aquò, ne ganha, amb una immersion dins la cabina de vaissèls populars pro bona.

Tòca-Maneta 110 – L’òrdre descasut

Chaspaires de sabre lasèr, picanhaires d’ewoks, trantalhejaires del costat escur de la Fòrça e esportius de cabina de simulacion d’X-Wing, adissiatz !

Alara ai verificat, causa que fau sovent d’una part en causa d’una suspicion d’Alzheimer aboriu e d’autra man perque la lista de mos Tòca-Maneta es longassa coma se Disney n’aguèsse tornat crompar los dreches per ne far de filmes ad libitum, mas ai jamai parlat d’un jòc Star Wars. Ai, evidentament, ja parlat de la licéncia e de l’univèrs, çò qu’es impossible de pas far quand òm parla d’un mèdia que s’inscriu dins una cultura que lo monde fantastic espacial de George Lucas n’es al panteon.

Mas una cronica dedicada a un jòc sagelat Guèrras esteladas®, jamai. Manca d’aitant mai estonanta que soi personalament puslèu client regular, dempuèi pichon, de rebelum vaisselat e de missants missantament asmatics. Client benlèu un pauc mai que regular d’alhors, o gausi a grand pena dire aquí mas m’es arribat de trobar de causas plan dins la segonda trilogia (doncas la primièra, supausi que coneissètz lo biais particular de comptar de Tonton George) e ai pas talament seguit los udolaires a la luna d’Endòr sul tresen film de la tresena trilogia quand èra question del retorn de Sabètz-qual (non, pas Voldemòrt, es una autra licéncia) e de la disparicion tragica de la coeréncia scenaristica. Soi de tot biais mai aquí per l’univèrs pausat que per una intriga tròp complèxa. Aquí, pensi qu’amb aquelas confessions, soi bon per la fòssa a Sarlacc (Perigòrd RPZ).

Cere, Greez e Cal (que fa son adolescent aquí).

Mas tornam a nòstres droïdes, qu’aquestes son pas lo que cercam. En tant que videoludista starwarsofil, ai doncas pausat mas patas peludas sus plan de jòcs de la lucassalha (lucassibralha diràn los decebuts) : Rebel Assault, Battlefront, Jedi Knight, puèi de Lego, de MMO… e ne passi. Ai jamai tornat trobar una proposicion tan fòrta e abotida coma Knights of the Old Republic (KOTOR), mas m’empacha pas, de temps en temps, d’ensajar de causas que sortisson. Amb un uèlh critic e un autre tendre, una gimnastica oculara que lo quite Jean-Paul Sartre i arribava pas.

Al destorn d’una virada lo jòc fa arribar sus de panoramas coma aqueste. La composicion n’es pas marrida.

E per aquò l’anóncia de Jedi : Fallen Order me butèt a consultar còpsec un ortoptista : un jòc solo dins l’univèrs de Star Wars aprèp d’annadas de multijogaire per mólzer lo monde, amb un personatge desconegut, de planetas e una istòria novèlas, e tanben d’animacions un pauc regdas e datadas, una manca de carisme e qualques detalhons un pauc « tarta a la crèma ». E tot aquò, lo bon coma lo mens bon, se confirma en jogant a Fallen Order, mas merita pasmens que se’n parle.

Òc, Uncharted, coneissi.

Me cal primièr tornar situar aquela nòva aventura dins lo canon oficial de la saga (enfin rapelam que ara Mickey, Spider-Man o Homer Simpson son canons tanben…) : sèm qualques annadas aprèp l’aveniment de l’empèri. L’òrdre 66, donat per l’emperaire Palpatina de matar totes los Jedis per traïson es estat executat, çaquelà ne demòra. Cal Kestis, qu’èra un jove padawan a-n-aquel moment, veguèt morir son mèstre e capitèt de s’escapar. Dempuèi, s’amaga e amaga sos poders sus una planeta perduda, ont fa lo ferralhaire, cargat de recuperar e reciclar los vestigis de la guèrra dels clònes. Malastrosament, un eveniment lo buta a se desvelar e a desvelar sa jedi-etat (of, aquò sona estranh…) li cal doncas fugir, notadament la terribla Inquisicion e sa Segonda Sòr, cargada de trobar los darrièrs èssers sensibles a la Fòrça. Astrosament, los dos ocupants d’un vaissèl, lo Mantis, passan per aquí e lo salvan d’una fin segura. Greez, lo pilòte, es un non-uman un pauc borrut mas simpatic. Cere es una anciana mèstra jedi que s’es barrada a la Fòrça en causa d’un passat tròp rufe. Son totes dos en mission, e Cal se recuperarà lèu aquela mission : sons sus las pesadas d’un mèstre Jedi que s’interessava a una anciana civilizacion, ara desapareguda, e a un artefacte preciós que deu pas càser entre las mans de l’Empèri o dels Siths.

Un pichon torn dins lo menut. Òc, Cal pòrta lo PONCHO. Perqué non ?

De qué, avètz pas seguit ? Perdon, pensavi que m’adreçavi a de familiars de l’univèrs, perqué seriatz encara aquí siquenon ? Anem, anatz agachar Derrick, que me fasètz pèrdre bravament mon temps !

L’istòria de Fallen Order es pro simpla a seguir, çò que ne fa doncas dins sa construccion quicòm de racòrd amb los filmes de la licéncia, e pas desagradiu. Lo jòc en se perpausa una mèscla estonanta, en empruntant plan al genre del metroidvania (que n’ai ja parlat aquí) en 3D, amb sas planetas clafidas de passatges secrets, sos poders a desblocar e sos copacaps, coma a la seria Uncharted, ja inspirada d’Indiana Jones, per sas cascadas e son aspècte plataforma « realista ». La mèscla pren, relativament, e un cèrte plaser a grapautejar dins de sornes corredors o d’espacis espectacloses se desgatja de l’ensemble.

Grandiós. Tot simplament grandiós.

De biais fòrça estonant los combats son exigents e guinhan clarament del costat dels Dark Souls : podèm salvagardar pas qu’a d’endreches plan precises, se i decidissèm de recuperar nòstra santat los enemics tòrnan aparéisser, los combats son tenduts e demandan de parar los còps dins una fenèstra de temps plan redusida, de sautar, d’esquivar, d’aprene los moviments dels diferents enemics (e, en defòra d’òrras bestiassas, crosam a pauc près tot çò que se fa a l’epòca en soldatalha imperiala e aquò’s plasent). Ai passat una debuta de jòc talament malaisida que deguèri baissar la dificultat – m’i esperavi pas briga – fins a arribar a un moment dins lo jòc ont, amb totes mos poders de Jedi recuperats, la situacion s’inversava e tot veniá gaireben tròp aisit. Un defaut d’equilibratge fòrça estonant que daissa pensar a un jòc prototipal un pauc inauguratiu d’una seria a contunhar, amb un potencial mai o mens amagat e de defauts vesedors e pas o mal corregits. Aquò se sentís un pauc dins l’istòria, notadament cap a la fin, e dins tot un fum de causas que negrejan l’experiéncia de jòc : se d’unes environaments son subrebèls d’autres son estequits, se de caras son destorbantas d’autras son capitadas, se lo eròi es lene e lambda de personatges segondaris tròp passadisses son mai carismatics. Sens comptar de bugs variats, de desviradas de çò que se tròba ordinàriament dins l’univèrs de Star Wars e DE QU’ES AQUEL JEDI COMPLÈTAMENT PALFICAT ??? Vos prometi, sèm acostumats a véser de moviments aerians de la part d’aquel monde mas Cal es, al mens a la debuta, juste una clapa sensiblòt a la Forceta, pas gaire reactiu, los dos pès plan tancats per jogar a las bòchas amb los stormtroopers e grasilhar de merguez amb son sabre.

Lo poder esclairant del sabre lasèr (en mai de grasilhar las merguez). Practic !

Fallen Order es doncas un bon exemple de çò que disiái respècte a ma divergéncia oculara : es un jòc que fa plaser al fanatic, fach per de monde qu’an un amor per l’univèrs e aquò se vei (Respawn), produsit per de monde qu’an un amor per l’argent mas per un còp se vei pas tant (Electronic Arts), plen de generositat… e de defauts. Es la balança perfiècha entre la lutz e l’escur. Lo costat MoDem de la Fòrça.

Sus aquò vos daissi, qu’ai, o auretz devinat, una serada merguez prevista amb de stormtroopers.

Tòca-Maneta 40 – Crim Fandango

Grim Fandango Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Remarcaretz qu’en gaireben tres ans de cronicas, faguèri jamai una sola refleccion sus çò qu’arribèt a Star Wars, sabètz, lo fach que la licéncia siá tornada crompar per lo supèr-capitalista Disney, e patin e cofin. E ben n’en parlarai pas uèi tanpauc, qu’ai quicòm mai de m’ocupar. Pasmens, me fasiá una bona introduccion, e Diu sap que soi totjorn en galèra per fargar una introduccion digna d’aqueste nom dins Tòca-Maneta, çò que fa que en general barjaqui longtemps a la debuta per dire pas res avant de m’atacar a un jòc. Mas uèi, farai pas aquò, non, promés ! Mas bon, quand mema, dèvi plan dire que i a quicòm que s’en parlèt pas talament, un domatge colateral provocat per l’afar Star Wars/Disney : la tampadura de LucasArts en 2013.

Grim Fandango Remastered_20150318231532

Ololo, bonjorn l’ambient malsan…

LucasArts èra una filiala de LucasFilm, encargada de desvolopar e produire de vidèojòcs dempuèi 1982. Çò estonant es que totes los jòcs produsits èran pas forçadament ligats a l’univèrs de Star Wars, e en majoritat d’alhors aguèron pas res a veire amb los Jedi, los Wookies e n’en passi. LucasArts foguèt quitament un temps a la punta per çò qu’es d’un genre màger de las annadas 90 : l’aventura en puntar-clicar, Point’n’Click en version originala. Aquò balhèt de titols coma Maniac Mansion, la seria dels Monkey Island, aquela dels Sam & Max, un Indiana Jones 4 en jòc qu’èra un melhor film que Indiana Jones 4 en film, Full Throttle, mens conegut mas que bòti per çò que es per aqueste que descrobiguèri primièr lo trabalh de LucasArts, o encara lo jòc sus lo qual me vau concentrar, es promés, a comptar d’ara : Grim Fandango.

Grim Fandango Remastered_20150322212206

Maià l’abelha, aquesta cocò…

Totes, o gaireben totes los jòcs aital foguèron creats o cò-creats per Tim Schafer, de còps amb Ron Gilbert, e los dos ganhèron la reputacion de calucs complets dins lo mitan, a fòrça de botar d’umor lofoc o negre a pauc près pertot e de bastir d’enigmas completament dessenadas a basa de combinasons d’objèctes imrpobablas a las utilizacions plan sovent desviradas mas completament logicas a posteriori. Mas sonque a posteriori, çò que fa que podiatz passar, s’aviatz pas la solucion, d’oras a vos tustar lo cap contra las parets. Ai perdut un amic aital, dins un accident d’enigmas de jòc LucasArts, una plan trista istòria.

Grim Fandango Remastered_20150322212834

La « germinacion », principi inventat dins lo jòc per crear la mòrt dins la mòrt…caluc !

En tot cas Grim Fandango fa pas excepcion a la règla e la venguèt quitament afortir, amb, per l’epòca, un sistèmi de contròtles nòu dins lo genre, vist que se desplaçava directament lo personatge, sens aver a picar sus l’endrech ont deviá anar, e una istòria originala que fa encara considerar uèi lo jòc coma un cap d’òbra del genre. Vos daissi jutges : Manny Calavera es defuntat e se tròba, per esperar sortir de sa situacion de mòrt en transit, obligat de dalhar la gent, per lor vendre de bilhetas pel Nòu Express, lo tren que mèna lo monde al repaus etèrne. Rapidament, se rend compte que i a de causas pas claras dins l’agéncia que l’emplèga, e lo jòc vira al polar al País dels Mòrts, un país dels mòrts marcat per la cultura aztèca, mexicana de uèi e mai gloabalament sud-americana, amb en prima los noms, los accents, la banda-son e los temperaments hispanics que van plan. E totjorn de referéncias d’en pertot, al film negre, a la politica, a d’autras òbras…

Grim Fandango, a sa sortida en 98, foguèt saludat per la critica, mas arribèt un pauc tardièr per relevar lo genre del jòc d’aventura, a se morir, e marchèt pas tant plan qu’aquò. D’unes diguèron quitament que demesiguèt la produccion de jòcs d’aventura produsits puèi. Benlèu es lo cas, mas empachèt pas de tornar sortir lo jòc en version remasterizada i a gaire, una version remasterizada pro, veire tròp, respectuosa de l’òbra originala mas interessanta per tastar, amb los uèlhs de uèi, çò que se fasiá i a 15 o 20 ans.

Sus aquò vos daissi, ai una paret a anar far adobar. Es mai simple la paret que lo cap, saique.

Grim Fandango Remastered_20150322221106Evaluacion Grim Fandango