Tòca-Maneta 16 – Free to Pay

Posted on 13 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ohé, los amics, es uèi ! E òc, es uèi, sèm lo jorn ont me cal èstre un vièlh con reaccionari ! Es escrich sus mon calendièr !
Tomba plan, perque ai una bramada de sortir. De sortir contra una generacion novèla, e ben òc, si que non seriá pas pro reaccionari. E una novèla generacion de videojòcs, es normal, es la tòca de la cronica. E ieu, en reaccionari, trapi rassegurant de parlar de videojòcs dins una cronica consacrada als videojòcs, me sentissi plan mai en securitat. Aquesta generacion es aquela dels jòcs per navigator. Pas brica de rapòrt amb Cristòl Colomb o Vascò de Gamà, se tracta aquí de navigator web. Doncas ditz plan çò qu’es, son de jòcs que son pas lançats sus una consòla, qu’an pas de supòrt fisic, que se passan a cent del cent en linha, dins un fenestron dobèrt per vòstre Firefox, vòstre Operà, vòstre Safari… o vòstre Internet Explorer…hum…jutgi pas, è, cadun fa çò que vòl dins l’intimitat de son ordinator…

Bòf…

Bon, en tot cas aqueles jòcs an en comun una dematerializacion totala mas tanben un modèle economic recent. Fan totes partida de çò que s’apela los Free-to-Play, un chafre enganairitz que fa creire que son completament gratuits. E es aquí plan una partida de çò que lor repròchi. Perque de pichons jòcs a jogar a gratis, sus la tela, n’i a un monton, fachs amb mai o mens de succès dins de garatges e botats a la dispausicion de totes. O d’ancians jòcs del circuit professional ara vielhs e que lo desvolopaire decidiguèt de metre en linha, aital, per generositat totala. Mas los jòcs per navigator son JAMAI completament gratuits. Començar d’i jogar còsta pas res, mas podretz jamai accedir a totas las fonccionalitats sens tirar un centime de la pòca. E es quitament mai viciós qu’aquò. Ara, i a tota una banda que se semblan, que son bastits sul meteis esquemà de jòc, es a dire un contròtle d’en naut, la gestion de ressorças, per exemple la moneda, la fusta, la noirridura, un comptador d’experiéncia que s’emplena a mesura e que vos permet de desvolopar lentament vòstre afar. E ai plan dich « lentament », es important. Sabèm que lo temps es d’argent. E es justament sus aquò que jògan aqueles jòcs. Las accions que menaretz se passaràn plan sovent non pas en temps virtual coma se podriá far dins un jòc de gestion normal, mas en temps real. Dins Asterix e sos amics, se volètz bastir un ostal al vòstre barda, i caldrà far passar d’oras de la vita reala, en mai de furar coma un capbord per trobar dins lo jòc totas las ressorças que cal. Urosament, dins un cas coma dins l’autre, es possible d’accelerar las causas… en pagant ! E me podètz creire, la frustracion causada per un comptador que sembla recuolar puslèu qu’avançar vos balharà enveja mai d’un còp de sortir la carta blua ! Encara mai viciós, sovent pagaretz pas directament per una accion, mas per un tipe de ressorças que, elas, combinadas d’un certe biais, permetràn de menar aquela accion. Dificile doncas de saber autrament qu’a vista de nas çò que jogar vos pòt costar…avant de reçaupre la factura dins la bostia e de perdre totes vòstres pelses d’un còp d’uèlh un sol.

Braf…

Una autra causa que me fa repotegar : sovent fonccionan sus de licéncias eissidas d’autres mediàs, lo mejan de botar un nom conegut sus un modèle que, el, cambia pas, per far vendre, evidentament. Aital trobam Asterix, n’ai parlat, los Simpsons, Marvel Avengers, mas tanben Anno Online, los Sims Online, Age of Empires, derivats de çò que son ja de licéncias de videojòc a succès. I a quitament un jòc dels Schtroumpfs, çò que nos fa quand mema arribar a un paradòxe de talha, una eresia : los personatjòts blaus utilisan de peças de moneda. D’argent en çò dels Schtroumpfs ? Es arribat un sol còps dins las BD e vegèron qu’èra una error !

Mouaif…

L’aurètz compres, pensi qu’una bona part dels jòcs suls navigators son una engana, pas totes, solide, n’i a de bons. Mas son paures en tèrmis de jogabilitat, discutables pel biais de te vendre un quicòm de gratuit a la basa, un pauc tròp fan service per èstre onèstes e usina a gas coma pas permés vist que, de segur, i a pas de fin, gaire d’istòria, es juste un molin per amassar de dardena.

[Bruch de peças] Bon, ara vau passar demest vosautres, se me podètz balhar un pichon quicòm, m’ajudarà a acabar l’ostal del Grand Schtroumpf, lo paure lòtja per carrièra jos un campairòl, a plan besonh d’un teulat que començan d’aver fret al vilatge e ieu perdèri tot dins l’ataca del camp roman de Babaorum. A vòstre bon còr, monsur, madama… non, prèni pas la carta blua, pas encara. Prèni los chècs, è, per contra… mercés plan. Non, prèni pas de salcissòt, per manjar va plan, es per jogar qu’ai un problèma… mercés.

Non ? Francament ? Avètz pas l’impression que tot se sembla ?

Tòca-Maneta 15 – The Talking Dead

Posted on 6 janvier 2014 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

[gronhament de zòmbi*] Oh, euh, vos presenti Rogier. Es mon zòmbi, un zòmbi domestic. Calma, Rogier ! Tròbi que s’en parla pas pro dels zòmbis, pertant es una part importanta de la societat. Doncas uèi, vos vòli parlar de zòmbis, e aquesta cronica foguèt doncas elaborada amb Rogier lo zòmbi, Rogier m’aniràs querre una tassa de cafet, seràs gente.

Rogier s’amusa a tornar far lo clip de Michael Jackson. Quin coquinàs aquel Rogier !

E lo zòmbi e lo videojòc es un pauc un maridatge que dura dempuèi que lo videojòc existís. Mas es un pauc sa part negra, de l’estile la femna que gausam pas mostrar als amics per de que avèm paur de lor reaccion. Mas benlèu nos fasèm una idèia, se lo mite dels zòmbis foguèt longtemps reservat a un public pichon d’amators vistes un pauc coma d’adolescents en manca de sensacions fòrtas e tant descervelats que las creaturas que seguisson, es ara de mòda. E òc, de mòda, avètz pas que de veire lo succès de World War Z amb Brad Pitt o de la seria Walking Dead, tirada d’un comic american a succès. E es mai particularament d’aquò qu’anam parlar uèi.

Dins lo monde dels videojòcs, n’i a que fan pas las causas tot a fet coma los autres. Es lo cas de Telltale Games, que començan juste de se ganhar un bricon de succès. E son sus la talvera de la profession per çò que son plan mens de fargaires de jòcs que de creators d’istòria, coma o pòt indicar lor nom. Aprèp qualques ensages un pauc mancats, o cal plan dire, son tornats per la pichona pòrta amb The Walking Dead, un jòc que tòrna prene l’estetica e l’univèrs de la BD originala. L’estetica e l’univèrs, e pas qu’aquò, que lo scenariò es a 100 del 100 original. Una primièra originalitat ven del fach que lo jòc existís sonque en supòrt descargable e se jòga per episòdi ; aital la primièra sason s’acabèt amb cinc episòdis sortits regularament pendent un an, episòdis que se seguisson e que prenián plan suenh d’entretenir lo suspens entre dos, de que far un pont entre lo comic e la seria tele.

Wòputan, Wòputan, Wòputan !!!

Incarnatz dins aquel jòc Lee, un ancian professor qu’es a se far menar en preson per çò que sabèm plan lèu èstre un murtre passional. L’epidemia que transfòrma lo monde en zòmbis comença a aqueste moment e farà que Lee jamai arribarà a sa preson e s’escaparà dins un environament ara vengut ostile. Encontrarà lèu Clementina, una pichona filha en cèrca de sos parents, qu’acompanharà Lee de longa. Enfin disi qu’incarnatz mas es pas talament lo càs, que si Lee es plan lo personatge principal, a aquel que vos identificaretz, controlaretz plan mens sos moviments que sas causidas e son biais de pensar, que seràn a cada còp un crèba-còr talament seràn en possibilitat de cambiar la seguida de l’istòria, o de reglar definitivament lo sòrt d’un de vòstres companhs de rota.

Lo genre de vistas que fan quand mema un pichon quicòm…

Es aquí l’excepcion e la fòrça de The Walking Dead : los tablèus son pichons, i a pas gaire d’interaccions amb l’environament, los objèctes e evidentament los zòmbis, gents de pauca conversacion, n’i a juste un briconèl mai amb los personatges qu’an totjorn de causas de dire. Mas auretz totjorn d’eveniments qu’arribaràn que vos damandaràn en un temps limitat de prene una decision qu’engatjarà la seguida de l’istòria. Una alternància de fasas de repaus ont prenèm lo temps d’installar lo personatge e de bocins d’estress intense que vos trasviraràn lo cap. De que rapelar un còp de mai la seria, que lo jòc n’es una bona non-adaptacion. Mas es tanben un bon jòc, o puslèu un raconte interactiu talament la fòrma es luènh de çò que conèissem del videojòc. E es un bon jòc perque capita de crear, sens jamai vos botar completament dins la pèl d’un personatge, un nivel d’empatia rarament atenhut dins aqueste genre de mediàs. E ieu, disi òsca. Es pas simple de jogar, es adulte, es frustrant pel fach de justament jogar pauc, i cal un pauc de temps, e ieu m’en calguèt, per dintrar dins l’istòria e gafar l’envèja de seguir tot fins a la fin, mas l’experiéncia vos daissarà lo buf copat, aquò’s una promessa. D’alhors vos en pòdi pas dire gaire mai sens desflorar un pauc lo jòc sancèr.

Doncas ne dirai pas res pus, qu’en mai es ora de noirrir mon Walking Dead a ieu, vau veire se pòdi alinhar un testimòni de Jeovàh per carrièra a la carabina. Rogier, Rogieeeeer, vèni, vèni ! [fiulets e bruchs de succion*]

Podètz far çò que volètz, un, dos o mai « won’t make it » coma arrèstan pas de dire en VO…

*Es lo primièr còp que fau una cronica escricha amb de didascalias, doncas saurai pas tròp vos conselhar de l’anar escotar aquela en particular…

Tòca-Maneta 14 – Fire Blem

Posted on 4 novembre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Ah, los japonés… òc-ben, sabi çò qu’anatz me dire : « Atencion Tristan, te vas encara far d’amics amb tas galejadas que jògan suls estereòtipes… » D’acòrdi, dirai pas res. Mas bon, quand mema, cal ben reconéisser qu’en matèria de videojòcs i a d’escòlas, de grandas escòlas e demest aquelas, i a l’escòla japonesa, una de las mai importantas, e es ben alai que foguèt inventat lo videòludisme grand public ! Explicar totes los fondamentals del jòc a la japonesa seria un pauc longàs, parlarai doncas aqui pas que d’un element : es l’importància balhada als personatges.

I a pas sistematicament de protagonistas dins los jòcs eissits del Japon, que foguèron capables de far tanben de causas completament dessenadas sens personatges, sens objectius, veire completament abstrachas. Mas quora decidisson de s’i botar, ben fan pas las causas a mitat. Mario, Link son d’exemples d’eròis plan trabalhats, talament carismatics qu’arribon a existir aprèp 25 ans. E lo suenh portat a la bastison dels personatges es encara mai fòrt dins los jòcs de ròtle, que son en general de jòcs longs ont lo succès naisserà del fach que lo jogaire s’identificarà al personatge principal, o al mens ressentirà un bricon d’empatia per el. Sortit i a ara qualques meses, Fire Emblem : Awakening n’es un bon exemple.

Un visual de la dimension « tactica » del jòc.

Es lo darrièr sortit d’una seria longassa de Tactical RPG, es a dire de jòcs de ròtle tactics, ont mai qu’un personatge o una pichona còla, diritjarem una armadeta al torn per torn. Se ditz qu’es quitament Fire Emblem que creèt lo genre Tactic. E la fòrça de Fire Emblem, qu’es per alhors un pauc regde dins lo jòc, malaisat, es de capitar a crear un ligam entre los personatges e lo jogaire. Dins cada episòdi es parièr : partissèm amb un parelh d’eròis, carismatics, en general filhs e filhas de reis, qu’an de poders desconeguts e qu’una vaga profecia anoncièt èstre los sols en mesura d’empachar l’Apocalipsi. Aquò’s un esquemà classic, mai benlèu tròp classic de jòc de ròtle japonés.

Quora vos disiai que i avia de personatges…

Çò que i a es que Fire Emblem foncciona coma una bola de nèu a partir d’aqueles dos primièrs personatges. N’encontraràn d’autres, que podràn, en lor parlant, convéncer de rejonher l’armada e, quora i seràn, podràn eles tanben anar parlar a d’autres que los rejonharàn benlèu s’arriban a emplegar la bona paraula al bon endrech. Aital es pas rare d’arribar a la fin del jòc amb 25-30 personatges diferents. Enfin, PODRIAM arribar a la fin del jòc amb tantes pions s’èra pas possible de morir. Ben òc, dins Fire Emblem se pòt morir, mas pas morir coma dins los autres jòcs, ont un Game Over farà tornar a la darrièra sauvagarda, vertadièrament morir, en fasent qu’un personatge tuat dins una batèsta siá definitivament perdut. E es plan aquò que fa la dificultat e lo challenge e que buta lo jogaire a aver d’empatia pels seus personatges. Los podrà pas salvar totes, i caldrà far de causidas, soscadas, e pensar lo jòc dins sa globalitat en ne preveire la fin tre la debuta. Un bon jogaire serà aquel que capitarà de far s’entendre totes los elements de son armada e son totes plan diferents amb un caractèr, una istòria, de valors, una mentalitat diferenta. E plan mai de conversacion qu’un Pokemon. N’i a de risolièrs, n’i a d’estranhs, n’i a de simpatics e n’i a d’insuportablament colhons e totes podràn se parlar, interagir, e, logicament, del mai se parlaràn, del mai auràn d’afinitats e se podràn sostenir en temps de guèrra. Dins lo darrièr es quitament possible de ne far se maridar entre eles, aver de dròlles, prene los dròlles dins l’armada per arribar a una granda legion…completament consanguina. Mas al mens, serà fòrta.

La progression se pòt sovent arrestar per veire sos personatges se parlar, dos per dos. Es aquò que renforçarà los ligams dins la còla.

Aquò’s lo jòc a la japonesa : prene suenh del detalh, far mèfi de daissar pas degun en arrièr, soscar a cossi far per transformar pas sos sodards en carn a pastís fresca e sagnosa, e, podriam dire en anant mai luènh, desvolopar l’esperit de còla e la solidaritat. Mas benlèu m’avanci, coma sovent dins aquela mena de jòc, i a mai d’un gra de lectura e s’en pòt far d’interpretacions personalas… ma fe un pauc coma totas las òbras qu’accionan un sentit d’empatia chas nos, non ?

Bon, vos daissi, ensagi a tota fòrça de far se maridar dos cavalièrs per pegar a l’actualitat mas i arribi pas. Las novèlas son benlèu pas arribadas fins al Japon…

Tòca-Maneta 13 – Maximal Crossing

Posted on 28 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de b… Chaspaires de maneta… ? Mas es que per de bon, sètz de chaspaires de maneta ? O de clavièr al mens, o de telefonet, o que que siá que permeta de jogar als videojòcs ?

Benlèu pas, e dempuèi un an que fau aquesta cronica, benlèu que m’adreissi a de monde que l’i coneisson pas res e fau partatjar un passion meuna que tot lo monde s’en freta reialament lo ventre amb una WiiMote. Ai, sic transit gloria mundi, gròssa-gròssa remesa en question. Pertant, per m’ajudar, pòdi dire que, estatisticament, de jogaires n’i auriá mai de la mitat d’entre vosautres. E òc, que 55% dels franceses jògan als videojòcs. Mas de qué parlam ? E ont comença, e ont s’arrèsta lo videojòc ? I a los que jògan sus consòlas, dins lor salon, que se fan de partidas entre amics de temps en temps, los que s’i bòtan cada ser, al fial de tot çò que sortís, los quitament que se fargan eles-meteisses un PC de competicion e que tiran lor léser cap a un nivèl qu’es casiment de trabalh talament i passan de temps. Puèi i a los que se fan un pichon Solitari sul telefonet, o un CandyCrush sus l’IPhone lo matin dins lo bus o lo metrò en anant al trabalh. Los que van jogar un còp l’an amb lor dròlle a la Wii perque es familial, o de temps en quora a la DS, perque lor rapèla la GameBoy, sabètz, l’anciana, la « grisa » coma disián, que tot lo monde i jogava a Tetris dessus. En gròs, i a los gamers, los hardcore gamers e puèi i a los casuals, mai pejorativament los « casús », los jogaires ocasionals. Aquesta desseparacion entre doas categorias de jogaires es en tot cas una idèia plan espandida. Mas a ieu m’agrada pas.

Las vertadièras fèstas e los jorns especials de l’annada son l’ocasion d’aver de novèlas activitats TANBEN dins Animal Crossing !

Las causas son jamai tant simplas. E prendrai un exemple, un jòc sol, conegut, Animal Crossing. Es un dels jòcs los mai citats quora se parla de jòc casual a l’ora d’ara. Lo principi es simplàs : viure. Puslèu se daissar anar, en seguent de principis filosoficòs-culturals a l’asiatica (lo jòc es japonés). I a pas de tòca, pas d’objectiu final al jòc. S’i pòt pas morir, s’i podèm pas batre, se podèm pas nafrar. Cal juste far viure e evoluir son personatge, dins un vilatge colorat, plen de personatges mai simpatics los uns que los autres, amb los quals es possible de discutir, escambiar d’objèctes…que en mai vos fan lo morre quora los vesitatz pas pro sovent. E òc, que lo jòc se debana en temps real e quora i jogatz pas, la vila contunha de crèisser e de cambiar. Mas es pas grèu, avètz de tot biais pas res a perdre e pas grand-causa a i ganhar tanpauc. Après, es vertat qu’avètz un ostal, e se lo volètz far polit coma cal, i deurètz trabalhar un pauc, crompar de mubles, de tapisses, comandar d’òbras. Mas prendrà lo temps que prendrà è, sèm pas preissats. En esperant, podèm anar a la pesca, a la caça als parpalhòls, far de sotada per trapar d’orsins, plantar de flors dins l’òrt, cavar per trapar de fossiles, far las botigas per se vestir a la cool. Lo ritme es talament lent, que, s’èra pas evident qu’èra japonés, se creiriam en Soissa. Mas basta de clichés.

Se pòt aver un interior armonizat, segon sa tasta personala.

En pausant lo decòr d’Animal Crossing, vos vèni d’expausar las basas del jòc ocasional, o casual en franglés : pas de challenge, pas de fin a aténher, apròcha simpla, per totes los publics, sens necessitat d’i passar tròp de temps. Pertant, s’i fasèm pas mèfi, aquel jòc e los autres d’aquela mena, pensi notadament a Candy Crush, vos pòdon far passar del costat del gaming dur. Se volètz tot descobrir d’Animal Crossing, aver l’ostal lo mai polit, anatz encadenar las presas a la pesca per vendre lo peis, i passar d’oras, tornar cada jorn dins vòstre vilatge per far totas las interaccions qu’es possible d’i far, per obténer totjorn mai d’objèctes, çò que vos menarà a una colleccionita aguda, que podrà venir un challenge vertadièr, çò qu’èra pas previst a la debuta. Una competicion se podrà quitament botar en plaça amb d’autres jogaires, la corsa al vilatge o a l’ostal lo mai polit. Es a n’aquel qu’anirà lo mai luènh.

Aquò’s Tom Nook, es un tanuki e li agrada FÒRÇA l’argent, e lo mèu en particular.

Ieu o disi : mesfisatz-vos dels videojòcs que cresèm que ne son pas e mai que mai basta de barradissas e de trencaduras. Lo videojòc es tanben çò que ne fasèm : es completament possible de jogar a un jòc dificile e pregond ocasionalament e a un jòc dich casual de biais ferotge e asocial. Quitament quora demòra sus l’Iphonet. En tèrmis videòludics, lo supòrt fa pas lo rapòrt !

Ahah ! Me cresiatz pas ? Aqui lo requin-balena ! Vertat es que ia pas que los japoneses per imaginar de pescar un peis tant cool…
P.S : quitament a ieu, los jòcs de mots dins lo jòc me fan vergonha…

Sus aquela refleccion vos daissi, ai ma millèna babaròta d’espinglar e d’amics m’espèran per una session de pesca al requin-balena e doncas me dèvi anar crompar un malhòt de banh.

Tòca-Maneta 12 – L’alegoria de The Cave

Posted on 21 octobre 2013 by Tristan Gahus

Dins l’alegoria de la Caverna, Platon descriu una bauma ont viurián los òmes, encadenats, tenguts alunhats del defòra e del solelh, e que coneisson de la lutz pas qu’aquela que fan, artificialament, amb un fuòc que dessenha lors ombras sus las parets. La cavèrna es aquí un simbòl, la representacion del monde, nòstre monde, ont totes vivèm. Pensam qu’aquel monde es lo vertadièr, mas aquò seriá pas qu’una ilusion. Per sortir de la cavèrna, l’environament que reconfòrta mas que limita, i a mestièr de far un trabalh d’aprentissatge, d’acquesir de coneissenças, notadament de sa pròpia persona. La cavèrna es lo monde real, mas es pas la realitat, qu’es en defòra. Mas per accedir a la realitat, la cavèrna deurà servir de laboratòri d’idèias e de miralh de la refleccion e de la coneissença. A cadun serà ofèrta la possibilitat d’un percors iniciatic, cap al l’elevacion e lo melhorament.

E ben òc, una botica de sovenirs. Mas finalament, demòra l’endrech lo mens estranh de la Bauma…

Adiussiatz totjorn, chaspaires de maneta e picanhaires de botons, sètz plan dins Tòca-Maneta, e òc, es totjorn una cronica videojòcs e pas filosofia. Mas de còps que i a, los dos se rejonhan. Es lo cas aqueste còp amb The Cave, la cavèrna doncas, pichon jòc independent de l’american Ron Gilbert, lo creator un pauc caluc dels, ara vielhs, Maniac Mansion e Monkey Island. Disi un pauc caluc perque sos jòcs conoissèron lo succès mai que mai per un umor e una concpecion dels videojòcs plan particulièrs, que tornam trobar dins The Cave. La Cavèrna doncas. E se fa lo ligam de biais mai qu’evident amb l’istòria de Platon, es qu’aquela cauna parla, sosca, e ofrís als aventurièrs que vendrián a s’i engatjar d’explorar lo costat lo mai negre de lor personalitat per poder, enfin, sortir a l’aire liure.

Argh. Un dels passatgs los mai afroses del jòc. Ne dirai pas mai, qu’avètz pro d’indicis sus l’imatge. E si que non, trobatz pas qu’aquò sembla a de Tim Burton ?

Vos cal causir 3 personatges demest 7, totes estereotipats e es volgut : un cavalièr, una exploratritz, un scientific, un paisan, un monge zen… A cadun es arribat un daquòs pas tròp polit, an fach de causas pas tròp bravas, e la cavèrna va permetre a cadun de tornar viure, mai o mens, aquel episòdi negre de lor vita, qu’explica perque e coma se son tornats trobar aquí embarrats. Aquela cauna es plan particulara, que las peças ne cambian segon los personatges que s’i riscan : passam de la fieira del paisan, al temple bodista del monge, en passant per lo labò de la scientifica. Lo gameplay servis lo concèpte : son d’enigmas, un pauc classicas, ont cal trobar lo bon objècte que va al bon emplaçament per que se posca perseguir l’istòria. D’aquel costat Ron Gilbert nos aviá acostumat a melhor, mas sentissèm que tot es pensat exprès. Aquel sistèmi un pauc arcaic de jogar buta fin finala a adoptar un òrdre precís per far la causas, un encadenament d’accions que va, totjorn, arribar a reproduire la marrida accion cometuda pel personatge.

AHAHAHAHAHAHAHAH !!!
Non.
(se sabia, lo paure…)

Pensavam cabussar dins los tresfons de la cauna en cèrca de redempcion mas çò qu’avèm fin finala es l’impression que las marridas accions son inevitablas. Cinisme total e, o cal ben dire, trapèla pel jogaire. Mas trapèla agradiva, d’aquelas que fan soscar, que bòtan un còp al ventre e copan lo buf. Es pro rare d’aver un jòc amb aital dos grasses de lectura : una jogabilitat simplassa, risolièra, portada per un umor (negre) omnipresent e de grafismes cartoon e a l’encòp una refleccion pesuga, seriosa, que contunha a questionar quitament lo jòc pausat. Lo jòc en tant que tal es pas perfèit, notadament dins sa jogabilitat, mas truca, e a ieu me daissèt un gost un pauc amar en boca, coma o sabon far qualques filmes un pauc aital, de la mena Seven o Usual Suspects, l’impression de s’èstre fach menar de longa, coma un cacha-niu. E ieu dempuèi qu’i ai jogat, arribi pas a dire s’es un bon o un marrit sentit…

Tòca-Maneta 11 – Do you like GTA-likes ?

Posted on 14 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a gaire, vos parlèri de la sortida de GTAV. Uèi, voliái dintrar un pauc mai pregondament dins l’estile del jòc, que foguèt repres, amb mai o mens d’astre, per d’autras licéncias. E las basas del jòc, quitament se d’elements existissián tre la debuta, foguèron pausadas pas qu’al numerò 3, en 2001. Foguèt un blockbuster, e lo primièr succès de Dan Houser, l’estranh productor de la seria e president de l’estudiò Rockstar que lo desvolopa. Foguèt talament un succès e truquèt talament los esperits que, dempuèi, tot jòc que sembla de mai o mens luènh a aquel prototipe es sonat un GTA-like. De biais oficiós, plan segur, mas tot jogaire un pauc assidú, sap çò que vòl dire : un personatge original, qu’evoluís dins un monde dobèrt (pòt èstre una vila, un país) ont es liure de far tot çò que vòl, un scenariò principal bastit coma lo d’un filme, que cadun pòt seguir al sèu ritme, en alternància amb d’objectius segondaris, de passejadas, d’interaccions divèrsas amb l’environament. E vos vau benlèu suspréner mas la preséncia d’armas e la violéncia son opcionalas. Mas es vertat que sovent, tòrna.

Coma GTA, una mini-map, una arma, un personatge d’esquina MAS de cavals en plaça de las veituras.

Lo succès de GTA e dels GTA-likes ven del fach que son de la novèla generacion de çò que s’apelava abans los jòcs sandbox, naucs de sabla. Vòl dire, per far simple, que, un còp los limits de l’univèrs pausats, lo jogaire es liure d’interagir a pauc près coma vòl amb l’environament. De biais general, mai las possibilitats seràn grandas e l’univèrs coerent, mai lo jòc serà bon. E, perque lo fach d’èstre largat tot solet dins un grand terrenh de jòc ne pòt descoratjar mai d’un, lo scenariò servís de guida, per far dintrar progressivament lo jogaire dins l’ambient. Mas parièr, cadun demòra liure de se botar o pas un paissèl. Lo mai interessent amb aquela mena de jòc es qu’es ela que fa lo mai lo ligam amb lo cinemà, en ne tornar prene, jòc per jòc e genre per genre, los còdis, per los digerir, los assimilar e ne rendre un produch que n’es la soma. Aquò’s mai qu’una evidéncia amb l’excellent Red Dead Redemption, editat per Rockstar parièr coma lo GTA original, que se passa dins lo Far West en 1911. Es un western interactiu, amb totes los còdis del western, aqueles de John Ford coma de Sergio Leone, mai parodic, que va quitament fins a prene lo risc de jogar suls silencis, sus las longors, sul temps, çò que dins lo monde dels videojòcs ont to dèu anar lèu, es una vertadièra escomesa. Mas es capitat e Red Dead es ara considerat coma un cap d’òbra del genre.

…e encara parièr, MAS a Hong-Kong !

Parièr per Sleeping Dogs, que se passa a Hong-Kong, e que se trufa obèrtament de GTA en dire tre la debuta : aqui sèm pas als Estats-Units, las armas son pas en venta liura e anatz dever vos demerdar amb vòstres pichòts ponhs e vos avertissèm : n’anatz cagar. Evidentament, nòstre eròi sap i far al kung-fu coma dins los filmes de Bruce Lee e de John Woo, e se tròba qu’es un policièr a las metòdas un pauc radicalas infiltrat al dintre de las Triadas chinesas, exactament coma dins Infernal Affairs, adaptat per Scorsese amb Los Infiltrats. Lo jòc foncciona perque utiliza de còdis cinematografics que coneissèm, qu’aimam, e los desvira per nòstre plaser, en gardant una nòta de frescor, d’exotisme. D’alhors vos disi pas coma es complicat, a la debuta, de menar la veitura a esquèrra…

…e totjorn, MAS en unifòrme d’escòla e en skate aqueste còp !

E n’i a d’autres : L.A Noire, vertadièr polàr annadas 40, Bully, GTA de cort de recreacion, Just Cause, mai Rambo, o encara la seria dels Saints Row que buta lo vici fins a parodiar los GTA que son ja de parodias… Quitament Assassin’s Creed, lo mamot del videojòc, pòt èstre considerat, per un fum d’aspèctes, coma un GTA istoric. Tant d’editors s’enfurguèron dins la dralha que se pòdon pas comptar los sosias, los còpias de sosias… e totas son pas, malastrosament, de capitadas.

Mas lo genre ne demòra pasmens un dels mai interessents. Representa a l’ora d’ara la soma perfècta de las especificitats del videojòc, amb un equilibri entre grafisme, scenario, gameplay, puèi mai d’un nivèl de lectura que pòt rendre la causa inteligenta sens quitar lo divertiment. Coma un bon film de genre finalament. E aquò’s ben çò que damandam a un ben cultural.

Tòca-Maneta 10 – Grand Fifou Auto

Posted on 1 octobre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Amagatz Familles de France, estruçatz Christine Boutin e Nadine Morano, anatz totes a confèssa que lo Malin s’aprèsta a envasir la doças tèrras crestianas dins son cortègi de sang e de violéncia. L’antecrist se sona GTAV e es a mand de salhir de las pregondors dels infèrns per s’engulhar dins las ments inocentas dels nòstres candes dròlles.

Bon, arrèsti aqui de far lo presic, que a confèssa i anirai pas e assumissi plan lo fach d’aimar la seria dels GTA. Vertat es que d’encra ne fa rajar, de pertot sus lo planeta a cada còp qu’un opus novèl sortís. A ne creire d’unes, aquel jòc seriá responsable de la naussa de la criminalitat, de las tuariás dins los licèus, del comèrci de la dròga, de las susmautas de banlègas, mai benlèu de la fam en Africa. Siam clars : Grand Theft Auto (que vòl dire panatòri agravat de veitura, un dels principis del jòc) es pas a botar entre totas las mans e es clarament pels adultes, e sonque pels adultes.

De qué ? Qué i a ? « Panatòri Grèu de Veitura » avèm dich !

Ieu lo vegèri totjorn coma lo Tarantino, lo Scorsese o lo De Palma del videojòc. Cèrca pas a escafar la violéncia, non, mas cèrca pas tanpauc a l’estetisar e la distància necessària es introdusida per l’excès. Aquò’s clarament lo biais de far de Tarantino ont lo « tròp » fa oblidar lo « chòc ». E vendriá pas, ara, a l’idièa de degun de dire que Tarantino es un marrit realizator. Al contrari, mostrar la violéncia pòt dire de causas, notadament quora la violéncia es gaire mai qu’aquela que podèm veire a l’ora d’ara dins la societat. E seriá, me pensi, completament colhon de negar aquela violéncia e de far coma s’existissiá pas. Es lo ròtle de la cultura, e mai que mai de la cultura populara que ne fan partida lo cinemà e los videojòcs de questionar las causas d’una violéncia enrasigada dins la societat. E pas n’impòrta quala societat, la societat americana, que cadun coneis vist que règla los còdis culturals dins lo monde sancèr.

La question tòrna sovent de saber se GTA es al primièr o al segond gra, es a dire se buta o pas a la violéncia. Per ieu, es clarament de segond gra. Sufís de veire las botigas, que i a un pauc pertot dins lo jòc, d’armas en self-service que se sonan « Ammu-Nation », jòc de mot cinic que ditz plan que sèm als Estats-Units, aquí ont la venta d’armas es legalizada, e fa quitament partida de la Constitucion. Es d’aquí, e solament d’aquí que partís la violéncia societala. Mas i a mai qu’aquò dins los GTA. I sèm convidats, o renègui pas, a far mòstra dels marrits costats de l’èsser uman : murtre, panatòri, quitament proxenetisme. Mas es totjorn en se botent dins la pèl d’un personatge qu’es jamai completament negre, e que fa çò que fa sovent perque de causida n’a pas.

Dins GTAV, se pòt controlar lo gos d’un dels personatges. S’apela Chop. Auria poscut prene un bichon chinés o un chioaoa, mas non… totjorn la fòrça bruta !

Pr’aquò, sovent los eròis de GTA seràn eissits de ghetto de grandas ciutats, parodias de las metropòlas americanas, e que vivon coma pòdon dins un monde poirit, entre policièrs e politicians vermenoses, ont lo gangster pòt èstre, paradoxalament, un enfant de còr. GTAIV, sortit en 2008, èra lo qu’anava lo mai luènh dins la refleccion. Lo personatge principal n’èra Niko Bellic, inmigrat en America aprèp la guèrra dels Balkans, ont sauprem que faguèt de causas pas tròp bravas, mas que regreta. Arribat als Estats-Units, serà fòra-bandit de la societat e forçat d’aver de marridas frequentacions e de trabalhar per de mafiàs en ensajant de gardar un briconèl d’onestetat e d’onor personal. Tant val dire que lo sòmi american de Niko ne patirà plan.

Dins GTAV, aurem, pel primièr còp, tres personatges principals, que correspondon mai o mens a d’estereòtipes d’americans mejans, d’aqueles que, per temps de crisi, son obligats de passar de l’autre costat de la barradissa de la lei per juste subreviure. E l’editor Rockstar identifica l’enemic : dins aquel episòdi, son las bancas que seràn al centre de l’intriga e l’objectiu serà, evidentament, de las despolhar. Per un còp qu’o podèm far sens que degun nos diga res, vèsi pas perqué s’en privar, si ?

Malurosament per vosautres, GTA passèt pas tanpauc la barradissa de la censura del Pais Polit dels Potonorses, aquel imatge vos arriba doncas amb los messatges preventius obligatòris.

Tòca-Maneta 9 : Mein Kraft

Posted on 19 septembre 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Òu monde ! I a bèl briu que m’aviatz pas ausit, m’engani ?

Sentissi que aquí vos dèvi una explicacion : es qu’ai cabussat dins l’infèrn. L’infèrn videòludic, precisi. E l’infèrn videòludic, pels nòstres temps decadents, pòrta un nom : aquò se sona Minecraft. Aviái marcat aquel jòc de la crotz negra dels jòcs que decidèri un jorn de biais completament arbitrari que m’interessavan pas mas malastrosament per ieu, lo demòni, per la boca de son representent sus Tèrra me venguèt temptar e…òc-es, non, en fach es lo colèga de cronica Clamenç, de « la mediatèca del Clamenç », que m’en parlèt e sauguèt me convéncer d’i anar far un torn. E ben finalament aguèri de mal a ne sortir. Per plan compréner lo perqué d’aquel estrambòrd general a l’entorn d’aquel jòc que me prenguèt a ieu coma a de millions de personas de pel monde, cal explicar, o al mens ensajar d’explicar çò qu’es Minecraft. E aquò’s complicat, perque Minecraft es mai que mai çò que ne fasèm. Minecraft es la libertat.

Es possible de crear a pauc près tot çò que volèm…

De segur, ai ja parlat aqui de jòcs ont eram liures, ont s’incarnava un personatge dins un monde obèrt. Pasmens, aquò demorava de libertat un pauc falsa, artificiala, que totas las possibilitats que son ofèrtas dins un videojòc son en general previstas pel monde qu’o desvolopa. E ben Minecraft obedís pas a aquela règla. Es una sandbox, un nauc de sabla, valent a dire que las limitas son aquelas de la vòstra imaginacion e que Markus Persson aliàs Notch, lo creator, e l’estudiò Mojang fan pas que vos balhar d’aisinas per las aténher. Començatz sol sus una mapa gigantassa automaticament fargada, e doncas unenca, e vos cal subreviure a de mostres que sortisson a la nuèit. Aquò es lo sol scenariò qu’aurètz de tot lo jòc e se vei plan qu’es un pretèxte.

…i a quitament de calucs qu’an tornat crear de ciutats sancèras. Aqui Pòrt Reial dins Game of Thrones.

Per subreviure, se caldrà doncas far un abric, en cavar la tèrra, o en levar de parets dins la fusta qu’aurètz copada… e aquí, es l’encadenament infernal. Lo vòstre abric pauc a pauc vendrà ostal, al flor e a mesura que recaptarètz de ressorças : fusta, pèira, argela. E amb la fusta vos podrètz far de plancat, de lumenièrs, podrètz coire l’argela per ne far de bricas. Quora al mitan de la pèira tombarètz sus una vena de fèr, vos en podrètz far d’armas, mai d’otisses, una pica, o una pala. Una pica o una pala, per cavar mai pregond, trapar mai de ressorças, de l’aur o del diamant. De l’aur o del diamant per far encara mai d’otisses, cavar encara mai pregond, bastir de causas mai gròssas, mai polidas. Sembla a una estructura de conte tradicional, sabètz, ciclic e pasmens exponencial.

Vos presenti lo Creeper. Nascut d’un bug del jòc, serà vòstra cacha-vièlha la pièger.

L’aurètz compres, tot, absoludament tot çò que vesètz dins lo vòstre environament pòt èstre petat, traucat, recaptat, utilizat e cada matèria seguís de leis fisicas que semblan fòrça a aquelas de la realitat, çò que rend lo trabalh encara mai intiutiu. E se tot es tant simple e tant linde dins Minecraft es tanben que tot i es carrat. Ben òc, coma un carrat. La tèrra, los blòcs de ressorças, los personatges, los animals, tot. Vau damandar un esfòrç als ausitors, per un còp, que cal veire qu’es de geometria dins l’espaci basica, de matematicas. Vist que tot es carrat, tot se pòt amontar, desmontar e tot s’adoba perfectament. Es doncas possible de bastir, se-mesme, un castèl, un vaissèl, un vilatge dins la nivols o una ciutat jos-marina, de replicas de monuments coneguts… E òc, vèsi sus vòstras caras esclairadas qu’i avètz pensat tanben, es de Lego, de Lego virtual. Minecraft es un pauc lo Lego dels videojòcs, ròtle que los videojòcs Lego remplisson pas. Lo meteis poder de l’imaginacion, la meteissa flama quora s’agís de bastir un quicomet solets amb nòstras manetas, e la meteissa fiertat quora es acabat e qu’o podèm mostrar als amics.

Alara, quala es la leiçon de Minecraft, perque n’i a una ? Ja es de dire qu’es possible de prene de riscas en perpausar un contengut elaborat en ligam estrèit amb los jogaires en lor damandar directament çò que vòlon poder far dins lor nauc de sabla, qu’es aital que foncciona Minecraft. E tanben qu’es possible de venir un best-seller passat las annadas 2010 sens far mòstra de grafismes espectacularis mas amb una tala coerencia dins l’estetica que se pòt pas res dire. En brèu qu’es possible de far de videojòc independent. E aquò’s una bona novèla.
Ara me cal vos daissar per tornar a la construccion de ma Muralha de China que n’es a son 500en kilomèstre.

Tòca-Maneta 8 – Legotrip

Posted on 29 avril 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Cars auditors aimats, caras auditriças aimadas, uèi es lo jorn de las confidéncias. De qué jogàvetz pichons ? Las monacas, las boletas, lo diabolò ? Lo doctor benlèu ? E ben ieu, jogavi al Lego.

Ufles pas lo pitre, t’avèm reconegut Superman !

Es plan lo Lego. Un quicòm de creatiu, mixte, ont podiam fargar nòstras istòrias en fargant tanben l’univèrs ont se debanavan. Ieu me soveni d’aver tornat far Lucky Luke, Star Wars, Astérix, lo Senhor dels Anèls, lo far d’Alexandria, la Crotzada albigesa… M’anatz dire : òc-es mas es pas una confidéncia aquò. Vos respondrai que la confidéncia es aquèla : la societat seriá pas çò qu’es que benlèu i jogariái encara al Lego. N’i a d’alhors qu’an pas ma vergonha, estile Alexandre Astier, aquel de la seria Kaamelott qu’es plan conegut per colleccionar, a gaireben 40 ans, los pichons teules de color. Mas ieu soi adulte e fau de causas d’adulte : jògui als videojòcs. Bon, avètz compres, anam pas virar a l’entorn del topin, anèm parlar uei del rescontre entre los dos, valent a dire los videojòcs amb la licéncia Lego. A l’ora ont parli, n’i a ja un paqueton de sortits. En general son de jòcs que son un crotzament entre un element de la cultura populara, de filmes mai que mai, e las pichonas bricas, mai especificament la seria en dur dedicada a aquel element de cultura populara. E òc, i a pas de pichon profièch en çò del fabricant de joguets danés e quand tenon una licéncia l’expleitan a fons !

Clinhet a una scèna famosa.

Aital, i a agut Lego Star Wars, Lego Indiana Jones, Lego Harry Potter, Lego Piratas dels Caribes, Lego Batman, Lego Senhor dels Anèls. Ieu vos recomandi particularament los dos darrièrs, mas fin finala vòstra apreciacion dependrà del gra d’afeccion qu’avètz per la licéncia tocada. En sabent que totes aqueles jòcs son basats sus un meteis principi. Un principi que podèm trobar repetitiu d’alhors. Son de jòcs d’aventura dins un environament en granda partida destructible, e doncas remontable. Se tròban d’enigmas basadas sus aquel principi, enfin disi enigmas mas un enfant normalament constituit i perdrà pas sos pelses, è. I a totjorn un molon de personatges, amb de capacitats diferentas, tot plen de tresaurs amagats pertot-pertot, de secrets, puèi un umor omnipresent. E çò de vertadièrament risolièr, es qu’aquel umor se fa sus d’elements parodics de la licéncia investida. Justament coma quora eram nenons e qu’i jogàvem en viu : tant que podèm, ensajam de far, de tornar crear l’istòria, lo filme qu’avèm vist ; o fasèm, mas i a totjorn un moment ont, siá perque se sovenèm pas mai, siá lo passatge nos agradèt pas, siá avèm juste enveja de fotre lo rambalh en nos desclarant mai creatius, aquò part en colha. Carrada, la colha, è. E las adaptacions Lego es aquò : respectuós de l’òbra originala e original a l’encòp. Tota la creativitat que permet lo supòrt, pel grand public. De fun en barretas. Virtualas.

Dins cada jòc, es possible d’incarnar un molonàs de personatges. Totes los de l’univèrs, o gaireben.

E aquí la limita : ieu personalament, se tròbi qu’es de bon jogar, me sentissi pasmens frustrat de pas poder furar dins la granda caissa de bricas en forra-borra. I passar la man, sentir lo contact, las fòrmas, e bastir pauc a pauc un quicòm. Tanlèu que i a una aisina de bastir dins los videojòcs se fa mai o mens automaticament, en apuejar sus un boton. Una interaccion mens granda dins lo jòc que dins la realitat, es una primièra… E ieu me pensi que los desvolopaires an compres aquò, e qu’es per aquò que bòtan l’accent sus la licéncia. I a gaire an ensajat de far un MMO Lego, e ben a cabussat. I aviá pas de licéncia darrièr, e pas la libertat que prestam a las briquetas dins la realitat. Paradòxe. L’estapa venenta, es a mitat camin entre tot : Lego City Undercover tornarà prene los còdis del filme o del jòc de gangsters dins una vila en Lego ont podrèm se passejar liurament, en menant d’enquistas, en encontrant de monde, en ganhant de corsas. Se ditz tanben que se podrà bastir d’ostals.

Per resumir : los videojòcs Lego son faches pels dròlles mas son los grands qu’i jògan, mentre que los dròlles demòran sus las bostias de Lego a las qualas los adultes voldrián plan jogar s’avián pas paur de se far prene per de dròlles. Simple, non ?

Tòca-Maneta 7 – Sexisme e Videojòcs

Posted on 29 mars 2013 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !
Per un còp, vau pas parlar directament de videòjòcs, mas plan de la sociologia d’aqueles qu’o practican. Auriái poscut utilizar la famosa expression « un còp fa pas puta », mas seriá estat mal interpretat compte tengut del subjècte. E òc, vau parlar de las femnas, e del sexisme dins lo mitan geek o puslèu gamer.

Fantasma per geek sexistas sus patas, Lara Croft ofris lo paradòxe d’èstre presenta dins de jòcs bons per alhors.

Que siatz jogaire o pas, sètz segurament passat a costat d’un papièr que pertant es en trin de far lo buzz, lo rambalh, lo zonzon dins lo monde dels jogaires que, o sabèm, es poblat mai que mai d’òmes, e aquò’s pas una nòva. Çò que sabiam pas èra a qual punt aquestes òmes èran de mascles. Un detalh de talha. Lo papièr en question es signat d’una jogaire chafrada Mar_Lard e es paregut sul blog Ça fait genre, jol titol « Sexisme chez les geeks : Pourquoi notre communauté est malade, et comment y remédier ». Bon, es en francés, degun es perfièch. Ai un avertiment a vos balhar avant qu’anetz totes legir lo dorsièr : vos cal ben una ora. Es long, plan long. E es longàs perque de causas de dire n’i a un fais e Mar_Lard a pas fait las causas a mitat : arguments, exemples, citacions, illustracions. Pensi que jamai aviam vist una tala dissertacion sul subjècte. E atencion los uèlhs. Çò qu’anatz legir vos va balhar, de còps, lo racacòr. Es la rafatalha d’una comunautat que totes pensavan, e que se pensava ela-meteissa, èstre una de las mai dobèrtas, ara expausada a la vista de totes. Planvengut a l’Atge de Pèira. Per de monde que son a fons dins las novèlas tecnologias, notarètz que lo paradòxe es immens. E i a un moment que dura, pensatz, dempuèi la creacion de Lara Croft, l’eroina foguèt totjorn acompanhada de galejadas pesugas sus son torn de peitrina e aviam l’impression (e personalament l’ai totjorn) que son jòc viviá sonque perque ela èra una femna, e per consequent l’objècte controtlable d’un pantais porcassièr, a far tremolar d’orror lo quite Divenc Marquis.

La Princessa Peach, un arquetipe : la cal salvar, es incapabla de far que que sia per ela e es aqui sonque per recompensar lo jogaire.

Ailàs ! Se i aviá pas qu’aquò ! Se podriam dire : va plan, es un fantasme masclista, aquel d’una dominacion extrèma signe d’un esperit tafurat, mas demorarà virtual. E ben non. Çò explica Mar_Lard dins son article, avèm passat lo cap. La femna, la reala, existís pas dins aquel monde. Es redusida a un còs, coma las babes dels nombroses salons de l’industria videòludica. Per explicar, una babe pòrta plan son nom, es una filha cort-vestida dont lo sol interés, completament assumit, es de sorire als òmes que passan e de se daissar paupinhar per la fòto. E es la rason principala per la quala foti jamai los pès dins los salons, es pas briga perqué ma redaccion me paga pas l’entrada, è. E al dintre, dins la practica videòludica, la femna dèu s’escafar. S’una amaga pas son genre darrièr un chafre, es assegurada d’èstre la tòca d’un secutatge en règla fins a que tòrne dins sa cosina, en seguir los conselhs avisats e paternalistas de detzenas de dròlles. E aquò’s pas lo pièger, mas vos passi sus las justificacions de viòl, las escòrnas sexualas e las perpausicions salopassas que s’enmerdan pas de cortesia.

E òc, i a tot aquò, e mai, dins lo país polit dels potonorses virtuals. De potonorses çaquela un pauc colhons que son capables de tot far per fòra-bandir tota preséncia femenina de lor cultura en regretant de l’autre costat que las filhas fagan lo pòt a las consòlas e als jòcs en linha. Vaquí, per un còp vau pas acabar sus una conariá, que m’en sentissi pas lo coratge nimai lo dret, vos vau juste remandar a aquel polit article de Mar_Lard, istòria de vos far una idèia o de saber ont ne sètz rapòrt a totas aquelas questions. E vos promèti que lo còp que ven parlarèm de causas mai leugièras. E non, serà pas question de las popas de Lara Croft, ensagi d’èstre un pauc coerent, IEU !

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tag Archives: videojòcs