Tòca-Maneta 26 – Don’t Crèba

Don't Starve Ban

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ah, lo dimenge, e las passejadas, sol o acompanhat, dins lo campèstre, après un repais de tampona que daissa lo còs trantalhant entre la crisi cardiaca e l’enveja irrepressibla de far una prangièra a l’ombra del boscatge. Malurós, seriá una error grèva-grèva de vos pausar aquí ! Sabètz doncas pas que dins la sornura de las brancas torçudas d’aquestes aubres menaçants s’escondon de bèstias qu’espèran pas que vòstra cabussada dins un som pesuc per vos engolir tot d’un còp ? Que pensatz que i aja dins aquela selva ? De lapins, d’esquiròls ? Benlèu, mas de lapins e d’esquiròls que lor prenguèt una talent ferotja per la carn umana, vos z’asseguri ! E dins aquel prat la còla de vacas que vos agachan passar de lor uèlh fèr coma s’eriatz lo dirècte per Orleans, pensatz que son tant inocentas qu’aquò ? Mas esperan pas qu’una sola causa : que viressiatz l’esquina per vos galopar dessus e vos esclafar de tot lor pès dins lo pelenc ! Vos vau dire sens desvirar : la natura vòl vòstra mòrt e butarà sa perversitat per qu’aquesta sia longa, penosa e ridicula. Trobatz que soi un pauc extrèm ? Es que dempuèi qu’ai jogat a Don’t Starve, me mesfisi de tot cò que cor, pais, creis, brama e caga dins la natura e pensi qu’ai plan rason, z’anatz veire.

Don't Starve camp

Bon. Lo camp es establit. Es lo moment de temptar una sortida.

Don’t Starve es un pichon jòc d’una pichona bostia dins un estile qu’es un pauc la mòda del moment : lo jòc de subrevida. Mas de subrevida un pauc hardcore, de que far passar Bear Grylls, de l’emission Man Vs. Wild per un scot inofensiu. Es que dins un monde qu’es pas lo nòstre ont flors e bèstias semblan sortidas d’una benda dessenhada facha per Edgar Poe e Tim Burton reunits, lo mai polit dels lapinons se pòt a cada moment virar en tuaire sanguinari, al biais d’aquel que i a dins Monty Python : Sacrat Graal. Mas a l’encòp n’avètz besonh, vòstre personatge es un atalentat de primièra qu’a la marrida e recurrenta idèia de crebar se lo noirrissètz pas en seguent son regim, fòrça estrict : manja de tot, sovent e en gròssa quantitat. Lo problèma es que dins aquel monde la situacion de caçaire-culheire es aparentament pas pro complicada, e tot çò qu’auretz l’intencion de caçar-culhir voldrà tanben vos caçar-culhir a son torn. La cadena alimentària dins Don’t Starve foncciona dins los dos sens.

Don't Starve Don't Panic

Sustot, panicar pas…

Zo cal saber : anatz crebar sovent. E coma en bostia, tota sortida es definitiva. A cada còp que manjaretz un campairòl toxic, que vos faretz encerclar per una còla d’aranhas, d’abelhas o de lapinons, que perdretz a la corsa contra un pit-bull de la preistòria, que seretz dins lo camin d’un tesson-garon o d’una vaca-bulldozer a pèl long, que vos faretz susprendre per la nuèch, l’ivèrn, la fam o la folia, ne seretz quite per tornar començar lo jòc dempuèi la debuta. Es qu’es grèu e frustrant ? Òc e non, lo jòc capita de nos balhar enveja d’a cada còp tornar començar en ensajant de far lo mens d’errors possiblas quora sabèm qu’una sola nos pòt èsser fatala. E compte-tengut de la poesia de l’univèrs e del grafisme plan animat e colorat, avèm tendéncia a rire puslèu qu’a se vexar quora la mòrt nos ven prene al moment -evidentament- que l’esperàvem lo mens.

Don't Starve Brutla

Burn, selva, burn !

La perseverança es paganta e cada partida es l’ocasion de n’aprene mai sus aqueste environament ostil e risolièr ont cabussèrem sens cap d’indicacions e ont devèm tot tornar inventar. Aprendrem lèu que lo fuòc es nòstre amic, que caça luènh lo negre de la nuèch ont s’escondon de bèstias que nos vòlon rosigar los pompilhs, qu’amb de pèira cavada, de fusta talhada, podrem far d’otisses, d’armas, un semblant de tenda, de cabana o de campament ; amb d’engrais e de granas farem un pichon casal e aquò serà la revolucion dins lo campèstre. Impausar pauc a pauc un semblant de dominacion dins un país que coneis pas que la lei del mai fòrt es d’un plaser intens, viu e un pauc malsan. Rai, direm qu’aquò pèga a l’univèrs… Aquestes jorns es la sortida de la primièra extension d’aquel jòc vengut popular, l’ocasion ideala de s’i ensajar. Mas declini tota responsabilitat dins las pèrdas umanas, las pèrdas de contròtle o las pèrdas de santat mentala.

Sus aquò vos daissi, que mon psy m’a balhat l’autorizacion per anar cramar aquesta putan de selva e betonar tota la zòna. Vòli ben èsser ecolò, mas i a de limits a çò qu’un uman pòt suportar !

Evaluacion Don't Starve

Tòca-Maneta 25 – Lo perfum de la dòna en gris

GameBoyBanner

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Sabètz qué ? Es mon vint-e-cinquen numerò de Tòca-Maneta, clareta ! Òc-es, aimi pas lo champanha.

GameBoy

La famosa GameBoy. Sabi per vosaus, mas ieu capitèri pas jamai de la botar dins una pòcha…

E sabètz qual es que, en mai, festèja sos 25 ans ? Una brava e un pauc vièlha dòna de gris vestida. E òc, la GameBoy ! Enfin, disi una dòna, mas seriá benlèu temps de copar un clichè, GameBoy es masculin ! Es ben un afar de parent que de dire « la GameBoy » tant coma l’es per designar jos aquel chafre tota consòla portabla sortida aprèp, del meteis biais que ma maire a enveja de sonar « Playstation » cada consòla de salon, emai siá de marca concurrenta ! Mas aquò’s un signe, un signe qu’aquela que nos podiam permetre de chafrar « la gròssa grisa », talament èrem vengut amics, aviá marcat una, e mai doás generacions de monde qu’èran, avant ela, pas forçadament de jogaires, e que, aprèp ela, zo demorèron pas forçadament. Un cas unic, d’un cèrte costat, que fonccionèt perque sauguèt arribar al bon moment, trobar lo bon public dins lo bon contèxte videoludic.

Tetris

Ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta taaaannn (Musica russa)

Pensatz doncas, es LO simbòl de la debuta de las annadas 90, ont la mòda tecnologica es a la portabilisacion : lo walkman a caisseta, las radiòs sus l’espatla per far coma los ricans dins los clips de hip-hop… a aquesta espòca es pas question encara que cadun aja son telefonet dins sa pòcha ! E doncas aquí dessus t’arriba Nintendo, lo japonés, qu’es ja lo leader del mercat en consòlas de salon amb de jòcs emblematics coma Mario o Zelda, sortits pauc de temps avant. E Nintendo es lo leader a aqueste moment perque es un pauc lo sol qu’arribèt a se tirar lo cuol de l’enòrma crisi del videojòc de la debuta de las annadas 80, que faguèt far quincanèla a la gròssa majoritat de las entrepresas del sector. Pòt far çò que vòl : a lo mercat, a lo catalòg, a las idèias, es doncas la man dins l’eslip que se permet de sortir una consòla portabla, qu’es pas sa primièra mas plan la primièra que capitarà mondialament. Se cal sovenir de la revolucion que representèt : l’aisina pareis gròssa ara mas a l’espòca l’èra pas, èra venduda mens de cent euròs, es a dire pas grand-causa sus aqueste mercat, e èra vertadièrament portabla, amb una autonomia respectabla a condicion d’aver totjorn a portada quatre pilas quora la lutz roja començava de flaquir. E èra tanben una consòla « sociala », per son prètz, segur, mas pel fach que s’i podiá per exemple jogar a dos amb un cable, o se la prestar sens cap de problèma dins la cort de recreacion. Ieu me sovèni qu’èra participativa, èra pas rare d’èstre una detzenat sus una sola consòla, siá a suportar lo que jogava en ensajant de devinhar çò que se passava sul pichon escranh esclairat artesanalament, a 4 nivèls de gris que preniam per de color vertadièra, siá en se la fasent passar, e cadun i jogava a torn de ròtle, 5, 10 minutas o fins a perdre. La sola concurrenta del moment èra la GameGear, en color benlèu, mas que valiá dos còps mai e que caliá daissar brancada tot lo temps per pas que s’arrèste net.

Pokemon

Es dangeros d’anar solet dins las erbas nautas !

Sens oblidar qu’es aquesta consòla que propulsèt e popularisèt de jòcs, a n’en noirrir la cultura populara quitament. Mario e Link existavan ja, mas es perque sortiguèron de la sorna tele de la cambra escura d’un adò acneic per se passejar per carrièras que venguèron de caras conegudas de totes al meteis nivèl que Tintin o Astérix. E parli pas de Tetris, jòc rus, simbòl istoric de la casuda del Mur en 89, per totjorn estacat a sa consòla e que faguèt comprene al monde que lo videojòc podiá, tanben, èstre un afar de neurònes, e mai d’adultes. La quita fin de vida del GameBoy foguèt un succès, amb l’aparicion tardièra de la primièra generacion de Pokemon, lo jòc immersiu e plan fotut que faguèt en sòrta que la generacion GameBoy seguès l’evolucion de son medià e contunhès de jogar a de causas de mai en mai avançadas. Es un pauc en causa, o gràcia, a aquò que vos en parli uèi, d’alhors. Lo GameBoy es pas mòrt, s’es transformat, al mitan d’un fum de copias, en GameBoy Color, Advance, puèi las actualas Nintendo DS e 3DS que dèvon a pauc près tot a lor aujola.

D’alhors, vos vau dire, sabi qu’es dins un tirador, abrigada del temps (pas que n’aja besonh, solida qu’es) e auriái quatre pilas LR6 jos la man l’i tornariái per una pichona partida, aital, pel fun. De còps lo provèrbi a rason : es dins los vièlhs topins que s’amusam lo mai !