Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Per aquel novèl Tòca-Maneta, soi plan embestiat. M’èri prometut, quand comencèri aquela cronica suls vidèojòcs en occitan (la cronica, pas los jòcs, ailàs) d’ensajar de pas far doas cronicas sus un meteis jòc o una meteissa seria, istòria de variar los plasers e tanben de sortir ieu de ma zòna de confòrt vidèoludic (representada mai pels mondes dobèrts e pels univèrses fantastics que pels jòcs d’espòrt o de corsa automobila coma o avètz segurament notat dempuèi lo temps que me seguissètz). E patatrau, uèi soi obligat non pas de tornar per un segond numèro sus una seria de jòcs, mas plan per un tresen, òc, s’ai plan calculat (e ai plan calculat) serà lo tresen còp que vos parlarai d’un jòc Assassin’s Creed. Mas es qu’es justificat de ne tornar parlar ? Es çò qu’anam estudiar amassa.
Bayek e Senu, agla domdada que vos permet d’explorar lo cèl, novetat d’Origins.
Coma plan de monde, ai una istòria d’amor, o quasi, amb la seria Assassin’s Creed, e coma dins plan d’istòrias d’amor, o quasi, es un amor contrariat. Ja perque nos cal pas mentir a nosautres, son de jòcs qu’an de defauts vesedors, totjorn los meteisses d’alhors, a tal punt que pègan a totas las licéncias d’Ubisoft, del mens aquelas que se passan dins un monde aital liure e obèrt. Lo melhor exemple d’aquò es « l’emplenatge », es a dire lo fach de clafir un pauc tròp regularament sa mapa de pichòtas activitats per assolidar lo contengut del jòc, mas que fin finala son d’una superficialitat terribla e d’un interès relatiu.
Per tot dire, ai quitat de jogar a Assassin’s Creed aprèp Unity, que se passava del temps de la Revolucion francesa, perque, quitament ai pres de plaser a percórrer las reconstitucions de París, ai tanben sentit ponchejar l’enueg. Aparentament aguèri rason, que l’episòdi seguent, Syndicate, que se debanava dins l’Anglatèrra victoriana, foguèt plan criticat. Ubisoft ausiguèt aqueste còp las remarcas e s’arrestèt dins sa publicacion bolimica de jòcs al ritme impressionant de un per an, e prenguèt un pauc de temps e de recuol per tornar pensar sos afars.
Lo Discovery Tour permet de comprendre un pauc melhor l’environament, lo contèxte e las causidas del jòc.
E foguèt una bona causa, que, se Assassin’s Creed Origins revoluciona pas la seria, e pren pas forçadament la pena de corregir d’unes defauts, capita de prene un pauc mai de nautor de vista, de pregondor, e de retrobar lo buf espectacular que demenissiá pauc a pauc. La seria istorica se raprochava un pauc tròp de nòstres temps, al risc de mancar de magia, de mistèri, de descobèrta ? La vaquí qu’es teleportada 2000 ans dins lo passat, dins l’Egipta de l’Antiquitat, aquela de Cleopatra e de Cesar, a l’entorn de 50 abans nòstra èra, a las originas de la confrariá assassinesca, abans sa quita existéncia oficiala, quand s’agissiá sonque per Bayek e Aya de venjar la mòrt de lor dròlle, tuat per un biais de sècta potenta, o d’ensajar d’ajudar colhonament de notables a far d’Egipta un melhor país… abans doncas d’èsser decebuts pels potents d’aquel monde e de decidir de cargar la capucha per defendre vertadièrament lo pòble, en seguissent lor famós crèdo.
Gigantassa avèm dich. E aquí ne vesètz qu’una pichona part !
Primièra causa que frapa dins aquel opus : la mapa es gigantassa. Nos trobam dins tota la Bassa Egipta refacha (pas a l’escala, istòria d’equilibrar entre desèrts e oasis), amb son decopatge en « nome ». Alexandria, son far, sa bibliotèca, Cirèna, las piramidas, l’Esfinx, se pòdon explorar coma volèm, e lo fach de costejar de monuments tant mitics fa forçadament quicòm per l’esbalausiment de l’espectator actiu que sèm. Sens comptar qu’es, darrièr aquela façada espectaclosa, tota una vida quotidiana qu’es estada recreada : los paisans de Nil, la palunalha, los divertiments grecò-romans… La situacion geopolitica de l’epòca, fòrça tenduda, entre egipcians forçats de compausar amb los ptolemaics que los senhorejan (rapèli que Cleopatra es grèca e pas egipciana d’origina), puèi amb los romans que los vènon conquistar es fialada, dins de quistas escrichas coma cal, distillada dins l’environament, los dialògs, l’ambient sonòr ont las lengas se costejan elas tanben.
Autre cambiament massiu per aquel Origins : la progression del personatge, mai detalhada, amb un sistèma de nivèls, d’equipament e (plan) de competéncias de gerir, que rapròchan aquel Assassin’s Creed d’un RPG (jòc de ròtle), ont, per bastir un personatge plan fòrt, acceptam de passar d’oras a barrutlar dins los ermasses, caçar de iènas, sautar de caval per anar véser a pè çò que i a darrièr aquela duna, aquela tor…
E enfin, darrièr apondon fach a un jòc ja plan complet, lo Discovery Tour, o « Musèu a cèl obèrt » coma podriam dire. Pas de combat o d’armas, o d’istòria amb una « i » pichona, mas d’Istòria amb una « i » màger, de visitas guidadas dins l’univèrs del jòc, amb d’illustracions complementàrias e de comentaris esclairats per tot saber de la vita dels ancians egipcians, de la bastison de las piramidas, del sèti d’Alexandria… I trobam quitament qualques explicacions sus de causidas fachas pels desvolopaires discutablas d’un punt de vista scientific… e que vòlon véser discutidas ! Un biais assumit de far s’interessar los jogaires a l’istòria… e ta mameta apassionada de Stéphane Bern a un jòc vidèo !
Sus aquò vos daissi, m’an demandat de portar un tapís al palais e galèri un pauc, qu’es pesuc que non sai, es estranh d’alhors ara que l’i pensi… (Cercatz pas, s’avètz pas vist lo film Cleopatra amb Elizabeth Taylor riscatz aver de mal amb aquela)
