Carta d’aniversari que foncciona melhor en lemosin. Mas la vacha es normanda…ben òc-es, ai pres çò qu’avia jos la man. La tornarai far en brave un jorn, dessenhada, e tot e tot. O pas, fin finala las cartas entau quo es fach per esser kitsch e de bingois non ?
Sabi pas d’ont aquò ven. L’ai somiat, benlèu ben. Mas vertat que, vist la pausicion e la fiertat afichada per Sangoku, èri OB-LI-GAT de li fotre un acordeon dins las mans. Puèi DBZ m’a jamai agradat. Prenon 107 episòdis per acabar un combat e pòs pas veire que, d’aquel temps, Oliva e Tòm se remontan lor terrenh de foot.
« Ami scribouillard,
J’ai remarqué depuis quelques temps une propension à user de la tournure « et autres » au beau mitan d’une énumération. Pourquoi pas, remettre au goût du jour des expressions du XIXème, je ne suis pas contre, à condition de ne pas en abuser. Et à ce jeu-là, le journaliste est plutôt moutonnier, et un bon mot, un élément de langage pêchu, aura tôt fait d’être repris par le reste de la horde. Soit.
Tu aurais cependant dû, je pense, te renseigner quelque peu sur la manière d’appliquer cette tournure, car force est de constater que, en un an (j’ai compté), je n’ai pas entendu un seul de tes collègues l’employer correctement. Pas un seul, te dis-je ! Pourtant, l’usage en est extrêmement simple. Les mauvaises langues diraient du niveau CM1. Moi je dirais du niveau CP. On apprend vite à cet âge-là.
Bref, reprenons. Le « Grevisse » nous donne, à cette entrée :
« Autres employé sans déterminant devant un nom pluriel coordonné, dernier terme d’une série, suppose, dans l’usage régulier, que ce nom pluriel a une valeur générique et englobe les termes précédents. »
Or donc, pour illustrer cette définition un chouïa absconse, prenons un exemple. Un exemple que même toi tu pourras comprendre, cesse de grommeler veux-tu, et viens te rasseoir.
« Des pommes, des poires, et autres kiwis ». Voici ce que toi tu dis.
« Des pommes, des poires, des kiwis et autres fruits ». Ça c’est ce qu’il faudrait dire.
Pourquoi ? Parce que « fruits » et bien le dernier terme de la série (je te laisse recompter mentalement) et qu’il englobe bien les termes précédents, puisque les pommes, les poires et les kiwis sont bien des fruits. Tu suis ?
Attention, j’ai constaté que ton erreur initiale d’emploi se doublait désormais d’un abus langagier, qui pourrait se transcrire, en reprenant notre exemple :
« Des pommes, des poires, et autres scoubidoubidous wah ». Au moins avant, on restait dans la thématique (kiwis > fruits, etc…). Maintenant, tout est permis, c’est la fête du caleçon long, et on se permet donc d’ajouter à l’énumération un élément qui n’a absolument aucun rapport, dont le seul but est de meubler une phrase indigente.
Ami journaleux, des bisous.
Essaye de ne plus faire cette faute.
Et arrête de plagier Sacha Distel, tout le monde t’a vu faire. »
« Ami scribouillard,
Lorsque tu emploies -et tu l’emploies- la phrase « M. et Madame X. sont de gauche, ils ont tous les deux voté Hollande », tu supposes que ta virgule te sert de conjonction. C’est tout à fait autorisé d’un point de vue syntaxique, que tu saches ou pas ce que signifie « conjonction ».
Cela pose toutefois un problème de sens évident, qui pourrait friser l’antithèse poétique si je ne te savais pas aussi profane en ce domaine.
Aussi je te propose de remplacer avantageusement cette virgule malencontreuse par la (véritable) conjonction « mais » ou la locution adverbiale « en revanche ».
Tu verras alors ta phrase retrouver ses couleurs véritables.
Des bisous. »
L’énergie est renouvelable.
La fatigue épuise.
Concluez-en ce que vous voulez…
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Cars auditors aimats, caras auditriças aimadas, uèi es lo jorn de las confidéncias. De qué jogàvetz pichons ? Las monacas, las boletas, lo diabolò ? Lo doctor benlèu ? E ben ieu, jogavi al Lego.
Ufles pas lo pitre, t’avèm reconegut Superman !
Es plan lo Lego. Un quicòm de creatiu, mixte, ont podiam fargar nòstras istòrias en fargant tanben l’univèrs ont se debanavan. Ieu me soveni d’aver tornat far Lucky Luke, Star Wars, Astérix, lo Senhor dels Anèls, lo far d’Alexandria, la Crotzada albigesa… M’anatz dire : òc-es mas es pas una confidéncia aquò. Vos respondrai que la confidéncia es aquèla : la societat seriá pas çò qu’es que benlèu i jogariái encara al Lego. N’i a d’alhors qu’an pas ma vergonha, estile Alexandre Astier, aquel de la seria Kaamelott qu’es plan conegut per colleccionar, a gaireben 40 ans, los pichons teules de color. Mas ieu soi adulte e fau de causas d’adulte : jògui als videojòcs. Bon, avètz compres, anam pas virar a l’entorn del topin, anèm parlar uei del rescontre entre los dos, valent a dire los videojòcs amb la licéncia Lego. A l’ora ont parli, n’i a ja un paqueton de sortits. En general son de jòcs que son un crotzament entre un element de la cultura populara, de filmes mai que mai, e las pichonas bricas, mai especificament la seria en dur dedicada a aquel element de cultura populara. E òc, i a pas de pichon profièch en çò del fabricant de joguets danés e quand tenon una licéncia l’expleitan a fons !
Clinhet a una scèna famosa.
Aital, i a agut Lego Star Wars, Lego Indiana Jones, Lego Harry Potter, Lego Piratas dels Caribes, Lego Batman, Lego Senhor dels Anèls. Ieu vos recomandi particularament los dos darrièrs, mas fin finala vòstra apreciacion dependrà del gra d’afeccion qu’avètz per la licéncia tocada. En sabent que totes aqueles jòcs son basats sus un meteis principi. Un principi que podèm trobar repetitiu d’alhors. Son de jòcs d’aventura dins un environament en granda partida destructible, e doncas remontable. Se tròban d’enigmas basadas sus aquel principi, enfin disi enigmas mas un enfant normalament constituit i perdrà pas sos pelses, è. I a totjorn un molon de personatges, amb de capacitats diferentas, tot plen de tresaurs amagats pertot-pertot, de secrets, puèi un umor omnipresent. E çò de vertadièrament risolièr, es qu’aquel umor se fa sus d’elements parodics de la licéncia investida. Justament coma quora eram nenons e qu’i jogàvem en viu : tant que podèm, ensajam de far, de tornar crear l’istòria, lo filme qu’avèm vist ; o fasèm, mas i a totjorn un moment ont, siá perque se sovenèm pas mai, siá lo passatge nos agradèt pas, siá avèm juste enveja de fotre lo rambalh en nos desclarant mai creatius, aquò part en colha. Carrada, la colha, è. E las adaptacions Lego es aquò : respectuós de l’òbra originala e original a l’encòp. Tota la creativitat que permet lo supòrt, pel grand public. De fun en barretas. Virtualas.
Dins cada jòc, es possible d’incarnar un molonàs de personatges. Totes los de l’univèrs, o gaireben.
E aquí la limita : ieu personalament, se tròbi qu’es de bon jogar, me sentissi pasmens frustrat de pas poder furar dins la granda caissa de bricas en forra-borra. I passar la man, sentir lo contact, las fòrmas, e bastir pauc a pauc un quicòm. Tanlèu que i a una aisina de bastir dins los videojòcs se fa mai o mens automaticament, en apuejar sus un boton. Una interaccion mens granda dins lo jòc que dins la realitat, es una primièra… E ieu me pensi que los desvolopaires an compres aquò, e qu’es per aquò que bòtan l’accent sus la licéncia. I a gaire an ensajat de far un MMO Lego, e ben a cabussat. I aviá pas de licéncia darrièr, e pas la libertat que prestam a las briquetas dins la realitat. Paradòxe. L’estapa venenta, es a mitat camin entre tot : Lego City Undercover tornarà prene los còdis del filme o del jòc de gangsters dins una vila en Lego ont podrèm se passejar liurament, en menant d’enquistas, en encontrant de monde, en ganhant de corsas. Se ditz tanben que se podrà bastir d’ostals.
Per resumir : los videojòcs Lego son faches pels dròlles mas son los grands qu’i jògan, mentre que los dròlles demòran sus las bostias de Lego a las qualas los adultes voldrián plan jogar s’avián pas paur de se far prene per de dròlles. Simple, non ?
Espèri que me perdonarà, d’en naut de son Verd Paradis… E, coma diguèt Moussu T, « Es que fuma de Mariaroanet ? »
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Per un còp, vau pas parlar directament de videòjòcs, mas plan de la sociologia d’aqueles qu’o practican. Auriái poscut utilizar la famosa expression « un còp fa pas puta », mas seriá estat mal interpretat compte tengut del subjècte. E òc, vau parlar de las femnas, e del sexisme dins lo mitan geek o puslèu gamer.
Fantasma per geek sexistas sus patas, Lara Croft ofris lo paradòxe d’èstre presenta dins de jòcs bons per alhors.
Que siatz jogaire o pas, sètz segurament passat a costat d’un papièr que pertant es en trin de far lo buzz, lo rambalh, lo zonzon dins lo monde dels jogaires que, o sabèm, es poblat mai que mai d’òmes, e aquò’s pas una nòva. Çò que sabiam pas èra a qual punt aquestes òmes èran de mascles. Un detalh de talha. Lo papièr en question es signat d’una jogaire chafrada Mar_Lard e es paregut sul blog Ça fait genre, jol titol « Sexisme chez les geeks : Pourquoi notre communauté est malade, et comment y remédier ». Bon, es en francés, degun es perfièch. Ai un avertiment a vos balhar avant qu’anetz totes legir lo dorsièr : vos cal ben una ora. Es long, plan long. E es longàs perque de causas de dire n’i a un fais e Mar_Lard a pas fait las causas a mitat : arguments, exemples, citacions, illustracions. Pensi que jamai aviam vist una tala dissertacion sul subjècte. E atencion los uèlhs. Çò qu’anatz legir vos va balhar, de còps, lo racacòr. Es la rafatalha d’una comunautat que totes pensavan, e que se pensava ela-meteissa, èstre una de las mai dobèrtas, ara expausada a la vista de totes. Planvengut a l’Atge de Pèira. Per de monde que son a fons dins las novèlas tecnologias, notarètz que lo paradòxe es immens. E i a un moment que dura, pensatz, dempuèi la creacion de Lara Croft, l’eroina foguèt totjorn acompanhada de galejadas pesugas sus son torn de peitrina e aviam l’impression (e personalament l’ai totjorn) que son jòc viviá sonque perque ela èra una femna, e per consequent l’objècte controtlable d’un pantais porcassièr, a far tremolar d’orror lo quite Divenc Marquis.
La Princessa Peach, un arquetipe : la cal salvar, es incapabla de far que que sia per ela e es aqui sonque per recompensar lo jogaire.
Ailàs ! Se i aviá pas qu’aquò ! Se podriam dire : va plan, es un fantasme masclista, aquel d’una dominacion extrèma signe d’un esperit tafurat, mas demorarà virtual. E ben non. Çò explica Mar_Lard dins son article, avèm passat lo cap. La femna, la reala, existís pas dins aquel monde. Es redusida a un còs, coma las babes dels nombroses salons de l’industria videòludica. Per explicar, una babe pòrta plan son nom, es una filha cort-vestida dont lo sol interés, completament assumit, es de sorire als òmes que passan e de se daissar paupinhar per la fòto. E es la rason principala per la quala foti jamai los pès dins los salons, es pas briga perqué ma redaccion me paga pas l’entrada, è. E al dintre, dins la practica videòludica, la femna dèu s’escafar. S’una amaga pas son genre darrièr un chafre, es assegurada d’èstre la tòca d’un secutatge en règla fins a que tòrne dins sa cosina, en seguir los conselhs avisats e paternalistas de detzenas de dròlles. E aquò’s pas lo pièger, mas vos passi sus las justificacions de viòl, las escòrnas sexualas e las perpausicions salopassas que s’enmerdan pas de cortesia.
E òc, i a tot aquò, e mai, dins lo país polit dels potonorses virtuals. De potonorses çaquela un pauc colhons que son capables de tot far per fòra-bandir tota preséncia femenina de lor cultura en regretant de l’autre costat que las filhas fagan lo pòt a las consòlas e als jòcs en linha. Vaquí, per un còp vau pas acabar sus una conariá, que m’en sentissi pas lo coratge nimai lo dret, vos vau juste remandar a aquel polit article de Mar_Lard, istòria de vos far una idèia o de saber ont ne sètz rapòrt a totas aquelas questions. E vos promèti que lo còp que ven parlarèm de causas mai leugièras. E non, serà pas question de las popas de Lara Croft, ensagi d’èstre un pauc coerent, IEU !
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
E òc, adiu auditors, doblament adiu amics, veire definitivament adiu familha. Soi vengut vos dire que m’en vau.
Una rumor sorna monta de l’èste, de delà la mar glaçada, cap al Mont Escarlata, d’una isla de la tèrra asclada ont per solas flors creisson de campairòls gigants, envasida de feràmias, ont la magia raja coma d’aiga. D’aquèla tèrra salvatja ausissi cridar mon nom, clamar mon ajuda, es un pòple sàncer que se dreissa per m’i traire, que de potenças negras e d’ancians demons se son esvelhats. E ieu que pensavi èstre lo darrièr Dovakhin, l’enfant de Drac…
Alara ? Es plan, è ? Balha enveja ? M’arrèsti aquí de mas envoladas liricas perque la poesia d’heroic fantasy es pas tròp mon daquòs, puèi començavi de sentir qu’anaviam pèrdre qualquas personas, pauc al fial de çò que contavi e per las qualas èri pas luènh de la capbordisa. Las autras, se n’i a, auràn reconegut lo sinopsis de Skyrim, mai exactament aquèl de la novèla extension Dragonborn, sortida darrièrament. Skyrim s’en podriá parlar d’oras, e ieu en particular ne podriái parlar encara mai, talament i ai passat de temps. Pas 10, pas 20, pas 50, non, mas plan 300 oras. Es vos dire se cada extension sortida representa per ieu una periòda de carèsme casi-monastic e una reduccion drastica de las oras de som. Cal dire tanben que i a de que far, e Skyrim, mai qu’un jòc, es la soma de totes los jòcs : i fasètz çò que volètz.
Vaqui la vista que podèm aver a cada canton de Bòrd-de-Cèl.
Sètz un dròlle getat solet dins Disneyland passat l’ora de barradura. Començatz presonièr, puèi vos escapatz e d’aquí, los encontres que farètz, las competéncias que desvoloparètz, los endrechs que visitarètz e l’òrdre dins lo qual los visitarètz escriuràn vòstra istòria. Es un pauc coma la vida reala, mas amb de magia, de dragons a cavalgar, de quistas grandarassas e de pichons èlfes de banlèga que parlan coma dins los libres. De fach, aniriá mai lèu de dreissar la tièra de çò que se pòt pas far dins Skyrim que de çò que se pòt far. Vos volètz far una tisana, tuar vòstre gós per ne far una adòba o talhar la cavilha d’un gigant al piolet ? Podètz. Disi pas que serà fòrça utile, mas podètz. En sabent que los actes an de consequéncias. Benlèu que la tisana vos farà venir vampir (o vos balharà la caganha), benlèu que lo gigant se traparà l’enveja de vos botar sus orbita a còps de maçuga o benlèu constatarètz que l’adòba foguèt melhora amb vòstre caval.
-Pitit, pitit, richichichichi, ven aqui, ven aqui, veeeeeen…! »
*Lança un plenponh de milh*
De mon punt de vista, Skyrim es l’anti-Sims, la simulacion sociala a pauc près caganta coma la vida reala e juste un pauc mai risolièra. La libertat es totala, parièr, l’identificacion tanben. Mas lo trabalh de l’imaginacion es clarament superior. Skyrim es coma un bon libre d’aventuras o fantastic, çò qu’es mostrat es ja enòrme e plan bastit, scenaristicament, vòli dire, mas lo mai bèl repausa sus la suggestion. La partida amagada de l’iceberg es evocada pro regularament, dins de libres que trobatz, al destorn de convèrsas, o sus de monuments, per que se posca imaginar. Lo summum videòludic, en qualqua sòrta.
Mas una menaça plana : Skyrim fa partida de la sagà The Elder Scrolls, que a cada episòdi s’estaca a un parçan e una espòca d’una region del monde de Tamriel. L’an que ven aurèm drèit a un MMORPG que prendrà en compte tot a l’encòp. Pas mai de partida amagada d’iceberg, mens d’imaginacion…los amators primièrs de la sagà riscan d’i virar l’esquina. Sens comptar los èlfes que començaràn a parlar en lengatge sms…
-I used to have a social life like you. Then I took an arrow in the knee… »
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Sèm en 28 après Super Mario, e tot lo monde patís dels efièchs de la crisi. Tot ? Non ! Una industria resistís encara e totjorn a las barraduras successivas e a la manca de moneda.
Bon, de fach es pas tot a fet vertat, d’unas entrepresas de l’esfèra videòludica an tanben barrat a clau. Mas es vertat que de biais general s’en sortisson melhor que d’autras, especialament dins lo registre dels bens culturals. Per explicar aquò, i a mai d’una rason, ja economicas, mas vist que soi pas economista, demorarai sus çò que sabi far : dire de causas desagradablas.
Foguèt explicat per de sociològs, de filosòfs e t’en passi, que en temps de crisi cadun se cèrca de refugis, d’abrics, de causas que coneissèm ja, que nos menan a un sentit de seguretat quora tot cabussa al nòstre entorn. En tèrmis de videojòcs, se tradusís per çò que se podriá sonar lo « Nostalgy Gaming ». Atencion, es de pas confondre amb lo Retro Gaming qu’auram un jorn l’ocasion d’en parlar en detalhs, e qu’es una pratica tràs qu’interessanta, al meu vejaire.
Es polida la reedicion de Zelda, è ?
Non, lo Nostalgy Gaming es per contra criticable per d’unes aspèctes e se manifèsta per una tendéncia venguda casiment majoritària : las reedicions. Es a dire lo fach de tornar sortir sus las maquinas novèlas un jòc que foguèt un succès d’ancianas generacions de consòlas. D’aqueles n’i a d’en pertot e lo costat viciós de la causa es que podèm pas criticar los jòcs que son, sovent, totjorn tant bons. Prenètz per exemple Zelda : Ocarina Of Time, del vejaire dels especialistas un dels melhors jòcs jamai sortits. Lo primièr còp, èra sus Nintendo 64, en 98. Totas las generacions de consòlas seguentas aguèron drèit a lor reedicion d’aquèl jòc mitic : un sus GameCube, edicion limitada, puèi una version dematerializada sus Wii, e enfin un remake en 3D sus la 3DS. La diferéncia entre lo remake e la reedicion, es que dins lo primièr cas adaptam lo jòc a las nòvas ofèrtas tecnologicas del supòrt, es a dire que lo jòc passa en Nauta Def’, per exemple, o alara en 3 dimensions.
…mas en fach lo jòc sembla a aquò.
Ieu, que soi, coma sabètz, un pauc colhon, e que m’agrada Zelda, ai las tres de reedicions. En tèrmis simples que fan pasmens mal al pòrtafuèlha per pas dire alhors vòl dire : ai pagat tres còps pel meteis jòc. E sovent al prètz d’un nuòu. En saber que per una reedicion, i a pas mai besonh de scenaristas, que l’istòria es ja escricha, pas mai besonh de realisator que lo jòc exista, pas mai besonh de grafistas que tot es ja dessenhat. Una còla tecnica redusida e de bons productors e distributors darrièr e fai tirar. Vos daissi imaginar las economias d’emplecs e lo benefici consequent. E lo biais de far foncciona, entre los ancians jogaires del diumenge que daissèron las consòlas dins las nívols fumosas de lor adolescéncia e qu’i tòrnan quand lor femna dormís e los hardcore-gamers apassionats de l’istòria de lor lèser e que n’en vòlon sasir totas las pepitas. Consequéncia : la presa de risca se fa rara, entre la mòda d’adobar de nuòu amb de vièlh e aquèla de perseguir fins a l’indigestion las licéncias rentablas : extensions, seguidas, cross-overs…
Èra melhor avant, çò dison. Mèfi, editors, la nostalgia a tanben un costat marrit : las causas son jamai tant bonas que lo sovenir qu’en gardam.
Bon, sus aquèla refleccion cuo-cuol la zemoriana, m’en tòrni al remake de Pong. Veiriatz aquò, an fach la bala redonda, es una meravilha de tecnologia.
Un « realisme epurat » çò diria la critica a l’ora d’ara…