Chaspaires de maneta, picanhaires de b… Chaspaires de maneta… ? Mas es que per de bon, sètz de chaspaires de maneta ? O de clavièr al mens, o de telefonet, o que que siá que permeta de jogar als videojòcs ?
Benlèu pas, e dempuèi un an que fau aquesta cronica, benlèu que m’adreissi a de monde que l’i coneisson pas res e fau partatjar un passion meuna que tot lo monde s’en freta reialament lo ventre amb una WiiMote. Ai, sic transit gloria mundi, gròssa-gròssa remesa en question. Pertant, per m’ajudar, pòdi dire que, estatisticament, de jogaires n’i auriá mai de la mitat d’entre vosautres. E òc, que 55% dels franceses jògan als videojòcs. Mas de qué parlam ? E ont comença, e ont s’arrèsta lo videojòc ? I a los que jògan sus consòlas, dins lor salon, que se fan de partidas entre amics de temps en temps, los que s’i bòtan cada ser, al fial de tot çò que sortís, los quitament que se fargan eles-meteisses un PC de competicion e que tiran lor léser cap a un nivèl qu’es casiment de trabalh talament i passan de temps. Puèi i a los que se fan un pichon Solitari sul telefonet, o un CandyCrush sus l’IPhone lo matin dins lo bus o lo metrò en anant al trabalh. Los que van jogar un còp l’an amb lor dròlle a la Wii perque es familial, o de temps en quora a la DS, perque lor rapèla la GameBoy, sabètz, l’anciana, la « grisa » coma disián, que tot lo monde i jogava a Tetris dessus. En gròs, i a los gamers, los hardcore gamers e puèi i a los casuals, mai pejorativament los « casús », los jogaires ocasionals. Aquesta desseparacion entre doas categorias de jogaires es en tot cas una idèia plan espandida. Mas a ieu m’agrada pas.
Las causas son jamai tant simplas. E prendrai un exemple, un jòc sol, conegut, Animal Crossing. Es un dels jòcs los mai citats quora se parla de jòc casual a l’ora d’ara. Lo principi es simplàs : viure. Puslèu se daissar anar, en seguent de principis filosoficòs-culturals a l’asiatica (lo jòc es japonés). I a pas de tòca, pas d’objectiu final al jòc. S’i pòt pas morir, s’i podèm pas batre, se podèm pas nafrar. Cal juste far viure e evoluir son personatge, dins un vilatge colorat, plen de personatges mai simpatics los uns que los autres, amb los quals es possible de discutir, escambiar d’objèctes…que en mai vos fan lo morre quora los vesitatz pas pro sovent. E òc, que lo jòc se debana en temps real e quora i jogatz pas, la vila contunha de crèisser e de cambiar. Mas es pas grèu, avètz de tot biais pas res a perdre e pas grand-causa a i ganhar tanpauc. Après, es vertat qu’avètz un ostal, e se lo volètz far polit coma cal, i deurètz trabalhar un pauc, crompar de mubles, de tapisses, comandar d’òbras. Mas prendrà lo temps que prendrà è, sèm pas preissats. En esperant, podèm anar a la pesca, a la caça als parpalhòls, far de sotada per trapar d’orsins, plantar de flors dins l’òrt, cavar per trapar de fossiles, far las botigas per se vestir a la cool. Lo ritme es talament lent, que, s’èra pas evident qu’èra japonés, se creiriam en Soissa. Mas basta de clichés.
En pausant lo decòr d’Animal Crossing, vos vèni d’expausar las basas del jòc ocasional, o casual en franglés : pas de challenge, pas de fin a aténher, apròcha simpla, per totes los publics, sens necessitat d’i passar tròp de temps. Pertant, s’i fasèm pas mèfi, aquel jòc e los autres d’aquela mena, pensi notadament a Candy Crush, vos pòdon far passar del costat del gaming dur. Se volètz tot descobrir d’Animal Crossing, aver l’ostal lo mai polit, anatz encadenar las presas a la pesca per vendre lo peis, i passar d’oras, tornar cada jorn dins vòstre vilatge per far totas las interaccions qu’es possible d’i far, per obténer totjorn mai d’objèctes, çò que vos menarà a una colleccionita aguda, que podrà venir un challenge vertadièr, çò qu’èra pas previst a la debuta. Una competicion se podrà quitament botar en plaça amb d’autres jogaires, la corsa al vilatge o a l’ostal lo mai polit. Es a n’aquel qu’anirà lo mai luènh.
Ieu o disi : mesfisatz-vos dels videojòcs que cresèm que ne son pas e mai que mai basta de barradissas e de trencaduras. Lo videojòc es tanben çò que ne fasèm : es completament possible de jogar a un jòc dificile e pregond ocasionalament e a un jòc dich casual de biais ferotge e asocial. Quitament quora demòra sus l’Iphonet. En tèrmis videòludics, lo supòrt fa pas lo rapòrt !
Sus aquela refleccion vos daissi, ai ma millèna babaròta d’espinglar e d’amics m’espèran per una session de pesca al requin-balena e doncas me dèvi anar crompar un malhòt de banh.