Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Luènh, plan luènh d’aqui, dins de luòcs salvatges ont la man de l’òme pausa rarament lo pè, degun vos ausirà pas apelar vòstra maire…
Aquí basicament lo perpaus e sens dobte l’origina del nom de la seria Far Cry que comptarà lèu lèu un quatren òpus. Los tres jòcs precedents capitèron de se far una plaça dins lo mitan ultrà-concurrencial e subre-representat dels FPS, First Person Shooters, es a dire jòc de tir a la primièra persona, o en vision subjectiva. Cada episòdi de Far Cry se debana un pauc segon lo modèl definit tre la debuta : un personatge lambdà que se tròba al marrit moment dins un endrech marrit tanben perque ostil, e que dèu capitar de se tirar lo cuol del romegàs las armas a la man. Que sache o pas s’en servir quora comença lo jòc d’alhors, e aqueste personatge pels uèlhs de qual veiretz, se prendrà qualquas bonas leiçons de vida dins lo morre tot lo long de son aventura.
Vos vau pas mentir, Far Cry es un jòc brutàs, coma la majoritat dels FPS, amb per objectiu principal de se desprestir completament. I avètz totjorn una cèrta libertat, dins un monde obèrt ont i a de que far e ont la causida de las armas, totas las armas, vos es daissada. Pasmens, i a dins aquel jòc una dimension suplementària, un gra de lectura mai fin, que butiguèt vòstre servitor, entre autres, a s’i interessar, mentre que d’acostuma aquesta mena d’escopetariá generalizada me daissa un pauc fred. Çò d’interessant dins Far Cry es la refleccion dins son teissum sus l’invasion progressiva de la folia, la salvatjariá e la brutalitat dels òmes, al moment qu’aqueles n’arriban a se comportar pièger que d’animals. D’exemple, dins Far Cry 3, qu’es, en esperant lo 4, lo melhor, una còla de rics estudiants americans coma s’en trobariá dins una comedia a la con se tròba largada sus un archipèl del Pacific ont se liura una guèrra entre de piratas als metòdes mai qu’expeditius e d’autoctònes als quals lo replegament sembla pas aver fach tròp de ben al cervèl. Tant val dire que per las vacanças, es cramat.
Amai, quitament se lo paisatge es paradisiac, amb lo solelh de longa, lo vent que breça las fuelhas e una mar linda coma l’aiga d’una piscina, per contraste l’ambient es infernal : aquò tira e pèta d’en pertot, e quitament la natura se vira contra vos. Vos podètz esperar a vos far grafinhar la cara per un tigre amagat dins las èrbas nautas, vos far chapinhar la camba per una làmia, que de mèstre nadaire per nauçar lo drapèl rotge n’i a pas aquí. Me faguèri quitament perseguir e picorejar a mòrt, ai plan dich PICOREJAR A MÒRT, per un casoar ! A partir del moment que mema çò que sembla a un piòt gigant representa un dangièr, pensi que podèm legitimament nos dire que per se defendre i va caler botar la dòsa. Me vesètz venir, es justament en i botant la dòsa que nòstre estudiant american de basa se raprocharà pauc a pauc de la salavatjariá de sos enemics, e que la folia ganharà tanben sa ment. Puèi bon, podèm pas dire que siá ajudat, vist que los sols amics qu’encontrarà passaràn lor temps a li balhar de campairòls allucinogèns a mastegar, forçadament aquò acaba per atacar las neurònas e per far passar l’enveja de tornar a una civilizacion tròp calma en comparason…
Deuriam tornar trobar aquestes elements dins Far Cry 4, que se passarà dins un parçan imaginari de l’Imalaià, amb de moments onirics que tiraràn lor referéncia de Shangri-La, utopia tibetana descricha per l’autor James Milton dins Los Orizonts Perduts. Coma que, lo costat brutal empacha pas d’aver de letras !
Sus aquò vos daissi, que me cal anar pagar mon escotisson a la NRA, istòria d’aprestar coma cal ma sortida venenta, que serà encara un còp un trekking armat. Amb totes aqueles casoars que trainan, sèm jamai tròp prudents…