Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !
Sufís de pas grand causa per inspirar la paur. Un ostalàs e un escrivan fòl pel film Shining, un ostalàs e una familha fòla per la seria The Haunting of Hill House que vos recomandi se jamai, e, coma sèm aquí pas que per parlar de vidèojòcs, un ostalàs e un pintre fòl per Layers of Fear.
Farà un pauc « topic » de dire aquò, mas res a la debuta nos indica que se va mal passar. Lo pintre (pas de nom, demerdatz-vos è) tòrna dins çò que sembla èsser son ostal, luòc de la totalitat del jòc, e que sembla mai que mai èsser mieg-abandonat, per una rason que. À. Bon.
Se ne disi mai, vos desflori aquel jòc e son contengut, doncas me vesi dins l’obligacion d’arrestar aquela cronica aquí ont sèm. E sus aquò vos daissi, qu’ai d’autras telas a mascarar.
Non, desconi, vos vau tot divulgalhar coma diriá un quebequés occitanofòne, perque es aital.
Lo moment « normal » de començança durarà gaire, a pro pena lo temps de se familiarizar amb las comandas d’un jòc en vista a la primièra persona, ont podèm sonque avançar e obrir de tiradors e de pòrtas, mas amb lo moviment de tirar-butar, manièra d’afortir l’immersion. Pas d’armas e res de mai, AQUÒ SERIÁ PLAN DOMATGE QU’AGUÈSSEM BESONH DE NOS DEFENDRE D’UNA MENAÇA QUALA QUE SIÁ. Mas contra la folia o las trèvas, e mai las trèvas de la folia, una arma seriá d’una ajuda ridicula. Mas non ai res dich.
Pauc a pauc, del res que sabèm a la debuta arribarem al « compreni pas tot-tot mas soi un pauc mai avançat dins lo daquòs », en furgant dins los tiradors a la recèrca de documents, en furgant dins son cap a la recèrca de sovenirs, en furgant dins las peças de l’ostal a la recèrca d’indicis, en furgant dins las malas A LA RECÈRCA D’UNA PUTAN DE WINCHESTER. Of. Bon.
Es que nòstre pintre es pas juste torturat, gausam lo mot : es psicotic. Urosament pel personatge que aital se sentirà pas isolat, e plan malurosament per nòstra sentat mentala de jogaires equilibrats, es pas lo sol dins aquel cas, e pas lo sol DINS AQUELA PUTA D’OSTAL.
Comprenèm lèu que de causas estranhas e d’eveniments al cimalh de la menebritud viran a l’entorn del nòstre pintre. Qu’es arribat a sa femna, que semblava patir de grèus problèmas psicologics ? E… sa filha ? Tot lo long del jòc caldrà descobrir las peças de l’ostal per respondre a las questions que mancam pas de nos pausar. Al flor e a mesura, lo pintre avançarà el dins la realizacion d’un tablèu, una òbra mèstra, son òbra mèstra, causa benlèu de la folia o solucion a aquela situacion infernala ? Aquí son los layers of fear, las sisas de la paur, las espessors de la folia, e caduna aponduda al tablèu farà cabussar lo pintre dins un novèl capítol de l’istòria e un novèl capítol del Grand Libre de la Ment Dessenada.
Podriam nos arrestar aquí foguèsse pas la realizacion d’aquel jòc e sa capitada a installar un ambient coma cal. Lo jòc se debana doncas en un temps malsegur (annadas 30 ? 40 ? 50 ? ) dins un ostal post-victorian que desagradariá pas a Lovecraft, e un ostal de pintre mai que mai, clafit de tablèus e de reproduccions, de retraches que semblan vos seguir de l’uèlh quand passatz QUAND O FAN PAS PER DE BON. Rembrandt, Bosch, los aujols olandeses o encara Caravage : los imatges e las colors, la decoracion picturala de l’ostal nos tòrna portar sovent a aquela epòca de la pintura que produiguèt de causas que pareisson un briconèl estranhas e irrealistas a nòstres uèlhs de uei.
E aquel ostal, palais mental que muda sens parar, amb un nombre incalculable de peças, de nautors aerianas e de sosterraments infernals ! Es simple : sètz dins una peça, obrissètz una pòrta, avançatz dins la novèla peça, volètz tornar en arrièr, tornatz dobrir la meteissa pòrta… e es una autra peça, completament diferenta ! Sètz dins un corredor que s’acaba pas e d’un còp las lampas s’atudan, en vos daissant dins lo negre, un buf rauc que freula vòstre copet. O alara son las parets que començan, subran, de s’estrechir. O alara es una monaca que s’avança, braces tenduts, cap a vos. O alara es aquel fautuèlh que balança sens degun dessús nimai pet de vent, e que, cada còp que vos viratz cap a el, s’es raprochat un pauc mai de vos… Afrós, vos disi, afrós. Sens comptar las jump scares, aquelas sautadas sobdanas dins vòstre camp de vision d’un element completament inesperat e que, dins Layers of Fear, vos espèran justament e potencialament a cada canton de corredor, darrièr cada pòrta, o dins d’endreches mai estonants encara.
Sens arma e sens pression de la mòrt dins lo jòc, òm podriá pensar que la paur auriá de mal de s’installar. Nani mossur, es al contrari afortida pel sentiment de son impoténcia, l’impression de pas comprene çò que nos arriba, las percepcions e las perspectivas falsadas e, subretot, per de tresaurs de mesa en scèna que jògan suls lums, sus los sons, la musica, per nos far abraçar pauc a pauc la folia del pintre…
Sus aquò vos daissi, que me cal anar cambiar : las sisas de paur m’an marcadas al pus fons de mon èsser… e de mon eslip.