Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Per un còp vos vau pas parlar d’un mas de dos jòcs…o benlèu pas que d’un en fach o encara d’un sistèma de jòc qu’engendra de tierassas de nenons. Òc, anam parlar de còpias de jòcs a succès. De còpias ? Veire, quand la còpia se fretona al plagiat, de qué balha ?
Dempuèi pas mal de temps dins lo videòjòc s’emplega lo sufixe « like », es a dire « coma », « semblant », per definir un jòc qu’emprunta son gameplay, son sistèma de jòc a un aujol en general illustre. Es per aquò que cada an vei passar son desfilat de « GTA-like » es a dire de jòcs en monde dobèrt amb una granda libertat d’accion, sul modèl del famós Grand Theft Auto, o encara de Metroid-like o de Castelvania-like o encara de Metroidvania, en referéncia a aquestes jòcs marcants de las annadas 80-90, jòcs d’accion en desfilament orizontal.
Contràriament a çò que laissariá pensar, un jòc sagelat « Quicòm-like », « Moncuol-like », o que, pòt èstre d’una granda qualitat, de còps passar lo mèstre-etalon, saber existir per se, innovar, e la sufixacion dins aqueste cas ven juste nos rapelar que lo videòjòc es en plen en trin de se bastir sos pròpis referents, tal coma faguèt lo cinèma en son temps.
Dins lo cas d’Oceanhorn : Monster of Uncharted Seas, pertant, ne sèm pas exactament aquí. Oceanhorn es un Zelda-like, es a dire una aventura epica dins un monde imaginari, amb d’exploracion de domnons, de mostrasses a tuar a l’espasa, d’objèctes especials a trobar dins de còfres per poder perseguir son camin. Mas lo problèma aquí, al mitan d’aquestes principis que son fin finala plan generals, es que Oceanhorn es pas una emanacion de la seria tota dels Zelda, vièlha de mai de 25 ans e clafida de jòcs diferents entre eles amb çaquelà totjorn lo meteis fial roge. Non, Oceanhorn es una còpia-like d’un dels Zelda, un dels mai apreciats dels jogaires e de ieu en particulier, The Wind Waker. L’un dins l’autre aquò tomba plan, que nos donarà l’ocasion de parlar d’aqueste jòc fantastic !
Zelda : The Wind Waker conta l’istòria d’un dròlle que un jorn quita son isla a la recèrca d’un membre de sa familha, amb espasa e boclièr. Amb son pichon batèu, s’en anirà d’isla en isla, que lo monde es un arquipèl gigant, rescontrar de monde, recampar d’indicis, trobar d’objèctes per l’ajudar, desfar de mostres e mai de « boss » potents. Oceanhorn es çò-meteis, a la virgueta près. Tòrna prene lo quite design, drollesc e colorat e totas las pichonas causas que fasián la sal de The Wind Waker i a 10 ans e de la seria Zelda dempuèi totjorn : l’inventòri es lo meteis, la progression es la meteissa, los mostres se vençon del meteis biais, la coeréncia intèrna de l’univèrs es la meteissa, e podètz quitament dintrar dins los ostals per petar las topinas. Òc, aquela serà un pauc « private-joke-like » per los qu’an jamai jogat a Zelda mas vaquí, los autres comprendràn còp-sec.
Sens jamai i aportar quala innovacion o idèia nòva que siá, Oceanhorn tòrna tot prene mas…de biais superficial, sens jamai apregondir res nivèl sens, tipicament coma l’escolan que gaita sus son vesin per çò qu’el a pas trabalhat, e escriu parièr mas sens soscar se son de conariás o pas.
De biais estonant, Oceanhorn fonciona pro plan, a malgrat de tot aquò, sens comptar qu’es a la basa un jòc per telefonet, per los que, o suspausi, se sentissián frustrat de pas aver de possibilitat d’aver de Zelda sus aquel supòrt de jòc. De tant qu’èra un jòc telefonet, òc, Oceanhorn èra polit, plan fach, agradiu de jogar, mas es en passant a d’autres supòrts que se vegèron finalament los desfaus e que lo costat plagiari apareguèt a la lutz. Coma que, un jòc plan fach es pas forçadament un bon jòc !
Sus aquò vos daissi, que i a plan un meriti qu’acòrdi a Oceanhorn un còp acabat, es de m’aver donat l’enveja de tornar a Zelda : The Wind Waker. Mars d’Hyrule, arribi !