Pas de polemica, aquesta es juste per m’amusar e lo jòc de mot nivèl colègi. Sabèm jamai, s’un colegian que compren la galejada passa per aqui e se lo vòl estampar sus son sweat a capucha istòria de far lo quequet davant sos amics en tirant sus sas primièras tafas a la sortida dels corses…
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Aquò trauca lo cuol ! L’anóncia d’un videojòc de la seria South Park es puslèu una bona novèla que jamai foguèt servida en la matièra, se comptam pas dos o tres ensais de qualitat mas sens granda ambicion al mitan de dos o tres autres ensais sens granda ambicion nimai qualitat.
Un camp de basa mai que flame !
Fa pertant 17 ans que la famosa seria animada existís, mas es que i a encara besonh de la presentar ? Es plan coneguda per son irreveréncia, son agach cinic sus l’actualitat e la societat, americana mas pas sonque, e sas nombrosas parodias e pastiches. E d’aquò ne serà question dins South Park : lo Baston de la Vertat, que se tròba al crotzament entre la seria e lo monde del videojòc. S’espèra, e a rason, un jòc ambiciós e clafit de referéncias, a las 17 sasons televisadas ja clavadas coma a l’esfèra videoludica en general, lo principi de South Park, tanlèu que debarca sus un novèl medià, es de se trufar de tot e de tot lo monde. Sens far de spoil, sens maganhar tròp, los darrièrs episòdis de South Park difusits avant la Nadal, èran una trilogia a l’entorn de la guèrra de las consòlas menada pels dròlles de la pichona vila del Colorado al biais de Game of Thrones, autra seria americana famosa. Un biais de començar a parlar videòludisme que s’acabava justament…per una publicitat quitament pas amagada pel jòc South Park, a mand de sortir. Coma dison, sèm jamai mai plan servits que per se, è ! Sabèm doncas que South Park : lo Baston de la Vertat tornarà prene los còdis d’aquestes episòdis e la narracion a la Game of Thrones dins un univèrs mai largament heroic-fantasy e jòc de ròtle a la Donjons & Dragons, la basa del genre.
Una ataca flama tanben…
Vèsi los puristas e los afogats de la seria se pincar sus lors arpias, es pas la pena, nos an pas delocalizat la vilòta de South Park en plena Tèrra del Mitan, es totjorn la vila que coneissèm, mas los dròlles, qu’an totjorn, o sabèm, l’imaginacion que sabronda, an aparentament decidit de jogar a un jòc de ròtle grandor natura. Lo dròlle novèl que jogaretz se trobarà còp-sec implicat dins aquel jòc que vei s’opausar enfants vestits d’èlfas e armada umana, als òrdres del Grand Matge Cartman e de la Princessa Kenny, detentors d’un misteriós Baston de la Vertat. Començatz de lo sentir lo grand n’impòrta que organisat ? Quicòm me ditz qu’es pas acabat ! Tre las primièras minutas de jòc la parodia es picanta contra los RPG classics e lors incoeréncias, amb un enemic que repotèga perque vos pòt pas atacar primièr e que dèu respectar las règlas del torn per torn comunas a un fum de videojòcs, jos pena de se far copiosament engular per Cartman.
L’alèrba, luòc tipic dels RPG. Parodic, avètz dich ?
Un RPG parodic, doncas, çò que vòl dire que i a de que far, tant es un genre justament « parodiable ». D’exemple, vos es, pro classicament, demandat de causir una classa a la debuta del jòc, entre guerrièr, matge, volur e…josiu ! L’equivalent del tradicional monge, un pauc revisitat per Cartman e son asirança maladiva pel pòple elegit. Vos daissi imaginar que las atacas seràn de la meteissa aiga, entre balon presonièr, sagètas en caotchoc, escòrnas e lofias enflamadas. Un gameplay umoristic, de segur, mas pasmens seriós, e lo Baston de la Vertat serà pas una simpla parodia, mas plan un jòc a despart. Sa sola constrencha serà benlèu son desfilament en doas dimensions, qu’es benlèu fisèl a la seria mas que limitarà plan las interaccions amb l’environament, una caracteristica pertant venguda una nòrma dins tot RPG actual. Pasmens, per un jòc que manquèt espelir pas, qu’arrestèt pas de passar de man en man pendent d’annadas e veguèt sa data de sortida rebutada mai d’un còp, l’impaciéncia dels afogats es palpabla, e plan palpabla e sembla qu’aquò siá justificat.
Per un còp, acabi pas per una galejada mas per una pausòta d’autò-promò, fin finala Matt Stone e Trey Parker o fan dins South Park vèsi pas perque podriái pas dins ma cronica ! Vos vòli senhalar, se jamai sètz pas ja al fial, qu’un episòdi de South Park foguèt revirat e doblat en occitan, e que, l’azard fa plan las causas, se tròba en visionatge liure sus aqueste blòg. Sus aquò, vos emmèrdi e dintri al meu ostal !
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Dins la vida, i a doas categorias de personas que parlan en enigmas. Primièr, un vièlh barbarut pincat sus un fortin en plen ocean atlantic, costat Charenta per precisar, e que vesèm sortir un còp l’an per ensajar de tafurar d’esportius qu’o son mai de la camba que del cap, a ne jutjar per la dificultat qu’an a respondre a de devinhòlas tant complicadas qu’un puzzle bèlga. Lo puzzle bèlga, precisi, compòrta pas que doas peças. E puèi i a lo Professor, lo Professor Layton que, el, viu aparentament dins un monde ont lo monde aiman de se pausar d’enigmas coma se dirián bonjorn. Es despaisant qu’es pas de creire.
Exemple d’architectura classica laytoniana. Tot es totjorn de bingois.
Professor Layton es una seria de videojòcs sus consòlas portablas qu’aguèron un succès bel al Japon, puèi dins lo monde entièr. Foguèt servit per son costat familial e son originalitat que butariá casiment a la folia talament es especiala. I a pas d’autre mot. Sens far de discriminacion, pensi onestament que i a pas que los estudiòs japoneses que son capables de nos sortir un daquòs aital.
Gné ?
Graficament, primièr, la seria a una pauta unica que s’afinèt al fial dels episòdis, a mitat camin entre lo mangà, la BD bèlga e l’animacion francesa. Ieu, lo primièr còp que vegèri sos personatges, aguts, ponchuts, boçuts, anguloses e aquilins o al contrari redonds e bombaruts, e sos decòrs pastels e bucolics, aquò me faguèt pensar als dessenhs animats de Sylvain Chomet, Les Triplettes de Belleville o L’Illusionniste, per los que coneisson. Venent de l’autre costat del monde, es estonant, pasmens la causida grafica es justificada per l’istòria e lo background del jòc. Cada episòdi a un scenario unic, e una fin, pasmens s’entrecrotzan totes dins aquel univèrs un pauc alucat. Son d’enquistas, al limit entre lo policièr e lo fantastic, e los rebombiments son nombroses. Per desnosar pauc a pauc lo fial de l’aventura, cal resòlver d’enigmas, pausadas en general pel monde pintoresc qu’encontram o per l’environament. E mai avançam, mai se faràn torçudas, complicadas e viciosas. De que far trabalhar coma cal sos neurònes. Una mena de Sherlock Holmes version puzzle e cort de recreacion se volètz. La comparason es pas aleatòria, que lo Professor Layton partatja amb lo personatge de Conan Doyle qualquas caracteristicas evidentas : es londonian, abitat per son poder de deduccion e passionat de problèmis, a un cobrís-cap ridicul e un acolita que tusta sul sistèmi tant sembla nèci comparat a el. Ah, l’eternal ròtle del far-valer…
M’anatz dire qu’es un circ, e qu’es normal que semblen estranhs. Mas n’empacha…
Aquò dich, d’aisinas existisson se jamai sètz blocat per una enigma. Aquò las rend casiment opcionalas, e es pas forçadament un luxe se volètz aprofiechar a fons de l’istòria e que sètz, coma ieu, lèu frustrat tanlèu que se presenta un obstacle a vòstre rasonament. S’oblida lèu lo ton ubuesc d’aquel monde torçut e clafit d’enigmas e acabèm per acceptar sa coeréncia intèrna, quitament s’aquò nos bolèga dins nòstras percepcions de la bastison d’un monde imaginari. Perque tot simplament se degatja de l’ensemble una mena de poesia absurda que lo Colègi de ‘Patafisica auriá pas renegada, mesclada d’umor un pauc vielhanchon qu’a tanben son charme, fach de jòcs de mots paures, de gèsts, de caricaturas e de situacions eissidas del teatre popular japonés. Alfred Jarry e sos personatges grotescs, Vian e sas maquinas subre-realistas, e tota la companhia son jamai luènh. Un fialat de referéncias improbablas dins lo monde del videojòc e mai soi segur que ne podriatz trapar d’autras, tant aqueste jòc es un pauc un OVNI mas que a l’encòp nos parla, per de ressons qu’avèm gardats, dins la cultura populara, d’aquestas referéncias.
Mas bon, a un moment cal arrèstar, i a pas sonque los nippons que son capables de far de causas amb d’enigmas, los occitans tanben, avèm pro de devinhòlas e de poesia per ne far un videojòc, mai benlèu dos ! E, per exemple, tenètz, aquèla : « Dos traucs din sun trauc, de qu’es aquò de qu’es aquò ? E ? ». Òc-es, non, mas aquí èra juste un marrit exemple.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Anèm mòssis, cargatz las velas, levatz lo defès e començatz de cantar una sonsaina sus las amors daissadas que s’en van pas sens mal de las pensadas e los cercadors de glòria envolats amb lor istòria, Big Up Joan de Nadau. Uèi, prenèm la mar, la mar que va, la mar que ven e que li reven, perque pel primièr còp dins aqueste cronica vau parlar d’una seria qu’aviái ja evocada, Assassin’s Creed. Mas n’aviái parlat alara que l’episòdi Black Flag èra pas encara sortit, vergonha sus ieu, que pòrta amb el qualquas noveutats e cambiaments planvenguts al mitan d’un fons de salssa qu’es un pauc totjorn lo meteis.
Es que vos ai dich qu’èra polit ?
Lo principi, per far viste, es una periòda istorica explorada pel biais de l’Animus, un aparelh que permet de tornar viure los sovenirs de sos aujols, conservats dins la memòria genetica de l’individu. Cada Assassin’s Creed es doncas l’ocasion de passar del present al passat e justifica lo vestissatge videojòc per la partida passat pel fach que l’interfàcia de l’Animus n’a besonh. Un videojòc dins lo videojòc…me seguissètz ? Aquel episòdi va mai luènh e z’ai trobat, mai que d’acostuma, interessent. Un personatge indeterminat que vesèm pers sos uèlhs es recrutat per Abstergo Entertainment, la branca videojòc de l’escura multinacionala templièra dels opusses precedents. Serà doncas cargat de tornar viure l’atge d’aur de la piratariá, a la debuta del sègle 18, per fin d’amassar de donadas e de videòs que serviràn a l’espelida…d’un videojòc. Coma l’accion se passa a Montreal, aqui-meteis qu’es devolopat Assassin’s Creed per Ubisoft, evidentament s’agís d’una mesa en abisme fòrça biaissuda, excitenta pel fach que balha l’impression al jogaire de participar vertadièrament a la bastison del jòc al qual es presentament en trin de jogar. E se son fachs plaser, los clinhets al monde videoludic, al management a l’americana son legion e se vei qu’Ubisoft comença de mestrejar son subjècte.
Caça a la balena, al requin… Assassin’s Creed es pas un jòc PETA…
Un pauc tròp benlèu, que çò que vesèm dins la partida « passat » de Black Flag es una miraudia, tot simplament. Vos disi pas lo plaser qu’es de comandar un vaissèl pirata que cor sus l’aiga al son de cants de marins en polifonia, de poder atacar los corsaris ingleses e espanhòls, de visitar lo Caribe e de vilas coma L ‘Avana o Kingston, e de costejar de caras conegudas de la flibusta : Edward Teach, aliàs Barba-Negra, Mary Read, Anne Bony, Bartolomew Roberts… Mas mai que dins los episòdis precendents, Ubisoft trantalha entre la vertat istorica, fòrça eslonhada de l’imatge romantic que foguèt pegat al pirata, e l’enveja de far çaquela un produch videoludic de nauta volada. Per un còp lo eròi serà pas un assassin, mas un pirata coma n’i aviá tant a l’espòca : un ancian marin, en general inglés, roinat e traït per la patz relativa menada pel Tratat d’Utrecht sinhat entre los grands estats de l’espòca.
Se pòdon explorar los fons marins e trobar de tres…ATENCION UN REQUIN !!!
L’imatge del pirata valent, independent, engatjat, ne pren un còp. Son finalament de tipes un pauc perduts, de militaris o de mercands venguts criminals, que pretendon combatre los empèris mas vivon dessus en parasitas, que son incapables, quora n’an la possibilitat, de manejar lor pròpia republica, rosigats que son per de batèstas intestinas, e qu’entretenon sovent una relacion un pauc esquizofrèna amb lors ancians colègas de la Marina Reiala. Aquò balha un jòc que navèga entre doas aigas, entre spectacular e rotina, entre pregondor e superficialitat, vam e malenconia. Evidentament es, per ara, lo melhor jòc sus la piratariá, qu’a pas talament de concurréncia, mas demòra un jòc istoric que nos daissa esperar, un jorn, un videojòc suls piratas que daissariá mai de plaça a l’imagenaire.
Anèm, vos dèvi daissar, l’equipatge m’espèra. Fa de jorns que i a pas un pet de vent, bolegam pas, los viures venon a mancar. Es ora de tirar a la corta palha, per saber qual qual qual serà manjat. Rostit. Amb d’alh. E una salssa d’algas. Se sètz gentes, vos daissarai la recèpta, se per cas avètz previst de prene lo larg un d’aquestes jorns…
Idèia nascuda del temps de las batèstas a l’Assemblada Nacionala sus las lengas regionalas, en vesent coma èram representats, nosautres que formam pertant 90% de la populacion francesa amb una cultura qu’es pas aparisenquida… I a de causas coma aquò que te fan dire que seràs, fòrça forçat, un Anonime encara qualques temps…
Aquesta creacion es tanben disponibla dins ma botica, sus maites supòrts !
Avètz tanben la version en occitan se volètz :
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Un cavalièr negre sens caval sorgís de l’ombra. Encara un còp s’en va defendre la vèusa e l’orfanèl. N’i a que creson aver vist sa capa negra clacar al destorn d’una carrièra escura. Alara avètz devinhat ? Los qu’an respondut Zorrò an perdut e per eles aquela cronica serà difusida en criptat. Los qu’an respondut Batman auràn lo drech de l’escotar en redifusion se demòran brancats ! Es pas polit ? E òc, uèi anam parlar d’un eròi de negre vestit, un comandò de la nuèit, l’òme ratapenada, Batman lo ben nomenat.
Un grand territòri de jòc, de nuèch, e coma sovent, la menaça dèu venir d’en naut…
E aquò o fasèm a l’ocasion de la sortida del jòc Batman Arkham Origins, lo tresen d’una seria entamenada amb Arkham Asylum e Arkham City. Me perdoni pels fans del personatge pels quals vau segurament dire d’evidéncias, mas pensi necessari d’explicar un pauc de que se parla. A pauc près tot lo monde coneis Batman, mecèna miliardari lo jorn e petaire de morre de missants la nuèch en combinason motlenta, masca de serada SM e votz de traqueotomizat de fresc. Al mens s’avètz pas legit lo comic original començat en 1939, avètz vist un o mai d’un film, que siá de Tim Burton, de Schumacher, non, perdon, pas de Schumacher, o de Christopher Nolan. E ben podètz tot oblidar, çò que fa la fòrça dels jòcs Batman eissits de l’estudiò Rocksteady es que son completament independents de tot aquò, juste basats sus l’univèrs elaborat al fial dels ans pel comic american. E nos an plan gastats, amb una seria de jòcs originals dins lo fons e dins la fòrma.
Batman tua degun, mas me disi que dèu daissar un fum d’andicapats darrièr…
I pilotatz un Batman fòrt, regde e sople a l’encòp, plan plantat e pasmens reactiu, una creacion monstruosa que ne doblida pas son umanitat. Rapèli que Batman a per règla de jamai tuar sos enemics, perqué lo rendriá tal coma los que combat. E es una règla seguida avuglament pel gameplay, que vos perpausa tota una seria de combinasons e d’interaccions per mandar un enemic ad patres e pas dirèctament al cementèri. Son de fasas estressantas, tacticas e generosas, casiment una innovacion, agradiva quitament s’òm aima pas d’acostuma tustar sus tot çò que remuda. Primièra fòrça d’aquestes jòcs.
Lo Joker a oblidat son Biactol ! Aquesta version negra del personatge es doblada per Pierre Hatet, lo doblaire del dessenh animat original. De que desflorar una enfància…
La segonda es un scenariò finament ciselat, parli al mens pels dos primièrs opusses. Son fachs per amassar a l’encòp los missants los mai carismatics de Gotham City, e, o cal plan dire, son talament falords que panan sovent lo carisme a l’eròi, e per reservar, de temps en temps, qualquas suspresas que fan totjorn plaser. I a tot un costat progressiu, gaireben d’enquista policièra, que siá sus las pesadas del famós Joker o las enigmas tòrtas de l’Òme-Mistèri. Seràn d’alhors una de las jòias mai grandas d’aquel jòc, vist que vos caldrà furgar dins un environament dobèrt e folhat al pel de cuol de Catwoman per trobar d’indicis, reculhir d’informacions sus los personatges, l’istòria, lo contèxte, deblocar un fum de bonusses. Tot un trabalh de colleccionaire talament precís que l’omenatge a una seria ja vielha e abondosa ne ven grandiòse.
Enfin, aquò podiá fonccionar un còp, dins lo primièr episòdi, que se passava sonque dins l’asili d’Arkham, un territòri de jòc pichon. Anèm, anam dire que fonccionèt un segond còp dins lo segond episòdi, que se passava sus un tròç d’isla mai bèl, e mai dobèrt sus l’exterior. Mas lo scenariò començava ja de se fatigar e l’accent èra, a rason, botat sus l’ambiença generala. Mas tres còps… ? E ben arriba çò que dèu arribar : manca d’idèias de scenariò, pas pus de desvolopament del gameplay… E cal apondre a aquò que l’estudiò original daissèt la man a Warner Montreal, Warner qu’a los dreches de la licéncia, e doncas, lo trabalh sembla mai que mai a un plat un pauc rescalfat, per apasimar l’impaciéncia dels afogats. Es pas marrit, mas i manca lo vam inicial. Es risolièr d’alhors, se podriá comparar amb çò qu’es arribat a la trilogia de Christopher Nolan, que capitèt un segond opus apoteòtic avant de se far sabrondar per sa pròpria ambicion. Aital es lo destin dels antagonistas dins Batman, an totes de bonas idèias a la debuta, mas de biaisses de far un pauc discutables…
Sus aquela refleccion vos daissi, me cal anar netejar lo projector de l’amic Gordon aquí. Aqueste colhon s’es pas rendut compte que los colombs de Gotham s’i venián pausar e cagavan dessus, me salòpan tot es una infeccion.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Dunwall, dònas e sénher. Avètz qu’a vos dire qu’es coma Venisa-sus-Tamisa-de-Sena
Amic, ausisses lo vòl negre dels corbasses sus la plana ? Lo corbàs, en l’ocurréncia, n’i a pas qu’un, mas que s’amerita la comparason, vist que son pichon nom a el es Corvo. E partatja amb la bèstia a plumas mai d’una causa : es de negre vestit, a de facilitats per susvolar lo seu monde, e a de rapòrts mai qu’estrechs amb la mòrt. Tot aquò se passa a Dunwall, una ciutat imaginària que sembla fòrça al Londres de la reina Victorià, amb de grands ostals blancs, de carrièras pavadas, de quartièrs rics reservats a una casta de Lords e de Ladies copats de çò que se passa alhors mas gaire luènh, dins los barris basses, devastats per una pèsta negra menada per de centenats de rats gessits dels toats fangoses que passan jos la vila.
Tròp…de causas…malsanas…sus aqueste imatge…
Bon, aital, balha pas enveja de s’i anar passejar una dimenjada amb un còp d’Eurostar. Mas esperatz, que Dishonored, es lo nom del jòc, es encara pièger qu’aquò. Imaginatz que la ment de la gent en vila es tant poirrida que la vila ela-meteissa, una vila que lo passat industrial sembla a mand de s’acabar, e qu’a cabussat dins la criminalitat, lo fascisme estatal e l’extremisme religiós. Cal dire qu’a Dunwall l’electricitat es arribada e lo monde s’en servisson, lo problèma es qu’es tirada… d’òli de balena, una ressorga qu’es pas exactament çò que podriam apelar « renovelabla ». Tant val dire que i a pas que los qu’an los mejans que se pòdon sortir de l’escuritat ambienta. Vos fa pensar a una situacion que podriam conèisser ? Bòh, es una coincidéncia, non ? Esperatz encara, contunhi.
Me fa pensar a quicòm, de luènh…mas a qué ?
Imaginatz tanben que, en seguida d’un còp de poder, lo tròn es jol cuol de l’ancian cap dels servicis secrets. Un tipe qu’a l’acostuma d’espionar tot çò que fan sos conciutadans çò que li va servir per instaurar un regime policièr e far silhonar las carrièras per sa soldatesca subre-entrainada e subre-equipada. Sens oblidar que, dens l’ombra, lo sostenon los Supervisors, una casta de religioses gerits per un còde canonic e de metòdes que farián passar los inquisitors medievals per una còla de gaujoses escots que cantarián « Mai prèp de tu mon Diu » en usant lors sabatas sul camin de l’abadia de Concas. Amb tot aquò, es clar que i a un bon còp d’escoba de passar, e dins un jòc normal seriatz dins la pèl del eròi irreprochable per far sautar tot aquò, restablir la democracia, e menar de recèrcas scientificas per transformar los rats dels quartiers malsanisses en electricitat e aital reglar tres problèmis d’un sol còp d’un sol.
Mas dins Dishonored, coma o ditz lo nom, i a pas qu’una sola causa que compta : vòstre onor. E es mai logic finalament, d’aver un personatge qu’es clarament pas blanc e qu’aital detonarà pas tròp al mitan d’autres qu’o son pas tanpauc. L’equacion es simpla : coma vòstres amics son d’enemics potencials, que vòstres enemics son pas d’amics potencials, i a pas degun al qual podètz far fisança. Donc aurètz pas forçadament de vergonha per pensar a autra causa qu’al vòstre interés dins aquela istòria. Puèi bon, instaurar la democracia, sabètz, quand òm s’acostuma a una man de fèrre, es complicat de tornar al gant de velós.
Demest vòstres poders, n’avètz un que vos permet de mandar una armada de rats sus vòstres enemics. Imparable.
Aital, sètz prevengut : podètz far çò que volètz, sabètz que de tot biais s’acabarà mal. I a tròp de monde qu’ensajan de vos manipular, a començar per Diu el-meteis, e partissètz de talament bàs que podretz pas tròp cambiar las causas. Mas vos es çaquela daissada, en tant que jogaire, la causida dels mejans d’arribar a aquesta situacion paurament melhora. E es aquí qu’aqueste jòc, una de las revelacions de l’annada, a son interés : dins çò que fa patir a vòstra morala personala. Podètz causir de tot petar, de tuar tot lo monde, de panar de causas, o al contrari de la jogar finòta, en infiltracion, de pas aver de pès sus çò que vos environa. O encara de la far al cap de la clientèla e de tirar lo retrach sonque d’aqueles que vos agradan pas. La consequéncia d’una mòrt dins un environament mortifèr es relativa. Mas de qué vos ditz vòstra morala ? Es que es moral de tuar degun se sètz lo sol a agir aital ? E mai se de tot biais sabètz que cambiarà pas las causas. O es que cal mostrar l’exemple, quitament se tot sembla perdut, desesperat ? Benlèu que lo monde vos veiràn diferentament…
Sus aquestas questions vos daissi, vau veire se i a pas mejan d’aprofiechar de l’escuritat per recuperar lo tròn de l’Empèri, sabèm jamai. Qu’aquel que jamai ensagèt de prene lo poder dins un videojòc me gete la primièra pèira…. Ah ! Es plan çò que pensavi…
Los colombs que se pausan sus las cornissas son particularament gròsses a Dunwall. E mortals.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Aaaah… me rapèli de landas sècas rascladas pel vent caud, de tucs ennevats trevats de ietis sanguinaris, de tòlas rovilhadas de fabricas abandonadas a de piratas consanguins… mas mai que mai me rapèli de la folia d’aquel monde, que tocava tot, òmes e bèstias, e daissava pas res de senat a mila lègas de distància. Se passava sus Pandòra, la planèta que, un còp descobèrta, se n’escapavan totes los demònis dels òmes e del monde dins un deluvi de balas, de renècs e de blagas de cuol. E francament, m’a agradat.
Escotar de dubstep…o salvar lo monde ? Causida corneliana.
Una alenada fresca dins un registre de jòcs qu’acaban totes per se semblar, aquel dels FPS, los First Person Shooters. Parli aquí de Borderlands, e mai precisament del 2, que se lo numerò 1 pausèt las basas del monde que vos vau descriure, aguèt pas la pregondor de son successor. Pandòra es una planeta un pauc rufa, pas tròp aculhenta mas los òmes i anèron perqué sabrondava de ressorças minièras. T’i an fotut un rambalh de pas creire e, evidentament, son jamai los mai fins dels mercenaris que son mandats « pacificar » un terrenh ostile. Es dins tot aquel merdièr pòst-apocaliptic que fa fòrça pensar a Mad Max e un pauc a Starship Troopers qu’evoluiretz, e seretz pas francament mai fin que la mejana dels capbords pandorians.
Lo Bèl Jack. Òc, se la pèta un pauc.
E al contrari quitament, que l’istòria vos butarà pas tròp a soscar, mas puslèu a las sortir per la pausar sus la taula e a la vos mesurar amb tot çò que vos passarà davant los uèlhs. Parlavi, precisi pels esperits desvirats que m’escotan, de vòstras armas, lo nèrvi de la guèrra dins Borderlands, e seretz totjorn en tren d’en cambiar per aver la melhora, que lo jòc ne compta de millions, e òc, de millions, que son generadas automaticament amb de caracteristicas diferentas. Un jòc de falord fach per de falords, doncas, es a aquel tipe de detalhs que se vei. E lo falord en cap d’aqueste monde baug s’apèla lo Bèl Jack. Lo veiretz casiment jamai mas sas intervencions frequentas sus vòstra ràdio après qu’aja ensajar de vos tuar vos podràn pas daissar freg. Es talament megalò, absurde, excessivament afrós que plan sovent daissaretz escapar un rire al plen mitan d’una fusilhada, quitament se sètz a la perdre. Un missant tant carismatic, qu’es en mai doblat per Christophe Lemoine, la votz d’Eric Cartman dins la seria South Park, ne tornariam damandar !
Lo cel-shading permet un fum de folias geologicas.
Mas z’ai dich, es pas lo sol personatge alucat, es simple : o son totes. Un ròbot totjorn content a ne venir cagant, un mecanician qu’a de problèmas de consanguinitat, un metge qu’a pas exactament lo diplòme, un vendeire d’armas sens complèxe, un vièlh Lord pas tant digne e un molon d’enemics psicopatas dins totes los senses del tèrmi, sens oblidar de bestiòlas òrrament ridiculas. Tot aquel bestiari malsan mas risolièr es servit per un cel-shading de bona factura, es a dire d’imatges de sintèsi tractadas coma de bendas dessenhadas, que balhan un aspècte cartoon brica realista qu’afortís lo costat folastre e descadenat.
Es talament n’impòrta que que n’arribam a se trufar del scenariò, qu’es interessent, sens èstre tanpauc completament novator, e que se permet de rebombidas agradivas de temps en temps. Tot es talament dins l’excès, la desmesura, l’escalada, la subredicha, amb cinisme e un umor talament negre que se prenèm al jòc. Çò que se passa aquí dedins seriá estat truquent dins un autre FPS mas, del còp, aquí, tot deven simple, risolièr, leugièr e s’integram pauc a pauc a l’ambient dessenat. Borderlands es un excellent jòc per se daissar anar, se desfolar, qu’a l’ambicion de se prene pas al seriós e convida a far parièr. E, evidentament, pòt èstre encara mai saborós a mai d’un, amb, plan segur, una bona dòsa de marrida fe de cada costat, istòria de pegar a la cultura locala pandoriana.
Bon, vos daissi, qu’es ora per ieu d’anar tuar de… d’anar trempar dins l’acida de… raaaah, vesètz, es aquò lo problèma amb Borderlands, voliái acabar sus una galejada calhòla o negra coma fau d’acostuma mas ai ben l’impression que que que posqui dire, farà de tot biais, a costat d’aquò, tròp Potonors. Fa cagar…
Sembla polit aital, mas en fach pinta regde lo falconièr. La solituda del mestièr benlèu.
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Ohé, los amics, es uèi ! E òc, es uèi, sèm lo jorn ont me cal èstre un vièlh con reaccionari ! Es escrich sus mon calendièr !
Tomba plan, perque ai una bramada de sortir. De sortir contra una generacion novèla, e ben òc, si que non seriá pas pro reaccionari. E una novèla generacion de videojòcs, es normal, es la tòca de la cronica. E ieu, en reaccionari, trapi rassegurant de parlar de videojòcs dins una cronica consacrada als videojòcs, me sentissi plan mai en securitat. Aquesta generacion es aquela dels jòcs per navigator. Pas brica de rapòrt amb Cristòl Colomb o Vascò de Gamà, se tracta aquí de navigator web. Doncas ditz plan çò qu’es, son de jòcs que son pas lançats sus una consòla, qu’an pas de supòrt fisic, que se passan a cent del cent en linha, dins un fenestron dobèrt per vòstre Firefox, vòstre Operà, vòstre Safari… o vòstre Internet Explorer…hum…jutgi pas, è, cadun fa çò que vòl dins l’intimitat de son ordinator…
Bòf…
Bon, en tot cas aqueles jòcs an en comun una dematerializacion totala mas tanben un modèle economic recent. Fan totes partida de çò que s’apela los Free-to-Play, un chafre enganairitz que fa creire que son completament gratuits. E es aquí plan una partida de çò que lor repròchi. Perque de pichons jòcs a jogar a gratis, sus la tela, n’i a un monton, fachs amb mai o mens de succès dins de garatges e botats a la dispausicion de totes. O d’ancians jòcs del circuit professional ara vielhs e que lo desvolopaire decidiguèt de metre en linha, aital, per generositat totala. Mas los jòcs per navigator son JAMAI completament gratuits. Començar d’i jogar còsta pas res, mas podretz jamai accedir a totas las fonccionalitats sens tirar un centime de la pòca. E es quitament mai viciós qu’aquò. Ara, i a tota una banda que se semblan, que son bastits sul meteis esquemà de jòc, es a dire un contròtle d’en naut, la gestion de ressorças, per exemple la moneda, la fusta, la noirridura, un comptador d’experiéncia que s’emplena a mesura e que vos permet de desvolopar lentament vòstre afar. E ai plan dich « lentament », es important. Sabèm que lo temps es d’argent. E es justament sus aquò que jògan aqueles jòcs. Las accions que menaretz se passaràn plan sovent non pas en temps virtual coma se podriá far dins un jòc de gestion normal, mas en temps real. Dins Asterix e sos amics, se volètz bastir un ostal al vòstre barda, i caldrà far passar d’oras de la vita reala, en mai de furar coma un capbord per trobar dins lo jòc totas las ressorças que cal. Urosament, dins un cas coma dins l’autre, es possible d’accelerar las causas… en pagant ! E me podètz creire, la frustracion causada per un comptador que sembla recuolar puslèu qu’avançar vos balharà enveja mai d’un còp de sortir la carta blua ! Encara mai viciós, sovent pagaretz pas directament per una accion, mas per un tipe de ressorças que, elas, combinadas d’un certe biais, permetràn de menar aquela accion. Dificile doncas de saber autrament qu’a vista de nas çò que jogar vos pòt costar…avant de reçaupre la factura dins la bostia e de perdre totes vòstres pelses d’un còp d’uèlh un sol.
Braf…
Una autra causa que me fa repotegar : sovent fonccionan sus de licéncias eissidas d’autres mediàs, lo mejan de botar un nom conegut sus un modèle que, el, cambia pas, per far vendre, evidentament. Aital trobam Asterix, n’ai parlat, los Simpsons, Marvel Avengers, mas tanben Anno Online, los Sims Online, Age of Empires, derivats de çò que son ja de licéncias de videojòc a succès. I a quitament un jòc dels Schtroumpfs, çò que nos fa quand mema arribar a un paradòxe de talha, una eresia : los personatjòts blaus utilisan de peças de moneda. D’argent en çò dels Schtroumpfs ? Es arribat un sol còps dins las BD e vegèron qu’èra una error !
Mouaif…
L’aurètz compres, pensi qu’una bona part dels jòcs suls navigators son una engana, pas totes, solide, n’i a de bons. Mas son paures en tèrmis de jogabilitat, discutables pel biais de te vendre un quicòm de gratuit a la basa, un pauc tròp fan service per èstre onèstes e usina a gas coma pas permés vist que, de segur, i a pas de fin, gaire d’istòria, es juste un molin per amassar de dardena.
[Bruch de peças] Bon, ara vau passar demest vosautres, se me podètz balhar un pichon quicòm, m’ajudarà a acabar l’ostal del Grand Schtroumpf, lo paure lòtja per carrièra jos un campairòl, a plan besonh d’un teulat que començan d’aver fret al vilatge e ieu perdèri tot dins l’ataca del camp roman de Babaorum. A vòstre bon còr, monsur, madama… non, prèni pas la carta blua, pas encara. Prèni los chècs, è, per contra… mercés plan. Non, prèni pas de salcissòt, per manjar va plan, es per jogar qu’ai un problèma… mercés.
Non ? Francament ? Avètz pas l’impression que tot se sembla ?
Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
[gronhament de zòmbi*] Oh, euh, vos presenti Rogier. Es mon zòmbi, un zòmbi domestic. Calma, Rogier ! Tròbi que s’en parla pas pro dels zòmbis, pertant es una part importanta de la societat. Doncas uèi, vos vòli parlar de zòmbis, e aquesta cronica foguèt doncas elaborada amb Rogier lo zòmbi, Rogier m’aniràs querre una tassa de cafet, seràs gente.
Rogier s’amusa a tornar far lo clip de Michael Jackson. Quin coquinàs aquel Rogier !
E lo zòmbi e lo videojòc es un pauc un maridatge que dura dempuèi que lo videojòc existís. Mas es un pauc sa part negra, de l’estile la femna que gausam pas mostrar als amics per de que avèm paur de lor reaccion. Mas benlèu nos fasèm una idèia, se lo mite dels zòmbis foguèt longtemps reservat a un public pichon d’amators vistes un pauc coma d’adolescents en manca de sensacions fòrtas e tant descervelats que las creaturas que seguisson, es ara de mòda. E òc, de mòda, avètz pas que de veire lo succès de World War Z amb Brad Pitt o de la seria Walking Dead, tirada d’un comic american a succès. E es mai particularament d’aquò qu’anam parlar uèi.
Dins lo monde dels videojòcs, n’i a que fan pas las causas tot a fet coma los autres. Es lo cas de Telltale Games, que començan juste de se ganhar un bricon de succès. E son sus la talvera de la profession per çò que son plan mens de fargaires de jòcs que de creators d’istòria, coma o pòt indicar lor nom. Aprèp qualques ensages un pauc mancats, o cal plan dire, son tornats per la pichona pòrta amb The Walking Dead, un jòc que tòrna prene l’estetica e l’univèrs de la BD originala. L’estetica e l’univèrs, e pas qu’aquò, que lo scenariò es a 100 del 100 original. Una primièra originalitat ven del fach que lo jòc existís sonque en supòrt descargable e se jòga per episòdi ; aital la primièra sason s’acabèt amb cinc episòdis sortits regularament pendent un an, episòdis que se seguisson e que prenián plan suenh d’entretenir lo suspens entre dos, de que far un pont entre lo comic e la seria tele.
Wòputan, Wòputan, Wòputan !!!
Incarnatz dins aquel jòc Lee, un ancian professor qu’es a se far menar en preson per çò que sabèm plan lèu èstre un murtre passional. L’epidemia que transfòrma lo monde en zòmbis comença a aqueste moment e farà que Lee jamai arribarà a sa preson e s’escaparà dins un environament ara vengut ostile. Encontrarà lèu Clementina, una pichona filha en cèrca de sos parents, qu’acompanharà Lee de longa. Enfin disi qu’incarnatz mas es pas talament lo càs, que si Lee es plan lo personatge principal, a aquel que vos identificaretz, controlaretz plan mens sos moviments que sas causidas e son biais de pensar, que seràn a cada còp un crèba-còr talament seràn en possibilitat de cambiar la seguida de l’istòria, o de reglar definitivament lo sòrt d’un de vòstres companhs de rota.
Lo genre de vistas que fan quand mema un pichon quicòm…
Es aquí l’excepcion e la fòrça de The Walking Dead : los tablèus son pichons, i a pas gaire d’interaccions amb l’environament, los objèctes e evidentament los zòmbis, gents de pauca conversacion, n’i a juste un briconèl mai amb los personatges qu’an totjorn de causas de dire. Mas auretz totjorn d’eveniments qu’arribaràn que vos damandaràn en un temps limitat de prene una decision qu’engatjarà la seguida de l’istòria. Una alternància de fasas de repaus ont prenèm lo temps d’installar lo personatge e de bocins d’estress intense que vos trasviraràn lo cap. De que rapelar un còp de mai la seria, que lo jòc n’es una bona non-adaptacion. Mas es tanben un bon jòc, o puslèu un raconte interactiu talament la fòrma es luènh de çò que conèissem del videojòc. E es un bon jòc perque capita de crear, sens jamai vos botar completament dins la pèl d’un personatge, un nivel d’empatia rarament atenhut dins aqueste genre de mediàs. E ieu, disi òsca. Es pas simple de jogar, es adulte, es frustrant pel fach de justament jogar pauc, i cal un pauc de temps, e ieu m’en calguèt, per dintrar dins l’istòria e gafar l’envèja de seguir tot fins a la fin, mas l’experiéncia vos daissarà lo buf copat, aquò’s una promessa. D’alhors vos en pòdi pas dire gaire mai sens desflorar un pauc lo jòc sancèr.
Doncas ne dirai pas res pus, qu’en mai es ora de noirrir mon Walking Dead a ieu, vau veire se pòdi alinhar un testimòni de Jeovàh per carrièra a la carabina. Rogier, Rogieeeeer, vèni, vèni ! [fiulets e bruchs de succion*]
Podètz far çò que volètz, un, dos o mai « won’t make it » coma arrèstan pas de dire en VO…
*Es lo primièr còp que fau una cronica escricha amb de didascalias, doncas saurai pas tròp vos conselhar de l’anar escotar aquela en particular…
