Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Comptam pas pus los videojòcs de cartas (per èsser mai precises calriá dire « deck building ») amb una arquitectura de rogue lite, n’avèm pro parlat aquí, e del genre rogue lite tanben, i tornarem pas. O disi qu’es pas un repròchi, los jòcs de cartas, que fan coma cal l’equilibri entre azard e estrategia, fan de bons videojòcs, addictius a bèl èime, sonam aquò « la jurisprudéncia Slay the Spire« . A tal punt qu’es per fòrça vengut un pauc dificile de se destriar, de se tirar lo manilhon del jòc. Sustot ara, que Inscryption es ja sortit, e a ja rebatut las cartas. Arrèsti aquí las metafòras poiridas e dintri dins lo còr del subjècte.

De qu’es Inscryption ? Question a mila francs perque de fait es mai d’una causa. Començam per la començança, veiretz que se l’escabèl se desvolzarà plan serem pas segur de ne veire la fin.

Dos uèlhs s’alucan dins lo negre. Davant, una taula, de fusta, a l’entorn una cabana, de fusta tanben. La persona que sèm es assetada a la taula e pòt pas gaire bolegar. L’entitat assetada en fàcia, que ne veirem pas que los uèlhs, vòl jogar. A las cartas. L’entitat es viciosa, mas pacienta, e pacientament nos explica las règlas de son jòc. Desplega un platèu de jòc, de qué aculhir tres rengadas de quatre cartas. Nos cal pausar las nòstras sus la rengada d’en bas, l’adversari aprestarà las sieunas sus la d’en naut e las avançarà sus la del mitan al torn seguent. Cada carta dispausa d’una poténcia e d’una santat, basicament se la poténcia d’una carta es superiora a la santat de la carta opausada, aquela d’aquí es tirada del platèu. Mas la tòca es pas d’atacar las cartas, que servisson mai que mai de proteccion, non, la tòca es d’atacar lo jogaire. Los degalhs seràn comptabilizats per una balança, sul costat del platèu, alimentada en… dents d’aur. Se la balança se clina tròp d’un costat, ganham e avèm lo dreit de contunhar la partida, o… dispareissèm e cal tot tornar començar.

Aquò es la basa, e vos pòdi assegurar qu’aquela basa es ja flama. Coma Inscryption pren pas jamai res per aquesit, s’arrestarà pas aquí : de cartas an de poders especifics, de capacitats especialas, que se complètan, se respondon, s’entremesclan, de qué cabussar lèu dins la pichòta estrategia… e venir addictiu en cinc minutas.

Lèu, pasmens, quicòm truca. Enfin, l’ambient nos auriá ja degut desvelhar qualques dobtes : la sornièra, la musica quasi-absenta, los brutatges afroses, las dents dins la balança, lo cotèl plantat dins la taula, e totjorn aqueles uèlhs lusents que nos fixan sens qu’òm sàpia çò qu’es aquesta creatura… Sus las cartas, de bèstias del bòsc, aurián poscut èsser manhagas, mas se desgatja quicòm de tòrt, una impression de malsanitat : lops babinas regussadas, orses menaçants, cabras negras, corbasses, ratapenadas… E puèi i a aquela mecanica çaquelà, de sacrifici : cal sacrificar una carta (en general un esquiròl que servís pas qu’a aquò) per ne jogar una autra, mai potenta. E los sacrificis se fan de mai en mai presents, e de mai en mai dolents… Quand, d’un còp, nos trobam amb una carta, una ermina, que nos parla dirèctament. Nos ditz de far coma se de res, de contunhar de jogar sens desvelhar la mesfisança de nòstre adversari quasi invisible.

Mas un pauc aprèp es el que nos demanda quicòm : de nos levar per li anar quèrre un objècte. Quitam la taula e visitam la cabana. S’i tròban de malas, de còfres, de causas estranhas, un libre de règlas amb de còdis curioses escrits a la lèsta. Comprenèm qu’avèm de causas de trobar, de causas que nos ajudaràn benlèu a ganhar contra nòstre adversari. E Inscryption ven un escape game.

E serà de tot biais passat, per abans, per un autre genre, que, entre cada partida de carta, l’adversari nos fa avançar sus un platèu de jòc amb de casas aleatòrias : mercands, rescontres bizarris, rites sacrificials, los personatges se succedisson… totes campats per nòstre adversari que cargarà a cada còp una masqueta diferenta. Inscryption èra vengut un jòc de ròtle.

Pataflòu, quand pensam aver tot integrat, que sèm arribats a la fin del platèu, que nòstre adversari, als contorns de mai en mai dessenhats, pèrd sa darrièra partida, Inscryption se càmbia encara. En qué ? Comprendretz que me siá malaisit d’o explicitar, que la fòrça d’Inscryption demòra dins sa descobèrta, e dins la descobèrta de çò qu’es capable d’inventar. Resistirai pas pasmens a ne vos donar qualques elements, se vos volètz pas gastar l’experiéncia vos conselhi d’estancar la lectura aquí, o de contunhar amb la man davant los uèlhs.

Çò que cal saber es que Inscryption es un jòc meta. Un « metajòc ». Es un jòc que se sap jòc, concebut aital, e pren lo contrapè del jogaire de biais sistematic, en avalissent sas règlas intèrnas, en fasent 5 revolucions la minuta : visuala, tactica, scenaristica… Sola demorarà, fins a la fin, aquela mecanica de cartas, sola isla rasseguranta al mitan d’un ocean negre e trebolant. Aprèp lo primièr torn de pista de la cabana, finfinala pro classic (emai l’ambient foguèsse unic), Inscryption s’arrèsta e nos fa cabussar, pel biais de pastilhas vidèos aparegudas aprèp un bug intèrne al jòc, dins l’univèrs, plan real el, d’un youtubaire, especializat dins l’unpacking (lo desembalatge) de cartas de colleccion. Aprèp qualques visionatges d’aquelas vidèos, comprenèm que la vida d’aquel tipe s’es complicada aprèp la crompa, sus una brocanta, d’un deck de cartas d’un jòc desaparegut, un jòc nomenat… Inscryption. Lo jòc d’orror comença ? Òc, eeeee non, que tornam cabussar dins un autre monde encara, lo del jòc Inscryption, jòc sus disqueta trobat per nòstre youtubaire, jòc en pixèls e doas dimensions, vist de dessús, que sèrva totjorn la mecanica de la debuta en ofrissent encara mai de possibilitats e mai de figuras. Seguissètz ? Es normal.

Quand disiái que Inscryption èra un metajòc èra plan aquò : se cal plan representar que Inscryption es pas sonque lo jòc Inscryption, es tanben l’istòria d’un jòc Inscryption, que parla d’un jòc Inscryption, dins un jòc Inscryption… Ieu tanben un còp tot acabat – per de bon ! – èri passat per talament de fasas, me sentissiái talament molgut, coma s’aguèssi passat dins un tambor de maquina de lavar, que n’arribavi a dobtar de çò qu’aviái comprés de l’òbra de Daniel Mullins, genial e vertadièr creator del concèpte Inscryption… alara qu’aviái justament tot comprés ! Jamai aguèri tan l’impression d’un revèrsament total de la perspectiva jòc-jogaire, e lo sentit d’èsser vengut ieu lo terren d’experimentacion d’un concebeire imaginatiu que vòl contar d’istòrias pel biais del mèdia videoludic. Vertiginós.

Sus aquò vos daissi, me cal anar trabalhar sus mon novèl concèpte de cronicas : un tipe qu’escriu de cronicas sus un tipe qu’escriu de cronicas videoludicas sus de jòcs qu’existisson pas, tot aquò dins un jòc qu’existís vertadièrament mas que en fait es un jòc de pògs de colleccionar, integrat a un jòc sus CD-ROM, dins un filme d’animacion, de legir sus un Tamagotchi. Disponible sus totas las plataformas.