Tòca-Maneta 21 – Demember Me

Posted on 10 février 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Me disi sovent, un pauc nèciament benlèu, qu’en tant qu’occitans avèm un rapòrt a la memòria qu’es pregond, folhat. Sabèm, benlèu mai que d’autres, la valor del sovenir, qu’es fin finala un tròç de patrimòni immaterial que nos transmetèm de persona a persona o que gardam justament per nosautres e que bastirà nòstre èstre interior.

Tota la tristessa de Nilin, l’eroina, amb son Sensen pegat a la colona.

Parli del sovenir e de la memòria perque son al còr de Remember Me, un jòc sortit i a qualques meses d’aquò, amb l’uèlh de la critica mas plan mens del public, çò que lo faguèt un pauc passar a las escobilhas en tèrmis de venta. Sa particularitat principala es qu’es un jòc francés fach coma un jòc american, sens los varrolhs economicò-culturals que pòdon, alai, frenar l’imaginacion dels desvolopaires. Mens d’argent per mai d’idèias, per fin de pegar a l’idèia que lo videojòc es ara un medià que permet, al delai del costat ludic, de questionar nòstre rapòrt al monde coma las òbras d’anticipacion, libres o filmes, o sabián, solas, far fins ara. E d’aquel costat, lo jove estudiò DONTNOD a capitat, en bastissent un univèrs e un discors que nos son pròches, comparat a çò que sortís abitualament, qu’es fòrça estandardizat. Aital, per un còp, serà pas l’America al centre de l’intriga mas París. E pas una París fantasmada, acordeon, beret, bagueta, mas una París problematica, sus la quala pèsa lo fais d’una istòria complèxa basada sus d’inegalitats entre rics e paures, entre Haussmann e vièlha vila, entre la borgesia e l’immigracion, una trencadura que farguèt la vila tala coma es.

La policia es mai plan equipada en 2084. Normal, an de mejans privats…glops.

E en 2084, l’annada de Remember Me, las causas se son pas melhoradas. Podriam dire que son encara pièger. Lo rescalfament climatic es passat per aquí e a modificat lo plan de la capitala que coneissèm. Un barratge dins lo barri Saint-Michel per retenir las aigas, un metrò abandonat, las bolantjariás de l’estile Champs-Elysées totas informatizadas e aseptizadas. Se veson encara, de temps en temps, entre dos corredors tagats, de monuments coneguts, la torn Eiffel, l’Arc de Triomfe, lo Sacré-Coeur, al mitan de bidonviles bastits a la lèsta, en nautor, per tocar pas los aigats poluits, gessits de sabèm pas quala catastròfa. Juste a costat d’aquò, lo monoralh s’es espandit, e serpenta entre d’immòbles de fèrre e de veire totjorn mai bèls ont devinam, de la fanga d’en bas, d’espacioses apartaments fornits en robòts domestics e autras comoditats. Sembla qu’en 2084, los rics seràn encara mai rics e los paures mai paures. Es casiment pas de sciéncia-ficcion.

Trust US, we won’t Forget YOU / Fasètz nos fisança, vos oblidarem pas… Adiu Big Brother, cossi vas ?

Al dessus de tot aquò, sembla que l’Estat, lo governament, la polícia, ajan abandonat la vila a la dictadura de mediàs messorguièrs e omnipresents que fan pas que d’infotainment, a de milícias privadas que tustan sus çò que despassa del tropèl e a d’entrepresas faussament interessadas a çò que vivon lo monde per amassar mai de sòus. Encara un còp, es pro redible. Demest aquelas entrepresas, n’i a una en particular que serà la cacha-vielha de Nilin, l’eroina del jòc, Memorize. E quand lo jòc comença, li an panat sa memòria. E òc, aquò’s possible en 2084, e, dins un monde devastat ont se crei pas pus a res, deven possible de comercializar los sovenirs gaujoses. Mas mèfi als efièchs segondaris : pòt venir una adiccion e mai rendre calucs las personas las mai influençablas, en mesclant la realitat a l’imaginacion… de que far de vos un leaper, un parià, condemnat a viure dins los toats de la vila. Memorize s’en fot, d’autres pagaràn, puèi totes son equipats d’un Sensen, un afar bancat en permanéncia sul cortex. Mas çò que vos expleita pòt tanben èstre expleitat e Nilin aurà l’ocasion d’intervenir sus la memòria de personas per lor far cambiar la percepcion e lo sovenir qu’an d’eveniments passats. Una possibilitat originala, geniala quitament, mas tròp rara a mon gost. Es un pauc coma lo jòc tot : las basas pausadas son excellentas, notadament la de l’univèrs e del scenariò, dirigit per l’escrivan de SF Alain Damasio, l’enfrentament permanent entre lo monde del grand capital e los erroristas, una fusion dels Anonymous, dels piratas e de Wikileaks, e la refleccion sus las caras presas pel fascisme, que revisita 1984. Mas manca d’apregondiment, que lo jòc es fòrça cortet. Suspausam qu’èra la volontat de l’esudiò DONTNOD que de ne pas far tròp per s’assegurar un pauc. Gaitarem doncas la seguida, se seguida i a.

Bon, ara vos dèvi daissar que me cal…me cal… mèrda, me sovèni pas mai, tè.

Doas espòcas sus un imatge ont los detalhs traïsson de que serà fach deman…

Tòca-Maneta 20 – Lo conte dels dos fraires

Posted on 3 février 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Un còp èran dos fraires, un grand e un pichon, que vivián dins un vilatjon e trabalhavan plan dur dempuèi que lor maire moriguèt en mar en cabussant de la freula barca de pesca. Puèi, foguèt al torn del paire. Tombèt plan malaute e lo metge diguèt que sola la saba d’un aubre enfachilhat lo podiá salvar. Lo sol esper dels dròlles èra de partir en quista del remèdi, luènh, plan luènh, de l’autre costat de las montanhas e de la mar, e segur qu’en camin la Mòrt los acompanhariá…

Un polit paisatge, amb de colors automnalas qu’an tanben un sens dins l’istòria…Pas d’ensard !

Amics de la bona umor, de la jòia e de l’estrambòrd vaquí lo sinopsis de Brothers : a Tale of Two Sons, un pichon jòc plan particular que val lo còp d’uèlh.
Vos podètz ja dobtar que, a la vista del resumit que vos faguèri e mai del títol del jòc, s’agirà aquí d’una narracion de conte. Podriam mema redusir lo camp als contes nordics, escandinaves e alemands, aqueles d’autres fraires, los Grimm, o de Andersen. I trobam tanben un costat un pauc epic e heroic fantasy que repelarà Bilbo lo Hobbit, lo conte fach per Tolkien per son filh e que tornava ja prene d’elements del folclòre nordic. Son de mecanicas de conte qu’an pas paur de s’enfrentar a de costats mai negres del monde e ont la mòrt es sovent una fatalitat, una preséncia regulara dins la narracion, çò que fa un pauc la diferéncia amb los contes del Sud d’Euròpa, mai doces, mai leugièrs.

Lo passatge que disi. De que se sentir un pauc pichon.

Dins Tale of Two Sons, los dos personatges principals taversaràn de paisatges plan diferents que corespondon gaireben totes a de causas tiradas de la mitologia escandinava : vilatges de bòrd de mar, castèls pincats sus de bauces, fargas sosterranas. Ieu bòti una mencion especiala, mai lo labèl « buf-copat » a una sequéncia ont arriban dins una valada joncada de guerrièrs gigants, en armas e armaduras. Jamai saurem perque son aquí, e quala batèsta imbecila los butèt a s’entrecrebar totes aquí, dins un canton perdut d’un monde que sembla patir de mila mals. La sola causa que podrem far es se dobrir un passatge, entre los braces, las cambas desmesuradas, las sagetas largas coma d’aubrissons, los pès trempats per un riu de sang que raja sens fin, e los corbasses que se trufan de tu. Impressionant. Bon per contra, z’ai ja dich, es pas exactament lo jòc al qual cal jogar se sètz en fasa depressiva, i a pauc de risca que vos garisca. Es clarament pas lo jòc lo mai risolièr de l’annada, son objectiu es mai de vos en botar plen los uèlhs amb de paisatges miraudioses e de vos tirar qualquas lagremas amb una istòria a la Dickens. En mai d’aquò, es cortet, vos caldrà mens de 4 oras per ne far lo torn, e es pas francament dificile, amb d’enigmas tant plan amagadas dins l’environament qu’un enfant de tres ans que jòga al cluquet amb d’agents de la NSA. Mas l’interés n’es alhors.

Se cal pas fisar a las aparéncias, es un amic. Mai a de problèmas tarribles el tanben…

Dins son gameplay, per exemple, una noveutat coma s’en vei rarament, e a l’encòp un biais de far que pega al principi mema del jòc. D’acostuma, dins un jòc, controlatz un personatge, e un sol. Los botons de vòstra maneta li fan far de causas e los joysticks lo dirigisson. Es aital dempuèi 25 ans, a priori es pas deman que cambiarà. Mas aquí vos es perpausat de dirigir los dos fraires. A l’encòp, e a egalitat, cadun se partatja una mitat de maneta, a esquerra pel grand e a drecha pel mai pichon. Se deuràn seguir en permanéncia, s’entre-ajudar e jogar sus lor complementaritat, entre la fòrça de l’un e lo gabarit de l’autre. Un jòc en cooperacion a tot sol, es puslèu original. Atencion per contra, se sètz coma ieu e qu’avètz de problèmas de psico-motricitat, las 10 primièras minutas d’aquel gameplay assimetric seràn un torment mental de pas creire. Un pichon manca de coordinacion dins las mans e mai lo fach que cal aver un uèlh sus cada personatge seràn l’ocasion de sentir vòstres emisfèris cervelièrs se desseparar dins un grand cracinament sord, sens comptar un risc potencial de strabisme divergent. Mas un còp passat tot aquò lo jòc ven un plaser, fluide, ont tot s’encadena amb un ritme sostengut de longa, fins a la fin o, (vau ensajar de pas tròp vos en dire) aqueste sistèmi s’arresta d’un còp de fonccionar, çò que vos provocarà una autra granda esquinçada mentala. Un jòc bastit al milimètre doncas, equilibrat, inteligent e poetic, una pichona meravilha a pas car que vos conselhi.

Ara vos daissi, me cal anar a l’oculista, que dempuèi qu’ai jogat a Brothers : a Tale of Two Sons, mos uelhs se son blocat dins una posicion inconfortabla e lo monde per carrièras me prenon ara per Joan-Pau Sartre… e vertat es que comenci d’aver un pauc la nausea.

Tòca-Maneta 19 – Las Arcanas de Batman

Posted on 27 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Un cavalièr negre sens caval sorgís de l’ombra. Encara un còp s’en va defendre la vèusa e l’orfanèl. N’i a que creson aver vist sa capa negra clacar al destorn d’una carrièra escura. Alara avètz devinhat ? Los qu’an respondut Zorrò an perdut e per eles aquela cronica serà difusida en criptat. Los qu’an respondut Batman auràn lo drech de l’escotar en redifusion se demòran brancats ! Es pas polit ? E òc, uèi anam parlar d’un eròi de negre vestit, un comandò de la nuèit, l’òme ratapenada, Batman lo ben nomenat.

Un grand territòri de jòc, de nuèch, e coma sovent, la menaça dèu venir d’en naut…

E aquò o fasèm a l’ocasion de la sortida del jòc Batman Arkham Origins, lo tresen d’una seria entamenada amb Arkham Asylum e Arkham City. Me perdoni pels fans del personatge pels quals vau segurament dire d’evidéncias, mas pensi necessari d’explicar un pauc de que se parla. A pauc près tot lo monde coneis Batman, mecèna miliardari lo jorn e petaire de morre de missants la nuèch en combinason motlenta, masca de serada SM e votz de traqueotomizat de fresc. Al mens s’avètz pas legit lo comic original començat en 1939, avètz vist un o mai d’un film, que siá de Tim Burton, de Schumacher, non, perdon, pas de Schumacher, o de Christopher Nolan. E ben podètz tot oblidar, çò que fa la fòrça dels jòcs Batman eissits de l’estudiò Rocksteady es que son completament independents de tot aquò, juste basats sus l’univèrs elaborat al fial dels ans pel comic american. E nos an plan gastats, amb una seria de jòcs originals dins lo fons e dins la fòrma.

Batman tua degun, mas me disi que dèu daissar un fum d’andicapats darrièr…

I pilotatz un Batman fòrt, regde e sople a l’encòp, plan plantat e pasmens reactiu, una creacion monstruosa que ne doblida pas son umanitat. Rapèli que Batman a per règla de jamai tuar sos enemics, perqué lo rendriá tal coma los que combat. E es una règla seguida avuglament pel gameplay, que vos perpausa tota una seria de combinasons e d’interaccions per mandar un enemic ad patres e pas dirèctament al cementèri. Son de fasas estressantas, tacticas e generosas, casiment una innovacion, agradiva quitament s’òm aima pas d’acostuma tustar sus tot çò que remuda. Primièra fòrça d’aquestes jòcs.

Lo Joker a oblidat son Biactol ! Aquesta version negra del personatge es doblada per Pierre Hatet, lo doblaire del dessenh animat original. De que desflorar una enfància…

La segonda es un scenariò finament ciselat, parli al mens pels dos primièrs opusses. Son fachs per amassar a l’encòp los missants los mai carismatics de Gotham City, e, o cal plan dire, son talament falords que panan sovent lo carisme a l’eròi, e per reservar, de temps en temps, qualquas suspresas que fan totjorn plaser. I a tot un costat progressiu, gaireben d’enquista policièra, que siá sus las pesadas del famós Joker o las enigmas tòrtas de l’Òme-Mistèri. Seràn d’alhors una de las jòias mai grandas d’aquel jòc, vist que vos caldrà furgar dins un environament dobèrt e folhat al pel de cuol de Catwoman per trobar d’indicis, reculhir d’informacions sus los personatges, l’istòria, lo contèxte, deblocar un fum de bonusses. Tot un trabalh de colleccionaire talament precís que l’omenatge a una seria ja vielha e abondosa ne ven grandiòse.

Enfin, aquò podiá fonccionar un còp, dins lo primièr episòdi, que se passava sonque dins l’asili d’Arkham, un territòri de jòc pichon. Anèm, anam dire que fonccionèt un segond còp dins lo segond episòdi, que se passava sus un tròç d’isla mai bèl, e mai dobèrt sus l’exterior. Mas lo scenariò començava ja de se fatigar e l’accent èra, a rason, botat sus l’ambiença generala. Mas tres còps… ? E ben arriba çò que dèu arribar : manca d’idèias de scenariò, pas pus de desvolopament del gameplay… E cal apondre a aquò que l’estudiò original daissèt la man a Warner Montreal, Warner qu’a los dreches de la licéncia, e doncas, lo trabalh sembla mai que mai a un plat un pauc rescalfat, per apasimar l’impaciéncia dels afogats. Es pas marrit, mas i manca lo vam inicial. Es risolièr d’alhors, se podriá comparar amb çò qu’es arribat a la trilogia de Christopher Nolan, que capitèt un segond opus apoteòtic avant de se far sabrondar per sa pròpria ambicion. Aital es lo destin dels antagonistas dins Batman, an totes de bonas idèias a la debuta, mas de biaisses de far un pauc discutables…

Sus aquela refleccion vos daissi, me cal anar netejar lo projector de l’amic Gordon aquí. Aqueste colhon s’es pas rendut compte que los colombs de Gotham s’i venián pausar e cagavan dessus, me salòpan tot es una infeccion.

Tòca-Maneta 18 – Dishonored

Posted on 20 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dunwall, dònas e sénher. Avètz qu’a vos dire qu’es coma Venisa-sus-Tamisa-de-Sena

Amic, ausisses lo vòl negre dels corbasses sus la plana ? Lo corbàs, en l’ocurréncia, n’i a pas qu’un, mas que s’amerita la comparason, vist que son pichon nom a el es Corvo. E partatja amb la bèstia a plumas mai d’una causa : es de negre vestit, a de facilitats per susvolar lo seu monde, e a de rapòrts mai qu’estrechs amb la mòrt. Tot aquò se passa a Dunwall, una ciutat imaginària que sembla fòrça al Londres de la reina Victorià, amb de grands ostals blancs, de carrièras pavadas, de quartièrs rics reservats a una casta de Lords e de Ladies copats de çò que se passa alhors mas gaire luènh, dins los barris basses, devastats per una pèsta negra menada per de centenats de rats gessits dels toats fangoses que passan jos la vila.

Tròp…de causas…malsanas…sus aqueste imatge…

Bon, aital, balha pas enveja de s’i anar passejar una dimenjada amb un còp d’Eurostar. Mas esperatz, que Dishonored, es lo nom del jòc, es encara pièger qu’aquò. Imaginatz que la ment de la gent en vila es tant poirrida que la vila ela-meteissa, una vila que lo passat industrial sembla a mand de s’acabar, e qu’a cabussat dins la criminalitat, lo fascisme estatal e l’extremisme religiós. Cal dire qu’a Dunwall l’electricitat es arribada e lo monde s’en servisson, lo problèma es qu’es tirada… d’òli de balena, una ressorga qu’es pas exactament çò que podriam apelar « renovelabla ». Tant val dire que i a pas que los qu’an los mejans que se pòdon sortir de l’escuritat ambienta. Vos fa pensar a una situacion que podriam conèisser ? Bòh, es una coincidéncia, non ? Esperatz encara, contunhi.

Me fa pensar a quicòm, de luènh…mas a qué ?

Imaginatz tanben que, en seguida d’un còp de poder, lo tròn es jol cuol de l’ancian cap dels servicis secrets. Un tipe qu’a l’acostuma d’espionar tot çò que fan sos conciutadans çò que li va servir per instaurar un regime policièr e far silhonar las carrièras per sa soldatesca subre-entrainada e subre-equipada. Sens oblidar que, dens l’ombra, lo sostenon los Supervisors, una casta de religioses gerits per un còde canonic e de metòdes que farián passar los inquisitors medievals per una còla de gaujoses escots que cantarián « Mai prèp de tu mon Diu » en usant lors sabatas sul camin de l’abadia de Concas. Amb tot aquò, es clar que i a un bon còp d’escoba de passar, e dins un jòc normal seriatz dins la pèl del eròi irreprochable per far sautar tot aquò, restablir la democracia, e menar de recèrcas scientificas per transformar los rats dels quartiers malsanisses en electricitat e aital reglar tres problèmis d’un sol còp d’un sol.

Mas dins Dishonored, coma o ditz lo nom, i a pas qu’una sola causa que compta : vòstre onor. E es mai logic finalament, d’aver un personatge qu’es clarament pas blanc e qu’aital detonarà pas tròp al mitan d’autres qu’o son pas tanpauc. L’equacion es simpla : coma vòstres amics son d’enemics potencials, que vòstres enemics son pas d’amics potencials, i a pas degun al qual podètz far fisança. Donc aurètz pas forçadament de vergonha per pensar a autra causa qu’al vòstre interés dins aquela istòria. Puèi bon, instaurar la democracia, sabètz, quand òm s’acostuma a una man de fèrre, es complicat de tornar al gant de velós.

Demest vòstres poders, n’avètz un que vos permet de mandar una armada de rats sus vòstres enemics. Imparable.

Aital, sètz prevengut : podètz far çò que volètz, sabètz que de tot biais s’acabarà mal. I a tròp de monde qu’ensajan de vos manipular, a començar per Diu el-meteis, e partissètz de talament bàs que podretz pas tròp cambiar las causas. Mas vos es çaquela daissada, en tant que jogaire, la causida dels mejans d’arribar a aquesta situacion paurament melhora. E es aquí qu’aqueste jòc, una de las revelacions de l’annada, a son interés : dins çò que fa patir a vòstra morala personala. Podètz causir de tot petar, de tuar tot lo monde, de panar de causas, o al contrari de la jogar finòta, en infiltracion, de pas aver de pès sus çò que vos environa. O encara de la far al cap de la clientèla e de tirar lo retrach sonque d’aqueles que vos agradan pas. La consequéncia d’una mòrt dins un environament mortifèr es relativa. Mas de qué vos ditz vòstra morala ? Es que es moral de tuar degun se sètz lo sol a agir aital ? E mai se de tot biais sabètz que cambiarà pas las causas. O es que cal mostrar l’exemple, quitament se tot sembla perdut, desesperat ? Benlèu que lo monde vos veiràn diferentament…
Sus aquestas questions vos daissi, vau veire se i a pas mejan d’aprofiechar de l’escuritat per recuperar lo tròn de l’Empèri, sabèm jamai. Qu’aquel que jamai ensagèt de prene lo poder dins un videojòc me gete la primièra pèira…. Ah ! Es plan çò que pensavi…

Los colombs que se pausan sus las cornissas son particularament gròsses a Dunwall. E mortals.

Tòca-Maneta 17 – Bordèl-Lands

Posted on 13 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Aaaah… me rapèli de landas sècas rascladas pel vent caud, de tucs ennevats trevats de ietis sanguinaris, de tòlas rovilhadas de fabricas abandonadas a de piratas consanguins… mas mai que mai me rapèli de la folia d’aquel monde, que tocava tot, òmes e bèstias, e daissava pas res de senat a mila lègas de distància. Se passava sus Pandòra, la planèta que, un còp descobèrta, se n’escapavan totes los demònis dels òmes e del monde dins un deluvi de balas, de renècs e de blagas de cuol. E francament, m’a agradat.

Escotar de dubstep…o salvar lo monde ? Causida corneliana.

Una alenada fresca dins un registre de jòcs qu’acaban totes per se semblar, aquel dels FPS, los First Person Shooters. Parli aquí de Borderlands, e mai precisament del 2, que se lo numerò 1 pausèt las basas del monde que vos vau descriure, aguèt pas la pregondor de son successor. Pandòra es una planeta un pauc rufa, pas tròp aculhenta mas los òmes i anèron perqué sabrondava de ressorças minièras. T’i an fotut un rambalh de pas creire e, evidentament, son jamai los mai fins dels mercenaris que son mandats « pacificar » un terrenh ostile. Es dins tot aquel merdièr pòst-apocaliptic que fa fòrça pensar a Mad Max e un pauc a Starship Troopers qu’evoluiretz, e seretz pas francament mai fin que la mejana dels capbords pandorians.

Lo Bèl Jack. Òc, se la pèta un pauc.

E al contrari quitament, que l’istòria vos butarà pas tròp a soscar, mas puslèu a las sortir per la pausar sus la taula e a la vos mesurar amb tot çò que vos passarà davant los uèlhs. Parlavi, precisi pels esperits desvirats que m’escotan, de vòstras armas, lo nèrvi de la guèrra dins Borderlands, e seretz totjorn en tren d’en cambiar per aver la melhora, que lo jòc ne compta de millions, e òc, de millions, que son generadas automaticament amb de caracteristicas diferentas. Un jòc de falord fach per de falords, doncas, es a aquel tipe de detalhs que se vei. E lo falord en cap d’aqueste monde baug s’apèla lo Bèl Jack. Lo veiretz casiment jamai mas sas intervencions frequentas sus vòstra ràdio après qu’aja ensajar de vos tuar vos podràn pas daissar freg. Es talament megalò, absurde, excessivament afrós que plan sovent daissaretz escapar un rire al plen mitan d’una fusilhada, quitament se sètz a la perdre. Un missant tant carismatic, qu’es en mai doblat per Christophe Lemoine, la votz d’Eric Cartman dins la seria South Park, ne tornariam damandar !

Lo cel-shading permet un fum de folias geologicas.

Mas z’ai dich, es pas lo sol personatge alucat, es simple : o son totes. Un ròbot totjorn content a ne venir cagant, un mecanician qu’a de problèmas de consanguinitat, un metge qu’a pas exactament lo diplòme, un vendeire d’armas sens complèxe, un vièlh Lord pas tant digne e un molon d’enemics psicopatas dins totes los senses del tèrmi, sens oblidar de bestiòlas òrrament ridiculas. Tot aquel bestiari malsan mas risolièr es servit per un cel-shading de bona factura, es a dire d’imatges de sintèsi tractadas coma de bendas dessenhadas, que balhan un aspècte cartoon brica realista qu’afortís lo costat folastre e descadenat.

Es talament n’impòrta que que n’arribam a se trufar del scenariò, qu’es interessent, sens èstre tanpauc completament novator, e que se permet de rebombidas agradivas de temps en temps. Tot es talament dins l’excès, la desmesura, l’escalada, la subredicha, amb cinisme e un umor talament negre que se prenèm al jòc. Çò que se passa aquí dedins seriá estat truquent dins un autre FPS mas, del còp, aquí, tot deven simple, risolièr, leugièr e s’integram pauc a pauc a l’ambient dessenat. Borderlands es un excellent jòc per se daissar anar, se desfolar, qu’a l’ambicion de se prene pas al seriós e convida a far parièr. E, evidentament, pòt èstre encara mai saborós a mai d’un, amb, plan segur, una bona dòsa de marrida fe de cada costat, istòria de pegar a la cultura locala pandoriana.

Bon, vos daissi, qu’es ora per ieu d’anar tuar de… d’anar trempar dins l’acida de… raaaah, vesètz, es aquò lo problèma amb Borderlands, voliái acabar sus una galejada calhòla o negra coma fau d’acostuma mas ai ben l’impression que que que posqui dire, farà de tot biais, a costat d’aquò, tròp Potonors. Fa cagar…

Sembla polit aital, mas en fach pinta regde lo falconièr. La solituda del mestièr benlèu.

Tòca-Maneta 16 – Free to Pay

Posted on 13 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ohé, los amics, es uèi ! E òc, es uèi, sèm lo jorn ont me cal èstre un vièlh con reaccionari ! Es escrich sus mon calendièr !
Tomba plan, perque ai una bramada de sortir. De sortir contra una generacion novèla, e ben òc, si que non seriá pas pro reaccionari. E una novèla generacion de videojòcs, es normal, es la tòca de la cronica. E ieu, en reaccionari, trapi rassegurant de parlar de videojòcs dins una cronica consacrada als videojòcs, me sentissi plan mai en securitat. Aquesta generacion es aquela dels jòcs per navigator. Pas brica de rapòrt amb Cristòl Colomb o Vascò de Gamà, se tracta aquí de navigator web. Doncas ditz plan çò qu’es, son de jòcs que son pas lançats sus una consòla, qu’an pas de supòrt fisic, que se passan a cent del cent en linha, dins un fenestron dobèrt per vòstre Firefox, vòstre Operà, vòstre Safari… o vòstre Internet Explorer…hum…jutgi pas, è, cadun fa çò que vòl dins l’intimitat de son ordinator…

Bòf…

Bon, en tot cas aqueles jòcs an en comun una dematerializacion totala mas tanben un modèle economic recent. Fan totes partida de çò que s’apela los Free-to-Play, un chafre enganairitz que fa creire que son completament gratuits. E es aquí plan una partida de çò que lor repròchi. Perque de pichons jòcs a jogar a gratis, sus la tela, n’i a un monton, fachs amb mai o mens de succès dins de garatges e botats a la dispausicion de totes. O d’ancians jòcs del circuit professional ara vielhs e que lo desvolopaire decidiguèt de metre en linha, aital, per generositat totala. Mas los jòcs per navigator son JAMAI completament gratuits. Començar d’i jogar còsta pas res, mas podretz jamai accedir a totas las fonccionalitats sens tirar un centime de la pòca. E es quitament mai viciós qu’aquò. Ara, i a tota una banda que se semblan, que son bastits sul meteis esquemà de jòc, es a dire un contròtle d’en naut, la gestion de ressorças, per exemple la moneda, la fusta, la noirridura, un comptador d’experiéncia que s’emplena a mesura e que vos permet de desvolopar lentament vòstre afar. E ai plan dich « lentament », es important. Sabèm que lo temps es d’argent. E es justament sus aquò que jògan aqueles jòcs. Las accions que menaretz se passaràn plan sovent non pas en temps virtual coma se podriá far dins un jòc de gestion normal, mas en temps real. Dins Asterix e sos amics, se volètz bastir un ostal al vòstre barda, i caldrà far passar d’oras de la vita reala, en mai de furar coma un capbord per trobar dins lo jòc totas las ressorças que cal. Urosament, dins un cas coma dins l’autre, es possible d’accelerar las causas… en pagant ! E me podètz creire, la frustracion causada per un comptador que sembla recuolar puslèu qu’avançar vos balharà enveja mai d’un còp de sortir la carta blua ! Encara mai viciós, sovent pagaretz pas directament per una accion, mas per un tipe de ressorças que, elas, combinadas d’un certe biais, permetràn de menar aquela accion. Dificile doncas de saber autrament qu’a vista de nas çò que jogar vos pòt costar…avant de reçaupre la factura dins la bostia e de perdre totes vòstres pelses d’un còp d’uèlh un sol.

Braf…

Una autra causa que me fa repotegar : sovent fonccionan sus de licéncias eissidas d’autres mediàs, lo mejan de botar un nom conegut sus un modèle que, el, cambia pas, per far vendre, evidentament. Aital trobam Asterix, n’ai parlat, los Simpsons, Marvel Avengers, mas tanben Anno Online, los Sims Online, Age of Empires, derivats de çò que son ja de licéncias de videojòc a succès. I a quitament un jòc dels Schtroumpfs, çò que nos fa quand mema arribar a un paradòxe de talha, una eresia : los personatjòts blaus utilisan de peças de moneda. D’argent en çò dels Schtroumpfs ? Es arribat un sol còps dins las BD e vegèron qu’èra una error !

Mouaif…

L’aurètz compres, pensi qu’una bona part dels jòcs suls navigators son una engana, pas totes, solide, n’i a de bons. Mas son paures en tèrmis de jogabilitat, discutables pel biais de te vendre un quicòm de gratuit a la basa, un pauc tròp fan service per èstre onèstes e usina a gas coma pas permés vist que, de segur, i a pas de fin, gaire d’istòria, es juste un molin per amassar de dardena.

[Bruch de peças] Bon, ara vau passar demest vosautres, se me podètz balhar un pichon quicòm, m’ajudarà a acabar l’ostal del Grand Schtroumpf, lo paure lòtja per carrièra jos un campairòl, a plan besonh d’un teulat que començan d’aver fret al vilatge e ieu perdèri tot dins l’ataca del camp roman de Babaorum. A vòstre bon còr, monsur, madama… non, prèni pas la carta blua, pas encara. Prèni los chècs, è, per contra… mercés plan. Non, prèni pas de salcissòt, per manjar va plan, es per jogar qu’ai un problèma… mercés.

Non ? Francament ? Avètz pas l’impression que tot se sembla ?

Tòca-Maneta 15 – The Talking Dead

Posted on 6 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

[gronhament de zòmbi*] Oh, euh, vos presenti Rogier. Es mon zòmbi, un zòmbi domestic. Calma, Rogier ! Tròbi que s’en parla pas pro dels zòmbis, pertant es una part importanta de la societat. Doncas uèi, vos vòli parlar de zòmbis, e aquesta cronica foguèt doncas elaborada amb Rogier lo zòmbi, Rogier m’aniràs querre una tassa de cafet, seràs gente.

Rogier s’amusa a tornar far lo clip de Michael Jackson. Quin coquinàs aquel Rogier !

E lo zòmbi e lo videojòc es un pauc un maridatge que dura dempuèi que lo videojòc existís. Mas es un pauc sa part negra, de l’estile la femna que gausam pas mostrar als amics per de que avèm paur de lor reaccion. Mas benlèu nos fasèm una idèia, se lo mite dels zòmbis foguèt longtemps reservat a un public pichon d’amators vistes un pauc coma d’adolescents en manca de sensacions fòrtas e tant descervelats que las creaturas que seguisson, es ara de mòda. E òc, de mòda, avètz pas que de veire lo succès de World War Z amb Brad Pitt o de la seria Walking Dead, tirada d’un comic american a succès. E es mai particularament d’aquò qu’anam parlar uèi.

Dins lo monde dels videojòcs, n’i a que fan pas las causas tot a fet coma los autres. Es lo cas de Telltale Games, que començan juste de se ganhar un bricon de succès. E son sus la talvera de la profession per çò que son plan mens de fargaires de jòcs que de creators d’istòria, coma o pòt indicar lor nom. Aprèp qualques ensages un pauc mancats, o cal plan dire, son tornats per la pichona pòrta amb The Walking Dead, un jòc que tòrna prene l’estetica e l’univèrs de la BD originala. L’estetica e l’univèrs, e pas qu’aquò, que lo scenariò es a 100 del 100 original. Una primièra originalitat ven del fach que lo jòc existís sonque en supòrt descargable e se jòga per episòdi ; aital la primièra sason s’acabèt amb cinc episòdis sortits regularament pendent un an, episòdis que se seguisson e que prenián plan suenh d’entretenir lo suspens entre dos, de que far un pont entre lo comic e la seria tele.

Wòputan, Wòputan, Wòputan !!!

Incarnatz dins aquel jòc Lee, un ancian professor qu’es a se far menar en preson per çò que sabèm plan lèu èstre un murtre passional. L’epidemia que transfòrma lo monde en zòmbis comença a aqueste moment e farà que Lee jamai arribarà a sa preson e s’escaparà dins un environament ara vengut ostile. Encontrarà lèu Clementina, una pichona filha en cèrca de sos parents, qu’acompanharà Lee de longa. Enfin disi qu’incarnatz mas es pas talament lo càs, que si Lee es plan lo personatge principal, a aquel que vos identificaretz, controlaretz plan mens sos moviments que sas causidas e son biais de pensar, que seràn a cada còp un crèba-còr talament seràn en possibilitat de cambiar la seguida de l’istòria, o de reglar definitivament lo sòrt d’un de vòstres companhs de rota.

Lo genre de vistas que fan quand mema un pichon quicòm…

Es aquí l’excepcion e la fòrça de The Walking Dead : los tablèus son pichons, i a pas gaire d’interaccions amb l’environament, los objèctes e evidentament los zòmbis, gents de pauca conversacion, n’i a juste un briconèl mai amb los personatges qu’an totjorn de causas de dire. Mas auretz totjorn d’eveniments qu’arribaràn que vos damandaràn en un temps limitat de prene una decision qu’engatjarà la seguida de l’istòria. Una alternància de fasas de repaus ont prenèm lo temps d’installar lo personatge e de bocins d’estress intense que vos trasviraràn lo cap. De que rapelar un còp de mai la seria, que lo jòc n’es una bona non-adaptacion. Mas es tanben un bon jòc, o puslèu un raconte interactiu talament la fòrma es luènh de çò que conèissem del videojòc. E es un bon jòc perque capita de crear, sens jamai vos botar completament dins la pèl d’un personatge, un nivel d’empatia rarament atenhut dins aqueste genre de mediàs. E ieu, disi òsca. Es pas simple de jogar, es adulte, es frustrant pel fach de justament jogar pauc, i cal un pauc de temps, e ieu m’en calguèt, per dintrar dins l’istòria e gafar l’envèja de seguir tot fins a la fin, mas l’experiéncia vos daissarà lo buf copat, aquò’s una promessa. D’alhors vos en pòdi pas dire gaire mai sens desflorar un pauc lo jòc sancèr.

Doncas ne dirai pas res pus, qu’en mai es ora de noirrir mon Walking Dead a ieu, vau veire se pòdi alinhar un testimòni de Jeovàh per carrièra a la carabina. Rogier, Rogieeeeer, vèni, vèni ! [fiulets e bruchs de succion*]

Podètz far çò que volètz, un, dos o mai « won’t make it » coma arrèstan pas de dire en VO…

*Es lo primièr còp que fau una cronica escricha amb de didascalias, doncas saurai pas tròp vos conselhar de l’anar escotar aquela en particular…

Tòca-Maneta 14 – Fire Blem

Posted on 4 novembre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Ah, los japonés… òc-ben, sabi çò qu’anatz me dire : « Atencion Tristan, te vas encara far d’amics amb tas galejadas que jògan suls estereòtipes… » D’acòrdi, dirai pas res. Mas bon, quand mema, cal ben reconéisser qu’en matèria de videojòcs i a d’escòlas, de grandas escòlas e demest aquelas, i a l’escòla japonesa, una de las mai importantas, e es ben alai que foguèt inventat lo videòludisme grand public ! Explicar totes los fondamentals del jòc a la japonesa seria un pauc longàs, parlarai doncas aqui pas que d’un element : es l’importància balhada als personatges.

I a pas sistematicament de protagonistas dins los jòcs eissits del Japon, que foguèron capables de far tanben de causas completament dessenadas sens personatges, sens objectius, veire completament abstrachas. Mas quora decidisson de s’i botar, ben fan pas las causas a mitat. Mario, Link son d’exemples d’eròis plan trabalhats, talament carismatics qu’arribon a existir aprèp 25 ans. E lo suenh portat a la bastison dels personatges es encara mai fòrt dins los jòcs de ròtle, que son en general de jòcs longs ont lo succès naisserà del fach que lo jogaire s’identificarà al personatge principal, o al mens ressentirà un bricon d’empatia per el. Sortit i a ara qualques meses, Fire Emblem : Awakening n’es un bon exemple.

Un visual de la dimension « tactica » del jòc.

Es lo darrièr sortit d’una seria longassa de Tactical RPG, es a dire de jòcs de ròtle tactics, ont mai qu’un personatge o una pichona còla, diritjarem una armadeta al torn per torn. Se ditz qu’es quitament Fire Emblem que creèt lo genre Tactic. E la fòrça de Fire Emblem, qu’es per alhors un pauc regde dins lo jòc, malaisat, es de capitar a crear un ligam entre los personatges e lo jogaire. Dins cada episòdi es parièr : partissèm amb un parelh d’eròis, carismatics, en general filhs e filhas de reis, qu’an de poders desconeguts e qu’una vaga profecia anoncièt èstre los sols en mesura d’empachar l’Apocalipsi. Aquò’s un esquemà classic, mai benlèu tròp classic de jòc de ròtle japonés.

Quora vos disiai que i avia de personatges…

Çò que i a es que Fire Emblem foncciona coma una bola de nèu a partir d’aqueles dos primièrs personatges. N’encontraràn d’autres, que podràn, en lor parlant, convéncer de rejonher l’armada e, quora i seràn, podràn eles tanben anar parlar a d’autres que los rejonharàn benlèu s’arriban a emplegar la bona paraula al bon endrech. Aital es pas rare d’arribar a la fin del jòc amb 25-30 personatges diferents. Enfin, PODRIAM arribar a la fin del jòc amb tantes pions s’èra pas possible de morir. Ben òc, dins Fire Emblem se pòt morir, mas pas morir coma dins los autres jòcs, ont un Game Over farà tornar a la darrièra sauvagarda, vertadièrament morir, en fasent qu’un personatge tuat dins una batèsta siá definitivament perdut. E es plan aquò que fa la dificultat e lo challenge e que buta lo jogaire a aver d’empatia pels seus personatges. Los podrà pas salvar totes, i caldrà far de causidas, soscadas, e pensar lo jòc dins sa globalitat en ne preveire la fin tre la debuta. Un bon jogaire serà aquel que capitarà de far s’entendre totes los elements de son armada e son totes plan diferents amb un caractèr, una istòria, de valors, una mentalitat diferenta. E plan mai de conversacion qu’un Pokemon. N’i a de risolièrs, n’i a d’estranhs, n’i a de simpatics e n’i a d’insuportablament colhons e totes podràn se parlar, interagir, e, logicament, del mai se parlaràn, del mai auràn d’afinitats e se podràn sostenir en temps de guèrra. Dins lo darrièr es quitament possible de ne far se maridar entre eles, aver de dròlles, prene los dròlles dins l’armada per arribar a una granda legion…completament consanguina. Mas al mens, serà fòrta.

La progression se pòt sovent arrestar per veire sos personatges se parlar, dos per dos. Es aquò que renforçarà los ligams dins la còla.

Aquò’s lo jòc a la japonesa : prene suenh del detalh, far mèfi de daissar pas degun en arrièr, soscar a cossi far per transformar pas sos sodards en carn a pastís fresca e sagnosa, e, podriam dire en anant mai luènh, desvolopar l’esperit de còla e la solidaritat. Mas benlèu m’avanci, coma sovent dins aquela mena de jòc, i a mai d’un gra de lectura e s’en pòt far d’interpretacions personalas… ma fe un pauc coma totas las òbras qu’accionan un sentit d’empatia chas nos, non ?

Bon, vos daissi, ensagi a tota fòrça de far se maridar dos cavalièrs per pegar a l’actualitat mas i arribi pas. Las novèlas son benlèu pas arribadas fins al Japon…

Tòca-Maneta 13 – Maximal Crossing

Posted on 28 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de b… Chaspaires de maneta… ? Mas es que per de bon, sètz de chaspaires de maneta ? O de clavièr al mens, o de telefonet, o que que siá que permeta de jogar als videojòcs ?

Benlèu pas, e dempuèi un an que fau aquesta cronica, benlèu que m’adreissi a de monde que l’i coneisson pas res e fau partatjar un passion meuna que tot lo monde s’en freta reialament lo ventre amb una WiiMote. Ai, sic transit gloria mundi, gròssa-gròssa remesa en question. Pertant, per m’ajudar, pòdi dire que, estatisticament, de jogaires n’i auriá mai de la mitat d’entre vosautres. E òc, que 55% dels franceses jògan als videojòcs. Mas de qué parlam ? E ont comença, e ont s’arrèsta lo videojòc ? I a los que jògan sus consòlas, dins lor salon, que se fan de partidas entre amics de temps en temps, los que s’i bòtan cada ser, al fial de tot çò que sortís, los quitament que se fargan eles-meteisses un PC de competicion e que tiran lor léser cap a un nivèl qu’es casiment de trabalh talament i passan de temps. Puèi i a los que se fan un pichon Solitari sul telefonet, o un CandyCrush sus l’IPhone lo matin dins lo bus o lo metrò en anant al trabalh. Los que van jogar un còp l’an amb lor dròlle a la Wii perque es familial, o de temps en quora a la DS, perque lor rapèla la GameBoy, sabètz, l’anciana, la « grisa » coma disián, que tot lo monde i jogava a Tetris dessus. En gròs, i a los gamers, los hardcore gamers e puèi i a los casuals, mai pejorativament los « casús », los jogaires ocasionals. Aquesta desseparacion entre doas categorias de jogaires es en tot cas una idèia plan espandida. Mas a ieu m’agrada pas.

Las vertadièras fèstas e los jorns especials de l’annada son l’ocasion d’aver de novèlas activitats TANBEN dins Animal Crossing !

Las causas son jamai tant simplas. E prendrai un exemple, un jòc sol, conegut, Animal Crossing. Es un dels jòcs los mai citats quora se parla de jòc casual a l’ora d’ara. Lo principi es simplàs : viure. Puslèu se daissar anar, en seguent de principis filosoficòs-culturals a l’asiatica (lo jòc es japonés). I a pas de tòca, pas d’objectiu final al jòc. S’i pòt pas morir, s’i podèm pas batre, se podèm pas nafrar. Cal juste far viure e evoluir son personatge, dins un vilatge colorat, plen de personatges mai simpatics los uns que los autres, amb los quals es possible de discutir, escambiar d’objèctes…que en mai vos fan lo morre quora los vesitatz pas pro sovent. E òc, que lo jòc se debana en temps real e quora i jogatz pas, la vila contunha de crèisser e de cambiar. Mas es pas grèu, avètz de tot biais pas res a perdre e pas grand-causa a i ganhar tanpauc. Après, es vertat qu’avètz un ostal, e se lo volètz far polit coma cal, i deurètz trabalhar un pauc, crompar de mubles, de tapisses, comandar d’òbras. Mas prendrà lo temps que prendrà è, sèm pas preissats. En esperant, podèm anar a la pesca, a la caça als parpalhòls, far de sotada per trapar d’orsins, plantar de flors dins l’òrt, cavar per trapar de fossiles, far las botigas per se vestir a la cool. Lo ritme es talament lent, que, s’èra pas evident qu’èra japonés, se creiriam en Soissa. Mas basta de clichés.

Se pòt aver un interior armonizat, segon sa tasta personala.

En pausant lo decòr d’Animal Crossing, vos vèni d’expausar las basas del jòc ocasional, o casual en franglés : pas de challenge, pas de fin a aténher, apròcha simpla, per totes los publics, sens necessitat d’i passar tròp de temps. Pertant, s’i fasèm pas mèfi, aquel jòc e los autres d’aquela mena, pensi notadament a Candy Crush, vos pòdon far passar del costat del gaming dur. Se volètz tot descobrir d’Animal Crossing, aver l’ostal lo mai polit, anatz encadenar las presas a la pesca per vendre lo peis, i passar d’oras, tornar cada jorn dins vòstre vilatge per far totas las interaccions qu’es possible d’i far, per obténer totjorn mai d’objèctes, çò que vos menarà a una colleccionita aguda, que podrà venir un challenge vertadièr, çò qu’èra pas previst a la debuta. Una competicion se podrà quitament botar en plaça amb d’autres jogaires, la corsa al vilatge o a l’ostal lo mai polit. Es a n’aquel qu’anirà lo mai luènh.

Aquò’s Tom Nook, es un tanuki e li agrada FÒRÇA l’argent, e lo mèu en particular.

Ieu o disi : mesfisatz-vos dels videojòcs que cresèm que ne son pas e mai que mai basta de barradissas e de trencaduras. Lo videojòc es tanben çò que ne fasèm : es completament possible de jogar a un jòc dificile e pregond ocasionalament e a un jòc dich casual de biais ferotge e asocial. Quitament quora demòra sus l’Iphonet. En tèrmis videòludics, lo supòrt fa pas lo rapòrt !

Ahah ! Me cresiatz pas ? Aqui lo requin-balena ! Vertat es que ia pas que los japoneses per imaginar de pescar un peis tant cool…
P.S : quitament a ieu, los jòcs de mots dins lo jòc me fan vergonha…

Sus aquela refleccion vos daissi, ai ma millèna babaròta d’espinglar e d’amics m’espèran per una session de pesca al requin-balena e doncas me dèvi anar crompar un malhòt de banh.

Tòca-Maneta 12 – L’alegoria de The Cave

Posted on 21 octobre 2013 by Tristan Gahus

Dins l’alegoria de la Caverna, Platon descriu una bauma ont viurián los òmes, encadenats, tenguts alunhats del defòra e del solelh, e que coneisson de la lutz pas qu’aquela que fan, artificialament, amb un fuòc que dessenha lors ombras sus las parets. La cavèrna es aquí un simbòl, la representacion del monde, nòstre monde, ont totes vivèm. Pensam qu’aquel monde es lo vertadièr, mas aquò seriá pas qu’una ilusion. Per sortir de la cavèrna, l’environament que reconfòrta mas que limita, i a mestièr de far un trabalh d’aprentissatge, d’acquesir de coneissenças, notadament de sa pròpia persona. La cavèrna es lo monde real, mas es pas la realitat, qu’es en defòra. Mas per accedir a la realitat, la cavèrna deurà servir de laboratòri d’idèias e de miralh de la refleccion e de la coneissença. A cadun serà ofèrta la possibilitat d’un percors iniciatic, cap al l’elevacion e lo melhorament.

E ben òc, una botica de sovenirs. Mas finalament, demòra l’endrech lo mens estranh de la Bauma…

Adiussiatz totjorn, chaspaires de maneta e picanhaires de botons, sètz plan dins Tòca-Maneta, e òc, es totjorn una cronica videojòcs e pas filosofia. Mas de còps que i a, los dos se rejonhan. Es lo cas aqueste còp amb The Cave, la cavèrna doncas, pichon jòc independent de l’american Ron Gilbert, lo creator un pauc caluc dels, ara vielhs, Maniac Mansion e Monkey Island. Disi un pauc caluc perque sos jòcs conoissèron lo succès mai que mai per un umor e una concpecion dels videojòcs plan particulièrs, que tornam trobar dins The Cave. La Cavèrna doncas. E se fa lo ligam de biais mai qu’evident amb l’istòria de Platon, es qu’aquela cauna parla, sosca, e ofrís als aventurièrs que vendrián a s’i engatjar d’explorar lo costat lo mai negre de lor personalitat per poder, enfin, sortir a l’aire liure.

Argh. Un dels passatgs los mai afroses del jòc. Ne dirai pas mai, qu’avètz pro d’indicis sus l’imatge. E si que non, trobatz pas qu’aquò sembla a de Tim Burton ?

Vos cal causir 3 personatges demest 7, totes estereotipats e es volgut : un cavalièr, una exploratritz, un scientific, un paisan, un monge zen… A cadun es arribat un daquòs pas tròp polit, an fach de causas pas tròp bravas, e la cavèrna va permetre a cadun de tornar viure, mai o mens, aquel episòdi negre de lor vita, qu’explica perque e coma se son tornats trobar aquí embarrats. Aquela cauna es plan particulara, que las peças ne cambian segon los personatges que s’i riscan : passam de la fieira del paisan, al temple bodista del monge, en passant per lo labò de la scientifica. Lo gameplay servis lo concèpte : son d’enigmas, un pauc classicas, ont cal trobar lo bon objècte que va al bon emplaçament per que se posca perseguir l’istòria. D’aquel costat Ron Gilbert nos aviá acostumat a melhor, mas sentissèm que tot es pensat exprès. Aquel sistèmi un pauc arcaic de jogar buta fin finala a adoptar un òrdre precís per far la causas, un encadenament d’accions que va, totjorn, arribar a reproduire la marrida accion cometuda pel personatge.

AHAHAHAHAHAHAHAH !!!
Non.
(se sabia, lo paure…)

Pensavam cabussar dins los tresfons de la cauna en cèrca de redempcion mas çò qu’avèm fin finala es l’impression que las marridas accions son inevitablas. Cinisme total e, o cal ben dire, trapèla pel jogaire. Mas trapèla agradiva, d’aquelas que fan soscar, que bòtan un còp al ventre e copan lo buf. Es pro rare d’aver un jòc amb aital dos grasses de lectura : una jogabilitat simplassa, risolièra, portada per un umor (negre) omnipresent e de grafismes cartoon e a l’encòp una refleccion pesuga, seriosa, que contunha a questionar quitament lo jòc pausat. Lo jòc en tant que tal es pas perfèit, notadament dins sa jogabilitat, mas truca, e a ieu me daissèt un gost un pauc amar en boca, coma o sabon far qualques filmes un pauc aital, de la mena Seven o Usual Suspects, l’impression de s’èstre fach menar de longa, coma un cacha-niu. E ieu dempuèi qu’i ai jogat, arribi pas a dire s’es un bon o un marrit sentit…

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Category Archives: Tòca-Maneta

Tòca-Maneta 21 – Demember Me

Tòca-Maneta 20 – Lo conte dels dos fraires

Tòca-Maneta 19 – Las Arcanas de Batman

Tòca-Maneta 18 – Dishonored

Tòca-Maneta 17 – Bordèl-Lands

Tòca-Maneta 16 – Free to Pay

Tòca-Maneta 15 – The Talking Dead

Tòca-Maneta 14 – Fire Blem

Tòca-Maneta 13 – Maximal Crossing

Tòca-Maneta 12 – L’alegoria de The Cave