Tòca-Maneta 119 – Passatge de generacions

Posted on 10 mai 2021 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Començam de n’aver la costuma : regularament, es metronomic, cal cambiar, renovelar lo parc de consòlas de salons. Una tradicion estranha, que los jogaires sus ordenador, los PCistas, agachan d’un uèlh sospechós, un risolet mespresant a las pòtas. Una generacion de consòlas ne remplaça una autra, es aital, es lo cicle de la vida, [INSERIR AQUÍ LA MUSICA DEL REI LEON]. Aquela generacion qu’arriba fa de melhors grafismes, es mai rapid per lançar un jòc, e as vist las foncionalitats en linha ? E nòstras novèlas manetas que poiriás te tocar per la tiá cronica, as vist aquò ? Quala que siá l’escudariá, demest las doas principalas que son Microsoft amb sa XBOX (1, 360, ONE, Series) e Sony amb sa PlayStation (1, 2, 3, 4, 5, avantatge a eles per la clartat de la numerotacion), lo circ concurrencial tòrna prene sens relambi cada 5, 6 o 7 ans, chifra plan simbolica, que las doas ensenhas capitan – AZARD – de sortir lors maquinas al meteis moment, a 2 setmanas près. D’aquel temps, Nintendo que se fot plan de la corsa a la proesa tecnologica, contunha son camin bartassièr, amb sas consòlas ibridas e son invasion del mitan del jòc independent. Mas lor anam pas reprochar de voler far las causas diferentament e de fugir una batèsta que n’es, sul papièr, pas vertadièrament una.

Vos pareissi alassat quand disi aquò ? Que volètz, es que de generacions novèlas, de cambiaments de parc, de corsas a l’armament videoludic n’ai vistas e viscudas qualques unas, pro per saber lo costat absurd que tot aquò ten, la vanitat dels constructors – e dels jogaires ! –, lo mercat dessenat que se dessenha de mai en mai, amb de tecnicas bastardas de venda, basadas sus una ofèrta plan mai bassa que la demanda, que te provòcan d’encombraments sus totes los sites mercands ; aqueste còp amb la Series e la PS5 es piéger que jamai.

Cada accessòri o maquina se pòt espepissar dejós totes los angles, istòria de se cargar de remembres.

Mas farai pas al vièlh renaire mai longtemps, amai sabi qu’amagui plan mal ma frustracion d’aver ieu tanben sortit lo chequièr per renovelar mon installacion qu’auriá poscut, ma (marrida) fe, téner qualques annadas encara. Çò que constati clarament es que començam de nos fretar a un plafon de veire. Cèrtas, los jòcs son mai polits que jamai, lo novèl material pren en compte çò qu’apèlan lo ray tracing, una tecnologia que calcula los efièchs de lum e d’ombra e buta plan las termièras del realisme, mas d’un autre costat las innovacions tecnicas son mens revolucionàrias qu’o èran autres còps, lo passatge d’una generacion a l’autra demòra aqueste còp mai que mai dins un trabalh a l’entorn del confòrt de jòc. Es plan, mas dona de qué pensar. Alara quand nos es perpausat un pichon pas de costat dins aqueste rambalh terrible, i anam los dos pès tancats.

Una referéncia visuala clara a God of War, lo darrièr (sus PS4).

Aqueste pas de costat pren la forma d’un jòc, pichon perque ofèrt amb la PlayStation 5. Es pas un jòc sortit de res, que Sony demandèt a la Team Asobi, part d’un estúdio japonés (chafrat Japan Studio, simple, eficaç) dirigida per un francés, Nicolas Doucet, de tornar sortir dels cartons un eròi qu’i èra rengat de gaire, Astro Bot, personatge d’un jòc VR a succès… demest los que possedisson lo material per jogar en Realitat Virtuala. Se pòt comprene qu’ajan segurament plan aculhit la proposicion dels patrons, per eles es far conéisser lor trabalh a un public mai larg, que totes los possessors de PS5, e pas sonque de PSVR, auràn léser d’encontrar lor pichon capitani robòt e son equipatge manhac, e de descobrir lor trabalh. E quin trabalh !

Una referéncia a un jòc VR, lo amb aquesta PUTA DE LÀMIA !!!

N’aviái ja parlat a l’escasença d’una cronica dedicada a Astro Bot Rescue Mission, vertadièr jòc (e pas sonque « experiéncia »), e segurament un dels melhors disponibles en Realitat Virtuala sus la PlayStation, mas o pòdi tornar dire : l’univèrs de la còla a Nicolas Doucet, « lo mai Nintendo dels creators Sony » coma se ditz, formigueja d’idèas, de colors, de minhardisas de tota mena, d’umor e d’un buf positiu que fa plan de ben. Quitament privats del relèu ofèrt per la realitat virtuala, quitament per un minijòc que s’acaba en dos parelhs d’oretas, capitan de far las causas plan e perpausan un condensat de çò que sabon crear.

A mesura qu’avançam dins aqueste contengut, o rapèli gratuit, comprenèm l’objècte e lo debanament de la comanda passada de Sony a son estúdio. E es un numèro plan fin d’equilibrista !

Vos daissi analisar l’imatge. Es colhonet mas me fa encara rire.

La primièra causa que nos es perpausada es de descobrir las manetas novèlas de l’estacion de jòc. Lo design n’es un pauc diferent, d’acòrd, mas los cambiaments màgers se tròban dedins, amb un dispositu que dison « aptic » (que ven del grèc e designa la sciéncia de la percepcion pel tocar) e que, en rebutant mai luènh las vibracions ara costumièras, permet de rendre de sensacions fisicas dins las mans dels jogaires. Per pauc qu’Astro Bot corra jos la pluèja, sentiretz cada goteta que li tomba sul casque renduda per un efièch dins la maneta. S’enfanga ? La lentor dels moviments de son pichon còrs engorgat faràn de vibracions leugièras, totjorn localizadas.

Astro Bot utiliza tot çò qu’es a sa disposicion, e ne fa la demostracion, coma un escolan primièr de classa. La progression generala del jòc, ela, permet de dintrar dins la consòla, amb 4 mondes bastits sus un aspècte tecnic de la bèstia : una « jungla del GPU » (processor grafic) al ritme d’una cançon robotica que vanta los meritis dels grafismes novèls, un monde de nèu per plan far sentir que lo sistèma de refregiment de la PS5 suportarà la calorassa… Es espés, e l’autopromocion es evidenta, mas es totjorn fach amb umor e amb d’autras idèas que sonque far de reclama.

Una fresca se dessenha a mesura que trobam de pèças, dins un estile plan 90’s.

Mas la Team Asobi s’arrèsta pas aquí. Avián sauput, dins la precedenta aventura del capitani robòt, installar la colleccionita, butar lo jogaire a recuperar de pèças dins los nivèls per alimentar una maquina a donar de recompensas, e de bonusses mai o mens amagats un pauc pertot. Recuperar lo maximum de causas per noirir lo vertadièr musèu de miniaturas animadas que lo jòc perpausava aviá quicòm de repausant e satisfasent. An doncas fach parièr, e se vei quitament qu’aquò fasiá partida de la demanda/comanda. Mas un musèu, d’acòrdi, mas un musèu a la glòria de qué ? E ben de la(s) PlayStation, segur !

E òc : tan qu’a far, aquel Astro Bot (chafrat Astro’s Playroom) es pas sonque una demostracion tecnica de l’existent, es tanben un omenatge a l’istòria de la marca. La dobla reclama, qué ! En tota onestetat, amb un autre univèrs e d’autras mascòtas (un ròtle qu’aviá desaparegut mas qu’Astro Bot capita de téner) m’auriá segurament fach cruissir las dents. Mas devi reconéisser que la benvolença, la fòga, l’estrambòrd de l’estúdio per una istòria videoludica de mai de 25 ans es comunicativa. Acabam per prene plaser a recampar las pèças d’ancianas consòlas PlayStation (del casque VR a la camèra Eye Toy, en passant per l’afrós MultiTap…), a nos amusar a reconéisser, dins lo decòr, de robòts mascarats coma d’eròis coneguts (e forçadament exclusius), qu’escarnisson (amb reveréncia) de scènas d’autres jòcs : Uncharted, God of War, Metal Gear Solid, Resident Evil, Horizon, Death Stranding…

Un jòc, qu’es tanben un musèu, qu’es tanben un manual d’aprendissatge, qu’es tanben una demostracion tecnica, qu’es tanben… de reclama e d’autopromocion. Aquò dona encara per pensar ! E ieu que voliái far un pas de costat…

Sus aquò vos daissi, me cal anar recampar mon equipatge sancèr de pichons robòts per nos anar trufar de la PlayStation Vita al musèu.

Tòca-Maneta 91 – Robòt a l’Ast

Posted on 8 avril 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

O sabètz puèi que me seguissètz dempuèi un pauc mens de 100 cronicas tocamanetescas, soi qualqu’un d’una precision rara, d’una coeréncia esprovada e d’una regularitat de relòtge soïsse. Es plan logicament per totas aquelas rasons que me vau empreissar de clamar dins aquesta cronica l’exacte contrari de çò que diguèri dins una cronica passada de gaire.

Çò que diguèri o daissèri entendre a pauc près es qu’èra complicat a l’ora d’ara, malgrat lo fach qu’aquesta tecnologia es pas tanpauc nascuda de ièr, d’aver de jòcs en Realitat Virtuala (al casco, que) que sián de jòcs vertadièrs, e pas sonque « d’experiéncias », de còps plan fachas mas d’una jogabilitat e d’una rejogabilitat limitadas, e que tenon mai que mai per lor costat espectacular. Evidentament, coma dins tota circonstància d’excepcions n’i a e es d’una d’aquelas excepcions qu’anam parlar uèi.

Una excepcion qu’es tanben una exclusivitat, aquò arriba, una exclusivitat PlayStation que caldrà doncas lançar amb lo casco de realitat virtual adaptat (e la consòla qu’o supòrta). E sens anar fins a dire qu’aquel jòc justifica la crompa d’un material qu’es encara, al moment qu’escrivi, un pauc car, es pasmens un argument de pés per çò que mostra de son interès, del plaser que mèna e de la prigondor de sas possibilitats.

Aquel jòc, que sembla pas forçadament de grand-causa se ne demoram al sieu nom o a la siá cobèrta, se ditz Astro Bot Rescue Mission e es desvolopat per Japan Studio, un estúdio qu’es una filiala de Sony, basat al Japon mas qu’emplega de monde venguts dels quatre cantons de la planeta, çò qu’explica benlèu un pauc d’unas causidas generalas fachas dins lors produccions.

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190126203704

Lo grand missant, qu’apareis tre la debuta. Se vei qu’es missant, perque es pas polit.

Astro Bot es un jòc de plataforma, un tèrmi que vòl dire fòrça e a l’encòp pas gaire, subretot quand, coma aicí, es pas seguit de l’expression « a l’anciana ». Lo jòc capita d’aplicar un fum de novetats a un genre batut e rebatut, sens èsser çaquelà despaisant pels ancians afogats d’un genre que practicavan en doas dimensions. Sul seu principi de basa ja, Astro Bot utiliza un sistèma que nos podèm esperar a tornar trobar (e que vesèm d’alhors ja espelir) dins d’autras produccions en Realitat Virtuala : controlam pas un mas dos personatges. Coma lo Capitani Astro s’es fach espetar son vaissèl per un mostre de l’espaci, çò qu’a en passant esparpalhat son equipatge dins la galaxia, ven demandar d’ajuda a un autre robòt, mai grand, qu’es lo jogaire el-meteis. Es a dire que lo jogaire vei pels uèlhs d’aquel robòt, que bolega lo cap quand lo casco bolega, un biais de camèra integrada a l’aventura. E a l’encòp controlam lo pichon Capitani Astro, lo dirigissèm quitament, pel biais d’una maneta, que sembla estranhament (o pas) a una maneta de PlayStation…

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190127235049

Los environaments son polits, eles, sens gaire d’excepcions.

La comunicacion e la coordinacion entre los dos personatges, entre lo cap e las cambas, entre los uèlhs e los braces, es la clau e la basa de l’aventura, e càmbia en prigondor nòstra manièra d’abordar lo jòc de plataforma. Prenèm lèu o plec de virar lo cap d’en pertot, d’agachar a l’entorn, de nos levar, de nos baissar, de gerir los sauts d’Astro al millimètre, fasèm atencion a el e avançam conjuntament, çò que nos val de simpatics gèstes de man sa part. Una de las nombrosas tròbas visualas perpausadas dins Astro Bot, qu’ofrís de paisatges colorats, de mondes de còps impressionants amb de cambiaments d’escala mestrejats, de boss carismatics e una manhagariá permanenta, mai que mai venent dels pichons robòts de l’equipatge, que dançan, cantan, siblan e vos saludan tre que pòdon.

Japan Studio dison qu’an dessenhat de robòts perque lor èra mai simple que d’umans en tèrmis de texturas e de detalhs mas finalament i avèm pas perdut, vist lo vam general e lo look d’infèrn de la tropelada de maquinas antropomòrfas que nos guimban jol nas. E se son tornats atrapar sus l’animacion : a títol d’exemple, quand lo capitani tròba un de sos amics perduts, li fot un (gente) CÒP DE PÈ AL CUOL per lo tornar mandar al vaissèl. M’anatz pas dire !

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190128222204

N’i a que se son fachs plaser sus las traduccions.

Coma o podriam supausar, lo senari es minimal dins Astro Bot, cal visitar de mondes, trobar los membres d’equipatge perduts, trobar las pèças del vaissèl, tustar de pichons missants, puèi de gròs missants, aital fins al missant final. La dificultat demòra totjorn convenabla e lo jòc es agradiu de la debuta a la fin, en butant a una colleccionita tradicionala, çò que li garantís una durada de vida plan satisfasenta. Me pòdi pas empachar de pensar que per cèrtes costats Astro Bot sembla un jòc d’una escòla Mario/Nintendo sens Mario, a l’eretatge digerit, amb de novèlas vias dobèrtas, d’ensages capitats, de classic alucat e de novetats aliscadas. Al final un jòc que « dona lo risolet » e aquò se fa tanben amb l’ajuda de musicas (en fach un ponhat de tèmas declinats segon los environaments) frescas e vivas, entre lo jazz, la pop, lo reggae, lo hip-hop, l’electro… a l’imatge del jòc finalament : una novetat familiara, frucha d’influéncias mescladas.

Sus aquò vos daissi : i a un pofre de l’espaci que m’a panat mon claxon (de l’espaci tanben), me cal montar una armada de mini-robòts per li anar petar lo morre a bèls còps de casco VR (de l’espaci).

Tòca-Maneta 90 – Mal Estadís

Posted on 1 avril 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Es que i a una seria de vidèojòcs mai emblematica del genre orror e subrevida que Resident Evil ? E mai a los que i an pas jamai jogat, la sola evocacion d’aquel nom deu rapelar, s’an conegut las annadas 90 sus de bancs d’escòla/collègi/licèu/fac, de visuals gore, d’afichas morbidas, de jaquetas sagnosas. A tòrt benlèu un pauc, que Resident Evil es, a la debuta del mens, un jòc a atmosfèra, que pren son temps per pausar un ambient, ont la terror nais en partida de la lentor del moviment del personatge e dels angles d’una camèra botada de biais a sovent daissar la sorsa de l’orror en fòra-camp. Coma dins Alone in the Dark, clar davancièr de Resident Evil e precursor del genre subrevida-orror, amb sas creaturas sortidas dels libres de Lovecraft.

Dins Resident Evil la menaça pren la forma de mòrts-vivents, mai o mens umanoïds, eissits de manipulacions biologicas de la multinacionala Umbrella Corporation. Sus aquela basa, cada jòc de la saga Resident Evil ensajarà de contar un bocin d’istòria, e sovent un bocin d’istòria personala que se restacarà a aquel problèma màger de l’invasion de zombis a la George Romero.

Es, supausi, l’estacament que se crèa amb lo personatge, un gusàs (o una gusa, las femnas son plan valorizadas dins la seria) que sap a pro pena manejar las armas mas qu’a lo coratge de se fadar de tropeladas corrompudas per salvar un-a conjunt-a, un dròlle, ensajar de melhorar la situacion catastrofica que patís Raccoon City, que faguèt lo succès dels jòcs tre la debuta, tantplan coma las mecanicas de subrevida, ont cada bala compta, ont se cal amagar, passar a la chut-chut, qualques enigmas, e una tièra d’enemics carismatics qu’installan un ambient incomparable.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190120160224

Aquí una idèa qu’es bona.

Coma – malstrosament, podriam dire – dins cada cas ont lo succès public es present, los Resident Evil foguèron declinats a l’infinit, amb de films d’un interès discutable e amb de jòcs a l’encòp de la seria principala e plan d’a-costats, variables en qualitat. Aital aprèp lo quatren Resident Evil, considerat per maites coma lo melhor de la seria, aguèrem drech a un RE5 e RE6 que, se se son plan venduts, foguèron fòrça criticats. Lo costat subrevida i desapareissiá per d’espectacle a la tutú-panpan contra de bandaladas innombrablas de zòmbis e un scenari mai pròche de la seria Z que de l’intime, luènh doncas de l’ADN de la seria.

Capcom, l’entrepresa que pòrta Resident Evil tre la debuta, a degut se rendre compte qu’èra a se fòraviar e que lo monde aimavan melhor las formulas dels primièrs, es segurament per aquò qu’en aquesta debuta de 2019 sortisson un remake de Resident Evil 2, paregut originalament en 1998. Mas coma ieu fau jamai las causas quand cal, vos vau pas parlar d’aquel mas de Resident Evil 7, sostitolat Biohazard, siá lo nom original de la seria, signe evident d’un tornar a la formula primièra d’orror mesclada de subrevida.

E efectivament, Resident Evil 7 es trucant primièr per son refús aparent de l’espectacle, al còr dels episòdis precedents. Empacha pas que siá polit, a la nautor de çò que se fa tecnicament al moment de la sortida (2017), amb notadament d’efièchs d’ombra-lum de bona factura.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190125225811

AAAAAAAAAAA !!!

Primièr jòc de la saga a se far en vista subjectiva, i seguissèm un tipe sonat Ethan Winters (novèl personatge dins la saga tanben) que, sens novèlas de sa femna Mia dempuèi 3, ans se’n va dins lo baió de Loisiana per la retrobar. En vos desflorant sonque la debuta de l’aventura, vos pòdi dire que la tròba, dins un ostal abandonat, mas es « cambiada ». Aprèp aquel encontre se tòrna trobar dins la proprietat de la familha Baker, compausada de rednecks canibals, calucs e violents, amb lo paire amator d’espleches pesucs, la maire colleccionairitz d’insèctes, lo filh engenhós mas mortal engenhaire, la mameta que passa son temps a vos espiar sens res dire e la filha, qu’ensajarà coma pòt de vos ajudar a sortir d’aquí. Sens comptar la preséncia d’una estranha drolleta… E es a pauc près tot coma galariá de personatges (a despart de qualques mostres que pòblan la cava, mas finalament mens esglasiants que los umans que vivon al dessús) e sufís remirablament a installar l’ambient pegós e malsan que fa la sal d’un bon jòc/film d’orror. Dins aquel i a mai de Cannibal Holocaust e de The Devil’s Reject que de Romero, amb tanben de referéncias vengudas d’un pauc pertot, dels films d’orror intimistas d’aquelas darrièras annadas fins a la found footage coma Blair Witch.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190125230738

AAAAAAAAAAAAAA LA VIÈLHA (sic) !!!

Gaireben tot lo jòc (la part la mai interessanta en tot cas) se passa sonque dins aquel ostal, ont cal explorar, furgar per trobar d’armas, de balas, de claus, resòlver d’enigmas per dobrir de novèlas peças, escapar sens relambi als qualques Baker que vos cèrcan la maçuga a la man e se pòt dire qu’en tèrmi d’ambient, de pression e d’estrès es capitat. Mai que mai s’avètz la possibilitat d’i jogar en VR, çò que dona un costat encara mai impressionant a l’atmosfèra de l’ostal dels Baker, mas que vos desconselhi evidentament s’avètz de problèmas de còr o se sètz d’una natura un pauc fragila…

Pasmens çò que foguèt remarcat es la dificultat per aquel jòc de se restacar al tren de la saga Resident Evil. Es fach a la rasbalha devèrs la fin, mas se sentís que lo jòc foguèt desvolopat de biais independent, fins a un cèrte punt, e fonciona plan tot sol d’un costat, mas pòt èsser un pauc frustrant e estonant per un afogat de la seria.

En tot cas totes los ingredients d’un jòc interessant e d’un bon jòc d’orror i son, amb çò que cal de mesa en scèna, d’interactivitat, de montada en tension, de ritme, de narracion… qué demandar de mai ?

Sus aquò vos daissi, es l’ora de la sopa en çò dels Baker. Pensi que lo menú del jorn es… de budèls frescs. Coma ièr. E ièr passat…

Tòca-Maneta 89 – VR

Posted on 25 mars 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Uei serà un numèro de Tòca-Maneta un pauc especial, qu’anam pas tant parlar de jòcs que d’experiéncia, o d’experiéncias al plural. Me cal vos dire qu’ai aprofechat lo contèxte favorable, l’èrsa a l’entorn de l’aisina e una accessibilitat en tèrmi de prètz per me procurar un casco VR per l’Estacion de Jòc^©. De qu’es aquò un casco VR ?

Cossí dire… coneissètz lo Futuroscòp© ? Avètz vist Avatar© al moment de sa sortida, al cinèma e mai que mai vos sovenètz amb una emocion mal retenguda de la publicitat Haribo© projectada abans lo film, de las Tagada© que vos sautavan gentament al morre ? O dels qualques films sortits dempuèi e ont caliá cargar de clucas especialas per aver l’impression d’èsser DINS lo film, çò que justificava de pagar dos a tres còps l’entrada per un film ont, plan sovent, lo scenari es tant planièr que l’imatge es en relèu ? E ben ara aquò’s possible a l’ostal !

Alara es pas simple d’apròcha, ja perque es encara un pauc car, e per de rasons culturalas e de marrida comunicacion : la Realitat Virtuala (VR doncas) aquò rendriá lo monde malautes, aquò fariá virar lo cap, aquò pòrta pas res al vidèojòc, aquò’s « gaget »… Ieu lo primièr poguèri dire aquò. Mas coma dins mon cap la curiositat l’empòrta sovent sus tot autre sentiment rasonable e tanben sus las consideracions plan materialistas de ma banquièra me vaquí lançat. L’aisina se presenta jos la forma d’un casco de plastic que cal botar sul cap, amb de cauchó opac a l’entorn dels uèlhs, uèlhs que se tròban cadun en fàcia d’una lentilha convèxa. Es quitament possible de gardar sas clucas de vista, en fasent mèfi de pas raiar las lentilhas amb las clucas, o lo contrari.

E çò que se passa aprèp es gaireben impossible d’o descriure per qualqu’un que se seriá pas ja familiarizat amb aquelas teconologias. En un mot : i sètz. Viratz lo cap, e l’imatge vira a mesura, gràcias a un sistèma de comunicacion d’una camèra qu’interprèta los moviments del casco e dels lums que s’i tròban dessús, un pauc pertot. Vos podètz botar de pè, avançar (un pauc), vos baissar, tot serà retransmetut en dirècte dins l’environament virtual ont avètz getat vòstres uèlhs.

Forçadament es plan diferent de çò que sèm acostumats. E al cinèma per agachar un film en 3D al mens gardam l’impression presenta que sèm dins una sala, que i a de monde a costat. Aquí, vist l’opacitat del casco e lo fach que l’environament virtual s’espandís a 360°, es pas çò meteis. Doncas cal un pauc de temps per s’acostumar. E mai que mai acostumar son cervèl que, colhon qu’es, compren pas tròp çò que li arriba quand pels uèlhs avançatz mas que pels pès sètz clavelats al fautuèlh. Aquò pòt provocar çò que dison la motion sickness, un biais de vertige que pòt anar fins a de nausèas ferotjas. Los que son malautes en veitura e qu’an de problèmas d’aurelha intèrna i son evidentament mai sensibles. Mas aquò s’apren, amb un pauc de temps e de sesilhas de jòc pichonas a la debuta, lo cervèl, qu’es benlèu pas tant colhon, capita de comprene que çò que vei es pas forçadament la realitat, mai que mai s’acompanham los moviments virtuals de sembla-moviments reals… val melhor passar per un arlèri que racar sul canapè, è.

Doncas per començar d’aprivadar aquela estranha aisina, de jòcs existisson per se far un pauc la man, los uèlhs e la ment, que son benlèu mai de compilacions de pichonas experiéncias per mostrar un pauc çò que se pòt far amb aquela tecnologia : VR Worlds e The Playroom VR.

Se ja l’imatge vos far sentir mal d’aise, imaginatz plan qu’es pièger en viu.

VR Worlds ofrís, coma son nom o ditz, 5 mondes plan diferents, 5 esteticas e 5 biaisses de jogar. I trobam en forra-borra de causas un pauc superficialas coma un jòc de ballon futurista que cal mandar amb lo cap, una simulacion de lisa urbana ont cal esvitar las veituras e batre de recòrds, o una cabussada sosmarina, al rescontre de la flòra e de la fauna aquatica, en particular una làmia blanca afamada que virarà a l’entorn de vòstra gàbia… Tot es plan cortet mas sufís a sentir lo potencial permetut per l’aisina e las sensacions son aquí : la velocitat, la reactivitat dels moviments, la paur e l’opression dels fons marins… Dos autres mondes se destrian un pauc, son cortets tanben mas mai permissius que los autres : The London Heist e Scavengers Odyssey. Lo primièr vos bòta dins la pèl d’un bandit londonian que deu subreviure a un raubatòri que s’es mal passat, avètz doncas las armas al punh e tot se fa intuitivament amb lo gèste per tornar cargar, per se baissar, prene un telefonet… Lo segond es una pichòta aventura espaciala dins un mecà (un robòt pilotat de l’interior), a la descobèrta d’un artefact alien, defendut per de bestiòlas. Lèu vomitiu per çò que fa perdre de marcas de gravitat, de pesantor, d’orizontalitat, permet pasmens de se far una idèa del gigantisme, de l’immersion, de l’espectacle e de l’interactivitat qu’ofrís lo casco VR.

the-playroom-vr-screen-08-ps4-eu-15mar16

Un jogaire fa lo gat, los autres las mirgas amagadas. Simple mas eficaç.

The Playroom partís de l’idèa completament opausada que la realitat virtuala es de fun e basta. Es una seleccion de pichons jòcs que se faràn sovent a mai d’un, un que pòrta lo casco VR e los autres amb de manetas o d’autres accessòris dins çò que se ditz ara un « gameplay assimetric ». Manhaga e colorada, la Playroom (sala de jòcs) es clafida de pichons robòts antropomòrfes que prenèm plaser a veire evoluir, tombar, desconar, charrar. E los jòcs son totes plan simpatics e efectivament amusarèls a mai d’un : Alèrta al Mostre permet a un jogaire-mostre de percaçar los autres dins una vila, coma Godzilla, Un, dos, tres Soritz demanda a de mirgas d’escapar a un gat en bolegar pas quand dintra dins la peça, L’Ostal Trevat es una clara referéncia a Ghostbusters, Wanted ! es un Qual Es ? a la mòda oestèrn, La Guèrra dels Joguets es un minijòc de tir ont cal se defendre contra de creaturas cubicas qu’envasisson una cambra de dròlle, e SOS Robòts es un jòc de plataforma que fa rampèl per un autre jòc vertadièr del meteis estúdio qu’aurai lèu l’ocasion de cronicar : Astro Bot.

La colleccion de pichons robòts es plan plasenta.

Coma tot aquò son de causas un pauc cortetas e de còps superficialas, semblan efectivament èsser mai d’experiéncias que de jòcs, e seràn doncas pregondament inegalas en tèrmi d’interès, quitament se o son benlèu mens dins la Playroom. Çaquelà tot dona, a de grases variats, una vista sul potencial tecnic esbrofant e espectacular de la VR de uei : sèm plan luènh del Virtual Boy de Nintendo, per los que se’n sovenon ! Non, lo problèma es benlèu dins la dificultat que i a encara a perpausar de jòcs que sián de jòcs vertadièrs e pas sonque d’experiéncias o de minijòcs, mai foguèsson plasents e plan fotuts. N’i a qu’arriban e aurai l’ocasion de ne parlar dins de cronicas venentas, mas aquò’s encara rar… e pasmens necessari per sortir de l’efièch e del sentit « gaget ».

Sus aquò vos daissi, i a Jean-Marc Barr amb un cotèl que m’espèra per anar petar lo morre d’aquela salopariá de làmia, vos rendètz pas compte vosautres que me legissètz en simpla NR (Normal Reality) que, per ieu qu’ai de mal amb las pregondors marinas, foguèt un plan marrit moment de passar, e que me cal esconjurar lo mai lèu possible !