Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !
Sabi pas se fasètz coma ieu mas ai un estacament als supereròis (sosentendut « americans ») que ten mai de la benvolença. Es a dire que, segurament per de questions generacionalas, aquò fa partida de mon paisatge cultural, m’arriba d’agachar qualques filmes que bòtan en scèna qual que siá uman bionic nhacat per un NAC (« NACat » se volètz) que de còps son de bons divertiments, m’es arribat de legir o puslèu de daissar trainar los uèlhs sus de comic-books e m’agrada de temps en temps de pausar las mans sus una adaptacion vidèoludica dels diches comic-books.
Al registre dels supereròis pels quals ai una benvolença mai benvolenta encara, i a Spider-Man. Spider-Man es un pauc l’arquetipe del supereròi un pauc a la rasbalha, sovent despassat per çò que li arriba e trigossat entre son enveja de plan far pels estatjants de sa vila e sa dificultat a emplenar son frigò a la fin del mes, sens comptar la marrida gestion de sas relacions sentimentalas e un trabalh quotidian un pauc poirit.
Comptam pas las adaptacions de l’òme-aranha al cinèma, los reboots, los cross-overs mai las participacions al Marvel Cinematic Universe que vos explicarai pas çò qu’es perque ai pas Bac+12. E comptarem pas las adaptacions de l’òme-aranha en vidèojòcs que la gròssa majoritat es absoludament dispensabla, pasmens me sovèni d’un sus PlayStation, primièra o segonda del nom, ont las sensacions de balançament al cap de la tela èran plan presentas, e amb un scenariò percutent e de missants carismatics.
Es pas ieu que vos dirai lo contrari : es polit !
Es pauc de dire que lo Spider-Man de 2018 es partit plan luènh al-dessús de la tecnica de l’epòca e sas limitacions. Cal a pauc près 5 segondas per comprene que 1°) Es supèr-polit e 2°) Las sensacions son d’un nivèl rarament tocat. La Poma Bèla, la Vila que Dormís pas Jamai, Nòva York o mai precisament l’isla de Manhattan, QG de nòstre òme-aranha, es recreada amb detalhs, finesa, vida, lums espectacloses e estatjants trufarèls. Aquí ont los jòcs en monde obèrt que sortisson d’aquesta passa nos fan viatjar dins d’espacis immenses, Spider-Man nos perpausa una vila, una isla, e una sola, d’una talha modèsta, mas condensada e tota en verticalitat. Una vila adaptada fin finala a aquel eròi e als seus poders. Se volètz anar de Harlem al Brooklyn Bridge, o podètz far sens jamai pausar pè per tèrra, al ritme dels balançaments de l’aranha long dels immòbles e de sas cascadas suls teulats mai basses. La vitessa, lo sentit de libertat, l’encadenament de figuras, dins un jòc clarament fach per de monde qu’aiman las animacions al millimètre, son impressionants e embriagants.
Una de las tengudas de desverrolhar e collecionar. Amb coma present un comentari de Jameson.
Spider-Man seriá pas Spider-Man sens sas replicas, sas rebecadas lançadas amb tant d’agilitat que sas telas e d’aquel costat sèm servits : Peter Parker manca pas jamai l’ocasion de sortir una bona galejada, quitament en plen combat, quitament dins una plan marrida situacion. Derision, autoderision, ironia, blaga pesuga o farça estudiantina, tot i passa a plaser, amb l’ajuda d’un doblatge de granda qualitat : en francés Donald Reignoux s’amusa coma un baug a donar vam a l’òme-aranha, el que s’es fach una especialitat dels adolescents colhonets. L’umor quasi-omnipresent (podriam taben parlar dels podcasts de J. Jonah Jameson, critic etèrne e de marrida fe de l’aranha que vènon mirgalhar l’aventura) esita pas, çaquelà, a passar al segond plan, dins qualques passatges mai durs, que lo scenario de l’istòria principala mòstra, sens sortir tròp dels canons del genre, una vila que cabussa rapidament dins la negror de l’uman. Peter Parker serà doncas menat a se pausar las questions que fan d’el lo supèreròi que coneissèm, veirem paréisser sas falhas, sas dolors, sos dobtes, fins a far d’el l’engimbraire plan involontari d’autras catastròfas a tombar sus Manhattan que deurà puèi afrontar.
Bon, serà pas solet-solet tanpauc, e coma Batman podrà comptar sus un fum de gatgets aquí per li facilitar de combats vius, dinamics, coregrafiats e cinematografics, que fan justament resson als jòcs Batman de tria, sortits qualques annadas fa.
Lo fial semblaTwitter es sovent coma l’original, e las galejadas i filan coma nòstre òme-aranha.
Pas francament novator, Spider-Man se permet quitament de caminar dins las pesadas de totes sos pars sortits dempuèi 5 ans, amb de quartièrs a desblocar en utilizant los escanèrs de la polícia, escanèrs que te fan aparéisser d’icònas sus la mapa, icònas que pòdon èsser de missions segondàrias, o de pichòtas tascas de completar, per puèi desblocar de getons, getons que te seràn utiles que desblocar de tengudas e de costumes, d’amelhoracions pels gatgets… Urosament per nosautres, lo jòc e son eròi qu’es de tot biais escrich per èsser un pauc lo « vesin vigilant » capita de pas paréisser tròp superficial amb un conflatge de contengut artificial coma se fa plan a l’ora d’ara. Bon, s’es fach amb un umor e un amor lèu comunicatius, auriam aimat pasmens veire un pauc mai de missants de l’univèrs Spider-Man, de combats contra aquelas figuras mai potents, e un bricon mai de recèrca e d’inventivitat dins d’unas tascas segondàrias. Mas es pas gaire de reprochar dins un jòc que se gosta coma un film de supereròi al cinèma… mas un bon, d’una mena que ne’n sortís plan rarament !
Sus aquò vos daissi, i a l’Òme-Pitbull qu’es anat pissar sus las orténsias de ma tanta May, lo vau anar emplastrar aquel gossàs dels dogats. Vesin vigilant, mèrda !
