Tòca-Maneta 87 – Santa Maria del Conilh Caluc

Posted on 11 mars 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Es que coneissètz los « Lapins Crétins », tanben chafrats « Raving Rabbids » dins lo monde anglofòne e que podriam nosautres sonar los « Conilhs Calucs » ? Non ? Estonant, mai que mai s’avètz dins vòstre environament pròche un dròlle o un adolescent, que se seriá pres la mòda d’aquela bestiòta en plen morre dins las annadas 2010.

Creats per la societat de vidèojòcs francesa (bretona) Ubisoft, son apareguts pel primièr còp coma de sembla-enemics risolièrs dins la seria Rayman, qu’aviá besonh de se renovelar. Dempuèi los camins dels lagomòrfs e del eròi sens braces se son un pauc desseparats, e lo segond trobèt solet un second buf dins de nòvas aventuras vidèoludicas. Los conilhs, eles, an agut talament de succès aprèp lor primièra aparicion qu’aguèron drech a de seguidas, venguèron pauc a pauc los eròis o los antieròis de lors pròpias aventuras, comencèron d’aparéisser dins de publicitats, d’invasir la pop-cultura per la desvirar, se faguèt una seria animada amb eles…

2018122400344600-9600BAE614E6833B1A261F5FB229CDBA

Lo cobèrt es tras qu’important, que pòt protegir de 100% dels degalhs.

Vau èsser onèste : ieu me soi arrestat a lor primièra aventura. Lèu, trobèri lors galejadas a basa de ventosa per desbocar los cagadors, lors parodias ninòias, lor abséncia de pregondor (son pas que capables de credar « Bwaaaa ! ») pesugas e tròp presentas. E sabi que soi pas lo sol, a tal punt que quand s’anoncièt un jòc amb los Lapins Cretins mas dins l’univèrs de Mario, pertant gelosament susvelhat per tonton Nintendo, las reaccions (e la meuna en particular) dins lo monde vidèoludic trantalhèron entre l’estonament e lo descòr.

E ben sabètz qué ? Tot lo monde s’enganava ! Desvolopat per l’estúdio Ubisoft de Milan, que se sabiá esperat, Mario + Rabbids Kingdom Battle ofrís una aventura respectuosa de l’univèrs del plombièr mostachut amb sonque un pecic d’irreveréncia e de folia menat pels conilhs calucs, pro per que los que los aiman pas tròp los poscan suportar. Mas çò que fa la qualitat principala del jòc, en defòra del rescontre improbable e de l’umor que se’n seguís, es lo sistèma de jòc.

2018122323294900-9600BAE614E6833B1A261F5FB229CDBA

Los Conilhs coneisson las referéncias de nòstre monde…

Mario + Rabbids Kingdom Battle es clarament inspirat per un aujòl notable que se ditz XCOM, un jòc d’estrategia al torn per torn diferent dels autres jòcs del meteis tipe per son dinamisme, vist qu’es possible, dins lo meteis torn, de far mai d’una accion dins l’òrdre que volèm, çò que demanda un pauc de reflexion. XCOM opausava umans e aliens amb un sens del realisme, sèm doncas plan luènh de Mario, sos arcolans, sas nivols e sas onomatopèas ninòias vagament italianizantas, cossí lo rescontre se pòt far ?

E ben simplament en seguir un scenario que nos en fotèm bravament e que ten sus una fuèlha A10 (si, si, existís, agacharetz quant fa en talha) : los Lapins Cretins desbarcan al Reialme Campairòl, es lo rambalh, tot lo monde pren las armas, e Mario, ajudat per de conilhs que patisson d’un brave sindròme de l’impostor (se vestisson e escarnisson d’estatjants famoses del reialme), deurà tornar trobar sos amics (Peach, Luigi, Yoshi) e far la polícia.

2018123000062600-9600BAE614E6833B1A261F5FB229CDBA

…Mas se pòdon tanben trufar del monde de Mario…

Ne caliá aver l’idèa, mas la mecanica d’un XCOM fonciona dins tot aquò : jogam al torn per torn, nos podèm desplaçar E atacar E utilizar una competéncia especiala, a cada torn e per cada personatge, dins l’òrdre que volèm, los prats batalhièrs son clafits de tudèus (sèm dins Mario…) que se pòdon empruntar per prene l’enemic per darrièr, es possible de se far lançar per un amic, de rebombir sus l’enemic (sèm dins Mario…), de s’assostar darrièr una paret o un ròc… Los combats, encara qu’un pauc aisits a la debuta, son vius, dinamics, amb çò que cal d’estrategia (mas un dròlle i arriba) e regaudissents, los enemics son variats e an cadun de feblesas e de fòrças que butan a se compausar una equipa adaptada, prene d’armas que correspondon, cercar lo melhor biais de començar un combat… Las batèstas pòdon venir de desfises, de capitar amb un cèrte objectiu, o dins un nombre de torns donat, amb un handicap donat…

Los combats son l’interès màger d’aquel jòc, coma o ai dich, e regreti çaquelà que çò que se passa entre faga pas resson a aquel interès : avançam, dobrissèm de còfres per trobar de tresaurs de colleccionar, resolvèm d’enigmas que presentan pas una escomesa bèla-bèla, desblocam d’armas. Es simpatic, mas, es vertat, mai rotinièr e mens original que lo demai. Urosament, Mario + Rabbids Kingdom Battle prepausa pro de contengut, notadament un mòde cooperatiu planvengut, per escafar sas qualques feblesas, que li perdonam de bon grat.

Sus aquò vos daissi, i a Lapin Mario qu’es aquí per far un pauc de plombariá als comuns, lo vau anar susvelhar que se fa tant plombièr coma l’original es pas ganhat. Amai li devi aprestar una pizza.

Tòca-Maneta 80 – L’Odissèa de Mario

Posted on 5 novembre 2018 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

M’agrada pas tròp Mario. Super Mario vòli dire, pas lo Mario de la pizzeria Napoli en bas de l’ostal, que sa marinara es a tombar de cuol. S’ameritariá lo chafre de « Supèr Mario » per aquò, malastre es ja pres.

I a un quicòm de riscat per un jogaire costumièr a dire qu’òm aima pas Mario, un pauc coma per un crestian afogat de Bíblia a dire que lo personatge de Jesús es pauc coerent, tant es el qu’es vengut LO simbòl dels vidèojòcs d’en pertot sus la planèta, davant Pikachu, mai recent, e Sonic, son etèrne rival plan mens astruc. Dempuèi son primièr jòc (pas sa primièra aparicion, mai anciana) lo roge mostachut a salopeta e accent nippò-italianò-american s’es passejat pertot, dins tot un fum de licéncias e faguèt sabi pas quant de mestièrs, manca benlèu plombièr, qu’es pertant lo mestièr que li prestam totes.

2018051420081600-8AEDFF741E2D23FBED39474178692DAF

Los passatges en 2D son particularament agradius SUBRETOT AMB LOS PROBLÈMAS DE CAMERA ALHORS.

Joslevar una incoeréncia dins l’univèrs de Mario es coma plantar un clavèl dins una paret de mossa amb una sarda : a pas de sens. La coeréncia foguèt jamai al centre dels jòcs Mario, del mens los primièrs, mai se trobèsson de monde per dire que si, l’univèrs de Mario es ipèr coerent en se. Rai. Aujol de tot un fum de jòcs de plataforma e eiretièr de tot un fum de jòcs d’arcada, Super Mario es primièr un gameplay que se pòt reconéisser entre mila autres. Avançar, sautar, far la baudufa/tornada, lançar de bolas de fuòc, son aitant de moviments que quitament los mens afogats de vidèojòcs d’entre vosautres auràn segurament practicat un còp dins lor vida. Es l’alfà del jòc vidèo, se n’es pas l’omegà. E ieu çò que repròchi a Mario es son aspècte fan service, una cèrta facilitat a tornar sortir amb una regularitat metronomica la meteissa basa de jòc qu’agrada al monde dempuèi 1985 sens tròp se pausar de questions o sens quitament tròp seguir las evolucions a l’entorn. Quand lo jòc se fa realista, Mario contunha sus l’aspècte cartoon, quand lo doblatge ven una nòrma, Mario contunha amb sas onomatopèas manhaguetas. Es plan pels dròlles me diretz, e auretz rason d’un costat, mas me pòdi pas empachar de pensar que son pas tant los nenons que jògan als Marios de uèi que de monde un pauc mai vièlhs…

2018051500380800-8AEDFF741E2D23FBED39474178692DAF

N’i a que se son fach plaser sus la VF.

Ai doncas seguit totjorn d’un pauc luènh los jòcs (nombroses) sagelats de la famosa mostacha, mai se m’avisi que soi en capacitat de tòrcer lo còl a tot çò qu’ai dich mai naut sonque sus mas experiéncias (bonas) amb Super Mario Sunshine (GameCube, 2002), Super Mario Galaxy (Wii, 2007), amb un Super Mario 64 tornat descobrir (Nintendo 64, 1996) o mai recentament amb Super Mario Odyssey (Switch, 2017). Fin finala, m’avisi que comenci de trapar mai d’interès quand Mario quita la plataforma en 2 dimensions per s’enançar dins la 3D, aquò me parla mai, es aquí que vèsi lo mai d’innovacion, de presa de risca, de folia, es aquí que l’univèrs un pauc ninòi de Mario quita d’o èsser per se cavar, s’apregondir, se madurar (tot es relatiu çaquelà). E tot aquò malgrat de problèmas de camèra evidents que seguisson totes los episòdis en 3D de la sagà Mario sens excepcion.

2018050520235700-8AEDFF741E2D23FBED39474178692DAF

Em….

Super Mario Odyssey fa doncas pas excepcion sus aquò. Mas sul demai, macarèl ! Tecnicament abotit, colorat, viu, dinamic, sautejant, bondissent, ofrís un florilègi de tot çò que los precedents Mario en 3D balhèron en lor temps, de fun immediat per totes mai un pauc mai pels qu’i passaràn de temps. Cal pas cercar l’originalitat dins l’istòria, totjorn la meteissa dempuèi la nuèch dels tempses (la princessa Peach se fa enlevar per lo missant Bowser que la vòl maridar, a un moment caldriá que s’estanque sul canapè de Sigmund per li parlar de sa maire), encara que lo jòc mostrèsse d’aquí e d’alai qualques signes d’autò-trufandisa scenaristica planvenguts. Per contra sul principi de jòc sèm sus una frescor savorosa : la famosa casqueta (roja tanben) de Mario es emplaçada per Cappy, un eminent representant de l’espèci dels Capifòrmas qu’a la possibilitat de se transformar a volontat, e de prene lo contròle de las causas e de las bèstias a l’entorn. Es tot colhon sul papièr mas fonciona plan coma cal, mai que mai quand i sèm a dos, un que contròla Mario e un que contròla Cappy. Transformat en T-Rex per tot saquejar, en peis per poder nadar, en granhòta per poder sautar o encara en plòt (?) e en placa de dogat (??)… Super Mario Odyssey jòga amb facecia sus son que-que-siá ordinari e capita d’o sublimar dins de sequéncias d’antologia a s’espetar de rire.

Coma sovent (totjorn) aquel Mario es bastit sus un encadenament de mondes diferents ont cal far lo plen de lunas per poder passar al seguent dins son vaissèl-capèl volaire, e se notam la preséncia de causas classicas (de desèrt, un monde jos l’aiga…), notam tanben una vertadièra volontat de far de nòu sens partir de l’ancian, amb tot un fum de decòrs, de personatges, d’objèctes que vènon donar a aquel Super Mario Odyssey son costat fresc, novèl, generós e regaudissent. En mai d’aquò se volètz tot far e prene lo temps de recuperar totas las lunas, n’avètz per un bon brieu !

Sus aquò vos daissi, que coma dins la cançon tradicionala ai perdut mon capèl en tot fasent… sabètz que e per contunhar mon odissèa es un pauc andi-cap-ant (è è è) de l’aver pas amb ieu.

Tòca-Maneta 70 – Mario Karto

Posted on 2 avril 2018 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Es impressionant de còps d’arribar al cap de tant de cronicas sens jamai o gaireben jamai evocar de jòcs que tot lo monde coneis. Aquí per exemple, sètz a legir lo Tòca-Maneta n°70 (!!!) e soi pas estat fotut jamai de vos parlar de Mario Kart. Es pas una preciositat de ma part, es pas qu’auriái extremat luènh de ma ludotèca un jòc qu’auriái jutjat tròp grand public o tròp superficial. Non, pòt pas èsser aquò que Mario Kart l’i jògui, coma tot lo monde manca ta mameta (e encara aquí ai de dobtes), m’agrada e tròbi aquò plasent, coma tot lo monde manca los que l’i pèrdon tròp sovent (en encara aquí ai de dobtes).

I a de que far.

Non, pensi qu’es sonque qu’esperavi de tombar sus un episòdi (enfin, se se pòt parlar d’episòdis) pro recent sul qual i aguèsse pro de causas de dire. Lo darrièr, me pensi, sul qual auriái poscut brodar una cronica entièra es Double Dash, sortit sus GameCube en 2003, que m’agradava, mas soi benlèu lo sol, per çò que un kart podiá aculhir dos personatges/jogaires, amb un que menava e un que petava lo morre dels autres a còps de clèscs e la possibilitat d’intercambiar a qual moment que siá. Una novetat que foguèt pas jamai represa dins la seria, a mon desplaser eternal.

A l’ora de començar.

Urosament, Mario Kart 8 a d’autres interès, mai que mai dins son edicion dicha Deluxe, excusatz-me que petonam dins la seda aquí. Ja perque aquela version es clarament aumentada, coma una celebracion de la seria, amb un nombre recòrd de circuits (48) e de personatges jogables (42). Coma sovent, i trobam de corsas novèlas e de corsas sortidas suls ancians jòcs, qu’es una seria coneguda per fialar la metafòra sul tèrmi long e jogar un pauc sus l’aspècte nostalgic, mas los desvelopaires son pas acontentats de balançar los circuits de la Nintendo 64 o de la Super NES aital e buta-te Marçal, non, los an COMPLETAMENT refonduts, amb la tecnologia e los grafismes de uèi, a tal punt que sovent nos semblan èsser de cicuits completaments nòus.

À, lo classament, la mai dificila espròva del jòc (soi primièr).

E per l’aspècte « jòc » ? E ben es un Mario Kart dins la mai blosa tradicion mariokartesca : podètz oblidar vòstres parents, amics, femna, òme, dròlles, tot lo monde vos vòl crebar a bèls còps d’objèctes mortals e calucs (pèls de banana, clèscs de totas las colors, campairòls-turbò, bombas…), e encara mai ferotjament se fasètz la corsa en cap, çò que vos farà desvolopar una paranoià instantanèa, d’ipertension, una susada del diable mai una caganha linda coma d’aiga de font pels mai sensibles a l’estrès. En un mot doncas per resumir : es FUN. En mai d’un : plasent, colorat, amusant… e podètz contunhar la lista. Las sensacions son plan presentas e inversament proporcionalas a la pregondor del scenario, coma una version videoludica de Fast and Furious sens Vin Diesel mas amb Supèr Mario. S’avètz pas la blaga, daissatz, aquela es per ieu.

Demest las novetats d’aquel episòdi (encara un còp, vist l’abséncia d’istòria o de tota forma de cronologie es abusiu de parlar d’episòdi, m’enfin) tèni a senhalar cap als drollets o al monde que son pas brica acostumats a jogar, amb la possibilitat d’activar o desactivar la conducha assistida o encara la giroscopia (a la lèsta, podètz far que quand viratz la maneta vòstre kart vira tanben, es plan pel monde que son còp sec tròp a fons dins lo jòc). Los autres que coneisson la seria presaràn la personalizacion completa dels karts, lo nombre traç qu’important de corsas e la folia que senhoreja sus l’ensemble, mescla capitada de deliris visuals, d’idèas dessenadas, de concèptes folastres…
Sens tròp de contèsta lo Mario Kart lo mai abotit, aquel 8 Deluxe sona un pauc coma lo jòc anniversari dels 25 ans d’una sagà davant la quala tot jogaire, pichon o bèl, acostumat o ocasional, faguèt sas armas… e sas crisis !

Sus aquò vos daissi, i a aquel enfavat de Bowser que me ven de passar dins lo darrièr viratge, li vau far bolegar son gròs cuol sus la linha d’arriba aquò li farai veire del país e se’n tornarà plorar en çò de sa maire la p… Qué ? Non, tot public avèm dich.