Tòca-Maneta 11 – Do you like GTA-likes ?

Posted on 14 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a gaire, vos parlèri de la sortida de GTAV. Uèi, voliái dintrar un pauc mai pregondament dins l’estile del jòc, que foguèt repres, amb mai o mens d’astre, per d’autras licéncias. E las basas del jòc, quitament se d’elements existissián tre la debuta, foguèron pausadas pas qu’al numerò 3, en 2001. Foguèt un blockbuster, e lo primièr succès de Dan Houser, l’estranh productor de la seria e president de l’estudiò Rockstar que lo desvolopa. Foguèt talament un succès e truquèt talament los esperits que, dempuèi, tot jòc que sembla de mai o mens luènh a aquel prototipe es sonat un GTA-like. De biais oficiós, plan segur, mas tot jogaire un pauc assidú, sap çò que vòl dire : un personatge original, qu’evoluís dins un monde dobèrt (pòt èstre una vila, un país) ont es liure de far tot çò que vòl, un scenariò principal bastit coma lo d’un filme, que cadun pòt seguir al sèu ritme, en alternància amb d’objectius segondaris, de passejadas, d’interaccions divèrsas amb l’environament. E vos vau benlèu suspréner mas la preséncia d’armas e la violéncia son opcionalas. Mas es vertat que sovent, tòrna.

Coma GTA, una mini-map, una arma, un personatge d’esquina MAS de cavals en plaça de las veituras.

Lo succès de GTA e dels GTA-likes ven del fach que son de la novèla generacion de çò que s’apelava abans los jòcs sandbox, naucs de sabla. Vòl dire, per far simple, que, un còp los limits de l’univèrs pausats, lo jogaire es liure d’interagir a pauc près coma vòl amb l’environament. De biais general, mai las possibilitats seràn grandas e l’univèrs coerent, mai lo jòc serà bon. E, perque lo fach d’èstre largat tot solet dins un grand terrenh de jòc ne pòt descoratjar mai d’un, lo scenariò servís de guida, per far dintrar progressivament lo jogaire dins l’ambient. Mas parièr, cadun demòra liure de se botar o pas un paissèl. Lo mai interessent amb aquela mena de jòc es qu’es ela que fa lo mai lo ligam amb lo cinemà, en ne tornar prene, jòc per jòc e genre per genre, los còdis, per los digerir, los assimilar e ne rendre un produch que n’es la soma. Aquò’s mai qu’una evidéncia amb l’excellent Red Dead Redemption, editat per Rockstar parièr coma lo GTA original, que se passa dins lo Far West en 1911. Es un western interactiu, amb totes los còdis del western, aqueles de John Ford coma de Sergio Leone, mai parodic, que va quitament fins a prene lo risc de jogar suls silencis, sus las longors, sul temps, çò que dins lo monde dels videojòcs ont to dèu anar lèu, es una vertadièra escomesa. Mas es capitat e Red Dead es ara considerat coma un cap d’òbra del genre.

…e encara parièr, MAS a Hong-Kong !

Parièr per Sleeping Dogs, que se passa a Hong-Kong, e que se trufa obèrtament de GTA en dire tre la debuta : aqui sèm pas als Estats-Units, las armas son pas en venta liura e anatz dever vos demerdar amb vòstres pichòts ponhs e vos avertissèm : n’anatz cagar. Evidentament, nòstre eròi sap i far al kung-fu coma dins los filmes de Bruce Lee e de John Woo, e se tròba qu’es un policièr a las metòdas un pauc radicalas infiltrat al dintre de las Triadas chinesas, exactament coma dins Infernal Affairs, adaptat per Scorsese amb Los Infiltrats. Lo jòc foncciona perque utiliza de còdis cinematografics que coneissèm, qu’aimam, e los desvira per nòstre plaser, en gardant una nòta de frescor, d’exotisme. D’alhors vos disi pas coma es complicat, a la debuta, de menar la veitura a esquèrra…

…e totjorn, MAS en unifòrme d’escòla e en skate aqueste còp !

E n’i a d’autres : L.A Noire, vertadièr polàr annadas 40, Bully, GTA de cort de recreacion, Just Cause, mai Rambo, o encara la seria dels Saints Row que buta lo vici fins a parodiar los GTA que son ja de parodias… Quitament Assassin’s Creed, lo mamot del videojòc, pòt èstre considerat, per un fum d’aspèctes, coma un GTA istoric. Tant d’editors s’enfurguèron dins la dralha que se pòdon pas comptar los sosias, los còpias de sosias… e totas son pas, malastrosament, de capitadas.

Mas lo genre ne demòra pasmens un dels mai interessents. Representa a l’ora d’ara la soma perfècta de las especificitats del videojòc, amb un equilibri entre grafisme, scenario, gameplay, puèi mai d’un nivèl de lectura que pòt rendre la causa inteligenta sens quitar lo divertiment. Coma un bon film de genre finalament. E aquò’s ben çò que damandam a un ben cultural.

Tòca-Maneta 10 – Grand Fifou Auto

Posted on 1 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Amagatz Familles de France, estruçatz Christine Boutin e Nadine Morano, anatz totes a confèssa que lo Malin s’aprèsta a envasir la doças tèrras crestianas dins son cortègi de sang e de violéncia. L’antecrist se sona GTAV e es a mand de salhir de las pregondors dels infèrns per s’engulhar dins las ments inocentas dels nòstres candes dròlles.

Bon, arrèsti aqui de far lo presic, que a confèssa i anirai pas e assumissi plan lo fach d’aimar la seria dels GTA. Vertat es que d’encra ne fa rajar, de pertot sus lo planeta a cada còp qu’un opus novèl sortís. A ne creire d’unes, aquel jòc seriá responsable de la naussa de la criminalitat, de las tuariás dins los licèus, del comèrci de la dròga, de las susmautas de banlègas, mai benlèu de la fam en Africa. Siam clars : Grand Theft Auto (que vòl dire panatòri agravat de veitura, un dels principis del jòc) es pas a botar entre totas las mans e es clarament pels adultes, e sonque pels adultes.

De qué ? Qué i a ? « Panatòri Grèu de Veitura » avèm dich !

Ieu lo vegèri totjorn coma lo Tarantino, lo Scorsese o lo De Palma del videojòc. Cèrca pas a escafar la violéncia, non, mas cèrca pas tanpauc a l’estetisar e la distància necessària es introdusida per l’excès. Aquò’s clarament lo biais de far de Tarantino ont lo « tròp » fa oblidar lo « chòc ». E vendriá pas, ara, a l’idièa de degun de dire que Tarantino es un marrit realizator. Al contrari, mostrar la violéncia pòt dire de causas, notadament quora la violéncia es gaire mai qu’aquela que podèm veire a l’ora d’ara dins la societat. E seriá, me pensi, completament colhon de negar aquela violéncia e de far coma s’existissiá pas. Es lo ròtle de la cultura, e mai que mai de la cultura populara que ne fan partida lo cinemà e los videojòcs de questionar las causas d’una violéncia enrasigada dins la societat. E pas n’impòrta quala societat, la societat americana, que cadun coneis vist que règla los còdis culturals dins lo monde sancèr.

La question tòrna sovent de saber se GTA es al primièr o al segond gra, es a dire se buta o pas a la violéncia. Per ieu, es clarament de segond gra. Sufís de veire las botigas, que i a un pauc pertot dins lo jòc, d’armas en self-service que se sonan « Ammu-Nation », jòc de mot cinic que ditz plan que sèm als Estats-Units, aquí ont la venta d’armas es legalizada, e fa quitament partida de la Constitucion. Es d’aquí, e solament d’aquí que partís la violéncia societala. Mas i a mai qu’aquò dins los GTA. I sèm convidats, o renègui pas, a far mòstra dels marrits costats de l’èsser uman : murtre, panatòri, quitament proxenetisme. Mas es totjorn en se botent dins la pèl d’un personatge qu’es jamai completament negre, e que fa çò que fa sovent perque de causida n’a pas.

Dins GTAV, se pòt controlar lo gos d’un dels personatges. S’apela Chop. Auria poscut prene un bichon chinés o un chioaoa, mas non… totjorn la fòrça bruta !

Pr’aquò, sovent los eròis de GTA seràn eissits de ghetto de grandas ciutats, parodias de las metropòlas americanas, e que vivon coma pòdon dins un monde poirit, entre policièrs e politicians vermenoses, ont lo gangster pòt èstre, paradoxalament, un enfant de còr. GTAIV, sortit en 2008, èra lo qu’anava lo mai luènh dins la refleccion. Lo personatge principal n’èra Niko Bellic, inmigrat en America aprèp la guèrra dels Balkans, ont sauprem que faguèt de causas pas tròp bravas, mas que regreta. Arribat als Estats-Units, serà fòra-bandit de la societat e forçat d’aver de marridas frequentacions e de trabalhar per de mafiàs en ensajant de gardar un briconèl d’onestetat e d’onor personal. Tant val dire que lo sòmi american de Niko ne patirà plan.

Dins GTAV, aurem, pel primièr còp, tres personatges principals, que correspondon mai o mens a d’estereòtipes d’americans mejans, d’aqueles que, per temps de crisi, son obligats de passar de l’autre costat de la barradissa de la lei per juste subreviure. E l’editor Rockstar identifica l’enemic : dins aquel episòdi, son las bancas que seràn al centre de l’intriga e l’objectiu serà, evidentament, de las despolhar. Per un còp qu’o podèm far sens que degun nos diga res, vèsi pas perqué s’en privar, si ?

Malurosament per vosautres, GTA passèt pas tanpauc la barradissa de la censura del Pais Polit dels Potonorses, aquel imatge vos arriba doncas amb los messatges preventius obligatòris.

Tòca-Maneta 9 : Mein Kraft

Posted on 19 septembre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Òu monde ! I a bèl briu que m’aviatz pas ausit, m’engani ?

Sentissi que aquí vos dèvi una explicacion : es qu’ai cabussat dins l’infèrn. L’infèrn videòludic, precisi. E l’infèrn videòludic, pels nòstres temps decadents, pòrta un nom : aquò se sona Minecraft. Aviái marcat aquel jòc de la crotz negra dels jòcs que decidèri un jorn de biais completament arbitrari que m’interessavan pas mas malastrosament per ieu, lo demòni, per la boca de son representent sus Tèrra me venguèt temptar e…òc-es, non, en fach es lo colèga de cronica Clamenç, de « la mediatèca del Clamenç », que m’en parlèt e sauguèt me convéncer d’i anar far un torn. E ben finalament aguèri de mal a ne sortir. Per plan compréner lo perqué d’aquel estrambòrd general a l’entorn d’aquel jòc que me prenguèt a ieu coma a de millions de personas de pel monde, cal explicar, o al mens ensajar d’explicar çò qu’es Minecraft. E aquò’s complicat, perque Minecraft es mai que mai çò que ne fasèm. Minecraft es la libertat.

Es possible de crear a pauc près tot çò que volèm…

De segur, ai ja parlat aqui de jòcs ont eram liures, ont s’incarnava un personatge dins un monde obèrt. Pasmens, aquò demorava de libertat un pauc falsa, artificiala, que totas las possibilitats que son ofèrtas dins un videojòc son en general previstas pel monde qu’o desvolopa. E ben Minecraft obedís pas a aquela règla. Es una sandbox, un nauc de sabla, valent a dire que las limitas son aquelas de la vòstra imaginacion e que Markus Persson aliàs Notch, lo creator, e l’estudiò Mojang fan pas que vos balhar d’aisinas per las aténher. Començatz sol sus una mapa gigantassa automaticament fargada, e doncas unenca, e vos cal subreviure a de mostres que sortisson a la nuèit. Aquò es lo sol scenariò qu’aurètz de tot lo jòc e se vei plan qu’es un pretèxte.

…i a quitament de calucs qu’an tornat crear de ciutats sancèras. Aqui Pòrt Reial dins Game of Thrones.

Per subreviure, se caldrà doncas far un abric, en cavar la tèrra, o en levar de parets dins la fusta qu’aurètz copada… e aquí, es l’encadenament infernal. Lo vòstre abric pauc a pauc vendrà ostal, al flor e a mesura que recaptarètz de ressorças : fusta, pèira, argela. E amb la fusta vos podrètz far de plancat, de lumenièrs, podrètz coire l’argela per ne far de bricas. Quora al mitan de la pèira tombarètz sus una vena de fèr, vos en podrètz far d’armas, mai d’otisses, una pica, o una pala. Una pica o una pala, per cavar mai pregond, trapar mai de ressorças, de l’aur o del diamant. De l’aur o del diamant per far encara mai d’otisses, cavar encara mai pregond, bastir de causas mai gròssas, mai polidas. Sembla a una estructura de conte tradicional, sabètz, ciclic e pasmens exponencial.

Vos presenti lo Creeper. Nascut d’un bug del jòc, serà vòstra cacha-vièlha la pièger.

L’aurètz compres, tot, absoludament tot çò que vesètz dins lo vòstre environament pòt èstre petat, traucat, recaptat, utilizat e cada matèria seguís de leis fisicas que semblan fòrça a aquelas de la realitat, çò que rend lo trabalh encara mai intiutiu. E se tot es tant simple e tant linde dins Minecraft es tanben que tot i es carrat. Ben òc, coma un carrat. La tèrra, los blòcs de ressorças, los personatges, los animals, tot. Vau damandar un esfòrç als ausitors, per un còp, que cal veire qu’es de geometria dins l’espaci basica, de matematicas. Vist que tot es carrat, tot se pòt amontar, desmontar e tot s’adoba perfectament. Es doncas possible de bastir, se-mesme, un castèl, un vaissèl, un vilatge dins la nivols o una ciutat jos-marina, de replicas de monuments coneguts… E òc, vèsi sus vòstras caras esclairadas qu’i avètz pensat tanben, es de Lego, de Lego virtual. Minecraft es un pauc lo Lego dels videojòcs, ròtle que los videojòcs Lego remplisson pas. Lo meteis poder de l’imaginacion, la meteissa flama quora s’agís de bastir un quicomet solets amb nòstras manetas, e la meteissa fiertat quora es acabat e qu’o podèm mostrar als amics.

Alara, quala es la leiçon de Minecraft, perque n’i a una ? Ja es de dire qu’es possible de prene de riscas en perpausar un contengut elaborat en ligam estrèit amb los jogaires en lor damandar directament çò que vòlon poder far dins lor nauc de sabla, qu’es aital que foncciona Minecraft. E tanben qu’es possible de venir un best-seller passat las annadas 2010 sens far mòstra de grafismes espectacularis mas amb una tala coerencia dins l’estetica que se pòt pas res dire. En brèu qu’es possible de far de videojòc independent. E aquò’s una bona novèla.
Ara me cal vos daissar per tornar a la construccion de ma Muralha de China que n’es a son 500en kilomèstre.

Tòca-Maneta 8 – Legotrip

Posted on 29 avril 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Cars auditors aimats, caras auditriças aimadas, uèi es lo jorn de las confidéncias. De qué jogàvetz pichons ? Las monacas, las boletas, lo diabolò ? Lo doctor benlèu ? E ben ieu, jogavi al Lego.

Ufles pas lo pitre, t’avèm reconegut Superman !

Es plan lo Lego. Un quicòm de creatiu, mixte, ont podiam fargar nòstras istòrias en fargant tanben l’univèrs ont se debanavan. Ieu me soveni d’aver tornat far Lucky Luke, Star Wars, Astérix, lo Senhor dels Anèls, lo far d’Alexandria, la Crotzada albigesa… M’anatz dire : òc-es mas es pas una confidéncia aquò. Vos respondrai que la confidéncia es aquèla : la societat seriá pas çò qu’es que benlèu i jogariái encara al Lego. N’i a d’alhors qu’an pas ma vergonha, estile Alexandre Astier, aquel de la seria Kaamelott qu’es plan conegut per colleccionar, a gaireben 40 ans, los pichons teules de color. Mas ieu soi adulte e fau de causas d’adulte : jògui als videojòcs. Bon, avètz compres, anam pas virar a l’entorn del topin, anèm parlar uei del rescontre entre los dos, valent a dire los videojòcs amb la licéncia Lego. A l’ora ont parli, n’i a ja un paqueton de sortits. En general son de jòcs que son un crotzament entre un element de la cultura populara, de filmes mai que mai, e las pichonas bricas, mai especificament la seria en dur dedicada a aquel element de cultura populara. E òc, i a pas de pichon profièch en çò del fabricant de joguets danés e quand tenon una licéncia l’expleitan a fons !

Clinhet a una scèna famosa.

Aital, i a agut Lego Star Wars, Lego Indiana Jones, Lego Harry Potter, Lego Piratas dels Caribes, Lego Batman, Lego Senhor dels Anèls. Ieu vos recomandi particularament los dos darrièrs, mas fin finala vòstra apreciacion dependrà del gra d’afeccion qu’avètz per la licéncia tocada. En sabent que totes aqueles jòcs son basats sus un meteis principi. Un principi que podèm trobar repetitiu d’alhors. Son de jòcs d’aventura dins un environament en granda partida destructible, e doncas remontable. Se tròban d’enigmas basadas sus aquel principi, enfin disi enigmas mas un enfant normalament constituit i perdrà pas sos pelses, è. I a totjorn un molon de personatges, amb de capacitats diferentas, tot plen de tresaurs amagats pertot-pertot, de secrets, puèi un umor omnipresent. E çò de vertadièrament risolièr, es qu’aquel umor se fa sus d’elements parodics de la licéncia investida. Justament coma quora eram nenons e qu’i jogàvem en viu : tant que podèm, ensajam de far, de tornar crear l’istòria, lo filme qu’avèm vist ; o fasèm, mas i a totjorn un moment ont, siá perque se sovenèm pas mai, siá lo passatge nos agradèt pas, siá avèm juste enveja de fotre lo rambalh en nos desclarant mai creatius, aquò part en colha. Carrada, la colha, è. E las adaptacions Lego es aquò : respectuós de l’òbra originala e original a l’encòp. Tota la creativitat que permet lo supòrt, pel grand public. De fun en barretas. Virtualas.

Dins cada jòc, es possible d’incarnar un molonàs de personatges. Totes los de l’univèrs, o gaireben.

E aquí la limita : ieu personalament, se tròbi qu’es de bon jogar, me sentissi pasmens frustrat de pas poder furar dins la granda caissa de bricas en forra-borra. I passar la man, sentir lo contact, las fòrmas, e bastir pauc a pauc un quicòm. Tanlèu que i a una aisina de bastir dins los videojòcs se fa mai o mens automaticament, en apuejar sus un boton. Una interaccion mens granda dins lo jòc que dins la realitat, es una primièra… E ieu me pensi que los desvolopaires an compres aquò, e qu’es per aquò que bòtan l’accent sus la licéncia. I a gaire an ensajat de far un MMO Lego, e ben a cabussat. I aviá pas de licéncia darrièr, e pas la libertat que prestam a las briquetas dins la realitat. Paradòxe. L’estapa venenta, es a mitat camin entre tot : Lego City Undercover tornarà prene los còdis del filme o del jòc de gangsters dins una vila en Lego ont podrèm se passejar liurament, en menant d’enquistas, en encontrant de monde, en ganhant de corsas. Se ditz tanben que se podrà bastir d’ostals.

Per resumir : los videojòcs Lego son faches pels dròlles mas son los grands qu’i jògan, mentre que los dròlles demòran sus las bostias de Lego a las qualas los adultes voldrián plan jogar s’avián pas paur de se far prene per de dròlles. Simple, non ?

Tòca-Maneta 7 – Sexisme e Videojòcs

Posted on 29 mars 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Per un còp, vau pas parlar directament de videòjòcs, mas plan de la sociologia d’aqueles qu’o practican. Auriái poscut utilizar la famosa expression « un còp fa pas puta », mas seriá estat mal interpretat compte tengut del subjècte. E òc, vau parlar de las femnas, e del sexisme dins lo mitan geek o puslèu gamer.

Fantasma per geek sexistas sus patas, Lara Croft ofris lo paradòxe d’èstre presenta dins de jòcs bons per alhors.

Que siatz jogaire o pas, sètz segurament passat a costat d’un papièr que pertant es en trin de far lo buzz, lo rambalh, lo zonzon dins lo monde dels jogaires que, o sabèm, es poblat mai que mai d’òmes, e aquò’s pas una nòva. Çò que sabiam pas èra a qual punt aquestes òmes èran de mascles. Un detalh de talha. Lo papièr en question es signat d’una jogaire chafrada Mar_Lard e es paregut sul blog Ça fait genre, jol titol « Sexisme chez les geeks : Pourquoi notre communauté est malade, et comment y remédier ». Bon, es en francés, degun es perfièch. Ai un avertiment a vos balhar avant qu’anetz totes legir lo dorsièr : vos cal ben una ora. Es long, plan long. E es longàs perque de causas de dire n’i a un fais e Mar_Lard a pas fait las causas a mitat : arguments, exemples, citacions, illustracions. Pensi que jamai aviam vist una tala dissertacion sul subjècte. E atencion los uèlhs. Çò qu’anatz legir vos va balhar, de còps, lo racacòr. Es la rafatalha d’una comunautat que totes pensavan, e que se pensava ela-meteissa, èstre una de las mai dobèrtas, ara expausada a la vista de totes. Planvengut a l’Atge de Pèira. Per de monde que son a fons dins las novèlas tecnologias, notarètz que lo paradòxe es immens. E i a un moment que dura, pensatz, dempuèi la creacion de Lara Croft, l’eroina foguèt totjorn acompanhada de galejadas pesugas sus son torn de peitrina e aviam l’impression (e personalament l’ai totjorn) que son jòc viviá sonque perque ela èra una femna, e per consequent l’objècte controtlable d’un pantais porcassièr, a far tremolar d’orror lo quite Divenc Marquis.

La Princessa Peach, un arquetipe : la cal salvar, es incapabla de far que que sia per ela e es aqui sonque per recompensar lo jogaire.

Ailàs ! Se i aviá pas qu’aquò ! Se podriam dire : va plan, es un fantasme masclista, aquel d’una dominacion extrèma signe d’un esperit tafurat, mas demorarà virtual. E ben non. Çò explica Mar_Lard dins son article, avèm passat lo cap. La femna, la reala, existís pas dins aquel monde. Es redusida a un còs, coma las babes dels nombroses salons de l’industria videòludica. Per explicar, una babe pòrta plan son nom, es una filha cort-vestida dont lo sol interés, completament assumit, es de sorire als òmes que passan e de se daissar paupinhar per la fòto. E es la rason principala per la quala foti jamai los pès dins los salons, es pas briga perqué ma redaccion me paga pas l’entrada, è. E al dintre, dins la practica videòludica, la femna dèu s’escafar. S’una amaga pas son genre darrièr un chafre, es assegurada d’èstre la tòca d’un secutatge en règla fins a que tòrne dins sa cosina, en seguir los conselhs avisats e paternalistas de detzenas de dròlles. E aquò’s pas lo pièger, mas vos passi sus las justificacions de viòl, las escòrnas sexualas e las perpausicions salopassas que s’enmerdan pas de cortesia.

E òc, i a tot aquò, e mai, dins lo país polit dels potonorses virtuals. De potonorses çaquela un pauc colhons que son capables de tot far per fòra-bandir tota preséncia femenina de lor cultura en regretant de l’autre costat que las filhas fagan lo pòt a las consòlas e als jòcs en linha. Vaquí, per un còp vau pas acabar sus una conariá, que m’en sentissi pas lo coratge nimai lo dret, vos vau juste remandar a aquel polit article de Mar_Lard, istòria de vos far una idèia o de saber ont ne sètz rapòrt a totas aquelas questions. E vos promèti que lo còp que ven parlarèm de causas mai leugièras. E non, serà pas question de las popas de Lara Croft, ensagi d’èstre un pauc coerent, IEU !

Tòca-Maneta 6 – En riba de cèl

Posted on 29 mars 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
E òc, adiu auditors, doblament adiu amics, veire definitivament adiu familha. Soi vengut vos dire que m’en vau.

Una rumor sorna monta de l’èste, de delà la mar glaçada, cap al Mont Escarlata, d’una isla de la tèrra asclada ont per solas flors creisson de campairòls gigants, envasida de feràmias, ont la magia raja coma d’aiga. D’aquèla tèrra salvatja ausissi cridar mon nom, clamar mon ajuda, es un pòple sàncer que se dreissa per m’i traire, que de potenças negras e d’ancians demons se son esvelhats. E ieu que pensavi èstre lo darrièr Dovakhin, l’enfant de Drac…

Alara ? Es plan, è ? Balha enveja ? M’arrèsti aquí de mas envoladas liricas perque la poesia d’heroic fantasy es pas tròp mon daquòs, puèi començavi de sentir qu’anaviam pèrdre qualquas personas, pauc al fial de çò que contavi e per las qualas èri pas luènh de la capbordisa. Las autras, se n’i a, auràn reconegut lo sinopsis de Skyrim, mai exactament aquèl de la novèla extension Dragonborn, sortida darrièrament. Skyrim s’en podriá parlar d’oras, e ieu en particular ne podriái parlar encara mai, talament i ai passat de temps. Pas 10, pas 20, pas 50, non, mas plan 300 oras. Es vos dire se cada extension sortida representa per ieu una periòda de carèsme casi-monastic e una reduccion drastica de las oras de som. Cal dire tanben que i a de que far, e Skyrim, mai qu’un jòc, es la soma de totes los jòcs : i fasètz çò que volètz.

Vaqui la vista que podèm aver a cada canton de Bòrd-de-Cèl.

Sètz un dròlle getat solet dins Disneyland passat l’ora de barradura. Començatz presonièr, puèi vos escapatz e d’aquí, los encontres que farètz, las competéncias que desvoloparètz, los endrechs que visitarètz e l’òrdre dins lo qual los visitarètz escriuràn vòstra istòria. Es un pauc coma la vida reala, mas amb de magia, de dragons a cavalgar, de quistas grandarassas e de pichons èlfes de banlèga que parlan coma dins los libres. De fach, aniriá mai lèu de dreissar la tièra de çò que se pòt pas far dins Skyrim que de çò que se pòt far. Vos volètz far una tisana, tuar vòstre gós per ne far una adòba o talhar la cavilha d’un gigant al piolet ? Podètz. Disi pas que serà fòrça utile, mas podètz. En sabent que los actes an de consequéncias. Benlèu que la tisana vos farà venir vampir (o vos balharà la caganha), benlèu que lo gigant se traparà l’enveja de vos botar sus orbita a còps de maçuga o benlèu constatarètz que l’adòba foguèt melhora amb vòstre caval.

-Pitit, pitit, richichichichi, ven aqui, ven aqui, veeeeeen…! »
*Lança un plenponh de milh*

De mon punt de vista, Skyrim es l’anti-Sims, la simulacion sociala a pauc près caganta coma la vida reala e juste un pauc mai risolièra. La libertat es totala, parièr, l’identificacion tanben. Mas lo trabalh de l’imaginacion es clarament superior. Skyrim es coma un bon libre d’aventuras o fantastic, çò qu’es mostrat es ja enòrme e plan bastit, scenaristicament, vòli dire, mas lo mai bèl repausa sus la suggestion. La partida amagada de l’iceberg es evocada pro regularament, dins de libres que trobatz, al destorn de convèrsas, o sus de monuments, per que se posca imaginar. Lo summum videòludic, en qualqua sòrta.

Mas una menaça plana : Skyrim fa partida de la sagà The Elder Scrolls, que a cada episòdi s’estaca a un parçan e una espòca d’una region del monde de Tamriel. L’an que ven aurèm drèit a un MMORPG que prendrà en compte tot a l’encòp. Pas mai de partida amagada d’iceberg, mens d’imaginacion…los amators primièrs de la sagà riscan d’i virar l’esquina. Sens comptar los èlfes que començaràn a parlar en lengatge sms…

-I used to have a social life like you. Then I took an arrow in the knee… »

Tòca-Maneta 5 – Nostalgy Gaming

Posted on 28 février 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Sèm en 28 après Super Mario, e tot lo monde patís dels efièchs de la crisi. Tot ? Non ! Una industria resistís encara e totjorn a las barraduras successivas e a la manca de moneda.

Bon, de fach es pas tot a fet vertat, d’unas entrepresas de l’esfèra videòludica an tanben barrat a clau. Mas es vertat que de biais general s’en sortisson melhor que d’autras, especialament dins lo registre dels bens culturals. Per explicar aquò, i a mai d’una rason, ja economicas, mas vist que soi pas economista, demorarai sus çò que sabi far : dire de causas desagradablas.
Foguèt explicat per de sociològs, de filosòfs e t’en passi, que en temps de crisi cadun se cèrca de refugis, d’abrics, de causas que coneissèm ja, que nos menan a un sentit de seguretat quora tot cabussa al nòstre entorn. En tèrmis de videojòcs, se tradusís per çò que se podriá sonar lo « Nostalgy Gaming ». Atencion, es de pas confondre amb lo Retro Gaming qu’auram un jorn l’ocasion d’en parlar en detalhs, e qu’es una pratica tràs qu’interessanta, al meu vejaire.

Es polida la reedicion de Zelda, è ?

Non, lo Nostalgy Gaming es per contra criticable per d’unes aspèctes e se manifèsta per una tendéncia venguda casiment majoritària : las reedicions. Es a dire lo fach de tornar sortir sus las maquinas novèlas un jòc que foguèt un succès d’ancianas generacions de consòlas. D’aqueles n’i a d’en pertot e lo costat viciós de la causa es que podèm pas criticar los jòcs que son, sovent, totjorn tant bons. Prenètz per exemple Zelda : Ocarina Of Time, del vejaire dels especialistas un dels melhors jòcs jamai sortits. Lo primièr còp, èra sus Nintendo 64, en 98. Totas las generacions de consòlas seguentas aguèron drèit a lor reedicion d’aquèl jòc mitic : un sus GameCube, edicion limitada, puèi una version dematerializada sus Wii, e enfin un remake en 3D sus la 3DS. La diferéncia entre lo remake e la reedicion, es que dins lo primièr cas adaptam lo jòc a las nòvas ofèrtas tecnologicas del supòrt, es a dire que lo jòc passa en Nauta Def’, per exemple, o alara en 3 dimensions.

…mas en fach lo jòc sembla a aquò.

Ieu, que soi, coma sabètz, un pauc colhon, e que m’agrada Zelda, ai las tres de reedicions. En tèrmis simples que fan pasmens mal al pòrtafuèlha per pas dire alhors vòl dire : ai pagat tres còps pel meteis jòc. E sovent al prètz d’un nuòu. En saber que per una reedicion, i a pas mai besonh de scenaristas, que l’istòria es ja escricha, pas mai besonh de realisator que lo jòc exista, pas mai besonh de grafistas que tot es ja dessenhat. Una còla tecnica redusida e de bons productors e distributors darrièr e fai tirar. Vos daissi imaginar las economias d’emplecs e lo benefici consequent. E lo biais de far foncciona, entre los ancians jogaires del diumenge que daissèron las consòlas dins las nívols fumosas de lor adolescéncia e qu’i tòrnan quand lor femna dormís e los hardcore-gamers apassionats de l’istòria de lor lèser e que n’en vòlon sasir totas las pepitas. Consequéncia : la presa de risca se fa rara, entre la mòda d’adobar de nuòu amb de vièlh e aquèla de perseguir fins a l’indigestion las licéncias rentablas : extensions, seguidas, cross-overs…
Èra melhor avant, çò dison. Mèfi, editors, la nostalgia a tanben un costat marrit : las causas son jamai tant bonas que lo sovenir qu’en gardam.
Bon, sus aquèla refleccion cuo-cuol la zemoriana, m’en tòrni al remake de Pong. Veiriatz aquò, an fach la bala redonda, es una meravilha de tecnologia.

Un « realisme epurat » çò diria la critica a l’ora d’ara…

Tòca-Maneta 4 – 3D(S)

Posted on 28 janvier 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Estranhament es un film amb de personatges totes blaus que marquèt l’entrada dels lèsers videòludics dins los temps de las tres dimensions. E parli pas dels Schtroumpfs, adaptacion pietadosa que me fa encara far de cacha-vièlhas la nuèch, en tres dimensions tanben.

En tèrmis de videojòcs es per la mai pichona pòrta qu’arriba la tresena dimension. Per Nintendo, mai exactament, qu’a totjorn agut una istòria d’amor amb l’innovacion, quitament se, de còps que i a, foguèt d’amor de lonh, òm se sovendrà de sa Wii, graficament febla que gerissiá pas la Nauta Definicion, al contre-corrent complet de totes los concurrents.

Sortida en 2011, la darrièra generacion de consòlas portablas de la marca japonesa, 3DS, ofrís una gestion de las tres dimensions segon lo principi d’autò-estereòscopia. Es a dire que i a pas mai besonh d’accessòris, de qualqua luneta que siá, per legir la videò, que l’imatge n’es dedoblat e decalat leugièrament, çò que balha un efièch de pregondor. Es un principi vièlh coma lo cinemà himself e es finalament lo principi de maites efièchs d’optica amb los quals se jòga dempuèi d’annadas. Mercés Wikipedia.

Aqui de que sembla.

Bon, amb aquel sistèma que mòstra plan a qual punt nòstre cervèl es nèci, fa totjorn plaser, va sens dire que fa pas bon èstre bòrni, si que non, ben l’imatge serà juste fosc.

Urosament la bèstia permet de reglar lo nivèl de pregondor de l’efièch 3D o de lo suprimir completament. Nòstres uèlhs umans serián aparentament pas tot a fet acostumats a se far enganar aital, e lo sistèma se supòrta diferentament segon las personas. Ieu, va plan.

A l’usatge, es pro intuitiu e pro agradiu. A condicion d’èstre plan en fàcia de l’ecran. Çò que pausa problèma dins qualquas aplicacions de la maquina, que son en giroscopia en mai de l’estereòscopia e que damandan doncas de tenir la consòla braces tenduts e de la virar dins totes lo sens. L’imatge en 3 dimensions ne patís a cada còp. Tanben, vos desconselhi de far aquò dins lo tren, dins un luòc public o al volant de vòstra veitura. Jà perque es un pauc dangierós, mai subretot perqué aurètz l’aire con, e pro per acabar sus Youtube e los bestisièrs televisuals, me podètz creire. Sens comptar que l’estereòscopia per intermiténcia que la manòbra mancarà pas de provocar a totas las escasenças de far tornar vòstre repais, en tres dimensions tanben.

Aquí pel costat tres dimensions, si que non avèm lo doble ecran de la generacion precedenta e son dessenh, en ajustar juste un joystick, e una consòla subre-connectada, a internet coma a las autras consòlas que passan a proximitat. E un podomètre. Important, lo podomètre.

E si que non, m’anatz dire, cossí se passa nivèl contengut ? Ben, per tot vos dire, cerqui encara. A despart de las aplicacions de debuta botadas en avant per vendre, e de qualquas chucadas e rechucadas d’ancians succès sauça tres dimensions, i a pas grand-causa. E per una consòla sortida i a mai d’un an ara, lo manca comença de se far sentir. Coma auriá poscut dire Einstein s’èra de la generacion geek :

« Lo grand voide, en 3 dimensions, pareis encara mai pregond. »

Tòca-Maneta 3 – Mepòrgs e Bide Wars

Posted on 28 janvier 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

M.M.O. Aqui tres lètras que tot gamer que se respècta ne coneis plan la significacion, al mens d’aver passat las dètz darrièras annadas dins la cava d’una sala d’arcada ela-meteissa perduda al pus fons del continent antartic, que dèu èstre, me pensi, a pauc près lo darrièr sus tèrra ont una conneccion internet naut-debit es pas una evidéncia. Amb benlèu dos platèus loserians e tres baumas peiregòrdas. Doncas a l’atencion dels malmaridats e dels loserians, o dels malmaridats loserians -sabèm pas jamai amb lo rescalfament climatic- me sentissi obligat de vos tornar balhar la significacion de MMO. Massively Multiplayer Online. Bon, vòl plan dire çò que sembla, mas se per cas, nòstre malmaridat loserian èra tanben una tenca en inglés, li balhi la revirada : Multijogaire de massa en linha. En general es seguit de RPG, lo jòc de ròtle, mas es finalament pas totjorn lo cas. Encara que, dins la categoria dels jòcs que se jògan exclusivament en linha, se destacan mai que mai los jòcs de ròtle, aqueles ont cal crear e far evoluir un personatge al contact d’una comunautat mitat reala mitat virtuala, e, evidentament, totes auràn en cap, manca benlèu nòstre desconnectat loserian, lo mai famós de totes, World of Warcraft.

De còps que i a es polit…

A pauc près tot es jà estat dich sus lo rotlèu-compressor del videojòc, lo melhor coma lo pièger, e doncas ne parlarai pas. I a juste un detalh que m’interessa : l’univèrs. Lo monde de Warcraft es a la debuta un monde medieval fantastic pro classic que vei òmes, òrcs, èlfes, mòrt-vivents e qualquas bestiòlas mai se fotre sus lo morre, amb juste un briconèl d’umor parodic. Tolkien escrich per de geeks de facultat, qué. Bon, es evidentament un resumit de resumit, fach amb amor e tota la marrida fe que ne soi capable, pasmens podrètz remarcar coma aquèla sola descripcion se pòt aplicar a la granda majoritat dels MMO sortits darrièrament.

…e de còps es un rambalh de pas creire.

Guild Wars 2, per exemple, que la prensa especializada pensa a mand de concurrençar World of Warcraft sus son terrenh. Que i arribe o pas, vos vau dire la vertat : m’en tusti los pès amb mon baston de magician, m’en piqui las cuèissas amb mon collièr de dents d’òrc, m’en bati las espatlas amb las espadrilhas de la faccion umana, en brèu : m’en foti. Mas me pòdi pas empachar de remarcar la dificultat qu’existís a sortir de l’encastre medieval fantastic. Degun diguèt pas jamai que l’heroic fantasy se viviá sonque en armadura de fèr, o mema que los MMORPG devián forçadament seguir los còdis de l’heroic fantasy. Pertant, los MMORPG se passan sovent dins aqueste univèrs, e mai qu’aquò : los que fonccionan s’i passan totjorn. Ne prèni coma testimòni Star Wars : The Old Republic, pro recent tanben, qu’a vist sa comunautat de jogaires demesir progressivament dins l’annada, e qu’èra pertant basat sus un univèrs de sciéncia-ficcion coerent, ric e conegut. La sola question economica, pertocant a la gestion dels abonaments mensuals pòt pas sufir a balhar una responsa. Quand i soscam, es pro paradoxal qu’aquèla fòrma, per principi dobèrta e evolutiva, s’embarre dins un sol tipe d’univèrs representat.

Alara, lo MMORPG, presonièr del medieval-fantastic ?

Soi content de ieu, aquela question pas colha amaga lo fach que joguèri pas a Guild Wars 2 mas ne voliái parlar sens qu’aquò se vegès…

Aquel es un pauc diferent, ja.

Tòca-Maneta 2 – Class Effect

Posted on 5 septembre 2012 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a plan longtemps, dins una galaxia fòrça fòrça luènh…
Non, arrestam aqui ! Se vau plan parlar de sciéncia-ficcion, serà per un còp sens abordar lo far del genre, Star Wars. E òc, coneissiatz la famosa trilogia dobla del sénher Lucas, mas a l’ora d’ara la concurréncia es sens pietat, e es un autre triò qu’es a mand de raubar a aquèla sagà vielhanchona sa notorietat : Mass Effect, que lo tresen e darrièr numerò sortiguèt a la prima 2012.

Mass Effect se passa pas dins un passat longanh, mas puslèu dins un futur pròche (lo sègle 22) e dins una galaxia pas tant luènh qu’aquò vist qu’es la nòstra. La podètz percórrer de cima en cap lo long dels tres juòcs e i encontrar una bona part de sos estatjants e de sos luòcs emblematics, de las capitalas economicas als bordèls inter-espècias.

Vos presenti ma femna…

La fòrça d’aquel juòc es aquí, a plantar mai qu’un monde, un univèrs coerent, amb de bèstias diferentas qu’an caduna lor morfologia, lor biais de viure, lor costumas. Lausèrts gigants e batalhièrs, grapauds poètas e mercenaris, sirènas putassièras, pòdi ensajar de descriure las raças mas dèvi ben reconéisser que semblan a res de conegut sus Tèrra. E vòstre personatge, un soldat uman al fisic mai familiar, sonat Shepard, se fretarà a totas, e de còps que i a, de biais apregondit vist qu’es quitament possible de se botar amassa amb qual personatge que siá, lausèrt compres. Aquò’s de toleréncia ! De biais general, las possibilitats son grandas e divèrsas, que se lo jòc sembla un classic jòc de tir es tanben un vertadièr joc de ròtle que vos daissa totjorn mai d’una causida per l’avenidor de vòstre personatge coma per aquel de la galaxia, vist qu’es plan d’aquò que s’agís. Sètz mailèu de la mena babà-cool tolerent portat sul sèxe amb de calamars, politician verós prèste a tot per capitar o un militari badass e racista que carga avant de discutir ? Se pòdon seguir de dralhas luminosas e d’autras escuras e venir, a causir, un conàs virtual, o un eròi. Virtual tanben, ailàs.

…e un de mos amics.

Aurètz de sacrificis de far que vos estraçaràn lo còr en dos, coma daissar morir un companh de rota o destrusir una planèta pel ben del mai grand nombre. Cal dire que los enjòcs son de talha : partit a la debuta coma comandant del vaissèl Normandy, mena de Concorde de l’espaci, a la perseguida d’un soldat traïdor, anatz tombar sus de peisses mai gròsses, los segadors, una espècia pas exactament amicala qu’a talent d’engolir tota vida dins la galaxia. Vos caldrà téisser d’aliganças de planèta en planèta e reconciliar los enemics d’autres còps o amb de politics de classa universala. E jà que dins un paure país sus Tèrra es un pauc la mèrda, vos daissi imaginar lo micamaca a l’escala d’una galaxia… I a de trabalh. Amai per sasir tot de Mass Effect I, II e III e de lor ambient ric, vos caldrà dispausar de qualques detzenats d’oras.

Per vos estalviar vòstre temps e vòstra moneda, me perpausi de vos contar la fin d’aquesta istòria longassa…

Ah non, aparentament ai pas lo temps.

Serà per un autre còp.

O pas.

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Category Archives: Tòca-Maneta