Tòca-Maneta 38 – Disorder

Posted on 31 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Non mas es polit, res a dire.

Joslinhèri mai d’un còp dins aquesta cronica l’evidenta filiacion entre lo jòc vidèo e lo cinemà, lo mèdia « paire », del qual tira, per un plan bon nombre de produches, sa vision de l’imatge, del scenariò, dels dialògs, et caetera. A aquò cal apondre una evolucion teconolgica cap a un fòto-realisme mai abotit, es a dire que lo jòc butiguèt totjorn a semblar dins son fons coma dins sa fòrma a un film. Un film interactiu benlèu, mas un film totjorn. Del vejaire d’unes especialistas, sèm arribats, amb la darrièra generacion de consòlas e d’ordinators totjorn mai potents, al gra mai naut de çò que se podiá far en tèrmis de realisme. E quora un desvolopaire ditz « realisme », suspausa per principi que l’immersion del jogaire ne serà doncas aumentada. Mas es que es tant simple qu’aquò fin finala ? Es qu’es pas oblidar que dins videojòc i a « vidèo », mas i a tanben « jòc » ? Lo titre qu’anam veire uèi es una bona illustracion d’aquesta interrogacion.

ENCANTAT. Deuriatz pensar a far quicòm per l’alen çaquelà.

The Order : 1886 es una exclusivitat 2015 de la darrièra consòla de Sony, e foguèt totjorn presentat, dins los salons especializats coma sa veirina tecnologica. Çò qu’es, en tota objectivitat. Lo jòc es una miraudia visuala, ont las sincronizacions labialas dels personatges son regladas al millimètre, ont los efièchs de lum, de fum, de meteò, los detalhons escampilhats dins lo paisatge sentisson la ultrà-nauta definicion. En mai d’aquò, dona dins un genre pas talament expleitat, qu’es lo steampunk, afiliat a la fantasy, un genre que fa veire la societat victoriana, e mai largament l’èra industriala dins un anar ucronistic, es a dire amb una istòria pauc o pro modificada. Una mena de retrò-sciéncia-ficcion, que. Per vos balhar una idèia, The Order, l’òrdre que balha son nom al jòc, es l’òrdre dels chivalièrs de la Taula Redonda altorn de la quala tornam trobar Galahad, lo personatge principal, Perceval e d’autres, qu’an la possibilitat de viure longtemps e de garir las nafraduras en se servissent del Graal, un liquide negre que n’an totjorn un flascon sus eles. Sus aquel fons arturian, s’empèuta lo Londres de 1886, fictiu o real, amb de referéncias a Jack l’Esventraire, la preséncia del francés (doncas fringaire) Marquís de Lafayette o de Nikola Tesla, mena de Q de l’Òrdre, que, coma dins James Bond, es totjorn a aprèstar d’aisinas infernalas e pasmens risolièras, e lo combat contra de leberons, que cambian un pauc, o cal plan dire, dels tradicionals zòmbis.

An butat lo realisme al punt que los gardas son immobiles mas semblan vius… Ai pas ensajat de los far rire.

Zo vesèm, sèm al limit del n’impòrta que mestrejat, s’agís doncas d’un film de genre, completament. Ah, perdon, ai dich « film » ? E ben òc, per çò que, malgrat son ambient visual a copar lo buf, son eròi supèr-carismatic, mena de Magnum (amb la mostacha) en pantalon de flanèla (e sabi pas s’avètz ja vist de monde carismatic amb lo combò mostacha-flanèla, es pro rare per èstre respectat), lo jòc es ultrà-dirigista, escriptat de la debuta a la fin e jamai una accion vos es perpausada sens qu’una ajuda apuejada apareissa a l’escranh. E es cagant, francament cagant, de veire un tal potencial immersiu gastat per un gameplay tròp superficial e una linearitat tròp granda. Aquò dich, The Order es pas briga marrit, l’istòria es pro originala, los dialògs e las voses son cools, tant plan coma los personatges, e es, o tòrni dire, una visualament esbleugissent. Mas demòra un brave exemple dels desfís que lo monde del videojòc se trobarà a enfrentar dins las annadas a venir, la recèrca d’un equilibri entre la realizacion tecnica e l’implicacion del jogaire, l’afortiment del videojòc coma un mèdia a despart, amb d’orizonts desparièrs, de possibilitas diferentas. En brèu, tirar çò melhor del cinemà e capitar çaquelà de prene son independéncia per rapòrt a el.

Sus aquò vos daissi, dèvi anar m’ocupar de ma mostacha avant de partir a la caça al leberon. Lo monde se rendon pas compte del temps que pren en entreten una mostacha, es completament caluc.

Version Orignale

Posted on 28 mars 2015 by Tristan Gahus

Cette nuit, j’ai rêvé que je téléchargeais un film, de manière absolument pirate et illégale (coucou HADOPI). J’avais mal lu le fichier, et au lieu de la traditionnelle « Version Originale » c’est avec la « Version Orignale » que je me retrouvai : tous les dialogues du film étaient systématiquement recouverts par des brames de cervidés en rut. E comme on dit en patois de chez nous, « lo bramàs de cèrvi, es lèu tusta-nèrvi ».

Comme il n’y a absolument aucune raison que je vous fasse grâce de ce grand moment de musicalité, je vous joins une vidéo de nos cousins québécois imitant ledit cri dudit animal, ça vous donnera une idée de mon calvaire onirique :

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5noyNF23oSM&w=380&h=285]

Tòca-Maneta 37 – Colonizacion

Posted on 23 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Es lo rambalh en Russia ! Òc, non mas aqui mai d’acostuma. Potina es jamai aqui quand n’avèm besonh…

Sabi pas s’avètz remarcat… ò fan, ai l’impression de començar coma un espectacle d’estand-up american… Bon, brèu. Sabi pas s’avètz remarcat mas dins Tòca-Maneta parlam sovent de causas autras que lo jòc vidèo, perque es un mèdia puslèu novèl, e que per consequent, agrèga de detzenats de brigalhs culturals venguts d’autres mèdias. E ben uèi anam parlar del Tust de las Civilizacions, Samuel Huntington, 96, Harvard, per situar un pauc. Un obratge fòrça controversiat d’alhors.
Ten, ne parlavi justament l’autre jorn amb d’amics, a la taula de las Nacions Unidas, i aviá Juli Cesar, Napoleon, Moctezuma, Gandhi, Ramsès II, Kamehameha, pas aquel de Dragon Ball, l’autre, e Casimir, pas aquel de la television, lo rei de Polonha. Macarèl qu’es complicat. En mai vèsi ben que me cresètz pas. Mas desencusatz-me d’aver d’amics un pauc coneguts que pètan la classa en societat ! Vos aimi plan mas fasèm jamai res amassa d’extraordinari, al mens amb eles anam cramar los soldats de Bismarck e Napoleon, nos fendèm la gula.

‘diu Juli. La forma ?

Bon, tornam a nòstres afars, sentissi la digression negar pauc a pauc mon perpaus pertant linde a la debuta. Cesar me disiá doncas, aquel jorn… Cesar lo coneissètz, es un pauc, anam dire, « dirècte » dins son biais de parlar al monde, a una pichòta tendéncia a desforrelar lo glavius quora a un còp de Marsalà dins lo nasum, un tipe entièr que, e que me disiá que el viviá un afrontament etèrne entre un blòc occidental e un blòc oriental, amb dos grops civilizacionals en opausicion permanenta e que saurián pas reglar lo conflicte autrament que per la guèrra. E ieu li respondèri : « Escota Juli (òc, l’apèli Juli, es coma aquò, un còp pausats los laurièrs es un emperaire « normal »), lo vielhum te fai pas tròp de ben, deuriás quitar d’escotar Zemmour a la tele… ». E li expliqui que per ieu son mai que mai de questions culturalas que se pausan, e que lo quite concèpte de « civilizacion occidentala » es completament occidental en se, e que istoricament las conneccions entre pòples, nacions e sabi pas que de mai, son nombrosas, que sián commercialas o culturalas, e qu’una civilizacion, se per cas aquò vòl efectivament dire quicòm, pòt durar dins lo temps qu’en se dobrissent, e en tenent per basa l’escambi. Aquí dessus un tipe coma Gandhi es d’acòrd que, es un pauc mai pausat, es un tipe que sosca un pauc, diriam pas coma aquò amb sa tenguda de hippie-Hare-Krishna-qu’auriá-panat-las-clucas-de-Lennon, mas sosca lo tipe.

OUPS

A aqueste punt de mon discors, m’avisi qu’ai oblidat de mencionar un detalh, ò un pichon detalh de res del tot, es qu’aqueste escambi amb de sobeirans d’aqueste monde defuntats dempuèi bèl briu se passava dins Civilization…lo jòc. Lo jòc-tipe de gestion de sa civilizacion, a causir entre maitas, amb caduna sas caracteristicas, e que caldrà menar a la victòria, una victòria que podrà èsser, segur, militària (es a dire esprautir totes los autres), mas tanben scientifica, diplomatica, culturala, en se servissent, se volèm, de la religion. I a un fum de causas de s’ocupar, las ressorças, l’ententa amb sos vesins, las invasions estrangièras, l’economia, lo progrès social… E tot aquò fai dintrar la seria dels Civilization dins una categoria plan especifica de jòcs que sonarai, cortetament, « Sonque un torn de mai – Ah mèrda son ja 4 oras del matin ». Dempuèi pauc, amb Beyond Earth, Civilization nos perpausa de s’escapar de l’Istòria mondiala per anar sus una autra planèta, raionar un pauc sus las populacions vescosas e autoctònas. E òc, z’ai dich, es un jòc american, sèm pas jamai aquí que per colonizar e assegurar son empèri suls autres. Mas bon, tot aquò’s pas qu’un jòc !

Sus aquò vos daissi, vòli anar clavar un torn de mai e per consequent vos disi « A l’an que ven ! »

Tòca-Maneta 36 – The Leberon Among Us

Posted on 16 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Las causas an canjat. La fadariá, lo meravilhós, la palheta, tot aquò es passat de mòda. Ara lo prince charmant a ipotecat son castèl, del temps que la bèla fai la puta e Barba-Blua lo macarèl. E òc, èra un còp, e l’es pas mai… Aquò’s lo postulat de depart del scenarista Bill Willingham, amb sa seria de comics Fables, adaptada en un videojòc, The Wolf Among Us que farga una introduccion a l’òbra dessenhada.

LÈVA. TA. MAN.

Per una rason daissada un pauc misteriosa, los estatjants dels Reialmes, es a dire los personatges de contes, foguèron obligats de daissar lor país per se venir installar dins nòstre monde, dins un quartièr de New-York, tornat baptejar « Fabletown ». Mas es complicat, quora òm coneguèt la polida vida de castèl, qu’òm se complicava pas una existéncia regida de biais completament maniquean, quora òm petava dins de seda enfachinada, de passar a la pauretat, a las misèrias umanas, a la complexitat de la realitat e n’èstre redusit a petar dins de skaï empiuselat. Lo mai complicat dins tot aquò es d’ensajar de tornar bastir una societat sens saber zo far, mai que mai democratica, quora venèm d’un monde ont la monarquia es a pauc près absoluda. Los reis dins nòstre monde son pas tant generoses… Cal apondre a aquò qu’una majoritat de « Fablas », es a dire aquestes personatges eissits dels contes e legendas, an pas aparéncia umana. Per enganar lor monde, se dèvon far far d’ « encantaments » per de sorcièras a l’activitat referénciada per l’INSEE. Mas dins nòstre monde, res s’escambia gratuitament, e los paures Fablas que, pauc acostumats a trabalhar per se ganhar lo pan, an pas los mejans de se pagar aqueste servici, seràn lèu mandats a la Fèrma, la Bòria, lo ghettò d’aqueles que se pòdon pas integrar. Ne pren un putan de còp dins l’ala la licòrna dels contes. Òc, sabi, las licòrnas an pas d’alas, èra un imatge.

Lo sentissètz plan l’ambient aqui ?

Çaquelà, se tròban dins aquel rambalh de monde per ensajar, sens jamai tròp i capitar, d’adobar las causas e assegurar la securitat dels Fablas. Demest aqueles, lo Sheriff de Fabletown, Bigby Wolf, look tipic del personatge de film policièr, camisa-cravata, mal rasat amb un clar manca de som. Bigby a mai de rasons que d’autres d’agir per la comunautat, es que, pel passat, dins los Reialmes, èra lo lop, lo Grand Missant Lop, e sa granda talent lo faguèt chapar mai d’un personatge de contes. Aquí, a enveja de se rescatar, de rendre servici, es prèste a prene sus el e a amagar sa fòrça, sa violéncia, que, quitament se s’es assuausada, contunhan de far son pichon efièch sul monde dins las enquèstas que mèna. Marrida reputacion un jorn…

Li arrancar lo braç o pas li arrancar lo braç ? That is the question.

Après, i a de còps dins l’aventura ont daissarà anar sa colèra, prèste a passar de son aparéncia umana a aquela, mai salvatja, de bèstia leberona. Per exemple, quora lo darrièr dels tres pichons tessons encara en vita li ven esquatar son canapè, li sifonar son whisky e li tubar sas cigaretas Huff Puff (notaretz la referéncia) al pretèxte qu’a manjat sos fraires. Cal pas desconar. E de violéncia n’i a, dins aquel monde mesclat, ne ven un pauc de Bettelheim, la psicanalisi dels contes, mas presa al sens literal, amb de sang, de murtres, e de putas. Plen de putas. De qué far un jòc plan tipat polar d’atmosfèra, amb una alternància equilibrada de fasas d’enquistas, d’interrogatòris e d’accion, lo tot escampilhat sus una sason e 5 episòdis capitolats, coma l’estudiò Telltale Games es ara acostumat a lo far, tant coma es acostumat a perpausar una gestion de causidas a far en un temps limitat e que totas an de consequéncias sus la seguida de l’aventura. Un pichon còp de pression benvengut, dins un jòc pro dirigista.

Sus aquò vos daissi, ai Pinocchio estacat sus una cadièra en sala d’interrogatori, e, sabi pas coma me soi demerdat son nas a ja traucat totas las parets del comissariat. Pensi que soi sus un gròs dorsièr aqui.

[soundcloud url= »https://api.soundcloud.com/tracks/196320397″ params= »auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&visual=true » width= »100% » height= »150″ iframe= »true » /]

Tòca-Maneta 35 – Pòle Emplec Life

Posted on 9 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Me soi trobat un mestièr, coma disiá l’autre. Non, pas ieu, que vivi encara e totjorn suls quauques brigalhs daissats per un estat compatissent e a condicion de far 5 còps per jorn ma pregària virat cap al…Pòle Nòrd ? Non. Pòle Sud ? Non. Pòle Emplec ? Òc ! Mas sabètz que i a de contradas ont d’organisme d’indemnizacion e de regime caumatge n’i a pas. Ont, se vòs poder viure, siás obligat de cumular mai d’un emplec, de micrò-jobs, amb de patrons completament venduts al sistèmi, capables d’embauchar a còps de lanças-pèiras e de fotre defòra a còps de pè al cuol.

Es dimenge, es pesca a la carpa !

Imagina-te, un jorn fas la pichòta man chas una coturièra, lo lendeman t’en vas, pica sus l’espatla, cavar mai prigond dins una mina d’aur, lo jorn d’après encara vas far tremolar los aubres de la sèlva amazoniana en tira-butant sus una ressèga que coneguèt de jorns melhors… E tot aquò es ren, imagina-te qu’un jorn es lo rei en persona que te sona, a un besonh urgent d’un mercenari per se farcir un drac qu’espauruga sos subjèctes fisèls. Aquí, as pas res, pas de contracte, pas de prima de risca o de precaritat, pas d’assegurança-vita o de princessa a bicar a la fin, as juste ton vièch e ton cotèl, e, per tant gròs que siaga (lo cotèl), es un bricon leugièr. Urosament, sèm pas en França, e la solidaritat existís, entre tu e d’amics que son dins la meteissa mèrda professionala, amb un CV longàs coma lo braç e de bonas competéncias, mas pauc d’ofèrtas a la fin.

La carta del monde. Non es pas de japonés en naut a esquèrra, es…sabi pas çò qu’es.

S’apondètz a aquò lo loguièr, los fraisses pel material, a cambiar pro sovent, un gròs budgècte vestits e manjalha, forçadament comprenètz que posca èsser complicat d’i arribar. Mas lo videojòc es pas la realitat, e serà doncas aquí possible non solament d’i arribar mas d’acabar lo mes clafit de sòus, pausat dins un castèl amb de fautuèlhs daurats sus trenca, amb tot plen d’amics e d’animals de companhiá. Fantasy Life vos perpausa aital, e coma o ditz son nom, de viure una vida somiada dins un monde fantastic. Sa particularitat es que, quitament se seguís las règlas del JRPG, lo jòc de ròtle a la japonesa, se basa mai que mai sus un principi de classas o de mestièrs intercambiables.

My tailor es pas encara rich, mas trigarà pas espèri, en trabalhant aital amb la rapiditat d’un Bengladeshi dens una usina Nike.

I a en tot un dotzenat de possibilitats, desseparadas en 3 familhas : lo combat, coma matge o mercenari, la recòlta, coma boscatièr o pescaire e la confeccion, coma menusièr o faure. E tot es interconnectat, vist qu’una ressorça (e n’i a de centenas) obtenguda en se passejant de pel monde servirà puèi a la fabricacion d’un objècte, per exemple un otís mai potent per poder tirar de novèlas ressorças, fabricar d’autras causas e aital. Tot s’encadena e s’entremèscla talament qu’es dificile de s’arrèstar avant d’aver tot descobèrt, tot cavat, tot combatut, tot fabricat e d’èsser arribat al mai naut gra de competéncia per cada mestièr. Es d’alhors lo principal interés del jòc, amb son monde colorat e son bestiari risolièr, vist que lo scenariò es plan-planet, e bravament colhonet. Es estonant d’alhors de veire la diferéncia entre una istòria tant ninòia e una gestion de gameplay tant abotida, del mens sus consòla portabla ont son rarament desvolopats de jòcs tròp detalhats. E puèi per un còp, es pas lo combat lo motor o l’atrach principal, ne deven una de las compausantas, a l’encòp utila e dependenta de las autras. Las conneccions entre cada mestièr rend lo daquòs coerent, en tirant lo jòc cap a la simulacion de vita, çò que, dins un univèrs fantastic ont Pòle Emplec existís pas e ont n’i a pas besonh, es lèu agradiu.

Sus aquò vos daissi, i a benlèu pas de Pòle Emplec al reialme de Reverià mas i a çaquelà la coá al guichet pels mestièrs. Tot lo monde es talament acostumat a cambiar tot lo temps, que i a en permanéncia 4 oras d’espèra. Minimum !

Tòca-Maneta 34 – La Vida Es Estranha

Posted on 2 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

La vida es estranha. Es un camin tot drech que, pasmens, s’amusarà de còps a tornar sus sos passes. La vida es estranha. Es una fosca nèbla de la quala sorgisson, de temps en temps, d’instantanèus d’una clartat agusada. La vida es estranha. Es un manètge, un monta-davala que bombís entre lo sucre e l’amarum. La vida es estranha. Es un libre de causidas fachas a la lèsta, sens saber res del passat e encara mens de l’avenidor, en esperant, sonque esperant, i veire un pauc mai clar. La vida es estranha. Fila, fila, sens voler i tocar, e, sens que jamai se passe res, se passan tant de causas. La vida es estranha.

La cambra de Max, ont tot es dich, ja,visualament, sus çò qu’es sa vida…

Me perdonaretz aquesta introduccion volontàriament mon-cuol-la-pralinesca, mas es que soi encara tot esmòugut per Life is Strange, en occitan « La vida es estranha » doncas. OVNI videò-ludic d’aquesta debuta d’annada, capitèt d’estonar las quitas personas que l’avián sentit venir. Pertant, a de que tenir, vist qu’es devolopat per lo pichon estudiò Dontnod, que, malgrat son nom e lo fach que lo jòc es en anglés jos-titolat, es un estudiò plan francés, ajudat e sostengut per l’ocasion per Square Enix, editor màger del sector. Dontnod aviá ja susprés amb Remember Me, un primièr jòc situat dins un París futurista, amb per jos-tèxt una refleccion sus la memòria e un scenariò pondut per l’escrivan Alain Damasio. Malastrosament, lo jòc foguèt freinat per son ambicion e foguèt solament un succès critic e pas public. Amb Life is Strange, Dontnod tòrna per una pòrta mai pichona del punt de vista del gameplay, mas grandiòsa per son scenariò e son ambient.

Lo jornal de Max, clafit de detalhs sus çò que l’environa, de dessenhs, de fòtos, de pegatges…e un pauc d’umor.

Es l’autona a Arcadia Bay, pichòta vila costièra d’Oregon. Max Caulfield, après una escolaritat a Seattle, tòrna dins aquesta vilòta, sa vilòta, per far d’estudis de fotografia. Es frèula, geek, timidòta, un pauc en defòra de son temps vist que lo passa a far de selfies amb un vièlh Polaroïd quora sos camaradas an totes de Reflex. E lo temps es fòrça important per ela : festeja sos 18 ans, dins aquesta vila ont naissèt e que quitèt fa 5 ans, en daissant darrièr ela sos amics e sos sovenirs que, pauc a pauc, se tornaràn impausar a ela. E lo temps es important tanben perque, pichòt element fantastic, se descobrís lo poder de lo remontar, de qualquas minutas, après aver fach un sòmi iper-realista en cors. D’aquí, tot s’encadena, comença per empachar un crimi, puèi per botar son nas, pauc a pauc, dins las istòrias del campus, ela que fugissiá un pauc tot aquò : las istòrias de cuol, de dròga, las blagas mai que limita entre estudiants, lo secutament escolar, los clubs elitistas per dròlles argentats, amb totjorn en trama de fons la disparicion misteriosa d’una estudianta carismatica. Escapada, suicidi, murtre ? Mistèri.

Primièra utilizacion del poder : remontar lo temps per dire la bona responsa a l’interrogacion del pròf. Biaissuda la pichona !

I a un pauc de Virgin Suicides aquí dedins, un pauc de Jason Reitman, de teen-movies independents americans. Jamai se passa grand-causa, concrètament las accions de l’eroina consistisson a gaitar lo paisatge, far de fòtos, parlar al monde e far recuolar 3 o 4 còps lo temps. Pertant, avèm l’impression que se passa un fum d’afars tant l’immersion e l’empatia son totalas, e tant i a de causas e de tèmas suggerits, coma dins un bon film d’autor, sus la violéncia de l’adolescéncia, lo temps que passa e que res arrèsta, los grands canjaments dins la vita, lo pès e las consequéncias de las causidas, l’efièch parpalhon, lo poder de l’imatge…

Vòli insistir per acabar sus l’atmosfèra sonòra, menimosament cofinada, de Life is Strange. E mai s’es en anglés, lo doblatge es de bona factura, apreciam d’aver las pensadas, de còps amusentas, de Max en votz off tanlèu que fa o vei quauquarren, e, sustot, d’ausir una banda originala pop-folk impressionenta, facha de boclas de guitarra sèca, que vènon afortir lo sentiment general, mesclat de malenconia.

D’alhors, vos vau daissar sus aquò, e m’anar brancar al YouTube, per me passar l’integrala de la BO, amb de monde coma Syd Matters o Mogwai, espèri que me podrà far pacientar abans la sortida dels episòdis seguents de Life is Strange. E òc, i a pas que lo primièr d’espelit, e aquò’s una bona rason d’èstre malenconic !