Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Aaaah… me rapèli de landas sècas rascladas pel vent caud, de tucs ennevats trevats de ietis sanguinaris, de tòlas rovilhadas de fabricas abandonadas a de piratas consanguins… mas mai que mai me rapèli de la folia d’aquel monde, que tocava tot, òmes e bèstias, e daissava pas res de senat a mila lègas de distància. Se passava sus Pandòra, la planèta que, un còp descobèrta, se n’escapavan totes los demònis dels òmes e del monde dins un deluvi de balas, de renècs e de blagas de cuol. E francament, m’a agradat.
Una alenada fresca dins un registre de jòcs qu’acaban totes per se semblar, aquel dels FPS, los First Person Shooters. Parli aquí de Borderlands, e mai precisament del 2, que se lo numerò 1 pausèt las basas del monde que vos vau descriure, aguèt pas la pregondor de son successor. Pandòra es una planeta un pauc rufa, pas tròp aculhenta mas los òmes i anèron perqué sabrondava de ressorças minièras. T’i an fotut un rambalh de pas creire e, evidentament, son jamai los mai fins dels mercenaris que son mandats « pacificar » un terrenh ostile. Es dins tot aquel merdièr pòst-apocaliptic que fa fòrça pensar a Mad Max e un pauc a Starship Troopers qu’evoluiretz, e seretz pas francament mai fin que la mejana dels capbords pandorians.
E al contrari quitament, que l’istòria vos butarà pas tròp a soscar, mas puslèu a las sortir per la pausar sus la taula e a la vos mesurar amb tot çò que vos passarà davant los uèlhs. Parlavi, precisi pels esperits desvirats que m’escotan, de vòstras armas, lo nèrvi de la guèrra dins Borderlands, e seretz totjorn en tren d’en cambiar per aver la melhora, que lo jòc ne compta de millions, e òc, de millions, que son generadas automaticament amb de caracteristicas diferentas. Un jòc de falord fach per de falords, doncas, es a aquel tipe de detalhs que se vei. E lo falord en cap d’aqueste monde baug s’apèla lo Bèl Jack. Lo veiretz casiment jamai mas sas intervencions frequentas sus vòstra ràdio après qu’aja ensajar de vos tuar vos podràn pas daissar freg. Es talament megalò, absurde, excessivament afrós que plan sovent daissaretz escapar un rire al plen mitan d’una fusilhada, quitament se sètz a la perdre. Un missant tant carismatic, qu’es en mai doblat per Christophe Lemoine, la votz d’Eric Cartman dins la seria South Park, ne tornariam damandar !
Mas z’ai dich, es pas lo sol personatge alucat, es simple : o son totes. Un ròbot totjorn content a ne venir cagant, un mecanician qu’a de problèmas de consanguinitat, un metge qu’a pas exactament lo diplòme, un vendeire d’armas sens complèxe, un vièlh Lord pas tant digne e un molon d’enemics psicopatas dins totes los senses del tèrmi, sens oblidar de bestiòlas òrrament ridiculas. Tot aquel bestiari malsan mas risolièr es servit per un cel-shading de bona factura, es a dire d’imatges de sintèsi tractadas coma de bendas dessenhadas, que balhan un aspècte cartoon brica realista qu’afortís lo costat folastre e descadenat.
Es talament n’impòrta que que n’arribam a se trufar del scenariò, qu’es interessent, sens èstre tanpauc completament novator, e que se permet de rebombidas agradivas de temps en temps. Tot es talament dins l’excès, la desmesura, l’escalada, la subredicha, amb cinisme e un umor talament negre que se prenèm al jòc. Çò que se passa aquí dedins seriá estat truquent dins un autre FPS mas, del còp, aquí, tot deven simple, risolièr, leugièr e s’integram pauc a pauc a l’ambient dessenat. Borderlands es un excellent jòc per se daissar anar, se desfolar, qu’a l’ambicion de se prene pas al seriós e convida a far parièr. E, evidentament, pòt èstre encara mai saborós a mai d’un, amb, plan segur, una bona dòsa de marrida fe de cada costat, istòria de pegar a la cultura locala pandoriana.
Bon, vos daissi, qu’es ora per ieu d’anar tuar de… d’anar trempar dins l’acida de… raaaah, vesètz, es aquò lo problèma amb Borderlands, voliái acabar sus una galejada calhòla o negra coma fau d’acostuma mas ai ben l’impression que que que posqui dire, farà de tot biais, a costat d’aquò, tròp Potonors. Fa cagar…