Tòca-Maneta 99 – Carrièra Josaiga

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Se, coma ieu, los fons marins vos ofegan, se, coma ieu, sètz pas tranquille-a-s a la perspectiva de crosar çò qu’i demòra, se, coma ieu, la simpla vista d’una espandida d’aiga salada sens tèrra de l’autre costat vos provòca, çaquelà, un pichòt quichament de còr (o mai), passatz camin, que l’episòdi de uèi se farà en apnèa de la debuta a la fin. Mas evidentament avètz lo drech, coma ieu, d’èsser complètament masoquistas, e d’ensajar d’afrontar vòstra ànsia amb lo melhor jòc per aquò far : Subnautica.

Alara Subnautica d’ont ven ? Diriái del latin « sub- » que vòl dire « jos » e « nauticus », relatiu a tot çò que se fa dins l’aiga. E pas d’engana aquí, que Subnautica es un jòc ont sètz jos la susfàcia de l’aiga pendent 90% del temps, e non, los 10% del temps que demòran son pas forçadament mai agradius.

Aquò es… èra… L’Aurora. Bona amira visuala doncas.

Cossí se fa ? Tot comença quand l’Aurora, un vaissèl espacial d’Alterra, una multinacionala capitalista classica, s’escracha, per de rasons misteriosas, sus una planèta del nom poetic de 4546B. E se tròba que 4546B (pels intimes) es una planèta complètament recobèrta d’aiga. Enfin, d’aiga e, ara, d’una epava d’Aurora. Serà d’alhors vòstra sola amira « aeriana », qu’es tan enòrma que se veirà de pertot. A partir d’aquí es un pauc la corsa, lo personatge que jogatz deurà botar en plaça las condicions per tornar partir de la planèta, en sabent que comença sonque amb son modul de subrevida. « Subrevida » es lo mèstre-mot de l’aventura e lo genre del jòc : amassar de ressorsas, beure e se noirir, se bastir una basa… dins l’esperit es un quicòm pro classic. Mas çò que Subnautica fa, o fa plan, amb subretot son monde sosmarin coerent. Tot es despartit en « biòmas » a l’entorn de l’Aurora, doncas en zònas de prigondors variadas, que caduna perpausa una fauna e una flòra especificas. E tot es ligat, amb la preséncia de relacions simbioticas, de cadenas alimentàrias, d’explicacions enciclopedicas suls biais de viure de las espècias endemicas, lo perqué e lo cossí son fachas aital e evoluisson aital. Aquò fa que a l’encòp comprenèm pauc a pauc cossí vira aquel monde qu’obeís a de grands principis universals que corron tan sus Tèrra coma sus 4546B, mas que nos en sentissèm totjorn coma l’element estrangièr, « l’accident » qu’es pas aquí dins son mitan e que farià melhor de se’n anar lèu-lèu. Impression enfortida per la preséncia de superpredators, los « Leviatans », bestiassas impressionantas contra las qualas podretz pas grand-causa. A cada còp qu’apareisson vos garantissi una crisi de terror (interiora) que fa cabussar (lol) Subnautica dins lo genre orrific sens cap de problèma. Vaquí doncas a priori s’aimatz pas los fons marins NIMAI las làmias de 120 mètres de long (sens rire) podètz aisidament passar camin.

Lo genre de bèstias estonantas qu’anatz crosar.

Remarcarem avant que partiscatz en udolant qu’una reflexion poncheja : nòstra enveja « umana » de colonizar de mondes exteriors se podriá plan trucar a una realitat tota simpla qu’es que sèm pas fachs per o suportar, agachatz aquel monde tan pròche de nosautres mas que pertant nos tua en qualques minutas e que se ditz l’ocean… Aquela reflexion es servida per qualques nòtas d’un umor ironic e negre, « anglés », susprenent vist l’ambient general, mas aquò li dona d’autant mai de fòrça.

Lo Pichat es mon amic. Quand soi dedins risqui pas res (es faus).

Una autra fòrça bèla de Subnautica es de perpausar una istòria o una sembla-trama scenaristica pel biais de çò que se ditz la « narracion environamentala ». Es vòstra exploracion que vos desvelarà d’elements e d’enjòcs scenaristics. Compréner perqué e cossí l’Aurora es estat abatut serà un pirmièr mistèri de resòlvre, mas a mesura comprendretz que d’autras personas venguèron sus la planèta, seguiretz çò qu’i faguèron, ensajaretz de tornar trobar d’autres companhs de mala fortuna, d’autres subrevivents de l’escrachament, en recampant d’informacions, en escotant de messatges ràdio, en trobant de PDA (un biais de quasernet numeric) en analisant l’environament…

Basa de missant de James Bond, Sweet Basa de missant de James Bond.

Subnautica recompensa primièr l’exploracion e la recèrca, e es d’alhors impossible de se tirar d’aquí sens al mens ensajar de comprene cossí vira aquel monde. Urosament avèm per nos ajudar la tecnologia, que permet de se fargar d’otisses, de bastiments (i a mejan de se far una vertadièra basa sosmarina de missant de James Bond) o de veïculs, que permetràn de davalar totjorn mai jos l’aiga, descobrir de causas novèlas, entre meravilhaments espectacloses e terrors sornas. Del meravilhament (o de la terror) naisserà l’aprendissatge, de l’aprendissatge naisserà la coneissença, de la coneissença naisserà la sciéncia, de la sciéncia naisserà UNA GRÒSSA FUSADA PER FOTRE LO CAMP D’AQUÍ I A QUICÒM D’ENÒRME QUE VEN DE PASSAR A COSTAT DE MON SUBMERGIBLE AAAAA. O per resumir : un sistèma de progression fin, logic e senat.

Per aquò Subnautica es un pauc un anti No Man’s Sky, jòc que n’aviái ja parlat. Aquí ont No Man’s Sky causís de perpausar un univèrs entièr creat de biais aleatòri, mas en seguir de règlas que correspondon mai o mens a çò que coneissèm de nòstre Univèrs, e qu’abotisson totjorn un pauc a la meteissa causa, Subnautica s’amassa sus un espaci pichon mas ric e variat, tot creat de las mans dels desvolopaires. Aquí ont, del còp, No Man’s Sky èra pas en capacitat d’avançar una istòria que tenga la rota, Subnautica n’a una, pausada coma una napa d’escuma a la susfàcia de sas aigas. E, coma tot es ligat, la progression de No Man’s Sky èra tanben aleatòria, quand dins Subnautica es ritmada. Dins un cas avèm una fin, dins l’autre una quista. Aquò es pas una critica, sonque una remarca, avèm dos jòcs de mecanica similaras mas que s’adreiçaràn a de publics desparièrs, segon s’aimatz vos amusar sens tòca amb la caissa plena de joguets o se, çaquelà, vos cal de guidas per saber un pauc ont anar. De vòstra responsa podretz tirar una causida demest aquestes dos jòcs.

Sus aquò vos daissi que me cal blblblblblblbl

Tòca-Maneta 98 – Nièra Automata

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

De qu’es que nos fa umans ? Nòstra aparéncia generala ? Nòstre anar ? Nòstra capacitat a pensar, parlar, sasir d’objèctes ? Nòstras emocions, nòstres sentiments ? O benlèu quicòm de mai fosc, tèune, transversal ?

Es clar qu’aquela question pòrta tot lo jòc NieR : Automata, del japonés Yoko Taro e desvolopat per Platinum Games.

Sus una Tèrra roïnada per una guèrra violenta entre los umans e d’envasidors extraterrèstres, d’androïdes creats pels primièrs ensajan de netejar çò que demòra dels segonds, es a dire de robòts, de maquinas, mai o mens conscientas. NieR : Automata mòstra doncas una guèrra per procuracion entre doas faccions de creaturas mecanicas intelligentas, que los darrièrs umans foguèron obligats de s’enfugir sus la Luna, e los extraterrèstres s’amaguèron jos la tèrra dempuèi talament de temps que degun se soven pas pus de que semblavan…

O comprenètz amb aquelas qualques linhas, los androïdes se pausan, de basa, la question del sens de çò que fan, al moment que lor creator es invisible, amont naut, e que lors contactes son indirèctes, lo mai sovent per l’intermediari de bendas enregistradas, messatges militaristas per donar de vam a d’umans sintetics, totjorn acompanhats d’un « Glory to Mankind ! » (« Glòria a l’Umanitat ») qu’evòca la comunicacion de regimes pauc democratics…

2B, e 9S (d’esquina) dins lor anar obeïssent…

Dins aquel ambient d’aprèp la bomba, la fin del monde e la disparicion de gaireben tota vida (demòran çaquelà de grandas bèstias, de singlars e d’elans, per trevar de ciutats avalidas), seguissèm 2B, androïda d’aparéncia femenina, puèi 9S, mai nèci e adolescent, dins de combats frenetics contra la menaça maquinesca. Totas aquelas batèstas energicas ritman una curiosa istòria, que se debana jos nòstres uèlhs : 2B e 9S parlan fòrça, parlan tanben a d’autres androïdes, totes plan tipats amb de caractèrs afirmits, parlan tanben a de maquinas, ancians enemics venguts pacifistas. E çò que vesèm se dessenhar son de questionaments filosofics sus la condicion umana e la condicion de las maquinas, los creators e las creaturas, lo liure arbitre, lo ben, lo mal, lo salvatge e lo civilizat, la natura e la cultura, la mòrt, la religion, lo divenc, las cresenças… Pensi que gaireben totes los subjèctes del bachelierat de filò de las 30 darrièras annadas son passats a la molineta de NieR : Automata ! En mai lo jòc tròba lo mejan de se trufar d’el e d’aquel poscionament qu’auriá poscut èsser ridicul e grotesc, basta d’escotar parlar aquela maquina chafrada « Jean-Paul » (en V.O.) parlar d’existencialisme mecanic !

Lo genre d’environament malenconico-apocaliptic que crosam dins Nier: Automata.

E res es finalament tradicional dins aquel jòc que fa tot per pas empruntar los camins rebatuts del videojòc. Quitament se de causas, coma lo sistèma de combat, nos semblan ja vistas alhors, tot es en permanéncia questionat : lo gameplay, lo scenari, pòdon d’un còp préner de viradas sobtas, d’escorcièras o de camins toristics, anar drech o far un virolet complet. En tant que jogaire, NieR : Automata es una experiéncia, e cal acceptar tre la debuta d’èsser malmenat, brutalejat, de pas se repausar sus d’abituds tròp lèu aquesidas. Aquò o comprenèm aprèp un trentenat d’oras de jòc passadas amb 2B, quand lo generic de fin desfila… e que lo jòc tòrna començar, abans, alhors, autrament. E encara, se s’acaba, generic puèi una autra istòria, aprèp, amb qualqu’un mai e d’enjòcs diferents, mas pasmens entrebescada amb las autras, comença. De fins alternativas, de falsas fins, de bonas o de marridas fins, mirgalhan la progression d’una istòria curiosa d’explorar totes los possibles scenaristics. Tèsi, antitèsi, sintèsi ? I a un pauc d’aquò…

Los enemics, las maquinas, dins lor nusa feblesa… Es que son missantas, per de bon ?

E aquò es pas gratuit : cambiar lo ritme, pèrdre lo jogaire, lo tractar mal, li tafurar la ment, tot aquò servís a « empatizar » amb 2B, 9S e totas aquestas maquinas plan mai umanas que plan d’umans, a percebre, sentir, comprene e esposar lors questionaments, lors emocions, lors sentiments, perque òc n’an e, en causa de lor condicion, son encara mai complicats de definir e d’afirmir…

Original, atipic, NieR : Automata es un jòc a despart, e tot çò qu’ai descriut (e que cal viure per plan l’encapar) explica un pauc son estatut de cap d’òbra tafurat, de mestresa del mèdia videoludic, mai foguèsse tecnicament datat (mas los environaments e las caras sinteticas rendon plan l’ambient malenconic del títol) e limitat (fin finala lo jòc cobrís una ponhada de zònas barradas, coma dins un pargue tematic, mas arriban a far qu’aquò servisca tanben lo perpaus sus la Creacion).

Enfin, vòli clavar amb çò que me demòra encara en cap, de setmanas aprèp aver arrestadas mas sesilhas de jòc sus NieR : Automata, l’esperit poirit de questionaments persistents : sa musica. Dempuèi lo temps n’ai ausidas mai escotadas de musica de jòc vidèo mas aquí… Es un grand tot, original tanben, un bolhabaissa de sinfonias classicas, d’electro d’ambient, de baladas languivosas, de musicas tradicionalas mondialas, amb un trabalh enòrme sus las voses e l’adaptabilitat de la musica a cada circonstància rescontrada pel jòc. Rarament aurai vist un maridatge tan capitat entre una benda son e son supòrt !

Sus aquò vos daissi, que me cal encara trobar la responsa a aquela question que NieR : Automata me daissèt en cap : es que los androïdes sòmian de motons electrics ?

Tòca-Maneta 97 – Chòt

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Se fasiá dins vòstre parçan, de clavelar las cavècas a las pòrtas per se parar del marrit uèlh ? Supersticion ridicula que, un temps pas gaire mai ancian, aqueles ausèls nuechencs èran considerats astrucs ; de los ausir udolar a l’entorn de l’ostal quand un nenon veniá de nàisser èra signe d’un bon sòrt per el, e pel chòt qu’acabava pas clavelat al portal de la granja. Non e puèi es simpatic un chòt, un pauc timidòt, es ja un astre en se de ne crosar un, agantat per azard dins un rai de fuòc de veitura. I sembla sovent un pauc maladrech, e a l’encòp pausat ; dins sos grands uèlhs que miralhan la nuèch se tròba un quicòm de malenconic, d’alassat. Lo chòt autres còps simbòl de saviesa dona l’impression qu’o sap tot, justament, dels anars del monde, e aquò sembla pas lo regaudir mai qu’aquò. Diriam quitament que lo monde lo carreja sus sas espatlas emplumadas. D’aquí lo pas pesant, impressionant per sa semblança amb aquel d’un uman, que s’ausís de còps lo ser dins los granièrs campèstres…

Sabi pas se en Norvègia an lo meteis sentit que ieu sus los chòts mas a ne jutjar per Owlboy de l’estúdio independent D-Pad, diriái que sèm benlèu pas tant alonhats qu’aquò.

La mena de decòr que fa d’Owlboy un jòc en pixel art fin e remirable.

Dins un monde completament espetat, ont los continents, las tèrras, se son desagregadas per s’enauçar dins lo cèl, Otus es un jove representant del pòble chòt, pòble ancestral gaireben desaparegut. Otus sap pas parlar, es mut, mas sap volar, coma totes los chòts. Enfin, a pauc près, que tre la debuta son mèstre nos fa sentir qu’Otus es un pauruc incapable, metaforicament clavelat a la pòrta de son vilatge pel demai de la comunautat. Otus a un amic pertant, Geddie, un soldat pas gaire coratjós tanpauc mas, quand de piratas-robòts vendràn atacar lo vilatge en cèrca de relíquias estranhas, se trobaràn totes dos lançats a l’aventura. Contra lor grat d’alhors, que son pas del teissut que se’n fa los eròis, e pendent tota l’istòria de Owlboy patiràn e patiràn encara.

L’originalitat del jòc es aquí : la complementaritat entre Otus que pòrta e un autre personatge, que tira.

Owlboy aquí pren un pauc lo contra-pè de çò que se fa d’acostuma dins aquesta mena de jòcs ont lo eròi evoluís, s’afortís, s’assegura, desvolopa de competéncias. Aquí Otus (qu’es benlèu quitament pas l’Owlboy del títol) es pro feble, vòla, çò qu’es ja util, mas sas atacas son limitadas. Per avançar li caldrà comptar sus l’ajuda de sos amics e de personatges encontrats en camin, totes amb de falhas societalas, totes mai o mens fòrabandits de lor comunautat. Aquí una de las mecanicas interessantas dins Owlboy : vist qu’Otus sa bat pas gaire, portarà, en volant, un de sos companhs que, el, podrà tirar, fotre lo fuòc… La fòrça vendrà doncas d’aquel assemblatge eteroclit, d’aquela combinason de dos garrèls que, balin-balan, acabaràn per caminar d’un pas assegurat.

Quitament los personatges o dison !

Embugat de malenconia que, sens degalhar res, se passa de causas pas polidas dins lo monde d’Owlboy e s’avètz un pauc d’empatia los malastres de las ciutats aerianas e la mina de gos batut d’Otus vos daissaràn pas de pèira, lo jòc se permet pasmens de sortidas umoristicas, de dialògs fins (o pas d’alhors), de moments espectacloses. Es que graficament Owlboy es una pichòta meravilha, facha de pixels finòts fabregats e talhats a la man, aquò se vei, ont cada color es a sa justa plaça, ont cada ventolada dins de fuèlhas d’un vèrd lusent provòcan un fum d’emocions. Parièr per la musica, qu’acompanha tant los combats epics (dificiles sens èsser descoratjants) que las passejadas aerianas, las quistas de tresaurs dins de sornes tunèls o los moments de repaus a l’entorn del fuòc.

Se las influéncias d’Owlboy son de cercar del costat dels ancians Zelda o Metroid, ne demòra pasmens unic, dins son ambient, dins son perpaus, dins d’unas de sas mecanicas. Qualques enigmas, una apròcha del tradicional jòc de plataforma un pauc diferenta (vist que podèm volar, los rapòrts se’n tròban cambiats), un ritme plan dosat, Owlboy a lo potencial per vos gardar pegats sus l’ecran tot lo temps que l’istòria se debana. Se permet quitament de reflexions filosoficas, sus la tecnologia, sus la set de saber que mena a d’experiéncias desastrosas, sus la recèrca un pauc vana de la Creacion, sus las errors umanas que pòdon butir a la destruccion dels mondes, sus la vacuitat de nòstras existéncias… È, es que sèm plan pauc de causas ! Enfin, en esperant lo trocejament de nòstra planeta, podèm totjorn jogar a Owlboy

Sus aquò vos daissi, me vau anar crompar una capa de chòta a C&A, ai vist cossí èra practic per montar las estanças sens se crebar, me’n cal pas mai !

Tòca-Maneta 96 – Gris Viatge

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

De còps que i a mon trabalh de cronicaire ès videojòcs – enfin foguèssi pagat que seriá un trabalh per de bon, aquí me fau de mal mai qu’autra causa – es un pauc rufe. Me sentissi coma tala pola que s’auriá trobat un cotèl, coma tal esbraçat davant una bóstia esferica dins la quala de tresaurs inimaginables l’espèran mas que son despoder l’empacha de… ailàs !

Es que i a de jòcs que son pas aisits de descriure. S’agís pas de contar çò qu’ai vist, çò qu’ai viscut, de vos dire : « aquí çò qu’es e çò qu’i ai fach, es supèr anatz-i ». Las causas se passan a un autre nivèl. A un nivèl d’alhors ont seriái plan incapable de vos dire coma o fau tradicionalament DE QUE ai vist e fach concrètament. A un nivèl ont ne soi a pausar docetament la maneta sus la taula, me servir un grand veirat d’aiga fresca en bufant e en disent, a mitat per ieu e a mitat a nauta votz, « Bon… Ok », pensada lèu seguida per un « Putanièr, vas far una cronica aquí dessús ? Siás masò. »

E ben òc escotatz, la vaquí la vertat crusa e nuda : soi masò.

Gris es polit (version Eiffel).

Mas vau çaquelà ensajar de vos contar Gris. Gris es un jòc (lo primièr de l’estúdio barcelonés Nomada) e es, me sembla (a comptar d’aquí serai pas pus segur de res, aquesta cronica serà doncas d’una condicionalitat ferotja) lo pichon nom del personatge principal. Gris es una jòuna filha que canta, coma sembla d’o far sovent, pausada dins la man d’una estatua giganta. Mas d’un còp, l’estatua s’afondra la votz de Gris se copa. Incapabla de sortir lo mendre bruch. E en mai d’aquò las colors an desaparegut. Sa quista comença doncas, per tornar colorar son monde e tornar trobar sa votz. Es tot çò qu’ai comprés e, benlèu tot çò qu’es segur de tot lo jòc. Lo demai serà daissat a interpretacion mai o mens liura. Es que Gris es d’aquesta mena de jòcs sens dialòg, sens scenari presentat als uèlhs, que clarifica mai las emocions que lo sens, e ont l’abséncia (aparenta) de sens buta a sentir mai que soscar.

Gris es polit (version verda).

Per aquò lo primièr contacte amb Gris es visual : a l’encòp ric e minimalista, tot i es una espetada de formas e de colors, tot i bolèga, i càmbia, e avèm l’impression d’i véser de dessenhs de Moebius animats en dirècte. Gris, fina e prima, ven d’un còp un carrat massiu e pesant, crosam una ironda redonda que desapareis en una fosca revolumada, una tortuga octogonala, de bestiòtas mai o mens geometricas e mai o mens euclidianas, al dintre d’un entrebrescament de bòscs, de torres, de ponts « Eiffel », de mars pregondas, de baumas, de cèls fantasioses…

Lo segond contacte amb Gris es sonòr : sa benda son es, coma son visual, rica e minimalista, passa sens problèma d’una leugièra napa quand Gris se passeja a una simfonia epica quand se tròba a afrontar sa negror…

Gris es polit (version blava).

Aquí lo tresen contacte, mai tèune, amb çò que sembla un bocin d’istòria : dins un jòc sens enemics, Gris es confrontada a una forma negra, que sembla ligada a ela, que la seguís pertot sens que se’n posca complètament desbarrassar, una negror que pren mai d’una forma e mai d’un camin mas que tornarà trobar de longa sul seu, de camin. Una sola possibilitat per véncer aqueste immaterial negrejant : tornar trobar la votz, lo cant, e tornar pintrar lo monde de sas colors, pacientament, una puèi l’autra. Un jòc sus la depression, Gris ? Per ieu me sembla evident, de tant que sabi qu’es un tèma fòrça frequent d’aquesta passa dins los videojòcs… Mas çò que sembla evident o es benlèu tròp, e aquí Gris daissa un larg marge d’interpretacion…

Mai qu’un tust estetic, Gris es benlèu un tust sinestetic, tant tot, de las formas a las colors en passant per las idèas visualas e, plan segur, nòstras emocions sentidas, s’i entremèscla de biais organic e elegant per formar aquela aquarella malenconica e surrealista que buta a la contemplacion e als sarraments de còr.

Gris es polit (e un pauc destorbant tanben).

Tot lo long (un long pro cortet en fach) de mon experiéncia dins lo jòc, sentissiái, en mai de las emocions provocadas pel jòc, un autre sentit, de « déjà-vu » (de prononciar a l’americana coma dins un clip de R’n’B). Es que tot aquò sembla fòrça a un autre jòc, qu’aguèri plan de mal a ne far una cronica tanben, a tal punt d’alhors que ne faguèri pas de cronica, un jòc parièrament reïnvencion dels jòcs de plataformas, un jòc parièrament sens escrich/dialòg/scenari vesedor, parièrament cortet, parièrament sinestetic (formas + colors + musica), que manejava parièrament los moments de solesa malenconica e de gigantisme epic, que daissava parièrament plaça a un marge d’interpretacion : Journey. Valent a dire LO jòc independent d’aquestas darrièras annadas, que tornèt definir las règlas dels jòcs vidèos independents, lo biais de jòc « joker » que podes sortir en serada quand qualqu’un te demanda se lo videojòc es un art, e que ieu personalament trobèri un pauc cagant, mas es conegut que soi pas qu’un ruste insensible. M’empacharai pas de notar quand mema que i a un biais de convergéncia entre totes aqueles jòcs que tractan lor subjècte de biais similar, a la recèrca del perfièch equilibri que buta a l’emocion, coma l’avenament d’una novèla escòla…

Enfin, sus aquò vos daissi, que devi anar gardar la drolleta d’un amic que n’es, ela tanben, a l’atge ont se jòga amb las formas e las colors, deu far entrar lo redond dins lo redond e lo carrat dins lo carrat e que s’a lo malur de s’enganar en ensajant lo carrat dins lo redond aquò li provòca tanben una emocion, fòrta, pregonda e indepassabla : la frustracion.

Ai besonh de tu pel Tòca-Maneta n°100 !

Fa qualques jorns, escriguèri lo Tòca-Maneta n°99, que serà publicat dins qualques setmanas, puèi farai una pauseta.

Que cent cronicas en occitan sul jòc vidèo, encara mai se comptam lo quinzenat de fòra-seria per LoDiari, es enòrme !

Ai de qué n’emplenar un libre… Es consequentament o farai pas.

Mas sentissi que lo temps es vengut de cambiar un pauc de formula, de « dobrir » un pauc e, abans d’aquò far, voldriái marcar e festejar aquel passatge simbolic de la cronica 100. Ai qualques idèas per aquel « anniversari »… qualques unas demoraràn d’alhors de suspresas.

MAS n’i a una qu’i pensi dempuèi un brieu, e que me disi que seriá lo moment, en mai de nos far bascular dins la modernitat la pus totala : un stream, un Twitch dempuèi mon canapè mas amb de convidats, per charrar de videojòcs, jogar, se far descobrir de causas (lo debanament es pas arrestat), lo tot en occitan !

Seriá doncas pas una cronica escricha, per un còp, mas una vidèo (enfin, s’arribi a recampar lo material que cal e a trobar un luòc), amb los e las que vòlon participar. Rodatge previst en novembre o alara a las vacanças de Nadal…

Aquò t’interessa o as una idèa mai ? Diga-zo !