Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Joslinhèri mai d’un còp dins aquesta cronica l’evidenta filiacion entre lo jòc vidèo e lo cinemà, lo mèdia « paire », del qual tira, per un plan bon nombre de produches, sa vision de l’imatge, del scenariò, dels dialògs, et caetera. A aquò cal apondre una evolucion teconolgica cap a un fòto-realisme mai abotit, es a dire que lo jòc butiguèt totjorn a semblar dins son fons coma dins sa fòrma a un film. Un film interactiu benlèu, mas un film totjorn. Del vejaire d’unes especialistas, sèm arribats, amb la darrièra generacion de consòlas e d’ordinators totjorn mai potents, al gra mai naut de çò que se podiá far en tèrmis de realisme. E quora un desvolopaire ditz « realisme », suspausa per principi que l’immersion del jogaire ne serà doncas aumentada. Mas es que es tant simple qu’aquò fin finala ? Es qu’es pas oblidar que dins videojòc i a « vidèo », mas i a tanben « jòc » ? Lo titre qu’anam veire uèi es una bona illustracion d’aquesta interrogacion.
The Order : 1886 es una exclusivitat 2015 de la darrièra consòla de Sony, e foguèt totjorn presentat, dins los salons especializats coma sa veirina tecnologica. Çò qu’es, en tota objectivitat. Lo jòc es una miraudia visuala, ont las sincronizacions labialas dels personatges son regladas al millimètre, ont los efièchs de lum, de fum, de meteò, los detalhons escampilhats dins lo paisatge sentisson la ultrà-nauta definicion. En mai d’aquò, dona dins un genre pas talament expleitat, qu’es lo steampunk, afiliat a la fantasy, un genre que fa veire la societat victoriana, e mai largament l’èra industriala dins un anar ucronistic, es a dire amb una istòria pauc o pro modificada. Una mena de retrò-sciéncia-ficcion, que. Per vos balhar una idèia, The Order, l’òrdre que balha son nom al jòc, es l’òrdre dels chivalièrs de la Taula Redonda altorn de la quala tornam trobar Galahad, lo personatge principal, Perceval e d’autres, qu’an la possibilitat de viure longtemps e de garir las nafraduras en se servissent del Graal, un liquide negre que n’an totjorn un flascon sus eles. Sus aquel fons arturian, s’empèuta lo Londres de 1886, fictiu o real, amb de referéncias a Jack l’Esventraire, la preséncia del francés (doncas fringaire) Marquís de Lafayette o de Nikola Tesla, mena de Q de l’Òrdre, que, coma dins James Bond, es totjorn a aprèstar d’aisinas infernalas e pasmens risolièras, e lo combat contra de leberons, que cambian un pauc, o cal plan dire, dels tradicionals zòmbis.
Zo vesèm, sèm al limit del n’impòrta que mestrejat, s’agís doncas d’un film de genre, completament. Ah, perdon, ai dich « film » ? E ben òc, per çò que, malgrat son ambient visual a copar lo buf, son eròi supèr-carismatic, mena de Magnum (amb la mostacha) en pantalon de flanèla (e sabi pas s’avètz ja vist de monde carismatic amb lo combò mostacha-flanèla, es pro rare per èstre respectat), lo jòc es ultrà-dirigista, escriptat de la debuta a la fin e jamai una accion vos es perpausada sens qu’una ajuda apuejada apareissa a l’escranh. E es cagant, francament cagant, de veire un tal potencial immersiu gastat per un gameplay tròp superficial e una linearitat tròp granda. Aquò dich, The Order es pas briga marrit, l’istòria es pro originala, los dialògs e las voses son cools, tant plan coma los personatges, e es, o tòrni dire, una visualament esbleugissent. Mas demòra un brave exemple dels desfís que lo monde del videojòc se trobarà a enfrentar dins las annadas a venir, la recèrca d’un equilibri entre la realizacion tecnica e l’implicacion del jogaire, l’afortiment del videojòc coma un mèdia a despart, amb d’orizonts desparièrs, de possibilitas diferentas. En brèu, tirar çò melhor del cinemà e capitar çaquelà de prene son independéncia per rapòrt a el.
Sus aquò vos daissi, dèvi anar m’ocupar de ma mostacha avant de partir a la caça al leberon. Lo monde se rendon pas compte del temps que pren en entreten una mostacha, es completament caluc.