Tòca-Maneta 66 – Pratchett & Clonc

Posted on 27 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Me pensi aver ja demostrat plan de còps dins aqueste cronica, davant l’èrsa dels remakes de videojòc a milierassas, la manca d’inventivitat qu’aquò pòrta, e la pigresa qu’aquò fa sospechar en çò dels desvolopaires. Me pensi aver tanben, mas si que non d’unes o an fach a ma plaça e mai plan que ieu – pensi aquí a l’excellenta cronica video Crossed de Karim Debbache – criticat un parelh de còps los films eissits de videojòc, que son en general catastrofics, a un nivèl de nullitat rarament tocat, manca benlèu per lor pendent : los jòcs desvolopats a partir de films.
Sufís, coma sovent, d’un jòc e d’un sol per crear l’excepcion, e quala excepcion me damni vist que s’agís de Ratchet & Clank. Ratchet & Clank es a l’origina un jòc e una seria començada en 2002 sus la PlayStation2, doncas es pas tanpauc tant vièlh qu’aquò, pas pro per justificar una ressortida en 2016 en tot cas. Çò que la justifiquet es mai la sortida d’un film, del meteis nom, que tòrna prene a la gròssa lo primièr jòc, coplat amb d’elements dels seguents. E an doncas logicament sortit un jòc, que ne seguís la trama scenaristica en en integrant tanben de tròces dins sas cinematicas.

Arrapatz-vos, es aquí que ven complicat e que daissa crànher ço pièger de tota l’industria videoludica dempuèi l’aclapament de l’extrà-marrit jòc ET l’extra-terrèstre dins un desèrt de Novèl-Mexic en 1983 : un jòc, tirat d’un film, tirat d’un jòc.

Tant val dire que sul papièr i a pas res que fonciona e s’òm m’aviá anonciat aquò sens cap de precaucions ne fariái encara de cacha-vièlhas a m’acoconar dins un canton de ma cambra, plorinejar e chucar mon gròs det, mon dodó dins los braces.

Las zònas de jòc son pas tròp grandas, sonque çò que cal.

E ben non, tot fonciona coma un miraudiós relòtge, benlèu – segur ! – per çò qu’es Ratchet & Clank, un univèrs volontièrs folastre, parodic e quitament autò-parodic. Lo eròi, Ratchet, es un Lombax, e aquò a pas res a veire amb lo fabrejaire de cintas de sosten lombari (laissatz, es una galejada privada clusa), es quitament dins l’idèa exactament lo contrari : amb l’aparéncia d’un pichon fennèc umanoid, Ratchet es sople, viu, borrin e subre-equipat, a començar per son companh Clank, un robòt de guèrra un pauc mancat a la fabricacion mas utile mai d’un còp. Als costats dels Rangers Galactics e de lor menaire egocentric e pauruc lo capitani Qwark, deuràn, evidentament, salvar lor galaxia dels missants Blargs, que la preséncia d’esperit es tanben resumida per lor nom, menats pel PDG Drek aligat per l’ocasion al missant simbòl de la seria, l’infame doctor Nefarious.

Lo Groovitron en accion !

Çò que vòlon aquel monde nos en trufam completament, entre doas galejadas referencialas comprendrem que los Blargs vòlon una nòva planeta que faguèron petar l’anciana e qu’an pas trobat de melhor mejan per aquò far que de prene de bocins d’autras, sens cap de respècte pel monde que vivon dessús. Fa pas res, nos anam ocupar d’eles de planèta en planèta dins d’environaments variats e desvariats a un ritme d’infèrn – e lo jòc es un pauc cortet, mas intense çaquelà, en causa d’aquò – e amb un arsenal qu’es segurament aquí mai per provocar lo cacalàs del jogaire que lo patiment dels missants. L’i trobam per exemple lo Motonator, un raion de la mòrt que tresmuda vòstres enemics…en inofensius motons belegants, o lo Groovitron, que lança una bola a facetas e buta los enemics a bolegar lor cuol sus de musica disco puslèu qu’a se batre, o Mr. Zurkon, un assistent robòt-tuaire psicopata qu’acompanha totas sas intervencions de remarcas plan sentidas, o encara lo Pixelizaire HD, que transforma quala bèstia que siá en molon de pixels, faiçon Doom.

Lo narrator es lo capitani Qwark, aquí en estatua…e es un briconèl megalò.

Per vos pintrar lo tablèu vaquí doncas Ratchet & Clank, un jòc d’un fun absolut, dinamic, plasent, polit d’agachar amb son estetica a mitat camin entre lo cartoon, lo videojòc de las annadas 2000 e lo film d’animacion. Es, per un còp, pas un remake inutile, e, mai s’aquò es aisit de dire per ieu que joguèri pas al jòc original, fin finala dificile de considerar coma un remake tant an sublimat la matèria originala, amb çò que cal de novetats, çò que cal de referéncias al film, e un pregond respècte pels jogaires, los ancians coma los novèls.

Sus aquò vos daissi, lo temps de far aquela cronica ai laissat una tropa de Blargs brancats sul Groovitron, me los cal anar desdonnasummerizar, sèm pas de mostres çaquelà.

Tòca-Maneta 65 – Fantasiá Finala

Posted on 20 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Lo videojòc es sovent un afar de seria, de seguida, de continuitat. Es malaisit d’alhors de destriar lo perqué e lo coma dins aquela tendéncia a far de seguidas, de seguidas de seguidas ad lib, quite a n’arribar a tota una tièra impressionanta d’opusses, al pès economic comolat que fariá pallejar un productor hollywoodian de blockbusters.

Prenèm la seria Final Fantasy, a l’azard. O pas a l’azard, vist qu’es precisament d’aquela que vos voliái parlar, mai que mai en abordant son darrièr numero en data, lo 15. E òc, ja 15 Final Fantasy ja sortits, sens comptar una molonada d’embrancaments divèrses, spin-offs, cross-overs e caforcas de tota borra, e mai o mens 30 ans an passat dempuèi la sortida del tot primièr. Una longevitat impressionanta, qu’es proporcionala a la reputacion de la seria e a l’estrambòrd provocat dins sa larga comunautat d’afogats tre qu’una novèla aventura es prepausada.

Aquò comença plan…

E Final Fantasy es un bon exemple d’aquela especificitat videoludica a far de serias… que ne son pas. Perque los ligams entre un jòc FF e l’autre son tèunes de còps que i a : istòrias desparièras, personatges desparièrs, univèrses desparièrs. Çò de comun es lo tipe de jòc, un RPG a la japonesa al « torn per torn » e la basa scenaristica, que se passan totes dins un monde ont la magia existís e se pòt emplegar, en parallèl de la tecnologia. Assistirem sovent, doncas, a aquela oposicion plan frequenta dins la produccion culturala japonesa dels sègles 20-21, entre la natura e la l’industrializacion, l’òme e son environament.

La sagà Final Fantasy faguèt pas que montar en gamma, en experiéncia de jòc, fins al seu numèro 7, qu’es encara considerat per plan de monde coma lo melhor de totes, mai benlèu lo melhor jòc video tot cort. Vòl dire que per n’arribar aquí al 15, la seria a baissat, de biais irregular, o puslèu que foguèt dins l’incapacitat de prepausar un jòc tant apregondit, esteticament, scenaristicament e ludicament. Tant val dire que l’espèra sus aquel numèro es bèla, tant plan coma entretenguda per la comunicacion e las anóncias qu’acompanhèron sa sortida. Alara, es que val lo còp ?

La modelizacion de la mangiscla es d’un nivèl pro naut. E dona talent !

Primièra responsa parciala : òc. FF15 es remirable, amb una pata grafica e de paisatges esbleugissents, de modelizacions capitadas, un novèl sistèma de combat, mai dinamic (exit doncas lo torn per torn). La noveltat plan venguda d’aquel jòc es de prepausar, pel primièr còp de la seria, un monde obèrt, que lo prince Noctis, lo eròi, deu percórrer en companhiá de sos tres amics al guidon d’una vertadièra e pimponabla Audi A8 frucha d’un susprenent partenariat. De rotas longas, de motels pauc poblats, d’èrms, de pradas, de pausas per campar, far la cosina e dormir a la serena a l’entorn d’un fuòc en se contant de conariás, i a un ambient road-trip a l’americana plan capitat e agradiu dins aquela primièra partida. Dins aquela primièra partida, i a tanben de que s’ocupar, entre la caça als mostres en mòde « caçaire de primas », la pesca (una plan bona e realista simulacion), las barruteladas sus l’esquina d’un Chocobo, una galina-canarí giganta, las quistas de complir pels uns e pels autres, a l’azard dels rencontres, las sesilhas de fòtos, e tot un fum de causas que vènon assaborar l’immersion e l’experiéncia de jòc… Dins la primièra partida.

Lo mini-jòc de pesca es francament plan fach, amb de bonas sensacions.

E òc, perque es un pauc aquò lo problèma, lo jòc es copat, en doas parts mal equilibradas : aquela primièra, liura, ont òm evoluís a son ritme, e una segonda, lineària, ont cal bombar dins un tren per arribar dins la vila del grand missant e li petar lo morre definitivament. M’avètz comprés : Final Fantasy nos ofrís primièr una libertat per la nos tirar aprèp de detzenas d’oras de jòc. E es mancat, clarament : ja qu’es pas justificat scenaristicament, l’experiéncia provesida per aquesta segonda part es mens marcada, se reten pas, e nos buta quitament a nos desinteressar de l’istòria e de la quista principala, que, de tota faiçon, la manca de ligasons e de pregondor de personatges un pauc superficials nos aviá fach semblar banalas, convengudas e un pauc estrangièras a nòstras envejas afiscadas per la primièra partida.

A la lèsta, e demòra un cas d’estudiar dins totas las escòlas de tòca-maneta (las de videojòc, pas de politica), çò qu’era volgut coma novedor es mancat, en general, e çò que participa de mecanicas de jòc ja vistas alhors es apregondit, trabalhat e interessant, pro per servar çaquelà al jòc un interés de notar, es juste domatge que la presa de riscas, que podèm saludar, se transforme pas en pepitas. E me semblan que los desvolopaires an plan sentit qu’èran passats a costat de lor subjècte, qu’ensajan de contunhar de far viure lo jòc e de tornar lançar d’interès en i apondent regularament de contengut adicional… pagant en general, i a pas de pichon profièch !

Sus aquò vos daissi, i a mon chocobo qu’es en revision dels 5000km al garatge, lo me cal passar prene avant que tampen.

Tòca-Maneta 64 – Apoteont

Posted on 13 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Uèi vos prepausi de tutejar las estelas, de costejar las cimas e de trucidejar de divinitats grècas amont naut sus l’Olimpi. La matièra mitologica es pas estrangièra al jòc vidèo, contràriament a çò que se podriá benlèu pensar. Ja perque los jòcs de ròtle an agut tendéncia, e mai es totjorn lo cas, a reciclar los grands mites de l’umanitat dins una metà-mitologia mondiala, mas tanben amb un interès mai dirècte : i a un quicòm de bèl, de grandiloquent, d’epic, dins totas aquelas istòrias d’eròis, de dius e de mieg-dius, e es perfiech per èsser la trama d’un vidèojòc. Amai i a una coeréncia inducha dins las grandas mitologias d’aquel monde, dins los panteons de religions qu’existiguèron de sègles e que doncas, amb lo temps, aprenguèron a formular de responsas apregondidas a de questions permanentas. E fin finala, la coeréncia de l’univèrs es la basa de la bastison d’un vidèojòc !

Vos podriái parlar uèi de God of War, benlèu la seria la mai coneguda per botar en scèna un eròi lançat darrièr de dius que se creson tot permés. Mas serà per un autre còp, que uèi aviái enveja de vos parlar d’un jòc mai pichon, independent, que al contrari de God of War fa seguir son immersion mitologica d’una pata grafica idonèa.

E de qu’es aquò una pata grafica idonèa quora se parla de mitologia grèca antica ? Òc, es ben aquò, un resson visual de l’art grèc antic que nos parvenguèt, lo sol fin finala a nos pintrar las divinitats aquí botadas en movament : vòli parlar de las terralhas e de las ceramicas sus las qualas trobam de grands combats mitics o de causas mai quotidianas.

L’Olímpia es devesit en zònas, bailejadas per un Diu.

Tant val o dire còp-sec : los grafismes del jòc Apotheon (remarcaretz que tre lo nom sèm dins l’ambient) podràn pas agradar a totes. Es forçadament forçat sul negre, l’òcre e lo roge e seguissètz de personatge que se desplaçan orizontalament, en doás dimensions, çò que ven afortir l’efiech « terralha animada ». Bon, del còp, coma lo personatge es pichon, lo jòc es sovent pas tròp lisible, doncas arribarà de se prene un còp de lança dins l’esquina sens comprene lo perqué, mas fin finala aquò fa montar un pauc lo challenge, e obliga a se plan plaçar e a se protegir en fonccion de l’accion que menam.

L’accion es de còps malaisida de legir, mas aquí podèm plan veire qualques quècas quilhadas de satiris.

Lo vilatge de Nikandreos se tròba un jorn envasit de sacamands mas semblariá qu’en defòra d’aquò lo monde patiguèsse tanben d’una cordelada de catastròfas. Obligat de prene las armas, Nikandreos se desbarrassa de la gusalha e aquí Herà li apareis, en li explicant qu’es la mèrda, que son marit Zeus a decidit d’abandonar l’umanitat. Alara ja, es per botar lo nas dins d’afars que son pas meus, mas de longa vesèm qu’es pas la gaug dins lo parelh divenc, caldriá benlèu pensar a consultar lo diu de la psicologia de cople.

Qualques dius, pro bèls, vos faràn un pauc susar en combat.

Vaquí doncas Nikandreos lançat a la recèrca dels atributs de las potenças divinas, que Herà li conselha de tornar als òmes per qu’arribèssen a se petaçar solets sens protectors montanhòls. D’unes dius seràn cooperatius, que se vòlon de tot biais desencadenar del totalitarisme de Zeus, d’autres un pauc mens, çò que dona luòc a de combats epics contra Artemís, Arès o Poseidon. Cada biais de véncer o de convéncer un diu es fòrça diferent, que son eles plan diferents dins lors ròtles, e lo jòc capita a cada còp de prepausar de desfisses novedisses.

Un pauc dificile mas sonque çò que cal, original, Apotheon a pas forçadament convençut totes los jogaires, mas es per ieu clarament pas desprovesit d’interès. Mèfi als refractaris de las lengas, lo jòc existís sonque en anglés. D’acostuma es pas forçadament un problèma, que se compren, mas aquí avèm de dius qu’an un vocabulari de tria, emfatic e tot, al mitan d’extraches de las grandas òbras grècas (Omèra, Eraclita…) dins una lenga de còps un pauc clusa.

Sus aquò vos daissi, ai volgut testar Dionysos dins una batèsta de bevenda, e evidentament aviái pas previst que el es naturalament immunizat contra la ressaca l’endeman matin.