Charmilhons de maneta, Pikachus dels botons, balhaires de jòia a Aspicòts e esportius de Carapuça, adiussiatz !

Sabi pas coma ai fach mas ai capitat, de long de las detzenas de cronicas que faguèri, de jamai, o quasi-jamai vos parlar de Pokemon. Pertant ma vida, o puslèu mos lésers, de jogaire, e mai benlèu l’existéncia d’aquela cronica tènon belcòp a l’arribada d’aqueste jòc dins las corts de recreacion, e la mieuna en particulier, a la fin de las annadas 90. Foguèt per ieu una mena de revelacion, qu’avant aquò èri pas un grand jogaire, la revelacion que lo videojòc podiá èsser frucha d’una soscadissa e d’un trabalh artisticò-creatiu, amb un scenariò e de dinamicas de jòc abotits. Vertat que pel grand public, Pikachu es aquesta pelucha manhagueta e un pauc irritanta amb un sol mot de vocabulari –son nom- cridat en permanéncia e sus totes los tons. Darrièr l’emblèma de la franchisa qu’i es evidentament pas per res dins lo succès de la seria, i a çaquelà un jòc vertadièr, apregondit, equilibrat e imaginatiu, basta pas que d’agachar l’impressionant bestiari que fa l’interès del jòc, e que s’alonga totjorn mai.

La mapa sul telefonet aficha las infòs (virtualas) interessantas.

Aital, en 1996, Nintendo tustèt un grand còp, lançant una mòda rarament vista dins l’esfèra videò-ludica fins aquí e crèsi ben que pas un solet dròlle d’un detzenat d’annadas a aquel moment escapèt a l’èrsa dels mostrons de pòcha. Cal dire que los japoneses avián ren fach a l’azard, qu’aquò siaguèsse pels produches derivats, a bodre, o per l’efièch comunautari, lo boca a aurelha, lo fach de desvolopar de malhums de jogaires, a una epòca que las conneccions internet èran gaireben inexistentas. Mai qu’aquò, se desvolopava en çò dels jogaires un besonh de l’autre, per avançar dins lo jòc e lo poder completar, induch per aquesta idèia revolucionària d’editar sistematicament doás versions de cada jòc Pokemon, amb de pichonas diferéncias e de bestiòlas que se caliá escambiar de consòla a consòla. Un vertadièr telefòn arab videòludic, jòc de ròtle massiu e connectat d’avant l’edat dels MMORPG.

TRAPA-LO !!!

Vint ans an passat, ritmats per de sortidas, frequentas coma relotge, de cartochas de Pokemon de totas las colors de l’arcolan, totjorn doás per doás, totjorn amb la meteissa basa de jòc, un RPG plan accessible amb un sistèma de combat en chi-fu-mi ameliorat (pèira-papièr-cisèl), en seguissent amb pigresa las evolucions tecnologicas de las consòlas portablas de Nintendo.

De qué sembla la realitat augmentada

Fins a uèi. Sèm en 2016 e Nintendo e sos amics son tornarmai a crear una revolucion videòludica tant impactanta, e benlèu mai, qu’al lançament de la franchisa, amb Pokemon Go, ja un fenomèn de societat, avant sa quita sortida oficiala ! Aplicacion gratuita fargada pels telefonets (lo supòrt de jòc lo mai espandit finalament), Pokemon Go vos prepausa una caça a l’animalum imaginari classica a l’excepcion notabla qu’aquò se fa pas dins un monde virtual imaginari tanben coma antan, mas…dins la realitat ! Frucha del trabalh conjunt de Nintendo amb Niantic, ex-filiala de Google especializada dins la realitat virtuala o puslèu la realitat augmentada, aquesta aplicacion unica en son genre se basa sus vòstras donadas de geolocalizacion per far apareisser dins vòstre environament de mostres que deuretz trobar e atrapar amb lo telefonet, que servís un pauc de cluca a veire çò qu’existís pas realament. Tot un simbòl, me diretz. Òc, podriá, maca que lo jòc, pro paradoxalament, vos buta a sortir per de bon, e a vos passejar se volètz far l’encontre d’un paure pokemon perdut o lançar un combat contra un autre jogaire, l’autra possibilitat. E vos pòdi dire que de camin n’anatz far ! De pargues en sendarèls, a la vila o a la campanha, tant que captatz la 3 o la 4G sul telefonet trobaretz de bèstias a engabiolar, e bica la PETA ! Mai qu’aquò, son notats sus la mapa virtuala d’elements notables qu’existisson en realitat, de monuments, de creacions artisticas, d’art urban als quals fasèm pas forçadament atencion, mas que tòrnan trobar un interès pel jòc, qu’es possible d’interagir (virtualament) amb eles per obténer d’objèctes utiles. En un mot : es estonant ! Un jòc, virtual, que convida a la passejada e a las interaccions socialas e environamentalas, vaquí de que tòrcer lo còl a totes los clichés qu’existission suls videojòcs d’acostuma jutjats embarrants !

L’auretz compres, ieu aculhissi aqueste OVNI positivament e amb interès, benlèu mai per la refleccion que mèna sus nòstra societat connectada e lo transmèdia puslèu que per lo jòc sonque, amb çaquelà dins un canton del cap aquesta sonsaina que las donadas de geòlocalizacion son recampadas e partisson en çò de Google… Rai, aquò m’empacharà pas de me far 5 quilomètres a pè per me trapar un Rocolhon salvatge al mitan d’un bòsc perdut e completar ma collec’ !