Pas de polemica, aquesta es juste per m’amusar e lo jòc de mot nivèl colègi. Sabèm jamai, s’un colegian que compren la galejada passa per aqui e se lo vòl estampar sus son sweat a capucha istòria de far lo quequet davant sos amics en tirant sus sas primièras tafas a la sortida dels corses…
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Aquò trauca lo cuol ! L’anóncia d’un videojòc de la seria South Park es puslèu una bona novèla que jamai foguèt servida en la matièra, se comptam pas dos o tres ensais de qualitat mas sens granda ambicion al mitan de dos o tres autres ensais sens granda ambicion nimai qualitat.
Un camp de basa mai que flame !
Fa pertant 17 ans que la famosa seria animada existís, mas es que i a encara besonh de la presentar ? Es plan coneguda per son irreveréncia, son agach cinic sus l’actualitat e la societat, americana mas pas sonque, e sas nombrosas parodias e pastiches. E d’aquò ne serà question dins South Park : lo Baston de la Vertat, que se tròba al crotzament entre la seria e lo monde del videojòc. S’espèra, e a rason, un jòc ambiciós e clafit de referéncias, a las 17 sasons televisadas ja clavadas coma a l’esfèra videoludica en general, lo principi de South Park, tanlèu que debarca sus un novèl medià, es de se trufar de tot e de tot lo monde. Sens far de spoil, sens maganhar tròp, los darrièrs episòdis de South Park difusits avant la Nadal, èran una trilogia a l’entorn de la guèrra de las consòlas menada pels dròlles de la pichona vila del Colorado al biais de Game of Thrones, autra seria americana famosa. Un biais de començar a parlar videòludisme que s’acabava justament…per una publicitat quitament pas amagada pel jòc South Park, a mand de sortir. Coma dison, sèm jamai mai plan servits que per se, è ! Sabèm doncas que South Park : lo Baston de la Vertat tornarà prene los còdis d’aquestes episòdis e la narracion a la Game of Thrones dins un univèrs mai largament heroic-fantasy e jòc de ròtle a la Donjons & Dragons, la basa del genre.
Una ataca flama tanben…
Vèsi los puristas e los afogats de la seria se pincar sus lors arpias, es pas la pena, nos an pas delocalizat la vilòta de South Park en plena Tèrra del Mitan, es totjorn la vila que coneissèm, mas los dròlles, qu’an totjorn, o sabèm, l’imaginacion que sabronda, an aparentament decidit de jogar a un jòc de ròtle grandor natura. Lo dròlle novèl que jogaretz se trobarà còp-sec implicat dins aquel jòc que vei s’opausar enfants vestits d’èlfas e armada umana, als òrdres del Grand Matge Cartman e de la Princessa Kenny, detentors d’un misteriós Baston de la Vertat. Començatz de lo sentir lo grand n’impòrta que organisat ? Quicòm me ditz qu’es pas acabat ! Tre las primièras minutas de jòc la parodia es picanta contra los RPG classics e lors incoeréncias, amb un enemic que repotèga perque vos pòt pas atacar primièr e que dèu respectar las règlas del torn per torn comunas a un fum de videojòcs, jos pena de se far copiosament engular per Cartman.
L’alèrba, luòc tipic dels RPG. Parodic, avètz dich ?
Un RPG parodic, doncas, çò que vòl dire que i a de que far, tant es un genre justament « parodiable ». D’exemple, vos es, pro classicament, demandat de causir una classa a la debuta del jòc, entre guerrièr, matge, volur e…josiu ! L’equivalent del tradicional monge, un pauc revisitat per Cartman e son asirança maladiva pel pòple elegit. Vos daissi imaginar que las atacas seràn de la meteissa aiga, entre balon presonièr, sagètas en caotchoc, escòrnas e lofias enflamadas. Un gameplay umoristic, de segur, mas pasmens seriós, e lo Baston de la Vertat serà pas una simpla parodia, mas plan un jòc a despart. Sa sola constrencha serà benlèu son desfilament en doas dimensions, qu’es benlèu fisèl a la seria mas que limitarà plan las interaccions amb l’environament, una caracteristica pertant venguda una nòrma dins tot RPG actual. Pasmens, per un jòc que manquèt espelir pas, qu’arrestèt pas de passar de man en man pendent d’annadas e veguèt sa data de sortida rebutada mai d’un còp, l’impaciéncia dels afogats es palpabla, e plan palpabla e sembla qu’aquò siá justificat.
Per un còp, acabi pas per una galejada mas per una pausòta d’autò-promò, fin finala Matt Stone e Trey Parker o fan dins South Park vèsi pas perque podriái pas dins ma cronica ! Vos vòli senhalar, se jamai sètz pas ja al fial, qu’un episòdi de South Park foguèt revirat e doblat en occitan, e que, l’azard fa plan las causas, se tròba en visionatge liure sus aqueste blòg. Sus aquò, vos emmèrdi e dintri al meu ostal !
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Dins la vida, i a doas categorias de personas que parlan en enigmas. Primièr, un vièlh barbarut pincat sus un fortin en plen ocean atlantic, costat Charenta per precisar, e que vesèm sortir un còp l’an per ensajar de tafurar d’esportius qu’o son mai de la camba que del cap, a ne jutjar per la dificultat qu’an a respondre a de devinhòlas tant complicadas qu’un puzzle bèlga. Lo puzzle bèlga, precisi, compòrta pas que doas peças. E puèi i a lo Professor, lo Professor Layton que, el, viu aparentament dins un monde ont lo monde aiman de se pausar d’enigmas coma se dirián bonjorn. Es despaisant qu’es pas de creire.
Exemple d’architectura classica laytoniana. Tot es totjorn de bingois.
Professor Layton es una seria de videojòcs sus consòlas portablas qu’aguèron un succès bel al Japon, puèi dins lo monde entièr. Foguèt servit per son costat familial e son originalitat que butariá casiment a la folia talament es especiala. I a pas d’autre mot. Sens far de discriminacion, pensi onestament que i a pas que los estudiòs japoneses que son capables de nos sortir un daquòs aital.
Gné ?
Graficament, primièr, la seria a una pauta unica que s’afinèt al fial dels episòdis, a mitat camin entre lo mangà, la BD bèlga e l’animacion francesa. Ieu, lo primièr còp que vegèri sos personatges, aguts, ponchuts, boçuts, anguloses e aquilins o al contrari redonds e bombaruts, e sos decòrs pastels e bucolics, aquò me faguèt pensar als dessenhs animats de Sylvain Chomet, Les Triplettes de Belleville o L’Illusionniste, per los que coneisson. Venent de l’autre costat del monde, es estonant, pasmens la causida grafica es justificada per l’istòria e lo background del jòc. Cada episòdi a un scenario unic, e una fin, pasmens s’entrecrotzan totes dins aquel univèrs un pauc alucat. Son d’enquistas, al limit entre lo policièr e lo fantastic, e los rebombiments son nombroses. Per desnosar pauc a pauc lo fial de l’aventura, cal resòlver d’enigmas, pausadas en general pel monde pintoresc qu’encontram o per l’environament. E mai avançam, mai se faràn torçudas, complicadas e viciosas. De que far trabalhar coma cal sos neurònes. Una mena de Sherlock Holmes version puzzle e cort de recreacion se volètz. La comparason es pas aleatòria, que lo Professor Layton partatja amb lo personatge de Conan Doyle qualquas caracteristicas evidentas : es londonian, abitat per son poder de deduccion e passionat de problèmis, a un cobrís-cap ridicul e un acolita que tusta sul sistèmi tant sembla nèci comparat a el. Ah, l’eternal ròtle del far-valer…
M’anatz dire qu’es un circ, e qu’es normal que semblen estranhs. Mas n’empacha…
Aquò dich, d’aisinas existisson se jamai sètz blocat per una enigma. Aquò las rend casiment opcionalas, e es pas forçadament un luxe se volètz aprofiechar a fons de l’istòria e que sètz, coma ieu, lèu frustrat tanlèu que se presenta un obstacle a vòstre rasonament. S’oblida lèu lo ton ubuesc d’aquel monde torçut e clafit d’enigmas e acabèm per acceptar sa coeréncia intèrna, quitament s’aquò nos bolèga dins nòstras percepcions de la bastison d’un monde imaginari. Perque tot simplament se degatja de l’ensemble una mena de poesia absurda que lo Colègi de ‘Patafisica auriá pas renegada, mesclada d’umor un pauc vielhanchon qu’a tanben son charme, fach de jòcs de mots paures, de gèsts, de caricaturas e de situacions eissidas del teatre popular japonés. Alfred Jarry e sos personatges grotescs, Vian e sas maquinas subre-realistas, e tota la companhia son jamai luènh. Un fialat de referéncias improbablas dins lo monde del videojòc e mai soi segur que ne podriatz trapar d’autras, tant aqueste jòc es un pauc un OVNI mas que a l’encòp nos parla, per de ressons qu’avèm gardats, dins la cultura populara, d’aquestas referéncias.
Mas bon, a un moment cal arrèstar, i a pas sonque los nippons que son capables de far de causas amb d’enigmas, los occitans tanben, avèm pro de devinhòlas e de poesia per ne far un videojòc, mai benlèu dos ! E, per exemple, tenètz, aquèla : « Dos traucs din sun trauc, de qu’es aquò de qu’es aquò ? E ? ». Òc-es, non, mas aquí èra juste un marrit exemple.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Anèm mòssis, cargatz las velas, levatz lo defès e començatz de cantar una sonsaina sus las amors daissadas que s’en van pas sens mal de las pensadas e los cercadors de glòria envolats amb lor istòria, Big Up Joan de Nadau. Uèi, prenèm la mar, la mar que va, la mar que ven e que li reven, perque pel primièr còp dins aqueste cronica vau parlar d’una seria qu’aviái ja evocada, Assassin’s Creed. Mas n’aviái parlat alara que l’episòdi Black Flag èra pas encara sortit, vergonha sus ieu, que pòrta amb el qualquas noveutats e cambiaments planvenguts al mitan d’un fons de salssa qu’es un pauc totjorn lo meteis.
Es que vos ai dich qu’èra polit ?
Lo principi, per far viste, es una periòda istorica explorada pel biais de l’Animus, un aparelh que permet de tornar viure los sovenirs de sos aujols, conservats dins la memòria genetica de l’individu. Cada Assassin’s Creed es doncas l’ocasion de passar del present al passat e justifica lo vestissatge videojòc per la partida passat pel fach que l’interfàcia de l’Animus n’a besonh. Un videojòc dins lo videojòc…me seguissètz ? Aquel episòdi va mai luènh e z’ai trobat, mai que d’acostuma, interessent. Un personatge indeterminat que vesèm pers sos uèlhs es recrutat per Abstergo Entertainment, la branca videojòc de l’escura multinacionala templièra dels opusses precedents. Serà doncas cargat de tornar viure l’atge d’aur de la piratariá, a la debuta del sègle 18, per fin d’amassar de donadas e de videòs que serviràn a l’espelida…d’un videojòc. Coma l’accion se passa a Montreal, aqui-meteis qu’es devolopat Assassin’s Creed per Ubisoft, evidentament s’agís d’una mesa en abisme fòrça biaissuda, excitenta pel fach que balha l’impression al jogaire de participar vertadièrament a la bastison del jòc al qual es presentament en trin de jogar. E se son fachs plaser, los clinhets al monde videoludic, al management a l’americana son legion e se vei qu’Ubisoft comença de mestrejar son subjècte.
Caça a la balena, al requin… Assassin’s Creed es pas un jòc PETA…
Un pauc tròp benlèu, que çò que vesèm dins la partida « passat » de Black Flag es una miraudia, tot simplament. Vos disi pas lo plaser qu’es de comandar un vaissèl pirata que cor sus l’aiga al son de cants de marins en polifonia, de poder atacar los corsaris ingleses e espanhòls, de visitar lo Caribe e de vilas coma L ‘Avana o Kingston, e de costejar de caras conegudas de la flibusta : Edward Teach, aliàs Barba-Negra, Mary Read, Anne Bony, Bartolomew Roberts… Mas mai que dins los episòdis precendents, Ubisoft trantalha entre la vertat istorica, fòrça eslonhada de l’imatge romantic que foguèt pegat al pirata, e l’enveja de far çaquela un produch videoludic de nauta volada. Per un còp lo eròi serà pas un assassin, mas un pirata coma n’i aviá tant a l’espòca : un ancian marin, en general inglés, roinat e traït per la patz relativa menada pel Tratat d’Utrecht sinhat entre los grands estats de l’espòca.
Se pòdon explorar los fons marins e trobar de tres…ATENCION UN REQUIN !!!
L’imatge del pirata valent, independent, engatjat, ne pren un còp. Son finalament de tipes un pauc perduts, de militaris o de mercands venguts criminals, que pretendon combatre los empèris mas vivon dessus en parasitas, que son incapables, quora n’an la possibilitat, de manejar lor pròpia republica, rosigats que son per de batèstas intestinas, e qu’entretenon sovent una relacion un pauc esquizofrèna amb lors ancians colègas de la Marina Reiala. Aquò balha un jòc que navèga entre doas aigas, entre spectacular e rotina, entre pregondor e superficialitat, vam e malenconia. Evidentament es, per ara, lo melhor jòc sus la piratariá, qu’a pas talament de concurréncia, mas demòra un jòc istoric que nos daissa esperar, un jorn, un videojòc suls piratas que daissariá mai de plaça a l’imagenaire.
Anèm, vos dèvi daissar, l’equipatge m’espèra. Fa de jorns que i a pas un pet de vent, bolegam pas, los viures venon a mancar. Es ora de tirar a la corta palha, per saber qual qual qual serà manjat. Rostit. Amb d’alh. E una salssa d’algas. Se sètz gentes, vos daissarai la recèpta, se per cas avètz previst de prene lo larg un d’aquestes jorns…
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Me disi sovent, un pauc nèciament benlèu, qu’en tant qu’occitans avèm un rapòrt a la memòria qu’es pregond, folhat. Sabèm, benlèu mai que d’autres, la valor del sovenir, qu’es fin finala un tròç de patrimòni immaterial que nos transmetèm de persona a persona o que gardam justament per nosautres e que bastirà nòstre èstre interior.
Tota la tristessa de Nilin, l’eroina, amb son Sensen pegat a la colona.
Parli del sovenir e de la memòria perque son al còr de Remember Me, un jòc sortit i a qualques meses d’aquò, amb l’uèlh de la critica mas plan mens del public, çò que lo faguèt un pauc passar a las escobilhas en tèrmis de venta. Sa particularitat principala es qu’es un jòc francés fach coma un jòc american, sens los varrolhs economicò-culturals que pòdon, alai, frenar l’imaginacion dels desvolopaires. Mens d’argent per mai d’idèias, per fin de pegar a l’idèia que lo videojòc es ara un medià que permet, al delai del costat ludic, de questionar nòstre rapòrt al monde coma las òbras d’anticipacion, libres o filmes, o sabián, solas, far fins ara. E d’aquel costat, lo jove estudiò DONTNOD a capitat, en bastissent un univèrs e un discors que nos son pròches, comparat a çò que sortís abitualament, qu’es fòrça estandardizat. Aital, per un còp, serà pas l’America al centre de l’intriga mas París. E pas una París fantasmada, acordeon, beret, bagueta, mas una París problematica, sus la quala pèsa lo fais d’una istòria complèxa basada sus d’inegalitats entre rics e paures, entre Haussmann e vièlha vila, entre la borgesia e l’immigracion, una trencadura que farguèt la vila tala coma es.
La policia es mai plan equipada en 2084. Normal, an de mejans privats…glops.
E en 2084, l’annada de Remember Me, las causas se son pas melhoradas. Podriam dire que son encara pièger. Lo rescalfament climatic es passat per aquí e a modificat lo plan de la capitala que coneissèm. Un barratge dins lo barri Saint-Michel per retenir las aigas, un metrò abandonat, las bolantjariás de l’estile Champs-Elysées totas informatizadas e aseptizadas. Se veson encara, de temps en temps, entre dos corredors tagats, de monuments coneguts, la torn Eiffel, l’Arc de Triomfe, lo Sacré-Coeur, al mitan de bidonviles bastits a la lèsta, en nautor, per tocar pas los aigats poluits, gessits de sabèm pas quala catastròfa. Juste a costat d’aquò, lo monoralh s’es espandit, e serpenta entre d’immòbles de fèrre e de veire totjorn mai bèls ont devinam, de la fanga d’en bas, d’espacioses apartaments fornits en robòts domestics e autras comoditats. Sembla qu’en 2084, los rics seràn encara mai rics e los paures mai paures. Es casiment pas de sciéncia-ficcion.
Trust US, we won’t Forget YOU / Fasètz nos fisança, vos oblidarem pas… Adiu Big Brother, cossi vas ?
Al dessus de tot aquò, sembla que l’Estat, lo governament, la polícia, ajan abandonat la vila a la dictadura de mediàs messorguièrs e omnipresents que fan pas que d’infotainment, a de milícias privadas que tustan sus çò que despassa del tropèl e a d’entrepresas faussament interessadas a çò que vivon lo monde per amassar mai de sòus. Encara un còp, es pro redible. Demest aquelas entrepresas, n’i a una en particular que serà la cacha-vielha de Nilin, l’eroina del jòc, Memorize. E quand lo jòc comença, li an panat sa memòria. E òc, aquò’s possible en 2084, e, dins un monde devastat ont se crei pas pus a res, deven possible de comercializar los sovenirs gaujoses. Mas mèfi als efièchs segondaris : pòt venir una adiccion e mai rendre calucs las personas las mai influençablas, en mesclant la realitat a l’imaginacion… de que far de vos un leaper, un parià, condemnat a viure dins los toats de la vila. Memorize s’en fot, d’autres pagaràn, puèi totes son equipats d’un Sensen, un afar bancat en permanéncia sul cortex. Mas çò que vos expleita pòt tanben èstre expleitat e Nilin aurà l’ocasion d’intervenir sus la memòria de personas per lor far cambiar la percepcion e lo sovenir qu’an d’eveniments passats. Una possibilitat originala, geniala quitament, mas tròp rara a mon gost. Es un pauc coma lo jòc tot : las basas pausadas son excellentas, notadament la de l’univèrs e del scenariò, dirigit per l’escrivan de SF Alain Damasio, l’enfrentament permanent entre lo monde del grand capital e los erroristas, una fusion dels Anonymous, dels piratas e de Wikileaks, e la refleccion sus las caras presas pel fascisme, que revisita 1984. Mas manca d’apregondiment, que lo jòc es fòrça cortet. Suspausam qu’èra la volontat de l’esudiò DONTNOD que de ne pas far tròp per s’assegurar un pauc. Gaitarem doncas la seguida, se seguida i a.
Bon, ara vos dèvi daissar que me cal…me cal… mèrda, me sovèni pas mai, tè.
Doas espòcas sus un imatge ont los detalhs traïsson de que serà fach deman…
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Un còp èran dos fraires, un grand e un pichon, que vivián dins un vilatjon e trabalhavan plan dur dempuèi que lor maire moriguèt en mar en cabussant de la freula barca de pesca. Puèi, foguèt al torn del paire. Tombèt plan malaute e lo metge diguèt que sola la saba d’un aubre enfachilhat lo podiá salvar. Lo sol esper dels dròlles èra de partir en quista del remèdi, luènh, plan luènh, de l’autre costat de las montanhas e de la mar, e segur qu’en camin la Mòrt los acompanhariá…
Un polit paisatge, amb de colors automnalas qu’an tanben un sens dins l’istòria…Pas d’ensard !
Amics de la bona umor, de la jòia e de l’estrambòrd vaquí lo sinopsis de Brothers : a Tale of Two Sons, un pichon jòc plan particular que val lo còp d’uèlh.
Vos podètz ja dobtar que, a la vista del resumit que vos faguèri e mai del títol del jòc, s’agirà aquí d’una narracion de conte. Podriam mema redusir lo camp als contes nordics, escandinaves e alemands, aqueles d’autres fraires, los Grimm, o de Andersen. I trobam tanben un costat un pauc epic e heroic fantasy que repelarà Bilbo lo Hobbit, lo conte fach per Tolkien per son filh e que tornava ja prene d’elements del folclòre nordic. Son de mecanicas de conte qu’an pas paur de s’enfrentar a de costats mai negres del monde e ont la mòrt es sovent una fatalitat, una preséncia regulara dins la narracion, çò que fa un pauc la diferéncia amb los contes del Sud d’Euròpa, mai doces, mai leugièrs.
Lo passatge que disi. De que se sentir un pauc pichon.
Dins Tale of Two Sons, los dos personatges principals taversaràn de paisatges plan diferents que corespondon gaireben totes a de causas tiradas de la mitologia escandinava : vilatges de bòrd de mar, castèls pincats sus de bauces, fargas sosterranas. Ieu bòti una mencion especiala, mai lo labèl « buf-copat » a una sequéncia ont arriban dins una valada joncada de guerrièrs gigants, en armas e armaduras. Jamai saurem perque son aquí, e quala batèsta imbecila los butèt a s’entrecrebar totes aquí, dins un canton perdut d’un monde que sembla patir de mila mals. La sola causa que podrem far es se dobrir un passatge, entre los braces, las cambas desmesuradas, las sagetas largas coma d’aubrissons, los pès trempats per un riu de sang que raja sens fin, e los corbasses que se trufan de tu. Impressionant. Bon per contra, z’ai ja dich, es pas exactament lo jòc al qual cal jogar se sètz en fasa depressiva, i a pauc de risca que vos garisca. Es clarament pas lo jòc lo mai risolièr de l’annada, son objectiu es mai de vos en botar plen los uèlhs amb de paisatges miraudioses e de vos tirar qualquas lagremas amb una istòria a la Dickens. En mai d’aquò, es cortet, vos caldrà mens de 4 oras per ne far lo torn, e es pas francament dificile, amb d’enigmas tant plan amagadas dins l’environament qu’un enfant de tres ans que jòga al cluquet amb d’agents de la NSA. Mas l’interés n’es alhors.
Se cal pas fisar a las aparéncias, es un amic. Mai a de problèmas tarribles el tanben…
Dins son gameplay, per exemple, una noveutat coma s’en vei rarament, e a l’encòp un biais de far que pega al principi mema del jòc. D’acostuma, dins un jòc, controlatz un personatge, e un sol. Los botons de vòstra maneta li fan far de causas e los joysticks lo dirigisson. Es aital dempuèi 25 ans, a priori es pas deman que cambiarà. Mas aquí vos es perpausat de dirigir los dos fraires. A l’encòp, e a egalitat, cadun se partatja una mitat de maneta, a esquerra pel grand e a drecha pel mai pichon. Se deuràn seguir en permanéncia, s’entre-ajudar e jogar sus lor complementaritat, entre la fòrça de l’un e lo gabarit de l’autre. Un jòc en cooperacion a tot sol, es puslèu original. Atencion per contra, se sètz coma ieu e qu’avètz de problèmas de psico-motricitat, las 10 primièras minutas d’aquel gameplay assimetric seràn un torment mental de pas creire. Un pichon manca de coordinacion dins las mans e mai lo fach que cal aver un uèlh sus cada personatge seràn l’ocasion de sentir vòstres emisfèris cervelièrs se desseparar dins un grand cracinament sord, sens comptar un risc potencial de strabisme divergent. Mas un còp passat tot aquò lo jòc ven un plaser, fluide, ont tot s’encadena amb un ritme sostengut de longa, fins a la fin o, (vau ensajar de pas tròp vos en dire) aqueste sistèmi s’arresta d’un còp de fonccionar, çò que vos provocarà una autra granda esquinçada mentala. Un jòc bastit al milimètre doncas, equilibrat, inteligent e poetic, una pichona meravilha a pas car que vos conselhi.
Ara vos daissi, me cal anar a l’oculista, que dempuèi qu’ai jogat a Brothers : a Tale of Two Sons, mos uelhs se son blocat dins una posicion inconfortabla e lo monde per carrièras me prenon ara per Joan-Pau Sartre… e vertat es que comenci d’aver un pauc la nausea.
Cher manifpourtous en colère,
Il paraît que tu fais partie des gens qui défilent le dimanche en défense de la « famille traditionnelle« . Ah. Tu fais bien ce que tu veux de ton jour de repos, moi je préfère aller traditionnellement aux chanterelles, vive la démocratie. Et donc pour toi, la « famille traditionnelle » si ardemment, dominicalement et catholiquement défendue, c’est, je cite : « Un papa et une maman ». Ah. Très bien. Mais là, non. La famille traditionnelle ce n’est pas « un papa et une maman », qui est un schéma récent, encore que devenu majoritaire dans la société. Une organisation qui n’a persisté que deux ou trois générations peut-elle être considérée comme « traditionnelle » ? Ça m’étonnerait, mon poulet.
En réalité, des schémas familiaux j’en connais deux dans la société traditionnelle (celle d’avant 1950, une époque qui devrait te parler) : celui des riches, et celui des pauvres, grosso merdo.
Je ne vais pas tomber dans le cliché facile, et présumer que dans la Manif pour Tous il y a aussi des pauvres. Si tu es dans ce cas, pour toi la famille traditionnelle ce sera plutôt « un grand-papa, une grand-maman ». Ben oui, les parents bossent, et vacances comme week-ends ne sont pas traditionnels. Donc on refile ses gosses à la personne qui a le temps et l’expérience pour s’en occuper : les vieux qui peuvent plus bosser. D’ailleurs, desfois, la mortalité étant super traditionnelle aussi, y aura « juste un grand-papa », ou « juste une grand-maman ». Ou même, suivant comment c’est géré dans la baraque, « deux grands-papas ». Ou un voisin, un cousin, une tante. Rien n’empêche d’ailleurs que la personne chargée de ton éducation soit un « vieil original » (c’est pas de moi, c’est comme ça qu’on disait, et c’était quand même moins péjoratif que les termes que tu emploies toi). Et même si ça faisait un peu couiner les grenouilles de bénitier (ou « coasser », c’est plus traditionnel pour des grenouilles), ça n’ébranlait pas plus que ça les fondements de la société ou celui du futur adulte. Et tes parents tu leur parles pas, ou pas comme à des parents de maintenant. Ce n’est ta famille que biologiquement, mais socialement, ce sont surtout tes patrons, au moins jusqu’à ce que tu te cas(s)es et que tu (te) reproduises un peu plus loin ce système.
Maintenant, présumons que tu sois brouzoufé jusqu’au trognon. Ou plutôt que tes parents le soient, et que ce soit une maladie héréditaire. Et bien dans ce cas tes parents, qui n’en branlent pas une, n’ont pas non plus envie de se sortir leurs doigts gantés de velours du fondement (le leur ce coup-ci, pas celui de la société) pour t’élever. Tu seras donc, tout petit, confié à une nourrice. Les musulmans disent « une mère de lait ». Quoi ? Oui, je sais, les musulmans c’est pas ta came, mais là ils ont une expression très bien que les cathos n’ont pas, alors ouvre un peu ton esprit, bordel. Tu auras donc un « frère » ou une « soeur » de lait, qui sont pas tes « vrais » frère ou soeur. Elle est pas belle ta petite famille traditionnelle ? En plus ils sont pauvres, ça te permet dès le départ de te foutre les glandes pour que tu fasses tout pour rester riche. Après ? Pareil, ton éducation, ton apprentissage de la vie, ne viendront pas de tes parents, mais de quelqu’un d’autre. Même de quelqu’un qu’on paye pour ça desfois. Genre un père porteur, mais de savoir.
Maintenant, de deux choses l’une : soit ce que tu veux c’est le retour à l’une de ces deux formes de famille, alors même que le modèle de société qui les faisait exister a disparu (et donc ça serait quand même un tout petit peu con), soit tu t’es trompé de mot (et ça serait quand même très con, vu que c’est ton slogan). J’avoue que je n’ose trancher.
Et puis en plus, je l’ai pas dit dès le départ pour pas trop t’embrouiller les cervelets, mais la « tradition » normalement ça s’enrichit, ça évolue et ça s’adapte à la communauté humaine qui la porte. Or tu veux revenir à quelque chose qui n’a pas existé… comment on fait ? On appelle Marty McFly et le Doc ?
Idèia nascuda del temps de las batèstas a l’Assemblada Nacionala sus las lengas regionalas, en vesent coma èram representats, nosautres que formam pertant 90% de la populacion francesa amb una cultura qu’es pas aparisenquida… I a de causas coma aquò que te fan dire que seràs, fòrça forçat, un Anonime encara qualques temps…
Aquesta creacion es tanben disponibla dins ma botica, sus maites supòrts !
Avètz tanben la version en occitan se volètz :
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Un cavalièr negre sens caval sorgís de l’ombra. Encara un còp s’en va defendre la vèusa e l’orfanèl. N’i a que creson aver vist sa capa negra clacar al destorn d’una carrièra escura. Alara avètz devinhat ? Los qu’an respondut Zorrò an perdut e per eles aquela cronica serà difusida en criptat. Los qu’an respondut Batman auràn lo drech de l’escotar en redifusion se demòran brancats ! Es pas polit ? E òc, uèi anam parlar d’un eròi de negre vestit, un comandò de la nuèit, l’òme ratapenada, Batman lo ben nomenat.
Un grand territòri de jòc, de nuèch, e coma sovent, la menaça dèu venir d’en naut…
E aquò o fasèm a l’ocasion de la sortida del jòc Batman Arkham Origins, lo tresen d’una seria entamenada amb Arkham Asylum e Arkham City. Me perdoni pels fans del personatge pels quals vau segurament dire d’evidéncias, mas pensi necessari d’explicar un pauc de que se parla. A pauc près tot lo monde coneis Batman, mecèna miliardari lo jorn e petaire de morre de missants la nuèch en combinason motlenta, masca de serada SM e votz de traqueotomizat de fresc. Al mens s’avètz pas legit lo comic original començat en 1939, avètz vist un o mai d’un film, que siá de Tim Burton, de Schumacher, non, perdon, pas de Schumacher, o de Christopher Nolan. E ben podètz tot oblidar, çò que fa la fòrça dels jòcs Batman eissits de l’estudiò Rocksteady es que son completament independents de tot aquò, juste basats sus l’univèrs elaborat al fial dels ans pel comic american. E nos an plan gastats, amb una seria de jòcs originals dins lo fons e dins la fòrma.
Batman tua degun, mas me disi que dèu daissar un fum d’andicapats darrièr…
I pilotatz un Batman fòrt, regde e sople a l’encòp, plan plantat e pasmens reactiu, una creacion monstruosa que ne doblida pas son umanitat. Rapèli que Batman a per règla de jamai tuar sos enemics, perqué lo rendriá tal coma los que combat. E es una règla seguida avuglament pel gameplay, que vos perpausa tota una seria de combinasons e d’interaccions per mandar un enemic ad patres e pas dirèctament al cementèri. Son de fasas estressantas, tacticas e generosas, casiment una innovacion, agradiva quitament s’òm aima pas d’acostuma tustar sus tot çò que remuda. Primièra fòrça d’aquestes jòcs.
Lo Joker a oblidat son Biactol ! Aquesta version negra del personatge es doblada per Pierre Hatet, lo doblaire del dessenh animat original. De que desflorar una enfància…
La segonda es un scenariò finament ciselat, parli al mens pels dos primièrs opusses. Son fachs per amassar a l’encòp los missants los mai carismatics de Gotham City, e, o cal plan dire, son talament falords que panan sovent lo carisme a l’eròi, e per reservar, de temps en temps, qualquas suspresas que fan totjorn plaser. I a tot un costat progressiu, gaireben d’enquista policièra, que siá sus las pesadas del famós Joker o las enigmas tòrtas de l’Òme-Mistèri. Seràn d’alhors una de las jòias mai grandas d’aquel jòc, vist que vos caldrà furgar dins un environament dobèrt e folhat al pel de cuol de Catwoman per trobar d’indicis, reculhir d’informacions sus los personatges, l’istòria, lo contèxte, deblocar un fum de bonusses. Tot un trabalh de colleccionaire talament precís que l’omenatge a una seria ja vielha e abondosa ne ven grandiòse.
Enfin, aquò podiá fonccionar un còp, dins lo primièr episòdi, que se passava sonque dins l’asili d’Arkham, un territòri de jòc pichon. Anèm, anam dire que fonccionèt un segond còp dins lo segond episòdi, que se passava sus un tròç d’isla mai bèl, e mai dobèrt sus l’exterior. Mas lo scenariò començava ja de se fatigar e l’accent èra, a rason, botat sus l’ambiença generala. Mas tres còps… ? E ben arriba çò que dèu arribar : manca d’idèias de scenariò, pas pus de desvolopament del gameplay… E cal apondre a aquò que l’estudiò original daissèt la man a Warner Montreal, Warner qu’a los dreches de la licéncia, e doncas, lo trabalh sembla mai que mai a un plat un pauc rescalfat, per apasimar l’impaciéncia dels afogats. Es pas marrit, mas i manca lo vam inicial. Es risolièr d’alhors, se podriá comparar amb çò qu’es arribat a la trilogia de Christopher Nolan, que capitèt un segond opus apoteòtic avant de se far sabrondar per sa pròpria ambicion. Aital es lo destin dels antagonistas dins Batman, an totes de bonas idèias a la debuta, mas de biaisses de far un pauc discutables…
Sus aquela refleccion vos daissi, me cal anar netejar lo projector de l’amic Gordon aquí. Aqueste colhon s’es pas rendut compte que los colombs de Gotham s’i venián pausar e cagavan dessus, me salòpan tot es una infeccion.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Dunwall, dònas e sénher. Avètz qu’a vos dire qu’es coma Venisa-sus-Tamisa-de-Sena
Amic, ausisses lo vòl negre dels corbasses sus la plana ? Lo corbàs, en l’ocurréncia, n’i a pas qu’un, mas que s’amerita la comparason, vist que son pichon nom a el es Corvo. E partatja amb la bèstia a plumas mai d’una causa : es de negre vestit, a de facilitats per susvolar lo seu monde, e a de rapòrts mai qu’estrechs amb la mòrt. Tot aquò se passa a Dunwall, una ciutat imaginària que sembla fòrça al Londres de la reina Victorià, amb de grands ostals blancs, de carrièras pavadas, de quartièrs rics reservats a una casta de Lords e de Ladies copats de çò que se passa alhors mas gaire luènh, dins los barris basses, devastats per una pèsta negra menada per de centenats de rats gessits dels toats fangoses que passan jos la vila.
Tròp…de causas…malsanas…sus aqueste imatge…
Bon, aital, balha pas enveja de s’i anar passejar una dimenjada amb un còp d’Eurostar. Mas esperatz, que Dishonored, es lo nom del jòc, es encara pièger qu’aquò. Imaginatz que la ment de la gent en vila es tant poirrida que la vila ela-meteissa, una vila que lo passat industrial sembla a mand de s’acabar, e qu’a cabussat dins la criminalitat, lo fascisme estatal e l’extremisme religiós. Cal dire qu’a Dunwall l’electricitat es arribada e lo monde s’en servisson, lo problèma es qu’es tirada… d’òli de balena, una ressorga qu’es pas exactament çò que podriam apelar « renovelabla ». Tant val dire que i a pas que los qu’an los mejans que se pòdon sortir de l’escuritat ambienta. Vos fa pensar a una situacion que podriam conèisser ? Bòh, es una coincidéncia, non ? Esperatz encara, contunhi.
Me fa pensar a quicòm, de luènh…mas a qué ?
Imaginatz tanben que, en seguida d’un còp de poder, lo tròn es jol cuol de l’ancian cap dels servicis secrets. Un tipe qu’a l’acostuma d’espionar tot çò que fan sos conciutadans çò que li va servir per instaurar un regime policièr e far silhonar las carrièras per sa soldatesca subre-entrainada e subre-equipada. Sens oblidar que, dens l’ombra, lo sostenon los Supervisors, una casta de religioses gerits per un còde canonic e de metòdes que farián passar los inquisitors medievals per una còla de gaujoses escots que cantarián « Mai prèp de tu mon Diu » en usant lors sabatas sul camin de l’abadia de Concas. Amb tot aquò, es clar que i a un bon còp d’escoba de passar, e dins un jòc normal seriatz dins la pèl del eròi irreprochable per far sautar tot aquò, restablir la democracia, e menar de recèrcas scientificas per transformar los rats dels quartiers malsanisses en electricitat e aital reglar tres problèmis d’un sol còp d’un sol.
Mas dins Dishonored, coma o ditz lo nom, i a pas qu’una sola causa que compta : vòstre onor. E es mai logic finalament, d’aver un personatge qu’es clarament pas blanc e qu’aital detonarà pas tròp al mitan d’autres qu’o son pas tanpauc. L’equacion es simpla : coma vòstres amics son d’enemics potencials, que vòstres enemics son pas d’amics potencials, i a pas degun al qual podètz far fisança. Donc aurètz pas forçadament de vergonha per pensar a autra causa qu’al vòstre interés dins aquela istòria. Puèi bon, instaurar la democracia, sabètz, quand òm s’acostuma a una man de fèrre, es complicat de tornar al gant de velós.
Demest vòstres poders, n’avètz un que vos permet de mandar una armada de rats sus vòstres enemics. Imparable.
Aital, sètz prevengut : podètz far çò que volètz, sabètz que de tot biais s’acabarà mal. I a tròp de monde qu’ensajan de vos manipular, a començar per Diu el-meteis, e partissètz de talament bàs que podretz pas tròp cambiar las causas. Mas vos es çaquela daissada, en tant que jogaire, la causida dels mejans d’arribar a aquesta situacion paurament melhora. E es aquí qu’aqueste jòc, una de las revelacions de l’annada, a son interés : dins çò que fa patir a vòstra morala personala. Podètz causir de tot petar, de tuar tot lo monde, de panar de causas, o al contrari de la jogar finòta, en infiltracion, de pas aver de pès sus çò que vos environa. O encara de la far al cap de la clientèla e de tirar lo retrach sonque d’aqueles que vos agradan pas. La consequéncia d’una mòrt dins un environament mortifèr es relativa. Mas de qué vos ditz vòstra morala ? Es que es moral de tuar degun se sètz lo sol a agir aital ? E mai se de tot biais sabètz que cambiarà pas las causas. O es que cal mostrar l’exemple, quitament se tot sembla perdut, desesperat ? Benlèu que lo monde vos veiràn diferentament…
Sus aquestas questions vos daissi, vau veire se i a pas mejan d’aprofiechar de l’escuritat per recuperar lo tròn de l’Empèri, sabèm jamai. Qu’aquel que jamai ensagèt de prene lo poder dins un videojòc me gete la primièra pèira…. Ah ! Es plan çò que pensavi…
Los colombs que se pausan sus las cornissas son particularament gròsses a Dunwall. E mortals.
