Tòca-Maneta 97 – Chòt

Posted on 14 octobre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Se fasiá dins vòstre parçan, de clavelar las cavècas a las pòrtas per se parar del marrit uèlh ? Supersticion ridicula que, un temps pas gaire mai ancian, aqueles ausèls nuechencs èran considerats astrucs ; de los ausir udolar a l’entorn de l’ostal quand un nenon veniá de nàisser èra signe d’un bon sòrt per el, e pel chòt qu’acabava pas clavelat al portal de la granja. Non e puèi es simpatic un chòt, un pauc timidòt, es ja un astre en se de ne crosar un, agantat per azard dins un rai de fuòc de veitura. I sembla sovent un pauc maladrech, e a l’encòp pausat ; dins sos grands uèlhs que miralhan la nuèch se tròba un quicòm de malenconic, d’alassat. Lo chòt autres còps simbòl de saviesa dona l’impression qu’o sap tot, justament, dels anars del monde, e aquò sembla pas lo regaudir mai qu’aquò. Diriam quitament que lo monde lo carreja sus sas espatlas emplumadas. D’aquí lo pas pesant, impressionant per sa semblança amb aquel d’un uman, que s’ausís de còps lo ser dins los granièrs campèstres…

Sabi pas se en Norvègia an lo meteis sentit que ieu sus los chòts mas a ne jutjar per Owlboy de l’estúdio independent D-Pad, diriái que sèm benlèu pas tant alonhats qu’aquò.

*La mena de decòr que fa d’Owlboy un jòc en pixel art fin e remirable.*

Dins un monde completament espetat, ont los continents, las tèrras, se son desagregadas per s’enauçar dins lo cèl, Otus es un jove representant del pòble chòt, pòble ancestral gaireben desaparegut. Otus sap pas parlar, es mut, mas sap volar, coma totes los chòts. Enfin, a pauc près, que tre la debuta son mèstre nos fa sentir qu’Otus es un pauruc incapable, metaforicament clavelat a la pòrta de son vilatge pel demai de la comunautat. Otus a un amic pertant, Geddie, un soldat pas gaire coratjós tanpauc mas, quand de piratas-robòts vendràn atacar lo vilatge en cèrca de relíquias estranhas, se trobaràn totes dos lançats a l’aventura. Contra lor grat d’alhors, que son pas del teissut que se’n fa los eròis, e pendent tota l’istòria de Owlboy patiràn e patiràn encara.

*L’originalitat del jòc es aquí : la complementaritat entre Otus que pòrta e un autre personatge, que tira.*

Owlboy aquí pren un pauc lo contra-pè de çò que se fa d’acostuma dins aquesta mena de jòcs ont lo eròi evoluís, s’afortís, s’assegura, desvolopa de competéncias. Aquí Otus (qu’es benlèu quitament pas l’Owlboy del títol) es pro feble, vòla, çò qu’es ja util, mas sas atacas son limitadas. Per avançar li caldrà comptar sus l’ajuda de sos amics e de personatges encontrats en camin, totes amb de falhas societalas, totes mai o mens fòrabandits de lor comunautat. Aquí una de las mecanicas interessantas dins Owlboy : vist qu’Otus sa bat pas gaire, portarà, en volant, un de sos companhs que, el, podrà tirar, fotre lo fuòc… La fòrça vendrà doncas d’aquel assemblatge eteroclit, d’aquela combinason de dos garrèls que, balin-balan, acabaràn per caminar d’un pas assegurat.

Embugat de malenconia que, sens degalhar res, se passa de causas pas polidas dins lo monde d’Owlboy e s’avètz un pauc d’empatia los malastres de las ciutats aerianas e la mina de gos batut d’Otus vos daissaràn pas de pèira, lo jòc se permet pasmens de sortidas umoristicas, de dialògs fins (o pas d’alhors), de moments espectacloses. Es que graficament Owlboy es una pichòta meravilha, facha de pixels finòts fabregats e talhats a la man, aquò se vei, ont cada color es a sa justa plaça, ont cada ventolada dins de fuèlhas d’un vèrd lusent provòcan un fum d’emocions. Parièr per la musica, qu’acompanha tant los combats epics (dificiles sens èsser descoratjants) que las passejadas aerianas, las quistas de tresaurs dins de sornes tunèls o los moments de repaus a l’entorn del fuòc.

Se las influéncias d’Owlboy son de cercar del costat dels ancians Zelda o Metroid, ne demòra pasmens unic, dins son ambient, dins son perpaus, dins d’unas de sas mecanicas. Qualques enigmas, una apròcha del tradicional jòc de plataforma un pauc diferenta (vist que podèm volar, los rapòrts se’n tròban cambiats), un ritme plan dosat, Owlboy a lo potencial per vos gardar pegats sus l’ecran tot lo temps que l’istòria se debana. Se permet quitament de reflexions filosoficas, sus la tecnologia, sus la set de saber que mena a d’experiéncias desastrosas, sus la recèrca un pauc vana de la Creacion, sus las errors umanas que pòdon butir a la destruccion dels mondes, sus la vacuitat de nòstras existéncias… È, es que sèm plan pauc de causas ! Enfin, en esperant lo trocejament de nòstra planeta, podèm totjorn jogar a Owlboy…

Sus aquò vos daissi, me vau anar crompar una capa de chòta a C&A, ai vist cossí èra practic per montar las estanças sens se crebar, me’n cal pas mai !

Tòca-Maneta 96 – Gris Viatge

Posted on 7 octobre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

De còps que i a mon trabalh de cronicaire ès videojòcs – enfin foguèssi pagat que seriá un trabalh per de bon, aquí me fau de mal mai qu’autra causa – es un pauc rufe. Me sentissi coma tala pola que s’auriá trobat un cotèl, coma tal esbraçat davant una bóstia esferica dins la quala de tresaurs inimaginables l’espèran mas que son despoder l’empacha de… ailàs !

Es que i a de jòcs que son pas aisits de descriure. S’agís pas de contar çò qu’ai vist, çò qu’ai viscut, de vos dire : « aquí çò qu’es e çò qu’i ai fach, es supèr anatz-i ». Las causas se passan a un autre nivèl. A un nivèl d’alhors ont seriái plan incapable de vos dire coma o fau tradicionalament DE QUE ai vist e fach concrètament. A un nivèl ont ne soi a pausar docetament la maneta sus la taula, me servir un grand veirat d’aiga fresca en bufant e en disent, a mitat per ieu e a mitat a nauta votz, « Bon… Ok », pensada lèu seguida per un « Putanièr, vas far una cronica aquí dessús ? Siás masò. »

E ben òc escotatz, la vaquí la vertat crusa e nuda : soi masò.

Mas vau çaquelà ensajar de vos contar Gris. Gris es un jòc (lo primièr de l’estúdio barcelonés Nomada) e es, me sembla (a comptar d’aquí serai pas pus segur de res, aquesta cronica serà doncas d’una condicionalitat ferotja) lo pichon nom del personatge principal. Gris es una jòuna filha que canta, coma sembla d’o far sovent, pausada dins la man d’una estatua giganta. Mas d’un còp, l’estatua s’afondra la votz de Gris se copa. Incapabla de sortir lo mendre bruch. E en mai d’aquò las colors an desaparegut. Sa quista comença doncas, per tornar colorar son monde e tornar trobar sa votz. Es tot çò qu’ai comprés e, benlèu tot çò qu’es segur de tot lo jòc. Lo demai serà daissat a interpretacion mai o mens liura. Es que Gris es d’aquesta mena de jòcs sens dialòg, sens scenari presentat als uèlhs, que clarifica mai las emocions que lo sens, e ont l’abséncia (aparenta) de sens buta a sentir mai que soscar.

Per aquò lo primièr contacte amb Gris es visual : a l’encòp ric e minimalista, tot i es una espetada de formas e de colors, tot i bolèga, i càmbia, e avèm l’impression d’i véser de dessenhs de Moebius animats en dirècte. Gris, fina e prima, ven d’un còp un carrat massiu e pesant, crosam una ironda redonda que desapareis en una fosca revolumada, una tortuga octogonala, de bestiòtas mai o mens geometricas e mai o mens euclidianas, al dintre d’un entrebrescament de bòscs, de torres, de ponts « Eiffel », de mars pregondas, de baumas, de cèls fantasioses…

Lo segond contacte amb Gris es sonòr : sa benda son es, coma son visual, rica e minimalista, passa sens problèma d’una leugièra napa quand Gris se passeja a una simfonia epica quand se tròba a afrontar sa negror…

Aquí lo tresen contacte, mai tèune, amb çò que sembla un bocin d’istòria : dins un jòc sens enemics, Gris es confrontada a una forma negra, que sembla ligada a ela, que la seguís pertot sens que se’n posca complètament desbarrassar, una negror que pren mai d’una forma e mai d’un camin mas que tornarà trobar de longa sul seu, de camin. Una sola possibilitat per véncer aqueste immaterial negrejant : tornar trobar la votz, lo cant, e tornar pintrar lo monde de sas colors, pacientament, una puèi l’autra. Un jòc sus la depression, Gris ? Per ieu me sembla evident, de tant que sabi qu’es un tèma fòrça frequent d’aquesta passa dins los videojòcs… Mas çò que sembla evident o es benlèu tròp, e aquí Gris daissa un larg marge d’interpretacion…

Mai qu’un tust estetic, Gris es benlèu un tust sinestetic, tant tot, de las formas a las colors en passant per las idèas visualas e, plan segur, nòstras emocions sentidas, s’i entremèscla de biais organic e elegant per formar aquela aquarella malenconica e surrealista que buta a la contemplacion e als sarraments de còr.

*Gris es polit (e un pauc destorbant tanben).*

Tot lo long (un long pro cortet en fach) de mon experiéncia dins lo jòc, sentissiái, en mai de las emocions provocadas pel jòc, un autre sentit, de « déjà-vu » (de prononciar a l’americana coma dins un clip de R’n’B). Es que tot aquò sembla fòrça a un autre jòc, qu’aguèri plan de mal a ne far una cronica tanben, a tal punt d’alhors que ne faguèri pas de cronica, un jòc parièrament reïnvencion dels jòcs de plataformas, un jòc parièrament sens escrich/dialòg/scenari vesedor, parièrament cortet, parièrament sinestetic (formas + colors + musica), que manejava parièrament los moments de solesa malenconica e de gigantisme epic, que daissava parièrament plaça a un marge d’interpretacion : Journey. Valent a dire LO jòc independent d’aquestas darrièras annadas, que tornèt definir las règlas dels jòcs vidèos independents, lo biais de jòc « joker » que podes sortir en serada quand qualqu’un te demanda se lo videojòc es un art, e que ieu personalament trobèri un pauc cagant, mas es conegut que soi pas qu’un ruste insensible. M’empacharai pas de notar quand mema que i a un biais de convergéncia entre totes aqueles jòcs que tractan lor subjècte de biais similar, a la recèrca del perfièch equilibri que buta a l’emocion, coma l’avenament d’una novèla escòla…

Enfin, sus aquò vos daissi, que devi anar gardar la drolleta d’un amic que n’es, ela tanben, a l’atge ont se jòga amb las formas e las colors, deu far entrar lo redond dins lo redond e lo carrat dins lo carrat e que s’a lo malur de s’enganar en ensajant lo carrat dins lo redond aquò li provòca tanben una emocion, fòrta, pregonda e indepassabla : la frustracion.

Ai besonh de tu pel Tòca-Maneta n°100 !

Posted on 3 octobre 2019 by Tristan Gahus

Fa qualques jorns, escriguèri lo Tòca-Maneta n°99, que serà publicat dins qualques setmanas, puèi farai una pauseta.

Que cent cronicas en occitan sul jòc vidèo, encara mai se comptam lo quinzenat de fòra-seria per LoDiari, es enòrme !

Ai de qué n’emplenar un libre… Es consequentament o farai pas.

Mas sentissi que lo temps es vengut de cambiar un pauc de formula, de « dobrir » un pauc e, abans d’aquò far, voldriái marcar e festejar aquel passatge simbolic de la cronica 100. Ai qualques idèas per aquel « anniversari »… qualques unas demoraràn d’alhors de suspresas.

MAS n’i a una qu’i pensi dempuèi un brieu, e que me disi que seriá lo moment, en mai de nos far bascular dins la modernitat la pus totala : un stream, un Twitch dempuèi mon canapè mas amb de convidats, per charrar de videojòcs, jogar, se far descobrir de causas (lo debanament es pas arrestat), lo tot en occitan !

Seriá doncas pas una cronica escricha, per un còp, mas una vidèo (enfin, s’arribi a recampar lo material que cal e a trobar un luòc), amb los e las que vòlon participar. Rodatge previst en novembre o alara a las vacanças de Nadal…

Aquò t’interessa o as una idèa mai ? Diga-zo !

Tòca-Maneta 95 – Venga lo regne

Posted on 30 septembre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Uèi vos vau parlar d’un jòc qu’aviái decidit de pas aimar. Se ne parli, es que tot se passèt pas coma o aviái previst. Remarcatz que, coma voliái aver un còp d’avança, aviái previst d’èsser decebut dins ma decepcion, e doncas d’aimar aquel jòc mai que planificat a la debuta, e es efectivament çò que se passèt. Sabi, entreteni de relacions complicadas.

Aquel jòc se ditz Kingdom Come : Deliverance (pas res a veire amb lo film de Boorman, encara que) e nos ven de Republica Chèca, de l’estúdio Warhorse e de son cap Daniel Vávra. Lo punt de partença de Kingdom Come es de perpausar un jòc de ròtle realista dins un univèrs medieval istoric, defòra doncas los dracs, las fadas, la magia, e tot çò que fa l’ordinari d’aquela mena de jòcs.

L’accion se passa vèrs 1403 en Boèmia (actualament Republica Chèca) entre qualques vilòtas qu’existisson encara (Rataje/Rattay, Sázava/Sasau, Úžice/Uzice, Ledečko/Ledetchko). Lo contèxte politic e istoric d’aquela region a aquela epòca es al còr de tot, mai foguèsse pas aisit d’entendre al jorn d’uèi : per resumir l’emperaire Carles IV, plan aimat, es defuntat dempuèi un brieu, e son filh Wenceslas prenguèt sa seguida mas amb un estrambòrd per la gestion del país mendre, qu’es mai interessat per la fèsta, lo vin e las femnas. Legitime mas acusat d’incompeténcia, ven la cibla d’unes nòbles del reialme e son frairastre Sigismond de Luxembourg, d’aquel moment rei d’Ongria, mèna una fronda contra el, lo fa raubar e empresonar, puèi comença, amb l’ajuda de mercenaris descabestrats, de saquejar lo país.

Es aquí qu’arriba Henry, dich « Hal », nòstre eròi nèci, filh del faure de Skalice. Sa vida es pro normala fins a l’arribada de mercenaris comans, venguts d’Ongria (son turcs d’origna) amb Sigismond, que bòtan lo fuòc a son vilatjon e tuan, jos sos uèlhs, sos parents. La fugida d’Henry lança son aventura per s’enfortir e venir un biais de soldat multitascas al servici dels senhors del canton e mai que mai de Radzig Kobyla, senhor faidit (mas simpatic) de Skalice.

E l’aprendissatge d’Henry serà long e dificile, qu’es un pauc daissat sol amb una intelligéncia limitada (si si), un equipament redusit e una coneissença de l’escrima e de l’univèrs pròcha del neient. Li caldrà tot aprene. E quand disi TOT, es vertadièrament TOT, e lo jòc aquí nos esparnha pas res. Los debuts d’Henry dins lo vast monde tastan a fanha, sang, metal e frustracion.

*L’interfàcia es… austèra. Mas, coma lo demai, s’i pòt acostumar.*

Cal dire que lo sistèma de jòc de Kingdom Come tòrna prene totes los elements, o gaireben, dels jòcs de ròtle occidentals a la primièra persona (tipe Skyrim) mas en i apondent una jaça espessa de realisme que complica (o apregondís, segon lo vejaire) tot. Los combats, per exemple, refusan l’espectacle per una apròcha estrategica fina, ont cal causir l’angle d’ataca sus l’enemic, lo tipe d’ataca (estòc o talha), en sabent que cada còp es long a portar, cal doncas anticipar los movements de l’autre, fintar, parar al bon moment, esquivar… Cada batalha (en 1 contra 1, a mai qu’aquò es una mòrt segura) ven una coregrafia lenta e ipnotizanta que farà mestièr de tota vòstra atencion e de totas vòstras capacitats de jogaire-a. Seretz jamai en capacitat de desquilhar d’enemics en cordeladas, quitament amb un nivèl d’escrima naut e un equipament melhorat, totjorn vos seguirà aquela incertitud sus l’eissida d’un combat que sola vòstra competéncia maneta en man saubrà destriar. Del còp cada pichon pas dins aquel monde rufe es una capitada satisfasenta : convéncer un tal, panar de jòias, caçar la lèbre, mitonar una pocion, sonhar sas nafras… i a de que far ! E tot çò que pòt semblar de prèp o de luènh a una competéncia es « simulat », amb una gauja que s’emplena a mesura que s’utiliza aquela competéncia. Sovent son de causas ja vistas : caminar de gratipautas fa montar lo nivèl de furtivitat, caçar aumenta la mestresa de l’arc, dobrir de còfres nauça lo croquetatge… çò que permet de desblocar d’autras competéncias utilas per se facilitar l’aventura. Reconeissi pasmens aver escupit mon cafè pel nas quand, aprèp una serada plan arrosada « mission » de l’istòria principala, aguèri la suspresa de veire mon nivèl d’alcoolisme pojar… e òc, servís a quicòm.

Es pas lo sol còp qu’un risolet (o un rictús) se dessenhèt sus mas pòtas : lo ton de Kingdom Come es sovent diferent, estonant, se pren al seriós e es quitament pompós sus çò d’istoric sens s’enebir de cabussar dins un repertòri farcesc o rabelaisian, amb de dialògs que passan del registre elevat al calhòl dins la meteissa convèrsa.

*Lo genre de reconstitucions que lo jòc perpausa. Onèstament, i a de trabalh, al mens de recèrca.*

Aquò illustra un biais de « balança perpetuala » qu’es çò que definís melhor lo jòc. Warhorse aguèron una ambicion desmesurada per rendre una epòca tala coma èra, installar una rotina medievala, far mòstra d’un saber e de recèrcas enciclopedics e a l’encòp lo monde es un pauc vuèg, e sos estatjants pòdon semblar a de creaturas d’un musèu de cera. Se volguèron realista mas tecnicament penan, amb de grafismes d’un autre temps (a despart de qualques bastiments e dels bòscs a l’ambient plan silvèstre), sens comptar los bugs nombroses…

*Lo campèstre es relativament polit. Bon aquí en imatge fixe, i sèm pas encara a fons…*

Es d’alhors aquí un dels dos punts pels quals aviái decidit de pas aimar aquel jòc. Quand sortiguèt, èra tant clafit de bugs que ne veniá, de còps, pas jogable. Se perdián de salvagardas. Òm demorava blocat a un endrech sens capacitat de se’n sortir. Devi reconéisser que de braves esfòrçs foguèron fachs aprèp la sortida del jòc per l’adobar. Esperèri qualques bons meses per m’i lançar e, s’aguèri plan de problèmas de collision, d’afichatge, de sostitolatge que me sortiguèron temporàriament de Kingdom Come, aguèri pas de fracàs global, de disparicion de salvagarda, e posquèri gaudir d’un jòc luènh d’èsser perfièch, plan-planet e de còps un pauc tròp, mas interessant de mai d’un biais, variat, e fin finala pas anujós.

L’autre punt es mai delicat : d’istorians acusèron Warhorse d’èsser estats caricaturals sul tractament dels comans e dels ongreses (presentats coma de mercenaris brutals e basta) e, mai qu’aquò, d’aver volontàriament escafat la realitat etnica de la Boèmia de l’epòca, plan mai divèrsa que çò qu’es mostrat dins lo jòc. Puèi descobriguèrem que Vávra, lo capmèstre, teniá de perpaus « limits », qu’èra mai o mens religat a de tendéncias ultradrechièras… pas glòp.

Auriái tendéncia a far fisança als istorians sus aquel sicut. Çò que notèri es que la recèrca de realisme butava Warhorse a donar a veire una realitat d’epòca qu’es pas pus la nòstra, sens forçadament préner de precaucions : lo sexisme, l’omofobia, l’antisemitisme son presents, de còps meses en balança mas pas sistematicament. Vos vaquí prevengut-da-s ! Urosament dins mon cas, lo fach d’aver crompat lo jòc en ocasion me permet d’èsser en patz amb ma consciéncia en getar un uèlh a aquel òbra plasenta e inacabada…

Sus aquò vos daissi, qu’ai una enveja subta de far pojar drech mon nivèl en escampatge d’aiga !

Tòca-Maneta 94 – Trèva d’un conte

Posted on 23 septembre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Vosauts qu’avètz conegut Les Animaux du Bois de Quat’sous a la television (The Animals of Farthing Woods en anglés, Los animales del bosque en espanhòl), vosauts mai joves qu’avètz conegut los libres puèi la seria tele Redwall (Rougemuraille en francés), vosauts mai vièlhs qu’avètz coneguda la benda dessenhada Chlorophylle et Minimum o Sibylline de Raymond Macherot (puèi Greg), aquel Tòca-Maneta es per vosautres !

Ieu coneissi dos biaisses de reaccions a d’aventuras viscudas per d’animals antropomòrfes. Ieu per exemple m’agrada fòrça, lo costat minhard me dona de vam e capiti mai plan d’entrar dins l’istòria. Mon pair, per contra, es geinat per las istòrias ont d’animals prenon l’aparéncia d’umans. Quitament se l’istòria es bona, dintrará pas dedins. Que volètz, es aital, e coma soi pas segur que mon pair legisca mas cronicas parlarai als autres. E coma fau pas Tòca-Maneta per tractar, a la basa, de la BD o de las serias tele, es plan d’un jòc que parlarai.

*Totes los personatges encontrats an de caractèrs « especials ». Aquel n’es l’exemple lo mai famós.*

Aquel jòc se ditz Ghost of a Tale. Dins un monde medieval-fantastic poblat de mirgas, rats, taisses, faïnas, lo menestrièr (menestrèl) Tilo se tròba empresonat per sedicion dins un castèl que se deroïs, per consequent e justament chafrat Fòrt Deroïna. Çò que vòl es sortir de sa gàbia e tornar trobar Merra, sa dançairitz de femna, una mirga coma el. Fòrt Deroïna es, amb qualques alentorns, lo sol environament percorregut de tot lo jòc. Es pauc ? Benlèu. Mas esperatz. Cal saber que Ghost of a Tale es un jòc devolopat en quasi-totalitat per una persona sola, Lionel Gallat, aliàs Seith CG, un perpinhanés, e finançat de biais participatiu. Çò que i a es que visualament Ghost of a Tale es d’una beutat que podriá rendre envejoses d’estúdios amb 300 còps mai de personal. Las animacions, mai que mai aquelas de Tilo, escapat jamai seren e totjorn bolegant, son finas, las texturas son realistas, la vegetacion se daissa naturalament portar pel vent, lo cèl es esclatant, los jòcs d’ombra e de lutz son plan trabalhats… Bon, es vertat que se Ghost of a Tale es lo primièr jòc de Lionel Gallat, aquel d’aquí èra, per abans, animator e director d’animacion per Dreamworks, sus de films coma Lo Prince d’Egipta, La rota d’El Dorado o Gang de Requins. Sap doncas far las causas, al mens sul plan visual. E sul jòc en se ? E ben devi reconéisser que seguís, a despart de qualques imperfeccions plan perdonablas, sa frescor d’aparéncia.

*L’univèrs del jòc es plan al delà de çò que se vei e l’enciclopedia intèrna sabronda d’anecdòtas istoricas interessantas…*

Se Ghost of a Tale se podriá qualificar de jòc d’aventura, nòstre menestrièr serà plan en pena de se batre, contra de gardas que fan 3 còps sa talha. Es un trobador, pas un guerrejaire ! Per s’escapar de sa cèla e, a la fin, sortir del castèl, caldrà usar de son esperit, s’amagar, se desguisar, empruntar un fum de passatges secrets, trobar d’aligats, d’objèctes per avançar… De jòc d’inflitracion Ghost of a Tale se fa jòc d’exploracion, jòc d’enquista, jòc de ròtle, quista epica, totjorn amb la meteissa impressionanta mestrisa.

Gallat es sol amb un budgèt limitat ? Aquò rai, serà generós pertot ont pòt, e se pòt pas mostrar en entièr lo monde qu’imaginèt e sos estatjants daissarà pertot de letras, de libres, d’indicis per que la ment del jogaire se tòrne bastir son monde imaginari, aquel qu’existís darrièr las murralhas, plan realistas, de Fòrt Deroïna. E los qualques personatges que rencontraram auràn totes un caractèr afirmat e una personalitat unica, de la rana pirata caluga a las mirguetas panairitz, en passant pel faure desenlusit o una estranha gacha… Quitament sens voses e sens doblatge, los dialògs fan ressortir la coeréncia del monde e la natura dels personatges, sens oblidar un umor plan present, sovent absurde a la Pierre Dac o a la Monty Python.

*Los desguisaments son al còr del jòc. E Tilo es manhac que que siá lo vestit portat !*

Ghost of a Tale es pas un jòc long, mai foguèsse generós en causas de far, jamai cagantas, sens comptar que caldrà de còps soscar un pauc. Es un pichon viatge regaudissent dins una òbra a l’ambicion mesurada que jamai decebrà, al contrari quitament. Non, lo pièger dins aquel jòc es sa fin, qu’arriba malgrat tot tròp lèu, quand auriam aimat demorar mai de temps amb Tilo e sos amics, descobrir d’autres parçans de son monde, escotar sas cançons que contan l’istòria de son pòble martirizat, ausir las cronicas de las ancianas guèrras de la boca de piratas pintats, e benlèu se pintar amb el en gratant lo laüt jos la capa del cèl, abans de partir de nuèch per una caça als campairòls de nauta volada…

Sus aquò vos daissi, ai una accion prevista amb mon collectiu davant una ensenha que vend de trapèlas per mirgas e autras ratièras. Aquel monde son contra l’imaginacion, l’aventura e la fantasiá.

Tòca-Maneta 93 – Vampiri

Posted on 16 septembre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

*Lo doctor Jonathan Reid, e sos questionaments de gentleman.*

A Londres en 1918 lo mèstre-mot que guidava los estatjants de la ciutat anglesa èra pas « gaujor ». Imaginatz-vos un pauc : la guèrra es pas acabada e plan de soldats son pas tornats e tornaràn pas, la gripa espanhòla es en plen pic e tòca tot lo monde, mas mai que mai los paures dins la vila la mai poblada del monde, una vila qu’a creissut talament lèu que lo valat entre las classas socialas s’es encara mai cavat… Evidentament, cal apondre sus aquelas donadas la famosa epidèmia de vampirisme, ligada a l’influenza per de rasons misteriosas e que costèt la vida a maites londonians.

De qué, mon resumit es pas solide istoricament ? Vos prometi qu’o es ! Es çò qu’aprenguèri dins lo jòc Vampyr, amb una « Y ». E dins aquel ambient poirit, Jonathan Reid patís encara mai. Mètge a pena tornat del front ont sonhava los nafrats e s’apercebiá de las orrors de la guèrra, se desvelha suls cais de Londres (alara que lo monde a l’entorn lo pensavan mòrt) cambiat en… vampir, çò qu’es pel moment coerent amb lo títol del jòc. Sa novèla condicion trebola l’òme de sciéncia e del monde qu’es lo Doctor Reid, e fa nàisser en el una set, de mal controlar, una set de sang, que falsa sa vista e son esperit. Per la satisfar e far passar un òrre mal de cap, se’n va doncas nhacar la primièra persona que passa a sa portada, per s’abeure de sa sang. Per un còp de marrit sòrt, e cal dire qu’a un moment lo tipe cèrca un pauc, aquela persona es sa sòrre, Mary, que ne crèba doncas dins l’incompreencion e de borbolhs estofats. Coma se cal pas arrestar sus una bona lançada, lo crime de Jonathan passa pas per malha, e i assistisson de membres d’una milícia… de caçaires de vampires. Urosament, una enfugida mai tard, Jonathan es aculhit pel doctor Swansea, director d’un espital e plan mai amic amb los chucasangs, qu’ajudarà Jonathan a compréner çò que li es arribat, e mai generalament çò que se passa en vila.

*La ròda de dialòg, e sas causidas de còps vitalas, illustradas pel Y del títol.*

Coma Reid es un vampir, la quasi-totalitat del jòc se passarà a Londres de nuèch, qu’es conegut qu’aquel monde aiman pas lo solelh. E Londres de nuèch en 1918, vos rendètz plan compte de l’ambient que se desgatja del jòc, entre Conan Doyle, Jack l’esbudelaire, Bram Stoker evidentament… E, mai que mai, se tròba que Vampyr es un jòc d’enquèsta, ont cal estudiar de scènas, trobr d’indicis e subretot parlar al monde per far avançar l’istòria. Es aquí l’originalitat primièra de Vampyr : percorrèm quatre quartièrs de la vila, demest los quals Whitechapel (plan paure) e lo West End (plan ric), e cada quartièr es poblat d’un detzenat de personas e d’un « pilar » de la comunautat, una persona carismatica de bona reputacion que « ten » lo quartièr e l’empacha de s’afonsar dins lo caos. Cada persona a sos problèmas personals de reglar, tanplan coma una capacitat aguda a tombar malauta. Urosament Jonathan, mètge e gentleman, serà en capacitat d’ajudar sus tots los tablèus. Per pas res ? Pas exactament, que ganhar la fisança de las personas que rencontram es utile, e podèm causir de las tuar per ne beure la sang, o justament de pas tuar degun e d’obeïr a un biais de lei morala. En sabent que tuar e beure la sang dona d’experiéncia, que permet d’aquesir de competéncias fisicas, de se melhorar, e doncas de facilitar un pauc la causa, notadament los combats (a l’encòp contra los autres vampires e contra los caçaires de vampires). E en sabent tanben que tota causida facha es definitiva : lo jòc enregistra automaticament tanlèu que se passa quicòm, es fòra de question de tornar cargar una salvagarda per veire çò que se passa en causir una autra opcion, per aquò caldrà tornar començar lo jòc de la debuta.

*Podèm véser en permanéncia cossí van los estatjants de cada barri, e ont ne sèm amb eles.*

Un concèpte estonant mas fin finala plan menat, que buta a causir son instint tant coma sa rason o son pragmatisme, çò que pèga a 100% a l’estat d’esperit del eròi. Un eròi tirassat en permanéncia entre sa condicion sociala, elevada, e çò que vei a son entorn, çò que lo buta a intervenir. Grand, linge, musculós tanben, lo bon doctor Reid es un òme aimable, avenent, amb una votz suava a apasimanta, totjorn prèste a ajudar los paures e los maluroses. E tot aquò se càmbia en caracteristicas d’una bèstia fèra tanlèu qu’es o sos interèsses son atacats, coma lo Mr. Hyde del Dr. Jekyll… E tot lo jòc es a l’imatge de son personatge principal : las discutidas son tant cortesas, mondanas, so british (amb una VO que mòstra una varietat d’accents e de doblatges de qualitat) que los combats e las confrontacions son aspres, rufes e violents. La quista del eròi es, d’un cèrte costat, la quista d’una tresena via entre aquelas perspectivas opausadas, coma la « Y » del títol, que tornam trobar justament a cada còp qu’una discutida nos demanda una causida trencada. Malastrosament, lo jòc es tanben, en el, una tresena via, entre pecas e bonas idèas, una tresena via que repausa sus un scenari eficaç, de personatges carismatics e un ambient unic. Un Vampyr que garrelèja, doncas…

Sus aquò vos daissi, es l’ora de la sopa. Coma dison en francés : A+ !

Tòca-Maneta 92 – Copaire de Tròne

Posted on 9 septembre 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Uèi anam parlar d’un jòc dins un jòc, vengut un jòc solet. Seguissètz ? Qualques uns d’entre vosautres vos sovenètz benlèu la lagrema a l’uèlh e la ment esmoguda de 2015 e de la sortida de The Witcher 3 : The Wild Hunt (La Caça Salvatja, del nom del principal antagonista), jòc polonés ambiciós tirat d’una seria de libres d’eroïc-fantasy adulta d’Andrzej Sapkowski, qu’auretz devinat polonés tanben. Mai que los dos primièrs, un pauc confidencials, The Witcher 3 perpausava un monde obèrt, gigant, una libertat d’exploracion e un fum de causas a far amb Geralt de Riv, un eròi vengut un personatge presat de la pop-culture, un « sorcelaire », biais de mercenari neutre dins un monde poirit per las intrigas politicas, aquí per caçar e tuar los mostres qu’espelisson un pauc pertot. Bestiari impressionant, tanplan coma los personatges que crosam, desfilat de « caras » e de replicas a l’escritura ciselada, The Witcher foguèt benlèu un pauc criticat per son sistèma de combat per d’unes afogats besuquets, mas èra a costat tant generós en tot que sos defauts s’escafavan volontièrs davant sas qualitats.

Sa generositat lo butava a ofrir, coma se fa sovent dins aquela mena de jòcs, un fum d’activitats segondàrias, quistas, caças, e tanben de minijòcs. Entre doas sesilhas de maselatge de mostres, Geralt podiá bufar dins una albèrga, en jogant notadament al Gwent, un jòc de cartas de collecionar. E ben aquel jòc de cartas èra talament plan fotut (amb la possibilitat de participar a de tornegs tanben) que donava l’impression d’un vertadièr « jòc dins lo jòc » e nos preniam a ensajar de recampar totas las cartas, elaborar nòstras estrategias, córrer las albèrgas per véncer lo campion regional puèi interregional de Gwent… E soi pas lo sol a aver trobat un interès a aquel jòc, es partatjat per totes los que pausèron la man sus The Witcher 3.

Ne caliá pas mai a CD Projekt Red, l’estúdio darrièr las adaptacions del sorcelaire en videojòcs, per lançar lo desvolopament d’un jòc a despart dedicat al Gwent, un còp lo personatge de Geralt definitivament (a çò que se ditz) remisat dins los cartons. Coma es un estúdio conegut per sa generositat, an fach un jòc en free-to-play, gratuit d’accès doncas, amb la possibilitat de jogar entre umans e pus sonque contre un adversari controlat pel jòc. Mas coma CD Projekt es un estúdio VERTADIÈRAMENT conegut per sa generositat, e subretot davant la fòga constatada pel Gwent, sortiguèron un VERTADIÈR videojòc que tòrna préner las mecanicas del jòc de cartas mas en i apondent una istòria, de personatges novèls, de desplaçament sus una mapa, de dialògs e de causidas, de quèstas annèxas…

*Los desplaçaments sus la mapa se fan dins d’environaments mai que polits.*

Aquò s’apèla Thronebreaker, jos-titolat The Witcher Tales (Geralt es present de biais mai qu’accessòri, mas cal pas perdre los afogats) e foguèt desvolopat per un biais d’equipa B de CD Projekt. Ne cal pas tirar la conclusion que seriá un jòc a la rebaissa, es lo contrari. I sèm Meve, reina de Liria e de Riv, dos pichons reiaumes d’un nòrd trocejat. Lo jòc comença quand l’Empèri del Nilfgaard entra en guèrra contra lo Nòrd que pensa poblat de salvatges per l’envasir e i portar la civilizacion, en sabent que fan de l’esclavatge una bèla valor civilizatritz. Meve, fotuda defòra, deurà percórrer lo Nòrd a la recèrca d’aligats, per poder aver una escasença de fotre defòra l’envasidor. La vos fau corteta, lo scenari de Thronebreaker seguís las pesadas de l’univèrs The Witcher, amb de traïsons de totas parts, de reviraments, de causidas a far qu’auràn de consequéncias (e son vicioses en çò de CD Projekt, una bona decision pòt aver de consequéncias calamitosas).

*Un dels famoses copacaps, servit per un umor que se tasta lo long del jòc per pichòtas tòcas.*

Çò que se bastís a l’entorn del còr del jòc, qu’es doncas lo Gwent e que representarà aquí los combats que vendràn mirgalhar l’aventura (los combats son doncas de partidas de cartas que simbolizan de batèstas, òc, e fonciona amai), es una cordelada de mapas pro bèlas, sus las qualas desplaçam Meve, per qu’encontre lo monde, los paisans, done un còp de man d’aquí e d’alai. Al cap d’una armada, li caldrà tanben gerir lo moral de sas tropas, engatjar de monde, trobar d’argent per pagar sos soldats e de fusta per bastir d’amelhoracions. Lo jòc s’enriquesís d’una plan fòrta dimension « jòc de ròtle papièr », en vos botant fàcia a una situacion e en vos perpausant dos o tres biaisses de vos en sortir, cadun amb sas consequéncias sus la seguida. Una dimension afortida per l’estile grafic, diferent del pseudorealisme de The Witcher 3, que fa aquí mai « còp de gredon », amb de decòrs fixes suls quals s’animan (leugièrament) de personatges. L’idèa èra de pas negar lo còr del jòc qu’es los combats de cartas e d’aquel punt de vista es capitat. Lo sistèma es totjorn tant ric, e plan mai, amb totjorn aquela basa que se jòga en tres menas, que cada jogaire a doas linhas per pausar sas cartas e una man de 8 cartas e cal que la fòrça cumulada de las cartas sus las doas linhas siá superiora a aquela de l’adversari per ganhar. Sus aquò cal apondre que cada carta a de poders particulars, que nòstre « eròi » (Meve aquí) a de poders tanben, e que lo nombre de cartas diferentas es plan elevat, pro per qu’aquò venga supèr estrategic, sens jamai, vos rasseguri, èsser tròp rebarbatiu…

Thronebreaker s’amusa tanben a vos botar fàcia a de combats especials, amb de cartas predefinidas, que podretz sovent ganhar sonque d’un biais… que caldrà trobar. Aqueles combats especials, chafrats – a rason – « copacaps » son d’una dificultat plan cambiadissa, menan sovent una tòca d’umor dins un ambient per alhors pesuc e negre, e fan ofici de pausa dins un aventura longa (o avèm dich : son generoses) mas que s’encadena plan.

Sus aquò vos daissi, ai promés a mon pichon cosin de far una batalha amb el, me triga de veire sa cara quand botarai lo fuòc a ma man per far coma dins Thronebreaker.

Los Pokémon en occitan #3… per de liceans !

Posted on 27 juin 2019 by Tristan Gahus

La tresena generacion de Pokémons en occitan es aquí ! Mas aqueste còp… o faguèri pas ieu ! Son de liceans de Masamet (Tarn) qu’o volguèron far aprèp aver vist las afichas de las primièras generacions que lor professor, Guilhèm Tomàs, aviá metudas a la paret de la sala de corses. Enfin, es çò que ditz la legenda…

S’i son botats, a fargar de noms, de jòcs de mots en viralengas e galejadas e, per ma fe, se’n son plan tirats ! Del còp lor faguèri LOR aficha de las reviradas d’aquela tresena generacion, sul modèl de las primièras, mas per eles avián ja fach un fum de causas, çò qu’explican dins aquel article de Jornalet : https://www.jornalet.com/nova/11194/los-pokemon-de-la-3a-generacion-revirats-en-occitan.

Òsca a eles !

Tòca-Maneta 91 – Robòt a l’Ast

Posted on 8 avril 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

O sabètz puèi que me seguissètz dempuèi un pauc mens de 100 cronicas tocamanetescas, soi qualqu’un d’una precision rara, d’una coeréncia esprovada e d’una regularitat de relòtge soïsse. Es plan logicament per totas aquelas rasons que me vau empreissar de clamar dins aquesta cronica l’exacte contrari de çò que diguèri dins una cronica passada de gaire.

Çò que diguèri o daissèri entendre a pauc près es qu’èra complicat a l’ora d’ara, malgrat lo fach qu’aquesta tecnologia es pas tanpauc nascuda de ièr, d’aver de jòcs en Realitat Virtuala (al casco, que) que sián de jòcs vertadièrs, e pas sonque « d’experiéncias », de còps plan fachas mas d’una jogabilitat e d’una rejogabilitat limitadas, e que tenon mai que mai per lor costat espectacular. Evidentament, coma dins tota circonstància d’excepcions n’i a e es d’una d’aquelas excepcions qu’anam parlar uèi.

Una excepcion qu’es tanben una exclusivitat, aquò arriba, una exclusivitat PlayStation que caldrà doncas lançar amb lo casco de realitat virtual adaptat (e la consòla qu’o supòrta). E sens anar fins a dire qu’aquel jòc justifica la crompa d’un material qu’es encara, al moment qu’escrivi, un pauc car, es pasmens un argument de pés per çò que mostra de son interès, del plaser que mèna e de la prigondor de sas possibilitats.

Aquel jòc, que sembla pas forçadament de grand-causa se ne demoram al sieu nom o a la siá cobèrta, se ditz Astro Bot Rescue Mission e es desvolopat per Japan Studio, un estúdio qu’es una filiala de Sony, basat al Japon mas qu’emplega de monde venguts dels quatre cantons de la planeta, çò qu’explica benlèu un pauc d’unas causidas generalas fachas dins lors produccions.

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190126203704

Lo grand missant, qu’apareis tre la debuta. Se vei qu’es missant, perque es pas polit.

Astro Bot es un jòc de plataforma, un tèrmi que vòl dire fòrça e a l’encòp pas gaire, subretot quand, coma aicí, es pas seguit de l’expression « a l’anciana ». Lo jòc capita d’aplicar un fum de novetats a un genre batut e rebatut, sens èsser çaquelà despaisant pels ancians afogats d’un genre que practicavan en doas dimensions. Sul seu principi de basa ja, Astro Bot utiliza un sistèma que nos podèm esperar a tornar trobar (e que vesèm d’alhors ja espelir) dins d’autras produccions en Realitat Virtuala : controlam pas un mas dos personatges. Coma lo Capitani Astro s’es fach espetar son vaissèl per un mostre de l’espaci, çò qu’a en passant esparpalhat son equipatge dins la galaxia, ven demandar d’ajuda a un autre robòt, mai grand, qu’es lo jogaire el-meteis. Es a dire que lo jogaire vei pels uèlhs d’aquel robòt, que bolega lo cap quand lo casco bolega, un biais de camèra integrada a l’aventura. E a l’encòp controlam lo pichon Capitani Astro, lo dirigissèm quitament, pel biais d’una maneta, que sembla estranhament (o pas) a una maneta de PlayStation…

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190127235049

Los environaments son polits, eles, sens gaire d’excepcions.

La comunicacion e la coordinacion entre los dos personatges, entre lo cap e las cambas, entre los uèlhs e los braces, es la clau e la basa de l’aventura, e càmbia en prigondor nòstra manièra d’abordar lo jòc de plataforma. Prenèm lèu o plec de virar lo cap d’en pertot, d’agachar a l’entorn, de nos levar, de nos baissar, de gerir los sauts d’Astro al millimètre, fasèm atencion a el e avançam conjuntament, çò que nos val de simpatics gèstes de man sa part. Una de las nombrosas tròbas visualas perpausadas dins Astro Bot, qu’ofrís de paisatges colorats, de mondes de còps impressionants amb de cambiaments d’escala mestrejats, de boss carismatics e una manhagariá permanenta, mai que mai venent dels pichons robòts de l’equipatge, que dançan, cantan, siblan e vos saludan tre que pòdon.

Japan Studio dison qu’an dessenhat de robòts perque lor èra mai simple que d’umans en tèrmis de texturas e de detalhs mas finalament i avèm pas perdut, vist lo vam general e lo look d’infèrn de la tropelada de maquinas antropomòrfas que nos guimban jol nas. E se son tornats atrapar sus l’animacion : a títol d’exemple, quand lo capitani tròba un de sos amics perduts, li fot un (gente) CÒP DE PÈ AL CUOL per lo tornar mandar al vaissèl. M’anatz pas dire !

ASTRO BOT Rescue Mission™_20190128222204

N’i a que se son fachs plaser sus las traduccions.

Coma o podriam supausar, lo senari es minimal dins Astro Bot, cal visitar de mondes, trobar los membres d’equipatge perduts, trobar las pèças del vaissèl, tustar de pichons missants, puèi de gròs missants, aital fins al missant final. La dificultat demòra totjorn convenabla e lo jòc es agradiu de la debuta a la fin, en butant a una colleccionita tradicionala, çò que li garantís una durada de vida plan satisfasenta. Me pòdi pas empachar de pensar que per cèrtes costats Astro Bot sembla un jòc d’una escòla Mario/Nintendo sens Mario, a l’eretatge digerit, amb de novèlas vias dobèrtas, d’ensages capitats, de classic alucat e de novetats aliscadas. Al final un jòc que « dona lo risolet » e aquò se fa tanben amb l’ajuda de musicas (en fach un ponhat de tèmas declinats segon los environaments) frescas e vivas, entre lo jazz, la pop, lo reggae, lo hip-hop, l’electro… a l’imatge del jòc finalament : una novetat familiara, frucha d’influéncias mescladas.

Sus aquò vos daissi : i a un pofre de l’espaci que m’a panat mon claxon (de l’espaci tanben), me cal montar una armada de mini-robòts per li anar petar lo morre a bèls còps de casco VR (de l’espaci).

Tòca-Maneta 90 – Mal Estadís

Posted on 1 avril 2019 by Tristan Gahus

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adissiatz !

Es que i a una seria de vidèojòcs mai emblematica del genre orror e subrevida que Resident Evil ? E mai a los que i an pas jamai jogat, la sola evocacion d’aquel nom deu rapelar, s’an conegut las annadas 90 sus de bancs d’escòla/collègi/licèu/fac, de visuals gore, d’afichas morbidas, de jaquetas sagnosas. A tòrt benlèu un pauc, que Resident Evil es, a la debuta del mens, un jòc a atmosfèra, que pren son temps per pausar un ambient, ont la terror nais en partida de la lentor del moviment del personatge e dels angles d’una camèra botada de biais a sovent daissar la sorsa de l’orror en fòra-camp. Coma dins Alone in the Dark, clar davancièr de Resident Evil e precursor del genre subrevida-orror, amb sas creaturas sortidas dels libres de Lovecraft.

Dins Resident Evil la menaça pren la forma de mòrts-vivents, mai o mens umanoïds, eissits de manipulacions biologicas de la multinacionala Umbrella Corporation. Sus aquela basa, cada jòc de la saga Resident Evil ensajarà de contar un bocin d’istòria, e sovent un bocin d’istòria personala que se restacarà a aquel problèma màger de l’invasion de zombis a la George Romero.

Es, supausi, l’estacament que se crèa amb lo personatge, un gusàs (o una gusa, las femnas son plan valorizadas dins la seria) que sap a pro pena manejar las armas mas qu’a lo coratge de se fadar de tropeladas corrompudas per salvar un-a conjunt-a, un dròlle, ensajar de melhorar la situacion catastrofica que patís Raccoon City, que faguèt lo succès dels jòcs tre la debuta, tantplan coma las mecanicas de subrevida, ont cada bala compta, ont se cal amagar, passar a la chut-chut, qualques enigmas, e una tièra d’enemics carismatics qu’installan un ambient incomparable.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190120160224

Aquí una idèa qu’es bona.

Coma – malstrosament, podriam dire – dins cada cas ont lo succès public es present, los Resident Evil foguèron declinats a l’infinit, amb de films d’un interès discutable e amb de jòcs a l’encòp de la seria principala e plan d’a-costats, variables en qualitat. Aital aprèp lo quatren Resident Evil, considerat per maites coma lo melhor de la seria, aguèrem drech a un RE5 e RE6 que, se se son plan venduts, foguèron fòrça criticats. Lo costat subrevida i desapareissiá per d’espectacle a la tutú-panpan contra de bandaladas innombrablas de zòmbis e un scenari mai pròche de la seria Z que de l’intime, luènh doncas de l’ADN de la seria.

Capcom, l’entrepresa que pòrta Resident Evil tre la debuta, a degut se rendre compte qu’èra a se fòraviar e que lo monde aimavan melhor las formulas dels primièrs, es segurament per aquò qu’en aquesta debuta de 2019 sortisson un remake de Resident Evil 2, paregut originalament en 1998. Mas coma ieu fau jamai las causas quand cal, vos vau pas parlar d’aquel mas de Resident Evil 7, sostitolat Biohazard, siá lo nom original de la seria, signe evident d’un tornar a la formula primièra d’orror mesclada de subrevida.

E efectivament, Resident Evil 7 es trucant primièr per son refús aparent de l’espectacle, al còr dels episòdis precedents. Empacha pas que siá polit, a la nautor de çò que se fa tecnicament al moment de la sortida (2017), amb notadament d’efièchs d’ombra-lum de bona factura.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190125225811

AAAAAAAAAAA !!!

Primièr jòc de la saga a se far en vista subjectiva, i seguissèm un tipe sonat Ethan Winters (novèl personatge dins la saga tanben) que, sens novèlas de sa femna Mia dempuèi 3, ans se’n va dins lo baió de Loisiana per la retrobar. En vos desflorant sonque la debuta de l’aventura, vos pòdi dire que la tròba, dins un ostal abandonat, mas es « cambiada ». Aprèp aquel encontre se tòrna trobar dins la proprietat de la familha Baker, compausada de rednecks canibals, calucs e violents, amb lo paire amator d’espleches pesucs, la maire colleccionairitz d’insèctes, lo filh engenhós mas mortal engenhaire, la mameta que passa son temps a vos espiar sens res dire e la filha, qu’ensajarà coma pòt de vos ajudar a sortir d’aquí. Sens comptar la preséncia d’una estranha drolleta… E es a pauc près tot coma galariá de personatges (a despart de qualques mostres que pòblan la cava, mas finalament mens esglasiants que los umans que vivon al dessús) e sufís remirablament a installar l’ambient pegós e malsan que fa la sal d’un bon jòc/film d’orror. Dins aquel i a mai de Cannibal Holocaust e de The Devil’s Reject que de Romero, amb tanben de referéncias vengudas d’un pauc pertot, dels films d’orror intimistas d’aquelas darrièras annadas fins a la found footage coma Blair Witch.

RESIDENT EVIL 7 biohazard Gold Edition_20190125230738

AAAAAAAAAAAAAA LA VIÈLHA (sic) !!!

Gaireben tot lo jòc (la part la mai interessanta en tot cas) se passa sonque dins aquel ostal, ont cal explorar, furgar per trobar d’armas, de balas, de claus, resòlver d’enigmas per dobrir de novèlas peças, escapar sens relambi als qualques Baker que vos cèrcan la maçuga a la man e se pòt dire qu’en tèrmi d’ambient, de pression e d’estrès es capitat. Mai que mai s’avètz la possibilitat d’i jogar en VR, çò que dona un costat encara mai impressionant a l’atmosfèra de l’ostal dels Baker, mas que vos desconselhi evidentament s’avètz de problèmas de còr o se sètz d’una natura un pauc fragila…

Pasmens çò que foguèt remarcat es la dificultat per aquel jòc de se restacar al tren de la saga Resident Evil. Es fach a la rasbalha devèrs la fin, mas se sentís que lo jòc foguèt desvolopat de biais independent, fins a un cèrte punt, e fonciona plan tot sol d’un costat, mas pòt èsser un pauc frustrant e estonant per un afogat de la seria.

En tot cas totes los ingredients d’un jòc interessant e d’un bon jòc d’orror i son, amb çò que cal de mesa en scèna, d’interactivitat, de montada en tension, de ritme, de narracion… qué demandar de mai ?

Sus aquò vos daissi, es l’ora de la sopa en çò dels Baker. Pensi que lo menú del jorn es… de budèls frescs. Coma ièr. E ièr passat…