Tòca-Maneta 69 – Subrecuèch

Posted on 26 mars 2018 by Tristan Gahus

Chaspaires de forqueta, picanhaires de placa vitroceramica, balhaires de jòia a papillas e esportius de cosinièra, adieussiatz !

Caud ! A seguir : una paella, un buòu mironton, una bolonhesa, una entrecòsta sagnosa ! Ting ! La comanda de la 6 es prèsta ! Fai virar !

Aquò vos parla ? Aimatz l’ambient subrecalfat de las cosinas e rèiras cosinas ? Avètz una pichòta inclinason per la restauracion e lo trabalh en equipa ? Suportatz l’estrès de las comandas que s’amodelonan e de la practica a l’espèra, atalentada ?

Se podriá plan que lo pichon jòc Overcooked foguèsse especialament confinat d’oras per vos sonque ! Overcooked es un jòc que faguèt la virada de totas las taulas consolescas, abans d’arribar darrierament sus Nintendo Switch. Me diretz es normal, coma pels camins que van a Roma d’aquesta passa totes los jòcs finisson per acabar sus Nintendo Switch. E la virada, Overcooked la faguèt amb un succès d’estima plan naut, quitament se los jogaires nombroses que s’i son ensajats poguèron perdre lors pèlses a plenponhs, quand se los arrancavan pas eles-meteisses.

Los desplaçaments d’un nivèl a l’autre se fan sus aquela mapa.

Lo principi d’Overcooked es simplàs : sètz un cosinièr dins un restaurant que se deu afanar per servir a sos clients çò que li demandan abans que se’n anen enfuriosits. Caldrà doncas copar los legums, far còser la carn, far bolir l’ola, dreçar las sietas mas tanben las lavar per n’aver totjorn d’avança e subretot s’assegurar que jamai jamai sa cosina parte en fumada per una fauta d’inatencion plan mai frequenta qu’òm pensa. Un conselh : abans de vos lançar dins cadun dels diferents nivèls, cercatz l’extinctor, riscatz de n’aver besonh !

Mas Overcooked seriá un pichon jòc e pas mai, parièr a tota una còla de causas que se pòdon jogar suls telefonets sens çò que fa sa sal : s’i pòt jogar a mai d’un sul meteis ecran. E es aquí que pren son sens e son interès ! Se pensàvetz èsser en fasa amb vòstre òme/femna al punt de vos passar de comunicacion verbala, èsser sus la meteissa longor d’ondas amb vòstre parelh d’amics/amigas, Overcooked a la capacitat de vos far cambiar de vejaire, en vos fasent petonar coma jamai !

Cal plan desseparar las tascas e véser cossí se far passar los elements…

Per arribar a far petar la marca, vos caldrà lèu-lèu partatjar las tascas, saber qual fa qué, trabalhar eficaçament cadun de son costat de biais complementari e, gardant l’uèlh sus çò que fa l’autre, e comunicar, totjorn, per saber çò qu’es bon a mandar, çò que cal far aprèp, definir qual s’encarga de la vaissèla per aqueste torn, e fai-me passar aquò, te doni aquò… Es ja tròp, vos ai perduts-das, es lo burn-out, vos sètz acroconit-da dins un canton de la cosina, lo cap dins lo davantal a plorar e brançolar d’arrièr en avant del temps que lo fuòc lepa lo formica del plan de trabalh e que vòstres magres beneficis se’n van dins lo vent.

Quand lo fuòc comença es marrit signe ! Panica a bòrd !

S’esperàvetz un jòc ont podèm prene lo temps, causissètz una autra alberga, qu’aquí es l’exacte contrari ! Avètz pas vist la pancarta a l’entrada que disiá « Enebit a las limaucas e als pacemakers » ? Pertant vos demandan pas de granda cosina : de hamburgers, de pizzas, de sopas, de fish and chips, d’ensaladas… Non, aquí çò que rend la causa complicada es l’ambient : sètz sus un batèl e vos cal perseguir vòstras caçairòlas emportadas pel borrolís, sètz dins un volcan es lo sòl es de lava, sètz sus la banquisa e una limpada mal plaçada vos pòt fotre per l’aiga gelada, sètz dins un camion lançat a plena corsa sus la rota 66 e auretz mai lèu fach de vos copar un det que de levar la graissa d’aquel tròç de cambajon… Es Cachavièlha en cosina, panica al restaurant, es un autra vision de l’Infèrn !

Mas coma l’infèrn es vestit de colors manhaguetas, que los diabletons son de catons, d’orsets e de pichons personatges redondets e sorisents, qu’aquò parla e crida per onomatopèas de dessenh animat, la pilula es glaçada al sucre pastèl, al fun immediat e a l’umor absurde, de que l’engolir sens cap problèma !

Sus aquò vos daissi, del temps que parlavi aviái lo bistèc a còser sul fuòc e ai plan paur que…. ò mèrda.

Tòca-Maneta 68 – Zelda Breç of the Oai (Episòdi 2)

Posted on 19 mars 2018 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dins los episòdis precedents, nòstre eròi gahusenc, butit per de sornas rasons economicas (fasiá de longa d’apostròfes a sa banquièra, chafrada Elodia, sens qu’òm posquèsse saber s’èra plan la vertat) s’èra trobat, plen de rancòr, de fàstic e de frenesia, a parlar d’un jòc sens i aver jogat. E qual jòc ! Pensatz un pauc : Zelda Breath of the Wild ! Sentiam tota l’espèra del gahús manhac, que se languissiá de pausar sas àrpias peludas sul Buf del Salvatjum. Dins l’espèra d’aquel jorn desirat, lo gahús gahussèt, portat pel trin-tran monotòne dels Tòca-Maneta costumièrs, cronica de fons de jòcs de còps pas brica marrits jol cobèrt d’un bricon d’umor, mas amb totjorn aquela lagrema que ponchejava al canton d’un uèlh clavelat sul lugran longanh. E puèi pas res pus. Lo void. Lo silenci. Lo nonres. L’abséncia de cronica videojòc en occitan. La maneta, venguda fantaumatica, tocava pas mai, aquí ont, ièr, chaspava, picanhava, paupinhava. Mas qué s’es passat tot aquel temps que semblèt una eternitat al monde orfanèls de lor papà gahús, pas lo grop de punk, l’autre ? Cossí, « èra pas tant long qu’aquò » ? Mas a ieu me semblèt una infinitat ! O benlèu es per çò qu’èri perdut dins las nívols d’Hyrule…

Los prodigis, fial conductor de l’istòria, vos permetan de comprene melhor cada raça del jòc.

E òc, per çò que aqueste còp i es, i ai jogat a aqueste darrièr Zelda ! Elodia-ma-banquièra me consentiguèt un prèst ridicul que los interesses sufirián per fargar un open world de l’ostal, me soi crompat la Switch, me soi crompat Zelda e ai evidentament oblidat l’existéncia del monde exterior mas a un moment ai una bona rason, qu’èri lo sol en capacitat d’eliminar l’afrós Macrondorf, que fasiá pesar sul reialme d’Hyrule sa doctrina post-liberala apocaliptica, sens respècte pels diferents pòples de las contradas, lo sospèchi quitament de qualques delictes de faciès e de qualquas reconduccions a las frontièras Gerudos. Em, perdon, crèsi que me soi emportat.

Los sanctuaris forman una bona part del contengut de Zelda BOTW…

En mai al moment qu’escrivi aquelas linhas, ai pas acabat lo jòc, en tot cas ai pas vençut lo grand missant, me susprèni a recuolar aquel encontre fatidic que sabi que ganharai, benlèu en causa d’aquò d’alhors. Es que i a tant a far ! Rapèli que quasiment tre la debuta vos es donada la possibilitat de « ganhar » lo jòc, de sautar tota una part de scenario trocejat per arribar directament al combat final. Mas coma es complicat e qu’es evidentament pas aquí qu’es l’interès del jòc, ai fach coma 99,99% dels jogaires : ai percorregut tot lo país d’Hyrule avant de m’enfrentar, cargat coma una muòla jos esteroids, a aquel famós castèl central, teatre de la darrièra e mai importanta batèsta.

…tant coma la cosina, la quista d’ingredients…

Aprèp i aver jogat, comprèni melhor çò que ne disián los critics a sa sortida, sul fach que ZBOTW èra en capacitat de rebatre las cartas dels jòcs en monde dobèrt (open world), de mai en mai frequents e demandats pel public, mas qu’acaban per totes se semblar. En defòra del suènh menimós aportat a d’environaments variats, logics geograficament e geologicament (per un monde fantastic s’enten), la vastor impressionanta de l’ensemble contrabalançada per un sentiment de proximitat permanent (d’ont que siam vesèm tot, mas d’aquí a i anar es una autra causa), çò que truca, l’escomesa la mai capitada, çò qu’es pas estat jamai vist, es lo refús de la paur del void. M’expliqui : dins la majoritat dels videojòcs dobèrts, amb un univèrs d’explorar mai o mens liurament, lo jogaire es sovent enfrentat a d’ « emplenatge », de pichonas causas esparpalhadas per reténer son atencion, li far passar de temps, e aquel emplenatge es de còps tant regular e sistematic qu’acaba per donar un costat artificial al jòc e a son univèrs. Dins Zelda, non. De còps, l’environament es void, pas de quèstas, pas d’objèctes, pas de punt d’interès en defòra de l’environament meteis. De contemplacion blosa. D’exploracion sens tòca. En dos mots : lo fremiment de l’aventura. Lo vertadièr. E en permanéncia. E en mai d’aquò i a un refús de l’espectacular qu’es plan dins l’aire del temps. I a pas de scenario tarabiscotat, sèm pas negats jos l’ombra de las nautas montanhas que se pòt anar vertadièrament pertot, i a pas de suspresa en defòra del pichon sarrament de còr a la descobèrta, passat un recobde de caminòl, d’un paisatge miraudiós sus un calabrun de mar, d’un vilatjon tipic a escala umana, d’un bòsc plan bòsc, amb sa feràmia e sos campairòls de culhir, d’un tropèl de cavals que paisson sus la pradariá verdejanta, de las roinas d’un temple oblidat, ara ganhat per la vegetacion que pertot senhoreja… Tant d’imatges que marcan lo jogaire e se pòdon pas qu’imperfiechament descriure a aquel qu’o a pas viscut.

Un monde feng-shui, bastit amb rigor, umilitat e una benvolença totala.

…o encara plan d’a costats, coma aquí lo fach d’enriquesir l’enciclopedia del jòc.

Novator per sa proposicion d’un monde « natural » que defugís los artificis, Breath Of The Wild l’es tanben en tant que Zelda. Los amators de la seria son acostumats a una arquitectura tipica de cada jòc Zelda : un encadenament progressiu de zònas d’exploracion mai o mens dobèrtas e de « donjons » clafits d’enigmas amb un « boss » a la fin, un equipament de recuperar per poder avançar un pauc mai, e aital fins a la fin e lo « boss » final. Tot es sistematicament espetat a la bomba (mas amb feng-shui, coma disiái) dins BOTW : avètz tot l’equipament que n’auretz besonh a la fin del didacticial, podètz anar pertot tre la debuta, sens cap constrencha, e i a pas mai de donjons. Son remplaçats per un centenat de sanctuaris, ont cal far parièr foncionar las cervèlas mas sus un temps mai redusit, e 4, pas mai, « creaturas divinas » ligadas a la quèsta principala. Es susprenent, a la debuta, per un afogat istoric de Zelda, mas coma tot es menat amb fòrça doçor, la temptacion de cabussar lo cap primièr dins aquel país de sòmis se farà inevitablament mai fòrta.

Question que pòdi pas m’empachar de me pausar aprèp de centenats d’ora a percórrer ZBOTW : aprèp aquò, de qu’es l’avenidor de la seria Zelda ? Qué pòdon far de mai ? Es qu’es possible solament d’anar mai luènh ? E seretz d’acòrdi amb ieu per dire que quora òm se pausa de talas questions, es puslèu bon signe pel jòc qu’avèm entre las mans !

Sus aquò vos daissi, coma ai dich me cal partir n’acabar per de bon amb aquel malaprés de Ganondorf e… o alara tòrni sus la platja, qu’èri pas anat fins a aquela illa… o al vilatge de Cocoricò, me sembla que soi pas dintrat dins aquela bauma que se vesiá d’en naut… mas es que soi plan segur d’èsser anat al pus fons del bòsc a costat del flume… e aquel tèrme, i ai pas pojat ?…

Tòca-Maneta 67 – Asuèlh sens alba

Posted on 4 décembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Nos anam pas contar de fadesas, es rare dins lo videojòc de tombar sus una eroïna femna que siá una eroïna abans que d’èsser femna, creada per sas capacitats, son ròtle, e pas per venir en un ren de temps un objècte de fantasmas mai o mens assumits. Un personatge de femna fòrta, independenta, que se’n laissa pas contar, amai dins un contèxte relativament mascliste, e al qual jogaires e jogairas se pòdon e se podràn identificar.

Es lo cas d’Aloy, personatge principal del jòc Horizon Zero Dawn, e es clarament pas lo sol avantatge d’aquel jòc, succès critic, public e un pauc suspresa de 2017. Aloy a de mai de meritis aumentats pel fach qu’evoluís dins un monde qu’es luènh d’èsser amistós : dins un milierat d’annadas, lo monde es completament roinat, las ciutats abausidas, las veituras rovilhadas, los darrièrs òmes que demòran se son clanificats, tribalizats, son tornats a un novèl Atge de Pèira, de fusta e de cluja, an perdut totas lors tecnologias. Mas de qué s’es passat ?

Es pas totjorn evident de saber a qué servissián los afars dels Ancians…

Es exactament çò que deurà descobrir Aloy, dròlla curiosa, aluserpida, assedada de coneissenças e pas colhona, aquò non. Cal dire qu’Aloy a una vida un pauc en retrach de la societat (o sas sòbras), bandida qu’es dempuèi qu’es nenetona de sa tribú originala, los Noras, e elevada per un autre fòrabandit, Rost, un pair de substitucion per aquela que sap pas res de sos parents. Comprenèm doncas que çò qu’interessa Aloy es de tornar a sas originas, aprene quals son sos pairs, perque es sola, mas son caminament la menarà tanben a tornar a las originas de l’umanitat tota, al mens çò que ne coneis e çò que ne demòra.

La mena de pichòta bèstia qu’anatz crotzar sovent…plan sovent. E es encara mens amistós qu’o sembla.

E aquò serà pas simple, dins aquel jòc gigant e plan long, qu’Aloy se trobarà totjorn confrontada als autres estatjants d’aquel monde ostil : las maquinas. Sòbra plan viva e en bon estat dels « Ancians » (es a dire nosautres), n’existís de mai d’un tipe mas lo mai sovent seràn de robòts dessenhats coma d’animals preistorics : dinosaures, tigres a dents de sabre, crocodils, guepards, ptedoractiles… E vos pòdi dire que quitament s’Aloy evoluís e qu’aprenètz a vos batre amb ela, vos podètz far espotir en doas segondas benleu tant aisadament a la fin del jòc quand s’es subre-equipada, qu’a la debuta quand es armada d’un baston e d’un arc sonque. Horizon fa doncas plan sentir en permanéncia la pression, l’estrès, la situacion de preda de l’ancian predator que senhorejava sus un monde qu’es ara obligat de partatjar, per aver tròp volgut costejar las estelas… tot un programa, e la filosofia amagada darrièr aquesta vision apocaliptica es volguda pels seus conceptors olandés.

La ciutat de Meridian, la mena de paisatge encantarèl que sabrondan dins Horizon.

Las dinamicas de jòc rajan naturalament de tota aquela inversion de la plaça de l’òme, de la natura e de la maquina coma tresena variabla de l’equacion : cal evidentament sovent privilegiar l’apròcha discrèta a la carga brutala, pausar de trapèlas, de laces, tirar de sagetas silenciosas, plan agachar e etudiar l’environament, en se servir d’una aisina qu’Aloy es gaireben la sola a possedir : un focus. Mena de plectre que se pega darrièr l’aurelha, aumenta la realitat e dona d’informacions sus çò que vesèm. Per aver trobat, gardar e se servir d’aquesta aisina dels Ancians, Aloy renviarà sul monde encontrats en camin un imatge que trantalharà entre la paur, lo respècte, la mesfisança o la devocion. Perqué òc, cada tribú, dels Noras tradicionalistas als Banuks chamanics, en passant pels corsaris e faures Oseram e pels Carjas bastidors de ciutats meravilhosas e adorators del solelh, a de sistèmas culturals, espirituals, religioses, diferents mai se son ligats, e Horizon laissa lo jogaire soscar, a flor e a mesura de las discutidas amb los uns e los autres, sus la religion, las cresenças avuglas, nòstras certesas, la vertat e çò qu’i sembla, l’evolucion, las sciéncias, çò d’innat e çò d’aquesit, lo pés del passat e la paur de l’avenidor… es plan tot aquò qu’es desvolopat o abordat dins Horizon Zero Dawn, a travèrs del personatge d’Aloy, agach finalament exterior sul monde ont viu, menada per una quista e una sola : ensajar de comprene. Coma un darrièra alenada d’umanitat abans de tornar cabussar dins lo non-res.

Auretz comprés qu’Horizon Zero Dawn es una causida de la redaccion : subrebèl, interessant, unic, pregond, long, immersiu, exigent tanben, es una de las revelacions de 2017 !

Sus aquò vos daissi : ai un sacrifici uman d’anar empachar. Es quicòm de viure amb d’esperits endarrierits, vos disi…

Tòca-Maneta 66 – Pratchett & Clonc

Posted on 27 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Me pensi aver ja demostrat plan de còps dins aqueste cronica, davant l’èrsa dels remakes de videojòc a milierassas, la manca d’inventivitat qu’aquò pòrta, e la pigresa qu’aquò fa sospechar en çò dels desvolopaires. Me pensi aver tanben, mas si que non d’unes o an fach a ma plaça e mai plan que ieu – pensi aquí a l’excellenta cronica video Crossed de Karim Debbache – criticat un parelh de còps los films eissits de videojòc, que son en general catastrofics, a un nivèl de nullitat rarament tocat, manca benlèu per lor pendent : los jòcs desvolopats a partir de films.
Sufís, coma sovent, d’un jòc e d’un sol per crear l’excepcion, e quala excepcion me damni vist que s’agís de Ratchet & Clank. Ratchet & Clank es a l’origina un jòc e una seria començada en 2002 sus la PlayStation2, doncas es pas tanpauc tant vièlh qu’aquò, pas pro per justificar una ressortida en 2016 en tot cas. Çò que la justifiquet es mai la sortida d’un film, del meteis nom, que tòrna prene a la gròssa lo primièr jòc, coplat amb d’elements dels seguents. E an doncas logicament sortit un jòc, que ne seguís la trama scenaristica en en integrant tanben de tròces dins sas cinematicas.

Arrapatz-vos, es aquí que ven complicat e que daissa crànher ço pièger de tota l’industria videoludica dempuèi l’aclapament de l’extrà-marrit jòc ET l’extra-terrèstre dins un desèrt de Novèl-Mexic en 1983 : un jòc, tirat d’un film, tirat d’un jòc.

Tant val dire que sul papièr i a pas res que fonciona e s’òm m’aviá anonciat aquò sens cap de precaucions ne fariái encara de cacha-vièlhas a m’acoconar dins un canton de ma cambra, plorinejar e chucar mon gròs det, mon dodó dins los braces.

Las zònas de jòc son pas tròp grandas, sonque çò que cal.

E ben non, tot fonciona coma un miraudiós relòtge, benlèu – segur ! – per çò qu’es Ratchet & Clank, un univèrs volontièrs folastre, parodic e quitament autò-parodic. Lo eròi, Ratchet, es un Lombax, e aquò a pas res a veire amb lo fabrejaire de cintas de sosten lombari (laissatz, es una galejada privada clusa), es quitament dins l’idèa exactament lo contrari : amb l’aparéncia d’un pichon fennèc umanoid, Ratchet es sople, viu, borrin e subre-equipat, a començar per son companh Clank, un robòt de guèrra un pauc mancat a la fabricacion mas utile mai d’un còp. Als costats dels Rangers Galactics e de lor menaire egocentric e pauruc lo capitani Qwark, deuràn, evidentament, salvar lor galaxia dels missants Blargs, que la preséncia d’esperit es tanben resumida per lor nom, menats pel PDG Drek aligat per l’ocasion al missant simbòl de la seria, l’infame doctor Nefarious.

Lo Groovitron en accion !

Çò que vòlon aquel monde nos en trufam completament, entre doas galejadas referencialas comprendrem que los Blargs vòlon una nòva planeta que faguèron petar l’anciana e qu’an pas trobat de melhor mejan per aquò far que de prene de bocins d’autras, sens cap de respècte pel monde que vivon dessús. Fa pas res, nos anam ocupar d’eles de planèta en planèta dins d’environaments variats e desvariats a un ritme d’infèrn – e lo jòc es un pauc cortet, mas intense çaquelà, en causa d’aquò – e amb un arsenal qu’es segurament aquí mai per provocar lo cacalàs del jogaire que lo patiment dels missants. L’i trobam per exemple lo Motonator, un raion de la mòrt que tresmuda vòstres enemics…en inofensius motons belegants, o lo Groovitron, que lança una bola a facetas e buta los enemics a bolegar lor cuol sus de musica disco puslèu qu’a se batre, o Mr. Zurkon, un assistent robòt-tuaire psicopata qu’acompanha totas sas intervencions de remarcas plan sentidas, o encara lo Pixelizaire HD, que transforma quala bèstia que siá en molon de pixels, faiçon Doom.

Lo narrator es lo capitani Qwark, aquí en estatua…e es un briconèl megalò.

Per vos pintrar lo tablèu vaquí doncas Ratchet & Clank, un jòc d’un fun absolut, dinamic, plasent, polit d’agachar amb son estetica a mitat camin entre lo cartoon, lo videojòc de las annadas 2000 e lo film d’animacion. Es, per un còp, pas un remake inutile, e, mai s’aquò es aisit de dire per ieu que joguèri pas al jòc original, fin finala dificile de considerar coma un remake tant an sublimat la matèria originala, amb çò que cal de novetats, çò que cal de referéncias al film, e un pregond respècte pels jogaires, los ancians coma los novèls.

Sus aquò vos daissi, lo temps de far aquela cronica ai laissat una tropa de Blargs brancats sul Groovitron, me los cal anar desdonnasummerizar, sèm pas de mostres çaquelà.

Tòca-Maneta 65 – Fantasiá Finala

Posted on 20 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Lo videojòc es sovent un afar de seria, de seguida, de continuitat. Es malaisit d’alhors de destriar lo perqué e lo coma dins aquela tendéncia a far de seguidas, de seguidas de seguidas ad lib, quite a n’arribar a tota una tièra impressionanta d’opusses, al pès economic comolat que fariá pallejar un productor hollywoodian de blockbusters.

Prenèm la seria Final Fantasy, a l’azard. O pas a l’azard, vist qu’es precisament d’aquela que vos voliái parlar, mai que mai en abordant son darrièr numero en data, lo 15. E òc, ja 15 Final Fantasy ja sortits, sens comptar una molonada d’embrancaments divèrses, spin-offs, cross-overs e caforcas de tota borra, e mai o mens 30 ans an passat dempuèi la sortida del tot primièr. Una longevitat impressionanta, qu’es proporcionala a la reputacion de la seria e a l’estrambòrd provocat dins sa larga comunautat d’afogats tre qu’una novèla aventura es prepausada.

Aquò comença plan…

E Final Fantasy es un bon exemple d’aquela especificitat videoludica a far de serias… que ne son pas. Perque los ligams entre un jòc FF e l’autre son tèunes de còps que i a : istòrias desparièras, personatges desparièrs, univèrses desparièrs. Çò de comun es lo tipe de jòc, un RPG a la japonesa al « torn per torn » e la basa scenaristica, que se passan totes dins un monde ont la magia existís e se pòt emplegar, en parallèl de la tecnologia. Assistirem sovent, doncas, a aquela oposicion plan frequenta dins la produccion culturala japonesa dels sègles 20-21, entre la natura e la l’industrializacion, l’òme e son environament.

La sagà Final Fantasy faguèt pas que montar en gamma, en experiéncia de jòc, fins al seu numèro 7, qu’es encara considerat per plan de monde coma lo melhor de totes, mai benlèu lo melhor jòc video tot cort. Vòl dire que per n’arribar aquí al 15, la seria a baissat, de biais irregular, o puslèu que foguèt dins l’incapacitat de prepausar un jòc tant apregondit, esteticament, scenaristicament e ludicament. Tant val dire que l’espèra sus aquel numèro es bèla, tant plan coma entretenguda per la comunicacion e las anóncias qu’acompanhèron sa sortida. Alara, es que val lo còp ?

La modelizacion de la mangiscla es d’un nivèl pro naut. E dona talent !

Primièra responsa parciala : òc. FF15 es remirable, amb una pata grafica e de paisatges esbleugissents, de modelizacions capitadas, un novèl sistèma de combat, mai dinamic (exit doncas lo torn per torn). La noveltat plan venguda d’aquel jòc es de prepausar, pel primièr còp de la seria, un monde obèrt, que lo prince Noctis, lo eròi, deu percórrer en companhiá de sos tres amics al guidon d’una vertadièra e pimponabla Audi A8 frucha d’un susprenent partenariat. De rotas longas, de motels pauc poblats, d’èrms, de pradas, de pausas per campar, far la cosina e dormir a la serena a l’entorn d’un fuòc en se contant de conariás, i a un ambient road-trip a l’americana plan capitat e agradiu dins aquela primièra partida. Dins aquela primièra partida, i a tanben de que s’ocupar, entre la caça als mostres en mòde « caçaire de primas », la pesca (una plan bona e realista simulacion), las barruteladas sus l’esquina d’un Chocobo, una galina-canarí giganta, las quistas de complir pels uns e pels autres, a l’azard dels rencontres, las sesilhas de fòtos, e tot un fum de causas que vènon assaborar l’immersion e l’experiéncia de jòc… Dins la primièra partida.

Lo mini-jòc de pesca es francament plan fach, amb de bonas sensacions.

E òc, perque es un pauc aquò lo problèma, lo jòc es copat, en doas parts mal equilibradas : aquela primièra, liura, ont òm evoluís a son ritme, e una segonda, lineària, ont cal bombar dins un tren per arribar dins la vila del grand missant e li petar lo morre definitivament. M’avètz comprés : Final Fantasy nos ofrís primièr una libertat per la nos tirar aprèp de detzenas d’oras de jòc. E es mancat, clarament : ja qu’es pas justificat scenaristicament, l’experiéncia provesida per aquesta segonda part es mens marcada, se reten pas, e nos buta quitament a nos desinteressar de l’istòria e de la quista principala, que, de tota faiçon, la manca de ligasons e de pregondor de personatges un pauc superficials nos aviá fach semblar banalas, convengudas e un pauc estrangièras a nòstras envejas afiscadas per la primièra partida.

A la lèsta, e demòra un cas d’estudiar dins totas las escòlas de tòca-maneta (las de videojòc, pas de politica), çò qu’era volgut coma novedor es mancat, en general, e çò que participa de mecanicas de jòc ja vistas alhors es apregondit, trabalhat e interessant, pro per servar çaquelà al jòc un interés de notar, es juste domatge que la presa de riscas, que podèm saludar, se transforme pas en pepitas. E me semblan que los desvolopaires an plan sentit qu’èran passats a costat de lor subjècte, qu’ensajan de contunhar de far viure lo jòc e de tornar lançar d’interès en i apondent regularament de contengut adicional… pagant en general, i a pas de pichon profièch !

Sus aquò vos daissi, i a mon chocobo qu’es en revision dels 5000km al garatge, lo me cal passar prene avant que tampen.

Tòca-Maneta 64 – Apoteont

Posted on 13 novembre 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Uèi vos prepausi de tutejar las estelas, de costejar las cimas e de trucidejar de divinitats grècas amont naut sus l’Olimpi. La matièra mitologica es pas estrangièra al jòc vidèo, contràriament a çò que se podriá benlèu pensar. Ja perque los jòcs de ròtle an agut tendéncia, e mai es totjorn lo cas, a reciclar los grands mites de l’umanitat dins una metà-mitologia mondiala, mas tanben amb un interès mai dirècte : i a un quicòm de bèl, de grandiloquent, d’epic, dins totas aquelas istòrias d’eròis, de dius e de mieg-dius, e es perfiech per èsser la trama d’un vidèojòc. Amai i a una coeréncia inducha dins las grandas mitologias d’aquel monde, dins los panteons de religions qu’existiguèron de sègles e que doncas, amb lo temps, aprenguèron a formular de responsas apregondidas a de questions permanentas. E fin finala, la coeréncia de l’univèrs es la basa de la bastison d’un vidèojòc !

Vos podriái parlar uèi de God of War, benlèu la seria la mai coneguda per botar en scèna un eròi lançat darrièr de dius que se creson tot permés. Mas serà per un autre còp, que uèi aviái enveja de vos parlar d’un jòc mai pichon, independent, que al contrari de God of War fa seguir son immersion mitologica d’una pata grafica idonèa.

E de qu’es aquò una pata grafica idonèa quora se parla de mitologia grèca antica ? Òc, es ben aquò, un resson visual de l’art grèc antic que nos parvenguèt, lo sol fin finala a nos pintrar las divinitats aquí botadas en movament : vòli parlar de las terralhas e de las ceramicas sus las qualas trobam de grands combats mitics o de causas mai quotidianas.

L’Olímpia es devesit en zònas, bailejadas per un Diu.

Tant val o dire còp-sec : los grafismes del jòc Apotheon (remarcaretz que tre lo nom sèm dins l’ambient) podràn pas agradar a totes. Es forçadament forçat sul negre, l’òcre e lo roge e seguissètz de personatge que se desplaçan orizontalament, en doás dimensions, çò que ven afortir l’efiech « terralha animada ». Bon, del còp, coma lo personatge es pichon, lo jòc es sovent pas tròp lisible, doncas arribarà de se prene un còp de lança dins l’esquina sens comprene lo perqué, mas fin finala aquò fa montar un pauc lo challenge, e obliga a se plan plaçar e a se protegir en fonccion de l’accion que menam.

L’accion es de còps malaisida de legir, mas aquí podèm plan veire qualques quècas quilhadas de satiris.

Lo vilatge de Nikandreos se tròba un jorn envasit de sacamands mas semblariá qu’en defòra d’aquò lo monde patiguèsse tanben d’una cordelada de catastròfas. Obligat de prene las armas, Nikandreos se desbarrassa de la gusalha e aquí Herà li apareis, en li explicant qu’es la mèrda, que son marit Zeus a decidit d’abandonar l’umanitat. Alara ja, es per botar lo nas dins d’afars que son pas meus, mas de longa vesèm qu’es pas la gaug dins lo parelh divenc, caldriá benlèu pensar a consultar lo diu de la psicologia de cople.

Qualques dius, pro bèls, vos faràn un pauc susar en combat.

Vaquí doncas Nikandreos lançat a la recèrca dels atributs de las potenças divinas, que Herà li conselha de tornar als òmes per qu’arribèssen a se petaçar solets sens protectors montanhòls. D’unes dius seràn cooperatius, que se vòlon de tot biais desencadenar del totalitarisme de Zeus, d’autres un pauc mens, çò que dona luòc a de combats epics contra Artemís, Arès o Poseidon. Cada biais de véncer o de convéncer un diu es fòrça diferent, que son eles plan diferents dins lors ròtles, e lo jòc capita a cada còp de prepausar de desfisses novedisses.

Un pauc dificile mas sonque çò que cal, original, Apotheon a pas forçadament convençut totes los jogaires, mas es per ieu clarament pas desprovesit d’interès. Mèfi als refractaris de las lengas, lo jòc existís sonque en anglés. D’acostuma es pas forçadament un problèma, que se compren, mas aquí avèm de dius qu’an un vocabulari de tria, emfatic e tot, al mitan d’extraches de las grandas òbras grècas (Omèra, Eraclita…) dins una lenga de còps un pauc clusa.

Sus aquò vos daissi, ai volgut testar Dionysos dins una batèsta de bevenda, e evidentament aviái pas previst que el es naturalament immunizat contra la ressaca l’endeman matin.

Tòca-Maneta 63 – Dragon Quest Bastidors

Posted on 3 juillet 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

L’es una seria de vidèojòcs plan longa ja, de RPG venguts del Japon, colorats, complets, amb un fum de quistas de complir dins un environament heroic-fantasy coerent, enriquesit a cada episòdi.

Arribats a n’aquel punt, sèm fin finala pas plan avançats. Los que pensavan a la seria Final Fantasy me devon un còp a beure, caliá pas jogar ! Non, uèi anam parlar d’una autra seria, benleu un pauc mens coneguda en França e en Euròpa, mas que capitèt pertant d’arribar en plena forma als 30 ans d’existéncia : Dragon Quest.

Trenta ans de vida per una seria coma Dragon Quest, aquò representa per ara 11 jòcs principals, aital numerotats, mas tanben un fum de jòcs parallèls, mai d’un detzenat tanben, demest los quals Dragon Quest Monsters o Dragon Quest Heroes. E tot aquò sens parlar de las adaptacions en mangàs e animes, los dessenhs animats japoneses, e d’una brava quantitat de produches derivats. Cal dire que visualament, la seria s’i prèsta plan, amb la participacion d’un dels dessinators los mai coneguts de l’arquipèl : Akira Toriyama, lo papà de Dragon Ball.

Una vila pichona, bastida a la lèsta. E es ja pas mal !

Es d’un d’aqueles jòcs un pauc a despart qu’anam parlar, un dels mai recents tanben : Dragon Quest Builders. Tre l’anóncia d’aquel jòc, e la difusion dels primièrs imatges, es la prensa especializada tota que s’escridèt : « Es Minecraft ! » tant èra visibla la semblança amb aquel jòc de construccion cubic e d’una libertat quasi totala. De fach, los creators de Dragon Quest Builders, lo famós estudiò Square Enix en l’ocuréncia, amaguèron pas l’influéncia d’un jòc a succès que revolucionèt lo vidèo jòc a sa sortida i a un parelh d’annadas. Mas luènh d’una vulgara còpia coma s’en vei passar encara regularament, çò que nos perpausan es pertant plan un Dragon Quest, amb una part, bèla, d’omenatge a Minecraft, e l’integracion de dinamica de jòc qu’an sauput comprene, integrar, adaptar, e, de còps, subrepassar.

Cada capitol se clava amb un combat epic contra lo boss de la zòna.

Coma totes los Dragon Quest sortits darrierament, Builders es ipèr-colorat, amb l’utilizacion de formas redondas e carradas marcadas, tipicas del mangà, que li dona un costat enfantin. Enfantin l’es tanben dins son scenariò, d’una simplicitat e d’una leugieretat ferotjas, e dins sos sistèmis de jòc, accessibles en un ren de temps. S’es accessible ne daissa pertant pas d’èsser exigent se cal, mas sovent serà al jogaire de decidir se se vòl complicar la vida o se daissar portar pel fun integral e decomplexat vendut pel jòc.

Quand disi qu’es falsament enfantin…

De Minecraft, Builders recupera la combinason minatge-fargatge-construccion, es a dire que vos cal cargar lo martèu per anar recoltar de ressorsas per las transformar en fusta, bricas, teulas, puei vos poder bastir un ostal-doç-ostal personalizat. Mas tot lo demai es de Dragon Quest, a començar pel bestiari e totes sos mostres a l’encòp polidonets e agressius, sa mitologia, sos personatges plan tipats, e una basa scenaristica que justifica que siatz obligats de bastir, çò que Minecraft daissava completament de caire. Aquí, en seguida de la presa de poder brutala del missant Lordragon, qu’espetèt totas las construccions umanas, jogatz un eròi qu’es lo sol a aver la competéncia de bastir de causas, lo poder quitament, e lo sol a comprene coma aquò vira. De fach, lo sol a saber legir un plan d’arquitècte, diriái, mas es vertat que jos un regime faissista l’educacion es jamai tròp una prioritat…

Plan mai simple a prene en man que Minecraft, Dragon Quest Builders permet de far gaireben tant de causas, en aprofiechar del jòc coma d’una nauc de sabla giganta, e en i apondent una mini-trama scenaristica, una necessitat de l’exploracion mai prononciada, una gestion de personatge plan mai tipada RPG japonés e la possibilitat d’utilizar de guidas per la construccion, istòria de pas èsser tocat pel sindròma de la pagina blanca en mòda « mèrda, sabi pas de qué bastir » coma podiá èsser lo cas dins Minecraft. Sens èsser revolucionari nimai zo pretendre a cap de moment, Dragon Quest Builders es plasent e agradiu, sens presa de cap e amb juste çò que cal de libertat per los qu’aimon las règlas mas pas tròp tanpauc.

Sus aquò vos daissi, i a mon amassada dels vidèoludistas centristas japonofiles e pasmens anonimes que comença.

Tòca-Maneta 62 – Full Throttle Sentimental

Posted on 26 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de manada, picanhaires de mecanica, balhaires de còps de pè dins lo cardan e esportius de sièti de becana, adiussiatz !

Dèvi avoar qu’aquesta mòda que consistís a remasterizar, es a dire a tornar prene de vièlhas causas per las adaptar al gost d’uèi e, en general, las vendre al prètz car, a lo biais per m’esmaliciar coma cal. Amai dins lo jòc vidèo, ont aquela pratica es venguda gaireben sistematica, tant es grand l’efièch nostalgic. Cal dire tanben que dins aquel mèdia las tecnologias se succedisson a vitessa grand V, doncas un jòc a tendéncia mai lèu a èsser considerat coma « del passat ».

Reconeissi çaquelà d’efieches positius a-n-aquela mòda mesclada de canha : fa s’encontrar un public de uèi e un jòc de ièr. Un bon jòc, vòli dire.

Serà lo cas amb Full Throttle, Full Throttle Remastered en l’ocurréncia, perque òc, en general quora tòrnan adaptar un daquòs vièlh sonan pas tanpauc los creatius per trobar un nom novèl. Es originalament sortit en 1995 mas m’en sovèni encara plan, qu’èra un de mos primièrs passes dins lo vidèoludisme e mai que mai de las apròchas scenaristicas de qualitat dins lo mitan del vidèojòc. Risetz pas, a l’epòca èra luènh d’èsser evident. Full Throttle fa partida, sens n’èsser lo representant lo mai conegut, del catalòg de jòcs d’aventura en « puntar-clicar » de l’escudariá LucasArts el del genial Tim Schafer, al qual devèm tanben la sèria dels Monkey Island, Maniac Mansion, Grim Fandango…

Aquò comença…mal, per Ben.

Full Throttle conta l’istòria de Ben, menaire del gang de bikers « Los Gatpudres » dins un país que sembla fòrça lo Sud dels Estats-Units, l’Arizonà, lo Texas o lo Novèl Mexic. Dins aquel univèrs distopic, totas las veiculs foguèron emplaçats per de maquinas que tòcan pas tèrra, d’aèroglissaires e de veituras sus coissin d’aire. Manca los motards tradicionals, que, amb lors gròs engenhs gardan encara lo contacte amb la tèrra, dins tot çò qu’aquò pòt simbolizar. Tota l’istòria de Full Throttle es aquela d’un complòt e d’una manipulacion : Malcolm Corley es un vièlh òme d’afars, lo darrièr constructor de mòtos a ròdas e tanben ancian biker el-meteis, quitament se pòrta, a l’atge qu’a, mai lo costume e la cravata que lo blodon de cuèr e las bòtas nègras. Es pro respectat per la comunautat motarda e el li ren plan son estima. Mas Corley a un adjunt, Adrian Ripburger, que el a una asirança ferotja contra tot çò que rotla, mas un gost prononciat per la dardena e la reconeissença sociala. Lo vesèm venir a 15 quilometres : çò que l’interessa es de prene la plaça de Corley, de botar lo conselh d’administracion de l’entrepresa de son costat e de li far fabrejar enfin de veituras modèrnas, aeròportadas e tot.

De passatges vos permetan de vos batre amb d’armas improvizadas e d’autres bikers.

Sus aquel conflicte entre dos mondes, un vièlh e un novèl, fin finala un de l’argent e un de l’uman, Ben portarà son còr, qu’es tant gròs que sos bicèps, enterrarà la rivalitat de totjorn entre sa banda e los bikers concurrents, a còps de punh, de pè, de cadena o de tronçonusa, mas tanben de replicas pesugas e ara cultas, que donan al jòc son costat Mad Max parodic.

Utilizar de lapinons mecanics per desamorçar a la borrina un camp de minas sus un aire de Wagner, es aquò Full Throttle !

Suspausi que vos pausatz la question, e se la vos pausatz pas lo fau per vosautres : es que val lo còp ? Dins l’absolut es evident que òc, Full Throttle es un jòc remirable e pas pro conegut, çaquelà un pauc cortet e aisat. Mas dins lo detalh, es que lo remaster de Full Throttle val lo còp ? Concretament, es lo meteis jòc, plan per plan, es sonque que cada plan foguèt tornat dessenhar. Lo problèma es que d’estetica un pauc dessenh animat a la basa, que vielhís mens que los ensages realistas, la refonta pareis ren de mai qu’un alissatge de las texturas, doncas sèm aquí a las termièras de l’interès dels jòcs remasterizats. Enfin tot aquò es un debat etèrne, qu’acabarai en tombar en plen dins la trapèla tenduda : se coneissètz pas Full Throttle, anatz-i ! E pels autres, oblidetz pas jamai que lo sovenir que gardam d’una causa es sovent mai polit que la causa en ela-meteissa !

Sus aquò vos daissi, ai qualques morres de la banda dels carronhasses d’esclatar a la clau de 12 : se son permetuts de pissar sus ma mòto quora davalavi de gòts al bar, pòdi pas daissar passar.

Tòca-Maneta 61 – A l’androna mèna

Posted on 19 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Nos envolam uèi dins l’espaci infinit e pertant anam vesitar de vesins, òc de vesins de la galaxia vesina d’Andromèda, çò que nos fa çaquelà un bon tròç de camin.

600 ans de caminada, per èsser precís, en tot cas pel monde qu’aguèron l’escasença d’embarcar amb l’Iniciativa Andromèda ; urosament per eles la criò-estasi èra aquí per lo far passar lo temps mens long, e mai que mai per los far arribar en vida eles meteisses, e pas de rèire-rèires-rèires filhòts e filhòtas, segurament plan nafrats per 600 ans de consanguinitat. E òc, a un moment, quand sètz un parelh solitari dins l’espaci infinit la promiscuitat se fa e la mescladissa genetica ela se fa pas.

Avètz pas mancat un episòdi, sèm totjorn a la debuta del tresen milenari, l’òme es pas tornat sus la luna dempuèi 1972, la companhiá Space X n’es totjorn a ensajar de mandar de monde sus Mars e la sola creacion umana que sortiguèt pel moment del nòstre vièlh sistèmi solar es una sonda. Evidentament se trata d’un vidèojòc, de que cresiatz, si que non seriái pas aquí a vos parlar, seriatz pas aquí a me legir o m’escotar e prendriam totes dos doás minutas per comprene la teoria de la relativitat.

Las primièras basas de colons se passan pas tròp plan, e vos cal saber perque.

Mass Effect : Andromeda a d’aujols illustres : una trilogia sortida entre 2007 e 2012, supèr plan aculhida, malgrat una fin un bricon criticada, fresca, novèla, pregonda, epica e regaudissenta, amb un scenariò trabalhat e un vertadièr sentiment d’exploracion e de descobèrta. Aqueste arc narratiu estent clavat, Andromeda fa un pas de costat per n’entamenar un novèl, pel melhor e…per l’un pauc mens melhor.

Ryder se desrevelha de sos 6 sègles de som amb, coma l’imaginatz, son cap 6 pès al fons del cuol mas pas pro encara per pas veire que çò promes a la debuta es pas aquí : los menaires de l’Iniciativa avián parlat de « mondes d’aur », abitables e agradiu de viure coma l’es la Tèrra, mas tot çò que los explorators trobaràn son de planètas rebatudas de vents, de nèu, tròp caudas o tròp fredas quora son pas infestadas de bèstias 3 còps mai gròssas que vos e, evidentament, carnivòras.

La vòstra còlasmopolida.

En tant que pionièr, Ryder aurà doncas per tasca de rendre totes aqueles mondes abitables per l’umanitat e los collègas alien que trainam dempuèi la primièra trilogia, de comprene çò que s’es passat, e perque lo climat s’es afolat. Serà enfrentat a una novèla raça d’aliens fòrça antipatics e a una autra plan mai amistosa, e, coma dins totes los autres Mass Effect, las sesilhas d’exploracion e de combat seràn copadas per de rencontres, de dialògs, de relacions diplomaticas e de causidas de far qu’influençaràn l’avenidor de la galaxia tant coma la percepcion que lo monde auràn de vos.

Per l’anecdòta, aquel personatge (segondari) es doblat per Alexandre Astier. E ben èra mai inspirat dins Kaamelott.

La societat BioWare, que son experiéncia e son saber-far son coneguts e respectats dins lo mitan del vidèojòc causiguèt doncas de cambiar d’unes principes de jòc en demorant dins lo meteis univèrs. Una decision fin finala pro coratjosa e lo pas de costat sembla plan plantat quora vesèm que Andromeda prepausa de novèlas causas de far en demorant supèr-familièr pels afogats de la debuta. Pasmens es pas capitat a 100% e malurosament los critics o notèron. Vòstre equipatge compausat de membres un pauc mens carismatics qu’autres còps, una trama scenaristica principala un pauc tròp evidenta, qualquas desalenadas e viradas en redond, e una tierassa de bugs e de problèmas tecnics venon negrejar la sortida d’un jòc pertant esperat de totas parts. Anem, refusarai d’èsser tròp dur, en general los defauts ne son pas qu’en fasent la comparason amb la trilogia originala e benlèu que sèm nosautres que ne gardam un sovenir faus. Tot aquò se verificarà o pas dins la seguida, que mancarà segurament pas de veire lo jorn, e en esperant que los productors ajan tengut en compte totas las remarcas.

Sus aquò vos daissi, que me cal anar cercar los Mister Freeze qu’aviái laissat en criò-estasi, e anar tocar mas reialtisas per un plaçament de produch capitat.

Tòca-Maneta 60 – Zelda Breç of the Oai

Posted on 12 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Amics legeires que m’escotatz, amics escotaires que me legissètz, vos desvèli uèi un pauc de las colissas del vòstre Tòca-Maneta mai aimat, es a dire lo meu, totes los autres vos conselhi de tornar comptar vòstres dets après lor aver tocat la maneta, sabèm jamai. Ieu, vos rendi tot. E vos disi tot. Es per aquò que pòdi afirmir que dempuèi 60 numèros, jamai, ò non jamai, parlèri d’un jòc al qual aviái pas jogat, sul qual m’èri pas tocat la maneta, cercatz pas i a pas res de calhòl dins aquesta paraula. Desirós de vos porgir a cada còp de sentits reals e personals e pas de rechucadas refregidas dels ressons de la rèira-prensa vidèoludica, jogavi, puèi ne parlavi.

Pasmens, per un còp, de rasons que la decéncia me buta a tàiser mas que concernisson ma banquièra – adiu Elodia se m’escotas – parlarai d’un jòc sens i aver, ieu, jogat, mas sonque per çò qu’es en plen dins l’actualitat – e quala actualitat – e seriá estat fin finala una manca absoluda de professionalisme que de pas vos en far profiechar tant es a marcar d’una pèira blanca. En mema temps, en parlar d’un ben cultural sens l’aver praticat, ai enfin l’impression de dintrar dins l’esfèra privada de la granda critica aparisenquida e contenta d’ela. Aquò ajudarà pas ma banquièra – adiu Elodia se m’escotas encara – mas per l’estima de se es pas marrit.

La Switch en mòde « transpòrt », amb sas manetas sul costat.

Zelda Breath of The Wild, puèi qu’es d’aquò que se parla, acompanhèt la sortida de la nòva consòla de Nintendo, sonada Switch, que podriam revirar per « L’escambiadissa ». Sortiguèt tanben sus la consòla precedenta, la WiiU mas s’i mostrèt finalament plan mens interessant. Per çò que aquel jòc e aquela consòla venon sens contèsta de tornar butar un pauc mai luènh las termièras del vidèojòc. La Switch per vos situir es lo primièr ensag, en passa d’èsser capitat, de l’aligança totala entre dos biais de jogar plan destriats qu’existissián fins aquí : lo costat salon e lo costat portable. Una GameBoy es pas una PlayStation e una Vita es pas una Wii. Servit per una tecnologia que permet aquò, mas tanben una societat qu’es prèsta a z’aculhir, la Switch se pòt jogar brancada sus la tele, o pertot en passejada, al fons de son lièch, dins lo metrò o als cagadors, amb un sistèma de tauleta sus la quala s’empeuta o se desempeutan de pichòtas manetas.

Tant val dire que quora lo novèl Zelda foguèt anonciat, una de las sèria mai presadas dins lo monde entièr, amb pel primièr còp l’accession a un monde completament dobèrt e gigantàs, que se podiá doncas explorar, al fons de son lièch, dins lo metrò o als cagadors, la « hype »* coma dison los joves, foguèt grandarassa.

Efiechs de lum, de fum, vida salvatja : ZBOTW es PO-LIT !

Mas Zelda Breath of The Wild auriá pas agut lo succès qu’a agut e a encara, auriá pas agut tantas criticas positivas, amb d’unas que lo qualificavan de « melhor jòc jamai sortit » se s’èra arrestat a aquò. De fach esposèt a fons lo supòrt sus lo qual sortiguèt, que ja fasiá espetar lo biais tradicional de s’investir dins un ben vidèoludic en fasent espetar de son costat lo biais tradicional de contar una istòria.
Una istòria, quitament dins un jòc vidèo, es una debuta, una fin, e de peripecias entre los dos. Breath of The Wild cambia lo biais un pauc lineari de presentar las causas en prepausant una debuta, segura, solida, que servís coma sovent de didacticial, d’aprendissatge de las mecanicas del jòc e…e una fin, accessibla aquí tre que la debuta èra, se se pòt dire, acabada.

Coma dins los autres Zelda, encontram de mostres que cal desfar amb de tacticas plan rodadas.

Coma lo jòc vos daissa dins un monde gigantàs ont podetz far un molon de causas e doncas causir l’òrdre dins lo qual las fasètz o pas, podètz far parièr pel temps de « fin » d’un vidèojòc, aquel afrontament epic entre lo eròi linde e lo grand missant qu’èra vengut trebolar l’equilibri de l’univèrs. De segur, se vos volètz encarar lo big boss tre la debuta, n’anatz cagar, e val evidentament melhor s’anar far primièr la man sus de lairons en barrutla e recuperar una panoplia que tenga la rota. Mas es possible. A vosautres doncas de definir se peripecias i aurà, e, s’aquò vira, de quala mena. A vosautres d’escriure çò que se passa entre la debuta e la fin, e a qual moment aquesta intervendrà.

E ben mas de que se passa entre la debuta e la fin ? E ben aquò mos cars amics, los saurem pas uèi ! Vos farai, après aquela amòrsa, una segonda e darrièra cronica sus Breath of the Wild, enfin quora aurai pausat mas manetas dessus, adiu Elodia s’as tengut fins aquí. En esperant, qualquas peripecias tòcamanetescas sus d’autres jòcs, e la fin d’aquela seissantena cronica vendrà quora z’aurai decidat !

*Los pas joves podràn revirar « hype » per « enveja ferotja e consumerista provocada per una campanha de comunicacion esbleugissenta ».

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tag Archives: videojòcs

Tòca-Maneta 69 – Subrecuèch

Tòca-Maneta 68 – Zelda Breç of the Oai (Episòdi 2)

Tòca-Maneta 67 – Asuèlh sens alba

Tòca-Maneta 66 – Pratchett & Clonc

Tòca-Maneta 65 – Fantasiá Finala

Tòca-Maneta 64 – Apoteont

Tòca-Maneta 63 – Dragon Quest Bastidors

Tòca-Maneta 62 – Full Throttle Sentimental

Tòca-Maneta 61 – A l’androna mèna

Tòca-Maneta 60 – Zelda Breç of the Oai