Tòca-Maneta 86 – Sisas de Paur

layer of fears banner

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Sufís de pas grand causa per inspirar la paur. Un ostalàs e un escrivan fòl pel film Shining, un ostalàs e una familha fòla per la seria The Haunting of Hill House que vos recomandi se jamai, e, coma sèm aquí pas que per parlar de vidèojòcs, un ostalàs e un pintre fòl per Layers of Fear.

Farà un pauc « topic » de dire aquò, mas res a la debuta nos indica que se va mal passar. Lo pintre (pas de nom, demerdatz-vos è) tòrna dins çò que sembla èsser son ostal, luòc de la totalitat del jòc, e que sembla mai que mai èsser mieg-abandonat, per una rason que. À. Bon.

Se ne disi mai, vos desflori aquel jòc e son contengut, doncas me vesi dins l’obligacion d’arrestar aquela cronica aquí ont sèm. E sus aquò vos daissi, qu’ai d’autras telas a mascarar.

Non, desconi, vos vau tot divulgalhar coma diriá un quebequés occitanofòne, perque es aital.

Layers of Fear_20181218194835

Un tablèu ? Dos tablèus ? Aquò trebola…

Lo moment « normal » de començança durarà gaire, a pro pena lo temps de se familiarizar amb las comandas d’un jòc en vista a la primièra persona, ont podèm sonque avançar e obrir de tiradors e de pòrtas, mas amb lo moviment de tirar-butar, manièra d’afortir l’immersion. Pas d’armas e res de mai, AQUÒ SERIÁ PLAN DOMATGE QU’AGUÈSSEM BESONH DE NOS DEFENDRE D’UNA MENAÇA QUALA QUE SIÁ. Mas contra la folia o las trèvas, e mai las trèvas de la folia, una arma seriá d’una ajuda ridicula. Mas non ai res dich.

Pauc a pauc, del res que sabèm a la debuta arribarem al « compreni pas tot-tot mas soi un pauc mai avançat dins lo daquòs », en furgant dins los tiradors a la recèrca de documents, en furgant dins son cap a la recèrca de sovenirs, en furgant dins las peças de l’ostal a la recèrca d’indicis, en furgant dins las malas A LA RECÈRCA D’UNA PUTAN DE WINCHESTER. Of. Bon.

Es que nòstre pintre es pas juste torturat, gausam lo mot : es psicotic. Urosament pel personatge que aital se sentirà pas isolat, e plan malurosament per nòstra sentat mentala de jogaires equilibrats, es pas lo sol dins aquel cas, e pas lo sol DINS AQUELA PUTA D’OSTAL.

Layers of Fear_20181218233755

N’i a que lor òbra-mèstra es un potonors que ritz, mas aquí non.

Comprenèm lèu que de causas estranhas e d’eveniments al cimalh de la menebritud viran a l’entorn del nòstre pintre. Qu’es arribat a sa femna, que semblava patir de grèus problèmas psicologics ? E… sa filha ? Tot lo long del jòc caldrà descobrir las peças de l’ostal per respondre a las questions que mancam pas de nos pausar. Al flor e a mesura, lo pintre avançarà el dins la realizacion d’un tablèu, una òbra mèstra, son òbra mèstra, causa benlèu de la folia o solucion a aquela situacion infernala ? Aquí son los layers of fear, las sisas de la paur, las espessors de la folia, e caduna aponduda al tablèu farà cabussar lo pintre dins un novèl capítol de l’istòria e un novèl capítol del Grand Libre de la Ment Dessenada.

Podriam nos arrestar aquí foguèsse pas la realizacion d’aquel jòc e sa capitada a installar un ambient coma cal. Lo jòc se debana doncas en un temps malsegur (annadas 30 ? 40 ? 50 ? ) dins un ostal post-victorian que desagradariá pas a Lovecraft, e un ostal de pintre mai que mai, clafit de tablèus e de reproduccions, de retraches que semblan vos seguir de l’uèlh quand passatz QUAND O FAN PAS PER DE BON. Rembrandt, Bosch, los aujols olandeses o encara Caravage : los imatges e las colors, la decoracion picturala de l’ostal nos tòrna portar sovent a aquela epòca de la pintura que produiguèt de causas que pareisson un briconèl estranhas e irrealistas a nòstres uèlhs de uei.

Layers of Fear_20181218230112

La mena de corredors ont avètz pas enveja d’anar

E aquel ostal, palais mental que muda sens parar, amb un nombre incalculable de peças, de nautors aerianas e de sosterraments infernals ! Es simple : sètz dins una peça, obrissètz una pòrta, avançatz dins la novèla peça, volètz tornar en arrièr, tornatz dobrir la meteissa pòrta… e es una autra peça, completament diferenta ! Sètz dins un corredor que s’acaba pas e d’un còp las lampas s’atudan, en vos daissant dins lo negre, un buf rauc que freula vòstre copet. O alara son las parets que començan, subran, de s’estrechir. O alara es una monaca que s’avança, braces tenduts, cap a vos. O alara es aquel fautuèlh que balança sens degun dessús nimai pet de vent, e que, cada còp que vos viratz cap a el, s’es raprochat un pauc mai de vos… Afrós, vos disi, afrós. Sens comptar las jump scares, aquelas sautadas sobdanas dins vòstre camp de vision d’un element completament inesperat e que, dins Layers of Fear, vos espèran justament e potencialament a cada canton de corredor, darrièr cada pòrta, o dins d’endreches mai estonants encara.

Sens arma e sens pression de la mòrt dins lo jòc, òm podriá pensar que la paur auriá de mal de s’installar. Nani mossur, es al contrari afortida pel sentiment de son impoténcia, l’impression de pas comprene çò que nos arriba, las percepcions e las perspectivas falsadas e, subretot, per de tresaurs de mesa en scèna que jògan suls lums, sus los sons, la musica, per nos far abraçar pauc a pauc la folia del pintre…

Sus aquò vos daissi, que me cal anar cambiar : las sisas de paur m’an marcadas al pus fons de mon èsser… e de mon eslip.

Layers of Fear_20181219205447

evaluacion layers of fear

Tòca-Maneta 85 – L’Òme-Aranha

Marvel's Spider-Man_20181115182837

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Sabi pas se fasètz coma ieu mas ai un estacament als supereròis (sosentendut « americans ») que ten mai de la benvolença. Es a dire que, segurament per de questions generacionalas, aquò fa partida de mon paisatge cultural, m’arriba d’agachar qualques filmes que bòtan en scèna qual que siá uman bionic nhacat per un NAC (« NACat » se volètz) que de còps son de bons divertiments, m’es arribat de legir o puslèu de daissar trainar los uèlhs sus de comic-books e m’agrada de temps en temps de pausar las mans sus una adaptacion vidèoludica dels diches comic-books.

Al registre dels supereròis pels quals ai una benvolença mai benvolenta encara, i a Spider-Man. Spider-Man es un pauc l’arquetipe del supereròi un pauc a la rasbalha, sovent despassat per çò que li arriba e trigossat entre son enveja de plan far pels estatjants de sa vila e sa dificultat a emplenar son frigò a la fin del mes, sens comptar la marrida gestion de sas relacions sentimentalas e un trabalh quotidian un pauc poirit.

Comptam pas las adaptacions de l’òme-aranha al cinèma, los reboots, los cross-overs mai las participacions al Marvel Cinematic Universe que vos explicarai pas çò qu’es perque ai pas Bac+12. E comptarem pas las adaptacions de l’òme-aranha en vidèojòcs que la gròssa majoritat es absoludament dispensabla, pasmens me sovèni d’un sus PlayStation, primièra o segonda del nom, ont las sensacions de balançament al cap de la tela èran plan presentas, e amb un scenariò percutent e de missants carismatics.

Marvel's Spider-Man_20181115210936

Es pas ieu que vos dirai lo contrari : es polit !

Es pauc de dire que lo Spider-Man de 2018 es partit plan luènh al-dessús de la tecnica de l’epòca e sas limitacions. Cal a pauc près 5 segondas per comprene que 1°) Es supèr-polit e 2°) Las sensacions son d’un nivèl rarament tocat. La Poma Bèla, la Vila que Dormís pas Jamai, Nòva York o mai precisament l’isla de Manhattan, QG de nòstre òme-aranha, es recreada amb detalhs, finesa, vida, lums espectacloses e estatjants trufarèls. Aquí ont los jòcs en monde obèrt que sortisson d’aquesta passa nos fan viatjar dins d’espacis immenses, Spider-Man nos perpausa una vila, una isla, e una sola, d’una talha modèsta, mas condensada e tota en verticalitat. Una vila adaptada fin finala a aquel eròi e als seus poders. Se volètz anar de Harlem al Brooklyn Bridge, o podètz far sens jamai pausar pè per tèrra, al ritme dels balançaments de l’aranha long dels immòbles e de sas cascadas suls teulats mai basses. La vitessa, lo sentit de libertat, l’encadenament de figuras, dins un jòc clarament fach per de monde qu’aiman las animacions al millimètre, son impressionants e embriagants.

Marvel's Spider-Man_20181120181921

Una de las tengudas de desverrolhar e collecionar. Amb coma present un comentari de Jameson.

Spider-Man seriá pas Spider-Man sens sas replicas, sas rebecadas lançadas amb tant d’agilitat que sas telas e d’aquel costat sèm servits : Peter Parker manca pas jamai l’ocasion de sortir una bona galejada, quitament en plen combat, quitament dins una plan marrida situacion. Derision, autoderision, ironia, blaga pesuga o farça estudiantina, tot i passa a plaser, amb l’ajuda d’un doblatge de granda qualitat : en francés Donald Reignoux s’amusa coma un baug a donar vam a l’òme-aranha, el que s’es fach una especialitat dels adolescents colhonets. L’umor quasi-omnipresent (podriam taben parlar dels podcasts de J. Jonah Jameson, critic etèrne e de marrida fe de l’aranha que vènon mirgalhar l’aventura) esita pas, çaquelà, a passar al segond plan, dins qualques passatges mai durs, que lo scenario de l’istòria principala mòstra, sens sortir tròp dels canons del genre, una vila que cabussa rapidament dins la negror de l’uman. Peter Parker serà doncas menat a se pausar las questions que fan d’el lo supèreròi que coneissèm, veirem paréisser sas falhas, sas dolors, sos dobtes, fins a far d’el l’engimbraire plan involontari d’autras catastròfas a tombar sus Manhattan que deurà puèi afrontar.

Bon, serà pas solet-solet tanpauc, e coma Batman podrà comptar sus un fum de gatgets aquí per li facilitar de combats vius, dinamics, coregrafiats e cinematografics, que fan justament resson als jòcs Batman de tria, sortits qualques annadas fa.

Marvel's Spider-Man_20181115183523

Lo fial semblaTwitter es sovent coma l’original, e las galejadas i filan coma nòstre òme-aranha.

Pas francament novator, Spider-Man se permet quitament de caminar dins las pesadas de totes sos pars sortits dempuèi 5 ans, amb de quartièrs a desblocar en utilizant los escanèrs de la polícia, escanèrs que te fan aparéisser d’icònas sus la mapa, icònas que pòdon èsser de missions segondàrias, o de pichòtas tascas de completar, per puèi desblocar de getons, getons que te seràn utiles que desblocar de tengudas e de costumes, d’amelhoracions pels gatgets… Urosament per nosautres, lo jòc e son eròi qu’es de tot biais escrich per èsser un pauc lo « vesin vigilant » capita de pas paréisser tròp superficial amb un conflatge de contengut artificial coma se fa plan a l’ora d’ara. Bon, s’es fach amb un umor e un amor lèu comunicatius, auriam aimat pasmens veire un pauc mai de missants de l’univèrs Spider-Man, de combats contra aquelas figuras mai potents, e un bricon mai de recèrca e d’inventivitat dins d’unas tascas segondàrias. Mas es pas gaire de reprochar dins un jòc que se gosta coma un film de supereròi al cinèma… mas un bon, d’una mena que ne’n sortís plan rarament !

Sus aquò vos daissi, i a l’Òme-Pitbull qu’es anat pissar sus las orténsias de ma tanta May, lo vau anar emplastrar aquel gossàs dels dogats. Vesin vigilant, mèrda !

Marvel's Spider-Man_20181115213050evaluacion spider-man