Tòca-Maneta 63 – Dragon Quest Bastidors

Posted on 3 juillet 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

L’es una seria de vidèojòcs plan longa ja, de RPG venguts del Japon, colorats, complets, amb un fum de quistas de complir dins un environament heroic-fantasy coerent, enriquesit a cada episòdi.

Arribats a n’aquel punt, sèm fin finala pas plan avançats. Los que pensavan a la seria Final Fantasy me devon un còp a beure, caliá pas jogar ! Non, uèi anam parlar d’una autra seria, benleu un pauc mens coneguda en França e en Euròpa, mas que capitèt pertant d’arribar en plena forma als 30 ans d’existéncia : Dragon Quest.

Trenta ans de vida per una seria coma Dragon Quest, aquò representa per ara 11 jòcs principals, aital numerotats, mas tanben un fum de jòcs parallèls, mai d’un detzenat tanben, demest los quals Dragon Quest Monsters o Dragon Quest Heroes. E tot aquò sens parlar de las adaptacions en mangàs e animes, los dessenhs animats japoneses, e d’una brava quantitat de produches derivats. Cal dire que visualament, la seria s’i prèsta plan, amb la participacion d’un dels dessinators los mai coneguts de l’arquipèl : Akira Toriyama, lo papà de Dragon Ball.

Una vila pichona, bastida a la lèsta. E es ja pas mal !

Es d’un d’aqueles jòcs un pauc a despart qu’anam parlar, un dels mai recents tanben : Dragon Quest Builders. Tre l’anóncia d’aquel jòc, e la difusion dels primièrs imatges, es la prensa especializada tota que s’escridèt : « Es Minecraft ! » tant èra visibla la semblança amb aquel jòc de construccion cubic e d’una libertat quasi totala. De fach, los creators de Dragon Quest Builders, lo famós estudiò Square Enix en l’ocuréncia, amaguèron pas l’influéncia d’un jòc a succès que revolucionèt lo vidèo jòc a sa sortida i a un parelh d’annadas. Mas luènh d’una vulgara còpia coma s’en vei passar encara regularament, çò que nos perpausan es pertant plan un Dragon Quest, amb una part, bèla, d’omenatge a Minecraft, e l’integracion de dinamica de jòc qu’an sauput comprene, integrar, adaptar, e, de còps, subrepassar.

Cada capitol se clava amb un combat epic contra lo boss de la zòna.

Coma totes los Dragon Quest sortits darrierament, Builders es ipèr-colorat, amb l’utilizacion de formas redondas e carradas marcadas, tipicas del mangà, que li dona un costat enfantin. Enfantin l’es tanben dins son scenariò, d’una simplicitat e d’una leugieretat ferotjas, e dins sos sistèmis de jòc, accessibles en un ren de temps. S’es accessible ne daissa pertant pas d’èsser exigent se cal, mas sovent serà al jogaire de decidir se se vòl complicar la vida o se daissar portar pel fun integral e decomplexat vendut pel jòc.

Quand disi qu’es falsament enfantin…

De Minecraft, Builders recupera la combinason minatge-fargatge-construccion, es a dire que vos cal cargar lo martèu per anar recoltar de ressorsas per las transformar en fusta, bricas, teulas, puei vos poder bastir un ostal-doç-ostal personalizat. Mas tot lo demai es de Dragon Quest, a començar pel bestiari e totes sos mostres a l’encòp polidonets e agressius, sa mitologia, sos personatges plan tipats, e una basa scenaristica que justifica que siatz obligats de bastir, çò que Minecraft daissava completament de caire. Aquí, en seguida de la presa de poder brutala del missant Lordragon, qu’espetèt totas las construccions umanas, jogatz un eròi qu’es lo sol a aver la competéncia de bastir de causas, lo poder quitament, e lo sol a comprene coma aquò vira. De fach, lo sol a saber legir un plan d’arquitècte, diriái, mas es vertat que jos un regime faissista l’educacion es jamai tròp una prioritat…

Plan mai simple a prene en man que Minecraft, Dragon Quest Builders permet de far gaireben tant de causas, en aprofiechar del jòc coma d’una nauc de sabla giganta, e en i apondent una mini-trama scenaristica, una necessitat de l’exploracion mai prononciada, una gestion de personatge plan mai tipada RPG japonés e la possibilitat d’utilizar de guidas per la construccion, istòria de pas èsser tocat pel sindròma de la pagina blanca en mòda « mèrda, sabi pas de qué bastir » coma podiá èsser lo cas dins Minecraft. Sens èsser revolucionari nimai zo pretendre a cap de moment, Dragon Quest Builders es plasent e agradiu, sens presa de cap e amb juste çò que cal de libertat per los qu’aimon las règlas mas pas tròp tanpauc.

Sus aquò vos daissi, i a mon amassada dels vidèoludistas centristas japonofiles e pasmens anonimes que comença.

Tòca-Maneta 62 – Full Throttle Sentimental

Posted on 26 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de manada, picanhaires de mecanica, balhaires de còps de pè dins lo cardan e esportius de sièti de becana, adiussiatz !

Dèvi avoar qu’aquesta mòda que consistís a remasterizar, es a dire a tornar prene de vièlhas causas per las adaptar al gost d’uèi e, en general, las vendre al prètz car, a lo biais per m’esmaliciar coma cal. Amai dins lo jòc vidèo, ont aquela pratica es venguda gaireben sistematica, tant es grand l’efièch nostalgic. Cal dire tanben que dins aquel mèdia las tecnologias se succedisson a vitessa grand V, doncas un jòc a tendéncia mai lèu a èsser considerat coma « del passat ».

Reconeissi çaquelà d’efieches positius a-n-aquela mòda mesclada de canha : fa s’encontrar un public de uèi e un jòc de ièr. Un bon jòc, vòli dire.

Serà lo cas amb Full Throttle, Full Throttle Remastered en l’ocurréncia, perque òc, en general quora tòrnan adaptar un daquòs vièlh sonan pas tanpauc los creatius per trobar un nom novèl. Es originalament sortit en 1995 mas m’en sovèni encara plan, qu’èra un de mos primièrs passes dins lo vidèoludisme e mai que mai de las apròchas scenaristicas de qualitat dins lo mitan del vidèojòc. Risetz pas, a l’epòca èra luènh d’èsser evident. Full Throttle fa partida, sens n’èsser lo representant lo mai conegut, del catalòg de jòcs d’aventura en « puntar-clicar » de l’escudariá LucasArts el del genial Tim Schafer, al qual devèm tanben la sèria dels Monkey Island, Maniac Mansion, Grim Fandango…

Aquò comença…mal, per Ben.

Full Throttle conta l’istòria de Ben, menaire del gang de bikers « Los Gatpudres » dins un país que sembla fòrça lo Sud dels Estats-Units, l’Arizonà, lo Texas o lo Novèl Mexic. Dins aquel univèrs distopic, totas las veiculs foguèron emplaçats per de maquinas que tòcan pas tèrra, d’aèroglissaires e de veituras sus coissin d’aire. Manca los motards tradicionals, que, amb lors gròs engenhs gardan encara lo contacte amb la tèrra, dins tot çò qu’aquò pòt simbolizar. Tota l’istòria de Full Throttle es aquela d’un complòt e d’una manipulacion : Malcolm Corley es un vièlh òme d’afars, lo darrièr constructor de mòtos a ròdas e tanben ancian biker el-meteis, quitament se pòrta, a l’atge qu’a, mai lo costume e la cravata que lo blodon de cuèr e las bòtas nègras. Es pro respectat per la comunautat motarda e el li ren plan son estima. Mas Corley a un adjunt, Adrian Ripburger, que el a una asirança ferotja contra tot çò que rotla, mas un gost prononciat per la dardena e la reconeissença sociala. Lo vesèm venir a 15 quilometres : çò que l’interessa es de prene la plaça de Corley, de botar lo conselh d’administracion de l’entrepresa de son costat e de li far fabrejar enfin de veituras modèrnas, aeròportadas e tot.

De passatges vos permetan de vos batre amb d’armas improvizadas e d’autres bikers.

Sus aquel conflicte entre dos mondes, un vièlh e un novèl, fin finala un de l’argent e un de l’uman, Ben portarà son còr, qu’es tant gròs que sos bicèps, enterrarà la rivalitat de totjorn entre sa banda e los bikers concurrents, a còps de punh, de pè, de cadena o de tronçonusa, mas tanben de replicas pesugas e ara cultas, que donan al jòc son costat Mad Max parodic.

Utilizar de lapinons mecanics per desamorçar a la borrina un camp de minas sus un aire de Wagner, es aquò Full Throttle !

Suspausi que vos pausatz la question, e se la vos pausatz pas lo fau per vosautres : es que val lo còp ? Dins l’absolut es evident que òc, Full Throttle es un jòc remirable e pas pro conegut, çaquelà un pauc cortet e aisat. Mas dins lo detalh, es que lo remaster de Full Throttle val lo còp ? Concretament, es lo meteis jòc, plan per plan, es sonque que cada plan foguèt tornat dessenhar. Lo problèma es que d’estetica un pauc dessenh animat a la basa, que vielhís mens que los ensages realistas, la refonta pareis ren de mai qu’un alissatge de las texturas, doncas sèm aquí a las termièras de l’interès dels jòcs remasterizats. Enfin tot aquò es un debat etèrne, qu’acabarai en tombar en plen dins la trapèla tenduda : se coneissètz pas Full Throttle, anatz-i ! E pels autres, oblidetz pas jamai que lo sovenir que gardam d’una causa es sovent mai polit que la causa en ela-meteissa !

Sus aquò vos daissi, ai qualques morres de la banda dels carronhasses d’esclatar a la clau de 12 : se son permetuts de pissar sus ma mòto quora davalavi de gòts al bar, pòdi pas daissar passar.

Tòca-Maneta 61 – A l’androna mèna

Posted on 19 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Nos envolam uèi dins l’espaci infinit e pertant anam vesitar de vesins, òc de vesins de la galaxia vesina d’Andromèda, çò que nos fa çaquelà un bon tròç de camin.

600 ans de caminada, per èsser precís, en tot cas pel monde qu’aguèron l’escasença d’embarcar amb l’Iniciativa Andromèda ; urosament per eles la criò-estasi èra aquí per lo far passar lo temps mens long, e mai que mai per los far arribar en vida eles meteisses, e pas de rèire-rèires-rèires filhòts e filhòtas, segurament plan nafrats per 600 ans de consanguinitat. E òc, a un moment, quand sètz un parelh solitari dins l’espaci infinit la promiscuitat se fa e la mescladissa genetica ela se fa pas.

Avètz pas mancat un episòdi, sèm totjorn a la debuta del tresen milenari, l’òme es pas tornat sus la luna dempuèi 1972, la companhiá Space X n’es totjorn a ensajar de mandar de monde sus Mars e la sola creacion umana que sortiguèt pel moment del nòstre vièlh sistèmi solar es una sonda. Evidentament se trata d’un vidèojòc, de que cresiatz, si que non seriái pas aquí a vos parlar, seriatz pas aquí a me legir o m’escotar e prendriam totes dos doás minutas per comprene la teoria de la relativitat.

Las primièras basas de colons se passan pas tròp plan, e vos cal saber perque.

Mass Effect : Andromeda a d’aujols illustres : una trilogia sortida entre 2007 e 2012, supèr plan aculhida, malgrat una fin un bricon criticada, fresca, novèla, pregonda, epica e regaudissenta, amb un scenariò trabalhat e un vertadièr sentiment d’exploracion e de descobèrta. Aqueste arc narratiu estent clavat, Andromeda fa un pas de costat per n’entamenar un novèl, pel melhor e…per l’un pauc mens melhor.

Ryder se desrevelha de sos 6 sègles de som amb, coma l’imaginatz, son cap 6 pès al fons del cuol mas pas pro encara per pas veire que çò promes a la debuta es pas aquí : los menaires de l’Iniciativa avián parlat de « mondes d’aur », abitables e agradiu de viure coma l’es la Tèrra, mas tot çò que los explorators trobaràn son de planètas rebatudas de vents, de nèu, tròp caudas o tròp fredas quora son pas infestadas de bèstias 3 còps mai gròssas que vos e, evidentament, carnivòras.

La vòstra còlasmopolida.

En tant que pionièr, Ryder aurà doncas per tasca de rendre totes aqueles mondes abitables per l’umanitat e los collègas alien que trainam dempuèi la primièra trilogia, de comprene çò que s’es passat, e perque lo climat s’es afolat. Serà enfrentat a una novèla raça d’aliens fòrça antipatics e a una autra plan mai amistosa, e, coma dins totes los autres Mass Effect, las sesilhas d’exploracion e de combat seràn copadas per de rencontres, de dialògs, de relacions diplomaticas e de causidas de far qu’influençaràn l’avenidor de la galaxia tant coma la percepcion que lo monde auràn de vos.

Per l’anecdòta, aquel personatge (segondari) es doblat per Alexandre Astier. E ben èra mai inspirat dins Kaamelott.

La societat BioWare, que son experiéncia e son saber-far son coneguts e respectats dins lo mitan del vidèojòc causiguèt doncas de cambiar d’unes principes de jòc en demorant dins lo meteis univèrs. Una decision fin finala pro coratjosa e lo pas de costat sembla plan plantat quora vesèm que Andromeda prepausa de novèlas causas de far en demorant supèr-familièr pels afogats de la debuta. Pasmens es pas capitat a 100% e malurosament los critics o notèron. Vòstre equipatge compausat de membres un pauc mens carismatics qu’autres còps, una trama scenaristica principala un pauc tròp evidenta, qualquas desalenadas e viradas en redond, e una tierassa de bugs e de problèmas tecnics venon negrejar la sortida d’un jòc pertant esperat de totas parts. Anem, refusarai d’èsser tròp dur, en general los defauts ne son pas qu’en fasent la comparason amb la trilogia originala e benlèu que sèm nosautres que ne gardam un sovenir faus. Tot aquò se verificarà o pas dins la seguida, que mancarà segurament pas de veire lo jorn, e en esperant que los productors ajan tengut en compte totas las remarcas.

Sus aquò vos daissi, que me cal anar cercar los Mister Freeze qu’aviái laissat en criò-estasi, e anar tocar mas reialtisas per un plaçament de produch capitat.

Tòca-Maneta 60 – Zelda Breç of the Oai

Posted on 12 juin 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Amics legeires que m’escotatz, amics escotaires que me legissètz, vos desvèli uèi un pauc de las colissas del vòstre Tòca-Maneta mai aimat, es a dire lo meu, totes los autres vos conselhi de tornar comptar vòstres dets après lor aver tocat la maneta, sabèm jamai. Ieu, vos rendi tot. E vos disi tot. Es per aquò que pòdi afirmir que dempuèi 60 numèros, jamai, ò non jamai, parlèri d’un jòc al qual aviái pas jogat, sul qual m’èri pas tocat la maneta, cercatz pas i a pas res de calhòl dins aquesta paraula. Desirós de vos porgir a cada còp de sentits reals e personals e pas de rechucadas refregidas dels ressons de la rèira-prensa vidèoludica, jogavi, puèi ne parlavi.

Pasmens, per un còp, de rasons que la decéncia me buta a tàiser mas que concernisson ma banquièra – adiu Elodia se m’escotas – parlarai d’un jòc sens i aver, ieu, jogat, mas sonque per çò qu’es en plen dins l’actualitat – e quala actualitat – e seriá estat fin finala una manca absoluda de professionalisme que de pas vos en far profiechar tant es a marcar d’una pèira blanca. En mema temps, en parlar d’un ben cultural sens l’aver praticat, ai enfin l’impression de dintrar dins l’esfèra privada de la granda critica aparisenquida e contenta d’ela. Aquò ajudarà pas ma banquièra – adiu Elodia se m’escotas encara – mas per l’estima de se es pas marrit.

La Switch en mòde « transpòrt », amb sas manetas sul costat.

Zelda Breath of The Wild, puèi qu’es d’aquò que se parla, acompanhèt la sortida de la nòva consòla de Nintendo, sonada Switch, que podriam revirar per « L’escambiadissa ». Sortiguèt tanben sus la consòla precedenta, la WiiU mas s’i mostrèt finalament plan mens interessant. Per çò que aquel jòc e aquela consòla venon sens contèsta de tornar butar un pauc mai luènh las termièras del vidèojòc. La Switch per vos situir es lo primièr ensag, en passa d’èsser capitat, de l’aligança totala entre dos biais de jogar plan destriats qu’existissián fins aquí : lo costat salon e lo costat portable. Una GameBoy es pas una PlayStation e una Vita es pas una Wii. Servit per una tecnologia que permet aquò, mas tanben una societat qu’es prèsta a z’aculhir, la Switch se pòt jogar brancada sus la tele, o pertot en passejada, al fons de son lièch, dins lo metrò o als cagadors, amb un sistèma de tauleta sus la quala s’empeuta o se desempeutan de pichòtas manetas.

Tant val dire que quora lo novèl Zelda foguèt anonciat, una de las sèria mai presadas dins lo monde entièr, amb pel primièr còp l’accession a un monde completament dobèrt e gigantàs, que se podiá doncas explorar, al fons de son lièch, dins lo metrò o als cagadors, la « hype »* coma dison los joves, foguèt grandarassa.

Efiechs de lum, de fum, vida salvatja : ZBOTW es PO-LIT !

Mas Zelda Breath of The Wild auriá pas agut lo succès qu’a agut e a encara, auriá pas agut tantas criticas positivas, amb d’unas que lo qualificavan de « melhor jòc jamai sortit » se s’èra arrestat a aquò. De fach esposèt a fons lo supòrt sus lo qual sortiguèt, que ja fasiá espetar lo biais tradicional de s’investir dins un ben vidèoludic en fasent espetar de son costat lo biais tradicional de contar una istòria.
Una istòria, quitament dins un jòc vidèo, es una debuta, una fin, e de peripecias entre los dos. Breath of The Wild cambia lo biais un pauc lineari de presentar las causas en prepausant una debuta, segura, solida, que servís coma sovent de didacticial, d’aprendissatge de las mecanicas del jòc e…e una fin, accessibla aquí tre que la debuta èra, se se pòt dire, acabada.

Coma dins los autres Zelda, encontram de mostres que cal desfar amb de tacticas plan rodadas.

Coma lo jòc vos daissa dins un monde gigantàs ont podetz far un molon de causas e doncas causir l’òrdre dins lo qual las fasètz o pas, podètz far parièr pel temps de « fin » d’un vidèojòc, aquel afrontament epic entre lo eròi linde e lo grand missant qu’èra vengut trebolar l’equilibri de l’univèrs. De segur, se vos volètz encarar lo big boss tre la debuta, n’anatz cagar, e val evidentament melhor s’anar far primièr la man sus de lairons en barrutla e recuperar una panoplia que tenga la rota. Mas es possible. A vosautres doncas de definir se peripecias i aurà, e, s’aquò vira, de quala mena. A vosautres d’escriure çò que se passa entre la debuta e la fin, e a qual moment aquesta intervendrà.

E ben mas de que se passa entre la debuta e la fin ? E ben aquò mos cars amics, los saurem pas uèi ! Vos farai, après aquela amòrsa, una segonda e darrièra cronica sus Breath of the Wild, enfin quora aurai pausat mas manetas dessus, adiu Elodia s’as tengut fins aquí. En esperant, qualquas peripecias tòcamanetescas sus d’autres jòcs, e la fin d’aquela seissantena cronica vendrà quora z’aurai decidat !

*Los pas joves podràn revirar « hype » per « enveja ferotja e consumerista provocada per una campanha de comunicacion esbleugissenta ».

Tòca-Maneta 59 – La val del seren d’estelas

Posted on 27 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Uèi anam parlar d’un jòc recent que pertant fa ancian, plan inspirat d’un jòc ancian que, en son temps, fasiá pauc o pro recent. Me seguissètz ? Assetatz-vos dins la remòrca, es partit per s’anar passejar pels camps !

Lo jòc ancian se sona, o se sonava, Harvest Moon. Jòc japonés original qu’a totjorn agut de pena a arribar en Occident, e quora o fasiá èra dins una version anglesa pas forçadament acabada, Harvest Moon se voliá una mena de simulacion o de gestion de vida agricòla dins un univèrs tipat dessenh animat, amb de tascas excitentas a tornar far cada jorn e al ritme de las sasons : asaigar, laurar, semenar, sonhar las bèstias, vendre sa produccion… Comol de bonas idèias, fresc e agradiu, Harvest Moon se perdiá qualques còps dins de destorns a la japonesa, coma d’incursions frequentas del subrenatural, e de relacions e d’interaccions socialas un pauc tradicionalistas e limitadas.

Totes mos rits son de mascles mas pondon d’uòus. Mistèri… o detalh.

L’escolan passèt lo mèstre en 2016, amb la sortida de Stardew Valley, que tòrna prene totes los principis de son aujol, per los melhorar, los enriquir, n’apondre de novèls e nos escopir a la cara un dels melhors jòcs de l’annada, pas mens. Cal passar lèu sus son estetica, en doás dimensions tipe Super Nintendo e plan comprene qu’es l’òbra d’un tipe solet, Eric Barone, aliàs ConcernedApe, pas eissit del mitan del vidèojòc e que cercava pas, a la debuta, qu’a se far la man sus de còde per tornar trobar un trabalh. La qualitat ven de còps d’aquí que l’esperam pas.

Chas Pierre, un panèu vos indica de qual es l’aniversari e qual a besonh d’ajuda.

Jogatz dins Stardew Valley un joine òme, o una joina femna, de la vila, qu’ereta del papet una bòrda e un terren, pas tròp entretenguts, dins la valèia del títol. Alassat del vonvon citadin, partissètz còp-sec vos botar al vèrd e vos regussar las margas, que caldrà trimar per ne tirar quicòm d’aquesta bòrda e esperar se ganhar qualqua moneda per subreviure. En vertadièr neò-rural vos caldrà doncas utilizar los otisses a vòstra dispausicion (dalha, pica, pigassa, palon, ferrat) per copar de lenha o de fen, levar las pèiras, sarclar, semenar, asaigar, culhir las fruchas e los legumes, tot vendre al mercat per poder crompar de bèstias, las elevar, mólzer, tondre, amassar los uòus, tot vendre per far bastir una fenièra, un estable o una escudariá mai bèlas, agrandir un pauc l’ostal. I a plan de trabalh a far doncas, urosament vos podètz pausar un pauc, en anant a la pesca, en explorant las minas o en socializant a Pelican Town. L’i serà quitament possible de trobar una femna o un òme a maridar, demest totas las personalitats variadas e los caractèrs desparièrs e finament escriches que vos vesinan.

Molzi ma cabra. DE QU’AVIATZ IMAGINAT BANDA DE GORRINS ???

Equilibrat, accessible sens pertant jamai vos prene per la man, Stardew Valley seguís un ritme natural, intuitiu, que pèga a son subjècte, sens jamai daissar la rotina s’installar tant prepausa de causas de far e tant son ritme intèrne es assolidat. Se permet quitament qualquas refleccions, en permetent las relacions omosexualas (e l’adopcion) o en vos daissant la causida entre los circuits cortets, amb l’espiçariá del vilatge, o la granda distribucion e lo Joja Mart, plan mens car mas qu’escana lo vilatge… La tòca del jòc es pas tant una capitada economica, que significariá pas grand-causa dins aquel monde, mas son integracion e l’integracion de son activitat al demai de la comunautat. Es complet e pregond alara que quitatz jamai los alentorns del vilatge, una mena de quintescéncia de çò qu’es la vida paisana, amb aquela malenconiá romantica, aquela poesia de las sasons, soslinhada per de musicas adaptadas e de dialògs fins. Un Marcela Delpastre Simulator, se volètz, mas que, domatge, seriá…en anglés e pas en occitan.

Sus aquò vos daissi, i a Pompidou, mon tesson, que rondina, es signe que trobèt de trufas. Se se vendon plan, aurem benlèu l’escasença de tornar far lo galinièr !

Tòca-Maneta 58 – Lei cèus de degun

Posted on 20 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

La decepcion, lo sentit d’amarum quora obtenèm un quicòm que correspond pas a las nòstras espèras. De mai en mai s’espandís dins los vidèojòcs e de mai en mai, cada annada, los forums especializats florisson de comentaris icendiaris de jogaires malcontents après una experiéncia calamitosa sus un títol que lor aviá pertant, sul papièr, agradat. Complicat de dire s’es perque sèm arribats a un moment que lo vidèojòc s’es talament democratizat, a talament atench sas ambicions, del costat tecnic coma del contengut, que los jogaires an pres la tendéncia a venir mai exigents, mai dificiles, o se cal cercar la o las rasons d’autras parts, del costat de l’economia vidèoludica e dins çò qu’implica en termes de comunicacion, de marketing e de prensa especializada.

De còps, lo sentit de gigantisme tòrna parèisser.

Lo jòc que ne vau parlar uèi es una meravilha d’illustracion del tèma, tant l’estrambòrd que provoquèt a son anóncia foguèt inversament proporcional al fracàs d’estima que patiguèt qualques jorns sonque après sa sortida oficiala, la mena de montanha russa que fa arribar vòstre còs en bas quora vòstres organes intèrnes son encara ailamont.

Un Korvax, una de las 3 o 4 raças amb las qualas se pòt interagir.

Assumissi ma transicion completament capilòtractada, anam pas parlar d’un jòc de gestion de pargue d’atraccions, mas d’un jòc d’exploracion espaciala : No Man’s Sky. Quora s’en parlèt pel primièr còp, No Man’s Sky apareguèt coma una revolucion : amb l’utilizacion de la generacion procedurala, es a dire una seguida d’algoritmes que crèan un univèrs sens qu’una còla de designers e grafistas o fagan tot a la man, nos prometián una galaxia sancèra liurament accessibla. Valent a dire de miliards de sistèmas d’explorar. Las chifras son alucinantas : 18 trilions de planètas, 500 miliards d’annadas per tot descobrir « manualament », e sonque 13 desvolopaires, per una talha de jòc minimala. Aquò s’explica pel fach que tot, la geologia, la fauna e la flòra son la resulta, fargada a mesura que lo jogaire avança, de combinasons matematicas de formulas elas creadas pels devolopaires. E lo jòc es aquò e punt : pas de scenariò, pas d’istòria, pas de personatges vertadièrs, sonque 3 o 4 raças alien amb d’individús pauc diferenciats. Pas de planètas gazosas tanpauc, çò que fa estranh pro lèu. Evidentament, coma foguèt materialament impossible a la còla d’Hello Games de tot agachar punt per punt, sonque de pausar las basas dels ecòsistèmas, es pas rare d’èsser enfrentat a de bugs dins la generacion, coma de bèstias malbastidas que farián passar l’ornitorinc o lo facochèr per de meravilhas de la Creacion.

La via de l’Atlas, un dels solets mistèris de l’univèrs.

Mas entendam-nos plan : No Man’s Sky es pas un marrit jòc, e en tot cas pas desprovesit de qualitats. Es puslèu regaudissent de descobrir de causas, de se dire que vertadièrament degun a vist çò qu’avèm dejós los uèlhs, de minar, de cavar, d’indexar las plantas coma un pichon botanista, d’adomerguir las bèstias, de far de comèrci amb d’aliens. Mas vertat es que o demòra pas longtemps. Sens cap de guida o de trama de fons, sens gaire tròp de refleccions tanpauc sus nòstra plaça dins l’univèrs, sens lo grand buf epic que l’inmensitat de l’espaci podriá donar, lo jòc acaba per alassar, per far aparèisser lo sentit qu’es « totjorn un pauc parièr ». E aquò passa l’òsca vist las possibilitats ! Mas vaquí, las possibilitats son pas que de formulas matematicas eissidas de la ment d’un uman, forçadament arriba un moment ont tòrnan a lor esséncia de superficialitat e de concepcion embarrada del monde, qu’es la nòstra. Vaquí lo problèma, que buta a una decepcion legitima : No Man’s Sky conten pas de mistèris e lors claus, nos conta pas d’istòria, e nos dona pas tanpauc pro d’elements per nos en far una per nosautres, coma o sabon far, per exemple, Minecraft, Terraria o encara, mai dins lo registra espacial, Astroneer, mens ambiciós mas mai capitat, e Osiris : New Dawn.

Sus aquò vos laissi : vèni d’arribar dins lo trauc del cuol de la galaxia e ai trobat un fogal de consanguinitat animalièra, i a de crotzaments afroses entre de T-Rex, de polas e de pofres, es una orror, vau ensajar de netejar tot aquò al lasèr.

Tòca-Maneta 57 – De ganso e d’Armello

Posted on 13 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Lo jòc que n’anam parlar uèi ten d’unas similarituds amb una famosa e tarribla BD, coma sabètz qu’aimi çò que dison « cross-media », me vau evidentament pas privar per vos en parlar en introduccion. De Capes et de Crocs, que vos en pòdi conselhar l’adaptacion occitana de Per Noste en De Mantas e de Mordics se passa dins un Grand Sègle fantasmat, ont los òmes e las bèstias son al meteis punt d’evolucion. Los eròis i son un lop e un rainal gentilòmes, e tanben un conilh timidòt e tròp onèste, que vivon d’aventuras dignas d’Alexandre Dumas escrichas amb una pluma de comedian o de tragedian plena de bons mots, d’umors, de rimas e de figuras d’estile.

Lo rei d’Armello es siá poirrit del dedins siá a una sacrda conjonctivita.

Oblidatz lo costat qu’agrada als professors de francés dins nòstre vidèojòc del jorn, Armello, encara que, mas gardatz-i una bona part del demai. Armello es lo nom d’un reialme, que son rei es, vos en dobtatz, un leon, als aires de Scar dins lo film de Disney, amai es corromput per una afeccion nègra que dison lo Declin. Quatre clans, units fins aquí, se lançan dins lo salvament del reialme, que s’enfonsa cada jorn un pauc mai dins la sornura en causa de las leis tiranicas de son sobeiran vengut malefic. Podètz doncas jogar un lop chivalièr, un rat bandolièr, una orsa magiciana, una lapina nòbla e plan d’autres encara sus de partidas pro cortas ont caldrà ganhar en matant lo rei, en obtenent de prestigi per prene sa plaça a sa mòrt per corrupcion, en collectant de cristals per véncer lo Declin, o al contrari en capitant d’èsser encara mai corromput que lo rei. Cada personatge aurà d’avantatges, de handicaps o un equilibri general a jogar tala o tala estratègia de victòria, e caldrà mai d’una partida per tot conèisser del jòc e lo mestrejar. Tomba plan, es son principi primièr, que mai s’i jòga mai s’i pòt jogar, vist que cada partida desblòca d’elements suplementaris, de personatges, d’objèctes que se podràn utilizar puèi.

Una vista del platèu de jòc, amb lo palais al centre.

Armello es supèr pròche del jòc de platèu, del jòc de societat, e per aquò plasent de jogar amb d’amics tant coma contra d’ordinators, mas tanben del jòc de ròtle, amb utilizacion butada de diferents dats pel combat, mas tanben dels jòcs de cartas a colleccionar a la Magic o Heartstone. Un vidèojòc perfiechament equilibrat entre tot aquò, amb de fasas de jòc plan destriadas, un intelligent cicle jorn/nuèch e tot un fum de causòtas originalas que lo rendon atipic e interessant. L’i podètz apondre una enveja d’i tornar, per elaborar totas las estrategias, encontrar totes los personatges secondaris e colleccionar totes los objèctes, doás causas que prenon la forma de cartas que constituisson vòstra man, valent a dire vòstres melhors amics dins tota partida. Aquelas cartas fan l’objèct d’un suènh grafic particulièr : ondradas, animadas coma dins Harry Potter, clafidas de citacions que, de còps, son de risolentas referéncias, laissan aparèisser la riquesa d’un univèrs qu’existiriá al-delai del pichonèl platèu de jòc.

Las cartas son de colleccionar…e de referéncias s’i amagan !

Avèm començat « cross-media », es coma aquò qu’acabarem, istòria de boclar la bocla : Armello es segurament per ara una dels melhors rescontres entre lo jòc de societat e lo vidèojòc. Exactament a mitat camin entre los dos obrís de nòvas perspectivas dins de registres pertant ancians, sens pretendre revolucionar que que siá, amb una ambicion mesurada per un jòc pichon, agradiu de tornar sortir de temps en temps.

Tòca-Maneta 56 – Desencartat

Posted on 6 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Generacions embucadas tre lo breç amb los 3 films d’Indiana Jones, aquela cronica es per vosautres ! Òc, ai plan dich 3, e senhali que mon avocat es prèste a perseguir per difamacion tota persona que m’afortiriá lo contrari. Un còp tractats los afars de procedura, pausi la question : qual es qu’a jamai somiat de se far explorator, de córrer las pesadas de pòples primitius e d’escapar a milanta dangièrs, de descobrir de tresaurs oblidats e amagats, de desamorçar de trapèlas mortalas e, cerièira sul pastisson, de sarrar l’acompanhanta o l’acompanhant manhac que se serà evidentament fach tot lo viatge als nòstres costats, dins la fanga, lo side-car e a la plaça passatgièr ?
Sètz pas obligats de respondre, es una question retorica que remetrà pas briga en causa la seguida de la presenta cronica e ai ben lo drech de far coma per ieu, non ? Daissatz, aquela tanben es retorica.

Sèm d’acòrd Nathan, mas agacha ont vas !

Que que siá, en termes de vidèojòcs las annadas 90-2000 coneguèron la sagà Tomb Raider, amb la famosa Lara Croft, mas los ans, lo passatge pel cinèma amb mai o mens de bonur e qualquas autras pichòtas causas an menat la sèria a se perdre un pauc l’alen, fins a la menar dins la comba escura dels reboots. Son pas forçadament totes marrits, e aurai l’ocasion benlèu d’en parlar en detalh un jorn, mas es pas lo subjècte e dèvi avoar que ieu ai mai seguit una autra sèria, posteriora e doncas forçadament inspirada : aquela dels Uncharted, amb per eròi Nathan Drake.

Adiu Anna, auriás pas un indici per ieu ?

Nathan Drake es un aventurièr que ten benlèu mai d’un Tintin a l’americanò-irlandesa, un pauc mens a caval sus la morala, que se batriá, beuriá, fringariá e flingariá, que d’un Indiana Jones, quitament se l’ambient desvolopat dins cada jòc sembla ferotjament a aqueles dels films amb Harrison Ford. Coma s’agís fin finala d’un jòc de genre, la basa e la trama scenaristica es totjorn mai o mens la meteissa : Nathan entra en possession d’un objèct, qu’agís coma un Mc Guffin dins un film d’Hitchcock, es a dire lo pretèxte al debanament d’una intriga que menarà l’aventurièr en Amazonia, dins L’Imalaià, en Iran, en Escòcia o a Madagascar a la recèrca d’autres indicis qu’acabaràn per lo far arribar davant un monument gigant completament oblidat dempuèi de sègles, protector d’un tresaur plan gardat, que se revelarà fin finala tant valorable que dangieirós. Estranhament…o pas, tre que Drake entamena sa quista d’un afar que fins aquí tot lo monde s’en fotiá, tota una armada li pren lo pas, en general una còla de mercenaris balès e pauc escrupuloses, amb a lor comandament un autre aventurièr, nemesis episodica de Nathan. El serà mai que mai solet, amb sa fòrça fisica plan entretenguda, son intellect cargat de conèissenças en Istòria e son pistolet cargat de balas perque cal pas tròp desconar, mas podrà tanben comptar sus sos amics, coma son mentòr Victor Sullivan o sa femna Elena Fischer.

Immensitat Vs Solesa avètz dich ? I sèm !

A malgrat d’una similaritat entre cada episòdi, qu’agís fin finala coma una rasseguranta garantia, un jòc Uncharted es la promessa d’un mistèri a resòlver, de grandas caras istoricas d’explorators a costejar, coma Francis Drake, Marco Polo, Lawrence d’Arabia o lo pirata Henry Avery, d’un umor nèci-machò a la Bruce Willis, e mai que mai de paisatges gigantasses, salvatges e meravilhoses que l’estudiò Naughty Dog capita de nos en far sentir l’immensitat, que contrasta amb la solesa del eròi e la vanitat de sa quista.

Lo desvolopament d’aquestas ambicions atenguèt son apogèu dins Uncharted 4 : A Thief’s End, que deuriá clavar l’arc narratiu consacrat a Nathan Drake : mai bèl, mai long, mai plan escrich, mai pregond, mai equilibrat entre ritme de l’accion e fasas d’observation contemplativa. Un jòc saludat per la critica qu’a ben segur sa plaça dins tota ludotèca, a sortir de temps en quora per èsser saborejat coma un grand film d’aventuras. Un film d’aventuras que durariá 20 oras. E que ne sètz lo eròi…

Sus aquò vos daissi, i a Benjamin Gates que m’espèra per jogar al plegabraç dins una albèrga al Tibet, ai mon onor a defendre !

Tòca-Maneta 55 – Lo bolero d’Unravel

Posted on 23 janvier 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Soi content, que coma d’abituda soi obligat de brodar un pauc per vos far una cronica complèta que tenga la rota, per un còp aquò serà al centre d’aquela. Que de mai natural quora lo eròi de nòstra aventura es una pelòta de lana, e mai de lana roja, provesida de dos uèlhs blancs en boton de lana tanben, amb d’aurelhas de gat e capabla, entre autras proesas, de córrer sus sas cambas. Aquel personatge atipic se sona Yarny, lo jòc es Unravel e foguèt una de las bonas suspresas de l’annada 2016.

Es…polit, pòdi pas dire mai.

Bastit coma un principi de jòc d’aventura plataformesca classic, Unravel se destria sus tot lo demai : son personatge fach de lana doncas, mas tanben sa progression narrativa. L’istòria es jamai clara, pr’aquò çò que vos en disi serà mon interpretacion a ieu, se ne volètz una autra vos i cal jogar. Mas de çò que se compren, sèm a la debuta dins l’ostal d’una mameta que, coma totas las mametas, a plen de vièlhas fòtos penjadas a la paret e passa son temps liure a tricotar en se remembrant son passat. Un jorn, una de sas creacions de lana, Yarny doncas, s’esvelha e comença a tornar viure los sovenirs de sa creatriça, cadun contengut dins una fòto expausada dins l’ostal. Aquò permet una construccion en nivèl, un nivèl equivalent a una fòto, caduna botant en avant un environament diferent. Mai que mai naturals, es aquí qu’un dels punts mai positius del jòc se vei : tot es d’una beutat a copar lo buf. Los efiechs de lum, de metèo, lo rendut de la natura, de las fuèlhas, de l’èrba, la modelizacion de l’animalum salvatge son d’un realisme rarament atench dins lo vidèojòc e s’en desgatja, de per la preséncia d’una pichòta pelòta perduda dins d’environaments inspirats largament pels paisatges de Suèda, un sentit d’immensitat e de libertat.

Las pichonas béstias fan de mostres redotables.

Ailàs, nòstra pelòta es de lana, es frèula, un còp de vent l’empòrta coma una palha e se desencabdèla al flor e a mesura qu’avança. Aquò obliga a calcular sos passes, a ensajar de trobar de recargas de lana per contunhar, en aguent totjorn l’impression d’èsser tirat en rèire. Per aqueste element de gameplay coma pel demai, Unravel prepausa una soscadissa sul tèma del passat, sus la nostalgia, l’istòria familiala, tanben la ierarquizacion de nòstres sovenirs, lor importància, exumats que son aquí per una pelòta que fa ofici, logicament, de fial roge. Un eròi metaforic, al servici de la granda poesia del jòc e de sa beutat malenconica. Se permet quitament d’unes jos-tèxtes politics e ecologistas, amb los sovenirs de manifestacions, d’una catastròfa environamentala ligada a d’escobilhas nucleàrias… Es suggerit, pas mai, e pas besonh de mai, que Yarny subrevòla lo subjècte en se lançant al bot de son fial coma Tarzan. Ne ven una de las peças d’istòria personala de la mameta que recuperam e que se ven apondre al patchwork general.

E d’environaments banals ne vènon impressionants.

Un eròi qu’es pas qu’un ligam, una istòria a tornar téisser suggerada mai qu’impausada, la beutat desvelada de l’ordinari que nos environa e l’importància afortida del microcòsme, comprendrem per tot aquò l’atipisme d’un Unravel mai contemplatiu que dificile a jogar, e que un còp acabat laissa las meteissas traças qu’un sovenir : una impression, fosca mas ancorada, facha de sentits, de colors, de sons e afranquida de tot lengatge.

Sus aquò vos daissi, se van pas far totas solas, totas aquelas malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit…

Tòca-Maneta 54 – Mòrga-like

Posted on 16 janvier 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Amics de la rebaissa, de las remesas, de l’òfra promocionala, uèi es pas d’un jòc solet que vos vau parlar, mas de dos, pel prètz de un, ja perque es coma aquò que los ai aguts e de doás perque me permetrà de vos parlar d’un tipe de vidèojòc jamai abordat encara dins aquesta cronica : lo rogue-like.

Vos tòrni mandar a ma cronica precedenta sus l’usatge del sufixe « like », es a dire « al biais de » qu’aviái largament illustrat, per nos concentrar sul « Rogue » que fa aquí referéncia a un vièlh jòc de 1980 aital nomenat. I caliá partir en quista d’una amuleta dins de sosterranhs, e…es a pauc près tot. Es pas l’istòria que fa l’especificitat de Rogue, mas sos principis : es un jòc d’exploracion ont totes los nivèls son creats de biais aleatòri en debuta de partida, diferents doncas a cada partida, ont avètz qu’una sola vida (tota mòrt es permanenta) e una sola sauvagarda possibla, interdisent tota annulacion o tornar en arrièr, çò que pausariá pas tant de problèmas se la dificultat èra pas al rendètz-vos tanben. En brèu un jòc amb un challenge grossàs, de que far susar los pichons jogaires e agradar als expèrts.

Rogue. Es « austère », es lo cas d’o dire.

Los principis nòus avançats per Rogue foguèron tornats prene dins un fum de jòcs dempuèi las annadas 80 mas lo rogue-like tòrna vertadièrament en gràcia que dempuèi qualquas annadetas, e l’avenament de Steam suls ordinators e de la mai granda accessibilitat a de produccions idependentas, que los dos son sovent ligats.

Alara òc, sabi de que anatz dire : « Ouais mas es pels afogats, los hardcore-gamers coma se ditz, los que son prèstes a passar d’oras sus un moment dificile, nosautres volèm de jòcs per nos amusar e pas nos far susar ». Sabi, soi un pauc coma vosautres, e la dificultat a un pauc tendéncia, o dèvi confessar, a me far abandonar un jòc avant sa quita debuta, pasmens coma los Rogue-like son a se democratizar, es possible de ne trapar d’un pauc diferents, abordables tanben pel comun dels mortals. En mai, çò qu’èra pas tròp lo cas i a 4 o 5 ans e encara mens en 80, son ara polits e agradius visualament !

Los rogue-like los mai coneguts a l’ora d’ara se sonan The Binding of Isaac o Faster Than Light mas ai causit de vos parlar de 2 jòcs mens coneguts mas que me semblan mai aisats pels començants : REIS e REUS, totes dos fachs per l’estudiò olandés Abbey Games. Atencion çaquelà, existisson pas pel moment que dins la lenga dels Beatles.

Un combat dins REIS. Ont se cal pas forçadament batre, es aquò l’especificitat.

Lo primièr, REIS, aliàs Reknowned Explorers : International Society, la « Societat Internacionala d’Explorators Reconeguts » vos prepausa, coma son nom z’indica, de causir una còla d’aventurièrs amb de capacitats diferentas, de los lançar de pel monde en quista de tresaurs per fin de ganhar de notorietat e venir aital lo melhor explorator de la Societat. Fresc, risolièr, amb çaquelà lo buf del sègle 19 de las grandas expedicions e un estile crotzat de dessenh animat e de jòc de ròtle japonés, damandarà mai d’una tentativa per poder enfin capitar una expedicion. Mas es pas grèu, que cada tentativa permetrà de comprene e aprene las mecanicas del jòc per poder far melhor lo còp d’après. E coma la gestion aleatòria dels rogue-like es presenta, cada partida serà diferenta, amb de territòris diferents a folhar, totjorn ancorats dins las meteissas tematicas : Egipta, Transilvania, Caribe… De que forçar a soscar per se fargar una estrategia generala, adaptabla a totas las possibilitats del jòc, e aquò pagarà !

Lo Gigant de la Sèlva senhoreja sus sas olhas.

REUS, aliàs…non, REUS, pas mai, es mai contemplatiu e vos prepausa de dirigir, sus una tèrra vièrja de tot, 4 dius-gigants que mestrejan los elements essencials a la vida (aiga, sèlva, ròca e palun) per fargar de civilizacions. Rogue-like que lusca del costat del god game, ne demòra pertant un e per ieu demòstra lo potencial encara amagat e tot a fet grand public que i a darrièr aqueste nom e aquesta mena de jòcs, un pauc rufes d’aparéncia.

Sus aquò vos daissi, me cal anar pissar, mas coma ai fach una generacion aleatòria de peças dins mon apartament, ai paur de pas trobar los comuns del primièr còp.

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tòca-Maneta 63 – Dragon Quest Bastidors

Tòca-Maneta 62 – Full Throttle Sentimental

Tòca-Maneta 61 – A l’androna mèna

Tòca-Maneta 60 – Zelda Breç of the Oai

Tòca-Maneta 59 – La val del seren d’estelas

Tòca-Maneta 58 – Lei cèus de degun

Tòca-Maneta 57 – De ganso e d’Armello

Tòca-Maneta 56 – Desencartat

Tòca-Maneta 55 – Lo bolero d’Unravel

Tòca-Maneta 54 – Mòrga-like