Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Un còp èran dos fraires, un grand e un pichon, que vivián dins un vilatjon e trabalhavan plan dur dempuèi que lor maire moriguèt en mar en cabussant de la freula barca de pesca. Puèi, foguèt al torn del paire. Tombèt plan malaute e lo metge diguèt que sola la saba d’un aubre enfachilhat lo podiá salvar. Lo sol esper dels dròlles èra de partir en quista del remèdi, luènh, plan luènh, de l’autre costat de las montanhas e de la mar, e segur qu’en camin la Mòrt los acompanhariá…

Un polit paisatge, amb de colors automnalas qu’an tanben un sens dins l’istòria…Pas d’ensard !

Amics de la bona umor, de la jòia e de l’estrambòrd vaquí lo sinopsis de Brothers : a Tale of Two Sons, un pichon jòc plan particular que val lo còp d’uèlh.
Vos podètz ja dobtar que, a la vista del resumit que vos faguèri e mai del títol del jòc, s’agirà aquí d’una narracion de conte. Podriam mema redusir lo camp als contes nordics, escandinaves e alemands, aqueles d’autres fraires, los Grimm, o de Andersen. I trobam tanben un costat un pauc epic e heroic fantasy que repelarà Bilbo lo Hobbit, lo conte fach per Tolkien per son filh e que tornava ja prene d’elements del folclòre nordic. Son de mecanicas de conte qu’an pas paur de s’enfrentar a de costats mai negres del monde e ont la mòrt es sovent una fatalitat, una preséncia regulara dins la narracion, çò que fa un pauc la diferéncia amb los contes del Sud d’Euròpa, mai doces, mai leugièrs.

Lo passatge que disi. De que se sentir un pauc pichon.

Dins Tale of Two Sons, los dos personatges principals taversaràn de paisatges plan diferents que corespondon gaireben totes a de causas tiradas de la mitologia escandinava : vilatges de bòrd de mar, castèls pincats sus de bauces, fargas sosterranas. Ieu bòti una mencion especiala, mai lo labèl « buf-copat » a una sequéncia ont arriban dins una valada joncada de guerrièrs gigants, en armas e armaduras. Jamai saurem perque son aquí, e quala batèsta imbecila los butèt a s’entrecrebar totes aquí, dins un canton perdut d’un monde que sembla patir de mila mals. La sola causa que podrem far es se dobrir un passatge, entre los braces, las cambas desmesuradas, las sagetas largas coma d’aubrissons, los pès trempats per un riu de sang que raja sens fin, e los corbasses que se trufan de tu. Impressionant. Bon per contra, z’ai ja dich, es pas exactament lo jòc al qual cal jogar se sètz en fasa depressiva, i a pauc de risca que vos garisca. Es clarament pas lo jòc lo mai risolièr de l’annada, son objectiu es mai de vos en botar plen los uèlhs amb de paisatges miraudioses e de vos tirar qualquas lagremas amb una istòria a la Dickens. En mai d’aquò, es cortet, vos caldrà mens de 4 oras per ne far lo torn, e es pas francament dificile, amb d’enigmas tant plan amagadas dins l’environament qu’un enfant de tres ans que jòga al cluquet amb d’agents de la NSA. Mas l’interés n’es alhors.

Se cal pas fisar a las aparéncias, es un amic. Mai a de problèmas tarribles el tanben…

Dins son gameplay, per exemple, una noveutat coma s’en vei rarament, e a l’encòp un biais de far que pega al principi mema del jòc. D’acostuma, dins un jòc, controlatz un personatge, e un sol. Los botons de vòstra maneta li fan far de causas e los joysticks lo dirigisson. Es aital dempuèi 25 ans, a priori es pas deman que cambiarà. Mas aquí vos es perpausat de dirigir los dos fraires. A l’encòp, e a egalitat, cadun se partatja una mitat de maneta, a esquerra pel grand e a drecha pel mai pichon. Se deuràn seguir en permanéncia, s’entre-ajudar e jogar sus lor complementaritat, entre la fòrça de l’un e lo gabarit de l’autre. Un jòc en cooperacion a tot sol, es puslèu original. Atencion per contra, se sètz coma ieu e qu’avètz de problèmas de psico-motricitat, las 10 primièras minutas d’aquel gameplay assimetric seràn un torment mental de pas creire. Un pichon manca de coordinacion dins las mans e mai lo fach que cal aver un uèlh sus cada personatge seràn l’ocasion de sentir vòstres emisfèris cervelièrs se desseparar dins un grand cracinament sord, sens comptar un risc potencial de strabisme divergent. Mas un còp passat tot aquò lo jòc ven un plaser, fluide, ont tot s’encadena amb un ritme sostengut de longa, fins a la fin o, (vau ensajar de pas tròp vos en dire) aqueste sistèmi s’arresta d’un còp de fonccionar, çò que vos provocarà una autra granda esquinçada mentala. Un jòc bastit al milimètre doncas, equilibrat, inteligent e poetic, una pichona meravilha a pas car que vos conselhi.

Ara vos daissi, me cal anar a l’oculista, que dempuèi qu’ai jogat a Brothers : a Tale of Two Sons, mos uelhs se son blocat dins una posicion inconfortabla e lo monde per carrièras me prenon ara per Joan-Pau Sartre… e vertat es que comenci d’aver un pauc la nausea.