Tòca-Maneta 6 – En riba de cèl

Posted on 29 mars 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
E òc, adiu auditors, doblament adiu amics, veire definitivament adiu familha. Soi vengut vos dire que m’en vau.

Una rumor sorna monta de l’èste, de delà la mar glaçada, cap al Mont Escarlata, d’una isla de la tèrra asclada ont per solas flors creisson de campairòls gigants, envasida de feràmias, ont la magia raja coma d’aiga. D’aquèla tèrra salvatja ausissi cridar mon nom, clamar mon ajuda, es un pòple sàncer que se dreissa per m’i traire, que de potenças negras e d’ancians demons se son esvelhats. E ieu que pensavi èstre lo darrièr Dovakhin, l’enfant de Drac…

Alara ? Es plan, è ? Balha enveja ? M’arrèsti aquí de mas envoladas liricas perque la poesia d’heroic fantasy es pas tròp mon daquòs, puèi començavi de sentir qu’anaviam pèrdre qualquas personas, pauc al fial de çò que contavi e per las qualas èri pas luènh de la capbordisa. Las autras, se n’i a, auràn reconegut lo sinopsis de Skyrim, mai exactament aquèl de la novèla extension Dragonborn, sortida darrièrament. Skyrim s’en podriá parlar d’oras, e ieu en particular ne podriái parlar encara mai, talament i ai passat de temps. Pas 10, pas 20, pas 50, non, mas plan 300 oras. Es vos dire se cada extension sortida representa per ieu una periòda de carèsme casi-monastic e una reduccion drastica de las oras de som. Cal dire tanben que i a de que far, e Skyrim, mai qu’un jòc, es la soma de totes los jòcs : i fasètz çò que volètz.

Vaqui la vista que podèm aver a cada canton de Bòrd-de-Cèl.

Sètz un dròlle getat solet dins Disneyland passat l’ora de barradura. Començatz presonièr, puèi vos escapatz e d’aquí, los encontres que farètz, las competéncias que desvoloparètz, los endrechs que visitarètz e l’òrdre dins lo qual los visitarètz escriuràn vòstra istòria. Es un pauc coma la vida reala, mas amb de magia, de dragons a cavalgar, de quistas grandarassas e de pichons èlfes de banlèga que parlan coma dins los libres. De fach, aniriá mai lèu de dreissar la tièra de çò que se pòt pas far dins Skyrim que de çò que se pòt far. Vos volètz far una tisana, tuar vòstre gós per ne far una adòba o talhar la cavilha d’un gigant al piolet ? Podètz. Disi pas que serà fòrça utile, mas podètz. En sabent que los actes an de consequéncias. Benlèu que la tisana vos farà venir vampir (o vos balharà la caganha), benlèu que lo gigant se traparà l’enveja de vos botar sus orbita a còps de maçuga o benlèu constatarètz que l’adòba foguèt melhora amb vòstre caval.

-Pitit, pitit, richichichichi, ven aqui, ven aqui, veeeeeen…! »
*Lança un plenponh de milh*

De mon punt de vista, Skyrim es l’anti-Sims, la simulacion sociala a pauc près caganta coma la vida reala e juste un pauc mai risolièra. La libertat es totala, parièr, l’identificacion tanben. Mas lo trabalh de l’imaginacion es clarament superior. Skyrim es coma un bon libre d’aventuras o fantastic, çò qu’es mostrat es ja enòrme e plan bastit, scenaristicament, vòli dire, mas lo mai bèl repausa sus la suggestion. La partida amagada de l’iceberg es evocada pro regularament, dins de libres que trobatz, al destorn de convèrsas, o sus de monuments, per que se posca imaginar. Lo summum videòludic, en qualqua sòrta.

Mas una menaça plana : Skyrim fa partida de la sagà The Elder Scrolls, que a cada episòdi s’estaca a un parçan e una espòca d’una region del monde de Tamriel. L’an que ven aurèm drèit a un MMORPG que prendrà en compte tot a l’encòp. Pas mai de partida amagada d’iceberg, mens d’imaginacion…los amators primièrs de la sagà riscan d’i virar l’esquina. Sens comptar los èlfes que començaràn a parlar en lengatge sms…

-I used to have a social life like you. Then I took an arrow in the knee… »

Tòca-Maneta 5 – Nostalgy Gaming

Posted on 28 février 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Sèm en 28 après Super Mario, e tot lo monde patís dels efièchs de la crisi. Tot ? Non ! Una industria resistís encara e totjorn a las barraduras successivas e a la manca de moneda.

Bon, de fach es pas tot a fet vertat, d’unas entrepresas de l’esfèra videòludica an tanben barrat a clau. Mas es vertat que de biais general s’en sortisson melhor que d’autras, especialament dins lo registre dels bens culturals. Per explicar aquò, i a mai d’una rason, ja economicas, mas vist que soi pas economista, demorarai sus çò que sabi far : dire de causas desagradablas.
Foguèt explicat per de sociològs, de filosòfs e t’en passi, que en temps de crisi cadun se cèrca de refugis, d’abrics, de causas que coneissèm ja, que nos menan a un sentit de seguretat quora tot cabussa al nòstre entorn. En tèrmis de videojòcs, se tradusís per çò que se podriá sonar lo « Nostalgy Gaming ». Atencion, es de pas confondre amb lo Retro Gaming qu’auram un jorn l’ocasion d’en parlar en detalhs, e qu’es una pratica tràs qu’interessanta, al meu vejaire.

Es polida la reedicion de Zelda, è ?

Non, lo Nostalgy Gaming es per contra criticable per d’unes aspèctes e se manifèsta per una tendéncia venguda casiment majoritària : las reedicions. Es a dire lo fach de tornar sortir sus las maquinas novèlas un jòc que foguèt un succès d’ancianas generacions de consòlas. D’aqueles n’i a d’en pertot e lo costat viciós de la causa es que podèm pas criticar los jòcs que son, sovent, totjorn tant bons. Prenètz per exemple Zelda : Ocarina Of Time, del vejaire dels especialistas un dels melhors jòcs jamai sortits. Lo primièr còp, èra sus Nintendo 64, en 98. Totas las generacions de consòlas seguentas aguèron drèit a lor reedicion d’aquèl jòc mitic : un sus GameCube, edicion limitada, puèi una version dematerializada sus Wii, e enfin un remake en 3D sus la 3DS. La diferéncia entre lo remake e la reedicion, es que dins lo primièr cas adaptam lo jòc a las nòvas ofèrtas tecnologicas del supòrt, es a dire que lo jòc passa en Nauta Def’, per exemple, o alara en 3 dimensions.

…mas en fach lo jòc sembla a aquò.

Ieu, que soi, coma sabètz, un pauc colhon, e que m’agrada Zelda, ai las tres de reedicions. En tèrmis simples que fan pasmens mal al pòrtafuèlha per pas dire alhors vòl dire : ai pagat tres còps pel meteis jòc. E sovent al prètz d’un nuòu. En saber que per una reedicion, i a pas mai besonh de scenaristas, que l’istòria es ja escricha, pas mai besonh de realisator que lo jòc exista, pas mai besonh de grafistas que tot es ja dessenhat. Una còla tecnica redusida e de bons productors e distributors darrièr e fai tirar. Vos daissi imaginar las economias d’emplecs e lo benefici consequent. E lo biais de far foncciona, entre los ancians jogaires del diumenge que daissèron las consòlas dins las nívols fumosas de lor adolescéncia e qu’i tòrnan quand lor femna dormís e los hardcore-gamers apassionats de l’istòria de lor lèser e que n’en vòlon sasir totas las pepitas. Consequéncia : la presa de risca se fa rara, entre la mòda d’adobar de nuòu amb de vièlh e aquèla de perseguir fins a l’indigestion las licéncias rentablas : extensions, seguidas, cross-overs…
Èra melhor avant, çò dison. Mèfi, editors, la nostalgia a tanben un costat marrit : las causas son jamai tant bonas que lo sovenir qu’en gardam.
Bon, sus aquèla refleccion cuo-cuol la zemoriana, m’en tòrni al remake de Pong. Veiriatz aquò, an fach la bala redonda, es una meravilha de tecnologia.

Un « realisme epurat » çò diria la critica a l’ora d’ara…

Tòca-Maneta 4 – 3D(S)

Posted on 28 janvier 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Estranhament es un film amb de personatges totes blaus que marquèt l’entrada dels lèsers videòludics dins los temps de las tres dimensions. E parli pas dels Schtroumpfs, adaptacion pietadosa que me fa encara far de cacha-vièlhas la nuèch, en tres dimensions tanben.

En tèrmis de videojòcs es per la mai pichona pòrta qu’arriba la tresena dimension. Per Nintendo, mai exactament, qu’a totjorn agut una istòria d’amor amb l’innovacion, quitament se, de còps que i a, foguèt d’amor de lonh, òm se sovendrà de sa Wii, graficament febla que gerissiá pas la Nauta Definicion, al contre-corrent complet de totes los concurrents.

Sortida en 2011, la darrièra generacion de consòlas portablas de la marca japonesa, 3DS, ofrís una gestion de las tres dimensions segon lo principi d’autò-estereòscopia. Es a dire que i a pas mai besonh d’accessòris, de qualqua luneta que siá, per legir la videò, que l’imatge n’es dedoblat e decalat leugièrament, çò que balha un efièch de pregondor. Es un principi vièlh coma lo cinemà himself e es finalament lo principi de maites efièchs d’optica amb los quals se jòga dempuèi d’annadas. Mercés Wikipedia.

Aqui de que sembla.

Bon, amb aquel sistèma que mòstra plan a qual punt nòstre cervèl es nèci, fa totjorn plaser, va sens dire que fa pas bon èstre bòrni, si que non, ben l’imatge serà juste fosc.

Urosament la bèstia permet de reglar lo nivèl de pregondor de l’efièch 3D o de lo suprimir completament. Nòstres uèlhs umans serián aparentament pas tot a fet acostumats a se far enganar aital, e lo sistèma se supòrta diferentament segon las personas. Ieu, va plan.

A l’usatge, es pro intuitiu e pro agradiu. A condicion d’èstre plan en fàcia de l’ecran. Çò que pausa problèma dins qualquas aplicacions de la maquina, que son en giroscopia en mai de l’estereòscopia e que damandan doncas de tenir la consòla braces tenduts e de la virar dins totes lo sens. L’imatge en 3 dimensions ne patís a cada còp. Tanben, vos desconselhi de far aquò dins lo tren, dins un luòc public o al volant de vòstra veitura. Jà perque es un pauc dangierós, mai subretot perqué aurètz l’aire con, e pro per acabar sus Youtube e los bestisièrs televisuals, me podètz creire. Sens comptar que l’estereòscopia per intermiténcia que la manòbra mancarà pas de provocar a totas las escasenças de far tornar vòstre repais, en tres dimensions tanben.

Aquí pel costat tres dimensions, si que non avèm lo doble ecran de la generacion precedenta e son dessenh, en ajustar juste un joystick, e una consòla subre-connectada, a internet coma a las autras consòlas que passan a proximitat. E un podomètre. Important, lo podomètre.

E si que non, m’anatz dire, cossí se passa nivèl contengut ? Ben, per tot vos dire, cerqui encara. A despart de las aplicacions de debuta botadas en avant per vendre, e de qualquas chucadas e rechucadas d’ancians succès sauça tres dimensions, i a pas grand-causa. E per una consòla sortida i a mai d’un an ara, lo manca comença de se far sentir. Coma auriá poscut dire Einstein s’èra de la generacion geek :

« Lo grand voide, en 3 dimensions, pareis encara mai pregond. »

Tòca-Maneta 3 – Mepòrgs e Bide Wars

Posted on 28 janvier 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

M.M.O. Aqui tres lètras que tot gamer que se respècta ne coneis plan la significacion, al mens d’aver passat las dètz darrièras annadas dins la cava d’una sala d’arcada ela-meteissa perduda al pus fons del continent antartic, que dèu èstre, me pensi, a pauc près lo darrièr sus tèrra ont una conneccion internet naut-debit es pas una evidéncia. Amb benlèu dos platèus loserians e tres baumas peiregòrdas. Doncas a l’atencion dels malmaridats e dels loserians, o dels malmaridats loserians -sabèm pas jamai amb lo rescalfament climatic- me sentissi obligat de vos tornar balhar la significacion de MMO. Massively Multiplayer Online. Bon, vòl plan dire çò que sembla, mas se per cas, nòstre malmaridat loserian èra tanben una tenca en inglés, li balhi la revirada : Multijogaire de massa en linha. En general es seguit de RPG, lo jòc de ròtle, mas es finalament pas totjorn lo cas. Encara que, dins la categoria dels jòcs que se jògan exclusivament en linha, se destacan mai que mai los jòcs de ròtle, aqueles ont cal crear e far evoluir un personatge al contact d’una comunautat mitat reala mitat virtuala, e, evidentament, totes auràn en cap, manca benlèu nòstre desconnectat loserian, lo mai famós de totes, World of Warcraft.

De còps que i a es polit…

A pauc près tot es jà estat dich sus lo rotlèu-compressor del videojòc, lo melhor coma lo pièger, e doncas ne parlarai pas. I a juste un detalh que m’interessa : l’univèrs. Lo monde de Warcraft es a la debuta un monde medieval fantastic pro classic que vei òmes, òrcs, èlfes, mòrt-vivents e qualquas bestiòlas mai se fotre sus lo morre, amb juste un briconèl d’umor parodic. Tolkien escrich per de geeks de facultat, qué. Bon, es evidentament un resumit de resumit, fach amb amor e tota la marrida fe que ne soi capable, pasmens podrètz remarcar coma aquèla sola descripcion se pòt aplicar a la granda majoritat dels MMO sortits darrièrament.

…e de còps es un rambalh de pas creire.

Guild Wars 2, per exemple, que la prensa especializada pensa a mand de concurrençar World of Warcraft sus son terrenh. Que i arribe o pas, vos vau dire la vertat : m’en tusti los pès amb mon baston de magician, m’en piqui las cuèissas amb mon collièr de dents d’òrc, m’en bati las espatlas amb las espadrilhas de la faccion umana, en brèu : m’en foti. Mas me pòdi pas empachar de remarcar la dificultat qu’existís a sortir de l’encastre medieval fantastic. Degun diguèt pas jamai que l’heroic fantasy se viviá sonque en armadura de fèr, o mema que los MMORPG devián forçadament seguir los còdis de l’heroic fantasy. Pertant, los MMORPG se passan sovent dins aqueste univèrs, e mai qu’aquò : los que fonccionan s’i passan totjorn. Ne prèni coma testimòni Star Wars : The Old Republic, pro recent tanben, qu’a vist sa comunautat de jogaires demesir progressivament dins l’annada, e qu’èra pertant basat sus un univèrs de sciéncia-ficcion coerent, ric e conegut. La sola question economica, pertocant a la gestion dels abonaments mensuals pòt pas sufir a balhar una responsa. Quand i soscam, es pro paradoxal qu’aquèla fòrma, per principi dobèrta e evolutiva, s’embarre dins un sol tipe d’univèrs representat.

Alara, lo MMORPG, presonièr del medieval-fantastic ?

Soi content de ieu, aquela question pas colha amaga lo fach que joguèri pas a Guild Wars 2 mas ne voliái parlar sens qu’aquò se vegès…

Aquel es un pauc diferent, ja.

Tòca-Maneta 2 – Class Effect

Posted on 5 septembre 2012 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a plan longtemps, dins una galaxia fòrça fòrça luènh…
Non, arrestam aqui ! Se vau plan parlar de sciéncia-ficcion, serà per un còp sens abordar lo far del genre, Star Wars. E òc, coneissiatz la famosa trilogia dobla del sénher Lucas, mas a l’ora d’ara la concurréncia es sens pietat, e es un autre triò qu’es a mand de raubar a aquèla sagà vielhanchona sa notorietat : Mass Effect, que lo tresen e darrièr numerò sortiguèt a la prima 2012.

Mass Effect se passa pas dins un passat longanh, mas puslèu dins un futur pròche (lo sègle 22) e dins una galaxia pas tant luènh qu’aquò vist qu’es la nòstra. La podètz percórrer de cima en cap lo long dels tres juòcs e i encontrar una bona part de sos estatjants e de sos luòcs emblematics, de las capitalas economicas als bordèls inter-espècias.

Vos presenti ma femna…

La fòrça d’aquel juòc es aquí, a plantar mai qu’un monde, un univèrs coerent, amb de bèstias diferentas qu’an caduna lor morfologia, lor biais de viure, lor costumas. Lausèrts gigants e batalhièrs, grapauds poètas e mercenaris, sirènas putassièras, pòdi ensajar de descriure las raças mas dèvi ben reconéisser que semblan a res de conegut sus Tèrra. E vòstre personatge, un soldat uman al fisic mai familiar, sonat Shepard, se fretarà a totas, e de còps que i a, de biais apregondit vist qu’es quitament possible de se botar amassa amb qual personatge que siá, lausèrt compres. Aquò’s de toleréncia ! De biais general, las possibilitats son grandas e divèrsas, que se lo jòc sembla un classic jòc de tir es tanben un vertadièr joc de ròtle que vos daissa totjorn mai d’una causida per l’avenidor de vòstre personatge coma per aquel de la galaxia, vist qu’es plan d’aquò que s’agís. Sètz mailèu de la mena babà-cool tolerent portat sul sèxe amb de calamars, politician verós prèste a tot per capitar o un militari badass e racista que carga avant de discutir ? Se pòdon seguir de dralhas luminosas e d’autras escuras e venir, a causir, un conàs virtual, o un eròi. Virtual tanben, ailàs.

…e un de mos amics.

Aurètz de sacrificis de far que vos estraçaràn lo còr en dos, coma daissar morir un companh de rota o destrusir una planèta pel ben del mai grand nombre. Cal dire que los enjòcs son de talha : partit a la debuta coma comandant del vaissèl Normandy, mena de Concorde de l’espaci, a la perseguida d’un soldat traïdor, anatz tombar sus de peisses mai gròsses, los segadors, una espècia pas exactament amicala qu’a talent d’engolir tota vida dins la galaxia. Vos caldrà téisser d’aliganças de planèta en planèta e reconciliar los enemics d’autres còps o amb de politics de classa universala. E jà que dins un paure país sus Tèrra es un pauc la mèrda, vos daissi imaginar lo micamaca a l’escala d’una galaxia… I a de trabalh. Amai per sasir tot de Mass Effect I, II e III e de lor ambient ric, vos caldrà dispausar de qualques detzenats d’oras.

Per vos estalviar vòstre temps e vòstra moneda, me perpausi de vos contar la fin d’aquesta istòria longassa…

Ah non, aparentament ai pas lo temps.

Serà per un autre còp.

O pas.

Tòca-Maneta 1 – Cathar’s Creed

Posted on 5 septembre 2012 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Qualques jorns tant longasses a nòstra espèra impacienta nos desseparan de la sortida nacionala, mai mondiala, del darrièr òpus de la sagà Assassin’s Creed. Manca s’avètz viscut dins un desèrt videòludic pendent cinc ans, aurètz en cap aquela siloèta longa e atletica superada d’una capucha blanca que daissa pro pauc aparéisser un bocin de cara jova, e un braç musculós amagant una lama corteta, prima, mas pasmens mortala. Es brave nòstre eròi, membre puèi cap de la sècta dels assassins, eissida d’una comunautat orientala de l’Atge Mejan. Aquí nòstre punt de depart inicial, mas, e es en partida çò que faguèt son succès, l’univèrs d’Assassin’s Creed, es plan mai pregond qu’aquò. Imaginar de contar l’istòria del « credò dels assassins » sens desflorar lo plaser de la descobèrta e las nombrosas rebombidas escenaristicas, es casiment impossible, pasmens o vau far, e tant pièg per los que se volián gardar lo mistèri.

Desmond Miles, eròi-malgrat-el (fins aqui)

Sèm al sègle XXI, dins la pèl de Desmond, un tipe a pauc près insignificant, que se tròba un bèl jorn agantat per una multinacionala fosca chafrada Abstergo, que lo foton dins una maquina d’un tal nivèl tecnologic que faria passar la NASA per un fabrejaire d’accessòris de platja. L’Animus, es son nom, a la particularitat de crear de realitats virtualas basadas sul còdi genetic, en seguir lo principi que tota accion viscuda per un aujol i serà inscricha e se podrà tornar viure. E lo mens que se pòt dire es que los rèires del Desmond foguèron de monde plan aventuroses. Un, notadament, Altaïr, viviá al temps de la tresena crotzada en Terra Santa e èra un assassin remarcable dins son trabalh. Cabussat dins una conspiracion fargada pels templièrs que cèrcan a préner Jerusalem e d’ancians e potents artefacts, Altaïr deurà luchar per que visca la frairiá dels assassins e lor pensada, mens crudèla que podiá semblar a la debuta. Lèu-lèu, Desmond e lo jogaire que vivon aquèla espòca pels uèlhs d’Altaïr se rendràn compte de la manmesa dels Templièrs sul monde, e notadament la finança de nòstra espòca, la firma Abstergo en cap de fila…

Los òpus seguents d’Assassin’s Creed daissaràn Altaïr e la Jerusalem medievala per Itàlia a la Renaissença, en seguir l’aprentissatge d’Ezio Auditore, filh d’una bona familha de Florença, pres el tanben dins una manipulacion que poja fins a las mai nautas esfèras politicas de las diferentas republicas, la veniciana coma las autras. Clarament per ieu los melhors de la seria (pel moment), Assassin’s Creed II e Assassin’s Creed Brotherhood daissan una libertat giganta dins de fisèlas reconstitucions de las grandas vilas de l’espòca. Escaladar « Il Duomo » de Florença alara en construccion, cavalar dins la campanha romanhòla, far de basejump dempuèi lo naut del Colisèu, rescontrar Leonardo da Vinci, Lorenzo de Medici, Machiavel o l’afrosa familha Borgià, tot es a portada de la maneta, en seguir çò que devenguèt l’eslogan de la seria e aquel de tota una generacion de geeks-emos-goths en potença : « I a pas res de vertat, tot es permes ».

E òc, tot es permes, a començar per de sagnosas execucions en plena capèla Sixtina o a l’ombra de la colona trajana. Cal jamai oblidar qu’encarnatz un criminal professional, qu’a çaquela pro de morala per pas escotelar dins de grands bolhons de sang cauda los estatjans inocents de las ciutats susnomenadas. Famós per sa jogabilitat, intuitiva, immersiva e regaudissenta, AC capita de sonhar la fòrma coma lo fons, çò qu’es pro rare dins lo monde videòludic per o senhalar.

Podriá d’un certe biais representar la falhida dels jòcs ludò-educatius, sabètz, aqueles que, pichons, nos crompavan los parents per nos passar l’enveja de venir maselaire de zòmbis après lo bac. Ben òc, barrutlar d’oras dins la Florença de sègle XVI en legir las notícias istoricas daissadas a la nòstra vista mai assadolada sus cada monument e personatge istoric fa que, indirectament, aprenèm e retenèm de causas. De causas autras que los 21 biaisses de tuar un soldat amb un cotèl desafilat, vòli dire.

Las reconstitucions istoricas son pro fisèlas, sens çaquela jamai sacrificar al plaser del jòc, i cal doncas un minimum de distància per destriar çò de fals de la realitat, sens comptar que lo grand complòt maquinat pels Templièrs s’afranquís de qualquas vertats istoricas. Mas, totjorn mens que lo Da Vinci Code, amb lo qual la seria entreten de semblanças, mai que mai de la mena « te prèni per la man, tu e sonque tu, e te vau dire los secrets que manejan l’anar del monde ». Una messorga que nos agrada de seguir d’episòdi en episòdi, quitament quand lo scenariò s’entrauca dins sas pròpras trapanèlas, coma dins lo darrièr en data, Assassin’s Creed Revelations, que se debana a Constantinòpla.

Urosament per l’editor Ubisoft e per nosautres, l’univèrs ofèrt pels jòcs permet tantas causas que perpausar de noveutats dins son encastre demòra possible. Ne testimoniarà Assassin’s Creed III ont cambiarèm d’eròi, d’espòca, de grafismes e de biais de jogar en gardar l’ambient e l’istòria que nos agradèron. I seguirèm Connor, un mestís indian-anglés lançat dins una batèsta d’independéncia dels Estats-Units ont sap pas qual camp causir. Serà tornarmai l’ocasion de crotzar de personatges istorics dins un environament dobèrt (Boston en construccion). I podrèm caçar coma un indian, e mai menar, a çò que se ditz, de batalhas navalas, a la Master and Commander. Lo jòc serà coma sos predecessors disponible sus PC e consòlas e enebit als mens de 18 ans.

En esperar, podèm jà imaginar la seguida de la licéncia : lo Japon dels samorais, la Revolucion francesa… E vos escondi pas que somi d’un Assassin’s Creed Lengadòc, pendent la Crotzada, amb la possibilitat d’esbudelar se-mesma lo legat del papa o de cremar qualques catars…

La catedrala Santa Maria del Fiore e Il Duomo

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tag Archives: videojòcs