Tòca-Maneta 146 – Encartadas

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Comptam pas pus los videojòcs de cartas (per èsser mai precises calriá dire « deck building ») amb una arquitectura de rogue lite, n’avèm pro parlat aquí, e del genre rogue lite tanben, i tornarem pas. O disi qu’es pas un repròchi, los jòcs de cartas, que fan coma cal l’equilibri entre azard e estrategia, fan de bons videojòcs, addictius a bèl èime, sonam aquò « la jurisprudéncia Slay the Spire« . A tal punt qu’es per fòrça vengut un pauc dificile de se destriar, de se tirar lo manilhon del jòc. Sustot ara, que Inscryption es ja sortit, e a ja rebatut las cartas. Arrèsti aquí las metafòras poiridas e dintri dins lo còr del subjècte.

Nòstre adversari jòga mai d'un ròtle, e incarna los boss.

De qu’es Inscryption ? Question a mila francs perque de fait es mai d’una causa. Començam per la començança, veiretz que se l’escabèl se desvolzarà plan serem pas segur de ne veire la fin.

Dos uèlhs s’alucan dins lo negre. Davant, una taula, de fusta, a l’entorn una cabana, de fusta tanben. La persona que sèm es assetada a la taula e pòt pas gaire bolegar. L’entitat assetada en fàcia, que ne veirem pas que los uèlhs, vòl jogar. A las cartas. L’entitat es viciosa, mas pacienta, e pacientament nos explica las règlas de son jòc. Desplega un platèu de jòc, de qué aculhir tres rengadas de quatre cartas. Nos cal pausar las nòstras sus la rengada d’en bas, l’adversari aprestarà las sieunas sus la d’en naut e las avançarà sus la del mitan al torn seguent. Cada carta dispausa d’una poténcia e d’una santat, basicament se la poténcia d’una carta es superiora a la santat de la carta opausada, aquela d’aquí es tirada del platèu. Mas la tòca es pas d’atacar las cartas, que servisson mai que mai de proteccion, non, la tòca es d’atacar lo jogaire. Los degalhs seràn comptabilizats per una balança, sul costat del platèu, alimentada en… dents d’aur. Se la balança se clina tròp d’un costat, ganham e avèm lo dreit de contunhar la partida, o… dispareissèm e cal tot tornar començar.

La balança de dents.

Aquò es la basa, e vos pòdi assegurar qu’aquela basa es ja flama. Coma Inscryption pren pas jamai res per aquesit, s’arrestarà pas aquí : de cartas an de poders especifics, de capacitats especialas, que se complètan, se respondon, s’entremesclan, de qué cabussar lèu dins la pichòta estrategia… e venir addictiu en cinc minutas.

L'ermina nos avertís.

Lèu, pasmens, quicòm truca. Enfin, l’ambient nos auriá ja degut desvelhar qualques dobtes : la sornièra, la musica quasi-absenta, los brutatges afroses, las dents dins la balança, lo cotèl plantat dins la taula, e totjorn aqueles uèlhs lusents que nos fixan sens qu’òm sàpia çò qu’es aquesta creatura… Sus las cartas, de bèstias del bòsc, aurián poscut èsser manhagas, mas se desgatja quicòm de tòrt, una impression de malsanitat : lops babinas regussadas, orses menaçants, cabras negras, corbasses, ratapenadas… E puèi i a aquela mecanica çaquelà, de sacrifici : cal sacrificar una carta (en general un esquiròl que servís pas qu’a aquò) per ne jogar una autra, mai potenta. E los sacrificis se fan de mai en mai presents, e de mai en mai dolents… Quand, d’un còp, nos trobam amb una carta, una ermina, que nos parla dirèctament. Nos ditz de far coma se de res, de contunhar de jogar sens desvelhar la mesfisança de nòstre adversari quasi invisible.

Lo camin se desvela entre cada partida.

Mas un pauc aprèp es el que nos demanda quicòm : de nos levar per li anar quèrre un objècte. Quitam la taula e visitam la cabana. S’i tròban de malas, de còfres, de causas estranhas, un libre de règlas amb de còdis curioses escrits a la lèsta. Comprenèm qu’avèm de causas de trobar, de causas que nos ajudaràn benlèu a ganhar contra nòstre adversari. E Inscryption ven un escape game.

Entre cada partida podèm tanben far lo torn de la cabana.

E serà de tot biais passat, per abans, per un autre genre, que, entre cada partida de carta, l’adversari nos fa avançar sus un platèu de jòc amb de casas aleatòrias : mercands, rescontres bizarris, rites sacrificials, los personatges se succedisson… totes campats per nòstre adversari que cargarà a cada còp una masqueta diferenta. Inscryption èra vengut un jòc de ròtle.

Aquò's çò que vesèm quand perdèm : de mans que vos venon arrapar. Esglasiant.

Pataflòu, quand pensam aver tot integrat, que sèm arribats a la fin del platèu, que nòstre adversari, als contorns de mai en mai dessenhats, pèrd sa darrièra partida, Inscryption se càmbia encara. En qué ? Comprendretz que me siá malaisit d’o explicitar, que la fòrça d’Inscryption demòra dins sa descobèrta, e dins la descobèrta de çò qu’es capable d’inventar. Resistirai pas pasmens a ne vos donar qualques elements, se vos volètz pas gastar l’experiéncia vos conselhi d’estancar la lectura aquí, o de contunhar amb la man davant los uèlhs.

Entre los combats, lo camin es semenat d'eveniments e rescontres aleatòris que permeton de modificar sas cartas.

Çò que cal saber es que Inscryption es un jòc meta. Un « metajòc ». Es un jòc que se sap jòc, concebut aital, e pren lo contrapè del jogaire de biais sistematic, en avalissent sas règlas intèrnas, en fasent 5 revolucions la minuta : visuala, tactica, scenaristica… Sola demorarà, fins a la fin, aquela mecanica de cartas, sola isla rasseguranta al mitan d’un ocean negre e trebolant. Aprèp lo primièr torn de pista de la cabana, finfinala pro classic (emai l’ambient foguèsse unic), Inscryption s’arrèsta e nos fa cabussar, pel biais de pastilhas vidèos aparegudas aprèp un bug intèrne al jòc, dins l’univèrs, plan real el, d’un youtubaire, especializat dins l’unpacking (lo desembalatge) de cartas de colleccion. Aprèp qualques visionatges d’aquelas vidèos, comprenèm que la vida d’aquel tipe s’es complicada aprèp la crompa, sus una brocanta, d’un deck de cartas d’un jòc desaparegut, un jòc nomenat… Inscryption. Lo jòc d’orror comença ? Òc, eeeee non, que tornam cabussar dins un autre monde encara, lo del jòc Inscryption, jòc sus disqueta trobat per nòstre youtubaire, jòc en pixèls e doas dimensions, vist de dessús, que sèrva totjorn la mecanica de la debuta en ofrissent encara mai de possibilitats e mai de figuras. Seguissètz ? Es normal.

Quand morèm/perdèm, recuperam una carta a nòstra efigia...

Quand disiái que Inscryption èra un metajòc èra plan aquò : se cal plan representar que Inscryption es pas sonque lo jòc Inscryption, es tanben l’istòria d’un jòc Inscryption, que parla d’un jòc Inscryption, dins un jòc Inscryption… Ieu tanben un còp tot acabat – per de bon ! – èri passat per talament de fasas, me sentissiái talament molgut, coma s’aguèssi passat dins un tambor de maquina de lavar, que n’arribavi a dobtar de çò qu’aviái comprés de l’òbra de Daniel Mullins, genial e vertadièr creator del concèpte Inscryption… alara qu’aviái justament tot comprés ! Jamai aguèri tan l’impression d’un revèrsament total de la perspectiva jòc-jogaire, e lo sentit d’èsser vengut ieu lo terren d’experimentacion d’un concebeire imaginatiu que vòl contar d’istòrias pel biais del mèdia videoludic. Vertiginós.

?

Sus aquò vos daissi, me cal anar trabalhar sus mon novèl concèpte de cronicas : un tipe qu’escriu de cronicas sus un tipe qu’escriu de cronicas videoludicas sus de jòcs qu’existisson pas, tot aquò dins un jòc qu’existís vertadièrament mas que en fait es un jòc de pògs de colleccionar, integrat a un jòc sus CD-ROM, dins un filme d’animacion, de legir sus un Tamagotchi. Disponible sus totas las plataformas.

Inscryption

Data de sortida

19 d’octobre de 2021

Supòrt(s)

PC / Mac / Linux / PlayStation 5 / Playstation 4 / Switch / Xbox Series / Xbox One

Genre

Cartas / Copacap

Desvolopaire / Editor

Daniel Mullins / Devolver Digital

  • Rendut Visual
  • Scenari
  • Jogabilitat
  • Banda son
  • Durada de vida

%

Taus de Contentament Gahussenc

Lo Sentit del Gahús

Inscryption es mai qu’un (bon) jòc de cartas. Plan mai. Es una experiéncia que risca de vos tafurar longtemps aprèp aver acabat los multiples rebombiments e mesas en abisme que mancaràn pas de vos suspréner.

Tòca-Maneta 139 – Observacion

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

De qué pensatz que fa Tomàs Pesquet quand es solet amont naut dins sa capsula ? Escota de musica a fons en voletejant a la gravitat zèro e en empipant de domaisèlas escampilhadas dins l’aire ? Nos gaita silenciosament, dins la postura d’un dieu que, la lópia a portada de man, fintariá, drapejat de sa sufisença de dieu, la formigas que sèm formiguejar lor aise ? O alara bombiriá en udolant d’un module a l’autra de l’estacion espaciala per paur d’una menaça extraterrèstra inconeguda ?

Vau pas dire qu’es la question que se pausèron los escoceses de No Code quand comencèron de pensar a lor jòc Observation, que i èri pas, mas enfin devi pas èsser gaire luènh çaquelà.

La mapa de l'estacion serà essenciala per se desplaçar, e s'avètz un marrit sens de l'orientacion anatz patir.

Observation se passa tot entièr a bòrd d’una estacion espaciala internacionala, dins un avenidor pro pròche (2026). Coma dins l’ISS d’ara, tot es compartit entre lo braç de l’ESA (Agéncia Espaciala Europèa), lo braç rus e lo braç chinés, assemblats a l’entorn d’un hub (pòrt) central ; de tot biais, que sián americans, chineses, russes, lo monde sus l’estacion son collègas de trabalh, sovent de scientifics amb un meteis objectiu e las frontièras dessenhadas sus Tèrra an pus cors dins lo negre de l’espaci. Enfin, se un problèma inconegut ven pas perturbar la comunicacion entre los braces e lors ocupants…

Dins Observation seguissèm Emma Fischer, una astronauta de l’estacion, aprèp un auvari misteriós qu’auriá tocat l’estacion. Quicòm nos a tustat ? Perqué tot sembla pas foncionar coma cal ? Ont son los autres ? E de qué fasèm tan luènh de la Tèrra ?

Emma (amb son casco).
Emma (sens lo casco).

La particularitat d’Observation es que se i seguissèm Emma Fischer, jogam pas Emma Fischer. Nosautre·a·s i serem SAM, qu’es pas lo diminitiu afectuós del boyfriend d’Emma mas un acronime per Systems Adminsitrations & Maintenance. En gròs : sèm e serem de la debuta a la fin de l’aventura, una intelligéncia artificiala, relançada al moment de l’auvari e sens doncas de memòria de nòstras tascas, de nòstre camp d’accion nimai de la tòca d’aquela famosa mission « Observacion » que sembla finfinala èsser mai qu’un simple trabalhòt sens s’embrutir las mans.

Qualques còps calrà passar per l'exterior per rejónher d'autres modules. E òc, es la mèrda.

Èsser SAM aurà un gost relativament nòu per aquela mena de jòc e lo fait d’abandonar tota organicitat, tota umanitat, per obeïr a una logica matematica, freja, robotica, en passant per de menuts, de brancaments, de sistèmas d’espleitacion, cavarà la distància amb la causa observada, e menarà la distància necessària a ensajar, darrièr nòstre escran, de compréner çò que s’es passat sus aquela fotuda estacion.

Jòc d’ambient, que compta plan sus una reconstitucion que me sembla (mas soi pas especialista) fidèla de las estacions espacialas e lors diferents modules (vesèm que los russes an pro pauc evoluït dempuèi l’èra Soioz amb lors cèlas encoissinadas aquí), Observation esitarà pas de còps que i a a utilizar de ressòrts tots dreits venguts del thriller o de l’orror quitament : en tant que SAM avèm accès a las camèras de bòrd, las podèm far bolegar, mas i a totjorn quicòm que vesèm pas, un angle mòrt, dins lo qual, benlèu, se passan de causas…

Los mails son opcionals de legir per avançar, mas permeton de compréner melhor dins qué nos sèm embarcats.

Aquò serà per una partida del jòc, rapidament aurem accès a una esfèra que permetrà de se mòure dins l’espaci dels modules per tal de recampar d’informacions en se connectant als ordenadors de l’equipatge, de tornar metre lo corrent per obrir las pòrtas, d’analisar l’environament. Tant d’accions que prendràn la forma de minijòcs o de copacaps, de còps que i a basats sus de vertadièrs elements de matematicas, de fisica o d’astronautica… sètz prevengut·da·s !

La mena de copacap/miinijòc qu'anatz encontrar. Son pas tan nombroses qu'aquò.

Pas res d’insurmontable çaquelà, e Observation demorarà un jòc-corredor (sens marrida galejada), pas gaire long, amb de mistèris resolguts o pas, qualques reflexions metafisicas e un fum d’omenatges als filmes de S-F coma 2001, l’odissèia de l’espaci, Gravity, Interstellar

Es evident d’alhors que ne pòdi pas dire gaire mai de son scenari nimai de son gameplay per risc de levar l’interès que lo títol pòt aver !

Sus aquò vos daissi, aprèp qualques oras passadas dins Observation a desvolopar una claustrofobia galopanta sentissi lo besonh irrepressible de m’anar ronçar dins los prats en flor, per esflorar èrbas del det, al mitan del vonvon de las abelhas e dels cascalhs dels ausèls, e Tomàs Pesquet pòt plan gelosar se vòl, ieu de sa plaça ne vòli pas.

Observation

Data de sortida

21 de mai de 2019

Supòrt(s)

PC / PlayStation 4

Genre

Aventura / Copacap

Desvolopaire / Editor

No Code / Devolver Digital

  • Rendut Visual
  • Scenari
  • Jogabilitat
  • Banda son
  • Durada de vida

%

Taus de Contentament Gahussenc

Lo Sentit del Gahús

Observation presenta d’originalitats planvengudas, de defauts tanben. Demòra una pichòta aventura independenta que se pòt conselhar als amators del genre e de l’espaci, los autres poiràn passar lor camin sens aver lo sentit de passar a costat de quicòm d’incontornable.