Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Ne vegèrem de jòcs que semblavan pas, a la sortida, a çò qu’èra estat vendut amb las anóncias en vidèo. Lo contrari arriba mens sovent. E doncas d’èsser decebuts en ben per un jòc que semblava inicialament a un autre plan estimat, mas qu’en fait non, i sembla pas, mas qu’es mai que plan a son torn, es una gimnastica encara mai rara.

Es pasmens çò que se passèt amb Tinykin. Tinykin, jòc independent sortit de Montpelhièr (tèrra de videojòcs se ne dobtàvetz, aquò ten segurament al fait que lo gigant Ubisoft i ten d’unes de sos quartièrs e que quand lo monde n’an lor confle de trabalhar per eles se montan un quicòm a costat, es la Silicon Valley al Clapàs). Tinykin, sul papièr, enfin sus l’ecran, aviá totes los traits de Pikmin. Ja notaretz lo biais d’omofonia entre los dos noms. Pikmin en contra es pas una seria independenta, emai foguèsse clarament sosdotada per son editor, Nintendo. Apareguda en 2001, la seria Pikmin seguís las aventuras del Capitani Olimar, un explorator qu’arriba sus una planeta desconeguda. I fa lo rescontre dels Pikmin del títol, de pichòtas bèstias amb de capacitats diferentas segon lor color, que poirà dirigir per gropes per tal de resòlvre d’enigmas e d’avançar dins son exploracion. Lo genre de Pikmin es pro unic, que tòrna préner d’elements de gestion e d’estrategia, de genres puslèu ponchuts, mas amb una amira grand public.

Dins Tinykin, jogam lo scientific Milodane, que partís en exploracion sus una planeta misteriosa, per tal de descobrir los secrèts de las originas de l’umanitat. Dins son viatge, rescontra de pichòtas creaturas, los Tinykin (que poiriam traduire per « minusculons »), amb de capacitats diferentas segon lor color, e que poirà dirigir per gropes per tal de resòlvre d’enigmas e d’avançar dins son exploracion. Mas PAS RES A VEIRE, PAS BRICA !

Sus una mecanica similara (e poirem pas dire qu’es pas manlevada, seriá una messorga), Tinykin investís en fait d’autres genres e impausa lèu sos pròpris còdis. Defòra l’exploracion de planeta en exterior, Milodane es tot pichon dins un ostal que li sembla gigantàs, poblat d’insèctes organizats qu’ara fan sa talha. E aquel aspècte Mon còr ai estrechit los dròlles fa bascular Tinykin dins la plataforma, mai que dins la gestion/estrategia. Mas pas classica, non !

Benlèu qu’en çò de Nintendo, aquò ronrona, amb de formulas plan simpaticas mas bravetas. Tinykin se’n fot, que t’arriba amb una plancarda « soi caluc », assercion qu’ensajarà de justificar dins cada brigalh de son debanament.

Cada nivèl es una pèça de l’ostal dins lo qual sèm : una cambra de dròlle, un burèu, una sèrra, una cosina, una sala de banhs. Pichòt monde claus, es çaquelà clafit d’activitats, e de vida. Trobar los Tinykin amagats e se’n servir aquò se pòt far en caminant, en planejant, o en resquilhant sus una savoneta (!), per un efèit dels mai agradius. En mai d’aquò lo jòc demanda de far d’autras causas, recoltar de pollèn (mena de moneda del jòc), desplaçar d’objèctes o los far portar per las nòstras bestiòtas e reglar un fum de problèmas pels estatjants. Aquí demòra lo caluquitge de Tinykin  : cada pèça/monde es poblada en majoritat d’una espècia d’insècte que s’adobèt los lòcs a sa salsa. Aital i crosarem de prègadieus manjasants, de bernats pudents pudents, de gendarmas que fan la polícia, de formigas obrièras sindicadas, de bosièrs malaimats, de peisses d’argent invasius, de forselons bragaires…

Cada personatge crosat serà l’assegurança d’al minimum sorire davant 2 linhas de dialògue d’un umor absurde o referencial, que rampèla tan d’òbras de la cultura populara e televisuala coma… de la politica francesa, çò qu’es un pauc mai estonant e original. Çò pus capitat es l’integracion d’aqueles « pòbles » diferents dins d’environaments que lor semblan correspondre, e ont avèm plaser a furgar, nos passejar, constatar l’engenh dels creators a servir un monde en miniatura sus las sòbras de nòstre quotidian, ont cada afar banal e comun tròba una segonda vida complètament diferenta e imaginativa.

La sala de banhs mudada en boita de nuèit « serada mossa » per de peisses d’argent pauc respectuoses dels vesins e lor ersatz de David Guetta de comuns, o la cosina ont las formigas fan créisser de lentilhas dins las espongas per la taula, ne son dos exemples impagables.

Traversèri aquel jòc polit e regaudissent al possible sus qualques jorns qu’aviái la gripa. Me faguèt pas tombar la fèbre, e mai se’n manca, mas me dessenhèt un riset en banana d’una aurelha a l’autra. E aquò’s rare e mai bon signe !

Sus aquò vos daissi, en seguida de l’òrra repression de las formigas trabalhairises pels gendarmas policièrs, partissèm en operacion bombatge sus la boita d’aluquetas que fa ofici de preson. ACAB (All Címecs Are Babaròtas) !