Tòca-Maneta 50 – Los Tessons de Guèrra (especiala 50na)

Posted on 19 décembre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Uèi una cronica un pauc especiala, forçadament, per la bona rason que, sabètz pas que, festejam la cinquantena cronica, lo Tòca-Maneta numèro 50, e òc. E onestament dèvi dire qu’auriái jamai cregut tenir tant de temps, a parlar tostemps de mos afars de geek en òc, amb mon vocabulari anglò-barbar e de subjèctes qu’intèressan pas que ieu. Compti, uèi coma dins los 49 episòdis passats, sus ma suauda votz de pòst-adolescent e mas colhardisas abitualas per vos gardar fins a la fin. L’ai ausit lo tipe al fons que diguèt que « son tròp abitualas sas colhardisas », sinhali que uèi ai cercat un brave moment per saber de qué vos anavi poder parlar per cambiar un pauc, es l’ocasion, sens tròp s’eslonhar del subjècte.

La resulta d’aquesta soscadissa pregonda, d’aquel cava-ment nuechenc, es que me soi dich que seriá benlèu pas una marida idèia de vos parlar d’una de mas primièras amors. Ben segur, parli pas de la Marion dins lo bòsc darrièr la glèisa après lo catechisme, mas d’una de mas primièras experiéncias videòludicas. Atencion, vos dobtatz plan qu’anam dever remontar lo relotge, vos prègui doncas de gardar las mans e las cambas plan a l’interior de la Delorean del Doc Emmet Gahús, e tornarem sen tròp de mal en l’an de gràcia 2000.

En França, en 2000, sèm a la fin d’una epòca, que comença la fasa descendenta de l’editor màger del sector, lo lionés Infogrames que trigarà pas de se tornar far baptejar Atari, famós notadament per sas adaptacions coloradas de bendas dessenhadas en jòcs de plataforma : Spirou, los Eschtrompfs, Tintin, Manara…non perdon, pas Manara, èran de jòcs pels dròlles saique !

Lo General… vos en va far susar, mas rire tanben !

A aqueste moment se fot amb Canal + Multimedia, immens desvolopaire de pepitas coma Versailles, Egypte, Louvre, que son al vidèojòc çò que Derrick es al cinèma de Roland Emmerich o Michael Bay, per nos sortir aquela madalena qu’es Los Tessons de Guèrra, Hogs of War en anglés, que podriatz revirar per « Lard (L-A-R-D) de la Guèrra ». Un potencial parodic afirmat doncas tre lo títol e la bóstia, que tornava prene l’aficha de Full Metal Jacket version barbacoá.

Òc, « troufion », tant val dire que partissètz de bas bas amb vòstres sodards.

S’agissiá, sul modèl d’un Worms, lo famós jòc amb de tuariás de vèrmes a còps d’armas de destruccion massiva, mas en 3 dimensions, de dirigir una còla de tessons armats vestits de trelís fins a l’avaliment total de la còla advèrsa. Lo scenariò teniá sus un papièr de cigareta : la Poritania, un arquipèl d’isclas sens interès es al centre de la cobesiá de las grandas nacions del monde perque una ressorça minièra nègra e costosa plan presada dels tessons s’i tròba : las trufas. S’enseguiràn de missions plenas d’un umor ultrà-referencial, a començar evidentament per la reutilizacion de la Baia dels Tessons de Cuba. Un joiós anti-militarisme primari e l’esperit Canal pertant desaparegut dempuèi longtemps, per tant qu’aja existit un jorn, senhorejavan sus l’ensemble, amb notadament la votz de Yves Lecoq, l’imitator dels Guignols de l’Info.

Damandar lo sosten aerian, un bon mejan de fotre lo rambalh sul platèu !

Clarament pas perfièch, d’una 3D pas totjorn mestrejada a fons e pas supèr polit (normal, es francés), lo jòc es per ieu digne d’èsser salvat per son 26en gra, sas galejadas calhòlas o racistas per de rire (l’allemand es procedurièr, lo francés seductor, lo japonés kamikaza, lo russa comunista, l’american colonialista, l’anglés flegmatic, eca…) e mai que mai per sa possibilitat de jogar fins a 4 amb una sola maneta vist que se jogava cadun son torn coma un jòc de societat, çò que garantissiá de francs escacalasses entre amics e una resèrva de replicas cultas a se sortir a taula. Bon, vos en pòdi ben parlar, mas quicòm me ditz que lo jòc se pòt pas, ara, tornar trobar, ont que siá. Quand pensi que ieu ai gardat ma PlayStation 1 pas que per el, o gaireben…

Sus aquel tròç de nostalgia, vos daissi, sabi qu’es pas deman que se presentarà, mas me cal trobar quicòm a vos presentar per lo numèro 100 de Tòca-Maneta…se jamai soi pas crebat de vielhum dins mon estable abans aquò !

Tòca-Maneta 49 – Oceanporn

Posted on 13 décembre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Per un còp vos vau pas parlar d’un mas de dos jòcs…o benlèu pas que d’un en fach o encara d’un sistèma de jòc qu’engendra de tierassas de nenons. Òc, anam parlar de còpias de jòcs a succès. De còpias ? Veire, quand la còpia se fretona al plagiat, de qué balha ?

Dempuèi pas mal de temps dins lo videòjòc s’emplega lo sufixe « like », es a dire « coma », « semblant », per definir un jòc qu’emprunta son gameplay, son sistèma de jòc a un aujol en general illustre. Es per aquò que cada an vei passar son desfilat de « GTA-like » es a dire de jòcs en monde dobèrt amb una granda libertat d’accion, sul modèl del famós Grand Theft Auto, o encara de Metroid-like o de Castelvania-like o encara de Metroidvania, en referéncia a aquestes jòcs marcants de las annadas 80-90, jòcs d’accion en desfilament orizontal.

Contràriament a çò que laissariá pensar, un jòc sagelat « Quicòm-like », « Moncuol-like », o que, pòt èstre d’una granda qualitat, de còps passar lo mèstre-etalon, saber existir per se, innovar, e la sufixacion dins aqueste cas ven juste nos rapelar que lo videòjòc es en plen en trin de se bastir sos pròpis referents, tal coma faguèt lo cinèma en son temps.

La mar, version Oceanhorn…

Dins lo cas d’Oceanhorn : Monster of Uncharted Seas, pertant, ne sèm pas exactament aquí. Oceanhorn es un Zelda-like, es a dire una aventura epica dins un monde imaginari, amb d’exploracion de domnons, de mostrasses a tuar a l’espasa, d’objèctes especials a trobar dins de còfres per poder perseguir son camin. Mas lo problèma aquí, al mitan d’aquestes principis que son fin finala plan generals, es que Oceanhorn es pas una emanacion de la seria tota dels Zelda, vièlha de mai de 25 ans e clafida de jòcs diferents entre eles amb çaquelà totjorn lo meteis fial roge. Non, Oceanhorn es una còpia-like d’un dels Zelda, un dels mai apreciats dels jogaires e de ieu en particulier, The Wind Waker. L’un dins l’autre aquò tomba plan, que nos donarà l’ocasion de parlar d’aqueste jòc fantastic !

…e version Zelda. M’anatz pas dire, quand mema ?

Zelda : The Wind Waker conta l’istòria d’un dròlle que un jorn quita son isla a la recèrca d’un membre de sa familha, amb espasa e boclièr. Amb son pichon batèu, s’en anirà d’isla en isla, que lo monde es un arquipèl gigant, rescontrar de monde, recampar d’indicis, trobar d’objèctes per l’ajudar, desfar de mostres e mai de « boss » potents. Oceanhorn es çò-meteis, a la virgueta près. Tòrna prene lo quite design, drollesc e colorat e totas las pichonas causas que fasián la sal de The Wind Waker i a 10 ans e de la seria Zelda dempuèi totjorn : l’inventòri es lo meteis, la progression es la meteissa, los mostres se vençon del meteis biais, la coeréncia intèrna de l’univèrs es la meteissa, e podètz quitament dintrar dins los ostals per petar las topinas. Òc, aquela serà un pauc « private-joke-like » per los qu’an jamai jogat a Zelda mas vaquí, los autres comprendràn còp-sec.

Sens jamai i aportar quala innovacion o idèia nòva que siá, Oceanhorn tòrna tot prene mas…de biais superficial, sens jamai apregondir res nivèl sens, tipicament coma l’escolan que gaita sus son vesin per çò qu’el a pas trabalhat, e escriu parièr mas sens soscar se son de conariás o pas.

Per contra, se pòt pescar dins Oceanhorn, es una origin…non, desconi, ven de Zelda tanben.

De biais estonant, Oceanhorn fonciona pro plan, a malgrat de tot aquò, sens comptar qu’es a la basa un jòc per telefonet, per los que, o suspausi, se sentissián frustrat de pas aver de possibilitat d’aver de Zelda sus aquel supòrt de jòc. De tant qu’èra un jòc telefonet, òc, Oceanhorn èra polit, plan fach, agradiu de jogar, mas es en passant a d’autres supòrts que se vegèron finalament los desfaus e que lo costat plagiari apareguèt a la lutz. Coma que, un jòc plan fach es pas forçadament un bon jòc !

Sus aquò vos daissi, que i a plan un meriti qu’acòrdi a Oceanhorn un còp acabat, es de m’aver donat l’enveja de tornar a Zelda : The Wind Waker. Mars d’Hyrule, arribi !

S’aquò vos interessa, i a un remaster de Zelda The Wind Waker sus WiiU, vos o conselhi !

Tòca-Maneta 48 – Jamai solet

Posted on 24 octobre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Never Alone, un jòc recampant plan d’elements de la cultura tradicionala dels pòples d’Alaska.

Lo videòjòc es per plan de monde la manifestacion d’un cèrte imperialisme occidental, quitament quora ven del Japon, mas ara l’aquipèl tanben s’es americanizat. D’un costat aurai de mal a lor balhar tòrt, que se i a plan una industria ont tot se fa en lenga anglesa, e amb de referents culturals eissits mai que mai de la pop-cultura, americana per esséncia, es plan aquela del vidèojòc, e aquò d’ont que siatz sul planèta. Una tendéncia a lisar lo discors per la lenga, e doncas lo contengut e la valor culturala e artistica. Pertant ai l’impression de veire de mai en mai lo mèdia videòludic investir çò qu’èran de terrae incognitae per el, veire menar e portar de refleccions sus las lengas e las culturas minoritàrias. Tornarai en exemple sus Metal Gear Solid V : The Phantom Pain, subjèct d’una cronica passada, ont una de las intrigas scenaristicas del jòc es basada sus un « terrorista linguistic » que desvolopa un parasit en capacitat de tuar las personas que parlan una lenga dicha, tot aquò per se vengar dels americans que, amb lors guèrras imperialistas, l’an redusit al sol darrièr locutor de son patoès. La vos fau corteta, qu’es plan mai finòt e argumentat dins lo jòc, mas me sembla important d’o mençonar, que me truquèt coma vos en podètz dobtar pel discors qu’èra desvolopat tocant a las lengas minoritàrias e a las situacions de conflictes linguistics e culturals. E òc, fau aquesta cronica dins una lenga minoritària tanben, e de còps los ligams amb son subjèct son plan mai estreches qu’i semblariá !

Parentèsa e enòrme spoil clavats, vos voliái parlar uèi d’un jòc, o puslèu d’un sembla-jòc, fach a 100% dins una lenga minoritària e sus una cultura minoritària. E òc, es possible, e en mai es plan fach. Aquel se ditz Never Alone, en american pas tròp minoritari, o alara Kisima Inŋitchuŋa dins la lenga originària.

Es pas dur, e se jamai i arribatz pas, los esperits seràn totjorn aquí per vos donar un còp de man.

Nuna, una filhòta iñupiat, un pòble de natius d’Alaska, es conhada un jorn sus un tròç de banquisa per un orsàs blanc. Un rainal arctic la salva in extremis e deuràn avançar totes dos per comprene çò qu’es arribat al vilatge de la drolleta, sagatat per una chavana de nèu e un personatge misteriós e malefic. Clarament, es una faula, o un conte, a la construccion plan plan tradicionala coma totes los contes del monde en forma de quista iniciatica. Los elements culturals iñupiat son nombroses, a començar pels ligams amb l’animalum polar, l’esperitum, lo folclòre, mas tanben las costumas, la vida de cada jorn, la caça e la subsisténcia. Dins sa forma, lo jòc tòrna utilizar tanben lo dessenh tradicional, las musicas d’aquel pòple, per rendre l’ambient a l’encòp naturalament glacial mas umanament calorós. Tot lo long, un narrator debana l’istòria, dins la lenga del pòble, en iñupiat doncas.

Se pòdon visionar puèi las vinhetas audiòvisualas tematicas que mirgalhan lo jòc.

Cada capítol del jòc es entrecopat de vertadièras pastilhas documentàrias tematicas, amb de tròces d’entrevistas de representents iñupiats actuals e imatges d’arquius. Un collectatge vertadièr, d’una valor etnologica segura e finalament tant presenta dins Never Alone que lo jòc acaba per parèisser çò qu’es en realitat : una operacion de valorizacion culturala trans-medià. Una operacion capitada per ieu, compte tengut de l’interès del fons documentari presentat e del principi general d’aqueste jòc atipic. Oblidarem doncas volontièrs qu’en tant que jòc Never Alone es d’un classicisme un pauc rufe, que se fasèm abstraccion del fons demòra qu’un jòc d’aventura simple e un pauc cortet, per gardar aquela idèia tras que bona de poder presentar un patrimòni etnologic al monde entièr en utilizant un mèdia globalament espandit, que serà fin finala pas tant desvirat qu’aquò de sa tòca primièra…

Sus aquò vos daissi, ai de grais de balena sul fuòc, e sabèm qu’aquò’s pas bon quora es tròp cuèch. Tautugniaqmiġikpiñ ! Òc, parli iñupiat corentament ara.

Tòca-Maneta 47 – Metal Gear, Solide !

Posted on 17 octobre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Dins l’industria videòludica, pauc de noms de creators sortisson. Benlèu que lo mèdia es tròp recent, benlèu qu’es encara tròp considerat coma una jos-cultura, benlèu encara que i a tròp de monde totjorn a trabalhar sus un sol jòc e dins talament de domènis diferents per ne sortir qu’un sol nom, mas vertat es que lo grand public coneisson pauc los creators de jòc. Alara n’aver un que se sortís de la desconeissença generala per en mai èsser sonat… « Diu » !

« Diu » es lo chafre mai que reverenciós qu’utilizan sos afogats per parlar d’Hideo Kojima, conegut pertant pas que per una seria principalament, mas quala seria, aquela dels Metal Gear. Après dos primièrs episòdis sortits un pauc confidencialament a la fin de las annadas 80-debuta 90 mas qu’aguèron lo meriti d’inventar lo jòc d’inflitracion, es en 98 que Kojima tusta un grand còp e va capvirolar durablament lo monde dels vidèojòcs, amb Metal Gear Solid. Tota l’ambicion desmesurada de Kojima, e se vei qu’es pas sonat « Diu » per res, i es : realizacion espetcaculària, jogabilitat fina, personatges carismatics, scenariò incredible a rebombiments innombrables, una gròssa dòsa de refleccion, una pichòta d’umor per un succès critic e commercial total.

Psycho Mantis, un dels missants emblematics de la seria.

Resumir l’istòria e lo contèxte de Metal Gear m’es gaireben impossible, tant Hideo Kojima prenguèt de plaser a crear una trama complèxa, de còps talament tòrta que n’arriba a li far far qualquas incoeréncias, que capita de jamai prene lo spectator-actor per un nèci, tot en jogant amb el coma un gat d’una mirga. Es que l’òme es conegut per sas innovacions e sas idèias dessenadas per fin de crear una experiénca unica, quite a ne petar lo quatren mur. Los qu’i an jogat se sovenon de Psycho Mantis, aquel missant qu’aviá la capacitat de legir dins la carta memòria de la Playstation per saber a qué aviatz jogat e que se daissava pas tocar tant qu’aviatz pas brancat la maneta dins un autre pòrt, d’aquel vièlh tiraire d’elita que se podiá tuar de vielhum juste en avançant manualament l’ora al relotge intèrne de la consòla, o encara d’aquel moment ont un personatge vos convidava a atudar la consòla per avançar…çò que caliá evidentament pas far !

Tot aquò al mitan d’un molonàs de referéncias, mai que mai al cinèma, que Kojima n’es un afogat, çò que vei dins la semblança entre Solid Snake, lo eròi de Metal Gear, e Snake Plissken, personatge de John Carpenter dins New York 1997, dins los omenatges multiplicats als James Bond e als films d’accions e d’espionatge de las annadas 80, e influís sus la realizacion general del jòc, qu’es aquela d’un vertadièr crotzament entre vidèojòc e cinèma, amb sas cinematicas cadradas al millimètre, sos dialògs ponchuts e sa montada progressiva del suspens fins al desnosament final.

METAL GEAR SOLID V: THE PHANTOM PAIN_20160707222404

Los jòcs MGS son totjorn plan ancorats dins lo temps ont se debanan…de qué revisar son istòria de la geòpolitica !

Coma per plan de films, un jòc Metal Gear pòt èsser considerat coma « a messatge », coma s’i parla en long e en larg de la Guèrra Freda, de las opausicions entre blòcs occidentals e sovietics, de complòts mondials, de manipulacions geneticas, de trafic d’armas, de politica, d’ecologia o de dissuasion nucleària, que lo « Metal Gear » del títol es un nòu sistèma d’armament, un robòt bipèd gigant capable de lançar de bombas atomicas, fial conductor de tota la seria e present dins cada episòdi. L’un dins l’autre, Metal Gear es un jòc de guèrra fach e vist per un pacifista anti-militarista, amb tot lo cinisme e lo recuol per poder ne parlar e presentar totes los soldats de totas las guèrras del monde e de totas las epòcas coma intercambiables, carn de canon en defensa de causas e d’ideals que los depassan de luènh.

Lo sénher Kojima s’es quitament fotut el-meteis dins son pròpi jòc, e lo devèm desliurar !

Alara « Diu », lo Kojima ? Es ambiciós, aquò’s segur, e son ambicion lo menèt a far de cap d’òbras del jòc vidèo… coma a se perdre en camin, fotut defòra que foguèt de l’estudiò de Konami. D’unes dison que seriá autoritari, capriciós e un bricon megalò. Doncas diu benlèu pas, mas benlèu engèni a la Orson Welles, e amb los marrits costats qu’aquò compòrta.

Sus aquò vos daissi, es sortit lo darrièr jòc de la seria manejat per Kojima, Metal Gear Solid V : The Phantom Pain, e pareis que s’i pòt anar caçar la cabra en tenguda de camoflatge dins las montanhas d’Afganistan. Es aquò que demandi a un jòc vidèo ieu !

Tòca-Maneta 46 – Lo darrièr d’entre nautres

Posted on 10 octobre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Perqué soi totjorn lo darrièr a descobrir de causas ? E òc, m’arriba de passar a costat de jòcs, emai siaguèsson considerats coma de caps d’òbra. Prenetz The Last of Us d’exemple, m’aurà calgut esperar una version remasterizada per botar la man dessús e jogar a una òbra que tot lo monde coneissiá ja ! Es aital, que volètz.

The Last of Us™ Remastered_20151118213454

Tre la debuta, lo jòc es…cargat.

The Last of Us, es « lo darrièr de nosautres ». Tre lo títol, l’estudiò Naughty Dog pausa l’ambient : vos caldrà subreviure. Joel, lo eròi, a un trentenat d’annadas quora una malautiá misteriosa se declara de pel monde, lo cordyceps, una mena de campairòl parasit que pren normalament lo contròtle del còrps dels insèctes mas que mutèt, per una rason desconeguda, e s’espandiguèt a l’òme. Es un primièr aspècte interessant del jòc, que cèrca pas, al contrari de la mòda, a nos far esbolhar de zòmbis sens jamai donar d’explicacion sufisentament racionala a lor aparicion. Non, aquí i a una cèrta credibilitat tota scientifica a l’aparicion e l’evolucion de la pandemia, quitament se, coma los personatges principals son pas omniscients, saurem pas tot. Lo jòc es fach justament per nos suggerir la fragilitat e la solesa de l’òme dins un environament qu’a quitat d’èsser natural per sa fauta, al moment que la natura tòrna prene sos dreches del biais lo mai violent que siá.

The Last of Us™ Remastered_20151122210344

Vertat es !

Trobam aital una justificacion al pòst-apocaliptisme, lo fach de mostrar un personatge sol dins una vila bèla, Boston, completament roinada e devastada, amb de grans immòbles que menaçan de s’afondrar e repausan los uns sus los autres coma de freulas cartas d’un castèl pauc assegurat, contribuís al costat malenconic e quitament nihilista del jòc, ont la sola mira, la subrevida, ne ven un ideal un pauc fosc.
Per atissar un pauc l’instinct de mòrt de Joel, que viu dempuèi vint ans al mitan dels infectats e de militars sens jamai saber lo qual es lo mai « uman » dels dos, trobarà a son costat Ellie, una filha de 14 ans que doncas coneguèt totjorn lo monde dins aqueste marrit estat. Ellie es resistenta, risolièra, charraira, autonòma, amb un caractèr afirmat, e vendrà lèu la rason de viure o de subreviure de Joel, en li fasent irremediablament pensar a sa drolleta a el, mòrta a la debuta de l’epidèmia.

The Last of Us™ Remastered_20151130225334

Quora lo zoo de la vila s’espandís a la vila tota…cargat de sens.

Es aqueste duò un pauc contra-natura, entre lo vièlh traficaire usat e una jovenòta plena d’energia, que fa la sal de l’aventura, un road-movie garrelejant entre banlègas residencialas tornadas al verdejament e paisatges naturals impausants ont la man de l’òme sembla jamai aver botat lo pè. Sèm pauc de causas, aquí l’idèia, lo messatge, e n’anam cagar, anam dever se batre per avançar, contra los infectats e totas las fasas de l’evolucion lenta de la malautiá, contra los òmes, de militars e de pilhards a las motivacions pauc avoablas, caldrà comptar sas municions e pas sus grand-monde. Se la vida èra dura, la subrevida l’es encara mai, e daissa un gost amar al jogaire, a mesura que vei los personatges perdre de tròces d’arma en avançant…

Sus aquò vos daissi, me cal anar bricolejar un quicòm amb una bata de baseball, una cadena e de clavèls rovilhats, una de las possibilitats del jòc, per anar petar lor morre de caulet-flòri a aquestas infeccions d’infectats.

Tòca-Maneta 45 – Pokemon God

Posted on 19 juillet 2016 by Tristan Gahus

Charmilhons de maneta, Pikachus dels botons, balhaires de jòia a Aspicòts e esportius de Carapuça, adiussiatz !

Sabi pas coma ai fach mas ai capitat, de long de las detzenas de cronicas que faguèri, de jamai, o quasi-jamai vos parlar de Pokemon. Pertant ma vida, o puslèu mos lésers, de jogaire, e mai benlèu l’existéncia d’aquela cronica tènon belcòp a l’arribada d’aqueste jòc dins las corts de recreacion, e la mieuna en particulier, a la fin de las annadas 90. Foguèt per ieu una mena de revelacion, qu’avant aquò èri pas un grand jogaire, la revelacion que lo videojòc podiá èsser frucha d’una soscadissa e d’un trabalh artisticò-creatiu, amb un scenariò e de dinamicas de jòc abotits. Vertat que pel grand public, Pikachu es aquesta pelucha manhagueta e un pauc irritanta amb un sol mot de vocabulari –son nom- cridat en permanéncia e sus totes los tons. Darrièr l’emblèma de la franchisa qu’i es evidentament pas per res dins lo succès de la seria, i a çaquelà un jòc vertadièr, apregondit, equilibrat e imaginatiu, basta pas que d’agachar l’impressionant bestiari que fa l’interès del jòc, e que s’alonga totjorn mai.

La mapa sul telefonet aficha las infòs (virtualas) interessantas.

Aital, en 1996, Nintendo tustèt un grand còp, lançant una mòda rarament vista dins l’esfèra videò-ludica fins aquí e crèsi ben que pas un solet dròlle d’un detzenat d’annadas a aquel moment escapèt a l’èrsa dels mostrons de pòcha. Cal dire que los japoneses avián ren fach a l’azard, qu’aquò siaguèsse pels produches derivats, a bodre, o per l’efièch comunautari, lo boca a aurelha, lo fach de desvolopar de malhums de jogaires, a una epòca que las conneccions internet èran gaireben inexistentas. Mai qu’aquò, se desvolopava en çò dels jogaires un besonh de l’autre, per avançar dins lo jòc e lo poder completar, induch per aquesta idèia revolucionària d’editar sistematicament doás versions de cada jòc Pokemon, amb de pichonas diferéncias e de bestiòlas que se caliá escambiar de consòla a consòla. Un vertadièr telefòn arab videòludic, jòc de ròtle massiu e connectat d’avant l’edat dels MMORPG.

TRAPA-LO !!!

Vint ans an passat, ritmats per de sortidas, frequentas coma relotge, de cartochas de Pokemon de totas las colors de l’arcolan, totjorn doás per doás, totjorn amb la meteissa basa de jòc, un RPG plan accessible amb un sistèma de combat en chi-fu-mi ameliorat (pèira-papièr-cisèl), en seguissent amb pigresa las evolucions tecnologicas de las consòlas portablas de Nintendo.

De qué sembla la realitat augmentada

Fins a uèi. Sèm en 2016 e Nintendo e sos amics son tornarmai a crear una revolucion videòludica tant impactanta, e benlèu mai, qu’al lançament de la franchisa, amb Pokemon Go, ja un fenomèn de societat, avant sa quita sortida oficiala ! Aplicacion gratuita fargada pels telefonets (lo supòrt de jòc lo mai espandit finalament), Pokemon Go vos prepausa una caça a l’animalum imaginari classica a l’excepcion notabla qu’aquò se fa pas dins un monde virtual imaginari tanben coma antan, mas…dins la realitat ! Frucha del trabalh conjunt de Nintendo amb Niantic, ex-filiala de Google especializada dins la realitat virtuala o puslèu la realitat augmentada, aquesta aplicacion unica en son genre se basa sus vòstras donadas de geolocalizacion per far apareisser dins vòstre environament de mostres que deuretz trobar e atrapar amb lo telefonet, que servís un pauc de cluca a veire çò qu’existís pas realament. Tot un simbòl, me diretz. Òc, podriá, maca que lo jòc, pro paradoxalament, vos buta a sortir per de bon, e a vos passejar se volètz far l’encontre d’un paure pokemon perdut o lançar un combat contra un autre jogaire, l’autra possibilitat. E vos pòdi dire que de camin n’anatz far ! De pargues en sendarèls, a la vila o a la campanha, tant que captatz la 3 o la 4G sul telefonet trobaretz de bèstias a engabiolar, e bica la PETA ! Mai qu’aquò, son notats sus la mapa virtuala d’elements notables qu’existisson en realitat, de monuments, de creacions artisticas, d’art urban als quals fasèm pas forçadament atencion, mas que tòrnan trobar un interès pel jòc, qu’es possible d’interagir (virtualament) amb eles per obténer d’objèctes utiles. En un mot : es estonant ! Un jòc, virtual, que convida a la passejada e a las interaccions socialas e environamentalas, vaquí de que tòrcer lo còl a totes los clichés qu’existission suls videojòcs d’acostuma jutjats embarrants !

L’auretz compres, ieu aculhissi aqueste OVNI positivament e amb interès, benlèu mai per la refleccion que mèna sus nòstra societat connectada e lo transmèdia puslèu que per lo jòc sonque, amb çaquelà dins un canton del cap aquesta sonsaina que las donadas de geòlocalizacion son recampadas e partisson en çò de Google… Rai, aquò m’empacharà pas de me far 5 quilomètres a pè per me trapar un Rocolhon salvatge al mitan d’un bòsc perdut e completar ma collec’ !

Tòca-Maneta 44 – Fallout Falord

Posted on 30 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

L’ivèrn ven ! Mas anam pas parlar del Tròn de Fèrre, que l’ivèrn es plan simpatic mas aviái enveja de vos perpausar un ivèrn vertadièr, un ivèrn ont se calfar mofletament al canton e se clafir de racleta sufís pas pus a contentar nòstre besonh de frescura e de solesa, non, un ivèrn nucleari ! Fukushima, Tchernobyl, o perque pas Moruroa es plan polit tot aquò, mas es pas res a costat de çò que menaça de nos tombar sul morre un d’aquestes jorns. La guèrra nucleara, i a pas qu’aquò ! E vòli pas far mon alarmista, mas coma la mitat de la planèta a los mejans de far petar l’autra mitat e de se far petar en prima, me sembla qu’es una realitat que se pòt tocar. Ieu ? Non, va plan, ieu soi prèste, los espèri los missiles. Ai cavat dins mon ostal un abric anti-atomic, l’i ai fotut dètz ans de mongetas en bostia e tota ma colleccion de videojòcs, istòria de m’ocupar. E per m’aprestar a aqueste futur que mancarà pas d’arribar, me fau la man sus la seria Fallout, que lo numerò 4 ven de sortir, dins l’extasi generala dels afogats del becquerel, pas lo libre per plan parlar, l’unitat de mesura de la radioactivitat. Pas cap de relacion. Enfin, pensi pas.

E BOUM !

Perque dins Fallout, que lo nom vòl dire retombada dins la lenga de Doctor Folamor, jogatz un tipe que dèu sortir de son abric ont s’es anat amagar après una petada atomicassa, de pas confondre amb una petassa atomicada, per anar veire un pauc çò qu’es arribat al monde d’aquel temps. E, tant val zo dire, o sabèm, l’arma nucleari fa pas tròp de ben a l’ecosistèma e a la vita en general, manca benlèu, per veire las causas positivament, per crear d’espècias nòvas, que pas un creator del planèta n’auriá segurament agut l’idèia, amb un nombre de patas irregularas e una quocient intellectual del registre de l’aleatòri. Contra tot aquò, e per subreviure dins un ambient post-apocaliptic cargat, podretz comptar sus tot una panoplia d’armas a bricolejar e a melhorar. Urosament per nòstre personatge, lo jòc se passa als Estats-Units, doncas ne podretz trapar un pauc pertot dins d’ostals abandonats. Se seriá passat en França, lo tipe auriá agut lo temps de se far mossegar vint còps per un gós a dos caps avant de trapar la paura escopeta de la memet al fons de la bòrda. Tanben, lo famós Pip-Boy, vengut un pauc l’emblèma dels Fallout, serà un aligat benvengut, una tòca d’optimisme jos la fòrma d’una montra o d’un PDA personal.

Quand disi que las radiacions fan pas de ben a la fauna locala…

A despart d’aquò vos caldrà pas n’esperar tròp del monde que crotzaretz, que ja en temps normal l’èsser uman es de racar, quora dèu luchar per sa subrevida a la tendéncia pesuga a pas far de present. Seretz doncas daissat tot sol al mitan de tèrras tornadas salvatjas, a vosautres de vos organizar per saber que far e ont anar ! Una dinamica de jòc que sembla plan a la seria dels Elder Scrolls, coma Skyrim e Oblivion, e de fach, dins un cas coma dins l’autre es la societat Bethesda qu’es a la manòbra. Los coneisseires sabon doncas que se pòdon esperar a una libertat casi-totala, un sistèmi de causidas qu’an una influéncia sus l’anar de l’istòria, una escritura folhada, per un fum de temps a i passar. En mai d’aquò, la seria Fallout es coneguda per son umor negre, son cinisme, e per un ambient comol de referéncias Pop Culture, l’omnipresent Nuka Cola en cap, e a l’encòp tipat annadas 50, amb d’ostals pavalhonaris, de vestits e de musica d’epòca, de filmòts de propaganda. Un clinhet apuejat a la Guèrra Freda e sa menaça nucleària ? Benlèu !

A pena soi DRH d’abric anti-atomic, es ja lo rambalh.

Aqueste còp Bethesda faguèt las causas en grand e a particularament sonhat sa campanha de com’, fins a ne sortir un jòc avant lo jòc, l’aplicacion per plataformas mobilas Fallout Shelter, que vos plaça en supervisor d’un abric anti-atomic. A vos doncas de bastir de peças novèlas per produire d’aiga, d’electricitat, de manjalha, melhorar las competéncias de vòstres locataris cada jorn mai nombroses, ne mandar qualques uns en excursion recuperar d’armas, de vestits e de capsulas de sodà, la moneda del jòc, al risc que fagan un marrit rescontre. Ço de plan es que lo jòc es a l’encòp complet sens èsser finalament mai qu’un pichon jòc de gestion coma n’espelisson totes los quatre matins, mas es tanben gratuit. Podètz doncas vos aprochar la seria Fallout e sas caracteristicas per la pichona pòrta, avant de veire se volètz dobrir la granda. L’ai dich, un còp fach, se tornarà barrar qu’al cap de detzenas e de detzenas d’oras de jòc. Sètz prevenguts !

Sus aquò vos daissi, me vau embarrar dins mon abric fabrejat a l’ostal amb Fallout 4, del temps que soi dessus pòdon ben petar qualquas bombas o vos podètz totes entre-tugar, n’ai pas res a fotre !

Tòca-Maneta 43 : Èra pas ma guèrra

Posted on 23 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Avèm rarament l’ocasion de parlar filosofia dins Tòca-Maneta, pasmens es una disciplina qu’es ligada als videojòcs e plan mai qu’o pensam. Farai l’intriduccion a mon perpaus del jorn per doás citacions plan conegudas de grands filosòfs d’aqueste monde, que m’en soveni pas mai lo nom, e urosament perque m’auriá segurament obligat a ensajar encara un còp de prononciar d’alemand, un exercici totjorn plan penable per ieu. Ma primièra citacion serà « La guèrra, es mal ». Vos daissi qualquas segondas per meditar dessus, vaquí. Mon autra citacion es « Èra pas ma guèrra ». E aquí non, vos daissi pas de temps per soscar dessus, perque anam encadenar dirècte. Perque perdon mon car Silvestre, mas la guèrra lo mai sovent se causís pas, se patís !

A la nuech, vos cal causir ont anar.

Aquí resumit simplament lo principi de This War Of Mine, qu’auriái enveja de revirar per « Aquesta guèrra que faguèron mieuna », çò que rejonh ço que disiái mai naut. Perque This War Of Mine es un jòc de guèrra, un jòc sus la guèrra, mas la vertadièra guèrra, pas aquela, per un còp, que vos damanda d’emponhar un fusilh per anar jogar al eròi sus la linha de front e alinhar las petadas al cap d’un enemic indeterminat per fin de ganhar una medalha en chocolat e subretot pas de sesilhas de psy a garir lo sindròme pòst-traumatic. Non, la guèrra longanha, pas aquela qu’es menada mas aquela qu’es viscuda, per de civils que seràn jamai, d’un costat coma de l’autre, que de domatges colaterals. Una pèrda acceptabla, diria l’Estat-Majòr.

Es que vau botar la man sus tot çò que passa e qu’es pas a ieu ?

Dins This War Of Mine, començatz dins l’ostal roinat d’una vila imaginària d’un pais imaginari tanben mas a la consonància eslava o balcanica. Se sentís rapidament la referéncia a un conflicte plan mens maniquean que las guèrras de la primièra part del sègle 20, subre-representadas dins lo videojòc, non aquí tot fa pensar a las annadas 90, al moment de la despartida de Iogoslavia. Una proximitat temporala apuejada pel costat familièr e uman de tot lo jòc, notadament lo fach que vòstra tòca es de far subreviure un ponhat de personatges que son pas de soldats, mas d’umans plan umans, amb una vida d’uman. Cadun a son istòria pròpia, aviá un mestièr abans aquesta guèrra que saurem pas jamai çò que la provoquèt ni qualas son las fòrças en preséncia, de còps una familha, de passions, un avenidor… E totes an en comun d’aver res pus, de se tornar trobar sens vertadièrament se conèisser dins aqueste ostal trocejat, ont caldrà combatre lo freg, la fam,la depression, las atacas de sacamand que plan sovent seràn pas que de subrevivents que renegan lor moralitat…

…

Tot es volontàriament afrós dins This War Of Mine e tot vos mèna a sentir lo pès de decisions malaisadas. Aquela que tornarà lo mai sovent serà de raubar o pas l’estòc de noirridura d’un autre grop de personas, es a dire jogar la subrevida de vòstre grop contra aquela de l’autre. Pas de pietat significarà un fum de consequéncias, que s’obligatz un de vòstres personatges de panar, veire de còps que i a de nafrar o de tuar qualqu’un, quitament en legitima defensa, risca plan de tombar en depression, de refusar de s’alimentar, de tombar malaut, veire doncas per encadenament de morir, çò que buta puèi lo demai del grop a baissar los braces. Mai que la moralitat dels personatges, qu’es variabla segon lo cas, es vòstra moralitat pròpia, de jogaire e doncas d’uman, qu’es en jòc. This War Of Mine recompensa d’un cèrte biais lo fach de far pròva de moralitat, mas avança tanben l’idèia que far lo ben vos salvarà pas totjorn, quora dintran en compte d’elements exteriors que mestrejatz pas forçadament. Un jòc de l’uman, que s’adreiça a l’uman, a aquesta populacion (majoritària fin finala) qu’es pas sodarda e a la quala demòra dos sòus d’etica, d’intelligéncia e de solidaritat.

Los corbasses que m’escotan se lecan las pòtas de m’ausir parlar d’un jòc tant dur, mas caldriá veire a pas doblidar lo costat jòc, e doncas agradiu, plan present tanben malgrat la negror ambienta. E d’aquel costat This War Of Mine es un jòc de subrevida coma s’en fa fòrça d’aquesta passa, anirai quitament fins a dire qu’es de mòda. En brèu vos cal recuperar un fum de causas que trainan un pauc pertot per bricolar de causas essencialas, coma un forn, de recuperators d’aiga de pluèja, de lièchs, o mens directament essencialas, coma un fautuèlh, una ràdio, una guitarra. Mens essencial benlèu mas coma tot es dins los pichons quicomets d’una normalitat quotidiana retrobada que la santat, en particular mentala, de vòstres personatges se podrà conservar. Un costat gestion un briconèl leugièr doncas, sens que res siá jamai completament gratuit. Coma de Sims en vacanças a Sarajevo. This War Of Mine es un jòc intelligent, amb un agach agusat sus de tèmas espinoses de tractar que ven confirmar lo poder del videojòc coma espaci de refleccion e doncas coma art.

Sus aquò vos daissi, avèm pas res pus dins lo frigò per manjar, vau a la caça al soldatum. A veire s’es comestible. A la guèrra coma a la guèrra, tè !

Tòca-Maneta 42 – La lei del Tallion

Posted on 16 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

SPOILER

E uèi anam parlar tot a fet seriosament de respècte d’òbra originala o de cossí fargar de contengut novèl e interessant a partir d’una matièra ja chucada fins a la mesolha. La matièra en question es l’òbra de Tolkien, facha de romans epics, de contes e de plan d’autras causas mai o mens definidas qu’aguèron per tòca de descriure lo mai precisament possible un univèrs totalament inventat mas pasmens totalament coeerent. Tot lo monde legiguèt pas los libres del Senhor dels Anèls que, per tant interessants que siaguèsson, son d’un nivèl de cagantituda rarament egalat, degut mai que mai a una traduccion francesa tròp…francesa justament. Seretz uroses d’aprene que son a ne far una autra, mai modèrna, çò que deuriá èsser l’ocasion de descobrir o tornar descobrir lo libre fondator de l’heroic-fantasy modèrna. Per contra, coneissètz segurament los films, de Peter Jackson, una primièra trilogia senhoresca de bona factura, seguida d’una trilogia hobbitesca a l’interés inversament proporcional a l’espèra suscitada.

Ten, una vielha coneissença

Lo jòc La Tèrra del Mitan : l’Ombra del Mordòr es a la crotzada de l’òbra literària e de l’òbra filmica, tòrna préner, per de questions de dreches, l’estetica de la segonda en recuperant d’elements scenaristics de la primièra, mas en amenatjant una istòria nòva dins un trauc cronologic daissat per Tolkien e sos successors. L’idèia es pas marrida, e es quitament capitada, perque sortissèm de l’encastre de l’adaptacion conament bèstia e limitada en videojòc a una creacion que seguís la logica non-lineària del mèdia, forçadament diferenta dins son anar qu’un libre o qu’un film. Lo jòc es polit, çò qu’èra pas ganhat, vist que se debana en Mordòr, es a dire la tèrra la mai desolada descricha per Tolkien, doncas pas briga polida a la debuta, regaudissent de jogar e puslèu pregond dins son gameplay. Es viu, sens gaire de pausas, e lo monde, clafit de missants orcs, se mòu en permanéncia a l’entorn del personatge principal. Lo personatge principal, justament, se sona Tallion, es un rodaire e…morís a la debuta del jòc. Mèrda. Mas non, perque en fach, l’esperit d’un ancian èlf pren possession de son còs e l’empacha de morir, en li balhant de fòrças suplementàrias e gaireben subre-naturalas.

Un que merita son nom.

E es aquí que se pausa lo problèma del respècte de l’òbra originala : aquò, dins Tolkien, es impossible. Non solament l’èlf en question a pas aqueste poder a un sol moment, sens comptar que al moment que se debana lo jòc es ja mòrt dempuèi qualques millenaris e sepelit 6 pès al mitan de la Tèrra del Mitan, mas aquest fenomèn magic es pas jamai present dins libres o films. Auriá donat del Senhor dels Anèls un cort-metratge de la mena : « pren l’anèl, dintra dins lo Mordòr, chapla tot lo monde e FIN ». Cinc minutas tòp cronò. A aquò podèm apondre tanben la preséncia de bèstias creadas pel jòc, coma los Caragors, que son finalament aquí pas que per servir de caval a Tallion e lo cambiar de temps en temps d’enemics. Aquò al mitan d’autras reférencias a l’òbra originala, elas fondadas per contra. Mas es que es un problèma ? Per ieu non, a partir del moment que l’irrespècte servís la creacion e dona un produch que pòrta un molon de novèltats dins un univèrs ja conegut e apreciat. Pensi qu’auriá plan mens fonccionat dins un univèrs juste creat per l’ocasion, sens autre background. Apreciam aquí, per exemple, de s’enfrentar a tota una armada d’orcs, que seguisson un sistèma ierarquic abotit, amb de traisons intèrnas qu’avèm la possibilitat de provocar, de caras vertadièras e unicas, de pichons noms risolièrs de la mena « Grumog-l’esclafaire-de-nenons » o « Bruthold-pas-content » e tanben lo fach que se vos vençon ganhon de galons e se reorganizan del temps que sètz remandats un pauc mai luènh. Èran de possibilitats daissadas per l’òbra originala, pauc expleitadas pels films e aqui trabalhadas a fons. Mai aquò’s pas que mon vejaire, e soi benlèu mens cotigós sul mèstre Tolkien que d’autres !

Sus aquò vos daissi, i a Brandadur-lo-Biflaire qu’a tratat ma maire, li vau anar reglar son compte a aquesta salopariá !

Tòca-Maneta 41 – Una Witch Lorrena

Posted on 9 novembre 2015 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Òc, o sabi, fa plan de temps qu’èri pas tornat, mas vos en dobtatz coma soi nascut dins un banh de marrida fe ai una explicacion ja prèsta, e coma lo pair Nadal se tòrni es amb ma biaça plena de presents ! De presents que vos caldrà crompar, es pas los Videojòcs del Còr aquí.
Mon explicacion per aqueste còp serà aquela : soi tombat dins los corredors del temps, dins un país de fachilièras mas mai que mai de desenfachilhaires, dins un país ont se pòt far petar un cap coma lo tap d’una botelha de champ’, e menar un eretic al lenhièr sens esmòure mai qu’aquò la populacion locala, un país que, en un mot, me cambia plan del meu costumièr, qu’es lo País Polit dels Potonorses, coma cadun sap. Los que jògan auràn reconegut aquí lo monde de The Witcher : Wild Hunt, un dels jòcs mai esperats, e a rason, de l’annada 2015.

Un caçaire de primas nomenat Dujangoth Frett. E, plan segur…

Pas que siá revolucionari, notatz plan, i a gaire d’originalitats dins aquel jòc d’heroic fantasy en monde dobèrt coma comença de n’i aver a molon, mas cal plan reconèisser que çò que fa o fa plan. Al nivèl scenaristic primièr, perque l’i vesèm de longa lo fach que lo jòc siá una adaptacion d’una seria de romans escrichs per Andrzej Sapkowski, un polonés. Pas una linha de dialòg fòra-subjèct, pas una quista que passe sens esvelhar un minimum d’interès, quitament la mai segondària, pas una istòria personala d’un figurant rolesc qu’anatz crotzar per azard que sentisca pas lo background folhat. D’un talent rare, l’escritura de The Witcher buta cap a la dark fantasy, jos-genre de l’heroic fantasy que defugís lo maniqueisme per un esquemà complèxe d’accions e de decisions qu’entrainan de consequéncias en cadena malaisadas de preveire e doncas d’empachar. Lo « Witcher » del titol, lo sorcelaire, Geralt de Riv, es un bon caçaire mas son intelligéncia es sus d’unes plans un pauc limitada, puèi es plan sovent que serà guidat mai per sa passion, per pas dire mai, que per sa rason. Aquò fa que se tròba plan sovent enfrentat a de batèstas politicas supèr-complicadas a las qualas farà tot per escapar sens, de còps, i arribar, una posicion que nos tòrna menar, en tant que jogaire, a aquela d’un gran de sabla dins un univèrs que podriá existir sens nòstra preséncia o a tot lo mens qu’aquò fariá pas anar pièger. La tòca de Geralt es pas de salvar lo monde, es de se salvar el-meteis e las qualquas personas qu’estima. Es completament egoista dins un monde qu’obliga a l’èsser, e qu’obliga a trantalhar en permanéncia entre lo negre e lo blanc, e encara, quora aquestas concepcions an encara un significat…

Segondament, es cool d’èsser Geralt de Riv (bon, avèm pas la causida) perque es cool d’èsser un sorcelaire. Es quand mema pro rare de jogar un caçaire, tipe caçaire d’aquí, qu’auriá tanben las competéncias del seu gós. Emplaçatz lo fusilh per una espasa e auretz una idèia de çò qu’es lo mestièr de nòstre Geralt : lo monde lo pagan per anar tuar los monstres que mancan jamai d’espaurugar tota una region. E doncas vos cal passar de temps a cercar las pesadas, e recampar d’indicis, a seguir las odors a la flaira, a tendre de trapèlas, per identificar lo monstre en question, demest un bestiari plan fornit en òrras bestiassas, puèi a li cremar son nís, a li crebar sos pichons e lo maudire sus dètz generacions, aquela raça de demòni de sa maire la… hum, perdon. En brèu Geralt es un pistaire de tria, e sas competéncias per seguir la salvatgina seràn tanben utilizadas per tornar trobar d’umans plan umans, dins las (grandas) vilas del jòc : de raubaires, de murtrièrs, o juste de testimònis utiles a la quista personala del personatge. Un costat « Sherlock al país de Conan lo Barbare » qu’es puslèu fresc !

Lo Gwynt es un vertadièr jòc dins lo jòc.

Sabi, aviái començat en dire que de noveltats o d’originalitats The Witcher ne portava gaire, e aquí soi a dire lo contrari. Mas mantèni ! En veire tot çò qu’existís o existiguèt dins lo domèni videòludic, la sagà The Witcher mèna pas tant d’originalitats qu’aquò. Mas…n’es una en se ! Dins lo biais de far, mai que mai. Per una rason principala : aquò nos ven de Polonha. Qu’aquò siá lo libre original o lo jòc, The Witcher es 100% polonés, d’un estudiò sonat CD Projeckt Red. E aquò se sentís dins aqueste RPG a l’occidentala vengut d’un autre Occident, un Occident desconegut, mespresat de còps que i a, que capitèt de provar en 2015 que sabiá far venir autra causa que de plombièrs e de papas. E degun s’i enganèt pas, que quora Obama venguèt visitar Polonha lo darrièr còp, qu’es aquò que li ofriguèt lo primièr ministre d’alai coma present ? E òc, un exemplari de The Witcher ! E a aqueste moment, i aguèt pas de marrida lenga per petar l’ambient, que America coma Polonha sabon plan lo pes que pòt aver aqueste ben cultural dins l’economia d’un país, amai un país en marrida santat coma aqueste ! Mas parlarem pas mai politica e economia, que ne perdriam encara Geralt dins la discussion e sabèm ben que nòstre sorcelaire aima plan mai caçar lo tròll que l’òme politic, es plan mens viciós coma bèstia, e plan mens penós a manjar !

Sus aquò vos daissi, mon sorcelaire m’espèra per desencorcelar a la sorsa una sorcièra sorna dins sa soricièra. E dèvi anar a l’ortofonista tanben.

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Category Archives: Tòca-Maneta

Tòca-Maneta 50 – Los Tessons de Guèrra (especiala 50na)

Tòca-Maneta 49 – Oceanporn

Tòca-Maneta 48 – Jamai solet

Tòca-Maneta 47 – Metal Gear, Solide !

Tòca-Maneta 46 – Lo darrièr d’entre nautres

Tòca-Maneta 45 – Pokemon God

Tòca-Maneta 44 – Fallout Falord

Tòca-Maneta 43 : Èra pas ma guèrra

Tòca-Maneta 42 – La lei del Tallion

Tòca-Maneta 41 – Una Witch Lorrena