Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Amics de la rebaissa, de las remesas, de l’òfra promocionala, uèi es pas d’un jòc solet que vos vau parlar, mas de dos, pel prètz de un, ja perque es coma aquò que los ai aguts e de doás perque me permetrà de vos parlar d’un tipe de vidèojòc jamai abordat encara dins aquesta cronica : lo rogue-like.

Vos tòrni mandar a ma cronica precedenta sus l’usatge del sufixe « like », es a dire « al biais de » qu’aviái largament illustrat, per nos concentrar sul « Rogue » que fa aquí referéncia a un vièlh jòc de 1980 aital nomenat. I caliá partir en quista d’una amuleta dins de sosterranhs, e…es a pauc près tot. Es pas l’istòria que fa l’especificitat de Rogue, mas sos principis : es un jòc d’exploracion ont totes los nivèls son creats de biais aleatòri en debuta de partida, diferents doncas a cada partida, ont avètz qu’una sola vida (tota mòrt es permanenta) e una sola sauvagarda possibla, interdisent tota annulacion o tornar en arrièr, çò que pausariá pas tant de problèmas se la dificultat èra pas al rendètz-vos tanben. En brèu un jòc amb un challenge grossàs, de que far susar los pichons jogaires e agradar als expèrts.

Rogue. Es « austère », es lo cas d’o dire.

Los principis nòus avançats per Rogue foguèron tornats prene dins un fum de jòcs dempuèi las annadas 80 mas lo rogue-like tòrna vertadièrament en gràcia que dempuèi qualquas annadetas, e l’avenament de Steam suls ordinators e de la mai granda accessibilitat a de produccions idependentas, que los dos son sovent ligats.

Alara òc, sabi de que anatz dire : « Ouais mas es pels afogats, los hardcore-gamers coma se ditz, los que son prèstes a passar d’oras sus un moment dificile, nosautres volèm de jòcs per nos amusar e pas nos far susar ». Sabi, soi un pauc coma vosautres, e la dificultat a un pauc tendéncia, o dèvi confessar, a me far abandonar un jòc avant sa quita debuta, pasmens coma los Rogue-like son a se democratizar, es possible de ne trapar d’un pauc diferents, abordables tanben pel comun dels mortals. En mai, çò qu’èra pas tròp lo cas i a 4 o 5 ans e encara mens en 80, son ara polits e agradius visualament !

Los rogue-like los mai coneguts a l’ora d’ara se sonan The Binding of Isaac o Faster Than Light mas ai causit de vos parlar de 2 jòcs mens coneguts mas que me semblan mai aisats pels començants : REIS e REUS, totes dos fachs per l’estudiò olandés Abbey Games. Atencion çaquelà, existisson pas pel moment que dins la lenga dels Beatles.

Un combat dins REIS. Ont se cal pas forçadament batre, es aquò l’especificitat.

Lo primièr, REIS, aliàs Reknowned Explorers : International Society, la « Societat Internacionala d’Explorators Reconeguts » vos prepausa, coma son nom z’indica, de causir una còla d’aventurièrs amb de capacitats diferentas, de los lançar de pel monde en quista de tresaurs per fin de ganhar de notorietat e venir aital lo melhor explorator de la Societat. Fresc, risolièr, amb çaquelà lo buf del sègle 19 de las grandas expedicions e un estile crotzat de dessenh animat e de jòc de ròtle japonés, damandarà mai d’una tentativa per poder enfin capitar una expedicion. Mas es pas grèu, que cada tentativa permetrà de comprene e aprene las mecanicas del jòc per poder far melhor lo còp d’après. E coma la gestion aleatòria dels rogue-like es presenta, cada partida serà diferenta, amb de territòris diferents a folhar, totjorn ancorats dins las meteissas tematicas : Egipta, Transilvania, Caribe… De que forçar a soscar per se fargar una estrategia generala, adaptabla a totas las possibilitats del jòc, e aquò pagarà !

Lo Gigant de la Sèlva senhoreja sus sas olhas.

REUS, aliàs…non, REUS, pas mai, es mai contemplatiu e vos prepausa de dirigir, sus una tèrra vièrja de tot, 4 dius-gigants que mestrejan los elements essencials a la vida (aiga, sèlva, ròca e palun) per fargar de civilizacions. Rogue-like que lusca del costat del god game, ne demòra pertant un e per ieu demòstra lo potencial encara amagat e tot a fet grand public que i a darrièr aqueste nom e aquesta mena de jòcs, un pauc rufes d’aparéncia.

Sus aquò vos daissi, me cal anar pissar, mas coma ai fach una generacion aleatòria de peças dins mon apartament, ai paur de pas trobar los comuns del primièr còp.