Trucassaires de carrièra, maganhaires de crotons, balhaires de còps de punh e esportius de ring, adissiatz !

Ai espiat un bricon enrè e sembla que i aja (al mens) tres tipes de jòcs que vos en parli pauc, per pas dire jamai : los jòcs de veituras, los jòcs d’espòrt e los jòcs de combat. Se pel dos primièrs ten al fait que, coma m’estaqui mai sovent a descriure un ambient, un univèrs, un scenari, me tròbi pro sovent sens res d’especial a dire quitament se n’i a de fòrça plan, pel tresen la rason es mai sèca, mai rufa, mai nusa : soi un nullàs de primièra (o de darrièra ? Cossí cal dire ?)

Mas aquò èra abans, ara soi plan… Non, es pas vertat, soi segurament passat de « nullàs » a « nul » mas al mens me soi plan amusat a l’entrainament. De fait es ma curiositat qu’abotís a aquela cronica, coma d’acostuma d’un costat, mas encara mai que d’acostuma. Ai volgut veire de mai prèp çò que venián doas licéncias de jòcs de combat que se carpinhavan las favors dels jogaires quand ieu èri dròlle, los plan nomenats e plan famoses Street Fighter e Mortal Kombat. A l’epòca, mas es quicòm qu’an servat, se destriavan ja per lor estetica, Street Fighter fasiá mai dessenh animat e aquò tustava, segur, mas sens tròp de rajadas de sang. Mortal Kombat, el, èra un pauc lo contrari, cercava a subrepassar lo realisme per donar un quicòm se sagnosàs e plan grotesc, al limit de l’absurd. Es pas un azard, se trobèt plan mai dins la mirada de las associacions de defensa de la familha per sa violéncia excessiva.

Trenta ans (per Mortal Kombat) a trenta-cinc ans (per Street Fighter) aprèp, cal reconéisser que l’esperit de cada licéncia es demorat e qu’a sauput, dins cada cas, evoluir amb lo mèdia videoludic, ne seguir las avançadas tecnicas.

Se soi pas estat personalament convençut per Street Fighter V (2016) que tròbi tròp planhièr e malfotut visualament, tròp mercantilista e tròp gulaire (de criticas nombrosas foguèron formuladas contra lo jòc, çò qu’empacha pas que siá encara plan jogat, notadament en competicion), ai enveja de m’arrestar un pauc sus Mortal Kombat XI.

Ja remarcarem que se la seria comencèt plan aprèp, MK faguèt çò que cal per tornar jónher e despassar son concurrent dirècte en nombre d’opusses, emai foguèsson pas totes capitats. Lo onzen e darrièr en data se destria çaquelà plan de la fanga, e ten ja lo meriti de m’aver mobilizat l’atencion qualques tempses alara que soi, o confessi, puslèu refractari als jòcs de combat ; es tròp violent (compréner « soi nul e de marrida fe »). Tornem contextualizar : se lança pas, primièr, un jòc de combat per i cabussar totalament, per la màger part d’entre los·las jogaire·a·s se lançarà un jòc de combat dins un anar « aperitiu », far qualques partidas amb d’amics e desplegar totes sos talents – que consistisson plan sovent a apiejar sus totes los botons de biais rapid e desordenat en esperant qu’aquò faga un « combò » astruc – per enfin senhalar a l’amic·ga que se li avèm sortit (virtualament) lo rastèl d’esquina del còs es sonque per amusament e pas per repròchi inconscient tot freudian.

Mortal Kombat XI arrapa doncas ja per sos grafismes plan reüssits, sas caras marcadas e carismaticas, sos efèits sasissents, son dinamisme global, puèi son nombre de personatges mai qu’onorable, cadun amb son escapolon de còps especials e de tecnicas. Coma a l’epòca s’i jòga pas tan per èsser en capacitat de far l’encadenament perfèit, calat a la segonda prèp (de tutorials plan complèts ensenhan cossí mestrejar lo temps e las frames, es a dire los imatges de cada animacion per èsser lo mai eficient possible, es baug) que pel plaser primièr de la descobèrta, per la curiositat de veire çò que se passa se quicham sus tal e tal boton.

Per aquò Mortal Kombat es generós, que cada còp de punh o de pè basic respond a un objectiu : far l’espectacle. Del mai encadenatz las atacas del mai l’espectacle serà bèl, es logic tanben. Fins a la famosa Fatality, que faguèt la sal picada de sofre de la licéncia, es a dire la combinason ultima que permet en una cinematica d’un caborditge grotesc d’acabar un adversari ja plan desgraciat.

Farai resson aquí a una recenta cronica ont questionavi la violéncia dins lo videojòc, que Mortal Kombat n’es un pauc un contraexemple. Es segur qu’es violent, plan violent, fisicament brutal (mas pas psiquologicament coma d’autres), concrètament es una cordelada de maissas trencadas, de braces desmalugats, de cambas desarticuladas, de copets copats, de còsses romputs, e vos passi los còrs despitrats, los uèlhs desorbitats, las partisons totalas e a la causida orizontalas, verticalas o los dos a l’encòp, e tot un fum de torturas fòrça imaginativas que passan l’enveja d’un jorn crosar un dels desvolopaires per carrièra.

Tot aquò son pas que de mots : es evident que Mortal Kombat es pas per totes los publics e que s’avètz pas l’atge o qu’avètz paur d’èsser trucat·da i cal pas anar. Mas pels autres tot aquò es talament fòl qu’acaba per pèrdre totalament son pes realista per venir un espectacle absoludament absurd e, partent d’aquí, bravament regaudissent.

Amb Mortal Kombat XI tenèm un exemple incredible de çò qu’es un jòc de seria B (o Z) coma se fariá al cinèma : la quèsta volontària d’un destacament del real pel grotesc, l’absurde que dona, finfinala, de plaser.

Atalentat per aquel tractament, soi anat véser çò que reservava lo mòde « istòria » e es en acordança amb lo gameplay : una divessa anciana mestressa del temps decidís de tornar equilibrar los actes de la còla dels « gentes » en reviscolant los « missants » istorics de la licéncia, çò que serà pretèxte a de deliris sus las paradòxas temporalas, a de dialògs (volontàriament colhons) ont tot lo monde a la votz rauca e bassa dels filmes d’accion americans, a un fum de topics e clichés de genre pas totjorn dinamitats, a de cinematicas espectacularas e subretot a una rason de se fotre sul morre dins de batèstas escriptadas, dins un equilibri perfèit entre rasbalha e engèni, qué que siá e mestritge.

Sus aquò vos daissi, i a Scorpion (personatge emblematic de la seria) qu’espèra en trantolant sa pichòta fatality ; vos ne dirai pas mai mas aquela implica una pèrga de selfie, una cantina d’alcoòl de 90°, un barbacoá e de broquetas.