Tòca-Maneta 120 – L’odissèa dels rèires

Chaspaires de maçuga, picanhaires de bifàcia, balhaires de jòia a baston e esportius de la savana, adissiatz !

De jòcs istorics n’avèm una palancada, es un fach. L’atrait de la grandor del passat, dels empèris, de las guèrras tanben, sedusís los jogaires e las jogairas, que siá per d’estrategia a las comandas d’una civilizacion o per d’aventura « dins la pèl de ».

De jòcs preïstorics n’avèm tanben, mas plan mens. D’alhors en general son pas gaire istorics o scientifics, sufís de veire la molonada de jòcs de tir… amb de dinosaures.

Al mitan de tot aquò los jòcs istorics d’abans l’Istòria, la nòstra, avant l’aveniment de nòstra umanitat, mas juste abans, se devon poder comptar suls dets d’una man. D’aquí, forçadament, un pauc d’interès per Ancestors : The Humankind Odyssey quand foguèt anonciat per son creator, lo quebequés Patrice Désilets, conegut dins lo mitan per èsser estat lo director creatiu de la debuta de la saga Assassin’s Creed (doncas dirèctament responsable son aviada mondiala) o de Prince of Persia : Las Sablas del Temps. Es dètz ans aprèp son darrièr trabalh, amb un estúdio plan mai pichon que lo gigantàs Ubisoft, chafrat Panache Digital, que signa son tornar. Sul papièr, sa proposicion es atrasenta : controlar d’ominids fins a l’aparicion dels primièrs umans (se se pòt dire), valent a dire sus de milions d’annadas de temps. Una ambicion fòrta, tròp benlèu.

Es partit per l’exploracion dins lo fuelhum. Coma los dròlles jògan a « lo sòl es de lava », per ieu lo sòl es de sèrps e de gatasses que me vòlon crebar.

Ancestors es un pauc bastard dins son biais de tractar videoludicament son subjècte : d’un costat sembla qu’òm se desbarrasse pas tan aisidament dels reflèxes, de còps marrits, de l’escòla Ubisoft, de l’autre los desvolopaires gausan perpausar de mecanicas plan desconcertantas.

Ja per çò que lo jòc demanda en permanéncia de veire las causas dins lor globalitat : se controlatz un sol personatge a l’encòp, amb la possibilitat de caminar, córrer, trapar d’objèctes, interagir amb son environament, la tòca es la subrevida, pas de l’individú mas de la linhada, e doncas de l’espècia. Vist que soi mòrt en mens de cinc minutas d’arpatejadas selvaticas, abocinat per un ausèl gigant, o ai plan comprés. Dins aqueste cas, tòrni a mon camp, que los ominids vivon en grop, un fach que va tanben cambiar son biais de jogar : cal far atencion d’aparar sa pichona tribú dels dangièrs, per pas pèrdre de membres e riscar una androna de linhatge, i far dintrar d’estrangièrs encontrats a l’azard de sos barrutlatges pels fulhum, formar de parelhs « productius », far de dròlles, es tanben possible de se servir de la massa collectiva per espaurugar las menaças mai perilhosas. E tot aquel monde lo caldrà far seguir, de camp en installacion, e pauc a pauc lo butar a quitar la cima dels aubres per caminar, drech, dins la savana.

Soi qualqu’un d’intelligent, de ministrable quitament : dobrissi una notz de cocòt amb un calhau.

Per aquesta part, Ancestors es un jòc d’exploracion, mas un vertadièr jòc d’exploracion : quand començam sèm pas d’umans, avèm la comprenèla agrepida, sabèm pas res, coma Joan Nèu. Tot nos fa paur, e lo jòc capita de rendre aquel sentit per un biais de filtre a l’ecran qu’apareis quand nos aventuram dins de zònas malseguras. Per s’apasimar se caldrà rasonar, utilizar sos sens (cadun gerit independentament) per reconéisser, dins lo desconegut, çò que nos es conegut : la forma d’una planta, l’odor d’una frucha, lo bruch d’una salvatgina… Evidentament, en un temps que Michelin nimai Google existissián, pas de mapa, pas de bossòla, pas d’autre mejan de se retrobar que sos uèlhs fixats sus l’ecran, amb sonque la preséncia discrèta de qualques marcaires geografics pels endreches d’interès (refugis per campament, curiositats geologicas). E, evidentament tanben, pas mejan de comptar sus una carrièra, un bastiment, un papet sus un banc, e tornaretz trobar lo plaser de conéisser los arbres, los rius, las cimas… per vos reperar a l’anciana !

I a una epòca que dire « puta de gat » aviá pas la meteissa valor.

Sus aquesta maqueta d’exploracion radicala (amb de sòbras d’Ubisoft çaquelà), Ancestors ten un aspècte jòc de ròtle prononciat, mas mai que mai al nivèl « macrò ». Tot çò que vòstre monard fa desvolopa son intelligéncia : córrer, esvitar un enemic (sèrps, tigres, porcasses del Miocèn, a de gabarits que fan dire qu’urosament que totas aquestas bèstias an desaparegut), agantar un baston, lo talhar, culhir una frucha, comunicar amb son clan…

Totes los desvolopaments dobrisson d’autras possibilitats, e i a de causas de desblocar sus un biais de mapa mentala que representa lo cervèl, l’intelligéncia collectiva de sa linhada. Caldrà plan far atencion al passatge de generacions, qu’es plan conegut que totjorn los joves escotèron pas res, per qu’una competéncia apresa se perda pas en rota. Sus aquò cal apondre tot un sistèma de « mutacions geneticas espontanèas », que permeton als dròlles del clan de menar encara d’autras competéncias. Camini, camini de mai en mai, soi mai lèste, apreni a portar de causas en córrer, puèi a portar de causas a doas mans, un dròlle nais amb un bon sens de l’equilibri, la propriocepcion, es integrat, comenci de me levar per agachar mai luènh, fins a, benlèu poder caminar sus mas doas cambas…

Çò qu’apreni me desblòca doncas d’autras possibilitats.

E, aprèp l’exploracion e la generacion, Ancestors a un nivèl de mai, lo mai global : l’evolucion. Ben òc, a un moment cal avançar. Es aquí que repausa lo but del jòc : avèm una seria d’accions que cal far (descobrir un endrech, mestrejar un predator, una tecnica…) que donan de punts, qu’aquí prenon la forma d’annadas. E lo jòc valorizarà una evolucion jutjada mai rapida que çò qu’estima, uèi, la sciéncia. Un apròchi interessant, que permet amai d’aprene de causas e de fixar dins nòstre cap de datas foscas de mal reténer, en mai de far estranhament semblar lo jòc vidèo a un jòc de societat, amb sas règlas.

Lo jòc es pas fòòòòrça polit, mas se’n tira onorablament a de moments.

Çò que pòt semblar fòrça complicat a la debuta s’aprivada pro lèu, sèm un pauc coma los monards que controlam, cal un pauc de temps, d’ensages per se lançar, abans de trobar lo bon ritme. Un còp tot assimilat, una rotina s’installa, facha d’exploracion e de subrevida quotidiana, puèi de passatge a la generacion seguenta, puèi de saut dins lo temps en esperant tornar trobar sa linhada darrièr la cara d’una espècia novèla, aquela de Tomai o de Lucy…

Aquí un exemple de succès que me fa evoluir.

Ne cal pas esperar tròp d’Ancestors, pasmens, es lo trabalh d’una pichòta equipa amb de mejans limitats, se vei notadament dins de grafismes pas totjorn polits e la subrevivéncia de qualques bugs, mas amb una ambicion bèla que ne demòra una durada de vida onorabla (benlèu tròp compte tengut de qualques moments ont virarem un pauc en redond) e una mapa de descobrir finfinala pro espandida. La fin del jòc es tanben un pauc mancada, es aquí que patís de son aspècte « jòc de societat » : un còp arribats a Homo Ergaster (abans Erectus e la mestreja del fuòc), ridèu, tot s’acaba !

Mas demòra çaquelà la proposicion de viure çò qu’es clarament una odissèa, amb un jòc que vulgariza l’estat actual de la sciéncia e pausa de questions bravament interessantas sus çò que butèt los ominids a evoluïr, e dins quina direccion, aital, en nos fasent far las accions, los gèstes, coma un mimetisme primal…

Sus aquò vos daissi, i a un macairodont (agacharetz, es coma aquò qu’apèlan los « tigres a dents de sabre » ara) qu’es en trin de me chapar un jove dempuèi totara, risca de me fotre en l’aire tota ma linhada aquela puta de gatàs, e tot aquò per acabar sus mon canapè, a dormir tota la jornada !

Tòca-Maneta 95 – Venga lo regne

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Uèi vos vau parlar d’un jòc qu’aviái decidit de pas aimar. Se ne parli, es que tot se passèt pas coma o aviái previst. Remarcatz que, coma voliái aver un còp d’avança, aviái previst d’èsser decebut dins ma decepcion, e doncas d’aimar aquel jòc mai que planificat a la debuta, e es efectivament çò que se passèt. Sabi, entreteni de relacions complicadas.

Aquel jòc se ditz Kingdom Come : Deliverance (pas res a veire amb lo film de Boorman, encara que) e nos ven de Republica Chèca, de l’estúdio Warhorse e de son cap Daniel Vávra. Lo punt de partença de Kingdom Come es de perpausar un jòc de ròtle realista dins un univèrs medieval istoric, defòra doncas los dracs, las fadas, la magia, e tot çò que fa l’ordinari d’aquela mena de jòcs.

L’accion se passa vèrs 1403 en Boèmia (actualament Republica Chèca) entre qualques vilòtas qu’existisson encara (Rataje/Rattay, Sázava/Sasau, Úžice/Uzice, Ledečko/Ledetchko). Lo contèxte politic e istoric d’aquela region a aquela epòca es al còr de tot, mai foguèsse pas aisit d’entendre al jorn d’uèi : per resumir l’emperaire Carles IV, plan aimat, es defuntat dempuèi un brieu, e son filh Wenceslas prenguèt sa seguida mas amb un estrambòrd per la gestion del país mendre, qu’es mai interessat per la fèsta, lo vin e las femnas. Legitime mas acusat d’incompeténcia, ven la cibla d’unes nòbles del reialme e son frairastre Sigismond de Luxembourg, d’aquel moment rei d’Ongria, mèna una fronda contra el, lo fa raubar e empresonar, puèi comença, amb l’ajuda de mercenaris descabestrats, de saquejar lo país.

Es aquí qu’arriba Henry, dich « Hal », nòstre eròi nèci, filh del faure de Skalice. Sa vida es pro normala fins a l’arribada de mercenaris comans, venguts d’Ongria (son turcs d’origna) amb Sigismond, que bòtan lo fuòc a son vilatjon e tuan, jos sos uèlhs, sos parents. La fugida d’Henry lança son aventura per s’enfortir e venir un biais de soldat multitascas al servici dels senhors del canton e mai que mai de Radzig Kobyla, senhor faidit (mas simpatic) de Skalice.

E l’aprendissatge d’Henry serà long e dificile, qu’es un pauc daissat sol amb una intelligéncia limitada (si si), un equipament redusit e una coneissença de l’escrima e de l’univèrs pròcha del neient. Li caldrà tot aprene. E quand disi TOT, es vertadièrament TOT, e lo jòc aquí nos esparnha pas res. Los debuts d’Henry dins lo vast monde tastan a fanha, sang, metal e frustracion.

L’interfàcia es… austèra. Mas, coma lo demai, s’i pòt acostumar.

Cal dire que lo sistèma de jòc de Kingdom Come tòrna prene totes los elements, o gaireben, dels jòcs de ròtle occidentals a la primièra persona (tipe Skyrim) mas en i apondent una jaça espessa de realisme que complica (o apregondís, segon lo vejaire) tot. Los combats, per exemple, refusan l’espectacle per una apròcha estrategica fina, ont cal causir l’angle d’ataca sus l’enemic, lo tipe d’ataca (estòc o talha), en sabent que cada còp es long a portar, cal doncas anticipar los movements de l’autre, fintar, parar al bon moment, esquivar… Cada batalha (en 1 contra 1, a mai qu’aquò es una mòrt segura) ven una coregrafia lenta e ipnotizanta que farà mestièr de tota vòstra atencion e de totas vòstras capacitats de jogaire-a. Seretz jamai en capacitat de desquilhar d’enemics en cordeladas, quitament amb un nivèl d’escrima naut e un equipament melhorat, totjorn vos seguirà aquela incertitud sus l’eissida d’un combat que sola vòstra competéncia maneta en man saubrà destriar. Del còp cada pichon pas dins aquel monde rufe es una capitada satisfasenta : convéncer un tal, panar de jòias, caçar la lèbre, mitonar una pocion, sonhar sas nafras… i a de que far ! E tot çò que pòt semblar de prèp o de luènh a una competéncia es « simulat », amb una gauja que s’emplena a mesura que s’utiliza aquela competéncia. Sovent son de causas ja vistas : caminar de gratipautas fa montar lo nivèl de furtivitat, caçar aumenta la mestresa de l’arc, dobrir de còfres nauça lo croquetatge… çò que permet de desblocar d’autras competéncias utilas per se facilitar l’aventura. Reconeissi pasmens aver escupit mon cafè pel nas quand, aprèp una serada plan arrosada « mission » de l’istòria principala, aguèri la suspresa de veire mon nivèl d’alcoolisme pojar… e òc, servís a quicòm.

Es pas lo sol còp qu’un risolet (o un rictús) se dessenhèt sus mas pòtas : lo ton de Kingdom Come es sovent diferent, estonant, se pren al seriós e es quitament pompós sus çò d’istoric sens s’enebir de cabussar dins un repertòri farcesc o rabelaisian, amb de dialògs que passan del registre elevat al calhòl dins la meteissa convèrsa.

Lo genre de reconstitucions que lo jòc perpausa. Onèstament, i a de trabalh, al mens de recèrca.

Aquò illustra un biais de « balança perpetuala » qu’es çò que definís melhor lo jòc. Warhorse aguèron una ambicion desmesurada per rendre una epòca tala coma èra, installar una rotina medievala, far mòstra d’un saber e de recèrcas enciclopedics e a l’encòp lo monde es un pauc vuèg, e sos estatjants pòdon semblar a de creaturas d’un musèu de cera. Se volguèron realista mas tecnicament penan, amb de grafismes d’un autre temps (a despart de qualques bastiments e dels bòscs a l’ambient plan silvèstre), sens comptar los bugs nombroses…

Lo campèstre es relativament polit. Bon aquí en imatge fixe, i sèm pas encara a fons…

Es d’alhors aquí un dels dos punts pels quals aviái decidit de pas aimar aquel jòc. Quand sortiguèt, èra tant clafit de bugs que ne veniá, de còps, pas jogable. Se perdián de salvagardas. Òm demorava blocat a un endrech sens capacitat de se’n sortir. Devi reconéisser que de braves esfòrçs foguèron fachs aprèp la sortida del jòc per l’adobar. Esperèri qualques bons meses per m’i lançar e, s’aguèri plan de problèmas de collision, d’afichatge, de sostitolatge que me sortiguèron temporàriament de Kingdom Come, aguèri pas de fracàs global, de disparicion de salvagarda, e posquèri gaudir d’un jòc luènh d’èsser perfièch, plan-planet e de còps un pauc tròp, mas interessant de mai d’un biais, variat, e fin finala pas anujós.

L’autre punt es mai delicat : d’istorians acusèron Warhorse d’èsser estats caricaturals sul tractament dels comans e dels ongreses (presentats coma de mercenaris brutals e basta) e, mai qu’aquò, d’aver volontàriament escafat la realitat etnica de la Boèmia de l’epòca, plan mai divèrsa que çò qu’es mostrat dins lo jòc. Puèi descobriguèrem que Vávra, lo capmèstre, teniá de perpaus « limits », qu’èra mai o mens religat a de tendéncias ultradrechièras… pas glòp.

Auriái tendéncia a far fisança als istorians sus aquel sicut. Çò que notèri es que la recèrca de realisme butava Warhorse a donar a veire una realitat d’epòca qu’es pas pus la nòstra, sens forçadament préner de precaucions : lo sexisme, l’omofobia, l’antisemitisme son presents, de còps meses en balança mas pas sistematicament. Vos vaquí prevengut-da-s ! Urosament dins mon cas, lo fach d’aver crompat lo jòc en ocasion me permet d’èsser en patz amb ma consciéncia en getar un uèlh a aquel òbra plasenta e inacabada…

Sus aquò vos daissi, qu’ai una enveja subta de far pojar drech mon nivèl en escampatge d’aiga !

Tòca-Maneta 74 – Originas dels assassins

Assassin's Creed® Origins Bannière

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Per aquel novèl Tòca-Maneta, soi plan embestiat. M’èri prometut, quand comencèri aquela cronica suls vidèojòcs en occitan (la cronica, pas los jòcs, ailàs) d’ensajar de pas far doas cronicas sus un meteis jòc o una meteissa seria, istòria de variar los plasers e tanben de sortir ieu de ma zòna de confòrt vidèoludic (representada mai pels mondes dobèrts e pels univèrses fantastics que pels jòcs d’espòrt o de corsa automobila coma o avètz segurament notat dempuèi lo temps que me seguissètz). E patatrau, uèi soi obligat non pas de tornar per un segond numèro sus una seria de jòcs, mas plan per un tresen, òc, s’ai plan calculat (e ai plan calculat) serà lo tresen còp que vos parlarai d’un jòc Assassin’s Creed. Mas es qu’es justificat de ne tornar parlar ? Es çò qu’anam estudiar amassa.

Bayek e Senu

Bayek e Senu, agla domdada que vos permet d’explorar lo cèl, novetat d’Origins.

Coma plan de monde, ai una istòria d’amor, o quasi, amb la seria Assassin’s Creed, e coma dins plan d’istòrias d’amor, o quasi, es un amor contrariat. Ja perque nos cal pas mentir a nosautres, son de jòcs qu’an de defauts vesedors, totjorn los meteisses d’alhors, a tal punt que pègan a totas las licéncias d’Ubisoft, del mens aquelas que se passan dins un monde aital liure e obèrt. Lo melhor exemple d’aquò es « l’emplenatge », es a dire lo fach de clafir un pauc tròp regularament sa mapa de pichòtas activitats per assolidar lo contengut del jòc, mas que fin finala son d’una superficialitat terribla e d’un interès relatiu.

Per tot dire, ai quitat de jogar a Assassin’s Creed aprèp Unity, que se passava del temps de la Revolucion francesa, perque, quitament ai pres de plaser a percórrer las reconstitucions de París, ai tanben sentit ponchejar l’enueg. Aparentament aguèri rason, que l’episòdi seguent, Syndicate, que se debanava dins l’Anglatèrra victoriana, foguèt plan criticat. Ubisoft ausiguèt aqueste còp las remarcas e s’arrestèt dins sa publicacion bolimica de jòcs al ritme impressionant de un per an, e prenguèt un pauc de temps e de recuol per tornar pensar sos afars.

Assassin's Creed® Origins Discovery Tour

Lo Discovery Tour permet de comprendre un pauc melhor l’environament, lo contèxte e las causidas del jòc.

E foguèt una bona causa, que, se Assassin’s Creed Origins revoluciona pas la seria, e pren pas forçadament la pena de corregir d’unes defauts, capita de prene un pauc mai de nautor de vista, de pregondor, e de retrobar lo buf espectacular que demenissiá pauc a pauc. La seria istorica se raprochava un pauc tròp de nòstres temps, al risc de mancar de magia, de mistèri, de descobèrta ? La vaquí qu’es teleportada 2000 ans dins lo passat, dins l’Egipta de l’Antiquitat, aquela de Cleopatra e de Cesar, a l’entorn de 50 abans nòstra èra, a las originas de la confrariá assassinesca, abans sa quita existéncia oficiala, quand s’agissiá sonque per Bayek e Aya de venjar la mòrt de lor dròlle, tuat per un biais de sècta potenta, o d’ensajar d’ajudar colhonament de notables a far d’Egipta un melhor país… abans doncas d’èsser decebuts pels potents d’aquel monde e de decidir de cargar la capucha per defendre vertadièrament lo pòble, en seguissent lor famós crèdo.

Assassin's Creed® Origins Piramidas

Gigantassa avèm dich. E aquí ne vesètz qu’una pichona part !

Primièra causa que frapa dins aquel opus : la mapa es gigantassa. Nos trobam dins tota la Bassa Egipta refacha (pas a l’escala, istòria d’equilibrar entre desèrts e oasis), amb son decopatge en « nome ». Alexandria, son far, sa bibliotèca, Cirèna, las piramidas, l’Esfinx, se pòdon explorar coma volèm, e lo fach de costejar de monuments tant mitics fa forçadament quicòm per l’esbalausiment de l’espectator actiu que sèm. Sens comptar qu’es, darrièr aquela façada espectaclosa, tota una vida quotidiana qu’es estada recreada : los paisans de Nil, la palunalha, los divertiments grecò-romans… La situacion geopolitica de l’epòca, fòrça tenduda, entre egipcians forçats de compausar amb los ptolemaics que los senhorejan (rapèli que Cleopatra es grèca e pas egipciana d’origina), puèi amb los romans que los vènon conquistar es fialada, dins de quistas escrichas coma cal, distillada dins l’environament, los dialògs, l’ambient sonòr ont las lengas se costejan elas tanben.

Autre cambiament massiu per aquel Origins : la progression del personatge, mai detalhada, amb un sistèma de nivèls, d’equipament e (plan) de competéncias de gerir, que rapròchan aquel Assassin’s Creed d’un RPG (jòc de ròtle), ont, per bastir un personatge plan fòrt, acceptam de passar d’oras a barrutlar dins los ermasses, caçar de iènas, sautar de caval per anar véser a pè çò que i a darrièr aquela duna, aquela tor…
E enfin, darrièr apondon fach a un jòc ja plan complet, lo Discovery Tour, o « Musèu a cèl obèrt » coma podriam dire. Pas de combat o d’armas, o d’istòria amb una « i » pichona, mas d’Istòria amb una « i » màger, de visitas guidadas dins l’univèrs del jòc, amb d’illustracions complementàrias e de comentaris esclairats per tot saber de la vita dels ancians egipcians, de la bastison de las piramidas, del sèti d’Alexandria… I trobam quitament qualques explicacions sus de causidas fachas pels desvolopaires discutablas d’un punt de vista scientific… e que vòlon véser discutidas ! Un biais assumit de far s’interessar los jogaires a l’istòria… e ta mameta apassionada de Stéphane Bern a un jòc vidèo !

Sus aquò vos daissi, m’an demandat de portar un tapís al palais e galèri un pauc, qu’es pesuc que non sai, es estranh d’alhors ara que l’i pensi… (Cercatz pas, s’avètz pas vist lo film Cleopatra amb Elizabeth Taylor riscatz aver de mal amb aquela)

Assassin's Creed® Origins_20180331211545Evaluacion Assassin's Creed Origins

Tòca-Maneta 51 – Far Cry Primari

far-cry-primal-serial-key-generator-1

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

De còps que i a, lo mitan del vidèojòc es segotit per una gròssa enveja comuna, e vai t’en saupre perqué. Del meteis biais que, a un moment, prenguèt l’idèia als òmes de la Tèrra tota de bastir de piramidas sens concertacion prealabla, dempuèi pauc de temps una tematica sorgís de biais gaireben simultanèu dins totes los videòjòcs del Monde. S’agís d’un ancorament dins un contèxte istoric pro pauc utilizat fins aquí : la Preistòria. Una question prealabla a la quala soi ben incapable de respondre, mas que nos devèm çaquelà pausar es lo « perqué » d’aquesta mòda preistòfila. Obèrtura de Las Caus 4, invasion ciutadenca de boscatièrs barbassuts chafrats d’un gutural e barbar « hispter » o encara candidatura de Trump, non, sabi pas explicar aquela aparicion espontanèa d’una fòga per un passat luechenc e salvatge.

Primal es pro polit, e l'esperit salvatge de la natura plan rendut.

Primal es pro polit, e l’esperit salvatge de la natura plan rendut.

Çò que sabi, a vista de nas al mens, es qu’apareguèt massivament amb ARK : Survival Evolved, un jòc de subrevida jogat en linha longtemps avant sa sortida oficiala, en « betà-test » coma se ditz, e coma se fa de mai en mai suls ordinators. Pas d’istòria pichona per ARK, e de torcidas bèlas a l’Istòria granda, en fasent coabitar òmes primièrs e dinosaures sus una iscla tropicala. Mas las mecanicas permesas per aquesta marca preistorica i son, en tornant far lo camin de las primièras invencions e avançadas de l’Òme : lo fuòc, l’adomerguiment de las bèstias, la confeccion d’armas simplas, etc…

La fauna del temps es...coma dire... OH PUTANIÈR. E aquí es sonque un peis !

La fauna del temps es…coma dire… OH PUTANIÈR. E aquí es sonque un peis !

Tot aquò es tanben dins lo jòc que nos interessa uèi, sortit un pauc après ARK : Far Cry Primal. Cinquen opús de la seria Far Cry, que se passa normalament a una epòca contemporana, Primal ne tòrna prene las mecanicas generalas de jòc, un jòc d’accion e de tir a la primièra persona, e una mena de fial roge, comun a sos 4 aujols : una mesa en scèna de la folia e de la barbariá dels òmes. Comprendrem qu’aquò tròba una plaça de tria en un temps ont començan juste d’aparèisser timidament un sistèmi e de règlas moralas, una refleccion sus la mòrt, los primièrs sepeliments, lo respècte de la vita animala, mas tanben las arts, e lo lengatge modèrne. Ubisoft a plan causit son epòca, a l’entorn de 12000 avant Tòca-Maneta, çò que dison lo Mesolitic, o l’Atge de Pèira, quitament se pels besonhs del jòc an botat en subre-abondància de bèstias qu’èran ja a mand de disparèisser. Çaquelà la vision, qu’es jamai qu’interpretativa, de la Preistòria es puslèu bona, sens jamai quitar d’èsser un Far Cry : la caça (del tais al rinò lanut en passant pels tigres a dents de sabre) e la culhida i son al centre, tantplan coma las garrolhas finalament plan estèrlas amb las autras tribús. N’i a tres dins lo jòc e caduna ditz de causas sus la vision qu’es menada : los Udam son los gorrins, manjaires d’òmes pas tròp evoluats, que mestrèjon a pro pena lo fuòc, los Izila son partatjats entre lor sciéncia e lors supersticions, doás causas que se maridan pas forçadament plan, e los Wenja, mai equilibrats, bòtan l’òme al centre de lor refleccion, cavan de tombas, evoluisson a lor justa plaça dins un environament ostil. Plan segur lo personatge que jogatz es un Wenja, e se ditz Takkar. Aquò me permet de vos far un punt sus la lenga emplegada dins lo jòc, qu’es completament jos-titolat e doblat en…protò-indò-european, la maire de totas las lengas ! Amb una sintaxa e una gramària simplas mas abotidas e un son, un ritme, que nos semblaràn finalament pro familièrs a nòstras aurelhas, a tal punt qu’acabarem per comprene sens aver besonh del jos-titolatge, es plan aquò que fa la fòrça e l’èime preistoric de Far Cry Primal.

Las Caus esperit, podretz trobar de pintruras un pauc pertot.

Las Caus esperit, podretz trobar de pintruras un pauc pertot.

Pel demai, demòra un Far Cry e tròp pauc de causas seràn en mesura de destimborlar los que coneisson la seria. Per aquò, e compte tengut que Far Cry Primal es sortit en plen dins lo mitan d’aquesta èrsa preistofila, nos caldrà esperar de jòcs encara a venir, completament novèls, e en capacitat sul papièr de sublimar aquesta epòca preistorica per prepausar una aventura salvatja dins las limbas videòludicas. Pensi entre autres a Horizon Zero Dawn, e sa concepcion d’un futur regressiu ont l’òme es tornat a sa condicion naturala de caçaire-culheire mas ont las bèstias foguèron emplaçadas per de maquinas, o encara a Wild, del francés Michel Ancel, viatge chamanic e espiritual dins las relacions de l’Òme e de la Natura.

Sus aquò vos daissi, i a Winnie, mon orsàs de bauma aprivasat qu’es en trin de se far un mamot tot sol per tornar de carn al vilatge, li vau benlèu anar donar la man…o la sagaia puslèu.

Far Cry® Primal_20161018010113

evaluacion-far-cry-primal

Tòca-Maneta 37 – Colonizacion

Civilization Banner

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Civilization Rambalh

Es lo rambalh en Russia ! Òc, non mas aqui mai d’acostuma. Potina es jamai aqui quand n’avèm besonh…

Sabi pas s’avètz remarcat… ò fan, ai l’impression de començar coma un espectacle d’estand-up american… Bon, brèu. Sabi pas s’avètz remarcat mas dins Tòca-Maneta parlam sovent de causas autras que lo jòc vidèo, perque es un mèdia puslèu novèl, e que per consequent, agrèga de detzenats de brigalhs culturals venguts d’autres mèdias. E ben uèi anam parlar del Tust de las Civilizacions, Samuel Huntington, 96, Harvard, per situar un pauc. Un obratge fòrça controversiat d’alhors.
Ten, ne parlavi justament l’autre jorn amb d’amics, a la taula de las Nacions Unidas, i aviá Juli Cesar, Napoleon, Moctezuma, Gandhi, Ramsès II, Kamehameha, pas aquel de Dragon Ball, l’autre, e Casimir, pas aquel de la television, lo rei de Polonha. Macarèl qu’es complicat. En mai vèsi ben que me cresètz pas. Mas desencusatz-me d’aver d’amics un pauc coneguts que pètan la classa en societat ! Vos aimi plan mas fasèm jamai res amassa d’extraordinari, al mens amb eles anam cramar los soldats de Bismarck e Napoleon, nos fendèm la gula.

Civilization Cesar

‘diu Juli. La forma ?

Bon, tornam a nòstres afars, sentissi la digression negar pauc a pauc mon perpaus pertant linde a la debuta. Cesar me disiá doncas, aquel jorn… Cesar lo coneissètz, es un pauc, anam dire, « dirècte » dins son biais de parlar al monde, a una pichòta tendéncia a desforrelar lo glavius quora a un còp de Marsalà dins lo nasum, un tipe entièr que, e que me disiá que el viviá un afrontament etèrne entre un blòc occidental e un blòc oriental, amb dos grops civilizacionals en opausicion permanenta e que saurián pas reglar lo conflicte autrament que per la guèrra. E ieu li respondèri : « Escota Juli (òc, l’apèli Juli, es coma aquò, un còp pausats los laurièrs es un emperaire « normal »), lo vielhum te fai pas tròp de ben, deuriás quitar d’escotar Zemmour a la tele… ». E li expliqui que per ieu son mai que mai de questions culturalas que se pausan, e que lo quite concèpte de « civilizacion occidentala » es completament occidental en se, e que istoricament las conneccions entre pòples, nacions e sabi pas que de mai, son nombrosas, que sián commercialas o culturalas, e qu’una civilizacion, se per cas aquò vòl efectivament dire quicòm, pòt durar dins lo temps qu’en se dobrissent, e en tenent per basa l’escambi. Aquí dessus un tipe coma Gandhi es d’acòrd que, es un pauc mai pausat, es un tipe que sosca un pauc, diriam pas coma aquò amb sa tenguda de hippie-Hare-Krishna-qu’auriá-panat-las-clucas-de-Lennon, mas sosca lo tipe.

Civilization Bomba Atomica

OUPS

A aqueste punt de mon discors, m’avisi qu’ai oblidat de mencionar un detalh, ò un pichon detalh de res del tot, es qu’aqueste escambi amb de sobeirans d’aqueste monde defuntats dempuèi bèl briu se passava dins Civilization…lo jòc. Lo jòc-tipe de gestion de sa civilizacion, a causir entre maitas, amb caduna sas caracteristicas, e que caldrà menar a la victòria, una victòria que podrà èsser, segur, militària (es a dire esprautir totes los autres), mas tanben scientifica, diplomatica, culturala, en se servissent, se volèm, de la religion. I a un fum de causas de s’ocupar, las ressorças, l’ententa amb sos vesins, las invasions estrangièras, l’economia, lo progrès social… E tot aquò fai dintrar la seria dels Civilization dins una categoria plan especifica de jòcs que sonarai, cortetament, « Sonque un torn de mai – Ah mèrda son ja 4 oras del matin ». Dempuèi pauc, amb Beyond Earth, Civilization nos perpausa de s’escapar de l’Istòria mondiala per anar sus una autra planèta, raionar un pauc sus las populacions vescosas e autoctònas. E òc, z’ai dich, es un jòc american, sèm pas jamai aquí que per colonizar e assegurar son empèri suls autres. Mas bon, tot aquò’s pas qu’un jòc !

Sus aquò vos daissi, vòli anar clavar un torn de mai e per consequent vos disi « A l’an que ven ! »

Civilization Beyond Earth ArtworkEvaluacion Cilization