Ah… sabi pas vos, mas Michelangelo m’a totjorn tustat sul sistèmi. Es immature, inutile, es aquí sonque per la galejada e lo necessari quotà de tortuga amb bandanà irantge e en mai fa lo kéké amb son nunchaku. Mas un jorn un fals moviment, e acabarà coma sul dessenh. Ieu lo mai aimat aquò èra Leonardo. Leonardo es cool, sap tot far.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Estranhament es un film amb de personatges totes blaus que marquèt l’entrada dels lèsers videòludics dins los temps de las tres dimensions. E parli pas dels Schtroumpfs, adaptacion pietadosa que me fa encara far de cacha-vièlhas la nuèch, en tres dimensions tanben.
En tèrmis de videojòcs es per la mai pichona pòrta qu’arriba la tresena dimension. Per Nintendo, mai exactament, qu’a totjorn agut una istòria d’amor amb l’innovacion, quitament se, de còps que i a, foguèt d’amor de lonh, òm se sovendrà de sa Wii, graficament febla que gerissiá pas la Nauta Definicion, al contre-corrent complet de totes los concurrents.
Sortida en 2011, la darrièra generacion de consòlas portablas de la marca japonesa, 3DS, ofrís una gestion de las tres dimensions segon lo principi d’autò-estereòscopia. Es a dire que i a pas mai besonh d’accessòris, de qualqua luneta que siá, per legir la videò, que l’imatge n’es dedoblat e decalat leugièrament, çò que balha un efièch de pregondor. Es un principi vièlh coma lo cinemà himself e es finalament lo principi de maites efièchs d’optica amb los quals se jòga dempuèi d’annadas. Mercés Wikipedia.
Aqui de que sembla.
Bon, amb aquel sistèma que mòstra plan a qual punt nòstre cervèl es nèci, fa totjorn plaser, va sens dire que fa pas bon èstre bòrni, si que non, ben l’imatge serà juste fosc.
Urosament la bèstia permet de reglar lo nivèl de pregondor de l’efièch 3D o de lo suprimir completament. Nòstres uèlhs umans serián aparentament pas tot a fet acostumats a se far enganar aital, e lo sistèma se supòrta diferentament segon las personas. Ieu, va plan.
A l’usatge, es pro intuitiu e pro agradiu. A condicion d’èstre plan en fàcia de l’ecran. Çò que pausa problèma dins qualquas aplicacions de la maquina, que son en giroscopia en mai de l’estereòscopia e que damandan doncas de tenir la consòla braces tenduts e de la virar dins totes lo sens. L’imatge en 3 dimensions ne patís a cada còp. Tanben, vos desconselhi de far aquò dins lo tren, dins un luòc public o al volant de vòstra veitura. Jà perque es un pauc dangierós, mai subretot perqué aurètz l’aire con, e pro per acabar sus Youtube e los bestisièrs televisuals, me podètz creire. Sens comptar que l’estereòscopia per intermiténcia que la manòbra mancarà pas de provocar a totas las escasenças de far tornar vòstre repais, en tres dimensions tanben.
Aquí pel costat tres dimensions, si que non avèm lo doble ecran de la generacion precedenta e son dessenh, en ajustar juste un joystick, e una consòla subre-connectada, a internet coma a las autras consòlas que passan a proximitat. E un podomètre. Important, lo podomètre.
E si que non, m’anatz dire, cossí se passa nivèl contengut ? Ben, per tot vos dire, cerqui encara. A despart de las aplicacions de debuta botadas en avant per vendre, e de qualquas chucadas e rechucadas d’ancians succès sauça tres dimensions, i a pas grand-causa. E per una consòla sortida i a mai d’un an ara, lo manca comença de se far sentir. Coma auriá poscut dire Einstein s’èra de la generacion geek :
« Lo grand voide, en 3 dimensions, pareis encara mai pregond. »
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
M.M.O. Aqui tres lètras que tot gamer que se respècta ne coneis plan la significacion, al mens d’aver passat las dètz darrièras annadas dins la cava d’una sala d’arcada ela-meteissa perduda al pus fons del continent antartic, que dèu èstre, me pensi, a pauc près lo darrièr sus tèrra ont una conneccion internet naut-debit es pas una evidéncia. Amb benlèu dos platèus loserians e tres baumas peiregòrdas. Doncas a l’atencion dels malmaridats e dels loserians, o dels malmaridats loserians -sabèm pas jamai amb lo rescalfament climatic- me sentissi obligat de vos tornar balhar la significacion de MMO. Massively Multiplayer Online. Bon, vòl plan dire çò que sembla, mas se per cas, nòstre malmaridat loserian èra tanben una tenca en inglés, li balhi la revirada : Multijogaire de massa en linha. En general es seguit de RPG, lo jòc de ròtle, mas es finalament pas totjorn lo cas. Encara que, dins la categoria dels jòcs que se jògan exclusivament en linha, se destacan mai que mai los jòcs de ròtle, aqueles ont cal crear e far evoluir un personatge al contact d’una comunautat mitat reala mitat virtuala, e, evidentament, totes auràn en cap, manca benlèu nòstre desconnectat loserian, lo mai famós de totes, World of Warcraft.
De còps que i a es polit…
A pauc près tot es jà estat dich sus lo rotlèu-compressor del videojòc, lo melhor coma lo pièger, e doncas ne parlarai pas. I a juste un detalh que m’interessa : l’univèrs. Lo monde de Warcraft es a la debuta un monde medieval fantastic pro classic que vei òmes, òrcs, èlfes, mòrt-vivents e qualquas bestiòlas mai se fotre sus lo morre, amb juste un briconèl d’umor parodic. Tolkien escrich per de geeks de facultat, qué. Bon, es evidentament un resumit de resumit, fach amb amor e tota la marrida fe que ne soi capable, pasmens podrètz remarcar coma aquèla sola descripcion se pòt aplicar a la granda majoritat dels MMO sortits darrièrament.
…e de còps es un rambalh de pas creire.
Guild Wars 2, per exemple, que la prensa especializada pensa a mand de concurrençar World of Warcraft sus son terrenh. Que i arribe o pas, vos vau dire la vertat : m’en tusti los pès amb mon baston de magician, m’en piqui las cuèissas amb mon collièr de dents d’òrc, m’en bati las espatlas amb las espadrilhas de la faccion umana, en brèu : m’en foti. Mas me pòdi pas empachar de remarcar la dificultat qu’existís a sortir de l’encastre medieval fantastic. Degun diguèt pas jamai que l’heroic fantasy se viviá sonque en armadura de fèr, o mema que los MMORPG devián forçadament seguir los còdis de l’heroic fantasy. Pertant, los MMORPG se passan sovent dins aqueste univèrs, e mai qu’aquò : los que fonccionan s’i passan totjorn. Ne prèni coma testimòni Star Wars : The Old Republic, pro recent tanben, qu’a vist sa comunautat de jogaires demesir progressivament dins l’annada, e qu’èra pertant basat sus un univèrs de sciéncia-ficcion coerent, ric e conegut. La sola question economica, pertocant a la gestion dels abonaments mensuals pòt pas sufir a balhar una responsa. Quand i soscam, es pro paradoxal qu’aquèla fòrma, per principi dobèrta e evolutiva, s’embarre dins un sol tipe d’univèrs representat.
Alara, lo MMORPG, presonièr del medieval-fantastic ?
Soi content de ieu, aquela question pas colha amaga lo fach que joguèri pas a Guild Wars 2 mas ne voliái parlar sens qu’aquò se vegès…
Aquel es un pauc diferent, ja.
A ieu, m’agrada Doctors de Trobar. Es fresc e novèl, per de musica occitana, fa plaser. Coma lo projècte m’interessava, lo seguissi dempuèi la debuta, e ai poscut, pro lèu, ne far un article-critica pel Jornalet.
http://www.jornalet.com/nova/1137/de-sicart-a-biggie-lo-retorn-dei-doctors-de-trobar
A ieu m’agrada la critica, la vertadièra vòli dire. Es pas forçadament negatiu, es sasir a ajudar a far sasir lo contèxte de creacion d’una òbra : perque, coma es estada facha. Es pas sonque botar una etiqueta qualitativa, quitament s’es importent, es tanben de mediacion. Aqui per exemple, per Doctors es necessari de parlar de las originas del projècte, de l’enveja que i a darrièr, de la cultura musicala que i a darrièr, que los occitanofònes son pas forçadament d’afogats de hip-hop e mai siague un genre fòrça representat. L’invèrsa seriá tanben interessat : far descobrir al public hip-hop lo hip-hop occitan e l’explicar. Mas soi pas ieu qu’o farai aqueste còp !
Anem, del ròtle de la critica, vos en tornarai parlar…
Sabi pas d’ont ven aquela expression de « Ratamar », mas va plan a la vila de Besièrs. Es un pauc la resèrva occitana de ratamars. Mas soi pas ieu l’especialista, cal demandar a Yellow Spliff.
J’ai eu une idée géniale, mais comme mon génie est plutôt du type diesel, je l’ai eue un peu tard : commercialiser un « Calendrier de l’Avent spécial fin du monde ». On l’arrête au 21, on économise sur les jours superflus, mais on vend au même prix. Y a pas de petit profit.
En prime, on pourrait y mettre des cadeaux en conséquence : un mini-couteau suisse, de la ficelle, une mini-boîte de haricots… tout ce qu’il faut pour survivre après la catastrophe.
Dans la foulée, j’aurais pu vendre des agenda « Nouvel an 0 », résistants à tout, avec un petit espace pour chaque jour laisser des notes à la postérité. Un peu plus tard, je les aurais reprises, et éditées sous le nom de « Bible de Bugarach : Trucs & astuces pour reconstruire une civilisation ». Y a vraiment pas de petit profit.
Mais en vrai, j’vais pas me gâcher la vie, je compte bien profiter comme tout un chacun de ma fin du monde, calé sur mon canap’ devant la télé 16/9, que j’aurais récupérée le matin même en cassant quelque vitrine, porté par les émeutes hystériques qui ne manquent jamais de survenir à l’approche de ce type d’événements.
Hannibal Lectoure, le Dépeceur de melons du Gers, a encore frappé. Cette nuit, c’est bien la totalité de la récolte de Monsieur Moulineau, éleveur de melons de père en fils depuis 2002 qui a été assaillie et proprement égorgée. « Un désastre » répète-t-il. « Cet homme n’a pas de coeur ».
La police maraîchère n’a toujours pas pu remettre la main sur le Dépeceur depuis son évasion spectaculaire de la prison de Frêne, où il avait, c’est encore dans toutes les mémoires, scié les barreaux avec un poireau.
Le Nouveau Détective Végétarien
édition du 12-06-2012
Alors, il paraîtrait que le bleu dit « bleu réseau social », que l’on retrouve chez Facebook, Twitter, Skype, et d’autres, aurait été choisi car cette couleur a la capacité d’endormir le cerveau. C’est du chromoforme, quoi.
Maintenant, regardez bien autour de vous, tous ces petits nuages, ce ciel étoilé… Vous sentez vos paupières lourdes… très bien… vous ne pensez plus à rien… comme un prime-time un samedi soir sur TF1… pareil…
Maintenant, vous allez écrire votre numéro de carte bleue dans les commentaires en dessous… A votre réveil, vous ne vous souviendrez de rien… Voilà, comme ça c’est bien.
Je pourrais aussi vous parler du pouvoir caché des Potonors sur le cerveau, mais je crois que le CSA me lit.
Es que los catars serián pas lo « sòmi eretic » de qualques occitanistas ?
Est-ce qu’il faut des atomes crochus pour bosser en centrale nucléaire ?