Tòca-Maneta 42 – La lei del Tallion

Posted on 16 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

SPOILER

E uèi anam parlar tot a fet seriosament de respècte d’òbra originala o de cossí fargar de contengut novèl e interessant a partir d’una matièra ja chucada fins a la mesolha. La matièra en question es l’òbra de Tolkien, facha de romans epics, de contes e de plan d’autras causas mai o mens definidas qu’aguèron per tòca de descriure lo mai precisament possible un univèrs totalament inventat mas pasmens totalament coeerent. Tot lo monde legiguèt pas los libres del Senhor dels Anèls que, per tant interessants que siaguèsson, son d’un nivèl de cagantituda rarament egalat, degut mai que mai a una traduccion francesa tròp…francesa justament. Seretz uroses d’aprene que son a ne far una autra, mai modèrna, çò que deuriá èsser l’ocasion de descobrir o tornar descobrir lo libre fondator de l’heroic-fantasy modèrna. Per contra, coneissètz segurament los films, de Peter Jackson, una primièra trilogia senhoresca de bona factura, seguida d’una trilogia hobbitesca a l’interés inversament proporcional a l’espèra suscitada.

Ten, una vielha coneissença

Lo jòc La Tèrra del Mitan : l’Ombra del Mordòr es a la crotzada de l’òbra literària e de l’òbra filmica, tòrna préner, per de questions de dreches, l’estetica de la segonda en recuperant d’elements scenaristics de la primièra, mas en amenatjant una istòria nòva dins un trauc cronologic daissat per Tolkien e sos successors. L’idèia es pas marrida, e es quitament capitada, perque sortissèm de l’encastre de l’adaptacion conament bèstia e limitada en videojòc a una creacion que seguís la logica non-lineària del mèdia, forçadament diferenta dins son anar qu’un libre o qu’un film. Lo jòc es polit, çò qu’èra pas ganhat, vist que se debana en Mordòr, es a dire la tèrra la mai desolada descricha per Tolkien, doncas pas briga polida a la debuta, regaudissent de jogar e puslèu pregond dins son gameplay. Es viu, sens gaire de pausas, e lo monde, clafit de missants orcs, se mòu en permanéncia a l’entorn del personatge principal. Lo personatge principal, justament, se sona Tallion, es un rodaire e…morís a la debuta del jòc. Mèrda. Mas non, perque en fach, l’esperit d’un ancian èlf pren possession de son còs e l’empacha de morir, en li balhant de fòrças suplementàrias e gaireben subre-naturalas.

Un que merita son nom.

E es aquí que se pausa lo problèma del respècte de l’òbra originala : aquò, dins Tolkien, es impossible. Non solament l’èlf en question a pas aqueste poder a un sol moment, sens comptar que al moment que se debana lo jòc es ja mòrt dempuèi qualques millenaris e sepelit 6 pès al mitan de la Tèrra del Mitan, mas aquest fenomèn magic es pas jamai present dins libres o films. Auriá donat del Senhor dels Anèls un cort-metratge de la mena : « pren l’anèl, dintra dins lo Mordòr, chapla tot lo monde e FIN ». Cinc minutas tòp cronò. A aquò podèm apondre tanben la preséncia de bèstias creadas pel jòc, coma los Caragors, que son finalament aquí pas que per servir de caval a Tallion e lo cambiar de temps en temps d’enemics. Aquò al mitan d’autras reférencias a l’òbra originala, elas fondadas per contra. Mas es que es un problèma ? Per ieu non, a partir del moment que l’irrespècte servís la creacion e dona un produch que pòrta un molon de novèltats dins un univèrs ja conegut e apreciat. Pensi qu’auriá plan mens fonccionat dins un univèrs juste creat per l’ocasion, sens autre background. Apreciam aquí, per exemple, de s’enfrentar a tota una armada d’orcs, que seguisson un sistèma ierarquic abotit, amb de traisons intèrnas qu’avèm la possibilitat de provocar, de caras vertadièras e unicas, de pichons noms risolièrs de la mena « Grumog-l’esclafaire-de-nenons » o « Bruthold-pas-content » e tanben lo fach que se vos vençon ganhon de galons e se reorganizan del temps que sètz remandats un pauc mai luènh. Èran de possibilitats daissadas per l’òbra originala, pauc expleitadas pels films e aqui trabalhadas a fons. Mai aquò’s pas que mon vejaire, e soi benlèu mens cotigós sul mèstre Tolkien que d’autres !

Sus aquò vos daissi, i a Brandadur-lo-Biflaire qu’a tratat ma maire, li vau anar reglar son compte a aquesta salopariá !

Tòca-Maneta 41 – Una Witch Lorrena

Posted on 9 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Òc, o sabi, fa plan de temps qu’èri pas tornat, mas vos en dobtatz coma soi nascut dins un banh de marrida fe ai una explicacion ja prèsta, e coma lo pair Nadal se tòrni es amb ma biaça plena de presents ! De presents que vos caldrà crompar, es pas los Videojòcs del Còr aquí.
Mon explicacion per aqueste còp serà aquela : soi tombat dins los corredors del temps, dins un país de fachilièras mas mai que mai de desenfachilhaires, dins un país ont se pòt far petar un cap coma lo tap d’una botelha de champ’, e menar un eretic al lenhièr sens esmòure mai qu’aquò la populacion locala, un país que, en un mot, me cambia plan del meu costumièr, qu’es lo País Polit dels Potonorses, coma cadun sap. Los que jògan auràn reconegut aquí lo monde de The Witcher : Wild Hunt, un dels jòcs mai esperats, e a rason, de l’annada 2015.

Un caçaire de primas nomenat Dujangoth Frett. E, plan segur…

Pas que siá revolucionari, notatz plan, i a gaire d’originalitats dins aquel jòc d’heroic fantasy en monde dobèrt coma comença de n’i aver a molon, mas cal plan reconèisser que çò que fa o fa plan. Al nivèl scenaristic primièr, perque l’i vesèm de longa lo fach que lo jòc siá una adaptacion d’una seria de romans escrichs per Andrzej Sapkowski, un polonés. Pas una linha de dialòg fòra-subjèct, pas una quista que passe sens esvelhar un minimum d’interès, quitament la mai segondària, pas una istòria personala d’un figurant rolesc qu’anatz crotzar per azard que sentisca pas lo background folhat. D’un talent rare, l’escritura de The Witcher buta cap a la dark fantasy, jos-genre de l’heroic fantasy que defugís lo maniqueisme per un esquemà complèxe d’accions e de decisions qu’entrainan de consequéncias en cadena malaisadas de preveire e doncas d’empachar. Lo « Witcher » del titol, lo sorcelaire, Geralt de Riv, es un bon caçaire mas son intelligéncia es sus d’unes plans un pauc limitada, puèi es plan sovent que serà guidat mai per sa passion, per pas dire mai, que per sa rason. Aquò fa que se tròba plan sovent enfrentat a de batèstas politicas supèr-complicadas a las qualas farà tot per escapar sens, de còps, i arribar, una posicion que nos tòrna menar, en tant que jogaire, a aquela d’un gran de sabla dins un univèrs que podriá existir sens nòstra preséncia o a tot lo mens qu’aquò fariá pas anar pièger. La tòca de Geralt es pas de salvar lo monde, es de se salvar el-meteis e las qualquas personas qu’estima. Es completament egoista dins un monde qu’obliga a l’èsser, e qu’obliga a trantalhar en permanéncia entre lo negre e lo blanc, e encara, quora aquestas concepcions an encara un significat…

Segondament, es cool d’èsser Geralt de Riv (bon, avèm pas la causida) perque es cool d’èsser un sorcelaire. Es quand mema pro rare de jogar un caçaire, tipe caçaire d’aquí, qu’auriá tanben las competéncias del seu gós. Emplaçatz lo fusilh per una espasa e auretz una idèia de çò qu’es lo mestièr de nòstre Geralt : lo monde lo pagan per anar tuar los monstres que mancan jamai d’espaurugar tota una region. E doncas vos cal passar de temps a cercar las pesadas, e recampar d’indicis, a seguir las odors a la flaira, a tendre de trapèlas, per identificar lo monstre en question, demest un bestiari plan fornit en òrras bestiassas, puèi a li cremar son nís, a li crebar sos pichons e lo maudire sus dètz generacions, aquela raça de demòni de sa maire la… hum, perdon. En brèu Geralt es un pistaire de tria, e sas competéncias per seguir la salvatgina seràn tanben utilizadas per tornar trobar d’umans plan umans, dins las (grandas) vilas del jòc : de raubaires, de murtrièrs, o juste de testimònis utiles a la quista personala del personatge. Un costat « Sherlock al país de Conan lo Barbare » qu’es puslèu fresc !

Lo Gwynt es un vertadièr jòc dins lo jòc.

Sabi, aviái començat en dire que de noveltats o d’originalitats The Witcher ne portava gaire, e aquí soi a dire lo contrari. Mas mantèni ! En veire tot çò qu’existís o existiguèt dins lo domèni videòludic, la sagà The Witcher mèna pas tant d’originalitats qu’aquò. Mas…n’es una en se ! Dins lo biais de far, mai que mai. Per una rason principala : aquò nos ven de Polonha. Qu’aquò siá lo libre original o lo jòc, The Witcher es 100% polonés, d’un estudiò sonat CD Projeckt Red. E aquò se sentís dins aqueste RPG a l’occidentala vengut d’un autre Occident, un Occident desconegut, mespresat de còps que i a, que capitèt de provar en 2015 que sabiá far venir autra causa que de plombièrs e de papas. E degun s’i enganèt pas, que quora Obama venguèt visitar Polonha lo darrièr còp, qu’es aquò que li ofriguèt lo primièr ministre d’alai coma present ? E òc, un exemplari de The Witcher ! E a aqueste moment, i aguèt pas de marrida lenga per petar l’ambient, que America coma Polonha sabon plan lo pes que pòt aver aqueste ben cultural dins l’economia d’un país, amai un país en marrida santat coma aqueste ! Mas parlarem pas mai politica e economia, que ne perdriam encara Geralt dins la discussion e sabèm ben que nòstre sorcelaire aima plan mai caçar lo tròll que l’òme politic, es plan mens viciós coma bèstia, e plan mens penós a manjar !

Sus aquò vos daissi, mon sorcelaire m’espèra per desencorcelar a la sorsa una sorcièra sorna dins sa soricièra. E dèvi anar a l’ortofonista tanben.

Tòca-Maneta 35 – Pòle Emplec Life

Posted on 9 mars 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Me soi trobat un mestièr, coma disiá l’autre. Non, pas ieu, que vivi encara e totjorn suls quauques brigalhs daissats per un estat compatissent e a condicion de far 5 còps per jorn ma pregària virat cap al…Pòle Nòrd ? Non. Pòle Sud ? Non. Pòle Emplec ? Òc ! Mas sabètz que i a de contradas ont d’organisme d’indemnizacion e de regime caumatge n’i a pas. Ont, se vòs poder viure, siás obligat de cumular mai d’un emplec, de micrò-jobs, amb de patrons completament venduts al sistèmi, capables d’embauchar a còps de lanças-pèiras e de fotre defòra a còps de pè al cuol.

Es dimenge, es pesca a la carpa !

Imagina-te, un jorn fas la pichòta man chas una coturièra, lo lendeman t’en vas, pica sus l’espatla, cavar mai prigond dins una mina d’aur, lo jorn d’après encara vas far tremolar los aubres de la sèlva amazoniana en tira-butant sus una ressèga que coneguèt de jorns melhors… E tot aquò es ren, imagina-te qu’un jorn es lo rei en persona que te sona, a un besonh urgent d’un mercenari per se farcir un drac qu’espauruga sos subjèctes fisèls. Aquí, as pas res, pas de contracte, pas de prima de risca o de precaritat, pas d’assegurança-vita o de princessa a bicar a la fin, as juste ton vièch e ton cotèl, e, per tant gròs que siaga (lo cotèl), es un bricon leugièr. Urosament, sèm pas en França, e la solidaritat existís, entre tu e d’amics que son dins la meteissa mèrda professionala, amb un CV longàs coma lo braç e de bonas competéncias, mas pauc d’ofèrtas a la fin.

La carta del monde. Non es pas de japonés en naut a esquèrra, es…sabi pas çò qu’es.

S’apondètz a aquò lo loguièr, los fraisses pel material, a cambiar pro sovent, un gròs budgècte vestits e manjalha, forçadament comprenètz que posca èsser complicat d’i arribar. Mas lo videojòc es pas la realitat, e serà doncas aquí possible non solament d’i arribar mas d’acabar lo mes clafit de sòus, pausat dins un castèl amb de fautuèlhs daurats sus trenca, amb tot plen d’amics e d’animals de companhiá. Fantasy Life vos perpausa aital, e coma o ditz son nom, de viure una vida somiada dins un monde fantastic. Sa particularitat es que, quitament se seguís las règlas del JRPG, lo jòc de ròtle a la japonesa, se basa mai que mai sus un principi de classas o de mestièrs intercambiables.

My tailor es pas encara rich, mas trigarà pas espèri, en trabalhant aital amb la rapiditat d’un Bengladeshi dens una usina Nike.

I a en tot un dotzenat de possibilitats, desseparadas en 3 familhas : lo combat, coma matge o mercenari, la recòlta, coma boscatièr o pescaire e la confeccion, coma menusièr o faure. E tot es interconnectat, vist qu’una ressorça (e n’i a de centenas) obtenguda en se passejant de pel monde servirà puèi a la fabricacion d’un objècte, per exemple un otís mai potent per poder tirar de novèlas ressorças, fabricar d’autras causas e aital. Tot s’encadena e s’entremèscla talament qu’es dificile de s’arrèstar avant d’aver tot descobèrt, tot cavat, tot combatut, tot fabricat e d’èsser arribat al mai naut gra de competéncia per cada mestièr. Es d’alhors lo principal interés del jòc, amb son monde colorat e son bestiari risolièr, vist que lo scenariò es plan-planet, e bravament colhonet. Es estonant d’alhors de veire la diferéncia entre una istòria tant ninòia e una gestion de gameplay tant abotida, del mens sus consòla portabla ont son rarament desvolopats de jòcs tròp detalhats. E puèi per un còp, es pas lo combat lo motor o l’atrach principal, ne deven una de las compausantas, a l’encòp utila e dependenta de las autras. Las conneccions entre cada mestièr rend lo daquòs coerent, en tirant lo jòc cap a la simulacion de vita, çò que, dins un univèrs fantastic ont Pòle Emplec existís pas e ont n’i a pas besonh, es lèu agradiu.

Sus aquò vos daissi, i a benlèu pas de Pòle Emplec al reialme de Reverià mas i a çaquelà la coá al guichet pels mestièrs. Tot lo monde es talament acostumat a cambiar tot lo temps, que i a en permanéncia 4 oras d’espèra. Minimum !

Tòca-Maneta 31 – Dragon Rage

Posted on 10 novembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de magia, picanhaires de bocliers, balhaires de jòia a baston de fachilièr e esportius de canavèra, adiussiatz !

La mena de rescontre que se fa coma aquò, a la fresca.

L’auretz benlèu devinhat, uèi anam parlar d’heroic-fantasy. L’heroic-fantasy classica, aquela que lo grand public coneis per lo Senhor dels Anèls, lo un pauc mens grand public per la licéncia Donjons&Dragons, e lo encara mens grand public per tota una seria de libres, de jòcs de ròtle papièr e de videojòcs, del temps qu’una ponhada d’irreductibles es a cridar contra lo vent que non, l’heroic-fantasy se limita pas a una epòca mai o mens medievala poplada d’èlfes e de dracs. Lor pòdi pas donar completament tòrt, n’aviái ja parlat, l’heroic-fantasy es un genre gigant a la basa ont es possible de tot far en rebutent las termièras de l’imaginari. Mas bon, se devèm demorar dins l’encastre classic, amb concors de la mai gròssa espasa, armaduras que pèson un Balrog mòrt, conflicte israelò-palestinian transposat entre los elfes e los nans, excursion en mocassin d’aglan en companhiá d’un insupportable bard que jòga de dulcimer, desfilat de beutat en çò dels tròlls, sacatge de cadavres cauds, glorificacion de la monarquia e de la lei salica emai de leis sadicas, declaracion de sinistre en tres exemplaris a son assegurança après una flambada dragonesca, entre autras gaujosetats, n’i a que capitan de sortir un pauc de la bauma.

Sentissi un pauc d’aiga dins lo gaz entre los dos…

Demest tota la tièra, Dragon Age, per exemple. Pas res d’original aquí, quitament pas son nom, dins çò que serà lèu una trilogia de jòcs : una còla de barrutlaires tot-terrenh, de missants que fan missant e que pudisson quitament a travèrs la television, e un grand dragon a escanar a la tota fin en mesclant la magia e lo poder de las armas. Se sentís de longa que lo desvolopaire a pas agut lo drech d’utilizar la licéncia Donjons&Dragons mas l’a ça que là plan pompada. Es grèu ? Ben non, pas talament, mai que mai quora aqueste desvolopaire se sona BioWare, es a dire un especialista del videojòc de ròtle que farguèt de succès coma Baldur’s Gate, NeverWinter Nights, StarWars : Knight of The Old Republic, Jade Empire e l’impressionant space-opera Mass Effect, qu’aguèri ja l’ocasion de far cronicar. La pata BioWare es coneguda del mitan, es un sens, qual que siá l’univèrs causit, de l’espectacle e de la mesa en scèna e en espaci, la construccion metodica d’un fons solid e coeerent e mai que mai çò que podriam sonar una arborescéncia scenaristica multipla. Se rapròcha en aquò del jòc de ròtle papièr, tot en gardant en cap que sèm pas sus lo meteis mèdia.

Los 2 primièrs DA èran un pauc datats visualament, mas lo 3 deuria s’en sortir melhor.

Dins cadun d’aquestes jòcs qu’ai citats, vos caldrà causir e fargar vòstre pròpi personatge segon una grasilha pre-definida mas que vos daissa plan liure d’aver un eròi que vos correspond. Los antecedents del personatge al moment efectiu que son aventura comença auràn un impact sus çò que viurà, e aital tanben cada causida que farà podrà cambiar o pas lo debanament de l’istòria, veire ne cambiar la fin. E totas las interaccions son pensadas en amont e crèan una mena d’efièch parpalhon, amb de consequéncias en cascada. Grand prince, podètz decidir de daissar en vita tal bandit que vos tombèt dessus, mas benlèu que lo tornaretz trobar un pauc mai luènh e qu’aurà tuat qualqu’un mai, qualqu’un d’important dins vòstra quista, o al contrari se farà monge e serà preste de vos ajudar. Parièr, avètz dins vòstra còla de companhons de caractèris plan diferents, que se carpinhan de còps que i a darrièr vòstra esquina e d’unas de vòstras causidas influençaràn lo biais qu’an de vos agachar e de vos ajudar. En mai es risolièr de còps que i a d’ausir lo pur pragmatic tornar botar a sa plaça l’idealista un pauc potonors, o lo nan de la banda, forçadament alcolic, tratar la maire de la blanca garissusa qu’aimariá plan lo veire ralentir sus la botelha. Qual costat anatz causir ? En sabent que çò que sembla una bona accion n’es pas forçadament una s’a de consequéncias negativas sus las qualas auretz pas forçadament la man. D’exemple, causiguèri de sostenir l’accession al tròn d’un jove nan que me semblava dobèrt d’esperit e progressista, contra un vièlh retrògrad prò-militarista. Primièra decision del rei novèl : far executar son ancian adversari en plaça publica. Paga ta democracia !

Sus aquò vos daissi, vau esperar la sortida venenta de Dragon Age : Inquisition, que se l’i podèm vertadièrament incarnar un inquisitor a l’anciana, aquò promet una bona sesilha de marrits encadenaments e de catastròfas diplomaticas amb tot lo sadisme que n’es capable BioWare !

Tòca-Maneta 27 – Child of Rhyme

Posted on 15 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dròlla, jai-te jos la cobèrta
Te vau contar una istòria
De Lemurià, un reiaume en pèrta
E d’una filha facha per la glòria

Viatjatz amb una mena de Grammar Nazi, que corregis quora la rima tomba pas juste…

E òc-es, una intrò rimada, amb a pauc près lo bon nombre de pès (ne damandatz pas tròp), aquò cambia per una cronica videojòcs ont sovent l’ambient es mai a basa de borrins gorrins e d’escopetassas ! E aital comença Child of Light, una pichona meravilha espelida i a gaire, a mitat camin entre novèutats e convencions. E la primièra novèutat es aquela qu’ai daissada entreveire : lo jòc tot es…en rima ! Un fach rare, per pas dire inedich dins un videojòc. Rasseguratz-vos, pas besonh de jogar a Child of Light amb la Pleada a costat per èsser segur de tot sasir de las referéncias poeticas, que de referéncias n’i a pas, e la lenga n’es pas tanpauc mai complicada qu’aquò, la versificacion es pas aquí que per adobar la forma d’un jòc per alhors fòrça poetic e oniric dins sos grafismes e son istòria. Lo jòc comença doncas sus aquestes vèrses que me soi fach cagar a vos revirar en occitan en gardant la rima (de còps que i a cronicaire geek es un trabalh insopçonable), e comença a la cort d’Àustria, ont la filha del Duc, Aurora, l’eroina, malauta, morís. E òc, crèba. Aital, a la debuta del jòc. E vos juri qu’ai pas encara apuejat sus un sol boton !

Entre ombra e lutz, coma o ditz son nom, Child of Light es çò que se fa de mai polit.

Mas la mòrt sembla pas èsser la fin dins aquel monde, e Aurora se desrevelha a Lemurià, un pais imaginari poplat de bèstias inquietantas e de pichons companhs risolièrs e ont los paisatges varian del panoramà a copar lo buf a de combas sornas. D’aquí, Aurora aurà pas qu’un objectiu : comprene çò que s’i passa dins aquel monde e ne sortir, per tornar trobar son paire que se fa de lagui. Lèu, aprendrà a volar, çò que li permetrà, e permetrà al jogaire, de se daissar portar de tablèu en tablèu, vist que cada decòr es una vertadièra tèla dessenhada a la man, de viatjar de pel monde per ne descobrir las miraudias, encontrar los folclorics estatjants, que van del palhassa depressiu a la mirga comerçanta, en passant per un nan amb de problèmas capillars aborius e segurament una dependéncia a l’èrba. E, evidentament, de mostres d’en pertot, gessits de contes del monde sàncer o de mitologias divèrsas. L’ambient conte e feeric es omnipresent, dins la narracion, rimada l’avèm dich, lo scenariò, lo debanament de l’aventura, lo grafisme, e tanben, per far lo torn, dins la musica, de plan polidas melodias al pianò compausadas per Coeur de Pirate, que sabiái pas poder tant aimar quora a pas besonh de cantar.

Una vista en combat. Qualquas aisinas a mestrejar, mas pas de complexitat.

A despart d’aquò, lo jòc es pro classic, fòrça classic, benlèu tròp classic, es basicament un jòc de ròtle al torn per torn, pas gaire dificile, e amb pauc d’innovacions, mas pasmens agradiu de jogar, amb un bon ritme e la possibilitat d’utilizar sa luciòla de companhia del temps que l’adversari es a jogar, per l’esbleugir, se sonhar… Mas bon, es pas aquí que caldrà cercar lo costat refrescant del jòc, mai dins son ambient finament talhat, amb una precision absoluda, que capita pas jamai de far oblidar que, se se tracha d’un jòc independent, sortís quand mema dels gigantasses estudiòs d’Ubisoft Montreal, que nos avián acostumats a de mai gròssas produccions. Un paradòxe, joslevat per maites jogaires qu’i an vist, a l’ora del succès de pichons jòcs independents, un biais interessat per un gròs estudiò de panar una part del mercat. Cinisme, ambicion dessenada o set d’argent, saurem pas, e en tot cas pas res de tot aquò levarà sas qualitats pregondas a aquel jòc, que capita, fach rare encara un còp, de far s’estacar lo public a un personatge feminin actiu dins un monde a paritat ont los estereòtipes òmes-femnas existisson casiment pas, çò que foguèt relevat per la branca la mai feminista de las jogairitz, amb rason. Sonque per aquò, Child of Light val lo còp. E los que son pas contents auràn pas qu’a tornar se segar davant Call of Duty, non mas…

Tòca-Maneta 24 – South Park : The Stink of Truth

Posted on 3 mars 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Aquò trauca lo cuol ! L’anóncia d’un videojòc de la seria South Park es puslèu una bona novèla que jamai foguèt servida en la matièra, se comptam pas dos o tres ensais de qualitat mas sens granda ambicion al mitan de dos o tres autres ensais sens granda ambicion nimai qualitat.

Un camp de basa mai que flame !

Fa pertant 17 ans que la famosa seria animada existís, mas es que i a encara besonh de la presentar ? Es plan coneguda per son irreveréncia, son agach cinic sus l’actualitat e la societat, americana mas pas sonque, e sas nombrosas parodias e pastiches. E d’aquò ne serà question dins South Park : lo Baston de la Vertat, que se tròba al crotzament entre la seria e lo monde del videojòc. S’espèra, e a rason, un jòc ambiciós e clafit de referéncias, a las 17 sasons televisadas ja clavadas coma a l’esfèra videoludica en general, lo principi de South Park, tanlèu que debarca sus un novèl medià, es de se trufar de tot e de tot lo monde. Sens far de spoil, sens maganhar tròp, los darrièrs episòdis de South Park difusits avant la Nadal, èran una trilogia a l’entorn de la guèrra de las consòlas menada pels dròlles de la pichona vila del Colorado al biais de Game of Thrones, autra seria americana famosa. Un biais de començar a parlar videòludisme que s’acabava justament…per una publicitat quitament pas amagada pel jòc South Park, a mand de sortir. Coma dison, sèm jamai mai plan servits que per se, è ! Sabèm doncas que South Park : lo Baston de la Vertat tornarà prene los còdis d’aquestes episòdis e la narracion a la Game of Thrones dins un univèrs mai largament heroic-fantasy e jòc de ròtle a la Donjons & Dragons, la basa del genre.

Una ataca flama tanben…

Vèsi los puristas e los afogats de la seria se pincar sus lors arpias, es pas la pena, nos an pas delocalizat la vilòta de South Park en plena Tèrra del Mitan, es totjorn la vila que coneissèm, mas los dròlles, qu’an totjorn, o sabèm, l’imaginacion que sabronda, an aparentament decidit de jogar a un jòc de ròtle grandor natura. Lo dròlle novèl que jogaretz se trobarà còp-sec implicat dins aquel jòc que vei s’opausar enfants vestits d’èlfas e armada umana, als òrdres del Grand Matge Cartman e de la Princessa Kenny, detentors d’un misteriós Baston de la Vertat. Començatz de lo sentir lo grand n’impòrta que organisat ? Quicòm me ditz qu’es pas acabat ! Tre las primièras minutas de jòc la parodia es picanta contra los RPG classics e lors incoeréncias, amb un enemic que repotèga perque vos pòt pas atacar primièr e que dèu respectar las règlas del torn per torn comunas a un fum de videojòcs, jos pena de se far copiosament engular per Cartman.

L’alèrba, luòc tipic dels RPG. Parodic, avètz dich ?

Un RPG parodic, doncas, çò que vòl dire que i a de que far, tant es un genre justament « parodiable ». D’exemple, vos es, pro classicament, demandat de causir una classa a la debuta del jòc, entre guerrièr, matge, volur e…josiu ! L’equivalent del tradicional monge, un pauc revisitat per Cartman e son asirança maladiva pel pòple elegit. Vos daissi imaginar que las atacas seràn de la meteissa aiga, entre balon presonièr, sagètas en caotchoc, escòrnas e lofias enflamadas. Un gameplay umoristic, de segur, mas pasmens seriós, e lo Baston de la Vertat serà pas una simpla parodia, mas plan un jòc a despart. Sa sola constrencha serà benlèu son desfilament en doas dimensions, qu’es benlèu fisèl a la seria mas que limitarà plan las interaccions amb l’environament, una caracteristica pertant venguda una nòrma dins tot RPG actual. Pasmens, per un jòc que manquèt espelir pas, qu’arrestèt pas de passar de man en man pendent d’annadas e veguèt sa data de sortida rebutada mai d’un còp, l’impaciéncia dels afogats es palpabla, e plan palpabla e sembla qu’aquò siá justificat.

Per un còp, acabi pas per una galejada mas per una pausòta d’autò-promò, fin finala Matt Stone e Trey Parker o fan dins South Park vèsi pas perque podriái pas dins ma cronica ! Vos vòli senhalar, se jamai sètz pas ja al fial, qu’un episòdi de South Park foguèt revirat e doblat en occitan, e que, l’azard fa plan las causas, se tròba en visionatge liure sus aqueste blòg. Sus aquò, vos emmèrdi e dintri al meu ostal !

Evaluacion South Park

Tòca-Maneta 20 – Lo conte dels dos fraires

Posted on 3 février 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Un còp èran dos fraires, un grand e un pichon, que vivián dins un vilatjon e trabalhavan plan dur dempuèi que lor maire moriguèt en mar en cabussant de la freula barca de pesca. Puèi, foguèt al torn del paire. Tombèt plan malaute e lo metge diguèt que sola la saba d’un aubre enfachilhat lo podiá salvar. Lo sol esper dels dròlles èra de partir en quista del remèdi, luènh, plan luènh, de l’autre costat de las montanhas e de la mar, e segur qu’en camin la Mòrt los acompanhariá…

Un polit paisatge, amb de colors automnalas qu’an tanben un sens dins l’istòria…Pas d’ensard !

Amics de la bona umor, de la jòia e de l’estrambòrd vaquí lo sinopsis de Brothers : a Tale of Two Sons, un pichon jòc plan particular que val lo còp d’uèlh.
Vos podètz ja dobtar que, a la vista del resumit que vos faguèri e mai del títol del jòc, s’agirà aquí d’una narracion de conte. Podriam mema redusir lo camp als contes nordics, escandinaves e alemands, aqueles d’autres fraires, los Grimm, o de Andersen. I trobam tanben un costat un pauc epic e heroic fantasy que repelarà Bilbo lo Hobbit, lo conte fach per Tolkien per son filh e que tornava ja prene d’elements del folclòre nordic. Son de mecanicas de conte qu’an pas paur de s’enfrentar a de costats mai negres del monde e ont la mòrt es sovent una fatalitat, una preséncia regulara dins la narracion, çò que fa un pauc la diferéncia amb los contes del Sud d’Euròpa, mai doces, mai leugièrs.

Lo passatge que disi. De que se sentir un pauc pichon.

Dins Tale of Two Sons, los dos personatges principals taversaràn de paisatges plan diferents que corespondon gaireben totes a de causas tiradas de la mitologia escandinava : vilatges de bòrd de mar, castèls pincats sus de bauces, fargas sosterranas. Ieu bòti una mencion especiala, mai lo labèl « buf-copat » a una sequéncia ont arriban dins una valada joncada de guerrièrs gigants, en armas e armaduras. Jamai saurem perque son aquí, e quala batèsta imbecila los butèt a s’entrecrebar totes aquí, dins un canton perdut d’un monde que sembla patir de mila mals. La sola causa que podrem far es se dobrir un passatge, entre los braces, las cambas desmesuradas, las sagetas largas coma d’aubrissons, los pès trempats per un riu de sang que raja sens fin, e los corbasses que se trufan de tu. Impressionant. Bon per contra, z’ai ja dich, es pas exactament lo jòc al qual cal jogar se sètz en fasa depressiva, i a pauc de risca que vos garisca. Es clarament pas lo jòc lo mai risolièr de l’annada, son objectiu es mai de vos en botar plen los uèlhs amb de paisatges miraudioses e de vos tirar qualquas lagremas amb una istòria a la Dickens. En mai d’aquò, es cortet, vos caldrà mens de 4 oras per ne far lo torn, e es pas francament dificile, amb d’enigmas tant plan amagadas dins l’environament qu’un enfant de tres ans que jòga al cluquet amb d’agents de la NSA. Mas l’interés n’es alhors.

Se cal pas fisar a las aparéncias, es un amic. Mai a de problèmas tarribles el tanben…

Dins son gameplay, per exemple, una noveutat coma s’en vei rarament, e a l’encòp un biais de far que pega al principi mema del jòc. D’acostuma, dins un jòc, controlatz un personatge, e un sol. Los botons de vòstra maneta li fan far de causas e los joysticks lo dirigisson. Es aital dempuèi 25 ans, a priori es pas deman que cambiarà. Mas aquí vos es perpausat de dirigir los dos fraires. A l’encòp, e a egalitat, cadun se partatja una mitat de maneta, a esquerra pel grand e a drecha pel mai pichon. Se deuràn seguir en permanéncia, s’entre-ajudar e jogar sus lor complementaritat, entre la fòrça de l’un e lo gabarit de l’autre. Un jòc en cooperacion a tot sol, es puslèu original. Atencion per contra, se sètz coma ieu e qu’avètz de problèmas de psico-motricitat, las 10 primièras minutas d’aquel gameplay assimetric seràn un torment mental de pas creire. Un pichon manca de coordinacion dins las mans e mai lo fach que cal aver un uèlh sus cada personatge seràn l’ocasion de sentir vòstres emisfèris cervelièrs se desseparar dins un grand cracinament sord, sens comptar un risc potencial de strabisme divergent. Mas un còp passat tot aquò lo jòc ven un plaser, fluide, ont tot s’encadena amb un ritme sostengut de longa, fins a la fin o, (vau ensajar de pas tròp vos en dire) aqueste sistèmi s’arresta d’un còp de fonccionar, çò que vos provocarà una autra granda esquinçada mentala. Un jòc bastit al milimètre doncas, equilibrat, inteligent e poetic, una pichona meravilha a pas car que vos conselhi.

Ara vos daissi, me cal anar a l’oculista, que dempuèi qu’ai jogat a Brothers : a Tale of Two Sons, mos uelhs se son blocat dins una posicion inconfortabla e lo monde per carrièras me prenon ara per Joan-Pau Sartre… e vertat es que comenci d’aver un pauc la nausea.

Tòca-Maneta 6 – En riba de cèl

Posted on 29 mars 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
E òc, adiu auditors, doblament adiu amics, veire definitivament adiu familha. Soi vengut vos dire que m’en vau.

Una rumor sorna monta de l’èste, de delà la mar glaçada, cap al Mont Escarlata, d’una isla de la tèrra asclada ont per solas flors creisson de campairòls gigants, envasida de feràmias, ont la magia raja coma d’aiga. D’aquèla tèrra salvatja ausissi cridar mon nom, clamar mon ajuda, es un pòple sàncer que se dreissa per m’i traire, que de potenças negras e d’ancians demons se son esvelhats. E ieu que pensavi èstre lo darrièr Dovakhin, l’enfant de Drac…

Alara ? Es plan, è ? Balha enveja ? M’arrèsti aquí de mas envoladas liricas perque la poesia d’heroic fantasy es pas tròp mon daquòs, puèi començavi de sentir qu’anaviam pèrdre qualquas personas, pauc al fial de çò que contavi e per las qualas èri pas luènh de la capbordisa. Las autras, se n’i a, auràn reconegut lo sinopsis de Skyrim, mai exactament aquèl de la novèla extension Dragonborn, sortida darrièrament. Skyrim s’en podriá parlar d’oras, e ieu en particular ne podriái parlar encara mai, talament i ai passat de temps. Pas 10, pas 20, pas 50, non, mas plan 300 oras. Es vos dire se cada extension sortida representa per ieu una periòda de carèsme casi-monastic e una reduccion drastica de las oras de som. Cal dire tanben que i a de que far, e Skyrim, mai qu’un jòc, es la soma de totes los jòcs : i fasètz çò que volètz.

Vaqui la vista que podèm aver a cada canton de Bòrd-de-Cèl.

Sètz un dròlle getat solet dins Disneyland passat l’ora de barradura. Començatz presonièr, puèi vos escapatz e d’aquí, los encontres que farètz, las competéncias que desvoloparètz, los endrechs que visitarètz e l’òrdre dins lo qual los visitarètz escriuràn vòstra istòria. Es un pauc coma la vida reala, mas amb de magia, de dragons a cavalgar, de quistas grandarassas e de pichons èlfes de banlèga que parlan coma dins los libres. De fach, aniriá mai lèu de dreissar la tièra de çò que se pòt pas far dins Skyrim que de çò que se pòt far. Vos volètz far una tisana, tuar vòstre gós per ne far una adòba o talhar la cavilha d’un gigant al piolet ? Podètz. Disi pas que serà fòrça utile, mas podètz. En sabent que los actes an de consequéncias. Benlèu que la tisana vos farà venir vampir (o vos balharà la caganha), benlèu que lo gigant se traparà l’enveja de vos botar sus orbita a còps de maçuga o benlèu constatarètz que l’adòba foguèt melhora amb vòstre caval.

-Pitit, pitit, richichichichi, ven aqui, ven aqui, veeeeeen…! »
*Lança un plenponh de milh*

De mon punt de vista, Skyrim es l’anti-Sims, la simulacion sociala a pauc près caganta coma la vida reala e juste un pauc mai risolièra. La libertat es totala, parièr, l’identificacion tanben. Mas lo trabalh de l’imaginacion es clarament superior. Skyrim es coma un bon libre d’aventuras o fantastic, çò qu’es mostrat es ja enòrme e plan bastit, scenaristicament, vòli dire, mas lo mai bèl repausa sus la suggestion. La partida amagada de l’iceberg es evocada pro regularament, dins de libres que trobatz, al destorn de convèrsas, o sus de monuments, per que se posca imaginar. Lo summum videòludic, en qualqua sòrta.

Mas una menaça plana : Skyrim fa partida de la sagà The Elder Scrolls, que a cada episòdi s’estaca a un parçan e una espòca d’una region del monde de Tamriel. L’an que ven aurèm drèit a un MMORPG que prendrà en compte tot a l’encòp. Pas mai de partida amagada d’iceberg, mens d’imaginacion…los amators primièrs de la sagà riscan d’i virar l’esquina. Sens comptar los èlfes que començaràn a parlar en lengatge sms…