Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Cars auditors aimats, caras auditriças aimadas, uèi es lo jorn de las confidéncias. De qué jogàvetz pichons ? Las monacas, las boletas, lo diabolò ? Lo doctor benlèu ? E ben ieu, jogavi al Lego.
Es plan lo Lego. Un quicòm de creatiu, mixte, ont podiam fargar nòstras istòrias en fargant tanben l’univèrs ont se debanavan. Ieu me soveni d’aver tornat far Lucky Luke, Star Wars, Astérix, lo Senhor dels Anèls, lo far d’Alexandria, la Crotzada albigesa… M’anatz dire : òc-es mas es pas una confidéncia aquò. Vos respondrai que la confidéncia es aquèla : la societat seriá pas çò qu’es que benlèu i jogariái encara al Lego. N’i a d’alhors qu’an pas ma vergonha, estile Alexandre Astier, aquel de la seria Kaamelott qu’es plan conegut per colleccionar, a gaireben 40 ans, los pichons teules de color. Mas ieu soi adulte e fau de causas d’adulte : jògui als videojòcs. Bon, avètz compres, anam pas virar a l’entorn del topin, anèm parlar uei del rescontre entre los dos, valent a dire los videojòcs amb la licéncia Lego. A l’ora ont parli, n’i a ja un paqueton de sortits. En general son de jòcs que son un crotzament entre un element de la cultura populara, de filmes mai que mai, e las pichonas bricas, mai especificament la seria en dur dedicada a aquel element de cultura populara. E òc, i a pas de pichon profièch en çò del fabricant de joguets danés e quand tenon una licéncia l’expleitan a fons !
Aital, i a agut Lego Star Wars, Lego Indiana Jones, Lego Harry Potter, Lego Piratas dels Caribes, Lego Batman, Lego Senhor dels Anèls. Ieu vos recomandi particularament los dos darrièrs, mas fin finala vòstra apreciacion dependrà del gra d’afeccion qu’avètz per la licéncia tocada. En sabent que totes aqueles jòcs son basats sus un meteis principi. Un principi que podèm trobar repetitiu d’alhors. Son de jòcs d’aventura dins un environament en granda partida destructible, e doncas remontable. Se tròban d’enigmas basadas sus aquel principi, enfin disi enigmas mas un enfant normalament constituit i perdrà pas sos pelses, è. I a totjorn un molon de personatges, amb de capacitats diferentas, tot plen de tresaurs amagats pertot-pertot, de secrets, puèi un umor omnipresent. E çò de vertadièrament risolièr, es qu’aquel umor se fa sus d’elements parodics de la licéncia investida. Justament coma quora eram nenons e qu’i jogàvem en viu : tant que podèm, ensajam de far, de tornar crear l’istòria, lo filme qu’avèm vist ; o fasèm, mas i a totjorn un moment ont, siá perque se sovenèm pas mai, siá lo passatge nos agradèt pas, siá avèm juste enveja de fotre lo rambalh en nos desclarant mai creatius, aquò part en colha. Carrada, la colha, è. E las adaptacions Lego es aquò : respectuós de l’òbra originala e original a l’encòp. Tota la creativitat que permet lo supòrt, pel grand public. De fun en barretas. Virtualas.
E aquí la limita : ieu personalament, se tròbi qu’es de bon jogar, me sentissi pasmens frustrat de pas poder furar dins la granda caissa de bricas en forra-borra. I passar la man, sentir lo contact, las fòrmas, e bastir pauc a pauc un quicòm. Tanlèu que i a una aisina de bastir dins los videojòcs se fa mai o mens automaticament, en apuejar sus un boton. Una interaccion mens granda dins lo jòc que dins la realitat, es una primièra… E ieu me pensi que los desvolopaires an compres aquò, e qu’es per aquò que bòtan l’accent sus la licéncia. I a gaire an ensajat de far un MMO Lego, e ben a cabussat. I aviá pas de licéncia darrièr, e pas la libertat que prestam a las briquetas dins la realitat. Paradòxe. L’estapa venenta, es a mitat camin entre tot : Lego City Undercover tornarà prene los còdis del filme o del jòc de gangsters dins una vila en Lego ont podrèm se passejar liurament, en menant d’enquistas, en encontrant de monde, en ganhant de corsas. Se ditz tanben que se podrà bastir d’ostals.
Per resumir : los videojòcs Lego son faches pels dròlles mas son los grands qu’i jògan, mentre que los dròlles demòran sus las bostias de Lego a las qualas los adultes voldrián plan jogar s’avián pas paur de se far prene per de dròlles. Simple, non ?