We Are Region

We Are Region

Idèia nascuda del temps de las batèstas a l’Assemblada Nacionala sus las lengas regionalas, en vesent coma èram representats, nosautres que formam pertant 90% de la populacion francesa amb una cultura qu’es pas aparisenquida… I a de causas coma aquò que te fan dire que seràs, fòrça forçat, un Anonime encara qualques temps…

Aquesta creacion es tanben disponibla dins ma botica, sus maites supòrts !

Avètz tanben la version en occitan se volètz :

Siam Region

Tòca-Maneta 19 – Las Arcanas de Batman

Batman Arkham Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Un cavalièr negre sens caval sorgís de l’ombra. Encara un còp s’en va defendre la vèusa e l’orfanèl. N’i a que creson aver vist sa capa negra clacar al destorn d’una carrièra escura. Alara avètz devinhat ? Los qu’an respondut Zorrò an perdut e per eles aquela cronica serà difusida en criptat. Los qu’an respondut Batman auràn lo drech de l’escotar en redifusion se demòran brancats ! Es pas polit ? E òc, uèi anam parlar d’un eròi de negre vestit, un comandò de la nuèit, l’òme ratapenada, Batman lo ben nomenat.

Arkam City

Un grand territòri de jòc, de nuèch, e coma sovent, la menaça dèu venir d’en naut…

E aquò o fasèm a l’ocasion de la sortida del jòc Batman Arkham Origins, lo tresen d’una seria entamenada amb Arkham Asylum e Arkham City. Me perdoni pels fans del personatge pels quals vau segurament dire d’evidéncias, mas pensi necessari d’explicar un pauc de que se parla. A pauc près tot lo monde coneis Batman, mecèna miliardari lo jorn e petaire de morre de missants la nuèch en combinason motlenta, masca de serada SM e votz de traqueotomizat de fresc. Al mens s’avètz pas legit lo comic original començat en 1939, avètz vist un o mai d’un film, que siá de Tim Burton, de Schumacher, non, perdon, pas de Schumacher, o de Christopher Nolan. E ben podètz tot oblidar, çò que fa la fòrça dels jòcs Batman eissits de l’estudiò Rocksteady es que son completament independents de tot aquò, juste basats sus l’univèrs elaborat al fial dels ans pel comic american. E nos an plan gastats, amb una seria de jòcs originals dins lo fons e dins la fòrma.

Batman Combat

Batman tua degun, mas me disi que dèu daissar un fum d’andicapats darrièr…

I pilotatz un Batman fòrt, regde e sople a l’encòp, plan plantat e pasmens reactiu, una creacion monstruosa que ne doblida pas son umanitat. Rapèli que Batman a per règla de jamai tuar sos enemics, perqué lo rendriá tal coma los que combat. E es una règla seguida avuglament pel gameplay, que vos perpausa tota una seria de combinasons e d’interaccions per mandar un enemic ad patres e pas dirèctament al cementèri. Son de fasas estressantas, tacticas e generosas, casiment una innovacion, agradiva quitament s’òm aima pas d’acostuma tustar sus tot çò que remuda. Primièra fòrça d’aquestes jòcs.

Joker

Lo Joker a oblidat son Biactol ! Aquesta version negra del personatge es doblada per Pierre Hatet, lo doblaire del dessenh animat original. De que desflorar una enfància…

La segonda es un scenariò finament ciselat, parli al mens pels dos primièrs opusses. Son fachs per amassar a l’encòp los missants los mai carismatics de Gotham City, e, o cal plan dire, son talament falords que panan sovent lo carisme a l’eròi, e per reservar, de temps en temps, qualquas suspresas que fan totjorn plaser. I a tot un costat progressiu, gaireben d’enquista policièra, que siá sus las pesadas del famós Joker o las enigmas tòrtas de l’Òme-Mistèri. Seràn d’alhors una de las jòias mai grandas d’aquel jòc, vist que vos caldrà furgar dins un environament dobèrt e folhat al pel de cuol de Catwoman per trobar d’indicis, reculhir d’informacions sus los personatges, l’istòria, lo contèxte, deblocar un fum de bonusses. Tot un trabalh de colleccionaire talament precís que l’omenatge a una seria ja vielha e abondosa ne ven grandiòse.

Enfin, aquò podiá fonccionar un còp, dins lo primièr episòdi, que se passava sonque dins l’asili d’Arkham, un territòri de jòc pichon. Anèm, anam dire que fonccionèt un segond còp dins lo segond episòdi, que se passava sus un tròç d’isla mai bèl, e mai dobèrt sus l’exterior. Mas lo scenariò començava ja de se fatigar e l’accent èra, a rason, botat sus l’ambiença generala. Mas tres còps… ? E ben arriba çò que dèu arribar : manca d’idèias de scenariò, pas pus de desvolopament del gameplay… E cal apondre a aquò que l’estudiò original daissèt la man a Warner Montreal, Warner qu’a los dreches de la licéncia, e doncas, lo trabalh sembla mai que mai a un plat un pauc rescalfat, per apasimar l’impaciéncia dels afogats. Es pas marrit, mas i manca lo vam inicial. Es risolièr d’alhors, se podriá comparar amb çò qu’es arribat a la trilogia de Christopher Nolan, que capitèt un segond opus apoteòtic avant de se far sabrondar per sa pròpria ambicion. Aital es lo destin dels antagonistas dins Batman, an totes de bonas idèias a la debuta, mas de biaisses de far un pauc discutables…

Sus aquela refleccion vos daissi, me cal anar netejar lo projector de l’amic Gordon aquí. Aqueste colhon s’es pas rendut compte que los colombs de Gotham s’i venián pausar e cagavan dessus, me salòpan tot es una infeccion.

Mystery BannerEvaluacion Batman

Tòca-Maneta 18 – Dishonored

Dishonored ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dishonored Dunwall

Dunwall, dònas e sénher. Avètz qu’a vos dire qu’es coma Venisa-sus-Tamisa-de-Sena

Amic, ausisses lo vòl negre dels corbasses sus la plana ? Lo corbàs, en l’ocurréncia, n’i a pas qu’un, mas que s’amerita la comparason, vist que son pichon nom a el es Corvo. E partatja amb la bèstia a plumas mai d’una causa : es de negre vestit, a de facilitats per susvolar lo seu monde, e a de rapòrts mai qu’estrechs amb la mòrt. Tot aquò se passa a Dunwall, una ciutat imaginària que sembla fòrça al Londres de la reina Victorià, amb de grands ostals blancs, de carrièras pavadas, de quartièrs rics reservats a una casta de Lords e de Ladies copats de çò que se passa alhors mas gaire luènh, dins los barris basses, devastats per una pèsta negra menada per de centenats de rats gessits dels toats fangoses que passan jos la vila.

Dishonored Malsan

Tròp…de causas…malsanas…sus aqueste imatge…

Bon, aital, balha pas enveja de s’i anar passejar una dimenjada amb un còp d’Eurostar. Mas esperatz, que Dishonored, es lo nom del jòc, es encara pièger qu’aquò. Imaginatz que la ment de la gent en vila es tant poirrida que la vila ela-meteissa, una vila que lo passat industrial sembla a mand de s’acabar, e qu’a cabussat dins la criminalitat, lo fascisme estatal e l’extremisme religiós. Cal dire qu’a Dunwall l’electricitat es arribada e lo monde s’en servisson, lo problèma es qu’es tirada… d’òli de balena, una ressorga qu’es pas exactament çò que podriam apelar « renovelabla ». Tant val dire que i a pas que los qu’an los mejans que se pòdon sortir de l’escuritat ambienta. Vos fa pensar a una situacion que podriam conèisser ? Bòh, es una coincidéncia, non ? Esperatz encara, contunhi.

Dishonored Nazi

Me fa pensar a quicòm, de luènh…mas a qué ?

Imaginatz tanben que, en seguida d’un còp de poder, lo tròn es jol cuol de l’ancian cap dels servicis secrets. Un tipe qu’a l’acostuma d’espionar tot çò que fan sos conciutadans çò que li va servir per instaurar un regime policièr e far silhonar las carrièras per sa soldatesca subre-entrainada e subre-equipada. Sens oblidar que, dens l’ombra, lo sostenon los Supervisors, una casta de religioses gerits per un còde canonic e de metòdes que farián passar los inquisitors medievals per una còla de gaujoses escots que cantarián « Mai prèp de tu mon Diu » en usant lors sabatas sul camin de l’abadia de Concas. Amb tot aquò, es clar que i a un bon còp d’escoba de passar, e dins un jòc normal seriatz dins la pèl del eròi irreprochable per far sautar tot aquò, restablir la democracia, e menar de recèrcas scientificas per transformar los rats dels quartiers malsanisses en electricitat e aital reglar tres problèmis d’un sol còp d’un sol.

Mas dins Dishonored, coma o ditz lo nom, i a pas qu’una sola causa que compta : vòstre onor. E es mai logic finalament, d’aver un personatge qu’es clarament pas blanc e qu’aital detonarà pas tròp al mitan d’autres qu’o son pas tanpauc. L’equacion es simpla : coma vòstres amics son d’enemics potencials, que vòstres enemics son pas d’amics potencials, i a pas degun al qual podètz far fisança. Donc aurètz pas forçadament de vergonha per pensar a autra causa qu’al vòstre interés dins aquela istòria. Puèi bon, instaurar la democracia, sabètz, quand òm s’acostuma a una man de fèrre, es complicat de tornar al gant de velós.

Dishonored Rats

Demest vòstres poders, n’avètz un que vos permet de mandar una armada de rats sus vòstres enemics. Imparable.

Aital, sètz prevengut : podètz far çò que volètz, sabètz que de tot biais s’acabarà mal. I a tròp de monde qu’ensajan de vos manipular, a començar per Diu el-meteis, e partissètz de talament bàs que podretz pas tròp cambiar las causas. Mas vos es çaquela daissada, en tant que jogaire, la causida dels mejans d’arribar a aquesta situacion paurament melhora. E es aquí qu’aqueste jòc, una de las revelacions de l’annada, a son interés : dins çò que fa patir a vòstra morala personala. Podètz causir de tot petar, de tuar tot lo monde, de panar de causas, o al contrari de la jogar finòta, en infiltracion, de pas aver de pès sus çò que vos environa. O encara de la far al cap de la clientèla e de tirar lo retrach sonque d’aqueles que vos agradan pas. La consequéncia d’una mòrt dins un environament mortifèr es relativa. Mas de qué vos ditz vòstra morala ? Es que es moral de tuar degun se sètz lo sol a agir aital ? E mai se de tot biais sabètz que cambiarà pas las causas. O es que cal mostrar l’exemple, quitament se tot sembla perdut, desesperat ? Benlèu que lo monde vos veiràn diferentament…
Sus aquestas questions vos daissi, vau veire se i a pas mejan d’aprofiechar de l’escuritat per recuperar lo tròn de l’Empèri, sabèm jamai. Qu’aquel que jamai ensagèt de prene lo poder dins un videojòc me gete la primièra pèira…. Ah ! Es plan çò que pensavi…

Dishonored Balcon

Los colombs que se pausan sus las cornissas son particularament gròsses a Dunwall. E mortals.

Evaluacion Dishonored

Los deliris recreatius

Hey, i a una entrevista de mon conàs de colòc sul Jornalet. Per parlar de qué ? Ben de South Park, ten, de qué d’autre !

L’i ditz un fum de conarias, al mitan de causas mai « ça va quoi ». Podètz legir aqui, o pas, fasètz coma volètz, sètz liures :

http://www.jornalet.com/entrevista/2921/los-deliris-creatius-son-fachs-per-esser-seguits

Tòca-Maneta 17 – Bordèl-Lands

Borderlands 2 ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Aaaah… me rapèli de landas sècas rascladas pel vent caud, de tucs ennevats trevats de ietis sanguinaris, de tòlas rovilhadas de fabricas abandonadas a de piratas consanguins… mas mai que mai me rapèli de la folia d’aquel monde, que tocava tot, òmes e bèstias, e daissava pas res de senat a mila lègas de distància. Se passava sus Pandòra, la planèta que, un còp descobèrta, se n’escapavan totes los demònis dels òmes e del monde dins un deluvi de balas, de renècs e de blagas de cuol. E francament, m’a agradat.

Clap Trap

Escotar de dubstep…o salvar lo monde ? Causida corneliana.

Una alenada fresca dins un registre de jòcs qu’acaban totes per se semblar, aquel dels FPS, los First Person Shooters. Parli aquí de Borderlands, e mai precisament del 2, que se lo numerò 1 pausèt las basas del monde que vos vau descriure, aguèt pas la pregondor de son successor. Pandòra es una planeta un pauc rufa, pas tròp aculhenta mas los òmes i anèron perqué sabrondava de ressorças minièras. T’i an fotut un rambalh de pas creire e, evidentament, son jamai los mai fins dels mercenaris que son mandats « pacificar » un terrenh ostile. Es dins tot aquel merdièr pòst-apocaliptic que fa fòrça pensar a Mad Max e un pauc a Starship Troopers qu’evoluiretz, e seretz pas francament mai fin que la mejana dels capbords pandorians.

Beau Jack

Lo Bèl Jack. Òc, se la pèta un pauc.

E al contrari quitament, que l’istòria vos butarà pas tròp a soscar, mas puslèu a las sortir per la pausar sus la taula e a la vos mesurar amb tot çò que vos passarà davant los uèlhs. Parlavi, precisi pels esperits desvirats que m’escotan, de vòstras armas, lo nèrvi de la guèrra dins Borderlands, e seretz totjorn en tren d’en cambiar per aver la melhora, que lo jòc ne compta de millions, e òc, de millions, que son generadas automaticament amb de caracteristicas diferentas. Un jòc de falord fach per de falords, doncas, es a aquel tipe de detalhs que se vei. E lo falord en cap d’aqueste monde baug s’apèla lo Bèl Jack. Lo veiretz casiment jamai mas sas intervencions frequentas sus vòstra ràdio après qu’aja ensajar de vos tuar vos podràn pas daissar freg. Es talament megalò, absurde, excessivament afrós que plan sovent daissaretz escapar un rire al plen mitan d’una fusilhada, quitament se sètz a la perdre. Un missant tant carismatic, qu’es en mai doblat per Christophe Lemoine, la votz d’Eric Cartman dins la seria South Park, ne tornariam damandar !

Borderlands 2 Decor

Lo cel-shading permet un fum de folias geologicas.

Mas z’ai dich, es pas lo sol personatge alucat, es simple : o son totes. Un ròbot totjorn content a ne venir cagant, un mecanician qu’a de problèmas de consanguinitat, un metge qu’a pas exactament lo diplòme, un vendeire d’armas sens complèxe, un vièlh Lord pas tant digne e un molon d’enemics psicopatas dins totes los senses del tèrmi, sens oblidar de bestiòlas òrrament ridiculas. Tot aquel bestiari malsan mas risolièr es servit per un cel-shading de bona factura, es a dire d’imatges de sintèsi tractadas coma de bendas dessenhadas, que balhan un aspècte cartoon brica realista qu’afortís lo costat folastre e descadenat.

Es talament n’impòrta que que n’arribam a se trufar del scenariò, qu’es interessent, sens èstre tanpauc completament novator, e que se permet de rebombidas agradivas de temps en temps. Tot es talament dins l’excès, la desmesura, l’escalada, la subredicha, amb cinisme e un umor talament negre que se prenèm al jòc. Çò que se passa aquí dedins seriá estat truquent dins un autre FPS mas, del còp, aquí, tot deven simple, risolièr, leugièr e s’integram pauc a pauc a l’ambient dessenat. Borderlands es un excellent jòc per se daissar anar, se desfolar, qu’a l’ambicion de se prene pas al seriós e convida a far parièr. E, evidentament, pòt èstre encara mai saborós a mai d’un, amb, plan segur, una bona dòsa de marrida fe de cada costat, istòria de pegar a la cultura locala pandoriana.

Bon, vos daissi, qu’es ora per ieu d’anar tuar de… d’anar trempar dins l’acida de… raaaah, vesètz, es aquò lo problèma amb Borderlands, voliái acabar sus una galejada calhòla o negra coma fau d’acostuma mas ai ben l’impression que que que posqui dire, farà de tot biais, a costat d’aquò, tròp Potonors. Fa cagar…

Borderlands 2 Mordecai

Sembla polit aital, mas en fach pinta regde lo falconièr. La solituda del mestièr benlèu.

Evaluacion Borderlands

Tòca-Maneta 16 – Free to Pay

Free to Pay Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ohé, los amics, es uèi ! E òc, es uèi, sèm lo jorn ont me cal èstre un vièlh con reaccionari ! Es escrich sus mon calendièr !
Tomba plan, perque ai una bramada de sortir. De sortir contra una generacion novèla, e ben òc, si que non seriá pas pro reaccionari. E una novèla generacion de videojòcs, es normal, es la tòca de la cronica. E ieu, en reaccionari, trapi rassegurant de parlar de videojòcs dins una cronica consacrada als videojòcs, me sentissi plan mai en securitat. Aquesta generacion es aquela dels jòcs per navigator. Pas brica de rapòrt amb Cristòl Colomb o Vascò de Gamà, se tracta aquí de navigator web. Doncas ditz plan çò qu’es, son de jòcs que son pas lançats sus una consòla, qu’an pas de supòrt fisic, que se passan a cent del cent en linha, dins un fenestron dobèrt per vòstre Firefox, vòstre Operà, vòstre Safari… o vòstre Internet Explorer…hum…jutgi pas, è, cadun fa çò que vòl dins l’intimitat de son ordinator…

Simpsons

Bòf…

Bon, en tot cas aqueles jòcs an en comun una dematerializacion totala mas tanben un modèle economic recent. Fan totes partida de çò que s’apela los Free-to-Play, un chafre enganairitz que fa creire que son completament gratuits. E es aquí plan una partida de çò que lor repròchi. Perque de pichons jòcs a jogar a gratis, sus la tela, n’i a un monton, fachs amb mai o mens de succès dins de garatges e botats a la dispausicion de totes. O d’ancians jòcs del circuit professional ara vielhs e que lo desvolopaire decidiguèt de metre en linha, aital, per generositat totala. Mas los jòcs per navigator son JAMAI completament gratuits. Començar d’i jogar còsta pas res, mas podretz jamai accedir a totas las fonccionalitats sens tirar un centime de la pòca. E es quitament mai viciós qu’aquò. Ara, i a tota una banda que se semblan, que son bastits sul meteis esquemà de jòc, es a dire un contròtle d’en naut, la gestion de ressorças, per exemple la moneda, la fusta, la noirridura, un comptador d’experiéncia que s’emplena a mesura e que vos permet de desvolopar lentament vòstre afar. E ai plan dich « lentament », es important. Sabèm que lo temps es d’argent. E es justament sus aquò que jògan aqueles jòcs. Las accions que menaretz se passaràn plan sovent non pas en temps virtual coma se podriá far dins un jòc de gestion normal, mas en temps real. Dins Asterix e sos amics, se volètz bastir un ostal al vòstre barda, i caldrà far passar d’oras de la vita reala, en mai de furar coma un capbord per trobar dins lo jòc totas las ressorças que cal. Urosament, dins un cas coma dins l’autre, es possible d’accelerar las causas… en pagant ! E me podètz creire, la frustracion causada per un comptador que sembla recuolar puslèu qu’avançar vos balharà enveja mai d’un còp de sortir la carta blua ! Encara mai viciós, sovent pagaretz pas directament per una accion, mas per un tipe de ressorças que, elas, combinadas d’un certe biais, permetràn de menar aquela accion. Dificile doncas de saber autrament qu’a vista de nas çò que jogar vos pòt costar…avant de reçaupre la factura dins la bostia e de perdre totes vòstres pelses d’un còp d’uèlh un sol.

Age of Empires

Braf…

Una autra causa que me fa repotegar : sovent fonccionan sus de licéncias eissidas d’autres mediàs, lo mejan de botar un nom conegut sus un modèle que, el, cambia pas, per far vendre, evidentament. Aital trobam Asterix, n’ai parlat, los Simpsons, Marvel Avengers, mas tanben Anno Online, los Sims Online, Age of Empires, derivats de çò que son ja de licéncias de videojòc a succès. I a quitament un jòc dels Schtroumpfs, çò que nos fa quand mema arribar a un paradòxe de talha, una eresia : los personatjòts blaus utilisan de peças de moneda. D’argent en çò dels Schtroumpfs ? Es arribat un sol còps dins las BD e vegèron qu’èra una error !

Schtroumpfs

Mouaif…

L’aurètz compres, pensi qu’una bona part dels jòcs suls navigators son una engana, pas totes, solide, n’i a de bons. Mas son paures en tèrmis de jogabilitat, discutables pel biais de te vendre un quicòm de gratuit a la basa, un pauc tròp fan service per èstre onèstes e usina a gas coma pas permés vist que, de segur, i a pas de fin, gaire d’istòria, es juste un molin per amassar de dardena.

[Bruch de peças] Bon, ara vau passar demest vosautres, se me podètz balhar un pichon quicòm, m’ajudarà a acabar l’ostal del Grand Schtroumpf, lo paure lòtja per carrièra jos un campairòl, a plan besonh d’un teulat que començan d’aver fret al vilatge e ieu perdèri tot dins l’ataca del camp roman de Babaorum. A vòstre bon còr, monsur, madama… non, prèni pas la carta blua, pas encara. Prèni los chècs, è, per contra… mercés plan. Non, prèni pas de salcissòt, per manjar va plan, es per jogar qu’ai un problèma… mercés.

Asterix and friends

Non ? Francament ? Avètz pas l’impression que tot se sembla ?

Tòca-Maneta 15 – The Talking Dead

TWD Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

[gronhament de zòmbi*] Oh, euh, vos presenti Rogier. Es mon zòmbi, un zòmbi domestic. Calma, Rogier ! Tròbi que s’en parla pas pro dels zòmbis, pertant es una part importanta de la societat. Doncas uèi, vos vòli parlar de zòmbis, e aquesta cronica foguèt doncas elaborada amb Rogier lo zòmbi, Rogier m’aniràs querre una tassa de cafet, seràs gente.

TWD Rogier

Rogier s’amusa a tornar far lo clip de Michael Jackson. Quin coquinàs aquel Rogier !

E lo zòmbi e lo videojòc es un pauc un maridatge que dura dempuèi que lo videojòc existís. Mas es un pauc sa part negra, de l’estile la femna que gausam pas mostrar als amics per de que avèm paur de lor reaccion. Mas benlèu nos fasèm una idèia, se lo mite dels zòmbis foguèt longtemps reservat a un public pichon d’amators vistes un pauc coma d’adolescents en manca de sensacions fòrtas e tant descervelats que las creaturas que seguisson, es ara de mòda. E òc, de mòda, avètz pas que de veire lo succès de World War Z amb Brad Pitt o de la seria Walking Dead, tirada d’un comic american a succès. E es mai particularament d’aquò qu’anam parlar uèi.

Dins lo monde dels videojòcs, n’i a que fan pas las causas tot a fet coma los autres. Es lo cas de Telltale Games, que començan juste de se ganhar un bricon de succès. E son sus la talvera de la profession per çò que son plan mens de fargaires de jòcs que de creators d’istòria, coma o pòt indicar lor nom. Aprèp qualques ensages un pauc mancats, o cal plan dire, son tornats per la pichona pòrta amb The Walking Dead, un jòc que tòrna prene l’estetica e l’univèrs de la BD originala. L’estetica e l’univèrs, e pas qu’aquò, que lo scenariò es a 100 del 100 original. Una primièra originalitat ven del fach que lo jòc existís sonque en supòrt descargable e se jòga per episòdi ; aital la primièra sason s’acabèt amb cinc episòdis sortits regularament pendent un an, episòdis que se seguisson e que prenián plan suenh d’entretenir lo suspens entre dos, de que far un pont entre lo comic e la seria tele.

TWD Zombie

Wòputan, Wòputan, Wòputan !!!

Incarnatz dins aquel jòc Lee, un ancian professor qu’es a se far menar en preson per çò que sabèm plan lèu èstre un murtre passional. L’epidemia que transfòrma lo monde en zòmbis comença a aqueste moment e farà que Lee jamai arribarà a sa preson e s’escaparà dins un environament ara vengut ostile. Encontrarà lèu Clementina, una pichona filha en cèrca de sos parents, qu’acompanharà Lee de longa. Enfin disi qu’incarnatz mas es pas talament lo càs, que si Lee es plan lo personatge principal, a aquel que vos identificaretz, controlaretz plan mens sos moviments que sas causidas e son biais de pensar, que seràn a cada còp un crèba-còr talament seràn en possibilitat de cambiar la seguida de l’istòria, o de reglar definitivament lo sòrt d’un de vòstres companhs de rota.

TWD Cople

Lo genre de vistas que fan quand mema un pichon quicòm…

Es aquí l’excepcion e la fòrça de The Walking Dead : los tablèus son pichons, i a pas gaire d’interaccions amb l’environament, los objèctes e evidentament los zòmbis, gents de pauca conversacion, n’i a juste un briconèl mai amb los personatges qu’an totjorn de causas de dire. Mas auretz totjorn d’eveniments qu’arribaràn que vos damandaràn en un temps limitat de prene una decision qu’engatjarà la seguida de l’istòria. Una alternància de fasas de repaus ont prenèm lo temps d’installar lo personatge e de bocins d’estress intense que vos trasviraràn lo cap. De que rapelar un còp de mai la seria, que lo jòc n’es una bona non-adaptacion. Mas es tanben un bon jòc, o puslèu un raconte interactiu talament la fòrma es luènh de çò que conèissem del videojòc. E es un bon jòc perque capita de crear, sens jamai vos botar completament dins la pèl d’un personatge, un nivel d’empatia rarament atenhut dins aqueste genre de mediàs. E ieu, disi òsca. Es pas simple de jogar, es adulte, es frustrant pel fach de justament jogar pauc, i cal un pauc de temps, e ieu m’en calguèt, per dintrar dins l’istòria e gafar l’envèja de seguir tot fins a la fin, mas l’experiéncia vos daissarà lo buf copat, aquò’s una promessa. D’alhors vos en pòdi pas dire gaire mai sens desflorar un pauc lo jòc sancèr.

Doncas ne dirai pas res pus, qu’en mai es ora de noirrir mon Walking Dead a ieu, vau veire se pòdi alinhar un testimòni de Jeovàh per carrièra a la carabina. Rogier, Rogieeeeer, vèni, vèni ! [fiulets e bruchs de succion*]

TWD Grope

Podètz far çò que volètz, un, dos o mai « won’t make it » coma arrèstan pas de dire en VO…

*Es lo primièr còp que fau una cronica escricha amb de didascalias, doncas saurai pas tròp vos conselhar de l’anar escotar aquela en particular…

Evaluacion The Walking Dead