Tòca-Maneta e l’evaluacion relativa dels videojòcs

Posted on 26 février 2015 by Tristan Gahus

Sovent, lo monde me damandan… Non, la tòrni far. De còps, qualquas personas me dison… Non, daissatz tombar, tòrni començar : rarament me damandi, a perpaus de la cronica Tòca-Maneta, que fau dempuèi ara 2 ans e qualquas aquí sul blòg e sus Radiò Gibson Occitània, se deuriái o pas dire mai çò que pensi de tal o tal jòc que croniqui. E òc, fau de cronica, fau pas de critica, es pas la tòca (maneta, oaf oaf oaf). Pasmens, n’i a agut per passar darrièr e me damandar : « digressas e mai regressas, mas a la tota fin, de qué val lo jòc que siás a ne parlar aquí ? Es bon o pas ? ». E ben sabi pas. Soi qu’un jogaire, ai mon vejaire, personal, que me fargui sus cada jòc, mas serà pas forçadament partetjat per totes. Depend d’un fum de causas, de çò que cèrcas, de çò qu’espèras d’un bon jòc, o d’un jòc tot cort…

Aguèri totjorn de mal amb las nòtas, donadas suls sites e dins las revistas especializadas, a çò que sortissiá. Se lo videojòc es un ben cultural, una òbra de creacion, e me sembla qu’a ja provat que z’èra, se pòt pas notar. Seriá coma notar una pintura, un libre. Se pòt dire çò que l’òm pensa d’una òbra, çò que provòca coma emocion, far lo critic vertadièr e acompanhar sa recepcion dins un contèxte de creacion, explicar lo cossí del perque, far de mediacion, comparar a d’autras òbras. Mas notar de biais abitràriament peremptòri e peremptòriament arbitrari, aquò, non.

Ai doncas decidit d’ensajar quicòm d’un pauc novèl, e d’evaluar, al mens sul blòg, que se pòt pas far a la ràdio, los jòcs que ne parli segon un barèma relatiu, que permet, sens i estacar tròp de valor, de veire a la lèsta quals punts del jòc son mai desvolopats, e de capitar de dire simplament al monde que, per exemple, aiman los scenariòs plan trabalhats : « ah ben per tu ai aquò e aquò que te podriá interessar, los scenariòs i son trabalhats mai que dins d’autres afars ».

Me soi liurament inspirat d’aquesta vidèo e d’articles que trapèri sul net, perque, o cal, saber fa qualques temps que lo debat sus la notacion dels videojòcs es lançat.

Ligam : http://www.lemonde.fr/pixels/article/2015/02/18/faut-il-noter-les-jeux-video_4577841_4408996.html

Vos fau un exemple, e tornaretz trobar aquela grasilha a la fin de cada cronica.

Notaretz que tòrni metre las infòs de basa (data de sortida, supòrt, genre) que ne parli quasiment pas d’ordinari. L’idèia generala es pas d’emetre un jutjament de valor, mas de joslinhar çò qu’es lo mai apregondit dins cada jòc, en partissent d’una basa estandard que correspond al tot venent al moment contextual de ma cronica. Aquò concernís :

-Lo Rendut Visual, es a dire los grafismes, mas tanben l’identitat generala. Un jòc fòto-realista es ara la nòrma, l’estandard, per contra una pata grafica diferenta , una estetica unenca, e farà pojar lo cursor dins lo roge. A l’invèrsa, los jòcs ont lo grafisme es pas lo principal anirà cap al blu. Çò que vòl pas dire que lo jòc siá marrit o lèd, è. MineCraft es dins lo blu, GTA puslèu dins lo rotge, mas Child of Light e sas aquarèlas es roge tanben.

-Lo Scenariò. Parièr, es per significar lo fach que lo jòc aja o non botat l’accent sus una istòria, la bastison d’un univèrs folhat, coerent, de dialògs plan escriches, o se s’en bat completament la raça. Mario Kart s’en bat la raça, Skyrim non.

-La Jogabilitat. Es una mescla per ieu entre la dificultat generala, la complexitat dels contròles e las possibilitats d’interaccion laissadas al jogaire. Un Point’n’Click serà minimal, un jòc d’estrategia o de gestion uber complicat al maximum. Enfin, en general.

-La Banda Son. Es pas sistematic, mas de jòcs trabalhan plan lor ambient sonòr. Aquò pren en compte la musica, los bruches, las voses, lo doblatge, los efièchs… I a quitament de jòcs que son basats sonque sus aquò.

-La Durada de Vida. Ai estimat que la mejana en temps per far lo torn d’un jòc èra d’un vintenat d’oras, a pauc près. De còps es mens, e de còps es mai. Un jòc pòt èstre bon mas cortet (o bon perque cortet) e longàs e cagant, i a pas de correlacion. Es juste per saber, avant d’i jogar, se un jòc prendrà de temps o pas.

De segur, d’unas indicacions prenon en compte lo contèxte tecnic. Podèm pas damandar a la Nintendo 3DS d’aver de grafismes en HD coma sus un PC darrièra generacion. Prèni en compte las capacitats de la maquina e çò que se fa dins son catalòg pròpi al moment qu’escrivi o al moment de la sortida del jòc.

Coma me pòdi pas empachar de balhar mon vejaire, vejaire balhi a la tota fin. Disi ben qu’es un « sentit », lo mèu, personal, après aver fach un jòc. Ai de tastas particularas, doncas res vos obliga a m’escotar dire de mal de GTA o Call Of Duty se sètz pas d’acòrdi !

Aquí ! E darrièra noveutat : ensajarai, tant que podrai, de botar lo podcast de la cronica, lo son tal que passa en ràdio doncas, al bilhet, se lo camarada Alex lo permet ! Dònas e sénhers, Alex a la tecnica. Mercés Alex.

Tòca-Maneta 33 – Watch Gods

Posted on 24 février 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Te vèsi, òc te vèsi, tu aquí, sietat sus ton sofà a m’escotar. E d’aqui vèsí pas plan, mas espèri que siás pas en trin de te pinholar. E te vèsi tu tanben dins ton autò per anar al trabalh, e tu davant ton ordinator a pòdcastar coma un gorrin. E per los que son en trin de me legir sul meu blog, ont senhali que podètz totjorn trapar los tèxtes d’aquel cronica, tèni a dire qu’ai lor adreiça IP, lor numerò de carta blua e mai lor taus de colesteròl. Paranòs de tota borra, assuausatz-vos, a un moment se cal plan rendre a l’evidéncia : sèm susvelhats d’en pertot. 1984 èra i a 30 ans ara, e Orwell prevesiguèt pas las escotas de la NSA, lo Wikileaks e l’ògre Google que chapa tot sul seu passatge, que l’i sèm en plen.

Un fum d’applis sus l’esmartfòn d’Aiden.

Avètz compres, uèi anam parlar de susvelhança e de tecnologia, amb lo jòc Watchdogs. E amb Watchdogs, que vos plaça dins un futur mai que pròche, l’invencion es ça que là plan pròcha de la realitat. L’accion tota se passa a Chicago, tresena mai granda vila dels Estats-Units, pòle economic d’importància, arquitecturalament reconeissable, e conegut tanben per son istòria sagnosa, mai que mai del temps dels Gangs e de la Prohibicion, Al Capone, Dillinger e companhia, que la vila ne pòrta encara uèi d’estigmatas. Ara cal imaginar que la vila de Chicago a mes en plaça un sistèmi informatic que bailèja totas las infraestructuras de la vila, chafrat ctOS. E lo ctOS es, per d’unes costats, util, cadun es iperconnectat e s’ocupa de totes los aspèctes de sa vita vià son esmartfòn : pagar las comissions, susvelhar son ostal, gaitar lo trafic, comunicar… Mas aquò foncciona tanben dins l’autre sens, e l’entrepresa, privada, que geris lo ctOS, Blume, centraliza tot çò que se passa en vila, de çò que filman las (nombrosas) cameràs, als ponts-levadisses, l’encaminament de l’aiga, de l’electricitat, e pòt saber a cada seconda ont es cada ciutadan connectat a son sistèmi… Evidentament, per far engolir tot aquò, cal una campanha de com’ de baug, un polit e omnipresent embalatge, que vanta los meritis d’un sistèmi que rend la vita aisida e demesís la criminalitat, en arribant quitament a preveire los actes de malvolença. Lo sentiment de securitat al prètz d’una intrusion dins l’intimitat. Z’ai dich, i a pas besonh de tròp se forçar per l’imaginar.

Ambient Chicago : nuèch, neò-gotic e base-ball.

Contra tot aquò, i a Dedsec, un collectiu de hackaires, de piratas informatics que semblan plan als nòstres Anonymous, e i a tanben lo eròi, Aiden Pearce, qu’es pas dins un camp nimai dins l’autre, qu’a de problèmas personals de reglar e que per aquò pirata sens vergonha lo ctOS. Al passatge, li arriba, d’un biais totalament desinteressat d’intervenir dins de crimis en cors, çò que li val en vila lo chafre de « Justicièr ». Son arma principala per acomplir sos objectius es son esmartfòn : pòt far canjar la color d’un fuòc, levar o baissar un pont, de bòrnas, gaitar pels uèlhs de totas las cameràs de la vila, far de viraments a son profièch, penetrar dins los apartaments a cada còp qu’una sorça informatica i es connectada, espionar las convèrsas al telefòn, los messatges, los mails… Es puslèu novèl, a l’encòp regaudissent e espaurugant aquesta intrusion dins l’intimitat dels personatges que crotzam per carrièras : los vesèm dins tot çò que l’uman del sègle 21 a de mai miserós e que demòra normalament conhat davant una webcam darrièr la quala nos pensam totes a l’abric.

La mena de rambalh que pòt fotre Aiden…e n’en profieitar !

La limita del jòc, per ieu, es qu’Aiden Pearce es un pirata, amb las valors negativas que lo tèrme pòt comportar : es fin finala egoista, es clarament pas un super-eròi aqui per liberar la vila de son opressor bigbortheresc, al contrari s’en servís, s’empèuta dessus coma un parasita e ne profita tanlèu que n’a besonh per contunhar sa quista personala, una longa revenja sagnosa contra los que tuèron sa neboda. Res d’extraordinari dins lo scenariò, mas res de nulàs tanpauc. Fin finala tot es fach per Ubisoft, e son un pauc mèstres en la matièra, per primièr donar enveja, donar enveja d’un segond jòc que demòre pas tant superficial sus l’afar del ctOS, ont venga l’objectiu principal e pas un dels mejans de la capitada del jogador. E far de teasing coma aquò amb una campanha de folia e un budgècte de produccion impressionant per un produch un bricon inacabat, tròbi pel còp qu’es una polida mesa en abisme.

Sus aquò vos vau daissar, e vau atudar mon micrò tanben, perque ai la desagradiva impression d’èstre escotat dempuèi totara e aquò me tafura…

[soundcloud url= »https://api.soundcloud.com/tracks/193139131″ params= »auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&visual=true » width= »100% » height= »150″ iframe= »true » /]

Tòca-Maneta 32 – Duck Tails

Posted on 17 novembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a 5 o 6 environaments a vesitar, plan variats.

Una cronica mesclada uèi, ont parlarai pas sonque de videojòcs, e dedicada tota als amators de riton, d’anet, de guit, coma volètz ! Vèsi los anti-especistas de l’assisténcia començar de se levar, vos chepicatz pas, cap d’editor gausèt encara sortir de jòc de simulacion d’embucatge de volalha e de cofinatge de fetge gras, domatge pels landeses e pels peiregordins. Non, uèi anam parlar d’una banda de rits que son pas de bassa-cort, d’un Baltazar qu’es pas un dels reis matges, de tres fraires insuportables que son pas desconeguts, d’un aviator pas flame flame, d’una fachilièra mistica e d’una banda basseta que bigla sus un còfre gigant. Avètz pas seguit totas las referéncias e los jòcs de mots dins la frasa precedenta ? Vos la fau corteta : s’agís de La Banda a Picsou, Duck Tales en VO ! Siá, per los que coneisson pas, una seria animada de la fin de las annadas 80, debuta 90, derivada de l’univèrs de Picsou. D’aquesta seria ne faguèron, a l’epòca, un jòc, qu’èra, coma a pauc près totes los jòcs del moment, un jòc de plata-forma, ont caliá ajudar Picsou, sostengut de sos nebots, a recuperar molon de tresaurs en esvitant las atacas de la sorcièra Miss Tick, dels Rapetout ou de son grand rival Gripsou. Aqueste jòc foguèt plan aculhit, e marquèt los esperits coma o faguèt la seria, que capitèt d’introduir e de popularizar de personatges novels, coma Flagada Jones per exemple, qu’existissiá pas per avant.

Sembla simpà, mas lo lapin es tant mortal que la cabra…

Talament plan aculhit qu’una bostia acostumada a l’exercici, Wayforward, ne faguèt un remake i a gaire. Un exercici, ne profiti per o senhalar, qu’es plan mai dur que çò que sembla, perque necessita a l’encòp una refonta totala del jòc d’origina, es a dire adaptar a nòstre temps los grafismes, la musica, lo biais de jogar tanben, en gardant çaquelà la trama originala. D’aqueste punt de vista Duck Tales : Remastered es puslèu capitat, amb una resulta polida, plan presentada, ritmada, risolièra, qualquas noveutats planvengudas e un fum de bonusses a deblocar. Lo jòc es un pauc cortet, segur, mas aquò nos fa nos sovenir qu’en 1989 de sistèmi de sauvagarda n’i aviá pas o rarament, e que se voliatz acabar un jòc o caliá far d’un sol còp sens pausar e sens atudar la consòla. E passi de segur sus la dificultat generala, que balhava de challenge a l’epòca mas que lo monde d’uèi aurián plan de mal de seguir ! Urosament per nosautres, aquel remake ten compte de tot aquò, de que se far un moment madalena sens aver tròp l’impression de tornar en arrièr.

Un tròç del Kalevala vist per Don Rosa.

Totjorn pels afogats dels ritons de Canardville, als mens los qualques uns que seguissián Picsou Magazine a la granda epòca, senhali que las edicions Glénat an començat de tornar publicar l’integrala de l’òbra de Keno Don Rosa, que me faguèt, a ieu personalament, aimar Donald e companhiá. Tot lo monde coneis Carl Barks, lo creator del personatge de Picsou, que las istòrias me pareisson uei un pauc datadas. E ben Don Rosa capitèt dins las annadas 90 de conquistar un public novèl amb sas istòrias de rits mens enfantinas, plan ancoradas dins l’istòria, amb una precision scenaristica e una rigor scientifica casi-absoludas, copladas a un respècte total, un omenatge quitament a las basas de l’univèrs pausadas per Barks, e un umor fresc e omnipresent. Lo sens del detalh de Don Rosa, ancian dessinator industrial, la mena de tipe cabord qu’es capable de dessenhar individualament cada peça de moneda dins lo còfre del vièlh oncle capitalista, nos liura de plancas de tria, demest las qualas la vertadièra istòria de la descobèrta de l’America, l’origina crotzada del Manuel dels Castòrs Juniòrs e de la Granda Bibliotèca d’Alexandria, o encara la saga revisitada del Kalevala, epopèia d’Elias Lönnrot escricha al sègle 19 sus de basas de mitologia nordica transmesas oralament. Segurament una de las melhoras BD de Don Rosa, e una de las melhoras aventuras de Picsou tanben, qu’es interessanta de tornar legir, emai aguèssem un pauc passat l’atge.

Sus aquò vos daissi, sabi pas çò que m’arriba dempuèi qualquas minutas t’ai una enveja de fritons de ritons quicòm de plan !

Tòca-Maneta 31 – Dragon Rage

Posted on 10 novembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de magia, picanhaires de bocliers, balhaires de jòia a baston de fachilièr e esportius de canavèra, adiussiatz !

La mena de rescontre que se fa coma aquò, a la fresca.

L’auretz benlèu devinhat, uèi anam parlar d’heroic-fantasy. L’heroic-fantasy classica, aquela que lo grand public coneis per lo Senhor dels Anèls, lo un pauc mens grand public per la licéncia Donjons&Dragons, e lo encara mens grand public per tota una seria de libres, de jòcs de ròtle papièr e de videojòcs, del temps qu’una ponhada d’irreductibles es a cridar contra lo vent que non, l’heroic-fantasy se limita pas a una epòca mai o mens medievala poplada d’èlfes e de dracs. Lor pòdi pas donar completament tòrt, n’aviái ja parlat, l’heroic-fantasy es un genre gigant a la basa ont es possible de tot far en rebutent las termièras de l’imaginari. Mas bon, se devèm demorar dins l’encastre classic, amb concors de la mai gròssa espasa, armaduras que pèson un Balrog mòrt, conflicte israelò-palestinian transposat entre los elfes e los nans, excursion en mocassin d’aglan en companhiá d’un insupportable bard que jòga de dulcimer, desfilat de beutat en çò dels tròlls, sacatge de cadavres cauds, glorificacion de la monarquia e de la lei salica emai de leis sadicas, declaracion de sinistre en tres exemplaris a son assegurança après una flambada dragonesca, entre autras gaujosetats, n’i a que capitan de sortir un pauc de la bauma.

Sentissi un pauc d’aiga dins lo gaz entre los dos…

Demest tota la tièra, Dragon Age, per exemple. Pas res d’original aquí, quitament pas son nom, dins çò que serà lèu una trilogia de jòcs : una còla de barrutlaires tot-terrenh, de missants que fan missant e que pudisson quitament a travèrs la television, e un grand dragon a escanar a la tota fin en mesclant la magia e lo poder de las armas. Se sentís de longa que lo desvolopaire a pas agut lo drech d’utilizar la licéncia Donjons&Dragons mas l’a ça que là plan pompada. Es grèu ? Ben non, pas talament, mai que mai quora aqueste desvolopaire se sona BioWare, es a dire un especialista del videojòc de ròtle que farguèt de succès coma Baldur’s Gate, NeverWinter Nights, StarWars : Knight of The Old Republic, Jade Empire e l’impressionant space-opera Mass Effect, qu’aguèri ja l’ocasion de far cronicar. La pata BioWare es coneguda del mitan, es un sens, qual que siá l’univèrs causit, de l’espectacle e de la mesa en scèna e en espaci, la construccion metodica d’un fons solid e coeerent e mai que mai çò que podriam sonar una arborescéncia scenaristica multipla. Se rapròcha en aquò del jòc de ròtle papièr, tot en gardant en cap que sèm pas sus lo meteis mèdia.

Los 2 primièrs DA èran un pauc datats visualament, mas lo 3 deuria s’en sortir melhor.

Dins cadun d’aquestes jòcs qu’ai citats, vos caldrà causir e fargar vòstre pròpi personatge segon una grasilha pre-definida mas que vos daissa plan liure d’aver un eròi que vos correspond. Los antecedents del personatge al moment efectiu que son aventura comença auràn un impact sus çò que viurà, e aital tanben cada causida que farà podrà cambiar o pas lo debanament de l’istòria, veire ne cambiar la fin. E totas las interaccions son pensadas en amont e crèan una mena d’efièch parpalhon, amb de consequéncias en cascada. Grand prince, podètz decidir de daissar en vita tal bandit que vos tombèt dessus, mas benlèu que lo tornaretz trobar un pauc mai luènh e qu’aurà tuat qualqu’un mai, qualqu’un d’important dins vòstra quista, o al contrari se farà monge e serà preste de vos ajudar. Parièr, avètz dins vòstra còla de companhons de caractèris plan diferents, que se carpinhan de còps que i a darrièr vòstra esquina e d’unas de vòstras causidas influençaràn lo biais qu’an de vos agachar e de vos ajudar. En mai es risolièr de còps que i a d’ausir lo pur pragmatic tornar botar a sa plaça l’idealista un pauc potonors, o lo nan de la banda, forçadament alcolic, tratar la maire de la blanca garissusa qu’aimariá plan lo veire ralentir sus la botelha. Qual costat anatz causir ? En sabent que çò que sembla una bona accion n’es pas forçadament una s’a de consequéncias negativas sus las qualas auretz pas forçadament la man. D’exemple, causiguèri de sostenir l’accession al tròn d’un jove nan que me semblava dobèrt d’esperit e progressista, contra un vièlh retrògrad prò-militarista. Primièra decision del rei novèl : far executar son ancian adversari en plaça publica. Paga ta democracia !

Sus aquò vos daissi, vau esperar la sortida venenta de Dragon Age : Inquisition, que se l’i podèm vertadièrament incarnar un inquisitor a l’anciana, aquò promet una bona sesilha de marrits encadenaments e de catastròfas diplomaticas amb tot lo sadisme que n’es capable BioWare !

Tòca-Maneta 30 – Far Try

Posted on 6 octobre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Vos presenti Vaas, un tipe qu’a una definicion plan personala de la folia, e una mesa en aplicacion personala tanben…

Luènh, plan luènh d’aqui, dins de luòcs salvatges ont la man de l’òme pausa rarament lo pè, degun vos ausirà pas apelar vòstra maire…
Aquí basicament lo perpaus e sens dobte l’origina del nom de la seria Far Cry que comptarà lèu lèu un quatren òpus. Los tres jòcs precedents capitèron de se far una plaça dins lo mitan ultrà-concurrencial e subre-representat dels FPS, First Person Shooters, es a dire jòc de tir a la primièra persona, o en vision subjectiva. Cada episòdi de Far Cry se debana un pauc segon lo modèl definit tre la debuta : un personatge lambdà que se tròba al marrit moment dins un endrech marrit tanben perque ostil, e que dèu capitar de se tirar lo cuol del romegàs las armas a la man. Que sache o pas s’en servir quora comença lo jòc d’alhors, e aqueste personatge pels uèlhs de qual veiretz, se prendrà qualquas bonas leiçons de vida dins lo morre tot lo long de son aventura.

Forçadament, amb de causidas aital, anatz enebir lèu los estats d’arma.

Vos vau pas mentir, Far Cry es un jòc brutàs, coma la majoritat dels FPS, amb per objectiu principal de se desprestir completament. I avètz totjorn una cèrta libertat, dins un monde obèrt ont i a de que far e ont la causida de las armas, totas las armas, vos es daissada. Pasmens, i a dins aquel jòc una dimension suplementària, un gra de lectura mai fin, que butiguèt vòstre servitor, entre autres, a s’i interessar, mentre que d’acostuma aquesta mena d’escopetariá generalizada me daissa un pauc fred. Çò d’interessant dins Far Cry es la refleccion dins son teissum sus l’invasion progressiva de la folia, la salvatjariá e la brutalitat dels òmes, al moment qu’aqueles n’arriban a se comportar pièger que d’animals. D’exemple, dins Far Cry 3, qu’es, en esperant lo 4, lo melhor, una còla de rics estudiants americans coma s’en trobariá dins una comedia a la con se tròba largada sus un archipèl del Pacific ont se liura una guèrra entre de piratas als metòdes mai qu’expeditius e d’autoctònes als quals lo replegament sembla pas aver fach tròp de ben al cervèl. Tant val dire que per las vacanças, es cramat.

Ah, lo plaser de tot far crama per eradicar los casoars de la susfàcia de la planèta…

Amai, quitament se lo paisatge es paradisiac, amb lo solelh de longa, lo vent que breça las fuelhas e una mar linda coma l’aiga d’una piscina, per contraste l’ambient es infernal : aquò tira e pèta d’en pertot, e quitament la natura se vira contra vos. Vos podètz esperar a vos far grafinhar la cara per un tigre amagat dins las èrbas nautas, vos far chapinhar la camba per una làmia, que de mèstre nadaire per nauçar lo drapèl rotge n’i a pas aquí. Me faguèri quitament perseguir e picorejar a mòrt, ai plan dich PICOREJAR A MÒRT, per un casoar ! A partir del moment que mema çò que sembla a un piòt gigant representa un dangièr, pensi que podèm legitimament nos dire que per se defendre i va caler botar la dòsa. Me vesètz venir, es justament en i botant la dòsa que nòstre estudiant american de basa se raprocharà pauc a pauc de la salavatjariá de sos enemics, e que la folia ganharà tanben sa ment. Puèi bon, podèm pas dire que siá ajudat, vist que los sols amics qu’encontrarà passaràn lor temps a li balhar de campairòls allucinogèns a mastegar, forçadament aquò acaba per atacar las neurònas e per far passar l’enveja de tornar a una civilizacion tròp calma en comparason…

Deuriam tornar trobar aquestes elements dins Far Cry 4, que se passarà dins un parçan imaginari de l’Imalaià, amb de moments onirics que tiraràn lor referéncia de Shangri-La, utopia tibetana descricha per l’autor James Milton dins Los Orizonts Perduts. Coma que, lo costat brutal empacha pas d’aver de letras !

Sus aquò vos daissi, que me cal anar pagar mon escotisson a la NRA, istòria d’aprestar coma cal ma sortida venenta, que serà encara un còp un trekking armat. Amb totes aqueles casoars que trainan, sèm jamai tròp prudents…

Tòca-maneta 29 – Sodards Desconeguts

Posted on 29 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre_20140621103844

Quora, quasi tre la debuta, vos trobatz a cargar solet amb lo viech e lo cotèl, vesètz que i a quicòm que truca…

Ah, la guèrra ! Se ne caliá causir una, fariái pensi coma tonton Jòrdi, e prendriái aquela de 14-18. Sonque per çò que aimi pas far coma tot lo monde e que foguèt totjorn dins l’ombra de la Seconda, que venguèt après, que ne foguèt, o sabèm ara, la consequéncia, mas totas doás foguèron plan diferentas ça que là. Al reiaume dels videojòcs, coma dins lo cinèma, patiguèrem totjorn d’una subre-representacion de la Seconda Guèrra Mondiala, alara que la primièra constituís pertant un episòdi-carnièra de l’Istòria, que modifiquèt en pregondor lo paisatge social de l’epòca, los occitans ne sabon quicòm. Alara, quora, luènh de la tièrassa de jòcs ont cal mitralhar del nazi en coa-l’i sèga e l’i ressèga, qualqu’un nos ven perpausar un jòc, desvolopat de biais independent al dintre d’un grand estudiò, que tracha de la Granda Guèrra e que, en mai, beneficièt del sagèl e del sosten de la Mission del Centenari, avèm de bonas rasons de nos mostrar curioses. Es puslèu, me sembla, un gatge de qualitat editoriala e de seriós, pauc de risc aquí de veire sortir de peluts zòmbis de las trencadas, o de se botar dins la pèl d’un GI american musculós cargat d’anar tuar Adolf Hitler dins son batalhon per l’empachar de provocar la guèrra mondiala seguenta.

Pas de dialòg, aqui tot es dich amb de bulas de BD e d’onomatopèias pintorescas.

Non, dins Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre l’istòria es la pichona, aquela que servís de clau per la granda e lo contèxte favorisa aquela apròcha. En 1914, dins una bòria de Saint-Mihiel, vilatge de la Mòsa, que serà puèi al còr d’una batalha ferotja, Maria, e son nenon Victòr, viu amb son paire Emila e son òme, Karl. Problèma : Karl es alemand. E quitament s’una familha de paisans coma aquesta sembla gaire al corrent de çò que se passa de pel monde, la guèrra vendrà lèu son obligacion e son quotidian. Karl es emenat, per se batre pels alemands, puèi pauc de temps après, es Emile qu’es apelat, per França. Encontrarà lèu un volontari american, un negre de Loisiana, Franckie, puèi Anna, una infirmièra bèlga e enfin Walt, un gós secorista. Totes aqueles personatges s’entrecrotzaràn dins una bèla part dels eveniments que faguèron la Granda Guèrra : la Sòma, Doaumont, Vimí, Verdun, la Marna, lo Camin de las Damas… Lo jòc, malgrat, o gràcias, a una estetica completament benda dessenhada (i reconeissèm de còps que i a lo trach de Tardi, Larcenet o d’autres de la novèla bd francesa) e un gameplay simplàs mas pasmens agradiu (una alternança de plata-forma e d’enigmas), capita de mostrar la guèrra de 14 dins sa realitat, amb un soènh del detalh (per exemple lo cambiament de color de l’unifòrme francés a un moment de la guèrra), la possibilitat de recuperar d’objèctes tipics de la periòda, acompanhats de nòtas explicativas sus la vita dels soldats, las invencions militàrias que passèron puèi dins lo civil, los principals elements contextuals…

Qualquas linhas, una fòto colorizada per la rendre actuala. Es pas complicat d’aprene de causas en jòc !

Tot aquò fa pas un jòc educatiu, demòra un jòc, emai siá simple dins son apròcha e bòte lo jogaire mai que mai en pausicion d’espectator dels eveniments, pasmens tenèm benlèu aquí un ensai capitat de cap a un novèl genre, de videojòcs ludò-documentaris. Un genre que preferís l’emocion a l’espectacle, e al maniqueisme. Aquí, los bons son pas los franceses e los missants los alemands. De responsables calucs dels masèls de las trencadas, n’i a dels dos costats, dins los rengs dels oficièrs. Çò que vesèm, nosautres, es a qual punt los que son en bas de l’escala an poscut patir d’aquelas folias, obligats d’obesir a d’òrdres dessenats dins una guèrra que comprenián pas, al risc d’èsser fusilhats per l’exemple. Una pichona remarca en passant : a despart d’un narrator, l’actor Marc Cassot, que fa lo ligam entre los episòdis, lo jòc es mut. Enfin, pas completament, que los personatges de totas las nacionalitats que vesèm passar s’exprimisson dins un gromelòt que repren la prosodia de cada lenga. E ausir los gendarmas franceses nhirgonhargar en rotlar las « r », amb los accents tonics de l’epòca a una sabor rara, amusanta e tendra a l’encòp…

Sus aquò vos daissi, vos podriái contar cossí los tolosencs inventèron las atacas al gaz dins las trencadas après un caçolet cargat un miègjorn de 14, mas serà per un autre còp !

Tòca-Maneta 28 – Empapaout There

Posted on 22 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Es pro rare dins lo videojòc d’aver accès a las colissas, sovent barradas a còps de clausas de confidencialitat que tènon per contracte los participants a l’elaboracion d’un jòc, çò qu’es un pauc frustrant per los que, coma ieu, tròban que la melhora partida d’un DVD es lo making-of e aiman plan saber cossí las causas son fachas, coma aimam saber çò que i a dins nòstre sieta. E pertant, aquò pòt provocar un fum d’efièches positius de desvelar lo mistèri de la fabricacion. Ten, prenètz ieu, per exemple, auriai jamai descobèrt e jogat a Out There s’èri pas tombat per azard sul Twitter, puèi sul blòg de FibreTigre, creator, scenarista e game designer d’un jòc fach a gaire mai de dos e que l’elaboracion ne foguèt contada etapa per etapa. Enfin, disi azard, mas pensi per de bon que de azard n’i a pas gaire dins aquel monde, e es un pauc la filosofia de FibreTigre e de son jòc d’alhors.

I a mai d’un tipe de planèta. E las colors son importantas, determina çò qu’i trobaretz…

E es una question scientifica casiment qu’es pausada sus la plaça de l’azard dins Out There. M’expliqui : aquò se passa al sègle 22, quora las ressorças sus Tèrra son casiment agotadas. En seguida d’un viatge minièr de rotina sus Jupitèr, vos desrevelhètz de la criogenizacion a las confinhas de l’univèrs desconegut. Tot lo perpaus es de tornar trobar un camin entre las estelas cap al vòstre monde e, evidentament, l’espaci fa pas de present als espacionautas perduts. L’azard, o puslèu una part d’aleatòri, dintra en jòc tre la debuta, dins la reparticion de las estelas, e de las planetas que gravitan a l’entorn, que serà diferenta a cada partida. E de partida ne faretz mai d’una, ai dich que l’espaci fasiá pas de present, e sovent se podrà constatar. Avètz totjorn de susvelhar los indicators, de carburant e d’oxigèn, l’estat del vaissèl, comptar sus l’astre de trobar d’astres justament, ont podretz cavar, minar, sondar per tornar far lo plen de tot e poder contunhar vòstra rota.

Amb una plaça limitada dins lo vaissèl, las causas venon lèu complicadas…

Mas una marrida causida, una error de trajectòria o l’arribada dins un sistèmi paure en ressorças significarà plan sovent una mòrt dolorosa, e doncas la fin totala de la partida. Seretz bon per tornar començar de la debuta ! Es clar que lo jòc perdona pas e es efectivament dificile per aquò. Mas de frustracion a pèrdre n’i a pas, tant cada mòrt passada pòt aprene de causas per se melhorar lo còp d’après. E de frustracion n’i a pas tanpauc per çò que totjorn lo jòc fa sentir que, dins l’immensitat de l’Univèrs, sètz pas grand-causa, e que, s’avètz una part de responsabilitat dins çò qu’arriba, i a de causas gigantas que vos depassan e per las qualas representaretz jamai mai qu’una formiga. Contemplatiu, lent de còps que i a, inteligent suls rapòrts a l’infiniment grand, la plaça de l’òme dins l’univèrs, la vita e la mòrt, Out There buta a desplegar de tresòrs de paciéncia, a prene lo temps de comprene qualas son las règlas que regisson l’univèrs per melhor las desvirar e contornar la part d’aleatòri que fa vòstre camin. Vos rendretz compte pauc a pauc que l’azard es una donada pro teorica, e que lo quite univèrs se pòt plegar, replegar e desplegar segon d’autras logicas.

A fòrça, aprenètz de mots en alien. E a la debuta, es complicat de comprene çò que vòlon dire…

Sentissèm fòrça dins tot aquò l’influéncia de la ficcion interactiva, de la mena « Un livre dont vous êtes le héros » e la part, notadament, d’aleatòri mestrejat e de falsa dificultat que tenon mai que mai a las causidas que faretz e aquelas que faretz pas. FibreTigre se ditz d’alhors plan influençat per aquestes libres, e aquò se retròba dins son escritura, facha de refleccions metafisicas absurdas o pregondas, tintadas d’umor, e la progression pas per pas, ancianament pagina per pagina, e tablèu per tablèu (que correspondon aquí a cada cambiament de sistèmi solar). E es puslèu gratifiant de descobrir de causas, d’aprene de novelas tecnologias, d’aprene tanben a comunicar amb de civilizacions aliens pauc a pauc, mot per mot, en estudiant la sintaxa de lors frasas, lor vocabulari, lors besonhs, per finalament capitar d’escambiar de causas amb eles que seràn utilas per contunhar l’aventura, sens que jamai se pause, coma dins d’autres jòcs, la question de se batre o pas. Contemplatiu e fin, ai dich !

Sus aquò vos daissi, me cal negociar amb lo pòple Gruxmten una tona de fèr e un litre de sens plomb per poder quitar lor planèta poirrida sens i crebar coma una gròssa mèrda en combi espaciala. La metafisica serà per lo còp d’après, primièr, la fisica elementària !

Tòca-Maneta 27 – Child of Rhyme

Posted on 15 septembre 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dròlla, jai-te jos la cobèrta
Te vau contar una istòria
De Lemurià, un reiaume en pèrta
E d’una filha facha per la glòria

Viatjatz amb una mena de Grammar Nazi, que corregis quora la rima tomba pas juste…

E òc-es, una intrò rimada, amb a pauc près lo bon nombre de pès (ne damandatz pas tròp), aquò cambia per una cronica videojòcs ont sovent l’ambient es mai a basa de borrins gorrins e d’escopetassas ! E aital comença Child of Light, una pichona meravilha espelida i a gaire, a mitat camin entre novèutats e convencions. E la primièra novèutat es aquela qu’ai daissada entreveire : lo jòc tot es…en rima ! Un fach rare, per pas dire inedich dins un videojòc. Rasseguratz-vos, pas besonh de jogar a Child of Light amb la Pleada a costat per èsser segur de tot sasir de las referéncias poeticas, que de referéncias n’i a pas, e la lenga n’es pas tanpauc mai complicada qu’aquò, la versificacion es pas aquí que per adobar la forma d’un jòc per alhors fòrça poetic e oniric dins sos grafismes e son istòria. Lo jòc comença doncas sus aquestes vèrses que me soi fach cagar a vos revirar en occitan en gardant la rima (de còps que i a cronicaire geek es un trabalh insopçonable), e comença a la cort d’Àustria, ont la filha del Duc, Aurora, l’eroina, malauta, morís. E òc, crèba. Aital, a la debuta del jòc. E vos juri qu’ai pas encara apuejat sus un sol boton !

Entre ombra e lutz, coma o ditz son nom, Child of Light es çò que se fa de mai polit.

Mas la mòrt sembla pas èsser la fin dins aquel monde, e Aurora se desrevelha a Lemurià, un pais imaginari poplat de bèstias inquietantas e de pichons companhs risolièrs e ont los paisatges varian del panoramà a copar lo buf a de combas sornas. D’aquí, Aurora aurà pas qu’un objectiu : comprene çò que s’i passa dins aquel monde e ne sortir, per tornar trobar son paire que se fa de lagui. Lèu, aprendrà a volar, çò que li permetrà, e permetrà al jogaire, de se daissar portar de tablèu en tablèu, vist que cada decòr es una vertadièra tèla dessenhada a la man, de viatjar de pel monde per ne descobrir las miraudias, encontrar los folclorics estatjants, que van del palhassa depressiu a la mirga comerçanta, en passant per un nan amb de problèmas capillars aborius e segurament una dependéncia a l’èrba. E, evidentament, de mostres d’en pertot, gessits de contes del monde sàncer o de mitologias divèrsas. L’ambient conte e feeric es omnipresent, dins la narracion, rimada l’avèm dich, lo scenariò, lo debanament de l’aventura, lo grafisme, e tanben, per far lo torn, dins la musica, de plan polidas melodias al pianò compausadas per Coeur de Pirate, que sabiái pas poder tant aimar quora a pas besonh de cantar.

Una vista en combat. Qualquas aisinas a mestrejar, mas pas de complexitat.

A despart d’aquò, lo jòc es pro classic, fòrça classic, benlèu tròp classic, es basicament un jòc de ròtle al torn per torn, pas gaire dificile, e amb pauc d’innovacions, mas pasmens agradiu de jogar, amb un bon ritme e la possibilitat d’utilizar sa luciòla de companhia del temps que l’adversari es a jogar, per l’esbleugir, se sonhar… Mas bon, es pas aquí que caldrà cercar lo costat refrescant del jòc, mai dins son ambient finament talhat, amb una precision absoluda, que capita pas jamai de far oblidar que, se se tracha d’un jòc independent, sortís quand mema dels gigantasses estudiòs d’Ubisoft Montreal, que nos avián acostumats a de mai gròssas produccions. Un paradòxe, joslevat per maites jogaires qu’i an vist, a l’ora del succès de pichons jòcs independents, un biais interessat per un gròs estudiò de panar una part del mercat. Cinisme, ambicion dessenada o set d’argent, saurem pas, e en tot cas pas res de tot aquò levarà sas qualitats pregondas a aquel jòc, que capita, fach rare encara un còp, de far s’estacar lo public a un personatge feminin actiu dins un monde a paritat ont los estereòtipes òmes-femnas existisson casiment pas, çò que foguèt relevat per la branca la mai feminista de las jogairitz, amb rason. Sonque per aquò, Child of Light val lo còp. E los que son pas contents auràn pas qu’a tornar se segar davant Call of Duty, non mas…

Cher Ubisoft

Posted on 10 juin 2014 by Tristan Gahus

Oui, « cher » Ubisoft, parce que je t’aime bien quand même. T’es peut-être devenu un ogre vidéoludique, mais je t’associe toujours à la signification première du sigle : Union des Bretons Indépendants. Ça me parle assez. Et puis, soyons francs, j’aime bien tes jeux. Rayman, Beyond Good and Evil, les derniers Far Cry, la poétique pépite Child of Light, celle à venir de Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre, South Park : The Stick of Truth, Watch Dogs… Et aussi, et surtout, ta fameuse saga Assassin’s Creed.

Du sang, du tourisme, des complots et des leçons d’histoire. Tu m’étonnes que ça marche. Ça marche très bien sur moi, même. J’ai accroché dès le début et pas vraiment raccroché depuis. C’est beau, c’est grand, c’est prenant. Mais surtout, c’est malin. Pas d’oiseux cours magistraux bourrés de références, juste une ludique et fidèle reconstitution, une discrète invitation à tourner quelques pages, à rencontrer quelques personnages, à vivre quelques moments. Par le petit bout de la lorgnette, le plus souvent. Et c’est bien ce côté-ci le plus intéressant.

J’ai vécu la Révolution américaine du côté des Kanien’kehá:ka, et je ne savais même pas être en réalité des Kanien’kehá:ka ceux que je connaissais sous le nom de Mohawks. Les « mangeurs d’homme » dans la langue de leurs ennemis. Entendre non seulement restaurée leur dignité de peuple oublié par la grande Histoire américaine et aussi leur langue, puisque tu as poussé le détail jusque là, ça m’a fait un bien fou à moi, et sans doute à tous ces joueurs que l’on prend pour des connards incultes et violents.

Edition collector, avec drapeau tricolore.

Mais là, j’ai du mal. Oh, pas tellement le fait que tu traites de la Révolution française. Niveau gameplay, ambiance, décors, ça claque. Mais que tu traites CETTE révolution, toi qui jusque là refusais la facilité de la grande-histoire-écrite-par-les-gagnants, ça me chagrine. Où sont passés les mohawks ? Les indiens de la République ? Où est le peuple oublié ? Le drapeau bleu-blanc-rouge arboré par un nouveau héros assez petit-bourgeois a dû les cacher. C’est étrange d’ailleurs, Ezio ne portait pas les couleurs de Florence, pas plus que Connor ou Haytham n’arboraient la bannière anglaise, ou l’américaine, et le seul pavillon qu’Edward hissait était celui, noir, des pirates.

Alors pourquoi Arno porterait-il le tissu aux couleurs de l’Eglise et de la Royauté, deux des ennemis traditionnels de la Confrérie des Assassins ? Sans doute as-tu caché la réponse dans le titre même du jeu : Unity. L’unité. Nous sommes d’accord, de la Révolution française est née l’unité du pays. Une terrible unité. Construite dans le sang, l’ethnocentrisme, le colonialisme, le culturicide. Le contraire de la liberté, le credo de la confrérie des Assassins. Et voir un de ces antis-système brandir ainsi fièrement le symbole de l’Etat qu’il devrait combattre soulève des questions, l’estomac, la fibre historique et la cohésion scénaristique tout à la fois.

Va, je suppose qu’encore une fois les français sont plus à l’aise avec l’Histoire des autres qu’avec la leur, avec les cultures et les langues minoritaires du moment qu’elles sont loin de chez eux. Mais j’aurais aimé -ô combien- que tu te souviennes de ton nom, mon petit « breton indépendant »…

Tòca-Maneta 26 – Don’t Crèba

Posted on 12 mai 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ah, lo dimenge, e las passejadas, sol o acompanhat, dins lo campèstre, après un repais de tampona que daissa lo còs trantalhant entre la crisi cardiaca e l’enveja irrepressibla de far una prangièra a l’ombra del boscatge. Malurós, seriá una error grèva-grèva de vos pausar aquí ! Sabètz doncas pas que dins la sornura de las brancas torçudas d’aquestes aubres menaçants s’escondon de bèstias qu’espèran pas que vòstra cabussada dins un som pesuc per vos engolir tot d’un còp ? Que pensatz que i aja dins aquela selva ? De lapins, d’esquiròls ? Benlèu, mas de lapins e d’esquiròls que lor prenguèt una talent ferotja per la carn umana, vos z’asseguri ! E dins aquel prat la còla de vacas que vos agachan passar de lor uèlh fèr coma s’eriatz lo dirècte per Orleans, pensatz que son tant inocentas qu’aquò ? Mas esperan pas qu’una sola causa : que viressiatz l’esquina per vos galopar dessus e vos esclafar de tot lor pès dins lo pelenc ! Vos vau dire sens desvirar : la natura vòl vòstra mòrt e butarà sa perversitat per qu’aquesta sia longa, penosa e ridicula. Trobatz que soi un pauc extrèm ? Es que dempuèi qu’ai jogat a Don’t Starve, me mesfisi de tot cò que cor, pais, creis, brama e caga dins la natura e pensi qu’ai plan rason, z’anatz veire.

Bon. Lo camp es establit. Es lo moment de temptar una sortida.

Don’t Starve es un pichon jòc d’una pichona bostia dins un estile qu’es un pauc la mòda del moment : lo jòc de subrevida. Mas de subrevida un pauc hardcore, de que far passar Bear Grylls, de l’emission Man Vs. Wild per un scot inofensiu. Es que dins un monde qu’es pas lo nòstre ont flors e bèstias semblan sortidas d’una benda dessenhada facha per Edgar Poe e Tim Burton reunits, lo mai polit dels lapinons se pòt a cada moment virar en tuaire sanguinari, al biais d’aquel que i a dins Monty Python : Sacrat Graal. Mas a l’encòp n’avètz besonh, vòstre personatge es un atalentat de primièra qu’a la marrida e recurrenta idèia de crebar se lo noirrissètz pas en seguent son regim, fòrça estrict : manja de tot, sovent e en gròssa quantitat. Lo problèma es que dins aquel monde la situacion de caçaire-culheire es aparentament pas pro complicada, e tot çò qu’auretz l’intencion de caçar-culhir voldrà tanben vos caçar-culhir a son torn. La cadena alimentària dins Don’t Starve foncciona dins los dos sens.

Sustot, panicar pas…

Zo cal saber : anatz crebar sovent. E coma en bostia, tota sortida es definitiva. A cada còp que manjaretz un campairòl toxic, que vos faretz encerclar per una còla d’aranhas, d’abelhas o de lapinons, que perdretz a la corsa contra un pit-bull de la preistòria, que seretz dins lo camin d’un tesson-garon o d’una vaca-bulldozer a pèl long, que vos faretz susprendre per la nuèch, l’ivèrn, la fam o la folia, ne seretz quite per tornar començar lo jòc dempuèi la debuta. Es qu’es grèu e frustrant ? Òc e non, lo jòc capita de nos balhar enveja d’a cada còp tornar començar en ensajant de far lo mens d’errors possiblas quora sabèm qu’una sola nos pòt èsser fatala. E compte-tengut de la poesia de l’univèrs e del grafisme plan animat e colorat, avèm tendéncia a rire puslèu qu’a se vexar quora la mòrt nos ven prene al moment -evidentament- que l’esperàvem lo mens.

Burn, selva, burn !

La perseverança es paganta e cada partida es l’ocasion de n’aprene mai sus aqueste environament ostil e risolièr ont cabussèrem sens cap d’indicacions e ont devèm tot tornar inventar. Aprendrem lèu que lo fuòc es nòstre amic, que caça luènh lo negre de la nuèch ont s’escondon de bèstias que nos vòlon rosigar los pompilhs, qu’amb de pèira cavada, de fusta talhada, podrem far d’otisses, d’armas, un semblant de tenda, de cabana o de campament ; amb d’engrais e de granas farem un pichon casal e aquò serà la revolucion dins lo campèstre. Impausar pauc a pauc un semblant de dominacion dins un país que coneis pas que la lei del mai fòrt es d’un plaser intens, viu e un pauc malsan. Rai, direm qu’aquò pèga a l’univèrs… Aquestes jorns es la sortida de la primièra extension d’aquel jòc vengut popular, l’ocasion ideala de s’i ensajar. Mas declini tota responsabilitat dins las pèrdas umanas, las pèrdas de contròtle o las pèrdas de santat mentala.

Sus aquò vos daissi, que mon psy m’a balhat l’autorizacion per anar cramar aquesta putan de selva e betonar tota la zòna. Vòli ben èsser ecolò, mas i a de limits a çò qu’un uman pòt suportar !

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tag Archives: videojòcs

Tòca-Maneta e l’evaluacion relativa dels videojòcs

Tòca-Maneta 33 – Watch Gods

Tòca-Maneta 32 – Duck Tails

Tòca-Maneta 31 – Dragon Rage

Tòca-Maneta 30 – Far Try

Tòca-maneta 29 – Sodards Desconeguts

Tòca-Maneta 28 – Empapaout There

Tòca-Maneta 27 – Child of Rhyme

Cher Ubisoft

Tòca-Maneta 26 – Don’t Crèba