Tòca-Maneta 59 – La val del seren d’estelas

Posted on 27 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Uèi anam parlar d’un jòc recent que pertant fa ancian, plan inspirat d’un jòc ancian que, en son temps, fasiá pauc o pro recent. Me seguissètz ? Assetatz-vos dins la remòrca, es partit per s’anar passejar pels camps !

Lo jòc ancian se sona, o se sonava, Harvest Moon. Jòc japonés original qu’a totjorn agut de pena a arribar en Occident, e quora o fasiá èra dins una version anglesa pas forçadament acabada, Harvest Moon se voliá una mena de simulacion o de gestion de vida agricòla dins un univèrs tipat dessenh animat, amb de tascas excitentas a tornar far cada jorn e al ritme de las sasons : asaigar, laurar, semenar, sonhar las bèstias, vendre sa produccion… Comol de bonas idèias, fresc e agradiu, Harvest Moon se perdiá qualques còps dins de destorns a la japonesa, coma d’incursions frequentas del subrenatural, e de relacions e d’interaccions socialas un pauc tradicionalistas e limitadas.

Totes mos rits son de mascles mas pondon d’uòus. Mistèri… o detalh.

L’escolan passèt lo mèstre en 2016, amb la sortida de Stardew Valley, que tòrna prene totes los principis de son aujol, per los melhorar, los enriquir, n’apondre de novèls e nos escopir a la cara un dels melhors jòcs de l’annada, pas mens. Cal passar lèu sus son estetica, en doás dimensions tipe Super Nintendo e plan comprene qu’es l’òbra d’un tipe solet, Eric Barone, aliàs ConcernedApe, pas eissit del mitan del vidèojòc e que cercava pas, a la debuta, qu’a se far la man sus de còde per tornar trobar un trabalh. La qualitat ven de còps d’aquí que l’esperam pas.

Chas Pierre, un panèu vos indica de qual es l’aniversari e qual a besonh d’ajuda.

Jogatz dins Stardew Valley un joine òme, o una joina femna, de la vila, qu’ereta del papet una bòrda e un terren, pas tròp entretenguts, dins la valèia del títol. Alassat del vonvon citadin, partissètz còp-sec vos botar al vèrd e vos regussar las margas, que caldrà trimar per ne tirar quicòm d’aquesta bòrda e esperar se ganhar qualqua moneda per subreviure. En vertadièr neò-rural vos caldrà doncas utilizar los otisses a vòstra dispausicion (dalha, pica, pigassa, palon, ferrat) per copar de lenha o de fen, levar las pèiras, sarclar, semenar, asaigar, culhir las fruchas e los legumes, tot vendre al mercat per poder crompar de bèstias, las elevar, mólzer, tondre, amassar los uòus, tot vendre per far bastir una fenièra, un estable o una escudariá mai bèlas, agrandir un pauc l’ostal. I a plan de trabalh a far doncas, urosament vos podètz pausar un pauc, en anant a la pesca, en explorant las minas o en socializant a Pelican Town. L’i serà quitament possible de trobar una femna o un òme a maridar, demest totas las personalitats variadas e los caractèrs desparièrs e finament escriches que vos vesinan.

Molzi ma cabra. DE QU’AVIATZ IMAGINAT BANDA DE GORRINS ???

Equilibrat, accessible sens pertant jamai vos prene per la man, Stardew Valley seguís un ritme natural, intuitiu, que pèga a son subjècte, sens jamai daissar la rotina s’installar tant prepausa de causas de far e tant son ritme intèrne es assolidat. Se permet quitament qualquas refleccions, en permetent las relacions omosexualas (e l’adopcion) o en vos daissant la causida entre los circuits cortets, amb l’espiçariá del vilatge, o la granda distribucion e lo Joja Mart, plan mens car mas qu’escana lo vilatge… La tòca del jòc es pas tant una capitada economica, que significariá pas grand-causa dins aquel monde, mas son integracion e l’integracion de son activitat al demai de la comunautat. Es complet e pregond alara que quitatz jamai los alentorns del vilatge, una mena de quintescéncia de çò qu’es la vida paisana, amb aquela malenconiá romantica, aquela poesia de las sasons, soslinhada per de musicas adaptadas e de dialògs fins. Un Marcela Delpastre Simulator, se volètz, mas que, domatge, seriá…en anglés e pas en occitan.

Sus aquò vos daissi, i a Pompidou, mon tesson, que rondina, es signe que trobèt de trufas. Se se vendon plan, aurem benlèu l’escasença de tornar far lo galinièr !

Tòca-Maneta 58 – Lei cèus de degun

Posted on 20 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

La decepcion, lo sentit d’amarum quora obtenèm un quicòm que correspond pas a las nòstras espèras. De mai en mai s’espandís dins los vidèojòcs e de mai en mai, cada annada, los forums especializats florisson de comentaris icendiaris de jogaires malcontents après una experiéncia calamitosa sus un títol que lor aviá pertant, sul papièr, agradat. Complicat de dire s’es perque sèm arribats a un moment que lo vidèojòc s’es talament democratizat, a talament atench sas ambicions, del costat tecnic coma del contengut, que los jogaires an pres la tendéncia a venir mai exigents, mai dificiles, o se cal cercar la o las rasons d’autras parts, del costat de l’economia vidèoludica e dins çò qu’implica en termes de comunicacion, de marketing e de prensa especializada.

De còps, lo sentit de gigantisme tòrna parèisser.

Lo jòc que ne vau parlar uèi es una meravilha d’illustracion del tèma, tant l’estrambòrd que provoquèt a son anóncia foguèt inversament proporcional al fracàs d’estima que patiguèt qualques jorns sonque après sa sortida oficiala, la mena de montanha russa que fa arribar vòstre còs en bas quora vòstres organes intèrnes son encara ailamont.

Un Korvax, una de las 3 o 4 raças amb las qualas se pòt interagir.

Assumissi ma transicion completament capilòtractada, anam pas parlar d’un jòc de gestion de pargue d’atraccions, mas d’un jòc d’exploracion espaciala : No Man’s Sky. Quora s’en parlèt pel primièr còp, No Man’s Sky apareguèt coma una revolucion : amb l’utilizacion de la generacion procedurala, es a dire una seguida d’algoritmes que crèan un univèrs sens qu’una còla de designers e grafistas o fagan tot a la man, nos prometián una galaxia sancèra liurament accessibla. Valent a dire de miliards de sistèmas d’explorar. Las chifras son alucinantas : 18 trilions de planètas, 500 miliards d’annadas per tot descobrir « manualament », e sonque 13 desvolopaires, per una talha de jòc minimala. Aquò s’explica pel fach que tot, la geologia, la fauna e la flòra son la resulta, fargada a mesura que lo jogaire avança, de combinasons matematicas de formulas elas creadas pels devolopaires. E lo jòc es aquò e punt : pas de scenariò, pas d’istòria, pas de personatges vertadièrs, sonque 3 o 4 raças alien amb d’individús pauc diferenciats. Pas de planètas gazosas tanpauc, çò que fa estranh pro lèu. Evidentament, coma foguèt materialament impossible a la còla d’Hello Games de tot agachar punt per punt, sonque de pausar las basas dels ecòsistèmas, es pas rare d’èsser enfrentat a de bugs dins la generacion, coma de bèstias malbastidas que farián passar l’ornitorinc o lo facochèr per de meravilhas de la Creacion.

La via de l’Atlas, un dels solets mistèris de l’univèrs.

Mas entendam-nos plan : No Man’s Sky es pas un marrit jòc, e en tot cas pas desprovesit de qualitats. Es puslèu regaudissent de descobrir de causas, de se dire que vertadièrament degun a vist çò qu’avèm dejós los uèlhs, de minar, de cavar, d’indexar las plantas coma un pichon botanista, d’adomerguir las bèstias, de far de comèrci amb d’aliens. Mas vertat es que o demòra pas longtemps. Sens cap de guida o de trama de fons, sens gaire tròp de refleccions tanpauc sus nòstra plaça dins l’univèrs, sens lo grand buf epic que l’inmensitat de l’espaci podriá donar, lo jòc acaba per alassar, per far aparèisser lo sentit qu’es « totjorn un pauc parièr ». E aquò passa l’òsca vist las possibilitats ! Mas vaquí, las possibilitats son pas que de formulas matematicas eissidas de la ment d’un uman, forçadament arriba un moment ont tòrnan a lor esséncia de superficialitat e de concepcion embarrada del monde, qu’es la nòstra. Vaquí lo problèma, que buta a una decepcion legitima : No Man’s Sky conten pas de mistèris e lors claus, nos conta pas d’istòria, e nos dona pas tanpauc pro d’elements per nos en far una per nosautres, coma o sabon far, per exemple, Minecraft, Terraria o encara, mai dins lo registra espacial, Astroneer, mens ambiciós mas mai capitat, e Osiris : New Dawn.

Sus aquò vos laissi : vèni d’arribar dins lo trauc del cuol de la galaxia e ai trobat un fogal de consanguinitat animalièra, i a de crotzaments afroses entre de T-Rex, de polas e de pofres, es una orror, vau ensajar de netejar tot aquò al lasèr.

Tòca-Maneta 57 – De ganso e d’Armello

Posted on 13 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Lo jòc que n’anam parlar uèi ten d’unas similarituds amb una famosa e tarribla BD, coma sabètz qu’aimi çò que dison « cross-media », me vau evidentament pas privar per vos en parlar en introduccion. De Capes et de Crocs, que vos en pòdi conselhar l’adaptacion occitana de Per Noste en De Mantas e de Mordics se passa dins un Grand Sègle fantasmat, ont los òmes e las bèstias son al meteis punt d’evolucion. Los eròis i son un lop e un rainal gentilòmes, e tanben un conilh timidòt e tròp onèste, que vivon d’aventuras dignas d’Alexandre Dumas escrichas amb una pluma de comedian o de tragedian plena de bons mots, d’umors, de rimas e de figuras d’estile.

Lo rei d’Armello es siá poirrit del dedins siá a una sacrda conjonctivita.

Oblidatz lo costat qu’agrada als professors de francés dins nòstre vidèojòc del jorn, Armello, encara que, mas gardatz-i una bona part del demai. Armello es lo nom d’un reialme, que son rei es, vos en dobtatz, un leon, als aires de Scar dins lo film de Disney, amai es corromput per una afeccion nègra que dison lo Declin. Quatre clans, units fins aquí, se lançan dins lo salvament del reialme, que s’enfonsa cada jorn un pauc mai dins la sornura en causa de las leis tiranicas de son sobeiran vengut malefic. Podètz doncas jogar un lop chivalièr, un rat bandolièr, una orsa magiciana, una lapina nòbla e plan d’autres encara sus de partidas pro cortas ont caldrà ganhar en matant lo rei, en obtenent de prestigi per prene sa plaça a sa mòrt per corrupcion, en collectant de cristals per véncer lo Declin, o al contrari en capitant d’èsser encara mai corromput que lo rei. Cada personatge aurà d’avantatges, de handicaps o un equilibri general a jogar tala o tala estratègia de victòria, e caldrà mai d’una partida per tot conèisser del jòc e lo mestrejar. Tomba plan, es son principi primièr, que mai s’i jòga mai s’i pòt jogar, vist que cada partida desblòca d’elements suplementaris, de personatges, d’objèctes que se podràn utilizar puèi.

Una vista del platèu de jòc, amb lo palais al centre.

Armello es supèr pròche del jòc de platèu, del jòc de societat, e per aquò plasent de jogar amb d’amics tant coma contra d’ordinators, mas tanben del jòc de ròtle, amb utilizacion butada de diferents dats pel combat, mas tanben dels jòcs de cartas a colleccionar a la Magic o Heartstone. Un vidèojòc perfiechament equilibrat entre tot aquò, amb de fasas de jòc plan destriadas, un intelligent cicle jorn/nuèch e tot un fum de causòtas originalas que lo rendon atipic e interessant. L’i podètz apondre una enveja d’i tornar, per elaborar totas las estrategias, encontrar totes los personatges secondaris e colleccionar totes los objèctes, doás causas que prenon la forma de cartas que constituisson vòstra man, valent a dire vòstres melhors amics dins tota partida. Aquelas cartas fan l’objèct d’un suènh grafic particulièr : ondradas, animadas coma dins Harry Potter, clafidas de citacions que, de còps, son de risolentas referéncias, laissan aparèisser la riquesa d’un univèrs qu’existiriá al-delai del pichonèl platèu de jòc.

Las cartas son de colleccionar…e de referéncias s’i amagan !

Avèm començat « cross-media », es coma aquò qu’acabarem, istòria de boclar la bocla : Armello es segurament per ara una dels melhors rescontres entre lo jòc de societat e lo vidèojòc. Exactament a mitat camin entre los dos obrís de nòvas perspectivas dins de registres pertant ancians, sens pretendre revolucionar que que siá, amb una ambicion mesurada per un jòc pichon, agradiu de tornar sortir de temps en temps.

Tòca-Maneta 56 – Desencartat

Posted on 6 mars 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Generacions embucadas tre lo breç amb los 3 films d’Indiana Jones, aquela cronica es per vosautres ! Òc, ai plan dich 3, e senhali que mon avocat es prèste a perseguir per difamacion tota persona que m’afortiriá lo contrari. Un còp tractats los afars de procedura, pausi la question : qual es qu’a jamai somiat de se far explorator, de córrer las pesadas de pòples primitius e d’escapar a milanta dangièrs, de descobrir de tresaurs oblidats e amagats, de desamorçar de trapèlas mortalas e, cerièira sul pastisson, de sarrar l’acompanhanta o l’acompanhant manhac que se serà evidentament fach tot lo viatge als nòstres costats, dins la fanga, lo side-car e a la plaça passatgièr ?
Sètz pas obligats de respondre, es una question retorica que remetrà pas briga en causa la seguida de la presenta cronica e ai ben lo drech de far coma per ieu, non ? Daissatz, aquela tanben es retorica.

Sèm d’acòrd Nathan, mas agacha ont vas !

Que que siá, en termes de vidèojòcs las annadas 90-2000 coneguèron la sagà Tomb Raider, amb la famosa Lara Croft, mas los ans, lo passatge pel cinèma amb mai o mens de bonur e qualquas autras pichòtas causas an menat la sèria a se perdre un pauc l’alen, fins a la menar dins la comba escura dels reboots. Son pas forçadament totes marrits, e aurai l’ocasion benlèu d’en parlar en detalh un jorn, mas es pas lo subjècte e dèvi avoar que ieu ai mai seguit una autra sèria, posteriora e doncas forçadament inspirada : aquela dels Uncharted, amb per eròi Nathan Drake.

Adiu Anna, auriás pas un indici per ieu ?

Nathan Drake es un aventurièr que ten benlèu mai d’un Tintin a l’americanò-irlandesa, un pauc mens a caval sus la morala, que se batriá, beuriá, fringariá e flingariá, que d’un Indiana Jones, quitament se l’ambient desvolopat dins cada jòc sembla ferotjament a aqueles dels films amb Harrison Ford. Coma s’agís fin finala d’un jòc de genre, la basa e la trama scenaristica es totjorn mai o mens la meteissa : Nathan entra en possession d’un objèct, qu’agís coma un Mc Guffin dins un film d’Hitchcock, es a dire lo pretèxte al debanament d’una intriga que menarà l’aventurièr en Amazonia, dins L’Imalaià, en Iran, en Escòcia o a Madagascar a la recèrca d’autres indicis qu’acabaràn per lo far arribar davant un monument gigant completament oblidat dempuèi de sègles, protector d’un tresaur plan gardat, que se revelarà fin finala tant valorable que dangieirós. Estranhament…o pas, tre que Drake entamena sa quista d’un afar que fins aquí tot lo monde s’en fotiá, tota una armada li pren lo pas, en general una còla de mercenaris balès e pauc escrupuloses, amb a lor comandament un autre aventurièr, nemesis episodica de Nathan. El serà mai que mai solet, amb sa fòrça fisica plan entretenguda, son intellect cargat de conèissenças en Istòria e son pistolet cargat de balas perque cal pas tròp desconar, mas podrà tanben comptar sus sos amics, coma son mentòr Victor Sullivan o sa femna Elena Fischer.

Immensitat Vs Solesa avètz dich ? I sèm !

A malgrat d’una similaritat entre cada episòdi, qu’agís fin finala coma una rasseguranta garantia, un jòc Uncharted es la promessa d’un mistèri a resòlver, de grandas caras istoricas d’explorators a costejar, coma Francis Drake, Marco Polo, Lawrence d’Arabia o lo pirata Henry Avery, d’un umor nèci-machò a la Bruce Willis, e mai que mai de paisatges gigantasses, salvatges e meravilhoses que l’estudiò Naughty Dog capita de nos en far sentir l’immensitat, que contrasta amb la solesa del eròi e la vanitat de sa quista.

Lo desvolopament d’aquestas ambicions atenguèt son apogèu dins Uncharted 4 : A Thief’s End, que deuriá clavar l’arc narratiu consacrat a Nathan Drake : mai bèl, mai long, mai plan escrich, mai pregond, mai equilibrat entre ritme de l’accion e fasas d’observation contemplativa. Un jòc saludat per la critica qu’a ben segur sa plaça dins tota ludotèca, a sortir de temps en quora per èsser saborejat coma un grand film d’aventuras. Un film d’aventuras que durariá 20 oras. E que ne sètz lo eròi…

Sus aquò vos daissi, i a Benjamin Gates que m’espèra per jogar al plegabraç dins una albèrga al Tibet, ai mon onor a defendre !

Tòca-Maneta 55 – Lo bolero d’Unravel

Posted on 23 janvier 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Soi content, que coma d’abituda soi obligat de brodar un pauc per vos far una cronica complèta que tenga la rota, per un còp aquò serà al centre d’aquela. Que de mai natural quora lo eròi de nòstra aventura es una pelòta de lana, e mai de lana roja, provesida de dos uèlhs blancs en boton de lana tanben, amb d’aurelhas de gat e capabla, entre autras proesas, de córrer sus sas cambas. Aquel personatge atipic se sona Yarny, lo jòc es Unravel e foguèt una de las bonas suspresas de l’annada 2016.

Es…polit, pòdi pas dire mai.

Bastit coma un principi de jòc d’aventura plataformesca classic, Unravel se destria sus tot lo demai : son personatge fach de lana doncas, mas tanben sa progression narrativa. L’istòria es jamai clara, pr’aquò çò que vos en disi serà mon interpretacion a ieu, se ne volètz una autra vos i cal jogar. Mas de çò que se compren, sèm a la debuta dins l’ostal d’una mameta que, coma totas las mametas, a plen de vièlhas fòtos penjadas a la paret e passa son temps liure a tricotar en se remembrant son passat. Un jorn, una de sas creacions de lana, Yarny doncas, s’esvelha e comença a tornar viure los sovenirs de sa creatriça, cadun contengut dins una fòto expausada dins l’ostal. Aquò permet una construccion en nivèl, un nivèl equivalent a una fòto, caduna botant en avant un environament diferent. Mai que mai naturals, es aquí qu’un dels punts mai positius del jòc se vei : tot es d’una beutat a copar lo buf. Los efiechs de lum, de metèo, lo rendut de la natura, de las fuèlhas, de l’èrba, la modelizacion de l’animalum salvatge son d’un realisme rarament atench dins lo vidèojòc e s’en desgatja, de per la preséncia d’una pichòta pelòta perduda dins d’environaments inspirats largament pels paisatges de Suèda, un sentit d’immensitat e de libertat.

Las pichonas béstias fan de mostres redotables.

Ailàs, nòstra pelòta es de lana, es frèula, un còp de vent l’empòrta coma una palha e se desencabdèla al flor e a mesura qu’avança. Aquò obliga a calcular sos passes, a ensajar de trobar de recargas de lana per contunhar, en aguent totjorn l’impression d’èsser tirat en rèire. Per aqueste element de gameplay coma pel demai, Unravel prepausa una soscadissa sul tèma del passat, sus la nostalgia, l’istòria familiala, tanben la ierarquizacion de nòstres sovenirs, lor importància, exumats que son aquí per una pelòta que fa ofici, logicament, de fial roge. Un eròi metaforic, al servici de la granda poesia del jòc e de sa beutat malenconica. Se permet quitament d’unes jos-tèxtes politics e ecologistas, amb los sovenirs de manifestacions, d’una catastròfa environamentala ligada a d’escobilhas nucleàrias… Es suggerit, pas mai, e pas besonh de mai, que Yarny subrevòla lo subjècte en se lançant al bot de son fial coma Tarzan. Ne ven una de las peças d’istòria personala de la mameta que recuperam e que se ven apondre al patchwork general.

E d’environaments banals ne vènon impressionants.

Un eròi qu’es pas qu’un ligam, una istòria a tornar téisser suggerada mai qu’impausada, la beutat desvelada de l’ordinari que nos environa e l’importància afortida del microcòsme, comprendrem per tot aquò l’atipisme d’un Unravel mai contemplatiu que dificile a jogar, e que un còp acabat laissa las meteissas traças qu’un sovenir : una impression, fosca mas ancorada, facha de sentits, de colors, de sons e afranquida de tot lengatge.

Sus aquò vos daissi, se van pas far totas solas, totas aquelas malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit-malhas a l’envèrs-malhas a l’endreit…

Tòca-Maneta 54 – Mòrga-like

Posted on 16 janvier 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Amics de la rebaissa, de las remesas, de l’òfra promocionala, uèi es pas d’un jòc solet que vos vau parlar, mas de dos, pel prètz de un, ja perque es coma aquò que los ai aguts e de doás perque me permetrà de vos parlar d’un tipe de vidèojòc jamai abordat encara dins aquesta cronica : lo rogue-like.

Vos tòrni mandar a ma cronica precedenta sus l’usatge del sufixe « like », es a dire « al biais de » qu’aviái largament illustrat, per nos concentrar sul « Rogue » que fa aquí referéncia a un vièlh jòc de 1980 aital nomenat. I caliá partir en quista d’una amuleta dins de sosterranhs, e…es a pauc près tot. Es pas l’istòria que fa l’especificitat de Rogue, mas sos principis : es un jòc d’exploracion ont totes los nivèls son creats de biais aleatòri en debuta de partida, diferents doncas a cada partida, ont avètz qu’una sola vida (tota mòrt es permanenta) e una sola sauvagarda possibla, interdisent tota annulacion o tornar en arrièr, çò que pausariá pas tant de problèmas se la dificultat èra pas al rendètz-vos tanben. En brèu un jòc amb un challenge grossàs, de que far susar los pichons jogaires e agradar als expèrts.

Rogue. Es « austère », es lo cas d’o dire.

Los principis nòus avançats per Rogue foguèron tornats prene dins un fum de jòcs dempuèi las annadas 80 mas lo rogue-like tòrna vertadièrament en gràcia que dempuèi qualquas annadetas, e l’avenament de Steam suls ordinators e de la mai granda accessibilitat a de produccions idependentas, que los dos son sovent ligats.

Alara òc, sabi de que anatz dire : « Ouais mas es pels afogats, los hardcore-gamers coma se ditz, los que son prèstes a passar d’oras sus un moment dificile, nosautres volèm de jòcs per nos amusar e pas nos far susar ». Sabi, soi un pauc coma vosautres, e la dificultat a un pauc tendéncia, o dèvi confessar, a me far abandonar un jòc avant sa quita debuta, pasmens coma los Rogue-like son a se democratizar, es possible de ne trapar d’un pauc diferents, abordables tanben pel comun dels mortals. En mai, çò qu’èra pas tròp lo cas i a 4 o 5 ans e encara mens en 80, son ara polits e agradius visualament !

Los rogue-like los mai coneguts a l’ora d’ara se sonan The Binding of Isaac o Faster Than Light mas ai causit de vos parlar de 2 jòcs mens coneguts mas que me semblan mai aisats pels començants : REIS e REUS, totes dos fachs per l’estudiò olandés Abbey Games. Atencion çaquelà, existisson pas pel moment que dins la lenga dels Beatles.

Un combat dins REIS. Ont se cal pas forçadament batre, es aquò l’especificitat.

Lo primièr, REIS, aliàs Reknowned Explorers : International Society, la « Societat Internacionala d’Explorators Reconeguts » vos prepausa, coma son nom z’indica, de causir una còla d’aventurièrs amb de capacitats diferentas, de los lançar de pel monde en quista de tresaurs per fin de ganhar de notorietat e venir aital lo melhor explorator de la Societat. Fresc, risolièr, amb çaquelà lo buf del sègle 19 de las grandas expedicions e un estile crotzat de dessenh animat e de jòc de ròtle japonés, damandarà mai d’una tentativa per poder enfin capitar una expedicion. Mas es pas grèu, que cada tentativa permetrà de comprene e aprene las mecanicas del jòc per poder far melhor lo còp d’après. E coma la gestion aleatòria dels rogue-like es presenta, cada partida serà diferenta, amb de territòris diferents a folhar, totjorn ancorats dins las meteissas tematicas : Egipta, Transilvania, Caribe… De que forçar a soscar per se fargar una estrategia generala, adaptabla a totas las possibilitats del jòc, e aquò pagarà !

Lo Gigant de la Sèlva senhoreja sus sas olhas.

REUS, aliàs…non, REUS, pas mai, es mai contemplatiu e vos prepausa de dirigir, sus una tèrra vièrja de tot, 4 dius-gigants que mestrejan los elements essencials a la vida (aiga, sèlva, ròca e palun) per fargar de civilizacions. Rogue-like que lusca del costat del god game, ne demòra pertant un e per ieu demòstra lo potencial encara amagat e tot a fet grand public que i a darrièr aqueste nom e aquesta mena de jòcs, un pauc rufes d’aparéncia.

Sus aquò vos daissi, me cal anar pissar, mas coma ai fach una generacion aleatòria de peças dins mon apartament, ai paur de pas trobar los comuns del primièr còp.

Tòca-Maneta 53 – Para-fuòc

Posted on 9 janvier 2017 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Ah, la simulacion ! Lo plaser que i a, dins un videòjòc, a jogar a èsser qualqu’un mai, amb tota l’immersion que permet lo mèdia, per viure d’aventuras a vos copar lo buf mas pas la bufa, per ne prene plen las retinas, las sinapsis o tota autra partida de vòstra anatomia se jamai tombatz sus un afar vertadièrament dificile. Imaginatz un pauc : aventurièr dins Lara Croft, calfaire-liuraire dins GTA, cow-boy dins Red Dead Redemtpion, hacker dins Watchdogs, salvaire de la galaxia e capitèni de vaissèl dins Mass Effect, jedi dins los Star Wars, Batman dins Batman, Diu dins Black&White, e enfin garda-forestièr, dins Firewatch !

Firewatch es pas çò que se fa de mai bèl, mas a una « pauta » grafica plan definida.

Òc, alara es vertat que quitament dich coma aquò es pas exactament excitant. En mai Henry es qualqu’un de supèr normal : la quarantena, graissonet, en fasa de separacion d’amb sa femna, es vengut garda-forestièr sasonièr un pauc coma aquò, per se cambiar las idèias, s’isolar, soscar, e benlèu plorar un pauc. E aquò per èsser isolat, serà isolat, solet dins sa cabana a pilòts a susvelhar son canton de pargue natural, lo Yellowstone segurament, per pas que prenga fuòc. Sa sola companha de solesa se sona Delilah, una tutriça invisibla, blocada qu’es ela tanben dins una autra cabana a pilòts, mas plan presenta, vist que se pòt parlar amb ela de longa, per l’intermediari d’un talkie-walkie. Una accion contextuala que representa l’essencial del jòc, tant val dire que l’aventura de Firewatch es mai que mai interiora.

La davalada en rapèl, segurament lo mai gròs tròç d’accion del jòc.

Aquò necessita doncas una qualitat d’escritura granda per téner lo cap, e es lo cas aquí, amb una progression narrativa creissenta e l’installacion progressiva d’un climat fantastic leugièr que ven far la contrària a la normalitat del personatge principal e a la simplicitat dels grafismes. Atencion, quand disi fantastic s’agís pas brica de veire de causas irrealas, non, tot dins Firewatch es finalament realista, a començar per la referéncia a de grands fuòcs que flambèron efectivament una part del Yellowstone dins las annadas 80. Tota l’istòria es credibla perque justament s’en vai jamai tròp del costat del spectacular, mas coma la vivèm pels uèlhs d’un personatge normal un bricon depressiu sufís a manténer la tension las qualquas oretas que dura l’experiéncia. Coma dins una novèla fantastica a la Buzzati o Maupassant, i a un enfonzament gradual dins lo mistèri, fins al desnosament final que lèva tota ambiguitat sus la realitat de çò que se ven de passar. Me perdonaretz de demorar volontàriament evasiu mas es que vos vòli pas maganhar çò que fa la sal de l’istòria, se per cas vos i voliatz ensajar.

Turt Reynolds…l’avètz ? Fonciona pas qu’en anglés aquela.

Lo vos conselhariái, o en tot cas lo conselhariái a un public adulte, que cèrca una experiéncia unica pas tròp manja-temps, en acòrdi per se far un pauc segotir la ment e los sentits, en integrant lo fach que riscatz d’aver sus la lenga un cèrte gost d’impotença pro rare dins lo vidèojòc.

Sus aquò vos daissi, vèsi a las gemèlas que i a una còla de tipes en blanc encapuchonats que començan de far cramar de grandas croses dins lo prat en bas, me cal anar encadrar tot aquò, an pas vist los panèls o qué ?

Tòca-Maneta 52 – Aventura Capitalista

Posted on 2 janvier 2017 by Tristan Gahus

Damnats de la maneta, proletaris dels botons, forçats de la jòia en stick e expleitats sus canapè, adiussiatz camaradas !

Jogaires, jogairitz, òm vos ment, òm vos espòlia ! Cresiatz que lo monde del videòjòc èra roge o ròse a la granda limita, nassa de bòbos mai o mens libertaris, joves qu’an enveja de tornar far lo monde dins d’univèrses paralèls, totjorn del costat de las rebelions e de las revolucions virtualas, del costat de la frairesa amagada dins Assassin’s Creed e pas d’aquel dels templièrs reaccionaris, del costat dels bracaires de banca dins GTA e pas d’aquel dels policièrs, marrits servidors d’un sistèma opressiu… E ben nani pas, mossurs ! Lo videòjòc aquò’s fach per se far d’argent, de dardenas, de picalhons, de tuna tindolanta e trabucanta, a molon, a bodre, a pielas, a l’infinit, dins l’evident mesprètz de las classas populàrias e trabalhairitz. Laissam de caire la lucha de las classas, serà per un autre sègle ! En mai, ieu ai redoblat.

La sola interfàcia que veiretz del jòc…

Lançam lo mot, lo mot maudich, lo mot asirat mas omnipresent : capitalisme. Es al centre de l’experiéncia de jòc ofèrta per un jòc minuscul que se ditz AdVenture Capitalist. Per contra, ofrís a pauc près tant d’aventura viventa que l’escota del cors de la Borsa sus BFM, que la mecanica del jòc es d’una simplicitat absoluda : basta de picar sus de botons per engranar la moneda, picar sus de botons per far d’investiments e mai que mai esperar sens ren far, en agachant sonque los profiechs s’enauçar cap a de nautors insopçonablas e a pauc près irrealistas. Irrealista, per de bon ? Me sembla pertant que las teorias de Marx sul capitalisme, que son fin finala totjorn d’actualitat, tròban un resson particulièr dins aquel jòc en forma d’aplicacion de compatibilitat crotzada amb un dessenh animat. Tot i es : lo cinisme decomplexat, la gestion del temps que, o sabèm, es d’argent, l’expleitacion de massas invisiblas, la desconeccion de cèrtas realitats e, a la fin finala de tot lo sistèmi, un grand sentiment de vanetat a veire las chifras fòlas desfilar sens cap de significacion.

…manca s’anatz dins l’espaci, i serà (un bricon) diferenta. Mas PAS MAI !

AdVenture Capitalist es una mena de tròll provocator : es plan vestit, simple, aisit de cargar, de jogar, mas se far sentir sale quora la fenèstra se tampa. Tot comença suau, coma totas las entrepresas, al pus bas de l’escala. Cal crompar qualques citrons per far de limonada venduda a pas car sus la riba de la rota, avant de passar a la liurason de jornals, de pizzas, lo netetjatge de veituras, tot aquò per amassar pro per poder enfin se crompar sa primièra entrepresa, a l’asard un jornal, una cadena de pizzeria o de netetjatge de veituras… qu’engimbrarà a son torn de beneficis per crompar mai gròs, una equipa esportiva, un estudiò de cinèma fins al graal de tot investissor : lo potz de petròli. Vos inquietatz pas, coma s’èra pas pro simple aital se pòt rapidament automatizar totes los processús de crompa/venda, de qué vos pegar sens movament davant vòstra tela del temps que de pichons àngels del business trabalhan per vos. Pièger : un còp quitat, lo jòc contunha de far de dardena e aquò a l’infinit.

Far d’argent ? Es simple coma se far un chuc de citron !

Un tròll vos disi, que tòrna prene totes los clichés del Sòmi American per ne mostrar la vanitat e la vacuitat, que denóncia l’ipocrisia del mite del self-made man, çò qu’en de temps de trumpizacion de la societat es totjorn benvengut. Un tròll de nivèl ultim d’alhors que, en defòra de far aimar la quista de capitals als mai refractaris al sistèma economic mondial se permet de se fotre de la cara dels vidèojòcs, d’aqueles que son gratuits d’aparéncia mas ont cal pagar per poder avançar e ont lo temps ten una plaça granda, en fasent nàisser en cò del jogaire una impaciéncia en capacitat de li far escopir sa pichona moneda per de bonusses virtuals magrinèls. AdVenture Capitalist es, sul meteis principi, gratuit e pagant a l’encòp mas vos farà sentir a cada instant que servirà a res de sortir de moneda reala, que lo capitalisme es un mostre jamai assadolat que chapa tot sul seu passatge e que per consequent lo jòc aurà pas de fin, que paguèssetz o pas.

Sus aquò vos daissi, es qu’espèri plan passar la barra simbolica del decillion. Bon, vertat que de barras simbolicas n’avètz un fum après aquela, mas aquò es una autra istòria !

Bona Annada 2017 !

Posted on 2 janvier 2017 by Tristan Gahus

Cargui la casqueta Tòca-Maneta per vos desirar una bona annada, que deuriá èsser cargada en novèls jòcs de tria !

(Imatge : For Honor, d’Ubisoft, per sortir en febrièr)

Tòca-Maneta 51 – Far Cry Primari

Posted on 26 décembre 2016 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

De còps que i a, lo mitan del vidèojòc es segotit per una gròssa enveja comuna, e vai t’en saupre perqué. Del meteis biais que, a un moment, prenguèt l’idèia als òmes de la Tèrra tota de bastir de piramidas sens concertacion prealabla, dempuèi pauc de temps una tematica sorgís de biais gaireben simultanèu dins totes los videòjòcs del Monde. S’agís d’un ancorament dins un contèxte istoric pro pauc utilizat fins aquí : la Preistòria. Una question prealabla a la quala soi ben incapable de respondre, mas que nos devèm çaquelà pausar es lo « perqué » d’aquesta mòda preistòfila. Obèrtura de Las Caus 4, invasion ciutadenca de boscatièrs barbassuts chafrats d’un gutural e barbar « hispter » o encara candidatura de Trump, non, sabi pas explicar aquela aparicion espontanèa d’una fòga per un passat luechenc e salvatge.

Primal es pro polit, e l’esperit salvatge de la natura plan rendut.

Çò que sabi, a vista de nas al mens, es qu’apareguèt massivament amb ARK : Survival Evolved, un jòc de subrevida jogat en linha longtemps avant sa sortida oficiala, en « betà-test » coma se ditz, e coma se fa de mai en mai suls ordinators. Pas d’istòria pichona per ARK, e de torcidas bèlas a l’Istòria granda, en fasent coabitar òmes primièrs e dinosaures sus una iscla tropicala. Mas las mecanicas permesas per aquesta marca preistorica i son, en tornant far lo camin de las primièras invencions e avançadas de l’Òme : lo fuòc, l’adomerguiment de las bèstias, la confeccion d’armas simplas, etc…

La fauna del temps es…coma dire… OH PUTANIÈR. E aquí es sonque un peis !

Tot aquò es tanben dins lo jòc que nos interessa uèi, sortit un pauc après ARK : Far Cry Primal. Cinquen opús de la seria Far Cry, que se passa normalament a una epòca contemporana, Primal ne tòrna prene las mecanicas generalas de jòc, un jòc d’accion e de tir a la primièra persona, e una mena de fial roge, comun a sos 4 aujols : una mesa en scèna de la folia e de la barbariá dels òmes. Comprendrem qu’aquò tròba una plaça de tria en un temps ont començan juste d’aparèisser timidament un sistèmi e de règlas moralas, una refleccion sus la mòrt, los primièrs sepeliments, lo respècte de la vita animala, mas tanben las arts, e lo lengatge modèrne. Ubisoft a plan causit son epòca, a l’entorn de 12000 avant Tòca-Maneta, çò que dison lo Mesolitic, o l’Atge de Pèira, quitament se pels besonhs del jòc an botat en subre-abondància de bèstias qu’èran ja a mand de disparèisser. Çaquelà la vision, qu’es jamai qu’interpretativa, de la Preistòria es puslèu bona, sens jamai quitar d’èsser un Far Cry : la caça (del tais al rinò lanut en passant pels tigres a dents de sabre) e la culhida i son al centre, tantplan coma las garrolhas finalament plan estèrlas amb las autras tribús. N’i a tres dins lo jòc e caduna ditz de causas sus la vision qu’es menada : los Udam son los gorrins, manjaires d’òmes pas tròp evoluats, que mestrèjon a pro pena lo fuòc, los Izila son partatjats entre lor sciéncia e lors supersticions, doás causas que se maridan pas forçadament plan, e los Wenja, mai equilibrats, bòtan l’òme al centre de lor refleccion, cavan de tombas, evoluisson a lor justa plaça dins un environament ostil. Plan segur lo personatge que jogatz es un Wenja, e se ditz Takkar. Aquò me permet de vos far un punt sus la lenga emplegada dins lo jòc, qu’es completament jos-titolat e doblat en…protò-indò-european, la maire de totas las lengas ! Amb una sintaxa e una gramària simplas mas abotidas e un son, un ritme, que nos semblaràn finalament pro familièrs a nòstras aurelhas, a tal punt qu’acabarem per comprene sens aver besonh del jos-titolatge, es plan aquò que fa la fòrça e l’èime preistoric de Far Cry Primal.

Las Caus esperit, podretz trobar de pintruras un pauc pertot.

Pel demai, demòra un Far Cry e tròp pauc de causas seràn en mesura de destimborlar los que coneisson la seria. Per aquò, e compte tengut que Far Cry Primal es sortit en plen dins lo mitan d’aquesta èrsa preistofila, nos caldrà esperar de jòcs encara a venir, completament novèls, e en capacitat sul papièr de sublimar aquesta epòca preistorica per prepausar una aventura salvatja dins las limbas videòludicas. Pensi entre autres a Horizon Zero Dawn, e sa concepcion d’un futur regressiu ont l’òme es tornat a sa condicion naturala de caçaire-culheire mas ont las bèstias foguèron emplaçadas per de maquinas, o encara a Wild, del francés Michel Ancel, viatge chamanic e espiritual dins las relacions de l’Òme e de la Natura.

Sus aquò vos daissi, i a Winnie, mon orsàs de bauma aprivasat qu’es en trin de se far un mamot tot sol per tornar de carn al vilatge, li vau benlèu anar donar la man…o la sagaia puslèu.

Lo País Polit daus Potonors

Un pauc de marrida fe dins aquel monde de potons.

Tag Archives: videojòcs

Tòca-Maneta 59 – La val del seren d’estelas

Tòca-Maneta 58 – Lei cèus de degun

Tòca-Maneta 57 – De ganso e d’Armello

Tòca-Maneta 56 – Desencartat

Tòca-Maneta 55 – Lo bolero d’Unravel

Tòca-Maneta 54 – Mòrga-like

Tòca-Maneta 53 – Para-fuòc

Tòca-Maneta 52 – Aventura Capitalista

Bona Annada 2017 !

Tòca-Maneta 51 – Far Cry Primari