Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Qualques jorns tant longasses a nòstra espèra impacienta nos desseparan de la sortida nacionala, mai mondiala, del darrièr òpus de la sagà Assassin’s Creed. Manca s’avètz viscut dins un desèrt videòludic pendent cinc ans, aurètz en cap aquela siloèta longa e atletica superada d’una capucha blanca que daissa pro pauc aparéisser un bocin de cara jova, e un braç musculós amagant una lama corteta, prima, mas pasmens mortala. Es brave nòstre eròi, membre puèi cap de la sècta dels assassins, eissida d’una comunautat orientala de l’Atge Mejan. Aquí nòstre punt de depart inicial, mas, e es en partida çò que faguèt son succès, l’univèrs d’Assassin’s Creed, es plan mai pregond qu’aquò. Imaginar de contar l’istòria del « credò dels assassins » sens desflorar lo plaser de la descobèrta e las nombrosas rebombidas escenaristicas, es casiment impossible, pasmens o vau far, e tant pièg per los que se volián gardar lo mistèri.
Desmond Miles, eròi-malgrat-el (fins aqui)
Sèm al sègle XXI, dins la pèl de Desmond, un tipe a pauc près insignificant, que se tròba un bèl jorn agantat per una multinacionala fosca chafrada Abstergo, que lo foton dins una maquina d’un tal nivèl tecnologic que faria passar la NASA per un fabrejaire d’accessòris de platja. L’Animus, es son nom, a la particularitat de crear de realitats virtualas basadas sul còdi genetic, en seguir lo principi que tota accion viscuda per un aujol i serà inscricha e se podrà tornar viure. E lo mens que se pòt dire es que los rèires del Desmond foguèron de monde plan aventuroses. Un, notadament, Altaïr, viviá al temps de la tresena crotzada en Terra Santa e èra un assassin remarcable dins son trabalh. Cabussat dins una conspiracion fargada pels templièrs que cèrcan a préner Jerusalem e d’ancians e potents artefacts, Altaïr deurà luchar per que visca la frairiá dels assassins e lor pensada, mens crudèla que podiá semblar a la debuta. Lèu-lèu, Desmond e lo jogaire que vivon aquèla espòca pels uèlhs d’Altaïr se rendràn compte de la manmesa dels Templièrs sul monde, e notadament la finança de nòstra espòca, la firma Abstergo en cap de fila…
Los òpus seguents d’Assassin’s Creed daissaràn Altaïr e la Jerusalem medievala per Itàlia a la Renaissença, en seguir l’aprentissatge d’Ezio Auditore, filh d’una bona familha de Florença, pres el tanben dins una manipulacion que poja fins a las mai nautas esfèras politicas de las diferentas republicas, la veniciana coma las autras. Clarament per ieu los melhors de la seria (pel moment), Assassin’s Creed II e Assassin’s Creed Brotherhood daissan una libertat giganta dins de fisèlas reconstitucions de las grandas vilas de l’espòca. Escaladar « Il Duomo » de Florença alara en construccion, cavalar dins la campanha romanhòla, far de basejump dempuèi lo naut del Colisèu, rescontrar Leonardo da Vinci, Lorenzo de Medici, Machiavel o l’afrosa familha Borgià, tot es a portada de la maneta, en seguir çò que devenguèt l’eslogan de la seria e aquel de tota una generacion de geeks-emos-goths en potença : « I a pas res de vertat, tot es permes ».
E òc, tot es permes, a començar per de sagnosas execucions en plena capèla Sixtina o a l’ombra de la colona trajana. Cal jamai oblidar qu’encarnatz un criminal professional, qu’a çaquela pro de morala per pas escotelar dins de grands bolhons de sang cauda los estatjans inocents de las ciutats susnomenadas. Famós per sa jogabilitat, intuitiva, immersiva e regaudissenta, AC capita de sonhar la fòrma coma lo fons, çò qu’es pro rare dins lo monde videòludic per o senhalar.
Podriá d’un certe biais representar la falhida dels jòcs ludò-educatius, sabètz, aqueles que, pichons, nos crompavan los parents per nos passar l’enveja de venir maselaire de zòmbis après lo bac. Ben òc, barrutlar d’oras dins la Florença de sègle XVI en legir las notícias istoricas daissadas a la nòstra vista mai assadolada sus cada monument e personatge istoric fa que, indirectament, aprenèm e retenèm de causas. De causas autras que los 21 biaisses de tuar un soldat amb un cotèl desafilat, vòli dire.
Las reconstitucions istoricas son pro fisèlas, sens çaquela jamai sacrificar al plaser del jòc, i cal doncas un minimum de distància per destriar çò de fals de la realitat, sens comptar que lo grand complòt maquinat pels Templièrs s’afranquís de qualquas vertats istoricas. Mas, totjorn mens que lo Da Vinci Code, amb lo qual la seria entreten de semblanças, mai que mai de la mena « te prèni per la man, tu e sonque tu, e te vau dire los secrets que manejan l’anar del monde ». Una messorga que nos agrada de seguir d’episòdi en episòdi, quitament quand lo scenariò s’entrauca dins sas pròpras trapanèlas, coma dins lo darrièr en data, Assassin’s Creed Revelations, que se debana a Constantinòpla.
Urosament per l’editor Ubisoft e per nosautres, l’univèrs ofèrt pels jòcs permet tantas causas que perpausar de noveutats dins son encastre demòra possible. Ne testimoniarà Assassin’s Creed III ont cambiarèm d’eròi, d’espòca, de grafismes e de biais de jogar en gardar l’ambient e l’istòria que nos agradèron. I seguirèm Connor, un mestís indian-anglés lançat dins una batèsta d’independéncia dels Estats-Units ont sap pas qual camp causir. Serà tornarmai l’ocasion de crotzar de personatges istorics dins un environament dobèrt (Boston en construccion). I podrèm caçar coma un indian, e mai menar, a çò que se ditz, de batalhas navalas, a la Master and Commander. Lo jòc serà coma sos predecessors disponible sus PC e consòlas e enebit als mens de 18 ans.
En esperar, podèm jà imaginar la seguida de la licéncia : lo Japon dels samorais, la Revolucion francesa… E vos escondi pas que somi d’un Assassin’s Creed Lengadòc, pendent la Crotzada, amb la possibilitat d’esbudelar se-mesma lo legat del papa o de cremar qualques catars…
La catedrala Santa Maria del Fiore e Il Duomo
