Tòca-Maneta 31 – Dragon Rage

Posted on 10 novembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de magia, picanhaires de bocliers, balhaires de jòia a baston de fachilièr e esportius de canavèra, adiussiatz !

La mena de rescontre que se fa coma aquò, a la fresca.

L’auretz benlèu devinhat, uèi anam parlar d’heroic-fantasy. L’heroic-fantasy classica, aquela que lo grand public coneis per lo Senhor dels Anèls, lo un pauc mens grand public per la licéncia Donjons&Dragons, e lo encara mens grand public per tota una seria de libres, de jòcs de ròtle papièr e de videojòcs, del temps qu’una ponhada d’irreductibles es a cridar contra lo vent que non, l’heroic-fantasy se limita pas a una epòca mai o mens medievala poplada d’èlfes e de dracs. Lor pòdi pas donar completament tòrt, n’aviái ja parlat, l’heroic-fantasy es un genre gigant a la basa ont es possible de tot far en rebutent las termièras de l’imaginari. Mas bon, se devèm demorar dins l’encastre classic, amb concors de la mai gròssa espasa, armaduras que pèson un Balrog mòrt, conflicte israelò-palestinian transposat entre los elfes e los nans, excursion en mocassin d’aglan en companhiá d’un insupportable bard que jòga de dulcimer, desfilat de beutat en çò dels tròlls, sacatge de cadavres cauds, glorificacion de la monarquia e de la lei salica emai de leis sadicas, declaracion de sinistre en tres exemplaris a son assegurança après una flambada dragonesca, entre autras gaujosetats, n’i a que capitan de sortir un pauc de la bauma.

Sentissi un pauc d’aiga dins lo gaz entre los dos…

Demest tota la tièra, Dragon Age, per exemple. Pas res d’original aquí, quitament pas son nom, dins çò que serà lèu una trilogia de jòcs : una còla de barrutlaires tot-terrenh, de missants que fan missant e que pudisson quitament a travèrs la television, e un grand dragon a escanar a la tota fin en mesclant la magia e lo poder de las armas. Se sentís de longa que lo desvolopaire a pas agut lo drech d’utilizar la licéncia Donjons&Dragons mas l’a ça que là plan pompada. Es grèu ? Ben non, pas talament, mai que mai quora aqueste desvolopaire se sona BioWare, es a dire un especialista del videojòc de ròtle que farguèt de succès coma Baldur’s Gate, NeverWinter Nights, StarWars : Knight of The Old Republic, Jade Empire e l’impressionant space-opera Mass Effect, qu’aguèri ja l’ocasion de far cronicar. La pata BioWare es coneguda del mitan, es un sens, qual que siá l’univèrs causit, de l’espectacle e de la mesa en scèna e en espaci, la construccion metodica d’un fons solid e coeerent e mai que mai çò que podriam sonar una arborescéncia scenaristica multipla. Se rapròcha en aquò del jòc de ròtle papièr, tot en gardant en cap que sèm pas sus lo meteis mèdia.

Los 2 primièrs DA èran un pauc datats visualament, mas lo 3 deuria s’en sortir melhor.

Dins cadun d’aquestes jòcs qu’ai citats, vos caldrà causir e fargar vòstre pròpi personatge segon una grasilha pre-definida mas que vos daissa plan liure d’aver un eròi que vos correspond. Los antecedents del personatge al moment efectiu que son aventura comença auràn un impact sus çò que viurà, e aital tanben cada causida que farà podrà cambiar o pas lo debanament de l’istòria, veire ne cambiar la fin. E totas las interaccions son pensadas en amont e crèan una mena d’efièch parpalhon, amb de consequéncias en cascada. Grand prince, podètz decidir de daissar en vita tal bandit que vos tombèt dessus, mas benlèu que lo tornaretz trobar un pauc mai luènh e qu’aurà tuat qualqu’un mai, qualqu’un d’important dins vòstra quista, o al contrari se farà monge e serà preste de vos ajudar. Parièr, avètz dins vòstra còla de companhons de caractèris plan diferents, que se carpinhan de còps que i a darrièr vòstra esquina e d’unas de vòstras causidas influençaràn lo biais qu’an de vos agachar e de vos ajudar. En mai es risolièr de còps que i a d’ausir lo pur pragmatic tornar botar a sa plaça l’idealista un pauc potonors, o lo nan de la banda, forçadament alcolic, tratar la maire de la blanca garissusa qu’aimariá plan lo veire ralentir sus la botelha. Qual costat anatz causir ? En sabent que çò que sembla una bona accion n’es pas forçadament una s’a de consequéncias negativas sus las qualas auretz pas forçadament la man. D’exemple, causiguèri de sostenir l’accession al tròn d’un jove nan que me semblava dobèrt d’esperit e progressista, contra un vièlh retrògrad prò-militarista. Primièra decision del rei novèl : far executar son ancian adversari en plaça publica. Paga ta democracia !

Sus aquò vos daissi, vau esperar la sortida venenta de Dragon Age : Inquisition, que se l’i podèm vertadièrament incarnar un inquisitor a l’anciana, aquò promet una bona sesilha de marrits encadenaments e de catastròfas diplomaticas amb tot lo sadisme que n’es capable BioWare !

Tòca-Maneta 30 – Far Try

Posted on 6 octobre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Vos presenti Vaas, un tipe qu’a una definicion plan personala de la folia, e una mesa en aplicacion personala tanben…

Luènh, plan luènh d’aqui, dins de luòcs salvatges ont la man de l’òme pausa rarament lo pè, degun vos ausirà pas apelar vòstra maire…
Aquí basicament lo perpaus e sens dobte l’origina del nom de la seria Far Cry que comptarà lèu lèu un quatren òpus. Los tres jòcs precedents capitèron de se far una plaça dins lo mitan ultrà-concurrencial e subre-representat dels FPS, First Person Shooters, es a dire jòc de tir a la primièra persona, o en vision subjectiva. Cada episòdi de Far Cry se debana un pauc segon lo modèl definit tre la debuta : un personatge lambdà que se tròba al marrit moment dins un endrech marrit tanben perque ostil, e que dèu capitar de se tirar lo cuol del romegàs las armas a la man. Que sache o pas s’en servir quora comença lo jòc d’alhors, e aqueste personatge pels uèlhs de qual veiretz, se prendrà qualquas bonas leiçons de vida dins lo morre tot lo long de son aventura.

Forçadament, amb de causidas aital, anatz enebir lèu los estats d’arma.

Vos vau pas mentir, Far Cry es un jòc brutàs, coma la majoritat dels FPS, amb per objectiu principal de se desprestir completament. I avètz totjorn una cèrta libertat, dins un monde obèrt ont i a de que far e ont la causida de las armas, totas las armas, vos es daissada. Pasmens, i a dins aquel jòc una dimension suplementària, un gra de lectura mai fin, que butiguèt vòstre servitor, entre autres, a s’i interessar, mentre que d’acostuma aquesta mena d’escopetariá generalizada me daissa un pauc fred. Çò d’interessant dins Far Cry es la refleccion dins son teissum sus l’invasion progressiva de la folia, la salvatjariá e la brutalitat dels òmes, al moment qu’aqueles n’arriban a se comportar pièger que d’animals. D’exemple, dins Far Cry 3, qu’es, en esperant lo 4, lo melhor, una còla de rics estudiants americans coma s’en trobariá dins una comedia a la con se tròba largada sus un archipèl del Pacific ont se liura una guèrra entre de piratas als metòdes mai qu’expeditius e d’autoctònes als quals lo replegament sembla pas aver fach tròp de ben al cervèl. Tant val dire que per las vacanças, es cramat.

Ah, lo plaser de tot far crama per eradicar los casoars de la susfàcia de la planèta…

Amai, quitament se lo paisatge es paradisiac, amb lo solelh de longa, lo vent que breça las fuelhas e una mar linda coma l’aiga d’una piscina, per contraste l’ambient es infernal : aquò tira e pèta d’en pertot, e quitament la natura se vira contra vos. Vos podètz esperar a vos far grafinhar la cara per un tigre amagat dins las èrbas nautas, vos far chapinhar la camba per una làmia, que de mèstre nadaire per nauçar lo drapèl rotge n’i a pas aquí. Me faguèri quitament perseguir e picorejar a mòrt, ai plan dich PICOREJAR A MÒRT, per un casoar ! A partir del moment que mema çò que sembla a un piòt gigant representa un dangièr, pensi que podèm legitimament nos dire que per se defendre i va caler botar la dòsa. Me vesètz venir, es justament en i botant la dòsa que nòstre estudiant american de basa se raprocharà pauc a pauc de la salavatjariá de sos enemics, e que la folia ganharà tanben sa ment. Puèi bon, podèm pas dire que siá ajudat, vist que los sols amics qu’encontrarà passaràn lor temps a li balhar de campairòls allucinogèns a mastegar, forçadament aquò acaba per atacar las neurònas e per far passar l’enveja de tornar a una civilizacion tròp calma en comparason…

Deuriam tornar trobar aquestes elements dins Far Cry 4, que se passarà dins un parçan imaginari de l’Imalaià, amb de moments onirics que tiraràn lor referéncia de Shangri-La, utopia tibetana descricha per l’autor James Milton dins Los Orizonts Perduts. Coma que, lo costat brutal empacha pas d’aver de letras !

Sus aquò vos daissi, que me cal anar pagar mon escotisson a la NRA, istòria d’aprestar coma cal ma sortida venenta, que serà encara un còp un trekking armat. Amb totes aqueles casoars que trainan, sèm jamai tròp prudents…

Tòca-maneta 29 – Sodards Desconeguts

Posted on 29 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre_20140621103844

Quora, quasi tre la debuta, vos trobatz a cargar solet amb lo viech e lo cotèl, vesètz que i a quicòm que truca…

Ah, la guèrra ! Se ne caliá causir una, fariái pensi coma tonton Jòrdi, e prendriái aquela de 14-18. Sonque per çò que aimi pas far coma tot lo monde e que foguèt totjorn dins l’ombra de la Seconda, que venguèt après, que ne foguèt, o sabèm ara, la consequéncia, mas totas doás foguèron plan diferentas ça que là. Al reiaume dels videojòcs, coma dins lo cinèma, patiguèrem totjorn d’una subre-representacion de la Seconda Guèrra Mondiala, alara que la primièra constituís pertant un episòdi-carnièra de l’Istòria, que modifiquèt en pregondor lo paisatge social de l’epòca, los occitans ne sabon quicòm. Alara, quora, luènh de la tièrassa de jòcs ont cal mitralhar del nazi en coa-l’i sèga e l’i ressèga, qualqu’un nos ven perpausar un jòc, desvolopat de biais independent al dintre d’un grand estudiò, que tracha de la Granda Guèrra e que, en mai, beneficièt del sagèl e del sosten de la Mission del Centenari, avèm de bonas rasons de nos mostrar curioses. Es puslèu, me sembla, un gatge de qualitat editoriala e de seriós, pauc de risc aquí de veire sortir de peluts zòmbis de las trencadas, o de se botar dins la pèl d’un GI american musculós cargat d’anar tuar Adolf Hitler dins son batalhon per l’empachar de provocar la guèrra mondiala seguenta.

Pas de dialòg, aqui tot es dich amb de bulas de BD e d’onomatopèias pintorescas.

Non, dins Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre l’istòria es la pichona, aquela que servís de clau per la granda e lo contèxte favorisa aquela apròcha. En 1914, dins una bòria de Saint-Mihiel, vilatge de la Mòsa, que serà puèi al còr d’una batalha ferotja, Maria, e son nenon Victòr, viu amb son paire Emila e son òme, Karl. Problèma : Karl es alemand. E quitament s’una familha de paisans coma aquesta sembla gaire al corrent de çò que se passa de pel monde, la guèrra vendrà lèu son obligacion e son quotidian. Karl es emenat, per se batre pels alemands, puèi pauc de temps après, es Emile qu’es apelat, per França. Encontrarà lèu un volontari american, un negre de Loisiana, Franckie, puèi Anna, una infirmièra bèlga e enfin Walt, un gós secorista. Totes aqueles personatges s’entrecrotzaràn dins una bèla part dels eveniments que faguèron la Granda Guèrra : la Sòma, Doaumont, Vimí, Verdun, la Marna, lo Camin de las Damas… Lo jòc, malgrat, o gràcias, a una estetica completament benda dessenhada (i reconeissèm de còps que i a lo trach de Tardi, Larcenet o d’autres de la novèla bd francesa) e un gameplay simplàs mas pasmens agradiu (una alternança de plata-forma e d’enigmas), capita de mostrar la guèrra de 14 dins sa realitat, amb un soènh del detalh (per exemple lo cambiament de color de l’unifòrme francés a un moment de la guèrra), la possibilitat de recuperar d’objèctes tipics de la periòda, acompanhats de nòtas explicativas sus la vita dels soldats, las invencions militàrias que passèron puèi dins lo civil, los principals elements contextuals…

Qualquas linhas, una fòto colorizada per la rendre actuala. Es pas complicat d’aprene de causas en jòc !

Tot aquò fa pas un jòc educatiu, demòra un jòc, emai siá simple dins son apròcha e bòte lo jogaire mai que mai en pausicion d’espectator dels eveniments, pasmens tenèm benlèu aquí un ensai capitat de cap a un novèl genre, de videojòcs ludò-documentaris. Un genre que preferís l’emocion a l’espectacle, e al maniqueisme. Aquí, los bons son pas los franceses e los missants los alemands. De responsables calucs dels masèls de las trencadas, n’i a dels dos costats, dins los rengs dels oficièrs. Çò que vesèm, nosautres, es a qual punt los que son en bas de l’escala an poscut patir d’aquelas folias, obligats d’obesir a d’òrdres dessenats dins una guèrra que comprenián pas, al risc d’èsser fusilhats per l’exemple. Una pichona remarca en passant : a despart d’un narrator, l’actor Marc Cassot, que fa lo ligam entre los episòdis, lo jòc es mut. Enfin, pas completament, que los personatges de totas las nacionalitats que vesèm passar s’exprimisson dins un gromelòt que repren la prosodia de cada lenga. E ausir los gendarmas franceses nhirgonhargar en rotlar las « r », amb los accents tonics de l’epòca a una sabor rara, amusanta e tendra a l’encòp…

Sus aquò vos daissi, vos podriái contar cossí los tolosencs inventèron las atacas al gaz dins las trencadas après un caçolet cargat un miègjorn de 14, mas serà per un autre còp !

Tòca-Maneta 28 – Empapaout There

Posted on 22 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Es pro rare dins lo videojòc d’aver accès a las colissas, sovent barradas a còps de clausas de confidencialitat que tènon per contracte los participants a l’elaboracion d’un jòc, çò qu’es un pauc frustrant per los que, coma ieu, tròban que la melhora partida d’un DVD es lo making-of e aiman plan saber cossí las causas son fachas, coma aimam saber çò que i a dins nòstre sieta. E pertant, aquò pòt provocar un fum d’efièches positius de desvelar lo mistèri de la fabricacion. Ten, prenètz ieu, per exemple, auriai jamai descobèrt e jogat a Out There s’èri pas tombat per azard sul Twitter, puèi sul blòg de FibreTigre, creator, scenarista e game designer d’un jòc fach a gaire mai de dos e que l’elaboracion ne foguèt contada etapa per etapa. Enfin, disi azard, mas pensi per de bon que de azard n’i a pas gaire dins aquel monde, e es un pauc la filosofia de FibreTigre e de son jòc d’alhors.

I a mai d’un tipe de planèta. E las colors son importantas, determina çò qu’i trobaretz…

E es una question scientifica casiment qu’es pausada sus la plaça de l’azard dins Out There. M’expliqui : aquò se passa al sègle 22, quora las ressorças sus Tèrra son casiment agotadas. En seguida d’un viatge minièr de rotina sus Jupitèr, vos desrevelhètz de la criogenizacion a las confinhas de l’univèrs desconegut. Tot lo perpaus es de tornar trobar un camin entre las estelas cap al vòstre monde e, evidentament, l’espaci fa pas de present als espacionautas perduts. L’azard, o puslèu una part d’aleatòri, dintra en jòc tre la debuta, dins la reparticion de las estelas, e de las planetas que gravitan a l’entorn, que serà diferenta a cada partida. E de partida ne faretz mai d’una, ai dich que l’espaci fasiá pas de present, e sovent se podrà constatar. Avètz totjorn de susvelhar los indicators, de carburant e d’oxigèn, l’estat del vaissèl, comptar sus l’astre de trobar d’astres justament, ont podretz cavar, minar, sondar per tornar far lo plen de tot e poder contunhar vòstra rota.

Amb una plaça limitada dins lo vaissèl, las causas venon lèu complicadas…

Mas una marrida causida, una error de trajectòria o l’arribada dins un sistèmi paure en ressorças significarà plan sovent una mòrt dolorosa, e doncas la fin totala de la partida. Seretz bon per tornar començar de la debuta ! Es clar que lo jòc perdona pas e es efectivament dificile per aquò. Mas de frustracion a pèrdre n’i a pas, tant cada mòrt passada pòt aprene de causas per se melhorar lo còp d’après. E de frustracion n’i a pas tanpauc per çò que totjorn lo jòc fa sentir que, dins l’immensitat de l’Univèrs, sètz pas grand-causa, e que, s’avètz una part de responsabilitat dins çò qu’arriba, i a de causas gigantas que vos depassan e per las qualas representaretz jamai mai qu’una formiga. Contemplatiu, lent de còps que i a, inteligent suls rapòrts a l’infiniment grand, la plaça de l’òme dins l’univèrs, la vita e la mòrt, Out There buta a desplegar de tresòrs de paciéncia, a prene lo temps de comprene qualas son las règlas que regisson l’univèrs per melhor las desvirar e contornar la part d’aleatòri que fa vòstre camin. Vos rendretz compte pauc a pauc que l’azard es una donada pro teorica, e que lo quite univèrs se pòt plegar, replegar e desplegar segon d’autras logicas.

A fòrça, aprenètz de mots en alien. E a la debuta, es complicat de comprene çò que vòlon dire…

Sentissèm fòrça dins tot aquò l’influéncia de la ficcion interactiva, de la mena « Un livre dont vous êtes le héros » e la part, notadament, d’aleatòri mestrejat e de falsa dificultat que tenon mai que mai a las causidas que faretz e aquelas que faretz pas. FibreTigre se ditz d’alhors plan influençat per aquestes libres, e aquò se retròba dins son escritura, facha de refleccions metafisicas absurdas o pregondas, tintadas d’umor, e la progression pas per pas, ancianament pagina per pagina, e tablèu per tablèu (que correspondon aquí a cada cambiament de sistèmi solar). E es puslèu gratifiant de descobrir de causas, d’aprene de novelas tecnologias, d’aprene tanben a comunicar amb de civilizacions aliens pauc a pauc, mot per mot, en estudiant la sintaxa de lors frasas, lor vocabulari, lors besonhs, per finalament capitar d’escambiar de causas amb eles que seràn utilas per contunhar l’aventura, sens que jamai se pause, coma dins d’autres jòcs, la question de se batre o pas. Contemplatiu e fin, ai dich !

Sus aquò vos daissi, me cal negociar amb lo pòple Gruxmten una tona de fèr e un litre de sens plomb per poder quitar lor planèta poirrida sens i crebar coma una gròssa mèrda en combi espaciala. La metafisica serà per lo còp d’après, primièr, la fisica elementària !

Tòca-Maneta 27 – Child of Rhyme

Posted on 15 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dròlla, jai-te jos la cobèrta
Te vau contar una istòria
De Lemurià, un reiaume en pèrta
E d’una filha facha per la glòria

Viatjatz amb una mena de Grammar Nazi, que corregis quora la rima tomba pas juste…

E òc-es, una intrò rimada, amb a pauc près lo bon nombre de pès (ne damandatz pas tròp), aquò cambia per una cronica videojòcs ont sovent l’ambient es mai a basa de borrins gorrins e d’escopetassas ! E aital comença Child of Light, una pichona meravilha espelida i a gaire, a mitat camin entre novèutats e convencions. E la primièra novèutat es aquela qu’ai daissada entreveire : lo jòc tot es…en rima ! Un fach rare, per pas dire inedich dins un videojòc. Rasseguratz-vos, pas besonh de jogar a Child of Light amb la Pleada a costat per èsser segur de tot sasir de las referéncias poeticas, que de referéncias n’i a pas, e la lenga n’es pas tanpauc mai complicada qu’aquò, la versificacion es pas aquí que per adobar la forma d’un jòc per alhors fòrça poetic e oniric dins sos grafismes e son istòria. Lo jòc comença doncas sus aquestes vèrses que me soi fach cagar a vos revirar en occitan en gardant la rima (de còps que i a cronicaire geek es un trabalh insopçonable), e comença a la cort d’Àustria, ont la filha del Duc, Aurora, l’eroina, malauta, morís. E òc, crèba. Aital, a la debuta del jòc. E vos juri qu’ai pas encara apuejat sus un sol boton !

Entre ombra e lutz, coma o ditz son nom, Child of Light es çò que se fa de mai polit.

Mas la mòrt sembla pas èsser la fin dins aquel monde, e Aurora se desrevelha a Lemurià, un pais imaginari poplat de bèstias inquietantas e de pichons companhs risolièrs e ont los paisatges varian del panoramà a copar lo buf a de combas sornas. D’aquí, Aurora aurà pas qu’un objectiu : comprene çò que s’i passa dins aquel monde e ne sortir, per tornar trobar son paire que se fa de lagui. Lèu, aprendrà a volar, çò que li permetrà, e permetrà al jogaire, de se daissar portar de tablèu en tablèu, vist que cada decòr es una vertadièra tèla dessenhada a la man, de viatjar de pel monde per ne descobrir las miraudias, encontrar los folclorics estatjants, que van del palhassa depressiu a la mirga comerçanta, en passant per un nan amb de problèmas capillars aborius e segurament una dependéncia a l’èrba. E, evidentament, de mostres d’en pertot, gessits de contes del monde sàncer o de mitologias divèrsas. L’ambient conte e feeric es omnipresent, dins la narracion, rimada l’avèm dich, lo scenariò, lo debanament de l’aventura, lo grafisme, e tanben, per far lo torn, dins la musica, de plan polidas melodias al pianò compausadas per Coeur de Pirate, que sabiái pas poder tant aimar quora a pas besonh de cantar.

Una vista en combat. Qualquas aisinas a mestrejar, mas pas de complexitat.

A despart d’aquò, lo jòc es pro classic, fòrça classic, benlèu tròp classic, es basicament un jòc de ròtle al torn per torn, pas gaire dificile, e amb pauc d’innovacions, mas pasmens agradiu de jogar, amb un bon ritme e la possibilitat d’utilizar sa luciòla de companhia del temps que l’adversari es a jogar, per l’esbleugir, se sonhar… Mas bon, es pas aquí que caldrà cercar lo costat refrescant del jòc, mai dins son ambient finament talhat, amb una precision absoluda, que capita pas jamai de far oblidar que, se se tracha d’un jòc independent, sortís quand mema dels gigantasses estudiòs d’Ubisoft Montreal, que nos avián acostumats a de mai gròssas produccions. Un paradòxe, joslevat per maites jogaires qu’i an vist, a l’ora del succès de pichons jòcs independents, un biais interessat per un gròs estudiò de panar una part del mercat. Cinisme, ambicion dessenada o set d’argent, saurem pas, e en tot cas pas res de tot aquò levarà sas qualitats pregondas a aquel jòc, que capita, fach rare encara un còp, de far s’estacar lo public a un personatge feminin actiu dins un monde a paritat ont los estereòtipes òmes-femnas existisson casiment pas, çò que foguèt relevat per la branca la mai feminista de las jogairitz, amb rason. Sonque per aquò, Child of Light val lo còp. E los que son pas contents auràn pas qu’a tornar se segar davant Call of Duty, non mas…

Tòca-Maneta 26 – Don’t Crèba

Posted on 12 mai 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ah, lo dimenge, e las passejadas, sol o acompanhat, dins lo campèstre, après un repais de tampona que daissa lo còs trantalhant entre la crisi cardiaca e l’enveja irrepressibla de far una prangièra a l’ombra del boscatge. Malurós, seriá una error grèva-grèva de vos pausar aquí ! Sabètz doncas pas que dins la sornura de las brancas torçudas d’aquestes aubres menaçants s’escondon de bèstias qu’espèran pas que vòstra cabussada dins un som pesuc per vos engolir tot d’un còp ? Que pensatz que i aja dins aquela selva ? De lapins, d’esquiròls ? Benlèu, mas de lapins e d’esquiròls que lor prenguèt una talent ferotja per la carn umana, vos z’asseguri ! E dins aquel prat la còla de vacas que vos agachan passar de lor uèlh fèr coma s’eriatz lo dirècte per Orleans, pensatz que son tant inocentas qu’aquò ? Mas esperan pas qu’una sola causa : que viressiatz l’esquina per vos galopar dessus e vos esclafar de tot lor pès dins lo pelenc ! Vos vau dire sens desvirar : la natura vòl vòstra mòrt e butarà sa perversitat per qu’aquesta sia longa, penosa e ridicula. Trobatz que soi un pauc extrèm ? Es que dempuèi qu’ai jogat a Don’t Starve, me mesfisi de tot cò que cor, pais, creis, brama e caga dins la natura e pensi qu’ai plan rason, z’anatz veire.

Bon. Lo camp es establit. Es lo moment de temptar una sortida.

Don’t Starve es un pichon jòc d’una pichona bostia dins un estile qu’es un pauc la mòda del moment : lo jòc de subrevida. Mas de subrevida un pauc hardcore, de que far passar Bear Grylls, de l’emission Man Vs. Wild per un scot inofensiu. Es que dins un monde qu’es pas lo nòstre ont flors e bèstias semblan sortidas d’una benda dessenhada facha per Edgar Poe e Tim Burton reunits, lo mai polit dels lapinons se pòt a cada moment virar en tuaire sanguinari, al biais d’aquel que i a dins Monty Python : Sacrat Graal. Mas a l’encòp n’avètz besonh, vòstre personatge es un atalentat de primièra qu’a la marrida e recurrenta idèia de crebar se lo noirrissètz pas en seguent son regim, fòrça estrict : manja de tot, sovent e en gròssa quantitat. Lo problèma es que dins aquel monde la situacion de caçaire-culheire es aparentament pas pro complicada, e tot çò qu’auretz l’intencion de caçar-culhir voldrà tanben vos caçar-culhir a son torn. La cadena alimentària dins Don’t Starve foncciona dins los dos sens.

Sustot, panicar pas…

Zo cal saber : anatz crebar sovent. E coma en bostia, tota sortida es definitiva. A cada còp que manjaretz un campairòl toxic, que vos faretz encerclar per una còla d’aranhas, d’abelhas o de lapinons, que perdretz a la corsa contra un pit-bull de la preistòria, que seretz dins lo camin d’un tesson-garon o d’una vaca-bulldozer a pèl long, que vos faretz susprendre per la nuèch, l’ivèrn, la fam o la folia, ne seretz quite per tornar començar lo jòc dempuèi la debuta. Es qu’es grèu e frustrant ? Òc e non, lo jòc capita de nos balhar enveja d’a cada còp tornar començar en ensajant de far lo mens d’errors possiblas quora sabèm qu’una sola nos pòt èsser fatala. E compte-tengut de la poesia de l’univèrs e del grafisme plan animat e colorat, avèm tendéncia a rire puslèu qu’a se vexar quora la mòrt nos ven prene al moment -evidentament- que l’esperàvem lo mens.

Burn, selva, burn !

La perseverança es paganta e cada partida es l’ocasion de n’aprene mai sus aqueste environament ostil e risolièr ont cabussèrem sens cap d’indicacions e ont devèm tot tornar inventar. Aprendrem lèu que lo fuòc es nòstre amic, que caça luènh lo negre de la nuèch ont s’escondon de bèstias que nos vòlon rosigar los pompilhs, qu’amb de pèira cavada, de fusta talhada, podrem far d’otisses, d’armas, un semblant de tenda, de cabana o de campament ; amb d’engrais e de granas farem un pichon casal e aquò serà la revolucion dins lo campèstre. Impausar pauc a pauc un semblant de dominacion dins un país que coneis pas que la lei del mai fòrt es d’un plaser intens, viu e un pauc malsan. Rai, direm qu’aquò pèga a l’univèrs… Aquestes jorns es la sortida de la primièra extension d’aquel jòc vengut popular, l’ocasion ideala de s’i ensajar. Mas declini tota responsabilitat dins las pèrdas umanas, las pèrdas de contròtle o las pèrdas de santat mentala.

Sus aquò vos daissi, que mon psy m’a balhat l’autorizacion per anar cramar aquesta putan de selva e betonar tota la zòna. Vòli ben èsser ecolò, mas i a de limits a çò qu’un uman pòt suportar !

Tòca-Maneta 25 – Lo perfum de la dòna en gris

Posted on 5 mai 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Sabètz qué ? Es mon vint-e-cinquen numerò de Tòca-Maneta, clareta ! Òc-es, aimi pas lo champanha.

La famosa GameBoy. Sabi per vosaus, mas ieu capitèri pas jamai de la botar dins una pòcha…

E sabètz qual es que, en mai, festèja sos 25 ans ? Una brava e un pauc vièlha dòna de gris vestida. E òc, la GameBoy ! Enfin, disi una dòna, mas seriá benlèu temps de copar un clichè, GameBoy es masculin ! Es ben un afar de parent que de dire « la GameBoy » tant coma l’es per designar jos aquel chafre tota consòla portabla sortida aprèp, del meteis biais que ma maire a enveja de sonar « Playstation » cada consòla de salon, emai siá de marca concurrenta ! Mas aquò’s un signe, un signe qu’aquela que nos podiam permetre de chafrar « la gròssa grisa », talament èrem vengut amics, aviá marcat una, e mai doás generacions de monde qu’èran, avant ela, pas forçadament de jogaires, e que, aprèp ela, zo demorèron pas forçadament. Un cas unic, d’un cèrte costat, que fonccionèt perque sauguèt arribar al bon moment, trobar lo bon public dins lo bon contèxte videoludic.

Ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta taaaannn (Musica russa)

Pensatz doncas, es LO simbòl de la debuta de las annadas 90, ont la mòda tecnologica es a la portabilisacion : lo walkman a caisseta, las radiòs sus l’espatla per far coma los ricans dins los clips de hip-hop… a aquesta espòca es pas question encara que cadun aja son telefonet dins sa pòcha ! E doncas aquí dessus t’arriba Nintendo, lo japonés, qu’es ja lo leader del mercat en consòlas de salon amb de jòcs emblematics coma Mario o Zelda, sortits pauc de temps avant. E Nintendo es lo leader a aqueste moment perque es un pauc lo sol qu’arribèt a se tirar lo cuol de l’enòrma crisi del videojòc de la debuta de las annadas 80, que faguèt far quincanèla a la gròssa majoritat de las entrepresas del sector. Pòt far çò que vòl : a lo mercat, a lo catalòg, a las idèias, es doncas la man dins l’eslip que se permet de sortir una consòla portabla, qu’es pas sa primièra mas plan la primièra que capitarà mondialament. Se cal sovenir de la revolucion que representèt : l’aisina pareis gròssa ara mas a l’espòca l’èra pas, èra venduda mens de cent euròs, es a dire pas grand-causa sus aqueste mercat, e èra vertadièrament portabla, amb una autonomia respectabla a condicion d’aver totjorn a portada quatre pilas quora la lutz roja començava de flaquir. E èra tanben una consòla « sociala », per son prètz, segur, mas pel fach que s’i podiá per exemple jogar a dos amb un cable, o se la prestar sens cap de problèma dins la cort de recreacion. Ieu me sovèni qu’èra participativa, èra pas rare d’èstre una detzenat sus una sola consòla, siá a suportar lo que jogava en ensajant de devinhar çò que se passava sul pichon escranh esclairat artesanalament, a 4 nivèls de gris que preniam per de color vertadièra, siá en se la fasent passar, e cadun i jogava a torn de ròtle, 5, 10 minutas o fins a perdre. La sola concurrenta del moment èra la GameGear, en color benlèu, mas que valiá dos còps mai e que caliá daissar brancada tot lo temps per pas que s’arrèste net.

Es dangeros d’anar solet dins las erbas nautas !

Sens oblidar qu’es aquesta consòla que propulsèt e popularisèt de jòcs, a n’en noirrir la cultura populara quitament. Mario e Link existavan ja, mas es perque sortiguèron de la sorna tele de la cambra escura d’un adò acneic per se passejar per carrièras que venguèron de caras conegudas de totes al meteis nivèl que Tintin o Astérix. E parli pas de Tetris, jòc rus, simbòl istoric de la casuda del Mur en 89, per totjorn estacat a sa consòla e que faguèt comprene al monde que lo videojòc podiá, tanben, èstre un afar de neurònes, e mai d’adultes. La quita fin de vida del GameBoy foguèt un succès, amb l’aparicion tardièra de la primièra generacion de Pokemon, lo jòc immersiu e plan fotut que faguèt en sòrta que la generacion GameBoy seguès l’evolucion de son medià e contunhès de jogar a de causas de mai en mai avançadas. Es un pauc en causa, o gràcia, a aquò que vos en parli uèi, d’alhors. Lo GameBoy es pas mòrt, s’es transformat, al mitan d’un fum de copias, en GameBoy Color, Advance, puèi las actualas Nintendo DS e 3DS que dèvon a pauc près tot a lor aujola.

D’alhors, vos vau dire, sabi qu’es dins un tirador, abrigada del temps (pas que n’aja besonh, solida qu’es) e auriái quatre pilas LR6 jos la man l’i tornariái per una pichona partida, aital, pel fun. De còps lo provèrbi a rason : es dins los vièlhs topins que s’amusam lo mai !

Tòca-Maneta 24 – South Park : The Stink of Truth

Posted on 3 mars 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Aquò trauca lo cuol ! L’anóncia d’un videojòc de la seria South Park es puslèu una bona novèla que jamai foguèt servida en la matièra, se comptam pas dos o tres ensais de qualitat mas sens granda ambicion al mitan de dos o tres autres ensais sens granda ambicion nimai qualitat.

Un camp de basa mai que flame !

Fa pertant 17 ans que la famosa seria animada existís, mas es que i a encara besonh de la presentar ? Es plan coneguda per son irreveréncia, son agach cinic sus l’actualitat e la societat, americana mas pas sonque, e sas nombrosas parodias e pastiches. E d’aquò ne serà question dins South Park : lo Baston de la Vertat, que se tròba al crotzament entre la seria e lo monde del videojòc. S’espèra, e a rason, un jòc ambiciós e clafit de referéncias, a las 17 sasons televisadas ja clavadas coma a l’esfèra videoludica en general, lo principi de South Park, tanlèu que debarca sus un novèl medià, es de se trufar de tot e de tot lo monde. Sens far de spoil, sens maganhar tròp, los darrièrs episòdis de South Park difusits avant la Nadal, èran una trilogia a l’entorn de la guèrra de las consòlas menada pels dròlles de la pichona vila del Colorado al biais de Game of Thrones, autra seria americana famosa. Un biais de començar a parlar videòludisme que s’acabava justament…per una publicitat quitament pas amagada pel jòc South Park, a mand de sortir. Coma dison, sèm jamai mai plan servits que per se, è ! Sabèm doncas que South Park : lo Baston de la Vertat tornarà prene los còdis d’aquestes episòdis e la narracion a la Game of Thrones dins un univèrs mai largament heroic-fantasy e jòc de ròtle a la Donjons & Dragons, la basa del genre.

Una ataca flama tanben…

Vèsi los puristas e los afogats de la seria se pincar sus lors arpias, es pas la pena, nos an pas delocalizat la vilòta de South Park en plena Tèrra del Mitan, es totjorn la vila que coneissèm, mas los dròlles, qu’an totjorn, o sabèm, l’imaginacion que sabronda, an aparentament decidit de jogar a un jòc de ròtle grandor natura. Lo dròlle novèl que jogaretz se trobarà còp-sec implicat dins aquel jòc que vei s’opausar enfants vestits d’èlfas e armada umana, als òrdres del Grand Matge Cartman e de la Princessa Kenny, detentors d’un misteriós Baston de la Vertat. Començatz de lo sentir lo grand n’impòrta que organisat ? Quicòm me ditz qu’es pas acabat ! Tre las primièras minutas de jòc la parodia es picanta contra los RPG classics e lors incoeréncias, amb un enemic que repotèga perque vos pòt pas atacar primièr e que dèu respectar las règlas del torn per torn comunas a un fum de videojòcs, jos pena de se far copiosament engular per Cartman.

L’alèrba, luòc tipic dels RPG. Parodic, avètz dich ?

Un RPG parodic, doncas, çò que vòl dire que i a de que far, tant es un genre justament « parodiable ». D’exemple, vos es, pro classicament, demandat de causir una classa a la debuta del jòc, entre guerrièr, matge, volur e…josiu ! L’equivalent del tradicional monge, un pauc revisitat per Cartman e son asirança maladiva pel pòple elegit. Vos daissi imaginar que las atacas seràn de la meteissa aiga, entre balon presonièr, sagètas en caotchoc, escòrnas e lofias enflamadas. Un gameplay umoristic, de segur, mas pasmens seriós, e lo Baston de la Vertat serà pas una simpla parodia, mas plan un jòc a despart. Sa sola constrencha serà benlèu son desfilament en doas dimensions, qu’es benlèu fisèl a la seria mas que limitarà plan las interaccions amb l’environament, una caracteristica pertant venguda una nòrma dins tot RPG actual. Pasmens, per un jòc que manquèt espelir pas, qu’arrestèt pas de passar de man en man pendent d’annadas e veguèt sa data de sortida rebutada mai d’un còp, l’impaciéncia dels afogats es palpabla, e plan palpabla e sembla qu’aquò siá justificat.

Per un còp, acabi pas per una galejada mas per una pausòta d’autò-promò, fin finala Matt Stone e Trey Parker o fan dins South Park vèsi pas perque podriái pas dins ma cronica ! Vos vòli senhalar, se jamai sètz pas ja al fial, qu’un episòdi de South Park foguèt revirat e doblat en occitan, e que, l’azard fa plan las causas, se tròba en visionatge liure sus aqueste blòg. Sus aquò, vos emmèrdi e dintri al meu ostal !

Evaluacion South Park

Tòca-Maneta 23 – Professor ‘Laidonc

Posted on 24 février 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dins la vida, i a doas categorias de personas que parlan en enigmas. Primièr, un vièlh barbarut pincat sus un fortin en plen ocean atlantic, costat Charenta per precisar, e que vesèm sortir un còp l’an per ensajar de tafurar d’esportius qu’o son mai de la camba que del cap, a ne jutjar per la dificultat qu’an a respondre a de devinhòlas tant complicadas qu’un puzzle bèlga. Lo puzzle bèlga, precisi, compòrta pas que doas peças. E puèi i a lo Professor, lo Professor Layton que, el, viu aparentament dins un monde ont lo monde aiman de se pausar d’enigmas coma se dirián bonjorn. Es despaisant qu’es pas de creire.

Exemple d’architectura classica laytoniana. Tot es totjorn de bingois.

Professor Layton es una seria de videojòcs sus consòlas portablas qu’aguèron un succès bel al Japon, puèi dins lo monde entièr. Foguèt servit per son costat familial e son originalitat que butariá casiment a la folia talament es especiala. I a pas d’autre mot. Sens far de discriminacion, pensi onestament que i a pas que los estudiòs japoneses que son capables de nos sortir un daquòs aital.

Gné ?

Graficament, primièr, la seria a una pauta unica que s’afinèt al fial dels episòdis, a mitat camin entre lo mangà, la BD bèlga e l’animacion francesa. Ieu, lo primièr còp que vegèri sos personatges, aguts, ponchuts, boçuts, anguloses e aquilins o al contrari redonds e bombaruts, e sos decòrs pastels e bucolics, aquò me faguèt pensar als dessenhs animats de Sylvain Chomet, Les Triplettes de Belleville o L’Illusionniste, per los que coneisson. Venent de l’autre costat del monde, es estonant, pasmens la causida grafica es justificada per l’istòria e lo background del jòc. Cada episòdi a un scenario unic, e una fin, pasmens s’entrecrotzan totes dins aquel univèrs un pauc alucat. Son d’enquistas, al limit entre lo policièr e lo fantastic, e los rebombiments son nombroses. Per desnosar pauc a pauc lo fial de l’aventura, cal resòlver d’enigmas, pausadas en general pel monde pintoresc qu’encontram o per l’environament. E mai avançam, mai se faràn torçudas, complicadas e viciosas. De que far trabalhar coma cal sos neurònes. Una mena de Sherlock Holmes version puzzle e cort de recreacion se volètz. La comparason es pas aleatòria, que lo Professor Layton partatja amb lo personatge de Conan Doyle qualquas caracteristicas evidentas : es londonian, abitat per son poder de deduccion e passionat de problèmis, a un cobrís-cap ridicul e un acolita que tusta sul sistèmi tant sembla nèci comparat a el. Ah, l’eternal ròtle del far-valer…

M’anatz dire qu’es un circ, e qu’es normal que semblen estranhs. Mas n’empacha…

Aquò dich, d’aisinas existisson se jamai sètz blocat per una enigma. Aquò las rend casiment opcionalas, e es pas forçadament un luxe se volètz aprofiechar a fons de l’istòria e que sètz, coma ieu, lèu frustrat tanlèu que se presenta un obstacle a vòstre rasonament. S’oblida lèu lo ton ubuesc d’aquel monde torçut e clafit d’enigmas e acabèm per acceptar sa coeréncia intèrna, quitament s’aquò nos bolèga dins nòstras percepcions de la bastison d’un monde imaginari. Perque tot simplament se degatja de l’ensemble una mena de poesia absurda que lo Colègi de ‘Patafisica auriá pas renegada, mesclada d’umor un pauc vielhanchon qu’a tanben son charme, fach de jòcs de mots paures, de gèsts, de caricaturas e de situacions eissidas del teatre popular japonés. Alfred Jarry e sos personatges grotescs, Vian e sas maquinas subre-realistas, e tota la companhia son jamai luènh. Un fialat de referéncias improbablas dins lo monde del videojòc e mai soi segur que ne podriatz trapar d’autras, tant aqueste jòc es un pauc un OVNI mas que a l’encòp nos parla, per de ressons qu’avèm gardats, dins la cultura populara, d’aquestas referéncias.

Mas bon, a un moment cal arrèstar, i a pas sonque los nippons que son capables de far de causas amb d’enigmas, los occitans tanben, avèm pro de devinhòlas e de poesia per ne far un videojòc, mai benlèu dos ! E, per exemple, tenètz, aquèla : « Dos traucs din sun trauc, de qu’es aquò de qu’es aquò ? E ? ». Òc-es, non, mas aquí èra juste un marrit exemple.

Tòca-Maneta 22 – Back Flag

Posted on 17 février 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Anèm mòssis, cargatz las velas, levatz lo defès e començatz de cantar una sonsaina sus las amors daissadas que s’en van pas sens mal de las pensadas e los cercadors de glòria envolats amb lor istòria, Big Up Joan de Nadau. Uèi, prenèm la mar, la mar que va, la mar que ven e que li reven, perque pel primièr còp dins aqueste cronica vau parlar d’una seria qu’aviái ja evocada, Assassin’s Creed. Mas n’aviái parlat alara que l’episòdi Black Flag èra pas encara sortit, vergonha sus ieu, que pòrta amb el qualquas noveutats e cambiaments planvenguts al mitan d’un fons de salssa qu’es un pauc totjorn lo meteis.

Es que vos ai dich qu’èra polit ?

Lo principi, per far viste, es una periòda istorica explorada pel biais de l’Animus, un aparelh que permet de tornar viure los sovenirs de sos aujols, conservats dins la memòria genetica de l’individu. Cada Assassin’s Creed es doncas l’ocasion de passar del present al passat e justifica lo vestissatge videojòc per la partida passat pel fach que l’interfàcia de l’Animus n’a besonh. Un videojòc dins lo videojòc…me seguissètz ? Aquel episòdi va mai luènh e z’ai trobat, mai que d’acostuma, interessent. Un personatge indeterminat que vesèm pers sos uèlhs es recrutat per Abstergo Entertainment, la branca videojòc de l’escura multinacionala templièra dels opusses precedents. Serà doncas cargat de tornar viure l’atge d’aur de la piratariá, a la debuta del sègle 18, per fin d’amassar de donadas e de videòs que serviràn a l’espelida…d’un videojòc. Coma l’accion se passa a Montreal, aqui-meteis qu’es devolopat Assassin’s Creed per Ubisoft, evidentament s’agís d’una mesa en abisme fòrça biaissuda, excitenta pel fach que balha l’impression al jogaire de participar vertadièrament a la bastison del jòc al qual es presentament en trin de jogar. E se son fachs plaser, los clinhets al monde videoludic, al management a l’americana son legion e se vei qu’Ubisoft comença de mestrejar son subjècte.

Caça a la balena, al requin… Assassin’s Creed es pas un jòc PETA…

Un pauc tròp benlèu, que çò que vesèm dins la partida « passat » de Black Flag es una miraudia, tot simplament. Vos disi pas lo plaser qu’es de comandar un vaissèl pirata que cor sus l’aiga al son de cants de marins en polifonia, de poder atacar los corsaris ingleses e espanhòls, de visitar lo Caribe e de vilas coma L ‘Avana o Kingston, e de costejar de caras conegudas de la flibusta : Edward Teach, aliàs Barba-Negra, Mary Read, Anne Bony, Bartolomew Roberts… Mas mai que dins los episòdis precendents, Ubisoft trantalha entre la vertat istorica, fòrça eslonhada de l’imatge romantic que foguèt pegat al pirata, e l’enveja de far çaquela un produch videoludic de nauta volada. Per un còp lo eròi serà pas un assassin, mas un pirata coma n’i aviá tant a l’espòca : un ancian marin, en general inglés, roinat e traït per la patz relativa menada pel Tratat d’Utrecht sinhat entre los grands estats de l’espòca.

Se pòdon explorar los fons marins e trobar de tres…ATENCION UN REQUIN !!!

L’imatge del pirata valent, independent, engatjat, ne pren un còp. Son finalament de tipes un pauc perduts, de militaris o de mercands venguts criminals, que pretendon combatre los empèris mas vivon dessus en parasitas, que son incapables, quora n’an la possibilitat, de manejar lor pròpia republica, rosigats que son per de batèstas intestinas, e qu’entretenon sovent una relacion un pauc esquizofrèna amb lors ancians colègas de la Marina Reiala. Aquò balha un jòc que navèga entre doas aigas, entre spectacular e rotina, entre pregondor e superficialitat, vam e malenconia. Evidentament es, per ara, lo melhor jòc sus la piratariá, qu’a pas talament de concurréncia, mas demòra un jòc istoric que nos daissa esperar, un jorn, un videojòc suls piratas que daissariá mai de plaça a l’imagenaire.

Anèm, vos dèvi daissar, l’equipatge m’espèra. Fa de jorns que i a pas un pet de vent, bolegam pas, los viures venon a mancar. Es ora de tirar a la corta palha, per saber qual qual qual serà manjat. Rostit. Amb d’alh. E una salssa d’algas. Se sètz gentes, vos daissarai la recèpta, se per cas avètz previst de prene lo larg un d’aquestes jorns…

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Category Archives: Tòca-Maneta

Tòca-Maneta 31 – Dragon Rage

Tòca-Maneta 30 – Far Try

Tòca-maneta 29 – Sodards Desconeguts

Tòca-Maneta 28 – Empapaout There

Tòca-Maneta 27 – Child of Rhyme

Tòca-Maneta 26 – Don’t Crèba

Tòca-Maneta 25 – Lo perfum de la dòna en gris

Tòca-Maneta 24 – South Park : The Stink of Truth

Tòca-Maneta 23 – Professor ‘Laidonc

Tòca-Maneta 22 – Back Flag