Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Ah, la simulacion ! Lo plaser que i a, dins un videòjòc, a jogar a èsser qualqu’un mai, amb tota l’immersion que permet lo mèdia, per viure d’aventuras a vos copar lo buf mas pas la bufa, per ne prene plen las retinas, las sinapsis o tota autra partida de vòstra anatomia se jamai tombatz sus un afar vertadièrament dificile. Imaginatz un pauc : aventurièr dins Lara Croft, calfaire-liuraire dins GTA, cow-boy dins Red Dead Redemtpion, hacker dins Watchdogs, salvaire de la galaxia e capitèni de vaissèl dins Mass Effect, jedi dins los Star Wars, Batman dins Batman, Diu dins Black&White, e enfin garda-forestièr, dins Firewatch !
Òc, alara es vertat que quitament dich coma aquò es pas exactament excitant. En mai Henry es qualqu’un de supèr normal : la quarantena, graissonet, en fasa de separacion d’amb sa femna, es vengut garda-forestièr sasonièr un pauc coma aquò, per se cambiar las idèias, s’isolar, soscar, e benlèu plorar un pauc. E aquò per èsser isolat, serà isolat, solet dins sa cabana a pilòts a susvelhar son canton de pargue natural, lo Yellowstone segurament, per pas que prenga fuòc. Sa sola companha de solesa se sona Delilah, una tutriça invisibla, blocada qu’es ela tanben dins una autra cabana a pilòts, mas plan presenta, vist que se pòt parlar amb ela de longa, per l’intermediari d’un talkie-walkie. Una accion contextuala que representa l’essencial del jòc, tant val dire que l’aventura de Firewatch es mai que mai interiora.
Aquò necessita doncas una qualitat d’escritura granda per téner lo cap, e es lo cas aquí, amb una progression narrativa creissenta e l’installacion progressiva d’un climat fantastic leugièr que ven far la contrària a la normalitat del personatge principal e a la simplicitat dels grafismes. Atencion, quand disi fantastic s’agís pas brica de veire de causas irrealas, non, tot dins Firewatch es finalament realista, a començar per la referéncia a de grands fuòcs que flambèron efectivament una part del Yellowstone dins las annadas 80. Tota l’istòria es credibla perque justament s’en vai jamai tròp del costat del spectacular, mas coma la vivèm pels uèlhs d’un personatge normal un bricon depressiu sufís a manténer la tension las qualquas oretas que dura l’experiéncia. Coma dins una novèla fantastica a la Buzzati o Maupassant, i a un enfonzament gradual dins lo mistèri, fins al desnosament final que lèva tota ambiguitat sus la realitat de çò que se ven de passar. Me perdonaretz de demorar volontàriament evasiu mas es que vos vòli pas maganhar çò que fa la sal de l’istòria, se per cas vos i voliatz ensajar.
Lo vos conselhariái, o en tot cas lo conselhariái a un public adulte, que cèrca una experiéncia unica pas tròp manja-temps, en acòrdi per se far un pauc segotir la ment e los sentits, en integrant lo fach que riscatz d’aver sus la lenga un cèrte gost d’impotença pro rare dins lo vidèojòc.
Sus aquò vos daissi, vèsi a las gemèlas que i a una còla de tipes en blanc encapuchonats que començan de far cramar de grandas croses dins lo prat en bas, me cal anar encadrar tot aquò, an pas vist los panèls o qué ?