Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Esiti dempuèi bravament de temps a vos far una cronica sus un jòc que sabi pas – e soi pas lo sol dins aquel cas – per qual costat agafar, tant sèm sus la talvèra, mai benlèu al delai, de las acostumas fin finala ronronantas del mèdia videoludic.

Aquel jòc se ditz Undertale. N’ai ausit parlar, coma plan de monde, pel boca a aurelha e una prensa especializada ditirambica al seu subjècte e m’a rebutat d’en primièr, coma plan de monde, per son costat graficament afrós, i a pas d’autre mot. Farlabicada a la man, l’estetica de Undertale es de còps quitament pièger que çò que se fasiá del temps del 8-bit (entre 80 e 90, amb per exemple la primièra Nintendo, la Master System o l’Atari), mentre qu’es sortit pel primièr còp… en 2015. Disi pel primièr còp que amb son succès considerable e son pés mai que leugièr (forçadament…) Undertale tornèt sortir sus totes los supòrts possibles. Amb totjorn lo meteis succès.

Es clar doncas que son pas los grafismes l’interès pregond del jòc, qu’es en mai d’aquò plan cortet. Qué alara ? Es çò qu’anam ensajar de comprene amassa, e disi pas que i arribarem, atencion OVNI.

Undertale es l’istòria d’un drollet que cabussa del nòstre monde dins lo monde d’en dejós, poblat pels mostres que son ara en guèrra amb los umans. Es reculhit per Tauriel, una brava mostressa afectuosa (un pauc tròp de còps) que li ensenherà doas o tres causas sus son monde abans que lo drollet (sens nom) la laisse per ensajar de tornar a la susfàcia, dins son monde a el. Evidentament, pas res se passarà coma previst.

En camin, lo drollet encontrarà de mostres, d’estatjants d’aquel reialme de l’en dejós, amistoses o pas. Per èsser mai precís, lo fach que sián amistoses o non dependrà de vos e de cossí decidiretz de los tractar. La caracteristica principala d’Undertale, en defòra de son estetica particulara es un sistèma de combat… particular tanben. Cada rencontre amb un mostre dobrirà una interfàcia de combat que menarà pas forçadament a un combat per de bon, mas que menarà sistematicament a un biais de minijòc d’adreça, diferent a cada còpPerque cada mostre del jòc es diferent, a d’accions diferentas e es possible de totes los desfar de biais diferent. Aital, se pòt discutir, dialogar, galejar, flatar, fringar quitament e una o mai d’una d’aquelas accions podrà (con)véncer lo mostre encontrat, vos en podretz quitament far d’amics ! Es tanben possible de far mòstra d’una violéncia freda e sistematica e de tuar totes los mostres quitament los que se defendon pas, mas vos dobtatz plan que tot aquò se pagarà. E a l’opausat es possible d’acabar lo jòc sens aver fach rajar la sang.

Cada accion pòt doncas aver de consequéncias, bonas o marridas, fins a ne cambiar la fin del jòc… e fins a ne cambiar las partidas d’aprèp ! Undertale per aquò pren a revèrs de mecanicas de RPG tradicionalas, se’n trufa amb un plaser bèl assumit e quitament clamat mantuns còps dins las espetadas frequentas del quatren mur. De metaficcion que pren en compte las accions passadas e jutja los jogaires, Undertale ne ven lèu un metajòc qu’ensaja de comprene las mecanicas de d’unes videojòcs « tradicionals », los dissèca a còr obèrt e de còps los jutja, lors clichès, lors incoeréncias, lors problèmas d’identitat…

Parodic en aparéncia, Undertale conta plan de causas intelligentas en sos-man, bolèga, truca e esmòu lo jogaire, emportat dins una mena de folia de còps absurda e salpicada d’umor british, de còps pregondament malsana, a un punt rarament atench per un videojòc. Dins totes los cases aquel jòc que s’afranquís de convenéncias, fargat per un tipe tot sol, amb per soleta e pasmens eslonhada referéncia lo mitic EarthBound pòt pas daissar degun indiferent.

Ieu, per exemple, me daissèt pas indiferent. Soi plan incapable de vos dire çò que n’ai pensat, çò que m’a provocat, mas m’a pas daissat indiferent.

Sus aquò vos daissi, que me cal anar far de… causas. Amb… de mostres.